Καρέκλεεε, τραπέζααα, καρπούζααα, πατάτεεε!!

Αβάδιστα.

Νέα εικοσιτεσσάρων ετών.
Απόφοιτος Ενιαίου Λυκείου το 2000 (βαθμός απολυτηρίου: Άριστα, 19,2).
Απόφοιτος Νομικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών το 2005 (βαθμός πτυχίου: Άριστα, 8).
Φοιτήτρια Μεταπτυχιακού Προγράμματος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (τμήμα Ε.Μ.Μ.Ε.).
Κάτοχος Proficiency, Sorbonne 2 και DELE Inicial.
Κάτοχος διπλώματος οδήγησης και αυτοκινήτου (1200 κ.κ., 76 hp).
Κάτοχος ECDL (2006).

Κάτοχος τρίτου νταν στο ελληνικό βρωμόξυλο.
Λευκό ποινικό μητρώο.
Πολυτάλαντη (χορεύτρια κλασσικού μπαλέτου [13 χρόνια], χορεύτρια φλαμενκο [3 χρόνια], μουσικές γνώσεις [ηλεκτρική κιθάρα], σεμινάρια σεναριογραφίας, σκηνοθεσία ταινιών μικρού μήκους, αναγνώστρια πάσης φύσεως βιβλίων - εξαιρούνται τα Άρλεκιν).
Κανονικού αναστήματος και βάρους, πράσινα μάτια, ωοειδές πρόσωπο.

Ανύπανδρη, άτεκνη και χωρίς πρόθεση να επιχειρήσει να αλλάξει κάτι από τα δύο.
Επίτιμο μέλος της γενιάς των 700 Ευρώ (λόγω ηλικίας, δεν έχει καταφέρει να πάρει μέχρι στιγμής τόσα από εργασία).
Μη απαραίτητο το ΙΚΑ.
Μη απαραίτητα τα σύκα.
Μη απαραίτητα τα μίκα.

Χαμογελαστή, προσηνής, με χιούμορ.
Ντροπαλή, αδυνατεί να αρνηθεί το φόρτωμα με έξτρα δουλειά.
Κανένα χρέος σε κάρτες.
Μη κάτοχος κάρτας.
Μη δανειολήπτης.
Ελάχιστα έξοδα, χαρακτηριστικό της η αποφυγή σπατάλης.
Προϋπηρεσία δύο ετών.

Καταπληκτική στην παρασκευή καφέδων για εργοδότες: ελληνικός με καϊμάκι/φουσκάλες, φραπέ με σωστό χτύπημα, φρέντο με σωστό αφρό (εναλλακτικά και σαντιγύ).
Καπνίστρια, αν όμως το κάπνισμα απαγορεύεται στον χώρο εργασίας, κανένα πρόβλημα. Μπορεί να μην καπνίσει για ώρες.

Δεν βρωμάει ιδρωτίλα και κρεμμυδίλα.
Δεν μιλάει με συναδέλφους εν ώρα εργασίας.
Δεν τρώει εν ώρα εργασίας.
Δεν πίνει εν ώρα εργασίας.
Δεν βάφει νύχια εν ώρα εργασίας.
Δεν μιλάει στο κινητό, ούτε στέλνει sms, εν ώρα εργασίας.
Δεν περνάει μια ώρα στο μπάνιο, για να φρεσκαριστεί, εν ώρα εργασίας.

Λειτουργεί ακόμα και με 39 πυρετό.
Λειτουργεί ακόμα και με μία ώρα βραδινό ύπνο - εντελώς άυπνη αντέχει 36 ώρες συνεχόμενα.
Δεν έχει παράλογες απαιτήσεις, όπως είναι η πληρωμή υπερωριών.
Εχέμυθη και διακριτική.
Στόμα έχει και μιλιά δεν έχει.
Καλύπτει τα έξοδα κίνησης μόνη της (κάρτα απεριορίστων, βενζίνη).

Δεν χρειάζεται άδεια -όταν αυτή δίνεται, αντιλαμβάνεται ότι είναι από την καλή προαίρεση του εργοδότη και δεν πληρώνεται κατά το διάστημα απουσίας της.
Δεν χρειάζεται αναρρωτικές (τα είπαμε και παραπάνω).
Δεν χρειάζεται διάλειμμα.
Συνεπής κι εργατική.

Καθόλου φιλόδοξη -η προαγωγή μπορεί πάντα να δοθεί σε κάποιον άλλον.
Στο μέλλον θα έχει εξ αδιαιρέτου (1/3) ένα στρέμμα ελιές στου Γκαού Κερκύρας, ένα διώροφο εξηκονταετίας στην Κέρκυρα και μία θέση στάθμευσης στην Κυψέλη.
Δεν θα χρειαστεί σύνταξη – θα πεθάνει πριν να την δικαιούται.

Ο Πατσουλής κι ο σμπαραλιασμένος φεμινισμός...

Ούτε λίγες ώρες δεν έχουν περάσει από όταν ανέβασα το προηγούμενο post μου.
Μες στην τρελή χαρά σήμερα - «Δεν μπορεί, λέω, πρέπει να με δουν και στις χαρές μου». Ε, γαμώ το κέρατό μου, όχι. Αυτό το blog ούτε σήμερα θα καταφέρει να μείνει ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο με πρώτη μούρη ένα αισιόδοξο και παιχνιδιάρικο post (το μεγαλύτερο κακό είναι που έχει πέσει στα χέρια μου).

Τους τελευταίους μήνες ακολουθώ μία νέα προσέγγιση στην ενημέρωση. Προσέγγιση «μπαγιάτικος μπακαλιάρος». Λόγω έλλειψης χρόνου έπιασα τον εαυτό μου, κάποια στιγμή, να διαβάζω τις εφημερίδες των προηγούμενων ημερών ετεροχρονισμένα, μέρες μετά. Μου καλάρεσε αυτό, η αντίληψη που αποκτάς γύρω από τα πράγματα έτσι έχει και τον αέρα της απόστασης, την γνώση των αποτελεσμάτων μερικές φορές. Άσε δε που τα νέα ψυγείου διαβάζονται σχεδόν οποτεδήποτε -είναι καλοδιατηρημένα στη συντήρηση. Πολλές φορές, λοιπόν, πλέον γυρίζω και σε εφημερίδες ενός μήνα πριν -καταλήγω πολλές φορές να σαρκάζω με πολύ άσχημο τρόπο μέσα μου τις εντυπώσεις που επιχειρούνται όταν το ψάρι σπαρταράει ή να κουνάω το κεφάλι μου σαν τα σκυλάκια στα παρμπρίζ ταξιτζήδων, αυτά που μοιάζουν να κοροϊδεύουν το μαλάκα που πληρώνει έναν τύπο χρυσάφι αντί να πάρει τα πόδια του ή κάποιο μέσο μεταφοράς...

Ξυπνάω, λοιπόν, σήμερα. Γράφω το κείμενό μου, χαμογελάω ευτυχισμένη -γιατί πάνω από όλα όταν ζεσταίνομαι ένα δροσιστικό χαμόγελο είναι ό,τι πρέπει- κάνω μία βόλτα από αγαπημένα μου blogs συνομιλώντας με τους οικοδεσπότες τους και μετά... Μετά, λέω, δεν θα πλύνω την κουζίνα -που έχω φτάσει να μην έχω ούτε πρωινό να φάω και που και να είχα πάει να αγοράσω δεν θα είχα κουτάλι να το φάω- όχι, θα διαβάσω το κυριακάτικο περιοδικό. (Την Κυριακάτικη και τους Schooligans τους διάβασα χθες βράδυ)

Αφιερωμένο στη γυναίκα. «Γαμώ την πουτάνα μου», σκέφτομαι. Οπλίζομαι με ατσάλινα νεύρα για να αντιμετωπίσω τους τόνους διαφήμισης που θα αντιμετωπίσω, με χιούμορ για τα άρθρα «γυναικείου» τύπου που θα διαβάσω και με ψυχραιμία για τους καταλόγους με ρούχα που θα αντικρίσω -ρούχα που αν δεν είσαι η γυναίκα, άντε η γκόμενα, του Ωνάση εγώ δεν μπορώ να φανταστώ να τα βλέπεις κάπως αλλιώς παρά μόνο κοιτάζοντας βιτρίνες.

Όχι, θα αντισταθώ, δεν θα χρησιμοποιήσω αυτό που διάβασα στο περιοδικό για ένα σοβαρό κείμενο κριτικής στην ηλιθιότητα των γυναικείων περιοδικών και των αναγνωστών τους. Όχι, γιατί το να πάθω νευρικό κλονισμό Μαγιάτικα, με 35 βαθμούς, χωρίς ανεμιστήρα ή κλιματιστικό πάνω από το κεφάλι μου δεν είναι ό,τι καλύτερο για εμένα σήμερα (άσε που οι γιατροί έχουν ακόμα απεργία).Θα ασχοληθώ μόνο με αυτό που με έκανε να φτάσω στα πρόθυρα υστερίας και θα χρησιμοποιήσω αυτό το κατακαημένο blog ως ντιβάνι, αυτοσχέδιο.

Μετά, λοιπόν, από και εγώ δεν ξέρω πόσες σελίδες διαφήμισης -ήμαρτον! αν δεν σέβεστε την ανάγκη να σας διαβάσουμε σεβαστείτε τα καημένα τα δέντρα, τα έχετε γαμήσει!- φτάνω στο πρώτο κείμενο. Χαχα, χουχου, προχωράω. Περνάω κάμποσες σελίδες γιατί βαριέμαι να ξεχωρίσω γραμματοσειρά με κείμενο ανάμεσα σε φαντεζί ιλουστρασιόν μηνύματα κατανάλωσης και πέφτω πάνω στην συνέντευξη ενός κυρίου λέει ... μούμπλε μούμπλε, μισό λεπτό ψάχνω τη σελίδα πάλι ανάμεσα στις μαλακίες...ναι, ενός κυρίου Μανόλη Παπαπολύζου. Σε περίπτωση που το γεγονός ότι δίνει συνέντευξη σε ένα τόσο -κατά τα άλλα- έγκυρο περιοδικό δεν λέει κάτι σε εμένα την ασήμαντη αναγνώστρια το περιοδικό έρχεται να καλύψει αυτό μου το κενό και έλλειψη. Με πληροφορεί ότι ο εν λόγω κύριος είναι «πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της DDB ATHENS, είναι ο πρόεδρος της Ένωσης Εταιριών Διαφήμισης-Επικοινωνίας.»

Κλαπ κλαπ. Ήδη τον συμπάθησα. Συγκεντρώνει τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σε άνδρα. Διαφημιστής: ένα από τα δύο πιο άχρηστα επαγγέλματα στον κόσμο (το άλλο είναι οι managers). Διευθύνων σύμβουλος και πρόεδρος: Μα είναι τόσο εμφανείς οι ομοιότητες με έναν άλλο μοιραίο άνθρωπο των media που δεν μπορώ παρά να συγκινηθώ. Οι φωτογραφίες του: Μπαμ! κάνει ο άνθρωπος. Σοβαρός, με το γυαλάκι του, την κουστουμιά του, το ψαγμένο - μελαγχολικό βλέμμα στην πρώτη. Στην δεύτερη αποκαλύπτεται η άλλη πλευρά του. Rayban γυαλί -απαραίτητο αξεσουάρ επί ημερών μας για τζόβενους νεογιάπηδες που θέλουν να λανσάρουν το προφίλ ότι γαμάνε αβέρτα (κυριολεκτικά και μεταφορικά)- χαμόγελο επιτυχίας να αχνοφαίνεται -έτσι για να διατηρείται και η αινιγματική φυσιογνωμία- και το άρωμα από το πατσουλί να εισβάλει στην μύτη μου -ναι, το πατσουλί γνωρίζει μεγάλες δόξες στις μέρες μας, σέρνεται γύρω μας μια βρώμα τόσο απωθητική που μόνο με τους τόνους πατσουλιού (sic) μπορεί να καλυφθεί.

Και προχωρώ. Συνεντευξιάζεται, λοιπόν, ο... πώς τον είπαμε... ναι, Μανόλης Παπαπολύζος. Θα μου επιτρέψετε να αναπαραγάγω εδώ ένα κομμάτι της συνέντευξης, για όσους δεν είχαν την τύχη να την διαβάσουν ή είναι άνδρες και θεώρησαν ότι το τεύχος αυτό δεν τους αφορά (εγώ αδυνατώ να βρω πώς αφορά και τις γυναίκες που εγώ έχω στο μυαλό μου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Θα ακολουθεί σχολιασμός, έτσι γιατί κάνει πολύ ζέστη για να χτυπήσω κανέναν σάκο του μποξ ή να πάω να παίξω ξύλο, και δεν μου αρέσει να ιδρώνω με τέτοιον τρόπο για έναν άνδρα...

(...) (Εισαγωγή με μαλακίες)
«Παρόλο που όλες οι ΜΚΟ (και ο ΟΗΕ ακόμα) καταγγέλλουν την ελληνική ως βαθιά πατριαρχική κοινωνία;
Αυτό είναι το μεγάλο ψέμα στο οποίο ζούμε όλοι. Είναι ένα δημιούργημα των γυναικών για να μας προκαλούν ενοχές. Αν κρίνει κανείς από τα εξώφυλλα των περιοδικών, τα δύο κυρίαρχα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες είναι: α) πόσο γουρούνια είναι οι άντρες και β) πώς να κατακτήσουν αυτά τα γουρούνια.»
Χα, αγαπητέ (μπλιαχ!), αυτά απασχολούν τις γυναικούλες και τις αλόγες που κινούνται γύρω από συγκεκριμένους χώρους και ανθρώπους. Είναι οι ίδιες που τελικά κατακτούν το γουρούνι κι αυτό δεν αναβαθμίζεται ποτέ, ανοίγουν το στάβλο παρέα και κυλιούνται στη λάσπη.

«Πώς γίνεται να καταναλώνουν, όταν η ανεργία στις νέες είναι τόσο υψηλή;
O.P.M.! Other people's money, αγοράζουν με χρήματα που δεν βγάζουν οι ίδιες. Και, επίσης, άνεργος είσαι όταν ενδιαφέρεσαι να εργαστείς και δεν βρίσκεις δουλειά.»
Ξέρεις πώς λέγεται αυτός που κατ' επάγγελμα πληρώνει κάποια να του κάθεται, να του πλένει και να του φέρνει πελατεία; Νταβατζής. Κατάλαβες τώρα, μην στο αναλύσω, ξέρεις εσύ, έχεις πτυχία.

«Ισχύει ότι, αν πείσεις μια γυναίκα να το αγοράσει, τότε το προϊόν έχει πετύχει;
Μα δεν είναι δύσπιστες, δεν είναι δύσκολοι καταναλωτές οι γυναίκες. Εκεί που έχουν δυσκολία είναι στο να ιεραρχήσουν τις ανάγκες τους, γιατί έχουν άπειρες, δεν τελειώνουν πουθενά.»
Μα, αγαπητέ (ξαναμπλιαχ!), κάνετε λάθος. Οι δικές μου, για παράδειγμα, τελειώνουν εκεί που θα αρχίσει το τέλος του βρωμερού σας επαγγέλματος. Και, βέβαια, παραλείπετε να μας πείτε από πού τα ξέρετε όλα αυτά και τα μοιράζεστε μαζί μας, με τόση σιγουριά μάλιστα. Μάλλον θα έχετε δει πολλούς που αφήνοντας ανικανοποίητες τις τόσες γυναίκες που τους περικυκλώνουν (ε, είναι και ακαταμάχητο το γυαλί και το πατσουλί στις μέρες μας) καλούνται μονίμως να τους καλύπτουν αλλιώς τις ανάγκες... Είπαμε, O.P.M.!!! Εξάλλου, ο χώρος της διαφήμισης αυτό το O.P.M. το έχει αναγάγει σε επιστήμη, έτσι δεν είναι;

(...) (παρεμβάλλονται κάποιες ακόμα μαλακίες)
«Έχω την αίσθηση ότι είστε πάρα πολύ επιεικής με τον εαυτό σας και ότι μειώνετε την πολύ μεγάλη δύναμη της διαφήμισης. Οι διαφημιστές καταξίωσαν το μοντέλο των ανορεξικών γυναικών.
Το μοντέλο των ανορεξικών γυναικών δεν δημιουργήθηκε από τους διαφημιστές, αλλά από τους μόδιστρους. Η διαφήμιση απλώς χρησιμοποίησε την τάση, δεν την δημιούργησε.»
Ψψψψτ, χρησιμοποίησε κι αυτό. Βρωμάει το θέμα. Πολύ. Κι αυτό και όσοι εμπλέκονται. Κάντε κάτι βρε παιδιά, δοκιμάστε κανένα «αρωματικό χώρου», ναι, από αυτά που διαφημίζετε στη χειρότερη... Κάποιοι, ακόμα, έχουν και μύτη και μυαλό για να αντιλαμβάνονται το σάπιο προϊόν...

«Πώς γίνεται το 80% των διαφημιστικών σποτ να δείχνει νοικοκυρές που χοροπηδάνε σ' ένα σαλόνι κρατώντας μια σφουγγαρίστρα και είναι πολύ ευτυχισμένες που το καινούριο τους προϊόν μυρίζει όμορφα;
Γιατί, στις τηλεοπτικές σειρές τι βλέπετε; Τίποτα χοντρές, στραβές και κακομοίρες; Αν θες να σε πιάσει η ψυχή σου, πήγαινε στον κινηματογράφο. Δεν μπορεί να έχει ως πρότυπο μια κουτσή, στραβή, ανάπηρη. Πρέπει να έχεις μία όμορφη, επιτυχημένη, έξυπνη. Δεν είναι λογικό;»
Αχου το μωρέ, μην μου πεις, οι κινηματογραφικές σου γνώσεις εξαντλούνται στην Sandra Bullock και την Nicole Kidman, ε; Αχ, Μανόλη, σύντομα ελπίζω ότι κάποιος σαν εμένα, λίγο κακός και πολύ απαξιωτικός ως προς το τι ρόλο βαράς σε αυτήν την ρημάδα κοινωνία, θα πάρει μια πινεζούλα τόση δα (όση και η φαντασία σου) και θα σου σκάσει αυτή τη φούσκα μέσα στην οποία ζεις...

«Για το «έξυπνη» αμφιβάλλω.
Δεν μπορείς να δείξεις την εξυπνάδα μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα.»
Την χλιμιτζουριά, όμως, σίγουρα μπορείς.

(...) (μεσολαβούν τόνοι μαλακίας)
«Ποιες είναι οι τάσεις αυτήν την περίοδο για τις γυναίκες στη διαφήμιση;
Φεύγουμε από τις κούκλες και πάμε στις γυναίκες με περιεχόμενο, το οποίο αντανακλά και στην εμφάνισή τους. Γυναίκες ενδιαφέρουσες, έμπειρες, που έχουν κάτι να σου πουν για τη ζωή τους.»
Όπα, μου βάρυνες λίγο. Δεν θέλω τέτοια, μην μου σκοτίζεσαι εσύ... Λοιπόν, είμαι ακριβώς αυτό που ζητούν οι τάσεις. Άκου προσεκτικά. Δεν ξαναβάζεις πατσουλί, τα rayban δεν επιτρέπεται να πω που τα βάζεις, συνειδητοποιείς το πόσο ανούσιο είναι αυτό που περνάς για κάμποσο (και μετά κάνεις τον καμπόσο) και μετά δηλώνεις εθελοντής σε ομάδες που ξηλώνουν φονικές διαφημιστικές πινακίδες από τους δρόμους και στους οδοκαθαριστές των δήμων που μαζεύουν από το πεζοδρόμιο τα ιλουστρασιόν τερατουργήματα της βιομηχανίας της οποίας είσαι επίτιμο μέλος. Σκέψου το, κάπως έτσι μπορείς να γίνεις χρήσιμος ...

«Είναι πιο μεγάλη σπαζοκεφαλιά να φτιάξεις μια πετυχημένη διαφήμιση για ένα αντρικό προϊόν, παρά για ένα γυναικείο;
Αν υπάρχει κάτι που δυσκολεύει τον διαφημιστή είναι το ότι οι γυναίκες είναι απρόβλεπτες. Η συμπεριφορά τους και ο τρόπος που σκέφτονται είναι τρομερά σύνθετα, ενώ οι άντρες είναι σχετικά απλοί οργανισμοί, αμοιβάδες. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις μια γυναίκα απ' ό,τι έναν άνδρα, τουλάχιστον όσον αφορά την καταναλωτική της συμπεριφορά. Στην αγορά ισχύει ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινή ζωή: πρέπει να διεκδικείς κάθε γυναίκα σε καθημερινή βάση. Δεν υπάρχουν πια σχέσεις παντοτινές. Ένας άντρας πρέπει να αποδεχτεί ότι καμία γυναίκα δεν είναι μονογαμική πια και άρα πρέπει να προσπαθεί να κερδίζει το ενδιαφέρον της όσο περισσότερο μπορεί συνεχώς.»
Μανόλη, τς τς τς, πάλι πας να ανεβάσεις τις πωλήσεις προφυλακτικών με πλάγιο τρόπο; Τς τς τς, αγόρι μου, γιατί δεν ολοκληρώνεις αυτό που εννοείς; Ότι, κατά πώς το βλέπεις εσύ πάντα, ο άντρας ως αμοιβάδα και βλάκας (Τι; Δεν το είπες εσύ το βλάκας; Ε, τα ευκόλως εννοούμενα...) δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον μιας γυναίκας παντοτινά και για αυτό αυτή γίνεται πολυγαμική, αλλά άμα φοράει το προφυλακτικό του να είναι καλυμμένος και της αγοράζει και κανένα από τα προϊόντα που διαφημίζεις, ε, κάτι γίνεται... Πρόσεχε, με αυτά που λες θα χάσεις και την εύνοια των ανδρών, δεν είναι πολύ έξυπνο αυτό για κάποιον του επαγγέλματός σου... Μα καλά, εγώ θα στα λέω όλα;

«Τι κάνει ένας άντρας διαφημιστής όταν πρέπει να βρει έναν έξυπνο τρόπο να πουλήσει σερβιέττες;
Προσπαθούμε να δοκιμάζουμε τα προϊόντα στο βαθμό που μπορούμε. Είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσεις καλτσόν για να δεις αν σε στενεύει ή όχι... Όμως το 70% των ανθρώπων που δουλεύουν στη διαφήμιση είναι γυναίκες.»
Γιααααα πες τα όλα... Γιαααααα πες πώς αυτό το 70% κατεβάζει τις περισσότερες ιδέες και μετά τις χρησιμοποιεί το άλλο 30% για να φτάσει στα ανώτατα στρώματα ιεραρχίας, το είπες πιο πριν δηλαδή. Άσε το άλλο, για πεεεεεεεες μας πώς δοκιμάζετε τα ταμπόν στις διαφημιστικές εταιρίες;

(...) (Μεσολαβεί μία μαλακία. Και τώρα έρχεται το φινάλε. Ένα κρεσέντο απύθμενης μαλακίας, γλοιωδέστατης αναίδειας και θράσους θα μας συνεπάρει! Αφεθείτε...)
«Ποια είναι η ιδανική καταναλώτρια;
Αυτές που έχουν τη μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη είναι οι οικονομικά ενεργές, με παιδιά και σύζυγο. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους δεν έχουν και τόσο σημασία, ούτε η μόρφωση ούτε η ταξική προέλευση. Καταναλώτριες υπάρχουν παντού, όπως και προϊόντα για όλες. Άλλωστε, τώρα πια έχουμε φτάσει την επικοινωνία ένα προς ένα: εμείς μπορούμε να μάθουμε όλες τις καταναλωτικές σας συνήθειες αν εσείς έχετε μια κάρτα σούπερ μάρκετ. Τι μπορώ να μάθω από κει μέσα; Αν μένατε στο χ χωριό και βρεθήκατε στην Ηρώδου Αττικού, μπορώ να υποθέσω ότι έχει αλλάξει κατά πολύ η χρηματοικονομική σας κατάσταση. Αν πριν από χρόνια καταναλώνατε προϊόντα ομορφιάς και τώρα πάνες, θα υποθέσω ότι είστε νέα μητέρα. Μ' αυτό το υλικό μπορώ να σκιαγραφήσω με ακρίβεια το πορτρέτο σας. Κι αν είστε ο κατάλληλος άνθρωπος, την επόμενη φορά που θα πάτε στο σούπερ μάρκετ (γιατί ξέρω πότε θα πάτε) θα σας έχω στείλει στο σπίτι σας ένα ωραιότατο πακέτο με κουπόνια για προϊόντα τα οποία σας ενδιαφέρουν.

Δηλαδή το παλιό τραγούδι που έλεγε «έχεις τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων μου» δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Όχι, δεν απέχει. Το data το έχουμε. Και δεν είναι κάτι που οι εταιρείες κάνουν κρυφά· εσείς έχετε δώσει τα στοιχεία. Μπορεί να μην έχετε καταλάβει πώς ακριβώς, αλλά έχετε δεχτεί.»

Κατάλαβες μαλάκα καταναλωτή, πολίτη, αστέ, εργαζόμενε, συνταξιούχε, φοιτητή ποιος σε κρατάει από τα αρχίδια; Ο Πατσουλής. Συγχαρητήρια.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», τεύχος 839, την 13.05.07. Για όσους έχουν απορίες...

Υ.Γ. 1: Να μην πάθω στο καπάκι κι άλλο νευρικό κλονισμό με μία διαφήμιση που είδα χθες στην τηλεόραση (ναι, δεν βλέπω συχνά, μπορεί αλλιώς να την είχα δει νωρίτερα)... Κράχτης μιας τράπεζας και της ασφάλειας που -δήθεν- παρέχει αυτή, εν ολίγοις σου φτύνει στα μούτρα ότι η μαμά σου μπορεί να είναι πουτάνα και στριπτιτζού. «Της μαμάς σου», που λένε; Ε, ας μην το σχολιάσω σήμερα... Καταλάβαμε όλοι νομίζω...

Υ.Γ. 2: Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο συνειδητοποίησα ότι μπορεί να άφησα να διαφανεί πως έχω πρόβλημα με τις καιρικές συνθήκες. Μέγα ψέμα! Η ζέστη γαμάει, ανάβει τα αίματα.

Μουσικό κουτί... της Πανδώρας

(Ο μαέστρος χτυπά την μπακέτα του στο αναλόγιο. Η μουσική ξεκινά από αυτό το σημείο. Κάποτε θα μπορώ να επιβεβαιώσω "επιστημονικά" ότι το γεγονός πως η μητέρα μου άκουγε Beatles, Rolling Stones και Pink Floyd και ο πατέρας μου ρεμπέτικα, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο, Λοϊζο και Al Bano όταν ήμουν έμβρυο, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα μετέπειτα ακούσματά μου...)

Intro: Πέντε χρονών κι ο πατέρας μου με μαθαίνει να διαβάζω. Με ένα βιβλίο γεμάτο γραμμές που περιμένουν να τις γεμίσω με χρώμα και με τραγούδια του Σαββόπουλου και του Λοϊζου. "Ο δρόμος" και "Η Συννεφούλα" γίνονται το πρώτο μου αλφάβητο. Η γιαγιά μού τραγουδάει Ρίτσο και η μαμά με γράφει μπαλέτο. Από όλο αυτό το μουσικό συνονθύλευμα, εκεί κάπου στα εφτά πλέον, ακούω μετά μανίας Σαββόπουλο, λατρεύω αυτόν τον κύριο με τα μούσια κι έχω ζητήσει πια ξεκάθαρα να πάμε στο σπίτι του στην Μονεμβάσια για να του δώσω ένα παιχνίδι μου δώρο ενώ τα βήματά μου -ακόμα κι αυτά που με πάνε σχολείο- κάνουν πιρουέττες στην 5η του Beethoven και τις "Τέσσερις εποχές" του Vivaldi.

Verse: Κάπου έντεκα - δώδεκα χρονών, εκεί στο τέλος του δημοτικού, ανακαλύπτω τον κύριο Jackson. Εκτός των θεαματικών αλλαγών που μαθαίνω ότι έχει προξενήσει στον εαυτό του, με κάνει να χορεύω δαιμονισμένα. Όποτε γυρίζω από μπαλέτο, κρεμάω τις μπαλαρίνες μου και επιδίδομαι σε ανηλεείς στροφές γύρω από τον άξονά μου. Αν ξεχώριζα σήμερα κάποιο δεν ξέρω ποιο θα ήταν, τότε μου άρεσαν όλα. (Ίσως το "Give in to me") Στο σπίτι είμαστε όλοι καλά, ο μικρός μου αδερφός εξελίσσεται σε τρομερό μούτρο κι ο ακόμα μικρότερος κάνει τα πρώτα του βήματα. Τα απογεύματα που με τη μαμά χορεύουμε Edith Piaf με απαράμιλλο στυλ τα διαδέχονται τα βράδια που με κέντρο την αψυχολόγητη ροπή μας προς το χορό και τα τραγούδια, στο σαλόνι μας χορεύουμε και τραγουδάμε "Η εθνική μας μοναξιά" και όλα τα τραγούδια της Μελίνας. Στην πρώτη νότα από το "Χάρτινο το φεγγαράκι" ο ηλεκτρισμός με διαπερνά, δείχνοντάς μου πως απέναντι στην μουσική δεν έχω μόνωση...

Chorus: Απότομη εισαγωγή στην εφηβεία. Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία είναι πολύ σκληρά κι εγώ δεν βρίσκω τρόπο να πάψω να είμαι τόσο διαφορετική και να κάνω "μπαμ" άμα τη εμφανίσει μου πως ήρθε το παιδί του κάζου. Εισάγομαι στην απελπισία του Kurt Cobain και στην δυναμική του punk. Σιγά σιγά, πατώντας στα πόδια μου και δίνοντας μια κλωτσιά στην δημόσια εικόνα μου (στο σχολείο) αλλά και στην πιθανότητα να αποκτήσω παρέα, ανακαλύπτω την λαμπρότητα του ποιητή Jim Morrison. Οι Doors θα είναι η παρέα μου και η έμπνευσή μου όχι μόνο κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Ακόμα και σήμερα, όσο τους διαβάζω και τους ακούω, ο ηλεκτρισμός συνεχίζει να με διαπερνά. Μαζί με αυτούς έρχονται κι άλλοι. Από τους Rolling Stones και τους Led Zeppelin, τον Rory Gallagher και τον Bob Marley... Μην μου ζητάτε ένα τραγούδι. Δεν γίνεται. Με τίποτα. Μέχρι που φτάνω στη δεύτερη εφηβεία μου...

Verse: Στο Λύκειο, πλέον, είναι ξεκάθαρο ότι είμαι μόνη μου. Το έχω πάρει απόφαση, λαμβάνω "μόρφωση" φορώντας μονίμως τα ακουστικά του walkman μου και επενδύω μουσικά όλη αυτή τη μαυρίλα που με περικυκλώνει. Οι Radiohead είναι εκεί για να δικαιώνουν κάθε ψύγμα constructive nerd που έχω μέσα μου, οι Portishead για να με ταξιδεύουν με το "Roads" σε κάθε σκοτεινό σημείο του εαυτού μου, οι Sonic Youth για να με ξεναγούν στα φαντάσματα και τα λουλούδια της Νέας Υόρκης, ο κύριος Nick Cave για να με κάνει να βυθίζομαι στα κύματα της φωνής του με παφλασμό... Επειδή έχω και μία απίστευτη οργή μέσα μου και μία ανεξάντλητη ενέργεια η οποία μένει αδιοχέτευτη (το θρανίο ομολογουμένως είναι στατικός χώρος) βάζω στη ζωή μου τους Metallica (ε, όσα χρόνια και να περάσουν το "Wherever I may roam" ή το "Turn the Page" κάτι θα έχουν να μου πουν), τους Rage against the machine, τους Smashing Pumpkins, τους Nine Inch Nails, τον Marilyn Manson και τους Tool. Ακόμα εκεί είναι για εμένα, αυτή η ενέργεια δεν με έχει εγκαταλείψει. Συν τοις άλλοις ερωτεύομαι... Καταστροφικά, ονειρικά, απόλυτα. Το "Perfect Blue Buildings" των Counting Crows γίνεται ο ύμνος της θεαματικότερης βύθισης του εαυτού μου που κατέγραψα ποτέ...

Chorus: Σήμερα... Ο κύριος Morrison δεν χάνει ποτέ τον θρόνο του. Ούτε η Μελίνα, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάνος Λοϊζος, ο Σαββόπουλος. Ούτε όσοι προαναφέρθηκαν -έχω μια δυσκολία φαίνεται να ξεπεράσω την εφηβεία... Πλέον, με τη σταθερή μου βούληση να ασχοληθώ με το σινεμά, τα soundtracks έχουν σημαντικό λόγο. Του "Ghostdog: The way of the samurai" φερ' ειπείν, του "Le fabuleux destin d' Amelie Poulain", του "Oldboy" και του "Modern Times" είναι μονίμως μαζί μου. Το ίδιο και η ισπανική κιθάρα, από τη στιγμή που η μπαλαρίνα μέσα μου μας άφησε χρόνους και γεννήθηκε μία χορεύτρια φλαμένκο, του Paco Pena ιδιαιτέρως... Το ίδιο και η ethnic μουσική, κυρίως αφρικανική, η οποία για κάποιο λόγο με κάνει να αισθάνομαι κάτι αρχέγονο μέσα μου...

Outro: Για κάποιο λόγο, ενώ την ταινία την είχα δει πιτσιρίκι με τον πατέρα μου, σε άσχετο χρόνο μου βγαίνει να σφυρίξω το μουσικό μοτίβο του "The Good, the Bad and theUgly". Έτσι θα σας αφήσω. Κυρίως, γιατί στη μουσική πολλά πράγματα, μέχρι και σήμερα, δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω πώς βρέθηκαν μέσα μου...

Ευχαριστώ πάρα πολύ το αξιαγάπητο elafini για την πρόσκληση να παίξουμε... Και με τη σειρά μου, επειδή μου άρεσε αυτό το παιχνίδι, θα καλέσω την tzotza, τον anyone, την Πασχαλίτσα (που κάποτε ήταν η πρώτη που με "έπαιξε" και με έκανε παρέα) και τον δείμο του πολίτη, που δεν ξέρω τι πιστεύει αλλά είναι καταπληκτικός σε αυτά τα παιχνίδια. Α! Και στον Therapist, για να μην λέει μετά τα δικά του ως άλλος Cartman! :p

Καλημέρα!