Οι 7 της 7ης που με πάνε στον 7ο...

Μετά από την πρόσκληση της ladybug (την οποία ευχαριστώ πάρα πολύ), έξι στριφτά, τρεις καφέδες, δύο σελίδες χειρόγραφης λίστας και ενός τηλεφώνου στον μπαμπά μου (προς διευκρίνηση ενός τίτλου για τον οποίο δεν ήμουν σίγουρη) είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω τα κατωτέρω:

1) Oldboy (2003, Chan-wook Park): Η σύγχρονη πινελιά στην τραγωδία... Και επειδή δεν με συγκλόνισε απλά... Με άλλαξε.

2) Lost Highway (1997, David Lynch): Γιατί είναι πολύ όμορφο μία ταινία να σε κάνει να χάνεσαι... Με οποιονδήποτε τρόπο.

3) Le charme discret de la bourgeoisie (1972, Louis Bunuel): Για το σεβασμό και την οπτική γωνία στα όνειρα..

4) Ποτέ την Κυριακή (1960, Jules Dassin): Γιατί έτσι καταλαβαίνουμε εμείς την μουσική...

5) Ο Δράκος (1956, Νίκος Κούνδουρος): Για το πόσο μπροστά από την εποχή του βρισκόταν και βρίσκεται...

6) Ουρανός (1962, Τάκης Κανελλόπουλος): Για την ειλικρίνεια και την τόλμη του...

7) Dersu Uzala (1975, Akira Kurosawa): Γιατί είναι η απόδειξη πως τα σημαντικά και τα συγκλονιστικά είναι παντού όπου θέλουμε να τα δούμε...

Στην βεράντα του ρετιρέ του έβδομου ουρανού συνδαιτημόνες είναι κι άλλοι πολλοί (τους οποίους με μεγάλη μου χαρά είδα να ψυχαγωγούν και άλλους bloggers), αλλά ποτέ δεν μπορούσα να "κλέψω" στα παιχνίδια και στη ζωή... Για αυτό θα περιμένω το sequel αυτού του "inter-blogιακού" (sic!sic!sic!) παιχνιδιού για να αναφερθώ και σε άλλους...

Αν και νομίζω ότι δεν με ξέρουν λέω να βάλω στο παιχνίδι τους: Old Boy, Herinna (οι υπόλοιποι που διαβάζω είναι ήδη από καιρό μέσα). Και βασικά, για να μην είμαι εγώ η αιτία να σταματήσει αυτό το γοητευτικότατο ταξίδι (ως μια από τις τελευταίες απολήξεις του δέντρου των blogs), λέω η πάσα να δωθεί σε όποιον θέλει να γράψει τις δικές του 7 επίσημες αγαπημένες... Ελεύθερη η είσοδος κυρίες και κύριοι στην αίθουσα!