Το Δελτίο των 8

Ακολουθεί το ραπόρτο της ημέρας, γραμμένο σε γλώσσα σύγχρονη - λόγο αμείλικτα γρήγορο, έτσι για να συνηθίζω. Από ό,τι φαίνεται η γλώσσα, οι ρυθμοί, η πληροφορία πρέπει να κυλάνε γρήγορα, να μην καταλαβαίνει ο κόσμος τι ακούει, πριν καταλάβει να ξεχάσει, να αποκτήσει μνήμη χρυσόψαρου -για να επιβιώσει στη γυάλα που φτιάξαν -και φτιάξαμε- για αυτόν.

Η μελαγχολία συνεχίζεται. Δεν ανεβαίνεις έτσι απλά, η κάθοδος είναι ευκολότερη -κατρακυλάς και πιάνεις πάτο. Ο Σίσυφος είναι μέσα μας -τιμωρημένοι για το αμάρτημα της σκέψης. Άνθρωποι με προσπερνούν γρήγορα στο δρόμο, μια κυρία κρατάει την τσάντα της σφιχτά -οι κλέφτες καραδοκούν για χρυσά βραχιόλια και κινητά. Έναν μπόμπιρα τον πήρε ο ύπνος στο πίσω κάθισμα του πολυτελούς αυτοκινήτου -μα πώς τα κατάφερε ο μπαγάσας με τόσο θόρυβο γύρω του; -ο μπαμπάς του κατεβαίνει, τον ανασηκώνει στην αγκαλιά του, τον χαϊδεύει στην πλάτη, τον δένει στο κάθισμα. Συγκινητικό -απορώ γιατί, τόσο σκληροί έχουμε γίνει άραγε;

Δουλεύω άρα δεν σκέφτομαι. Δεν σκέφτομαι άρα συνεχίζω. Δυστυχώς παραιτήθηκα. Σε δέκα μέρες θα έχω φύγει. Κρίμα, μόλις ήρθε ένας καινούριος που βάλθηκε να με μάθει πασιέντζα. Τώρα δεν θα έχω κανένα απαραίτητο προσόν για το Δημόσιο. Δεν γυρίζω πίσω κουφάλες - η ψυχή μου δεν πουλιέται.

Το χρώμα. Που αποφάσισα να βάλω στη ζωή μου. Είναι ένα πράσινο μακό. Είναι τέσσερις νέες γλάστρες με λουλούδια. Τώρα ανοίγω την κουρτίνα και στους τοίχους της απέναντι πολυκατοικίας φυτρώνουν πεόνιες, μαργαρίτες και γιασεμί. Οι κηρομπογιές - 0,99 ευρώ. Τελευταία φορά ζωγράφιζα με κάρβουνο. Μετά είπα στον εαυτό μου "Όχι άλλο κάρβουνο" - και αγόρασα κηρομπογιές. Ένα καράβι πετάει σε πορτοκαλί θάλασσα και μωβ ουρανό. Κάποτε ήμουν παιδί - τώρα ακροβατώ επικίνδυνα κάθε που θυμάμαι.

Αν ο Rimbaud έγραφε τώρα το "Μια εποχή στην Κόλαση" άραγε τι αλφάβητο να έφτιαχνε; Τι χρώμα να είχαν τα γράμματα; Μια διαφήμιση με πληροφορεί ότι συνάνθρωποί μου κάθονται στην τηλεόραση και δεν ακούν -πρέπει να αγοράσουν το προτεινόμενο ακουστικό. Κι εγώ που νόμιζα ότι πρέπει να σταματήσουν τις παπαρολογίες, τις άναρθρες πιθηκίσιες κραυγές που συντονίζονται και εξακοντίζονται ταυτόχρονα προς το θεατή τα τηλεκατακάθια για να βγάλουμε τα χέρια μας από τα αυτιά. Καταλάβατε κύριοι διαφημιστές; Δεν είναι παθολογικό το ζήτημα - τουλάχιστον από την πλευρά των θεατών.

Ούτε εφημερίδες αγοράζω τον τελευταίο καιρό - αλλαγές και αλλαξοκωλιές. Άλλαξαν οι δημοσιογράφοι ή τα αφεντικά; -το πρόβλημα είναι στην υπαγόρευση ή στην μετάφραση; Ελέγχομαι. Περπατώντας, ανεβοκατεβαίνοντας σκαλιά, μπαίνοντας σε τράπεζα. Στην Αγγλία ήμουν η "Falakri Tragoudistria" κι ο συγκάτοικός μου ο "Labros Kostantaras Veggos". Τουλάχιστον πριν να κλάψουμε με το περιεχόμενο ρίχναμε κι ένα κοροϊδευτικό γέλιο -και μούντζα- στους άρχοντες του ελέγχου...

Όταν δουλεύω δεν σκέφτομαι. Θα σταματήσω να δουλεύω. Θα σκέφτομαι. Θα υπάρχω άραγε τότε ή θα καώ; Το μέλλον...