Ιερή Βία

Χαμένος μέσα στον κατάλευκο μανδύα του κατηφόρισε τη σκεπασμένη με χλωροφύλλη πλαγιά. Τον περίμεναν όλοι στην πλατεία. Αυτός τελευταίος, κατάλευκος σαν κρίνος ανάμεσα σε χωράφι με παπαρούνες, με τις μαύρες μπούκλες του να πέφτουν στα μάτια του. Αν λυπόταν για κάτι ήταν που θα τις αποχωριζόταν -τις ήθελε τόσο πολύ στο ταξίδι του, να του κρύβουν οράματα και ήχους που ήθελε να αφήσει απέξω... Όπως και να έχει, η απόφαση είχε παρθεί και ήταν τιμή του που επελέγη.

Τη νύχτα κοιμήθηκε πιο ήσυχα από ποτέ. Είδε, λέει, πως πήγε κοντά της, ξεκόλλησε απαλά τα κολλημένα στο δέρμα με αίμα μαλλιά της κι εκείνη του χαμογέλασε. "Ποιά μοίρα δίπλα σου με φέρνει;", ψιθύρισε αποκαμωμένη και το κεφάλι της ξανάπεσε άπνοο στο μπράτσο του. Εκείνος έσκυψε, λέει, στο αυτί της -οι μπούκλες του της γαργάλισαν τα ματοτσίνορα κι εκείνα σάλεψαν ενοχλημένα- και της είπε απαλά "Αδιάρρηκτη μοίρα καλή μου. Μην φοβάσαι."

Στον ξύπνιο του, μέχρι χθες, ήταν ανήσυχος. "Αρκεί, πατέρα, το δικό μου αίμα; Είναι καλό;" Χίλιες φορές είχε ακούσει πως αυτός είναι ο εκλεκτός -αθώος, αμόλυντος όπως ήταν κι εκείνη πριν τη σφάξει σαν γουρούνα ο μεγάλος του αδερφός. Βασανίστηκε. Αναρωτιόταν πώς ο αδερφός του έκανε κάτι τέτοιο. "Δεν μπορεί, επαναλάμβανε μέσα του, κάτι θα του έκανε. Δεν ήταν βίαιος ποτέ μέχρι τώρα. Δεν μπορεί, κάτι θα του έκανε." Λέξη δεν του πήρε κανείς. Προθυμοποιήθηκαν οι γονείς τους να το ρίξουν ότι αυτή τον κορόιδευε, ότι τον ατίμασε. Δεν δέχθηκε. Ένα απλό "Εγώ το έκανα." και μετά η σιωπή του. Μια ατάραχη σιωπή, ένα βλέμμα που ξεκουραζόταν ήσυχο στην επιφάνεια της λίμνης του αίματός της.

Σήμερα, όμως, είναι γαλήνιος. Μετά από αυτό τα πράγματα θα ηρεμήσουν πάλι στο χωριό. Θα σταματήσει η οικογένειά του να είναι στιγματισμένη, θα ξαναγίνουν όλα όπως παλιά. Δεν είχε κι άλλη επιλογή. Όμως το θεωρούσε χρέος. Στο αίμα της που δεν έπρεπε να μολυνθεί με βρώμικο, αενάως ρέον αίμα. Το δικό του θα συμπλήρωνε το δικό της. Και οι άλλοι θα μπορούσαν να γυρίσουν στους ρυθμούς της ζωής. Τίμια πράγματα. Ο ουρανός είναι καταγάλανος, οι μυρωδιές τον ταξιδεύουν. "Πώς να είναι άραγε;" Μειδιά. "Θα μάθω σύντομα."

Έφτασε τελευταίος στην πλατεία. Η ξύλινη εξέδρα είχε στηθεί προχείρως κάτω από τον μοναδικό εναπομείναντα πλάτανο στο χωριό. Με ένα βλέμμα χαιρέτησε τους δικούς του, ανέβηκε σταθερά τα ξύλινα σκαλιά κι ακούμπησε το κεφάλι του στον πάγκο. Περίεργη ομοιότητα με τον πάγκο που είχαν στο αγρόκτημα για να ξελαιμιάζουν τις κότες. Ο δήμαρχος πλησίασε. Με ένα ξυράφι πριόνισε τις μπούκλες του. Τις έσφιξε στην παλάμη του και μουσκεμένες τις παρέδωσε στην μητέρα του. Εκείνη τις έχωσε βιαστικά στον κόρφο της και γύρισε από την άλλη. Είχε υπέροχα μαλλιά η μάνα του. Κατάμαυρα και μακριά -"Ευτυχώς που δεν βρίσκεται αυτή στη θέση μου. Δεν θα το άντεχε."

Έκλεισε τα μάτια του. Έβλεπε καθαρά τώρα. Μόνο αυτός είχε γλιτώσει από τον νόμο του αίματος. Ναι, σίγουρα εκεί που πήγαινε δεν χρειαζόταν τις μπούκλες του. Ήθελε όλα να τα βλέπει.

Η εξέδρα ξεστήθηκε πρόχειρα, όπως είχε στηθεί. Κανείς δεν ασχολήθηκε να σφουγγαρίσει τα πλακάκια της πλατείας από τις πιτσιλιές. Ούτε να ξύσει τον πλάτανο. Πρόχειρα και σταθερά όλα έγιναν. Όπως πριν...

Υ.Γ.: Με θέμα την εκδίκηση έχω αναλάβει μια εργασία στα πλαίσια του μεταπτυχιακού που παρακολουθώ. Ήταν δική μου επιλογή και την δουλεύω με υπομονή, επιμονή, με παραίτηση κι έλλειψη έμπνευσης ενίοτε αλλά κυρίως με αμείωτο ενδιαφέρον και περιέργεια από την αρχή έως σήμερα. Την βλέπω παντού, εκφρασμένη ή μη, καθαρή ή μεταμορφωμένη σε κάτι άλλο. Η ιστορία αυτή γεννήθηκε μέσα μου διαβάζοντας κάποια στιγμή το -πάντα εντυπωσιακό- βιβλίο του Rene Girard "Το Εξιλαστήριο Θύμα - Η βία και το ιερό".