Το τέλος της ελεύθερης συνουσίας

(Σε αυτό το post δεν υπάρχει χώρος για όμορφες, ποιητικές εκφράσεις. Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων αν κάποιος θιχτεί με τη γλώσσα ή το ύφος. Δεν συνηθίζω να γράφω έτσι αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν σκέφτομαι και έτσι.)

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Δεν έχει να κάνει με αμηχανία, ούτε με έλλειψη έμπνευσης. Έχει να κάνει με το πώς μπορείς να μεταφέρεις σε δομημένο λόγο, ορθολογικό, το "άντε και γαμηθείτε". Από πού ξεκινάς; Το αντιμετωπίζεις χρονικά, από πότε δηλαδή ξεκίνησες να το φωνάζεις μέσα σου; Ή μήπως το αντιμετωπίζεις "ποιοτικά", ποιό από όλα τα "άντε και γαμηθείτε" δηλαδή φωνάζεις πιο δυνατά; Μήπως προσωπικά, ανά κατηγορίες προσώπων που απευθύνεται; Άντε και γαμήσου εαυτέ μου. Αποδομήσου, αφέσου και προσπάθησε να εκφραστείς αυθόρμητα... Προσπάθεια χρειάζεται πια ο αυθορμητισμός...

Άντε και γαμηθείτε, λοιπόν, που είμαστε σήμερα εδώ και ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει. Τι φταίει που σκοτώνονται παιδιά στο δρόμο, που χωριζόμαστε σε ίσους και πιο ίσους, που τόσοι άνθρωποι είναι άνεργοι, που ο πλανήτης πάει κατά διαόλου, που πρέπει να σκοτώνονται άμαχοι για τις τσέπες της ακαταμάχητης απανθρωπιάς και βλακείας, που γίναμε όλοι τόσο "δυνάμει" τρομοκράτες και φονιάδες, που είμαστε όλοι φυλακισμένοι σε ένα ατέρμονο "τι φταίει".

Άντε και γαμηθείτε που μέσα σας (και έξω σας) φοράτε το χαμόγελο της αυταρέσκειας και του τοκογλύφου, που ποτέ δεν σας ένοιαξε το "είναι" αλλά το "φαίνεσθαι", που μας καροϊδεύετε (ναι, "καροϊδεύετε", σαν το σκίτσο με το καρότο κρεμασμένο μπροστά στη μούρη του γαϊδάρου) για να κουβαλάμε τα λίπη σας στην ανηφόρα και μετά μας ζητάτε να σας αποζημιώσουμε για το καρότο που καταναλώσαμε.

Άντε και γαμηθείτε που μας κάνετε να αισθανόμαστε ανίσχυροι, που μας κάνετε να απαξιώνουμε ό,τι καλό έχει απομείνει, που αξία για εσάς έχει μόνο ότι αποτελεί νομισματική μονάδα.

Άντε και γαμηθείτε που σήμερα που κλείνω τα εικοσιτέσσερα, επίσημα με αξιολογείτε 300 ευρώ, που το πτυχίο μου και μεταπτυχιακό δεν σας κάνουν, που παραείμαι εξειδικευμένη για τα γούστα σας αλλά χωρίς προϋπηρεσία για να είμαι παραγωγική. Που νιώθω κουρασμένη να ακολουθήσω αυτό που μου αρέσει, που πρέπει να νιώθω τυχερή που δεν με έχετε βάλει με τους υπόλοιπους απόκληρους στα πεζοδρόμια, που ψάχνω να βρω αν είμαι κάπου ξεχωριστή ή καλή και τίποτα δεν έχει σημασία γιατί όλα στο αποτέλεσμα βρίσκονται και αξιολογούνται.

Άντε και γαμηθείτε που το δικό μου αποτέλεσμα είναι ένα στομάχι άρρωστο, μια διαρκής μελαγχολία, ένα πτυχίο που μετράει για εσάς πολλά για μένα τίποτα, ένα μεταπτυχιακό που δεν προχωράει γιατί έτσι αντιστεκόμαστε εμείς, με αυτοκαταστροφή και προσωπικό κόστος -όχι με μαλακίες ρε, πολιτικό κόστος και ένα χρόνο μετά να τα τσεπώνουμε από άλλη θέση-, μια δουλειά που δεν μ'αρέσει, δεν με πληρώνει αλλά πρέπει να την κάνω αλλιώς το πτυχίο που μετράει δεν πιάνει μία -ως μη γενόμενο ρε, αέρας αυτό αέρας και τα μυαλά μας-, παρατημένες ασχολίες γιατί κοστίζουν -κοστίζει ρε μαλάκα αυτό που ανατίμησες και ξέχασες να μου δώσεις τα ρέστα μου-, δυο θανάτους προσώπων που αγαπώ -αγαπώ γιατί αυτό ρε καραγκιόζηδες δεν τελειώνει ούτε αν το πείτε εσείς ούτε ο θάνατος ο ίδιος- σε ιδρύματα για ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες -εκεί που δεν μπήκατε ποτέ ούτε εσείς ούτε κανείς που αγαπάτε, ούτε για τα φλας που τόσο σας αρέσουν δεν κάνατε τον κόπο ξεφτίλες-, μία σχεδόν βεβαιότητα που λέει ότι ποτέ δεν θα γίνω αυτό που πάντα ήθελα γιατί δεν πουλάει, δεν συμφέρει, δεν ανήκει καν στη δική σας λίστα της "δωρεάν" παιδείας, γιατί για να το κάνω πρέπει να με ανεχτείτε φοιτήτρια για δυο χρόνια ακόμα -και αυτό μαλάκες σας χαλάει τα σχέδια για Μύκονο ή μήπως σας τρομάζει να "παραμορφωθούμε";

Άντε και γαμήσου εαυτέ μου που το θάρρος να τα βροντήξεις όλα δεν το έχεις, που φοβάσαι να πιστέψεις ότι κάπου θα είσαι κι εσύ καλός, που κλείνεις τα εικοσιτέσσερα και νιώθεις κουρασμένος -γιατί ρε μαλάκα, τι ξέρεις εσύ από βάσανα,ε;-, που ψάχνεις μια ώρα ελεύθερη να καθαρίσεις το αχούρι που μένεις, που δεν δένεσαι με κανέναν γιατί βαριέσαι εύκολα, που γράφεις την άποψή σου και την κριτική σου ξέροντας μέσα σου ότι ειδικός δεν είσαι σε τίποτα, που το αποτέλεσμα σου φωνάζει ότι η εξίσωση είναι λάθος και δεν αλλάζεις το χ. Άντε και γαμήσου που είσαι τόσο σικέ και σε πιάνει κρίση στα γενέθλιά σου. Άντε και γαμήσου που ούτε τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν σέβεσαι και βρίζεις σαν νταλικιέρης. Μαλάκα!

Όμως αρκετά το ευχαριστηθήκατε δεν νομίζετε; Είμαστε αυτό που ξέφυγε από το σπασμένο προφυλακτικό σας. Οι μέρες της ανέμελης συνουσίας τελείωσαν. Έσπασε ρε καραγκιόζηδες το πλαστικό και ξεχυνόμαστε πια, με ορμή. Και θα φτάσουμε εκεί όπου είναι να φτάσουμε. Χαμένοι δεν πάμε, γιατί τρέχουμε -δεν πεθαίνουμε πια σε αποστειρωμένο περιβάλλον που μας έφραξε το δρόμο, μας έκοψε στην εκτίναξη. Είμαστε αυτό που απευχόσασταν. Το ανέμελο γαμήσι τελείωσε. Τώρα είναι η ώρα των ευθυνών.