Ίλιγγος

Έχω στα αυτιά μου τη μελαγχολική φωνή της Tori Amos και κάθομαι να γράψω. Και σήμερα δεν έχω καμία όρεξη για τίποτα. Ούτε για εξυπνάδες, ούτε για τα χώσω σε κανέναν, ούτε για να κριτικάρω κάτι που είδα ή άκουσα, ούτε καν για να τα βάλω με τη ζωή μου που την περιστρέφω σαν σβούρα και πολλές φορές εγώ στροβιλίζομαι εκτός της -εκτός τροχιάς...

Είμαι εδώ, από το πρωί, με δύο αυτιά βουλωμένα και πονεμένα από μια τρομακτική ωτίτιδα που έκανε τον ΩΡΛ να ωρύεται για το πόσο δεν προσέχω και για την αμέλειά μου να μην έχω πάει τόσο καιρό, να σηκώνομαι που και που να δω τη βροχή και να βλέπω το μπαλκόνι μου βρώμικο και τον απέναντι τοίχο γκρι πασαλειμμένο με λάσπη, με το τηλέφωνο να μην χτυπάει -ούτε από αυτούς που θα ήθελα ούτε από αυτούς που δεν θα περίμενα, με ένα στομάχι γεμάτο καφέ και ένα στόμα που μυρίζει οδοντόκρεμα και τον καπνό μου -μπλιαχ!-, με ένα σπίτι παρατημένο στη βρώμα του που δεν φαντάζει ούτε στο μισό γοητευτικό όσο αυτό στη "Σονάτα" του Ρίτσου, με τα βραδινά όνειρα να με στοιχειώνουν με τα αίματα και τα τσεκούρια που βγήκαν μέσα σε αυτά, ρίχνοντας που και που κλεφτές ματιές στο blog και νιώθοντας ακόμα πιο μόνη ...

Είμαι εδώ χωρίς να μ'αρέσει, χωρίς να ξέρω που θα ήθελα να είμαι, χωρίς να κανονίζω να φύγω, χωρίς να με νοιάζει να μείνω.

Είμαι εδώ θυμωμένη με αυτούς που έφυγαν και μου λείπουν, που δεν μπόρεσα ποτέ να τους θρηνήσω παρέα με άλλους, παρά κάθομαι μόνη μου και δεν μπορώ να χωνέψω την απουσία τους -δεν θέλω να το χωνέψω και να το κάνω γαργάρα με τόσα άλλα. Είμαι εδώ θυμωμένη με αυτούς που είναι ακόμα εδώ και μου λείπουν, που ποτέ δεν μου έδωσαν μια ευκαιρία να μην μου λείπουν, που με έκαναν να βλέπω την απουσία ως μια άλλη μορφή παρουσίας. Αλλά εμένα μου λείπουν, κι όταν μαζεύω τα γόνατά μου και χώνω το κεφάλι μου μέσα τους αυτοί δεν είναι εδώ ποτέ να με χαϊδέψουν, να νιώσω αυτήν την ανατριχίλα στο λαιμό από το χάδι.

Είμαι εδώ θλιμμένη που μιζεριάζω στη στριφογυριστή καρέκλα μου, που δεν έχω όρεξη να κυνηγήσω αυτά που έχω ξεκινήσει, που τόσο μικρή -όπως μου λένε- νιώθω τόσο μεγάλη, που μέσα σε μια πόλη τόσων ανθρώπων εγώ νιώθω μόνη και τελικά θα φύγει η μέρα κι εγώ το μόνο που θα έχω κάνει είναι η προσπάθεια να θυμηθώ να πάρω όλα μου τα φάρμακα εγκαίρως.