Λα μινόρε του άχρονου

Λα μινόρε. Σολ Ματζόρε. Θλιμμένος, σκυφτός. Το τσιγάρο του στάχτη στο τασάκι και το φίλτρο καμμένο. Η κιθάρα του ξεκούρδιστη. "Το Λα μινόρε δεν ακούγεται έτσι κανονικά -είναι πιο θλιμμένο...". (Κουδούνισμα τηλεφώνου -το αφήνει μέχρι να σταματήσει.) "Τι συγχορδία είναι το κουδούνισμα;" (Μικρός έπαιρνε τηλέφωνα στην τύχη για να φτιάχνει μελωδίες με τα κουμπάκια του τηλεφώνου).

"Η κυρία, κύριε, έφυγε σήμερα το πρωί."
"Δεν είπε πού πάει;"
" Όχι κύριε."
"Ούτε πόσο θα αργήσει;"
" Όχι κύριε. (Κάνει να φύγει. Ξαναγυρίζει.) Θα αργήσει πολύ, όμως. Σας κοίταζε πολλή ώρα που κοιμόσασταν..." (Φεύγει)

Οι περυσινές του διακοπές ήταν σε ένα νησί, ένα από αυτά της γραμμής. Του πλοίου. Το όνομα δεν έχει σημασία -ας το πούμε "άκρη του πελάγου", ήταν το τελευταίο που πιάνει καράβι. Την ξαναβρήκε. Λίγο μαυρισμένη, αρκετά πιο παχουλή. Της πέταξε από μακριά μια πέτρα. Δεν την πέτυχε -κι αυτή συνέχισε να τον αγνοεί. Πήγε κοντά της, πέρασε το χέρι του κάτω από τη φούστα της κι αυτή συνέχισε να φροντίζει το βασιλικό της αμέριμνη. Το πλοίο έριξε άγκυρα στο μπαλκόνι της, ένας καμαρότος έκλεψε τη βαλίτσα από το χέρι του κι ένας μούτσος τον σήκωσε στα χέρια -μέσα σε ένα κασόνι με αγκινάρες- και ανέβηκε τη σκάλα.

Φέτος το χειμώνα πήρε το αυτοκίνητό του μια νύχτα, φόρεσε το σμόκιν των γάμων τους κι έβαλε μπρος. Ο κύριος "Ο" -ντεντέκτιβ της παλιάς σχολής- τού είχε προσφάτως παρουσιάσει φωτογραφίες της. Εξ Αγγλίας. Κατά τα φαινόμενα ζούσε πλέον εκεί. Μια ζακέτα από καμήλα σε χρώμα καμηλό, τα χέρια της σκασμένα από το κρύο να μουλιάζουν στα βρύα, το σώμα της προστατευμένο από ένα παχύ στρώμα λίπους. Οδήγησε ως εκεί -Middleborough str., ο δρόμος με τις λεύκες και το πάρκο δίχως πάπιες- ακούγοντας τραγούδια για το δρόμο, γραμμένα για όλους αυτούς τους δρόμους που διαβήκανε μαζί αλλά κυρίως για αυτούς που διάβηκε μονάχος του.

"Το σπίτι πίσω από την όγδοη λεύκα". Σίγουρα ο κύριος "Ο" ήξερε καλά να δίνει οδηγίες. "Όλα τα σπίτια στο δρόμο αυτό είναι ίδια." Η όγδοη λεύκα. Μπουρδουκλώθηκε πάνω στον κάδο απορριμάτων, έσιαξε το κολάρο του (αυτό που τον κρατούσε δεμένο μ' αυτήν τόσα χρόνια), καθάρισε το λαιμό του και χτύπησε δειλά το μπρούτζινο κουδούνι. "Μελωδικό." Άνοιξε μπροστά του ένα φωτισμένο περιέργεια αγγλομούτσουνο πρόσωπο. "Yeees? May I help you?" Είχε προλάβει να προσλάβει κι εκεί υπηρετικό προσωπικό -δεν την ένοιαζε που έμενε με το σωρό, που το σπίτι της ήταν, επιεικώς κρινόμενο, μεσοαστικό, οι υπηρέτες τη μάραναν. Ανασκουμπώθηκε. "Yes, please. I am looking for Mrs. Goldencollar. Mrs. Rose Goldencollar. Tell her it's her husband.", απάντησε σε άπταιστη προφορά Λονδίνου. "Oh, I'm sorry. She passed away two years ago. Didn't you know? Her husband you said?..."

Η κιθάρα του σκονισμένη, δύο χορδές έχουν σπάσει. Η χρυσή επίστρωση από το τασάκι ξεθώριασε και τούτο το σπίτι είναι πια πολύ μικρό για να χωράει τη μοναξιά του. Είναι σίγουρος ότι έτσι έγιναν τα πράγματα. Το σμόκιν υπάρχει ακόμα. Και το αυτοκίνητο. Και σίγουρα πήγε διακοπές πέρυσι το καλοκαίρι. Σε έναν χρόνο άχρονο σίγουρα κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα.