Ας υποθέσουμε ότι τρεις χιλιάδες χρόνια πριν, δύο πόρνες αποδέχονταν την πρόταση ενός βασιλιά και καρατομούσαν ένα μωρό σε δύο ίσα κομμάτια. Σε αυτήν την περίπτωση δύο είναι, πιθανώς, οι προεκτάσεις του συμβάντος στο σήμερα: α) ο Σολομώντας δεν θα θεωρούταν και τόσο σαΐνι. β) Θα κυκλοφορούσαν στην αγορά και καρότσια half-size. Το ότι τελικά η μία από τις δύο πόρνες επέδειξε περίσσευμα συναισθήματος (ή λογικής, αν προτιμάτε) θα έπρεπε να μας διδάσκει, ακόμη και σήμερα, ότι σε ζητήματα σοβαρά δεν υπάρχει η προοπτική των ίσων αποστάσεων. Μία προοπτική που στις μέρες μας όχι απλώς τυγχάνει φαρισαϊκής αποδοχής από την συντριπτική πλειοψηφία των (δυτικών και δυτικίζοντων;) κρατών αλλά έχει αναχθεί σε απόδειξη μέγιστης πολιτικής και διπλωματικής απόδοσης. Ας παρακάμψουμε, λοιπόν, το προσχηματικό των ίσων αποστάσεων στις περισσότερες των περιπτώσεων και ας ξαπλώσουμε στο τραπέζι μερικά παχουλά μωράκια των καιρών...
Πρώτο και καλύτερο, καθότι τον τελευταίο καιρό κλαίει ακατάπαυστα, το Παλαιστινιακό. Οι ίσες αποστάσεις, κατ' αρχάς, θα επέβαλλαν να ονομάζεται "Παλαιστινιακό-Ισραηλινό ζήτημα". Αλλά επειδή οι Ισραηλινοί έχουν μόνο οικονομικής-πολιτικής φύσεως “ζητήματα” με τη Δύση θα ήταν αυτοκτονία να συμπεριλαμβάνεται η ονομασία του κράτους τους στην ατζέντα με τα “ζητήματα” που ζητούν επίλυση (δηλαδή, κακά σπυριά που φύτρωσαν στον κώλο της Δύσης την ώρα που έχεζε). Οι ίσες αποστάσεις επέβαλαν, κατά το τελευταίο δεκαπενθήμερο των Ισραηλινών επιθέσεων, στον Ο.Η.Ε. να καταστρώσει σχέδιο ειρήνευσης αφού πρώτα είχαν βγει από τη μέση καμιά χιλιάρα Παλαιστίνιοι (επίσημα), στις Η.Π.Α. να μην συμμετέχουν στην διαδικασία ψηφοφορίας και στους Τσέχους, που κατά τα άλλα χρησιμεύουν μόνο ως άλλοθι μιας ισχυρής Ευρώπης και ως χωματερή της ίδιας ανίσχυρης Ευρώπης, να ονοματίζουν τις πράξεις γενοκτονίας, τα εγκλήματα πολέμου και τις εκκαθαρίσεις πληθυσμών από πλευράς Ισραηλινών “άμυνα”. Τα ανωτέρω παράδοξα μας οδηγούν στο λογικό συμπέρασμα ότι ακόμη και οι “επαγγελματίες” της πολιτικής των ίσων αποστάσεων αδυνατούν να τις τηρήσουν. Συνεπώς, κάθε πρόσχημα καταρρέει και μπορώ κι εγώ να σφάξω το μωράκι στα σημεία που θέλω. Συνελόντι ειπείν, στο δικό μου “ερασιτεχνικό” μυαλό τα υπόγεια τούνελ, οι ρουκέτες της Χαμάς και οι επιθέσεις αυτοκτονίας δεν ζυγοσταθμίζουν ούτε κατά διάνοια τα κατά συρροήν εγκλήματα του Ισραήλ στον κάτι παραπάνω από μισό αιώνα ύπαρξής του (με κυριότερο έγκλημα, βέβαια, την ίδια τη σύστασή του στο συγκεκριμένο σημείο). Δεν θα με πείσετε ποτέ (ούτε και μερικά εκατομμύρια ακόμη ανθρώπων) ότι θα πρέπει να λυπάμαι το ίδιο (τι θα πει, αλήθεια, “το ίδιο”;) για έναν νεκρό Ισραηλινό στρατιώτη και εκατοντάδες (βάλε χιλιάδες καλύτερα τα τελευταία χρόνια) νεκρά παιδιά και μανάδες στην Παλαιστίνη. Ένα το κρατούμενο.
Το δεύτερο μωρό που θα καρατομήσουμε σήμερα ονομάζεται “κρατική βία”. Το μωρό αυτό πάσχει ήδη από "παιδική" παχυσαρκία καθότι ζυγίζει πολλά παραπανίσια κιλά μαλακίας. Οι ίσες αποστάσεις θα επέβαλλαν για κάθε τραυματισμένο διαδηλωτή να τιμωρείται κι από ένα (τουλάχιστον) όργανο της τάξης (πραγματικά, κάθε φορά που πληκτρολογώ “όργανο της τάξης” μου 'ρχεται να πεθάνω στα γέλια). Οι ίσες αποστάσεις θα επέβαλλαν για κάθε πορεία που λαμβάνει δυσάρεστες διαστάσεις να ξεκουμπίζονταν από τις θέσεις τους καμιά δεκαριά ιθύνοντες. Επειδή, όμως, αν όλα αυτά συνέβαιναν οι μυστικές υπηρεσίες, οι Πρετεντεραίοι και οι Καρατζαφέρηδες θα είχαν “θέματα”, οι “ίσες” αποστάσεις εξισώνονται λίγο παραπάνω. Καθότι επομένως οι “επαγγελματίες” της κρατικής βίας (μισθοφορικά όργανα της τάξης [μουαχαχαχαχα], δημοσιογράφοι και πολιτικοί) αδυνατούν να τηρήσουν ίσες αποστάσεις μπορώ κι εγώ να χάσω λίγο στο μέτρημα. Με πρόχειρους υπολογισμούς, λοιπόν, όχι, η εξίσωση που επιβάλλει ότι οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια διαδηλωτών, οι αναίτιες συλλήψεις πολιτών, ο τραμπουκισμός ως δεύτερη φύση του οργάνου της τάξης (μουαχαχα) και οι νεκροί πολίτες είναι ίσης αξίας και σημασίας με μερικές μολότωφ έξω από αστυνομικά τμήματα, τα γαμοσταυρίδια που (δεν) ακούνε οι αστυνομικοί και τα ΜΑΤ στις πορείες και τις σφαίρες που δέχθηκαν από μία τρομοκρατική οργάνωση (;) δεν επαληθεύεται. Συνεπώς, κύριοι διατηρώ ακέραιο το δικαίωμά μου να βάλω το σημάδι της ανίσωσης στα συναισθήματά μου όταν σκέφτομαι τον Αλέξη και τον “κίνδυνο” που διατρέχετε όλοι εσείς στις περιπολίες σας. Μπορώ να λυπάμαι ή να οργίζομαι πολύ περισσότερο με τα βασανιστήρια, το ξύλο και την καταπάτηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων που υφίστανται από εσάς πολίτες, παιδιά και αλλοδαποί παρά με τις επιθέσεις που δέχεστε στα τμήματα που υπηρετείτε ή στα περιπολικά σας. Δύο τα κρατούμενα.
Το τρίτο μωρό μας ονομάζεται “οικονομική κρίση”. Θα πρέπει να σας ενημερώσω εδώ ότι το συγκεκριμένο ήρθε στον κόσμο πάσχοντας από ανίατες παθήσεις καθώς και από μία φοβερή παραμόρφωση στο πρόσωπο η οποία οφείλεται στον μαιευτήρα γυναικολόγο. (Το όνομά του για τυχόν καταγγελίες είναι “καπιταλισμός”.) Μας πιάνει κρίση που λέτε, πού μας πονεί και πού μας σφάζει, μας έχει ξετινάξει συντρόφια. Μας προετοίμαζαν, βέβαια, από καιρό τα συνεννοημένα Μ.Μ.Ε.· να και τα θέματα για την ακρίβεια, να και τα αφιερώματα στα δάνεια, από κει και τα ψιλολόγια για το δημόσιο έλλειμμα. Σήμερα, λοιπόν, καλούμαστε όλοι να πληρώσουμε τα σπασμένα ενός συστηματικά υποβοηθούμενου αμερικανικού ονείρου και μιας χούφτας επικίνδυνων golden boys με πτυχία σε ακριβές κορνίζες. Η πολιτική των ίσων αποστάσεων θα επέβαλλε στις κυβερνήσεις, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στην πλειάδα των διεθνών οργανισμών να μεριμνούν με την ίδια προσοχή τόσο για τους οικονομικά ισχυρούς όσο και για τους οικονομικά ασθενέστερους. Θα έπρεπε να πρυτανεύει η λογική της ανάλογης περικοπής οικονομικών απολαβών από όλους τους συμμετέχοντες στις παραγωγικές διαδικασίες κι όχι τις απολύσεις εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων. Θα ήταν δε δεδομένο ότι η λογική της διαρκώς αυξανόμενης κερδοφορίας δεν συνάδει με μία παγκόσμια οικονομική κρίση και άρα καμία απόλυση δεν θα έπρεπε να θεωρείται νόμιμη εφόσον μία εταιρία δεν παρουσιάζει αρνητικό απολογισμό. Καθότι τίποτα από αυτά δεν ισχύει, για ακόμη μία φορά θα πάρω την πρωτοβουλία και τη χαντζάρα και θα σφάξω αυτό το μωρό εκεί που θέλω. Γιατί δεν μου λέει μία το δράμα της General Electrics και της BMW μπροστά στο δράμα της γιαγιάς του διπλανού διαμερίσματος. Γιατί δεν μου λέει απολύτως τίποτα η τρομοκρατία που μεθοδεύεται μέσω των media και ασκείται μέσω εκβιαστικών πολιτικών μπροστά στην προοπτική της ολοκληρωτικής κατάρρευσής ενός σάπιου συστήματος (ακόμη κι αν για να συμβεί αυτό θα πρέπει να πάρει κι εμάς η μπάλα, το αντίτιμο αξίζει). Αν θα το βρει από το χέρι του πεινασμένου Ινδού ή από τον άυπνο εργάτη του εξηνταπεντάωρου που ονειρεύεται ότι θα κατασκευάσει, δεν το γνωρίζω. Τρία τα κρατούμενα.
Και τώρα, η ώρα της σούμας.
α) Απέναντι στις “πολιτικές των ίσων αποστάσεων” προβάλλει ολοένα και πιο έντονα η ανάγκη της “ηθικής των άνισων αποστάσεων”. Δεν είναι απλά ζήτημα τιμής και εντιμότητας. Είναι ζήτημα διατήρησης της ανθρωπιάς μας.
β) Το δίκαιο και το άδικο δεν γίνεται να μοιράζεται εξίσου ανάμεσα σε αυτούς που (κατα)δυναστεύουν και αυτούς που δυναστεύονται. Γιατί οι πρώτοι είναι αυτοί που καθορίζουν, σχεδιάζουν, επιβλέπουν και επιβάλλουν το δικό τους δίκαιο (αν η πουτάνα η Αναγέννηση δεν μας είχε κληροδοτήσει την άκριτη λατρεία για τον Πλάτωνα αυτά θα θεωρούνταν στοιχειώδεις διαπιστώσεις).
γ) Οι πολιτικές των ίσων αποστάσεων είναι αυτές που έχουν εδραιώσει την παγκόσμια αδικία. Μόνο που οι διεκπεραιωτές τους δεν έχουν καταλάβει ότι στον πραγματικό κόσμο, που συνεχίζει να κινείται στη σκιά τους, αυτό μπορεί να μεταφραστεί μόνο σε παγκόσμια αναρχία. Με ό,τι αποτελέσματα θα έχει και αυτή.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
15 comments:
Αχ, για ποιες ίσες αποστάσεις να μιλήσουμε; Όταν η ταξική διαστρωμάτωση είναι άμεσα άνιση, όταν οι πολιτικοί προέρχονται κυρίως από τα ανώτερα στρώματα της μεσοαστικής τάξης, ποια ίση απόσταση μπορούν να δουν;
να και η Κροτ με τις ενστάσεις της!
1. Γράφεις για το Ισραήλ: "με κυριότερο έγκλημα, βέβαια, την ίδια τη σύστασή του στο συγκεκριμένο σημείο".
Διαφωνώ, γιατί θεωρώ πως όλοι οι λαοί έχουν δικαίωμα να έχουν πατρίδα. Και το μοίρασμα της γης είχε γίνει αλλιώτικα το '48, πάλι τα ίδια θα είχαμε από την ανάποδη. Φυσικά και δεν μετράνε το ίδιο οι νεκροί στρατιώτες με τα νεκρά παιδιά.
Ελωχεύει όμως στο σκεπτικό σου ένα μικρό ολίσθημα, κατά τη γνώμη μου: το ότι η πολιτική του Ισραήλ είναι για πολλά μαχαιρώματα, δεν το αμφισβητώ.
Αυτό όμως δεν με οδηγεί στο να υπερασπιστώ τη Χαμάς, σε καμία περίπτωση. Επειδή θεωρώ φρικαλέα την πολιτική των Αμερικάνων, δεν θα πα΄ρω το μέρος ούτε του Σαντάμ, ούτε του Μπιν Λάντεν, ούτε των Ταλιμπάν, ούτε και των μουτζαχεντίν.
Είναι και οι δυο εξίσου επικίνδυνοι.
[προσοχή, δεν λέω πως παίρνεις τέτοια θέση, λέω πως υπάρχει κίνδυνος παρερμηνείας].
2. Με όλα τα υπόλοιπα συμφωνώ και θέλω να ανακράξω την ευτυχία μου που υπάρχει άλλος ένας άνθρωπος που αντιπαθεί τον Πλάτωνα. Ένιωθα τόσο μόνη.
Ο Πλάτωνας είναι o κύριος εκφραστής της κοινοβουλευτικ΄ςη δημοκρατίας που εξυπηρετεί τον καπιταλισμό και την αστική τάξη -ex post.
@ ο δείμος του πολίτη: Δείμε μου, όταν μιλάμε για "ταξική" διαστρωμάτωση (με την έννοια όχι του ποιοτικού διαχωρισμού αλλά του ποσοτικού) μιλάμε εξ ορισμού για άνιση αντιμετώπιση. Όσο για τους πολιτικούς... Από όπου κι αν προέρχονται, η ενασχόλησή τους με την πολιτική, με την σημερινή της σημασία, τους κατατάσσει στα ανώτερα στρώματα εξουσίας. Άσχετα από τις ρίζες τους...
Στο κείμενο, όμως, δεν μιλάω μόνο για την αντίληψη των "ανώτερων" στρωμάτων... Μιλάω για την επιβεβλημένη από την καθωσπρέπει αντίληψη περί δημοκρατίας αντιμετώπιση σημαντικών θεμάτων από την πλειοψηφία του κόσμου. Γιατί αυτό είναι ακόμη πιο επικίνδυνο κατά την άποψή μου... Καλή χρονιά να έχουμε.
@ krotkaya: Κροτάκι μου αγαπημένο, δεν ισχυρίστηκα σε κανένα σημείο στο κείμενο ότι οι Ισραηλινοί δεν αξίζουν πατρίδας (αντάμα όμως και με καμιά εκατοστή ακόμη πληθυσμούς στον πλανήτη που δεν απολαμβάνουν το ίδιο δικαίωμα). Ισχυρίστηκα ότι η "κατασκευή" του κράτους τους στο συγκεκριμένο σημείο, με τα συγκεκριμένα προνόμια, ήταν από μόνο του ένα προμελετημένο έγκλημα διαρκείας. Θα μου πεις, και πού να το έφτιαχναν το Ισραήλ, δίπλα στο Λουξεμβούργο (αν και μια χαρά θα τα έβρισκαν); Όχι, σε εκείνο το σημείο βρίσκονταν οι ρίζες τους. Οι όροι όμως με τους οποίους συστάθηκε το Ισραήλ, οι επαχθείς όροι για τις γείτονες χώρες, η καταδίκη των επί αιώνων υπολοίπων κατοίκων της περιοχής (η διαμονή των οποίων εκτός ότι τεκμαίρεται είναι και αδιάσπαστη στο πέρασμα των τελευταίων αιώνων) καθώς κι η προκλητική συμπεριφορά του (με τις πλάτες των ισχυρών) το καθιστούν έγκλημα.
Όσο για το αν είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα το '46 ή το '48... Αμφιβάλλω. Εκτός ότι η ιστορία δεν κινείται με "αν", δεν θα μπορούσε να έχει συσταθεί αλλιώς το Ισραήλ. Γιατί κάθε νεοσύστατο κράτος που δημιουργείται από "άλλους" κι όχι μέσω αγώνων, είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των ραφτών του. Το Ισραήλ είναι ένα μόνο από τα δείγματα.
β) Δεν υποστηρίζω την αγιοποίηση της Χαμάς. Ούτε των Ταλιμπάν. Υποστηρίζω, όμως, ότι στον διαβολικά πλασμένο κόσμο μας είναι υπεκφυγή η άποψη "και οι δύο πλευρές διαπράττουν εγκλήματα, άρα ίσες αποστάσεις". Γιατί υπάρχει ποιοτική διαφορά. Στο ποιος επιβλήθηκε ετσιθελικά στον άλλον, πόσες διέξοδοι υπάρχουν, ποια είναι η συμπεριφορά της διεθνούς κοινότητας. Φωτιά και μαχαίρι υπήρχε πάντα Κροτάκι, σε αυτά βασιζόταν πάντα η αλλαγή των καταστάσεων στον πραγματικό κόσμο (κι ας ονειρευόμαστε κάποιοι κόσμους που η παιδεία θα ήταν η απάντηση στα πάντα).
Συνεπώς, σίγουρα, δεν επικροτούσα τον δυτικοεκπαιδευμένο Σαντάμ, ούτε τους δυτικοεκπαιδευμένους Ταλιμπάν. Κατανοώ όμως λίγο καλύτερα, και δικαιολογώ πολύ περισσότερο, την βία τους από την βία των "άλλων". Άσε και το άλλο. Οι ίδιες δυνάμεις που σκίζονται για το "κυρίαρχο κράτος" (state sovereignity) και την "αυτοδιάθεση των λαών" είναι οι ίδιοι που επεμβαίνουν στην ανατολική, αφρικανική και λατινοαμερικανική πτέρυγα του πλανήτη κατά το δοκούν.Με το πρόσχημα της προφανούς τους υπεροχής στην "ανάπτυξη". Τους χαμάς ή δεν τους χαμάς;
γ) Για τον γερο Πλάτωνα έχω πολλά. Αναγνωρίζω όμως ένα. Ότι του χρωστάμε την ευγνωμοσύνη μας που, έστω και διαστρεβλώνοντας, μας έδωσε τον πλούτο των σοφιστών... Είναι κι αυτό κάτι... (Ώρες ώρες δεν πιστεύεις ότι αν ο Πλάτωνας ζούσε σήμερα θα ψήφιζε δαγκωτό ΛΑ.ΟΣ.;)
Φιλιά Κροτάκι.
Συμφωνώ απόλυτα, Μαργαρίτ, έτσι όπως τα εξηγείς!
Και για τον Πλάτωνα, για να μην είμαι μηδενίστρια, πιστεύω πως από λογοτεχνικής άποψης, έχει γράψει μερικά από τα πιο όμορφα κείμενα της ελληνικής γραμματείας. Συν το καλό που μας έκανε με τους σοφιστές.
Υποψιάζομαι πως ο μόνος λόγος που δεν θα ψήφιζε Καρατζφέρ', θα ήταν η αισθητική. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, αν το πάρεις από αυτή την πλευρά, νομίζω πως δεν θα είχε και τι να ψηφίσει... :(
Σχόλιο: ΕΓΡΑΨΕΣ! Συμβουλή: ξαναδες, ή δες για πρωτη φορα, το Munich και το Amen.και σκέψου ποσο η κινηματογραφική ή ιστορικη εικόνα των Εβραιων, τους δίνει το τελειο αλλοθι για να "συνεχίζουν τις επιχιερήσεις και να τις σταματησουν οταν αυτοι κρινουν σκόπιμο"... Απορία: απ΄όσο γνωρίζω, ελεγχοντια οι πληροφοριες βεβαι, κρατος του Ισραήλ πριν το 1948 δεν υφίστατο.Υπηρχε μονο περιοχη που ονομαζόταν Παλαιστίνη.Τα εδαφη που εχουν οι ισραηλινοι τωρα τα αγορασαν απο αποικιοκρατες του 19ου αιώνα που δρουσαν στην περιοχή.. Αρχικα προβλεποταν δημιουργια 2 κρατων ενος ισλραηλινου και ενος παλαιστινιακού με διπλασια εδάφη απ΄ότι τώρα. Συνεχεια της απορίας: οι θηριωδιες των Ισραηλινων είναι βεβαιως κατακριτεες, το κολπακι της Χαμας που παει και εγκαθιστα στρατηγεία μεσα σε πυκνοκατοικοιμενες περιοχες και την πληρωνει ο αμαχος πληθυσμος ,τι ειναι βρε μαργαριτουλι μου; Εχω στα υποψη να διαβασω το βιβλιο του καθηγητη μου στη Φιλοσοφια, Παπαγεωγίου: ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ(εκδ.Πολις),στο προτεινω, οχι με διαφημιστικο κίνητρο! Και ολοκληρώνω την απορια μου: είναι δικη μου αισθηση μονο λόγω ενδεχομενως διανοητικης ανεπαρκειας, ή πραγματι σε ΚΑΘΕ σημαντικο προβλημα που ανακύπτει είτε στα καθ'ημας είτε στο εξωτερικό, δεν καταλαβαινω τι σκατα συμβαινει ακριβως; Εννοω να εχω μια σαφη εικονα των πραγματικων περιστατικων που απαρτιζουν το προβλημα. Ενα θα σου πω μονο, μπορει ένα Ολοκαυτωμα να αποτελει ισοβιο άλλοθι για αν πηδαει καποιος λαός έναν αλλο; Ακομη κι αν δεν ευθυνεται αυτος για ότι επαθε ετσι; Σε μικροκλιμακα μεταφερμενο, μπορει καποιος επιζήσας απ ΄το Αουσβιτς/κατοχη/πόλεμο, βαλε ό,τι θες ως δικαιολογια, με το προσχημα της παρελθουσης κακουχιας και θηριωδιας σε βαρος του να "πηδαει" φερ' ειπειν μονιμως τους υπαλληλους του; "Εγω περασα Κατοχη βρε αχαριστη, πολεμο, δεν είχα να φαω, και θα μου πεις εμενα..." Η αληθεια είναι ένα πολυεπίπεδο. Ποσες ζωες χρειαζονται για νατο δουμε ολοκληρο; Φιλια.
auburn kate και Μαργαρίτ, επειδή τα λεει καλά η kate, να μην χάσετε για κανένα λόγο το Βαλς με τον Μπασίρ. Και στο σινεμά, όχι δβδ και ανοησίες!
ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!
Μπράβο σου κοπελα μου.
Ο κόσμος αυτός έχει πολλές ανισότητες στην πραγματικότητα. Αν προσπαθήσουμε να τον ισάξουμε με το ζόρι θα χρειαστεί να ασκήσουμε τεράστια βία. Στο μυαλό του όμως ο κόσμος αυτόις έχει συνείδηση των πράξεών του και αυτό αν δεν το πιστέψουμε δεν αποδεχόμαστε την ανθρώπινή μας φύση. Σε αυτή την συνείδηση μιλάς κι εσύ, σε αυτήν ο Πλάτωνας, σε αυτήν όλοι όσοι ενδιαφέρονται να αλλάξουν τον πραγματικό κόσμο. Η βία δεν αλλάζει συνειδήσεις αλλά τις σκοτώνει. Οφείλουμε να αναζητούμε την ιδέα που έχουμε για τον κόσμο, την τάξη, την αρμονία και την ειρήνη. Η δημοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που μπορεί να επιβάλλει την ιδέα αυτή στην πράξη. Αν, όμως, χρησιμοποιεί βία αδικαιολόγητη χάνει τα δημοκρατικά του χαρακτηριστικά. Εμείς οφείλουμε να παλεύουμε για τη δημοκρατία αναγνωρίζοντας τα σημάδια εκφυλισμού της. Και αυτά τα περιγράφεις έξοχα.
"(Ώρες ώρες δεν πιστεύεις ότι αν ο Πλάτωνας ζούσε σήμερα θα ψήφιζε δαγκωτό ΛΑ.ΟΣ.;)"
Επιτέλους σε ξαναβρήκα Μαργαριτάκι μου...
Και όντως, το ζύγι δε δύναται να είναι τό ίδιο για όλους...
[Εγώ ήμουν το προηγούμενο σχόλιο...με λάθος όνομα όμως]
Eξαιρετικό κείμενο (μα εξαιρετικό λέμε!!!!) και τα σχόλια ακόμα καλύτερα!!!!
Έχω μείνει άφωνη αλλά αναφωνώ: Έλεος με τον Πλάτωνα!!! Που υπογράφω;
Καλώς σας βρήκα!
Η καλύτερη δικαιολογία των υποκριτών είναι οι ίσες αποστάσεις. Καλύτερη ακόμα και από την χρήση του πολιτικώς ορθού.
Το εκπληκτικό για μένα με όλα αυτά τα προβλήματα είναι ότι κανείς δεν αναγνωρίζει πως είναι συστημικά και όχι τυχαία. Δλδ ενισχύονται, καλλιεργούνται, αναπτύσσονται και ευδοκιμούν εξ αιτίας του τρόπου που είμαστε οργανωμένοι. Είτε πρόκειται για διεθνείς σχέσεις, είτε για λειτουργία κράτους ή, τέλος, για το πώς μετράμε το κόστος και το κέρδος. Και παρότι είναι συστημικά και δεν κάθονται σε συγκεκριμένα πρόσωπα, προσπαθούν (?) να τα αντιμετωπίσουν με τα ίδια συστημικά εργαλεία που απέτυχαν παταγωδώς. Πρέπει να βγούμε έξω από όλα αυτά για να τα κλείσουμε.
Ο πόνος όμως παραμένει εξαιρετικά διαδεδομένος και αφόρητα ισχυρός. Κόβει εγκάρσια κάθε είδους εργαλεία, αναλύσεις και δικαιολογίες.
Με άλλα λόγια; Σιχτίρ πια με τους κάθε είδους φονιάδες που κάθονται κι εκλογικεύουν την βία, ανίκανοι στην τελική να αντιληφθούν την αγωνία του συνανθρώπου τους. Ζούμε ακόμα υπό την κυριαρχία των απολίτιστων, γιατί πολιτισμός είναι να μην εξασκείς την δύναμή σου πάνω σε κάποιον που είναι ανίσχυρος μπροστά σου.
Φιλιά!
@ krotkaya: Ξέρω πολλούς που ο διάλογός μας θα τους έκανε να βγάλουν φλύκταινες. Αλλά εκεί είναι η μαγεία. Στις αλλεργικές αντιδράσεις. ;)
@ auburn kate: Σε έναν ολόδικό μου, φανταστικό κόσμο, οι εξελίξεις θα στηρίζονταν στην τέχνη (κι άρα και στο σινεμά). Επειδή, όμως, σε αυτόν τον κόσμο οι ιθύνοντες την έχουν γραμμένη στα αποτέτοια τους την τέχνη ας μην κοροϊδευόμαστε ότι 2 ταινίες παρέχουν το άλλοθι (συν ότι δεν συμφωνώ ότι το Αμήν το κάνει αυτό, ούτως ή άλλως).
Για τα υπόλοιπα να πω ότι δεν νομίζω ότι έχει υπάρξει ποτέ άνθρωπος που να έχει “ολόκληρη” εικόνα. Σκέψου ποιος γράφει την ιστορία. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι δεν τη γράφουν οι νικητές, αλλά αποδεχθούμε και άλλες ιστορικές προσεγγίσεις όπως του Μπένγιαμιν, πάντα ένα μεγάλο μέρος των συμμετεχόντων μένει στην απέξω. Βάλε τώρα σε αυτό ότι στις μέρες μας η ιστορία γράφεται (σε μεγάλο βαθμό) όσο ακόμη εξελίσσεται -ας πούμε “μεταδίδεται” καλύτερα. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να εμπιστεύεται όσα μεταδίδονται; Ποιος εγγυάται την εγκυρότητα, την αντικειμενικότητα, την πλήρη μεταφορά μιας εικόνας; Νομίζω κανείς.
Για την Χαμάς δεν μπορώ να ξανακούσω τις παπαριές που λένε οι Ισραηλινοί ως άλλοθι. Ναι, πολλά οχυρά της Χαμάς είναι ανάμεσα σε κόσμο. Μόνο που η Παλαιστίνη αυτή τη στιγμή είναι ένα μέρος με φοβερά υψηλή συγκέντρωση πληθυσμού (σκέψου ότι στη Λωρίδα της Γάζας υπολογίζεται ότι κατοικούν 1,5 με 2 εκατομμύρια άνθρωποι). Είναι παντού χτισμένη. Επίσης η διαμόρφωση των εδαφών της, καθώς και το γεγονός ότι από παντού γύρω της καραδοκεί το Ισραήλ, δεν παρέχει την “πολυτέλεια” να στηθούν αρχηγεία σε σπηλιές ή σε βουνά (όπως πράττουν π.χ. οι Ταλιμπάν στο πρόσφορο για τέτοια πράματα Αφγανιστάν).
Άρα, ναι, η Χαμάς το υιοθετεί αυτό που λες σαν τακτική. Από την άλλη, αυτό δεν είναι δικαιολογία για τους Ισραηλινούς να βομβαρδίζουν αμάχους (έλα τώρα, αφού τα ξέρεις όλα αυτά από το διεθνές, μην με κάνεις να γίνομαι βαρετή). Δηλαδή, τι, και για το ολοκαύτωμα των Εβραίων δεν έφταιγαν οι Ναζί; Έφταιγαν οι ίδιοι που έμεναν στη Γερμανία;
Όσο για τους Ισραηλινούς, ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα που πιστεύω, δεν πιστεύω καθόλου στο πρόσχημα του Ολοκαυτώματος. Απόδειξη οι αμερικανοεβραίοι ακαδημαϊκοί όπως η Marjorie Cohn ή ακόμη και επιζήσαντες του ολοκαυτώματος, οι οποίοι καταδικάζουν το Ισραήλ για τις τακτικές του. Νομίζω ότι τούτο πρέπει να καταλάβουμε: το Ισραήλ δεν χρειάζεται προσχήματα. Έχει από πίσω όση βοήθεια χρειάζεται για να εφαρμόζει τις πολιτικές του χωρίς να χρειάζεται εξηγήσεις. Θυμήσου και τον πρόσφατο βομβαρδισμό του κτηρίου του Ο.Η.Ε., του Reuters και του Associated Press. (Καλά θυμάσαι για το '48. Αυτό που δεν θυμάται ο πολύς κόσμος είναι ο ταυτόχρονος ξεριζωμός 800.000 Παλαιστινίων).
@ krotkaya: Το είδα Κροτίδιο. Εξαιρετικό.
@ Nomad: :)
@ VKP: Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ δημοκρατία με τα χαρακτηριστικά που περιγράφεις. Βασικά δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ ανθρώπινη κοινωνία με αυτά τα χαρακτηριστικά (αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο λάθους μόνο για περιπτώσεις που ανθρωπολόγοι ανακάλυψαν μικρές φυλές οι οποίες ζούσαν αποκομμένες από τον υπόλοιπο κόσμο -αλλά και εντός τους η βία ήταν εγγενής από όσο γνωρίζω).
Άρα, λοιπόν, η δημοκρατία, είτε στις πιο “εξευγενισμένες” μορφές της είτε στις πλέον παρηκμασμένες, δεν σημαίνει και μη βία, ανοχή κλπ. Σημαίνει, ίσως, μεγαλύτερη συμμετοχή, μεγαλύτερη ανεκτικότητα -αλλά όχι και μη βία ή μη τρομοκρατία.
Παρ'όλα αυτά η αξία για εμένα είναι στο να παλεύουμε. Γιατί ακόμη κι αν στα χαρτιά βρισκόταν ποτέ το ιδανικό πολίτευμα (σαν την ψωνάρα τον Πλάτωνα που νόμιζε ότι τα 'χε λύσει όλα τα θέματα) η εφαρμογή του δεν σημαίνει ότι θα αποδείκνυε το ίδιο. Άρα μόνο στην προσπάθεια και το όνειρο για καλύτερες μέρες βρίσκεται για εμένα η αξία.
Όσο για τον Πλάτωνα. Ναι, μόνο που ο Πλάτωνας τις ανισότητες τις εντόπιζε σε εκ γενετής χαρακτηριστικά και στις διανοητικές ελίτ έναντι των υπολοίπων... Αυτό από μόνο του λέει κάτι...
@ patsiouri: Πού είσαι ρε πατσιουράκι, χαθήκαμε ρεεεεεεεε, αλλά τώρα είμαστε πάλι εδώ. Άντε γράψε καμιά κειμενάρα να μας καραφλιάσεις! :)
@ κόκκινο μπαλόνι: Καλωσήρθατε, εν αντι-πλατώ αδερφέ/ή. Η γράφουσα, εξάλλου, έχει και μία ιδιαίτερη αδυναμία στα κόκκινα μπαλόνια. :)
@ mpampakis: Συμφωνώ λέξη προς λέξη με ό,τι γράφεις. Μόνο σε αυτό το “πρέπει να βγούμε έξω από όλα αυτά για να τα κλείσουμε¨, δεν ξέρω αν συμφωνώ.
Με την έννοια να ξαμολήσουμε λίγο το μυαλό μας και την ψυχή μας εκτός των ορίων που άλλοι βάζουν, συμφωνώ απόλυτα. Με το αν τα συστήματα, όμως, πέφτουν απέξω δεν ξέρω αν συμφωνώ. Αυτό δεν σημαίνει ότι πιστεύω το αντίθετο -ότι, δηλαδή, πέφτουν από μέσα. Τουτέστιν, το ψάχνω... Φιλιά αγαπημένε μου. :)
Το έλεγα με την πρώτη έννοια που υποθέτεις, δλδ να σκεφτούμε με τρόπο ανεξάρτητο από το σύστημα και όλα όσα αυτό κουβαλάει: προδιαγραφές, περιορισμούς, δεδομένα, τυποποιημένη σκέψη και τυποποιημένες λύσεις κλπ. Δεν πιστεύω στο γκρέμισμα για το γκρέμισμα.
Φιλιά πολλά γλυκειά μου. :^)
Είναι γεγονός ότι "η ηθική των ίσων αποστάσεων" είναι - συνήθως - ένα πολιτικό τρυκ. Όπως αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία από το να συμπεριφέρεται ή να αμοίβει κανείς με τον ίδιο τρόπο σε άνισα πράγματα ή συμπεριφορές.
Όσον αφορά το Ισραήλ: Η όποια, "κεκλεισμένων των θυρών", ηθική απολογία της υποστήριξης που απολαμβάνει από την Δύση στηρίζεται στην γεωπολιτική εκτίμηση ότι αποτελεί τον προμαχώνα απέναντι στην ιρανική και αραβική απειλή ως προς τον έλεγχο της ομαλής ροής του πετρελαίου. Αυτό είναι το σκεπτικό άμα και η όποια ηθική βάση της εκατόμβης των θυμάτων στην κώχη αυτή του κόσμου. Εκτίμηση που ο Δυτικός κόσμος ευχαρίστως
συμμερίζεται αλλά και από την οποία επωφελείται. Κάτω από αυτό το πρίσμα ο αγώνας των παλαιστινίων δεν έχει ελπίδες. Δυστυχώς το αίμα που έχει τρέξει είναι πολύ ώστε δεν επιτρέπει ρεαλιστικότερες σκέψεις. Έτσι,η σύγκρουση θα φθάσει μοιραία μέχρι το πικρό της όσο και αναπόφευκτο τέλος. Βεβαίως παίζει ρόλο καιη εβραϊκή φυλετική υπεροψία (βλ. σιωνισμός) η θρησκευτική παράδοση κ.λ.π.: ως... περιούσιος λαός... Αυτά όμως είναι κερασάκι στην τούρτα ως υποκειμενικό - ψυχολογικό κίνητρο της λαϊκής αίσθησης κάποιου ιστορικού δικαιώματος. Σε τελική όμως ανάλυση αλλού οφείλεται η υποστήριξη που απολαμβάνει το Ισραήλ.
Τέλος, όσον αφορά την "ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας", μακάρι να ήταν τόσο ξεκάθαρα τα πράγματα. Και τούτο γιατί
α. ο καθένας θεωρεί υποκειμενικά ότι ανήκει σε κάποια ανώτερη τάξη από εκείνη που προσδιορίζεται αντικειμενικά από τη θέση του στην παραγωγική διαδικασία και,
β. Η συνείδηση του καταναλωτή υπερισχύει της όποιας ταξικής του καταγωγής. Γιαυτό και σε εποχές οικονομικής κρίσης πηγαίνει... δεξιά. Ο καημένος ο Μαρξ έζησε στην πρώϊμη εποχή της βιομηχανικής επανάστασης και δεν πρόλαβε να βιώσει το αναδυόμενο μότο του καπιταλισμού - που αποτελεί και προϋπόθεση της ύπαρξής του: "όσο πιο πολλά αγαθά σε πιο πολλούς ανθρώπους".
Post a Comment