Thursday 7 May 2009

Η θλιμμένη μπαλάντα του Willy

Έτσι μονάχος πέθανε ένα δεκεμβριάτικο δείλι
ο Willy.
Μισός άνθρωπος, μισός κήτος
ο Willy.

Νιος εικοσιέξι ετών, μα δίχως του έρωτα τη χάρη
ο Willy.
Στερνή ανάσα, μετρά με βια, ποτέ του μια αποκοτιά
ο Willy.

Λοξή ματιά μες στου νερού το είδωλο, ο νάρκισσος
ο Willy.
Σαλτιμπάγκος ολκής, χαμογελά ανθρώπινα εκτοξευόμενος
ο Willy.

Απόκληρος, ανίκανος και διόλου ρισκαδόρος
ο Willy.
Μετεωρίζεται μονάχος στης επιφάνειας τον αφρό
ο Willy.

Αλί του!, μόνο αν βούταγε βαθιά
ο Willy.
Μ' αυτός κοιτά περίλυπος το χέρι που του λείπει
ο Willy.

Ως άλλος Χριστός επιπλέει προσμένοντας πιστούς
ο Willy.
Μ' απόγνωση αποζητά χειροκρότημα στερνό
ο Willy.

“Ανάθεμα τη μοίρα μου”, μοιρολογάει off camera
ο Willy.
“Ελευθερία ή θάνατος”, αποφαίνεται επιπλέων
ο Willy.

Κι είναι τούτη μια μπαλάντα θλιμμένη
του Willy.
Που στα δεσμά του πέθανε μελαγχολώντας
ένα δεκεμβριάτικο δείλι.

3 comments:

industrialdaisies said...

Ο Willy μου 'πε να σας πω: "Γαμώ την οικωλογία σας".

Кроткая said...

γάμησε τα.

Πάντως αυτό δεν ισχύει μόνο για τις φάλαινες. όλα τα άγρια ζώα που αιχμαλωτίζονται και ζουν έτσι για πολλά χρόνια, δνε καταφέρνουν ποτέ να ξανα-ενταχθούν στη φύση.
Το ίδιο δεν ισχύει και με τους ανθρώπους; Τους σκλάβους πχ που ξαφνικά απευλευθερώνονται αλλά δνε ξέρουν τι να την κάνουν την ελευθερία τους;

Φράνσις said...

Εαν υποψιαστώ οτι ο Willy ανέπτυξε σύνδρομο ιδρυματισμού, θα... Α, ρε μαργαριτουλι. Τοσο σκατα κι αποσκατα τα εχουμε κανει με τους ομοιους μας, που προσπαθουμε να διοχετευσουμε ολο τον ανθρωπισμο μας σε λαθος κατευθυνση.Φιλια.