tag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post7032061555851147598..comments2023-10-07T14:14:44.219+03:00Comments on Industrial Daisies: Στον πάτο του πηγαδιού πέταξα το παιδίindustrialdaisieshttp://www.blogger.com/profile/03488174579837222489noreply@blogger.comBlogger30125tag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-90837438530372150462007-06-06T15:35:00.000+03:002007-06-06T15:35:00.000+03:00@ tolitsa: Καλή μου, ο τρόπος που βλέπεις το θέμα ...@ tolitsa: Καλή μου, ο τρόπος που βλέπεις το θέμα είναι ο ομορφότερος που έχω συναντήσει ποτέ! Σε αυχαριστώ πολύ πολύ! :)<BR/><BR/>@ 2σχ2: Ευτυχώς τη γλιτώσαμε, χωρίς να πάθουμε κάτι... Μόνο... Που... Ξέρεις, για κάποιο λόγο τα μαλλιά μου είναι λίγο φουντωτά και οι άλλοι πριν με ακουμπήσουν γειώνονται... Χιχιχι!<BR/><BR/>@ δείμος του πολίτη: Ευχαριστώ πολύ δείμο μου! Θέλω τόσες μέρες τώρα να σε διαβάσω, και άλλους φίλους μου εδώ πέρα, και δεν προλαβαίνω! Θα έρθω επίσκεψη, το συντομότερο! :)<BR/><BR/>@ auburn kate: Αχ, καλή μου, γιατί είσαι τόσο μπερδεμένη; Εγώ πιστεύω πως αν βάλεις το μεγαλύτερο χαμόγελό σου και κοιταχτείς στον καθρέφτη, όλα θα σου φανούν αλλιώς! Όσο για εμένα.. Το μυαλό μου είναι κάπου ανάμεσα στα 2 και τα 50! :)<BR/><BR/>@ pan: Σε ευχαριστώ τόσο πολύ... Ένα φιλί κι ένα χαμόγελο, είναι το λιγότερο που μπορώ να σου δώσω για το "ευχαριστώ"... :)industrialdaisieshttps://www.blogger.com/profile/03488174579837222489noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-56561798270414174232007-06-06T12:07:00.000+03:002007-06-06T12:07:00.000+03:00Από εχθές που διάβασα αυτή σου την δημοσίευση μου ...Από εχθές που διάβασα αυτή σου την δημοσίευση μου κόλλησε ένα τραγούδι. Θες να περάσεις να το παραλάβεις;Panhttps://www.blogger.com/profile/03636363012868710932noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-5963560750001179012007-06-06T11:30:00.000+03:002007-06-06T11:30:00.000+03:00εχω το σύνδρομο του Πήτερ Παν. Μονίμως, είμαι στν ...εχω το σύνδρομο του Πήτερ Παν. Μονίμως, είμαι στν κοσμαρα μου, μονίμως. Ειχα παιδικη ηλικια που δεν θελω να θυμαμαι.. Και τωρα νιώθω μικρή αλλα ο καθρεφτης μου μερικες φορες μου δείχνει ένα προσωπο που δε γουσταρω. να έχεις τη ηλικία του μυαλού σου είπε το ξωτικό στη μαργαριτούλα και της σκούπισε μια σταγόνα βροχής απ΄τα πεταλα. Φιλιά γλυκειά μου. θα τα πούμε.. be sure about that.Φράνσιςhttps://www.blogger.com/profile/12069922680270449708noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-81959244048956784372007-06-06T10:12:00.000+03:002007-06-06T10:12:00.000+03:00Πολύ όμορφο κείμενο.Πολύ όμορφο κείμενο.ο δείμος του πολίτηhttps://www.blogger.com/profile/05409347669720153462noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-27187097385428162852007-06-06T03:39:00.000+03:002007-06-06T03:39:00.000+03:00Ως πιτσιρίκια έχουμε άγνοια κινδύνου, βάζουμε συρμ...Ως πιτσιρίκια έχουμε άγνοια κινδύνου, βάζουμε συρματάκια, παίζουμε με τις λάμπες μέχρι που κάποια στιγμή συμβαίνει ατύχημα και δεν το πιστεύουμε! Ίσως να χάνεται και ένα κομμάτι αθωότητας εκείνη τη στιγμή.<BR/><BR/>Υ.Γ: Μήπως όταν ήσουν μικρή ήθελες να γίνεις Osram;2Σx2https://www.blogger.com/profile/14209413546185281618noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-82133692373117958442007-06-05T23:41:00.000+03:002007-06-05T23:41:00.000+03:00Λοιπον εγω νομιζω οτι η παιδικη μας αθωοτητα βρισκ...Λοιπον εγω νομιζω οτι η παιδικη μας αθωοτητα βρισκεται παντα εκει στην ιδια θεση. Απλως μεγαλωνοντας παρουσιαζεται το φαινομενο του ....κρεμμυδιου!!!<BR/>Αρχιζουν δηλαδη να συσσωρευονται γεγονοτα, εμπειριες, φοβοι κλπ. και να καλυπτουν σιγα σιγα την παιδικοτητα μας σαν φυλλα κρεμμυδιου. Μεχρι που αυτη "χανεται".Νομιζουμε οτι χανεται, αυτη ειναι εκει και περιμενει υπομονετικα να την ελευθερωσουμε. Καποια στιγμη λοιπον οταν η καρδια αρχιζει να βαραινει, πρεπει σιγα σιγα να ξεφυλλισουμε αυτο το κρεμμυδι,και να αφησουμε την παιδικοτητα μας να παρει και παλι ανασα.<BR/>Καπως ετσι τα σκεφτομαιtolitsahttps://www.blogger.com/profile/17454862945652430977noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-23524503158944474492007-06-05T21:26:00.000+03:002007-06-05T21:26:00.000+03:00@ fatale: Συμφωνώ για όσα λες για τον φόβο. Εξάλλο...@ fatale: Συμφωνώ για όσα λες για τον φόβο. Εξάλλου πολλές φορές λειτουργεί από τους γονείς ως «μέσο καταστολής» των παιδιών, κάτι το οποίο βρίσκω κατακριτέο να συμβαίνει. <BR/><BR/>Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως ο φόβος ανέκαθεν χρησιμοποιούταν από το μικρότερο στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο για εξαναγκασμό και καταστολή, μέχρι και σήμερα, οπότε όλοι γινόμαστε μάρτυρες της ευρείας καλλιέργειάς του στις μάζες... Φιλιά!<BR/><BR/>@ siddharta: Καλέ μου Sidd, ξέρω ότι σε κάποια πράγματα είμαι τελείως παιδί. Στον ενθουσιασμό μου για παράδειγμα για τα πράγματα που μου αρέσουν... Κάποια άλλα παιδικά χαρακτηριστικά ελπίζω να έχουν κουρνιάσει και να μην έχουν αυτοκτονήσει. Ελπίζω να αναδυθούν κάποια στιγμή και να με εκπλήξουν. <BR/><BR/>Όσο για το χαμόγελο... Φταίω κι εγώ, μάλλον έχω μια εικόνα μονίμως θλιμμένης ή θυμωμένης. Αλήθεια, όμως, χαμογελάω και γελάω πολύ και με την ψυχή μου!! :)<BR/><BR/>@ σπύρος σεραφείμ: Το οποίο ελπίζω να μην μας οδηγεί στο να στερεύουμε, ε; ;)<BR/><BR/>@ elafini: Ναι, υπάρχει, θέλω τουλάχιστον να το πιστεύω. Βγαίνει κάποιες φορές... Και κάποιες άλλες απορώ και νιώθω λειψή από την απουσία του. Όταν βγει θα το καταλάβετε πάντως! Καλησπέρα ελαφίνι!!!! :)))<BR/><BR/>@ 2σχ2: Ακριβώς αυτό! Δεν είναι μόνο μια πορεία η απώλεια της αθωότητας, αναπόφευκτη από τη μία πλευρά. Είναι και πολύ εξαρτώμενη από το τυχαίο. Αυτό είναι το ενδιαφέρον, συναρπαστικό, θλιβερό -ανάλογα με την περίπτωση. Θέλω όμως να σταθώ σε κάτι πολύ σοβαρό. <BR/><BR/>Αλήθεια, πώς σου είχε κάτσει αυτό με τα αυτοκινητάκια; Πέθανα στο γέλιο, χτυπιόμουν σου λέω!! Εμένα από την άλλη μου άρεσε να ξεβιδώνω λάμπες όταν ήταν αναμμένες και να τις ξαναβιδώνω... Καταλαβαίνεις τώρα για τι άτομο μιλάμε!! :)<BR/><BR/>@ narita: Το ξεβιδώνω το σκέπαστρο κάθε φορά που βρίσκομαι στο σπίτι της γιαγιάς και κοιτάζω τον πάτο, να μυρίσω κυρίως εκείνη την μυρωδιά που με τρέλαινε μικρή. Νιώθω ένα περίεργο συναίσθημα κάθε φορά, σαν να ξαναβρίσκω κάτι που μόνο εκεί βρίσκεται. Στο συγκεκριμένο σημείο και στη συγκεκριμένη μυρωδιά... Φιλί!<BR/><BR/>@ bebe: Κι εγώ, έτσι νιώθω με τα αδέρφια μου. Λέω στον εαυτό μου ότι είναι άδικο μερικές φορές να έχουν να αντιμετωπίσουν δύο μαμάδες. Και μαζεύομαι. Άλλες πάλι, τρελαίνομαι... Άστα, για αυτό δεν θέλω να κάνω παιδιά μου φαίνεται! :)<BR/><BR/>@ tsaperdona: Καλή μου, μην αγχώνεσαι. Καταφέρνουμε να επικοινωνούμε με πολλούς τρόπους και το χιούμορ είναι ένας από τους καλύτερους. Δεν είναι ανεπίπεδο, πολυεπίπεδο είναι! Όσον αφορά σε αυτά που λες... <BR/><BR/>Δεν ξέρω, θέλω να πιστεύω πως η παιδικότητα δεν μας εγκαταλείπει πλήρως ποτέ. Και το δείχνει με πολλούς τρόπους, όχι μόνο με την ανεμελιά ή αγνότητα που χαρακτηρίζει κάποιον. Ακόμα και χαρακτηριστικά που διακρίνουμε σε κάποιον από μικρή ηλικία και που διασώζονται και μετέπειτα θεωρώ ότι είναι ένα κομμάτι της αθωότητάς του που έχει εξελιχθεί... Για το τι με απασχολεί... Ουφ, πολλά, αλλά όχι απαραίτητα κακά, απλά πολλά!! :)<BR/><BR/>@ fuzzy burlesque: Αυτούς ψάχνω! Και βρίσκω νομίζω σιγά σιγά! :)<BR/><BR/>@ sorry girl: Καλωσήρθες! Έρχονται αυτά που λες και άλλα πολλά! Σε ποια θες να δώσεις βάση είναι το θέμα... :)<BR/><BR/>@ krotkaya: Ο παλιμπαιδισμός δεν είναι αναγκαία αρνητικό χαρακτηριστικό! Γίνεται τέτοιο όταν δεν συνοδεύεται από άλλα χαρακτηριστικά. Όταν συνοδεύεται είναι έως και χαριτωμένος! Όσο για τις ευθύνες... Ωραία ήταν, δεν παραπονιέμαι. Βλέπω όλα τα καλά που μου έχει προσφέρει η κατάσταση και σε αυτά θέλω να μένω, είναι σημαντικά!<BR/><BR/>@ patsiouri: Συμφωνώ! Θα περιμένω όποτε θελήσεις, και αν, σχόλιο. Συμφωνώ, όμως, η μιζέρια δεν έχει χώρο στη ζωή!!! :)<BR/><BR/>@ anyone: Κουβαλάς φοβερές ευαισθησίες, για αυτό. :)<BR/><BR/>@ Λεία Βιτάλη: Ξέρεις, Λεία, νομίζω για αυτό κάνω ό,τι κάνω, για να ξεπερνώ τους φόβους μου. Και δεν εννοώ μόνο το να γράφω εδώ. Επειδή οι φόβοι μου για την υγεία και την ζωή των αγαπημένων μου με στοίχειωναν και με στοιχειώνουν, νομίζω ότι ασχολούμαι με την Τέχνη για να το ξορκίζω αυτό. Έτσι νιώθω να βγαίνω από όλο αυτό το κλίμα φόβου, νιώθω να βρίσκω την ουσία της ύπαρξης, μακριά από αυτόν! Φιλί!<BR/><BR/>@ r2-d2: Ρε γαμώτο, ενώ είναι ωραίο να νιώθεις ότι ανήκεις ταυτόχρονα δεν είναι και πολύ τρομακτικό; Αυτή η αίσθηση της απορρόφησης, της ομογενοποίησης η οποία μπορεί να καταλήξει στη μαζοποίηση και την ισοπέδωση της διαφορετικότητας πολλές φορές, δεν είναι λίγο αποθαρρυντική; Δεν λέω ότι έτσι συμβαίνει κατά κανόνα, αλλά κάτι μέσα μου με κάνει να μένω εκτός... Ίσως κάποιες φορές να καταφέρνω λίγο την είσοδο, αλλά κρατώντας αποστάσεις. Ξέρω, οξύμωρο, άσε δεν μπορώ να το εξηγήσω... <BR/><BR/>Και σε καταλαβαίνω, καλέ μου. Όχι γενικά, δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για εσένα. Σκέφτομαι όμως την φάση που βρίσκεσαι τώρα και σου λέω ότι καλύτερα να νιώθεις έτσι σε αυτήν την περίπτωση παρά να σε απορροφούσε αυτό το παράλογο κατασκεύασμα! :)))industrialdaisieshttps://www.blogger.com/profile/03488174579837222489noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-37802149360923403032007-06-05T17:12:00.000+03:002007-06-05T17:12:00.000+03:00Έκανες πολύ καλά που μας τα έγραψες όλα αυτά. Μου ...Έκανες πολύ καλά που μας τα έγραψες όλα αυτά. Μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενό σου, θυμήθηκα δικά μου παιδικά καλοκαίρια κτλ. Κι αυτό το "Κάτι αντιδρά μέσα μου, κάτι ανθίσταται στην απορρόφηση από το συλλογικό", πόσο με εκφράζει να 'ξερες...R2-D2https://www.blogger.com/profile/07908405975213003277noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-88056343442898031922007-06-05T15:53:00.000+03:002007-06-05T15:53:00.000+03:00Ένα καταπληκτικό εξομολογητικό κείμενο. Αναρωτιέμα...Ένα καταπληκτικό εξομολογητικό κείμενο. Αναρωτιέμαι αν πειράζει τόσο πολύ που δεν ανήκεις. Αυτοί που δεν ανήκουν είναι ξεχωριστοί. Πορεύονται μόνοι τους ή οι άλλοι τους ακολουθούν. Πάντως δεν είναι ποτέ ουραγοί. Ή τουλάχιστον δεν τους αξίζει. Και δεν είναι ποτέ με τη θέλησή τους. Όσο για το θάνατο, νομίζω ότι απασχολεί πολύ τα μικρά παιδιά, περισσότερο απ' ό.τι πιστεύουν οι μεγάλοι. Και αρκετές φορές φτάνουν στην ακραία θέση να τον χρησιμοποιούν για να τραβήξουν την προσοχή. Είναι μέσα στα πλαίσια του φυσιολογικού θα μπορούσε να πει κανείς. Μείνε παιδί. Αλλά χωρίς φόβο.Λεία Βιτάλη συγγραφέαςhttps://www.blogger.com/profile/09008520141978405201noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-64875977354138053012007-06-05T14:42:00.000+03:002007-06-05T14:42:00.000+03:00...δεν ξέρω τι να προσθέσω σε όλα αυτά....για μένα......δεν ξέρω τι να προσθέσω σε όλα αυτά....για μένα σημασία έχει τα γραπτά του ενός να αγγίζουν τον άλλον...και εσύ πάντα το κάνεις...anyonehttps://www.blogger.com/profile/15687492795675150310noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-74883706074813760832007-06-05T14:17:00.000+03:002007-06-05T14:17:00.000+03:00Mετά την ανάγνωση του σχολίου 2 δέν έχω να πώ τίπο...Mετά την ανάγνωση του σχολίου 2 δέν έχω να πώ τίποτα...θα επανέλθω, σίγουρα όμως κι εγώ ενηλικιώθηκα πάρα πάρα πολύ μικρή, από παρόμοιο περιστατικό...γι αυτό και ποτέ μου δέν άντεξα τους κλαψομούνηδες ανθρώπους...(ξέρετε, φοβάμαι τα νοσοκομεία, τους κλέφτες, το σκοτάδι, τους ταξιτζήδες..), ΠΟΤΕ.patsiourihttps://www.blogger.com/profile/15870553280333645951noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-45544353290757222052007-06-05T13:58:00.000+03:002007-06-05T13:58:00.000+03:00φυσικά και δεν χάνουμε την παιδική μας αθωότητα ότ...φυσικά και δεν χάνουμε την παιδική μας αθωότητα όταν κανουμε έρωτα. συνήθως την χάνουμε πολύ νωρίτερα.<BR/><BR/>αλλά μερικοί καταφέρνουν να μένουν παιδιά ακόμα και πολλά χρόνια αφού την χάσουν. <BR/><BR/>εγώ πχ, την έχασα κάπως βίαια (ένα κομμάτι της τουλάχιστον) και έκτοτε παλιμπαιδίζω συχνά, προσπαθώντας να παρατείνω όλο εκείνο το χαμένο χρόνο...<BR/><BR/>από την άλλη την αίσθηση του να μην ανήκεις την ξέρω -αλλά πρόλαβα να μάθω και την αίσθηση του να ανήκεις... δεν ξέρω ποια προτιμώ, αληθεια... <BR/><BR/>στην περίπτωσή σας βέβαια, ήταν και αναγκαιότητα επιβίωσης αυτό που συνέβη. ένιωθες υπεύθυνη για δύο μικρότερα παιδιά, σε μια ηλικία που κανονικά δεν θα έπρεπε να είσαι υπεύθυνη ούτε για τον εαυτό σου...Кроткаяhttps://www.blogger.com/profile/00526347887822752050noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-3376142387499151762007-06-05T12:38:00.000+03:002007-06-05T12:38:00.000+03:00Ναι ο θάνατος είναι ένα παιχνίδι σε αυτήν την ηλικ...Ναι ο θάνατος είναι ένα παιχνίδι σε αυτήν την ηλικία,τουλάχιστον όπως θυμάμαι.Και μετά έρχεται η εφηβεία κι ο έρωτας και ξανά θάνατος.<BR/>Καλώς σε βρήκα!sorry_girlhttps://www.blogger.com/profile/09288338445695371767noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-60179692401760152932007-06-05T11:30:00.000+03:002007-06-05T11:30:00.000+03:00το "εκτος" μοιραζεται καμια φορα.με αλλους.το "εκτος" μοιραζεται καμια φορα.με αλλους.s_khttps://www.blogger.com/profile/01645633923352300767noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-61395172154215562632007-06-05T11:27:00.000+03:002007-06-05T11:27:00.000+03:00και μόλις είδα τα υπόλοιπα comments και γω η ανεπί...και μόλις είδα τα υπόλοιπα comments και γω η ανεπίπεδη πήγα να το διασκεδάσω το θέμα!<BR/><BR/>τα φοβάμαι όλα αυτά και ο τρόπος μου είναι να τα διακωμωδώ<BR/><BR/><BR/><BR/>υγ σας προλαβαίνω για να μην μου τα χώσετε...<BR/>υγ...ωχχχχχχkanatakihttps://www.blogger.com/profile/15401369206060345215noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-59917659185020399232007-06-05T11:24:00.000+03:002007-06-05T11:24:00.000+03:00Καταρχήν ο αδερφός σου μου ακούγεται πολύ ενδιαφέρ...Καταρχήν ο αδερφός σου μου ακούγεται πολύ ενδιαφέρων τύπος<BR/><BR/>Δεύτερον νομίζω πως η ΄παιδικότητα είναι σαν την σεξουαλικότητα. Δεν χάνεται.έχει άποψη και μας ακολουθεί( ό,τι να ναι..)<BR/><BR/><BR/>Επίσης είναι κάτι που ή το χεις ή δεν το χεις.Για πάντα<BR/><BR/>Εκτός αν σου συνέβησαν πράγματα που- πίστεψε με- μόνο μέσα σε πηγάδια τα ζεις, ως πρωταγωνιστής ...<BR/><BR/><BR/>Μήπως κάτι άλλο σε προβληματίζει???<BR/><BR/>προτείνω ως μόνιμη λύση, την αλλαγή χτενίσματος ή την αγορά σεξυ φορέματος.<BR/><BR/>Αν επιμείνει, τα ξαναλέμε<BR/><BR/>σε φιλώ!kanatakihttps://www.blogger.com/profile/15401369206060345215noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-61644583023439696062007-06-05T10:14:00.000+03:002007-06-05T10:14:00.000+03:00Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να συμβιβαστώ ή να συ...Δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να συμβιβαστώ ή να συμβιβάσω τα αδέρφια μου με τον θάνατο ή με ένα ατύχημα. Αυτό που ξέρω πάντως είναι πως συνεχώς έχω ένα ανεξάντλητο άγχος και μια έννοια για αυτά. Που είναι,αν είναι καλά, αν χτύπησαν.Μεγάλωσα γρήγορα κι εγώ. Λόγω συνθηκών, λόγω του ότι είμαι μεγαλύτερη από αυτά. Πάντως μεγάλωσα.<BR/>Α ρε μαργαριτούλα. Μίλησες μέσα μου.<BR/>ΚαλημέρεςBeBehttps://www.blogger.com/profile/03062005729860158489noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-11594821239267480912007-06-05T03:51:00.001+03:002007-06-05T03:51:00.001+03:00./.ανήκεις./../.ανήκεις./.Naritahttps://www.blogger.com/profile/00504845092198100336noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-38202942795424565742007-06-05T03:51:00.000+03:002007-06-05T03:51:00.000+03:00Πήγαινε όποτε μπορέσεις και ξεσφράγισε αυτό το πηγ...Πήγαινε όποτε μπορέσεις και ξεσφράγισε αυτό το πηγάδι...πέτα μέσα ένα σαν αυτά τα πέταλα λουλουδιών και κάνε μια ευχή...ξεγέλασε και ξόρκισε τον φόβο. Θα ανοίκεις τότε...Naritahttps://www.blogger.com/profile/00504845092198100336noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-45252110126011805142007-06-05T01:32:00.000+03:002007-06-05T01:32:00.000+03:00Ίσως και να έχεις δίκιο. Ίσως να συμβαίνει κάτι στ...Ίσως και να έχεις δίκιο. Ίσως να συμβαίνει κάτι στη ζωή του καθενός που τον φορτώνει από τη μια στιγμή στην άλλη με το βάρος του ενήλικα ή καλύτερα του πρόωρα μεγαλωμένου. Πολλά κρύβονται στα μύχια της ψυχής του καθενός και θα εξηγούσαν ακομα περισσότερα για τις επιλογές του. Το σίγουρο είναι ότι η παιδική αθωότητα δε χάνεται με την πρώτη φόρα, δε γίνεσαι γυναίκα απο παιδί κάνοντας σεξ ουτε αντρας. Μια στιγμή αρκει, ικανη να κάνει το κλικ. Τα ίδια μάτια που έβλεπαν τον κόσμο παιδικά, τα ίδια να βλέπουν διαφορετικά. Πότε; Όποτε!<BR/><BR/>Πάντως εμεις τα αγοράκια είμαστε λίγο βαρεμένα από μικρά. Εγώ έχωνα συρματάκια στις πρίζες καθώς φανταζόμουν πως είναι αντλίες βενζίνης για τα αυτοκινητάκια μου. Μια μέρα το παραέχωσα και το ρεύμα αντίδρασε, ευτυχώς το ρελέ έκανε τη δουλειά του και δεν έγινα ψητός!<BR/><BR/>Επίσης, προσποιόμουν τον πεθαμένο στις ανηψιές μου προσδοκώντας την ίδια αντίδραση με αυτή του μικρότερου αδερφού σου. Δε θα έλεγα ότι το έκανα για να τους δείξω ότι πρέπει να μάθουν να αντιμετωπίζουν το θάνατο, τα παιδιά είναι οι πιο σκληροί άνθρωποι κάποιες φορές. Τους αρέσει να κερδίζουν την προσοχή και το να κάνεις κάποιον άλλο να κλαίει μοιάζει ικανοποιητικό στα μάτια τους, είναι νίκη.2Σx2https://www.blogger.com/profile/14209413546185281618noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-57065073085501203952007-06-05T01:14:00.000+03:002007-06-05T01:14:00.000+03:00διαβάζω τον siddhartha τώρα...πλήρης αντίθεση..αυτ...διαβάζω τον siddhartha τώρα...πλήρης αντίθεση..αυτό είναι το ενδιαφέρον όμως..καλό βράδυ σε όλουςelafinihttps://www.blogger.com/profile/14467599060831708958noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-23643467862853844462007-06-05T01:12:00.000+03:002007-06-05T01:12:00.000+03:00προσπαθώ να σε αφουγκραστώ..και νιώθω πως το παιδί...προσπαθώ να σε αφουγκραστώ..και νιώθω πως το παιδί που κρύβεται μέσα σου θέλει να βγεί έξω..και χτυπάει δυνατά..δεν θα σου πω άστο..θα βρεί τον τρόπο κάποια στιγμή..elafinihttps://www.blogger.com/profile/14467599060831708958noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-18961131967366458372007-06-05T00:51:00.000+03:002007-06-05T00:51:00.000+03:00τη γλιτώνουμε από το πηγάδι, αλλά υπάρχει και το "...τη γλιτώνουμε από το πηγάδι, αλλά υπάρχει και το "μαγγανοπήγαδο" της ζωής...Σπύρος Σεραφείμhttps://www.blogger.com/profile/00545647550796910422noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-17780799732111803842007-06-05T00:39:00.000+03:002007-06-05T00:39:00.000+03:00Τα ξέρεις σίγουρα καλύτερα τα πράματα για τον εαυτ...Τα ξέρεις σίγουρα καλύτερα τα πράματα για τον εαυτό σου, σιγουρέψου όμως πρώτα ότι το παιδί δεν υπάρχει μέσα σου. Μπορεί και αυτό να έχει κουρνιάσει σε μια γωνιά, όπως ο αδερφός σου.<BR/><BR/>Και χαμογέλα λίγο. Λίγο μόνο.Siddharthahttps://www.blogger.com/profile/14683599591718152940noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-7761444686557955810.post-88178669220138728722007-06-05T00:34:00.000+03:002007-06-05T00:34:00.000+03:00πάλι με συγκίνησες ....το καταφέρνεις και χαίρομαι...πάλι με συγκίνησες ....το καταφέρνεις και χαίρομαι γι' αυτό!!<BR/><BR/>Ο φόβος μέχρι την ηλικία των επτά χρόνων δεν υπάρχει στα παιδιά,τα παιδιά λειτουργούν με το ένστικτο που είναι αλάνθαστο και άφοβο.<BR/>Οι μεγάλοι είναι αυτοί που μεταδίδουν τον φόβο στα παιδιά. Ο φόβος είναι κάτι που το έχει φτιάξει ο νους ,μια σκέψη δηλαδή, κάτι που αν δεν υπήρχε ίσως όλοι να ήταν καλύτερα. Να μην φοβόμαστε λοιπόν. Όσο για τα καμώματα που έκανες στον αδερφούλη σου είναι προιόν αγάπης και ζήλιας μαζί.<BR/>Άντε καλό βράδυ μικρή μου!!Fatalehttps://www.blogger.com/profile/00873497243549696979noreply@blogger.com