Η ηθική των άνισων αποστάσεων

Ας υποθέσουμε ότι τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, δύο πόρνες αποδέχονταν την πρόταση ενός βασιλιά και καρατομούσαν ένα μωρό σε δύο ίσα κομμάτια. Σε αυτήν την περίπτωση δύο είναι, πιθανώς, οι προεκτάσεις του συμβάντος στο σήμερα: α) ο Σολομώντας δεν θα θεωρούταν και τόσο σαΐνι. β) Θα κυκλοφορούσαν στην αγορά και καρότσια half-size. Το ότι τελικά η μία από τις δύο πόρνες επέδειξε περίσσευμα συναισθήματος (ή λογικής, αν προτιμάτε) θα έπρεπε να μας διδάσκει, ακόμη και σήμερα, ότι σε ζητήματα σοβαρά δεν υπάρχει η προοπτική των ίσων αποστάσεων. Μία προοπτική που στις μέρες μας όχι απλώς τυγχάνει φαρισαϊκής αποδοχής από την συντριπτική πλειοψηφία των (δυτικών και δυτικίζοντων;) κρατών αλλά έχει αναχθεί σε απόδειξη μέγιστης πολιτικής και διπλωματικής απόδοσης. Ας παρακάμψουμε, λοιπόν, το προσχηματικό των ίσων αποστάσεων στις περισσότερες των περιπτώσεων και ας ξαπλώσουμε στο τραπέζι μερικά παχουλά μωράκια των καιρών...

Πρώτο και καλύτερο, καθότι τον τελευταίο καιρό κλαίει ακατάπαυστα, το Παλαιστινιακό. Οι ίσες αποστάσεις, κατ' αρχάς, θα επέβαλλαν να ονομάζεται "Παλαιστινιακό-Ισραηλινό ζήτημα". Αλλά επειδή οι Ισραηλινοί έχουν μόνο οικονομικής-πολιτικής φύσεως “ζητήματα” με τη Δύση θα ήταν αυτοκτονία να συμπεριλαμβάνεται η ονομασία του κράτους τους στην ατζέντα με τα “ζητήματα” που ζητούν επίλυση (δηλαδή, κακά σπυριά που φύτρωσαν στον κώλο της Δύσης την ώρα που έχεζε). Οι ίσες αποστάσεις επέβαλαν, κατά το τελευταίο δεκαπενθήμερο των Ισραηλινών επιθέσεων, στον Ο.Η.Ε. να καταστρώσει σχέδιο ειρήνευσης αφού πρώτα είχαν βγει από τη μέση καμιά χιλιάρα Παλαιστίνιοι (επίσημα), στις Η.Π.Α. να μην συμμετέχουν στην διαδικασία ψηφοφορίας και στους Τσέχους, που κατά τα άλλα χρησιμεύουν μόνο ως άλλοθι μιας ισχυρής Ευρώπης και ως χωματερή της ίδιας ανίσχυρης Ευρώπης, να ονοματίζουν τις πράξεις γενοκτονίας, τα εγκλήματα πολέμου και τις εκκαθαρίσεις πληθυσμών από πλευράς Ισραηλινών “άμυνα”. Τα ανωτέρω παράδοξα μας οδηγούν στο λογικό συμπέρασμα ότι ακόμη και οι “επαγγελματίες” της πολιτικής των ίσων αποστάσεων αδυνατούν να τις τηρήσουν. Συνεπώς, κάθε πρόσχημα καταρρέει και μπορώ κι εγώ να σφάξω το μωράκι στα σημεία που θέλω. Συνελόντι ειπείν, στο δικό μου “ερασιτεχνικό” μυαλό τα υπόγεια τούνελ, οι ρουκέτες της Χαμάς και οι επιθέσεις αυτοκτονίας δεν ζυγοσταθμίζουν ούτε κατά διάνοια τα κατά συρροήν εγκλήματα του Ισραήλ στον κάτι παραπάνω από μισό αιώνα ύπαρξής του (με κυριότερο έγκλημα, βέβαια, την ίδια τη σύστασή του στο συγκεκριμένο σημείο). Δεν θα με πείσετε ποτέ (ούτε και μερικά εκατομμύρια ακόμη ανθρώπων) ότι θα πρέπει να λυπάμαι το ίδιο (τι θα πει, αλήθεια, “το ίδιο”;) για έναν νεκρό Ισραηλινό στρατιώτη και εκατοντάδες (βάλε χιλιάδες καλύτερα τα τελευταία χρόνια) νεκρά παιδιά και μανάδες στην Παλαιστίνη. Ένα το κρατούμενο.

Το δεύτερο μωρό που θα καρατομήσουμε σήμερα ονομάζεται “κρατική βία”. Το μωρό αυτό πάσχει ήδη από "παιδική" παχυσαρκία καθότι ζυγίζει πολλά παραπανίσια κιλά μαλακίας. Οι ίσες αποστάσεις θα επέβαλλαν για κάθε τραυματισμένο διαδηλωτή να τιμωρείται κι από ένα (τουλάχιστον) όργανο της τάξης (πραγματικά, κάθε φορά που πληκτρολογώ “όργανο της τάξης” μου 'ρχεται να πεθάνω στα γέλια). Οι ίσες αποστάσεις θα επέβαλλαν για κάθε πορεία που λαμβάνει δυσάρεστες διαστάσεις να ξεκουμπίζονταν από τις θέσεις τους καμιά δεκαριά ιθύνοντες. Επειδή, όμως, αν όλα αυτά συνέβαιναν οι μυστικές υπηρεσίες, οι Πρετεντεραίοι και οι Καρατζαφέρηδες θα είχαν “θέματα”, οι “ίσες” αποστάσεις εξισώνονται λίγο παραπάνω. Καθότι επομένως οι “επαγγελματίες” της κρατικής βίας (μισθοφορικά όργανα της τάξης [μουαχαχαχαχα], δημοσιογράφοι και πολιτικοί) αδυνατούν να τηρήσουν ίσες αποστάσεις μπορώ κι εγώ να χάσω λίγο στο μέτρημα. Με πρόχειρους υπολογισμούς, λοιπόν, όχι, η εξίσωση που επιβάλλει ότι οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια διαδηλωτών, οι αναίτιες συλλήψεις πολιτών, ο τραμπουκισμός ως δεύτερη φύση του οργάνου της τάξης (μουαχαχα) και οι νεκροί πολίτες είναι ίσης αξίας και σημασίας με μερικές μολότωφ έξω από αστυνομικά τμήματα, τα γαμοσταυρίδια που (δεν) ακούνε οι αστυνομικοί και τα ΜΑΤ στις πορείες και τις σφαίρες που δέχθηκαν από μία τρομοκρατική οργάνωση (;) δεν επαληθεύεται. Συνεπώς, κύριοι διατηρώ ακέραιο το δικαίωμά μου να βάλω το σημάδι της ανίσωσης στα συναισθήματά μου όταν σκέφτομαι τον Αλέξη και τον “κίνδυνο” που διατρέχετε όλοι εσείς στις περιπολίες σας. Μπορώ να λυπάμαι ή να οργίζομαι πολύ περισσότερο με τα βασανιστήρια, το ξύλο και την καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υφίστανται από εσάς πολίτες, παιδιά και αλλοδαποί παρά με τις επιθέσεις που δέχεστε στα τμήματα που υπηρετείτε ή στα περιπολικά σας. Δύο τα κρατούμενα.

Το τρίτο μωρό μας ονομάζεται “οικονομική κρίση”. Θα πρέπει να σας ενημερώσω εδώ ότι το συγκεκριμένο ήρθε στον κόσμο πάσχοντας από ανίατες παθήσεις καθώς και από μία φοβερή παραμόρφωση στο πρόσωπο η οποία οφείλεται στον μαιευτήρα γυναικολόγο. (Το όνομά του για τυχόν καταγγελίες είναι “καπιταλισμός”.) Μας πιάνει κρίση που λέτε, πού μας πονεί και πού μας σφάζει, μας έχει ξετινάξει συντρόφια. Μας προετοίμαζαν, βέβαια, από καιρό τα συνεννοημένα Μ.Μ.Ε.· να και τα θέματα για την ακρίβεια, να και τα αφιερώματα στα δάνεια, από κει και τα ψιλολόγια για το δημόσιο έλλειμμα. Σήμερα, λοιπόν, καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε τα σπασμένα ενός συστηματικά υποβοηθούμενου αμερικανικού ονείρου και μιας χούφτας επικίνδυνων golden boys με πτυχία σε ακριβές κορνίζες. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων θα επέβαλλε στις κυβερνήσεις, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην πλειάδα των διεθνών οργανισμών να μεριμνούν με την ίδια προσοχή τόσο για τους οικονομικά ισχυρούς όσο και για τους οικονομικά ασθενέστερους. Θα έπρεπε να πρυτανεύει η λογική της ανάλογης περικοπής οικονομικών απολαβών από όλους τους συμμετέχοντες στις παραγωγικές διαδικασίες κι όχι τις απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων. Θα ήταν δε δεδομένο ότι η λογική της διαρκώς αυξανόμενης κερδοφορίας δεν συνάδει με μία παγκόσμια οικονομική κρίση και άρα καμία απόλυση δεν θα έπρεπε να θεωρείται νόμιμη εφόσον μία εταιρία δεν παρουσιάζει αρνητικό απολογισμό. Καθότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει, για ακόμη μία φορά θα πάρω την πρωτοβουλία και τη χαντζάρα και θα σφάξω αυτό το μωρό εκεί που θέλω. Γιατί δεν μου λέει μία το δράμα της General Electrics και της BMW μπροστά στο δράμα της γιαγιάς του διπλανού διαμερίσματος. Γιατί δεν μου λέει απολύτως τίποτα η τρομοκρατία που μεθοδεύεται μέσω των media και ασκείται μέσω εκβιαστικών πολιτικών μπροστά στην προοπτική της ολοκληρωτικής κατάρρευσής ενός σάπιου συστήματος (ακόμη κι αν για να συμβεί αυτό θα πρέπει να πάρει κι εμάς η μπάλα, το αντίτιμο αξίζει). Αν θα το βρει από το χέρι του πεινασμένου Ινδού ή από τον άυπνο εργάτη του εξηνταπεντάωρου που ονειρεύεται ότι θα κατασκευάσει, δεν το γνωρίζω. Τρία τα κρατούμενα.

Και τώρα, η ώρα της σούμας.
α) Απέναντι στις “πολιτικές των ίσων αποστάσεων” προβάλλει ολοένα και πιο έντονα η ανάγκη της “ηθικής των άνισων αποστάσεων”. Δεν είναι απλά ζήτημα τιμής και εντιμότητας. Είναι ζήτημα διατήρησης της ανθρωπιάς μας.
β) Το δίκαιο και το άδικο δεν γίνεται να μοιράζεται εξίσου ανάμεσα σε αυτούς που (κατα)δυναστεύουν και αυτούς που δυναστεύονται. Γιατί οι πρώτοι είναι αυτοί που καθορίζουν, σχεδιάζουν, επιβλέπουν και επιβάλλουν το δικό τους δίκαιο (αν η πουτάνα η Αναγέννηση δεν μας είχε κληροδοτήσει την άκριτη λατρεία για τον Πλάτωνα αυτά θα θεωρούνταν στοιχειώδεις διαπιστώσεις).
γ) Οι πολιτικές των ίσων αποστάσεων είναι αυτές που έχουν εδραιώσει την παγκόσμια αδικία. Μόνο που οι διεκπεραιωτές τους δεν έχουν καταλάβει ότι στον πραγματικό κόσμο, που συνεχίζει να κινείται στη σκιά τους, αυτό μπορεί να μεταφραστεί μόνο σε παγκόσμια αναρχία. Με ό,τι αποτελέσματα θα έχει και αυτή.