Το "εκεί" και το "εδώ"

Προς απόδειξη του πόσο αλλοπρόσαλλο άτομο είμαι, την επομένη του προηγούμενου post μάζεψα πέντε πράγματα σε ένα σακίδιο (ούτε καν συνδυάζονταν αυτά που πήρα μαζί μου!), τη φωτογραφική μου (που τον τελευταίο καιρό έχει πέσει σε αχρηστεία) και ξεκίνησα με παρέα να πάμε να μαζέψουμε ανοιξιάτικες εικόνες ελληνικής υπαίθρου. Φουλ οι βενζίνες, τα πορτοφόλια σχεδόν άδεια, σάντουιτς και καινούριες μουσικές, ο καπνός να γεμίζει το αυτοκινητάκι όπως το ήλιο το αερόστατο και όλα καλά! Οι προηγούμενες σκέψεις καταχωνιασμένες και καλά φυλασσόμενες, μην πάει και το σκάσουν και τα χαλάσουν όλα, καφές στην εθνική, και δώστου τα τσιγάρα και οι συζητήσεις και τα αυτιά τέρμα βουλωμένα μετά από κάτι βουνά και οι μουσικές τέρμα για να διαπερνούν το στρώμα του υγρού και να φτάνουν πιο μέσα...

Τρεις μέρες μετα... Άδειες οι βενζίνες, τα πορτοφόλια άδεια πια, το στομάχι τίγκα με τα "περιποιημένα" της μαμάς και των λοιπών συνήθων υπόπτων -μα που το μυρίζονται και περιμένουν πάντα τα τάπερ ολόγεμα;- τέρμα κι ο καπνός, και ξέμεινα τώρα που είναι όλα κλειστά εδώ γύρω. Τα ρημάδια τα αυτιά μου βουλωμένα -πόσο ακόμα να γκρινιάξω για αυτά; Μέχρι και εγώ βαρέθηκα και δεν δίνω σημασία-, το ψυγείο άδειο που δεν αξιώθηκα ούτε ένα πακέτο μακαρόνια να πάω να ψωνίσω πριν πάρω τα βουνά και το σπίτι ακόμα βρώμικο. Και το χειρότερο... Η φωτογραφική... Ακόμα άδεια. Ούτε μία δεν τράβηξα, έστω δοκιμαστική, και μετά να πατήσω αυτό το σωτήριο "delete" των καινούριων φωτογραφικών και να παθιαστώ να τραβήξω την επόμενη που θα' ναι καλή. Κοψομεσιάστηκα να την κουβαλάω παντού, κι αυτή και τους φακούς της κι όλα τα συμπράγκαλα, αντί να πάρω μια ομπρέλα που μας τάραξε στο αγγλικού τύπου ψιλόβροχο -αυτό το πλίτσι πλίτσι που τόσο μοιάζει με εκείνο το διάσημο μαρτύριο...

Και την παρέλαση κάναμε πως είδαμε -καημός μεγάλος της μαμάς από τότε που πήγαινα σχολείο και ούτε να πατήσω δεν καταδεχόμουνα, παρά τρέχαμε τώρα να προλάβουμε να τη δούμε- και η γιαγιά μας φίλεψε καρύδια από την καρυδιά της με τέτοιο καμάρι που αξιώθηκε και φέτος να έχει τα καλύτερα καρύδια σε όλη τη γύρω περιοχή, και δώρο για το Πάσχα πήραμε από τώρα (αφού δεν θα πάμε, χαζοί είμαστε;) μια λαμπάδα να καίει μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, και το ποτό μας ήπιαμε το βραδάκι και τους θείους προλάβαμε να δούμε να κάνουμε ένα τσιγάρο μαζί τους και να μας ρωτάνε τα νέα από την πρωτεύουσα και τους χαζούς που μένουν σε αυτήν... Φωτογραφία όμως δεν πήραμε. Γιατί την έμπνευση τη ζητούσαμε αλλού κι αλλού μας στείλανε -παγιδευτήκαμε σε έναν αγώνα δρόμου να τους δούμε όλους κι όλοι να μας δούνε! Χαλάλι όμως! Όση αγάπη πήραμε δεν χωράει σε εκατό albums, κι αυτή είναι όλη μέσα μας...

Παρεπιπτόντως, κάθε φορά που πάμε στην ιδιαίτερη πατρίδα (ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει "ιδιαίτερη" πατρίδα κάποιου -δηλαδή η Ελλάδα αποτελείται από 51 "ιδιαίτερες" πατρίδες 10.000.000 κατοίκων; Δηλαδή το "ιδιαίτερο" μείγμα ας πούμε Κέρκυρας και Κρήτης ποιο είναι; ; Άσχετο.) του φίλου μου, τη μυθικών στις μέρες μας διαστάσεων Σπάρτη, η μεγαλύτερη χαρά μας είναι που θα δούμε τους δυο φίλους μας που έχουν εκεί ένα βιβλιοπωλείο στο οποίο χτυπά η καρδιά του βιβλίου. Πάμε εκεί, ο σατανικός καφετζής Βασίλης ψήνει από δίπλα τέσσερις ελληνικούς, και καθόμαστε ώρες και μιλάμε για βιβλία και ό,τι άλλο προκύπτει. Πολλές φορές έχουμε κατέβει Σπάρτη "μόνο" για να μάθουμε, να περιεργαστούμε και να πάρουμε βιβλία από εκεί (κάτι μου κάνουν τα βιβλιοπωλεία εδώ που μπαίνοντας βλέπεις το καλαθάκι του super market στην είσοδο). Αν κάποτε περνάτε από εκεί κάντε μια στάση... Θα εκπλαγείτε με τους κρυμμένους θησαυρούς της επαρχίας. (Δεν λέω ονόματα για να μην θεωρηθεί διαφήμιση)

Τρεις μέρες μετά, λοιπόν, βρίσκομαι εδώ, στη στριφογυριστή μου καρέκλα, με το σχέδιό μου για το Σαββατοκύριακο να έχει αποτύχει πλήρως, κουρασμένη σωματικά δύο φορές από ότι πριν φύγω (και πώς θα βγάλω την εβδομάδα; που εδώ είμαι ξεκούραστη και χρειάζομαι ψυχολογική υποστήριξη για να πάω το πρωί εκεί -also known as κόλαση, κολαστήριο, κάτεργα...), χωρίς να έχω "επαναπροσδιορίσει" τις προτεραιότητές μου ("επαναπροσδιορίζω": βαρύγδουπη έννοια που συνήθως χρησιμοποιείται από ανθρώπους με υψηλό επίπεδο αυταπάτης) και με μία φοβερή υπερένταση που μειώνει τις πιθανότητες για λήψη επαρκών ωρών ύπνου. Είμαι εδώ, όμως, χαρούμενη που γύρισα, με μια αίσθηση ότι όλο αυτό μου έλειψε πολύ όσο έλειπα και με τα σύννεφα να έχουν φύγει (εντός κι εκτός του σπιτιού). Και αν και πάλι ένιωθα ότι ήθελα να γράψω αλλά το μυαλό μου έλεγε ότι τίποτα δεν έχω να πω και ο φόβος της λευκής σελίδας με κυρίεψε... Και πάλι κάτι μοιράστηκα εδώ σήμερα. Άναρχα, όπως είναι ακόμα μέσα μου, πριν το ρουφήξει το εδώ και το αύριο...