Μη μου τους ....................... τάραττε!

(Τα κάτωθι περιστατικά διαδραματίζονται σε έναν κόσμο όχι πολύ φανταστικό, μεταξύ όχι και τόσο φανταστικών χαρακτήρων, αλλά σίγουρα δεν είναι και ακριβώς πραγματικά. Ο τίτλος του κειμένου έχει κενό για να ανταποκρίνεται επαρκώς και στα επόμενα σχετικά posts καθώς και για να συμπληρωθεί από τα comments.)

Χαρτιά, τσάντες και στυλό, όλα μαζί με εμένα περάσαμε την επιβλητική είσοδο του Δημαρχείου, φουριόζικα νομίζοντας ότι ήδη είναι αργά. Πάω στο 10, που είχα πάει και εχθές. Προηγούνται οι σχετικές συστάσεις και ο κατατοπισμός της υπαλλήλου.

"Πάρτε αυτές τις αιτήσεις, συμπληρώστε τες και πηγαίνετε στο 9 να τις καταθέσετε".
Πάω στο μεγάλο οβάλ τραπέζι και υπό το βλέμμα ενός κούρου (με κόκκινη κόμη!) συμπληρώνω. Πάω στο 9.
"Καλώς την κούκλα. (Διττής σημασίας χαιρετισμός. Αυτός ή κάτι θέλει ή είναι απλά ευγενικός -μαζεύομαι.) Δώσε μου τα χαρτιά σου. (Διαβάζει) Δεν είσαι ο Βασίλειος Παλαιολόγος;" Χρειάζομαι λίγα δευτερόλεπτα για να αναρωτηθώ αν μοιάζω με ένα εβδομηντάχρονο άνδρα και απαντάω "Προφανώς όχι."
"Δεν γίνεται τίποτα. Πρέπει να έρθει ο ίδιος". Παρατάει τα χαρτιά και με κοιτάει θριαμβευτικά, πίσω από το προστατευτικό τζάμι (δεν είναι τυχαίο ότι στις δημόσιες υπηρεσίες και τις τράπεζες υπάρχει προστατευτικό τζάμι -είναι για να καλύπτονται από τις ροχάλες που θα εκτοξεύονταν αν δεν υπήρχε αυτό καθώς και τα μπουνίδια σε πιο extreme περιπτώσεις) ξαναπιάνοντας αυτό που έτρωγε (αγνώστου ταυτότητος κατασκεύασμα).
"Μα οι συνάδελφοί σας στο 10 μου είπαν ότι δεν χρειάζεται εξουσιοδότηση για την κατάθεση, μόνο για να τα παραλάβω." (το πόδι μου έχει αρχίσει ήδη να ανεβοκατεβαίνει νευρικά)
"Ναι, αλλά εδώ είναι το 9. Αφήστε αυτά που σας είπαν στο 10. (Γυρνώντας στη μεσόκοπη ταμία με το βαμμένο νύχι που παρακολουθεί τη σκηνή με το βλέμμα αγελάδας καπνίζοντας το τσιγάρο που όταν σβήσει το τασάκι εμπρός της θα υπερχειλίσει.) Η Λίτσα τελικά θα φύγει τη Μεγάλη Τρίτη ή όχι;" (αρχίζει να τρέμει και το χέρι μου νευρικά)
"Δεν πάω πουθενά. Εγώ θα τα καταθέσω σήμερα κι αν έχετε πρόβλημα με αυτό να πάτε να τα βρείτε με τους συναδέλφους σας στο 10." (Έκπληκτο ύφος και από τους δύο υπαλλήλους)

Παίρνει τα χαρτιά μου φουρκισμένος, κατεβάζει από μέσα του καμιά δεκαριά χριστοπαναγίες - που όμως τις αντιλαμβάνονται γιατί ακόμα δεν είναι επαγγελματίας εγγαστρίμυθος, και φωνάζει ένα συνάδελφό του (Χριστέ μου, μέχρι ποια ηλικία δουλεύουν οι άνθρωποι;). Πιάνω κάτι κωδικοποιημένα "Mayday" και γυρίζει πλέον ο άλλος, με αυτό το αργόσυρτο ύφος της τρίτης -και τέταρτης και πέμπτης- ηλικίας, απευθυνόμενος προς εμένα:
"Ούτε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είστε, ε;"
"Θεός φυλάξοι! Αυτός έχει πεθάνει. Τον περιμένουμε βέβαια από ώρα σε ώρα να επιστρέψει, αλλά σίγουρα δεν είμαι εγώ!"
"Μέχρι να ψάξουμε πηγαίνετε στο 6, να δείτε στα μητρώα αρρένων για τα ονόματα που σας ενδιαφέρουν."

Παίρνω πάλι τα μισά από τα χαρτιά, ληξιαρχικές πράξεις θανάτου, στυλό και τσάντες και πάω στην ουρά μπροστά από το 6. Έρχεται η σειρά μου. Ο διοπτροφόρος ταμίας, παραμερίζει κάτι σταυρόλεξα που του έκρυβαν το πληκτρολόγιο, πίνει μια γουλιά από τον καφέ του και με κοιτάζει βαριεστημένα μέσα από τους φακούς των γυαλιών του.
"Εσείς."
"Καλημέρα, θα ήθελα να βρω τις καταχωρήσεις για αυτά τα ονόματα (του δίνω τα χαρτιά) στα μητρώα αρρένων."
"Τα μητρώα αρρένων είναι στο 6."
Κοιτάζω τον αριθμό που κρέμεται πάνω από το κεφάλι μου, ένα βλέμμα απορίας σχηματίζεται στο πρόσωπό μου κι αρχίζω να ανησυχώ ότι η μυωπία μου έχει μεγαλώσει τόσο που πλέον βλέπω ότι θέλω.
"Συγγνώμη, εδώ λέει 6."
"Στο άλλο 6. Στη δίπλα αίθουσα." Και μου δίνει τα χαρτιά. "Επόμενος."

Τρεκλίζοντας από το νευρικό που με έχει πιάσει στα πόδια, τα χαρτιά τρέμουν χειρότερα από το φυλλοκάρδι μου για το τι θα αντιμετωπίσω, φτάνω στη διπλανή αίθουσα. Ταμίας γραβατωμένος, διοπτροφόρος. Με αντιλαμβάνεται. Βγάζει τα γυαλιά του. Πλησιάζω. (Ανάσα για να μιλήσω. Με κόβει.)
"Καλώς την όμορφη δεσποινίδα. Τι θα θέλατε;"
Σταυροκοπιέμαι νοερά -τι διάολο, μια αίθουσα άλλαξα, όχι χώρα, τόση ευγένεια;-, χαμογελάω. "Θα ήθελα να βρω τις καταχωρήσεις για αυτά τα ονόματα στα μητρώα αρρένων."
Κοιτάζει τα χαρτια, δεν βλέπει, ξενερωμένος ξαναφοράει τα γυαλιά του.
"Μα αυτοί είχαν γεννηθεί τον προηγούμενο αιώνα! Δημήτρηηηηηη, Το 1882 έως το 1885 το έχουμε εδώ ή είναι αλλού; (βλέμμα απορίας από τον κύριο Δημήτρη). Αν θες πέρνα από μέσα να ψάξετε με το Δημήτρη, εγώ δεν ξέρω."

Μαζεύω πάλι τα χαρτιά μου. Μπαίνω από μέσα, ψάχνουμε, ο κύριος Δημήτρης είναι ευγενικός, έξυπνος και -κυρίως- σβέλτος. Δεν βρίσκουμε τίποτα -αλίμονο, με τη βία και νοθεία της εποχής θα έπαιζα Λόττο αν τους έβρισκα-, παίρνω μια βεβαίωση από τον κύριο Δημήτρη, ξαναπάω στο 10 (έχοντας σταματήσει πρώτα μισό λεπτό στο μεγάλο οβάλ τραπέζι να πάρω ένα χάπι για την πίεση από αυτά που αγόρασα για τη γιαγιά μου), αφήνω τα χαρτιά.

"Τους βρήκατε;"
"Όχι ακόμα. Βρήκαμε τον ένα. Σε Κωνσταντίνο Παλαιολόγο έχω έναν εδώ αλλά φαίνεται να έχει πεθάνει το 1996 κι όχι το 1953 όπως λέτε εσείς. Σας κάνει;"
(Το χάπι προφανώς ακόμη δεν έχει επιδράσει, ο ώμος μου πονάει από το κουβάλημα χαρτιών και τσαντών, ο Παλαιολόγος δεν είναι Βαλές στην τράπουλα για να βρω να τον κοτσάρω κάπου κι ας μην είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν κι ακολουθούν τα χειρότερα.)
"Μα είναι δυνατόν να είστε όλοι τόσο ηλίθιοι εδώ; Είναι δυνατόν αντί να πληρώνεστε για να δουλεύετε να πληρώνεστε για να μας δουλεύετε; Βρείτε τα όλα τώρα αλλιώς κι εγώ δεν ξέρω τι θα γίνει εδωμέσα!", φωνάζω, ωρύομαι, χτυπάω το χέρι μου στο πανάκριβο μάρμαρο του Δημαρχείου.

Ο ταμίας πατάει ένα κόκκινο κουμπί, σταυρώνει τα χέρια του μπροστά του και με κοιτάζει με ένα αινιγματικό κοροϊδευτικό χαμόγελο. Από τη γωνία προβάλλουν δύο αστυνομικοί που έρχονται κατά το μέρος μου με μεγάλες δρασκελιές και τα χέρια τους να τους δίνουν ώθηση στο περπάτημα. Το ασανσέρ ανοίγει τις πόρτες του και ξεπροβάλει ο Δήμαρχος, ακολουθούμενος από τον καφετζή και τον οδηγό του. Οι δυο αστυνομικοί με γραπώνουν βίαια από τα χέρια, εγώ κάνω ποδήλατο στον αέρα (μα τι γελοίο -σε μια πραγματική σύλληψη δεν αποδράς ποτέ πάνω σε ένα φανταστικό ποδήλατο!) και με γυρίζουν πρόσωπο στον Δήμαρχο.

"Αφήστε τη κάτω. (Με εναποθέτουν στο πάτωμα) Δεσποινίς μου, ακούγεστε μέχρι επάνω! Τι έγινε; (Απλώνει το χέρι του, ο καφετζής του τού δίνει το φλυτζάνι με τον ελληνικό και ρουφάει με αταραξία.)"
"Κύριε Δήμαρχε, δεν μπορείτε να φανταστείτε από το πρωί τι έχω τραβήξει. Σας παρακαλώ, βάλτε μια τάξη γιατί δεν θα τα πάμε καλά!" (Ο ένας αστυνομικός με αγριοκοιτάζει. "Πρόσεχε πώς μιλάς στον κύριο Δήμαρχο γιατί εσένα δεν βλέπω καλά!")
Ο δήμαρχος γυρίζει στον ταμία στο 10. "Είσαι καλά;", του λέει με σχηματισμένη την αγωνία στο πρόσωπό του.
"Πώς να είμαι καλά Δήμαρχέ μου; Είναι αυτή η τρελλή εδώ την τελευταία ώρα και μας έχει αναστατώσει όλους! Ούτε το κολατσιό μου δεν με έχει αφήσει να φάω και στον καημένο τον κύριο Μπάμπη λέει κάτι τρελλά για ανάσταση νεκρών!"
Ο Δήμαρχος πάει να κοκκινίσει αλλά ακόμα το παλεύει. " Δεσποινίς μου, περάστε έξω! Περάστε έξω με το καλό και μην ξαναπατήσετε το πόδι σας εδώ αν πρώτα δεν συμμορφωθείτε με τους κανόνες που βρίσκονται αναρτημένοι έξω από την κύρια είσοδο! Κωνσταντίνε, φέρε αγόρι μου την κούρσα, περιμένει ο κομμωτής και με όλη αυτή τη φασαρία θα αργήσουμε."

Τα πόδια μου κολλάνε πεισματικά στο μαρμάρινο πεντακάθαρο πάτωμα του Δημαρχείου, στα χέρια μου έχω όλα τα χαρτιά και φωνάζω "Δεν πάω πουθενά! Θα μου δώσετε τώρα αυτό που ζητάω!" Ένα χέρι με βουτάει από το σβέρκο σαν γατί, με σέρνει μέχρι έξω, γυρίζω και βλέπω τον ένα αστυνομικό "Στο είπα, δεν σε βλέπω καλά αν συνεχίσεις έτσι! Κοίτα τώρα τι λέει εδώ και μετά δίνε του!", λέει και γυρίζει το κεφάλι μου προς την μαρμάρινη επιγραφή που βρίσκεται δίπλα από την επιβλητική είσοδο.

" Όροι συμπεριφοράς εντός του Δημαρχιακού Μεγάρου
1. Μη μου τους υπαλλήλους τάραττε.
2. Μη μου τους σεκιουριτάδες τάραττε.
3. Απαγορεύεται το τσιγάρο εντός του κτιρίου.
4. Απαγορεύεται η κατανάλωση τροφής και υγρών εντός του κτιρίου."

Συνεχίζεται...