Αυτή η χρονιά δεν θα μπορούσε να κλείσει αλλιώς. Σε πείσμα όλων αυτών που μας κρατάνε χαμηλά, που μας θέλουν δεμένους, που μας πείθουν πως τα άσχημα έχουν κάνει συμφωνία με το σύμπαν για να προσεγγίζουν το άπειρο, αυτή η χρονιά θα κλείσει όπως και όλες οι προηγούμενες. Με πείσμα, αισιοδοξία, θέληση, όνειρα και με μία απόδειξη. Ότι ο έρωτας είναι η απάντηση. Ο έρωτας για τους ανθρώπους και τα πράγματα, τις ιδέες και τα πάθη. Ερωτική, λοιπόν, η τελευταία απάντηση. Έρωτα εύχομαι και σε όλους σας για κάθε λεπτό κάθε καινούριας χρονιάς.
Αυτός ο κύριος είναι η καθυστερημένη εφηβεία μου. Αν στα 15 με παραέπαιρνα στα σοβαρά για να διεγείρομαι μπροστά σε αφίσες ναρκισσιστικών ποζών διαφόρων μοιραίων (και μη) κυρίων, στα 24 ξέρω πια πως και η α-σοβαρότητα βρίσκει την αξία της στα βάθη του μυαλού μας. Ο κύριος Laurie είναι για την εκπρόθεσμη groopie πλευρά μου ο άνδρας της χρονιάς. Μία πλευρά μου που έχει κολλήσει την μούρη της στην οθόνη του υπολογιστή και βλέπει σαδιστικά απανωτά περιστατικά μίας ιατρικής μονάδας ενός πολυτελούς νοσοκομείου. Τον λατρεύω. Αν ήμουν λίγο νεότερη θα μπορούσα να πω ότι είναι ο Θεός μου. Δεν χρειάζεται. Προέβλεψε ο ίδιος σε ένα επεισόδιο με τον ελπιδοφόρο τίτλο “House vs God” στο οποίο φρόντισε να αποκαταστήσει την τάξη του σύμπαντος αποκαλύπτοντας πως ο Θεός μπορεί να βρίσκεται στον καθένα μας.
Ο Gregory House,m.d., λοιπόν, έχει κερδίσει επάξια τον θρόνο του στην καρδιά μου. Γιατί πίσω από την αξύριστη, ανέκφραστη, κυνική, σαρκαστική, ανθρωπο-αδιάφορη και ασυμβίβαστη για “m.d.” παρουσία του κρύβεται ένας άνδρας που μπορεί την σωματική ανεπάρκειά του να την κάνει rock-attitude και την ευαισθησία του δούρειο ίππο. Σημαντικό στην εποχή μας. Μια εποχή που οι faux συναισθηματισμοί, οι “αντρουά” αντι-νταβατζέ διακηρύξεις και η λάμψη του περιτυλίγματος κυριαρχούν από το κρεβάτι της πόρνης μέχρι την βίλα του νταβατζή.
