1 2 3, φτου και βγαίνω!

Με προσκάλεσαν 3 φίλοι μου, σχεδόν ταυτόχρονα, να παίξουμε το παιχνίδι που τώρα τελευταία έχει προκαλέσει εθισμό στους bloggers. Ε, θα παίξω, γιατί κατά βάθος κι εγώ ένα παιδί είμαι και γιατί γουστάρω να παίζω με φίλους.

Άκη, Krotίδιο και Zaphod μου δεν γνωρίζετε, βέβαια, μία πολύ κακιά μου συνήθεια. Να διαβάζω βιβλία ταυτόχρονα. Να βρίσκονται ταυτόχρονα πάνω στο γραφείο μου 4 - 5 στοίβες βιβλία, χαρτιά, εφημερίδες (και, γενικώς, να γίνεται ο κακός χαμός), δίπλα στο κρεβάτι άλλα 3-4 και μέσα στην τσάντα μου άλλο ένα. Τεχνικές δυσκολίες, λοιπόν, προκύπτουν από το γεγονός αυτό. Θα τις ξεπεράσω. Αφού είμαι στο γραφείο τα δίπλα στο κρεβάτι και το μέσα στην τσάντα αποκλείονται. Πάει το πρώτο εμπόδιο. Πάνω στο γραφείο τώρα, στην πιο κοντινή μου ντάνα (με τρελαίνει αυτή η λέξη) βρίσκεται το "Εκατό ώρες με το Φιντέλ" του Ραμονέ που το ξανάνοιξα τις τελευταίες μέρες να δω τρία πράγματα. Δεν θα συμπεριληφθεί, όμως, στον διαγωνισμό καθ' ότι παλιότερα είχα βάλει αποσπάσματα από το βιβλίο αυτό (δεν ειναι και καιροί τώρα να παίζουμε απροκάλυπτα με Fidel, λίγες μέρες πριν έβρισκα μία λίστα της ΣΙΑ με τους "φίλους του Fidel που θέλουν να εγκαθιδρύσουν μία παγκόσμια κομμουνιστική δικτατορία" και ανάμεσά τους ήταν ο Ραμονέ, ο Σαραμάγκου και ο Μανού Τσάο [Zaphod μου, ξέρω, τώρα φόρτωσες!]). Κάτω από τον Fidel βρίσκεται το εξαιρετικό δοκίμιο της Λιλής Ζωγράφου "Σύγχρονός μας ο Κάφκα". Το οποίο, ω γαμώτο, δεν φτάνει μέχρι την σελίδα 123!!!

Συνεπώς, προχωρώ στο από κάτω (θρίλερ έχει γίνει ένα αθώο παιχνίδι)... Στα αποκάτω για την ακρίβεια. Έχω παρατήσει δύο βιβλία με τις σελίδες τους μπλεγμένες (για να θυμάμαι πού έχω μείνει στο καθένα). Οπότε... Για να είμαι και τυπικά σωστή, βάζω και από τα δύο.

Ο Ρίτσαρντ Σένετ, στο καταπληκτικό του βιβλίο "Η τυραννία της οικειότητας: ο δημόσιος και ο ιδιωτικός χώρος στον δυτικό πολιτισμό" γράφει στην σελίδα 123, στην 6η, 7η και 8η περίοδο: "Η αντίληψη ότι τα ανθρώπινα όντα έχουν δικαίωμα να είναι ευτυχισμένα είναι κατ' εξοχήν μοντέρνα, δυτική ιδέα. Σε κοινωνίες με μεγάλη ένδεια, άκαμπτη ιεραρχεία ή έντονα θρησκευτικά πάθη, η ψυχική ικανοποίηση έχει ελάχιστη σημασία ως σκοπός καθ' εαυτόν. Αυτή η ιδιάζουσα προβολή των απαιτήσεων της φύσης ενάντια στον πολιτισμό άρχισε να διαμορφώνεται τον 18ο αιώνα, ιδίως στην Αγγλία, Γαλλία, Βόρεια Ιταλία και Βορειοανατολική Αμερική."

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, από την άλλη, στο "Για το ρεαλισμό", στην σελίδα 123 φτάνει στην εξής διακήρυξη (μα, τελικά, είναι καταπληκτικές οι σελίδες με τον αριθμό 123 -πάω να τσεκάρω κι άλλα βιβλία): "Γιατί η τέχνη χρειάζεται γνώσεις. Η παρατήρηση της τέχνης μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική απόλαυση μόνο αν υπάρχει η τέχνη της παρατήρησης. Όσο σωστή είναι η άποψη ότι μέσα σε κάθε άνθρωπο κρύβεται κι ένας καλλιτέχνης, ότι ο άνθρωπος είναι το πιο καλλιτεχνικό ανάμεσα σε όλα τα ζώα, άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι αυτή η έμφυτη ικανότητα μπορεί να εξελιχθεί, αλλά και να χαθεί."

Ένα σας λέω. Αν είχα πάρει το laptop στο κρεβάτι θα είχατε να τα βάλετε με Φίλιπ Ντικ και Ζοζέ Σαραμάγκου... Προς το παρόν σας αφήνω με τα παραπάνω. Και, όποιος θέλει, ας τα συζητήσουμε.

Υ.Γ. Για να μην είμαι εγώ το σπαστήρι προσκαλώ την Baby Lemonade, τον Fuzzy Burlesque, το Πατσιουράκι, την Niemandsrose και τον Narita να παίξουν. Ασφαλώς, ο κύκλος μπορεί να μεγαλώσει...

Υ.Γ. 2: Αντιγράφω και τους κανόνες από τον Zaphod ( γιατί βαριέμαι να ξαναγράφω)

"1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη περίοδο (ΚΕΦΑΛΑΙΟ->τελεία)
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι"

Don't you know?

Don’t you know
They ‘re talkin’ about a revolution
It sounds like a whisper
Don’t you know
They ‘re talkin about a revolution
It sounds like a whisper

While they ‘re standing in the welfare lines
Crying at the doorsteps of those armies of salvation
Wasting time in the unemployment lines
Sitting around waiting for a promotion

Poor people gonna rise up
And get their share
Poor people gonna rise up
And take what’s theirs

Don’t you know
You better run, run, run...
Oh I said you better
Run, run, run...

Finally the tables are starting to turn
Talkin bout a revolution

Tracy Chapman - Talkin' about a revolution

Εμφύλιος

Αλήθεια σου λέω... Μην με κοιτάς με δυσπιστία... Όπου κι αν κοιτάξεις θα τον δεις... Εκεί που περιμένεις το φανάρι που ανάβει για 7 δευτερόλεπτα κάθε μισή ώρα, θα έρθει να χωθεί σφήνα κι εσύ θα το χάσεις πάλι. Αν περιμένεις σε μια σειρά τράπεζας θα χωθεί σιγά σιγά δίπλα σου προσπερνώντας όλα τα χνώτα που ένιωθες στην πλάτη σου. Αν πας στην εφορία για την δήλωσή θα τον δεις να δηλώνει εισόδημα μιας μακαρονάδας κι ενός φραπέ για όλον τον χρόνο -και μετά θα ξεπαρκάρει την Mercedes του έξω από την είσοδο. Θα τον βρεις να παρκάρει στο πεζοδρόμιο ή μπροστά στη διάβαση για τα ΑΜΕΑ. Θα τον δεις να γκαζώνει στο κόκκινο. Αν ρωτήσεις την μάνα σου ή τη θεία σου θα σου πουν ότι έπιασε δουλειά στο δημόσιο χάρη στον μπάρμπα του. Η δουλειά του τον πληρώνει 1.000 ευρώ τον μήνα κι αυτός κάθε δυο μήνες πάει ταξιδάκια στο εξωτερικό. Στο σχολείο ήταν αυτός που αντέγραφε από το γραπτό σου και στο διάλειμμα σε κορόιδευε με τους φίλους του. Όταν εσύ πίνεις έναν καφέ στο γραφείο σου εκείνος ισιώνει την γραβάτα του σε κάποιο καφέ που βρίσκεται για “δουλειά”. Αν κοιτάξεις στον κάδο ανακύκλωσης που πετάς τα σκουπίδια σου θα δεις την σακούλα του που μόλις άφησε -έχει σάλτσες μέσα αλλά βαριόταν να ανοίξει τον διπλανό κάδο. Και στα σκοτάδια μπορείς να τον δεις... Στο σινεμά κάποια στιγμή θα χτυπήσει το κινητό του κι εκείνος θα απαντήσει, δέκα κουδουνίσματα μετά, για να συνεννοηθεί με τον κολλητό. Εκεί που πίνεις τον καφέ σου θα τον πετύχεις εύκολα -είναι αυτός που φωνάζει και γελάει με την παρέα, ρουφώντας το πούρο του, σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος στον κόσμο σαν αυτόν. Είναι ο ίδιος που σε άφησε με το ταξί του έξω από την πόρτα και κράτησε τα 30 λεπτά πουρμπουάρ χωρίς να ρωτήσει. Αυτός που σου πουλάει καλαμάρι κατεψυγμένο για φρέσκο, πατάτες τηγανισμένες σε λάδι μηχανής καμμένο και ντομάτα Ιανουάριο μήνα με αντίτιμο το μηνιάτικό σου. Είναι αυτός που αγοράζει τον καφέ 30 λεπτά και στον πουλάει 4,20 ευρώ. Είναι αυτός που δεν ξέρει μία για τη δουλειά του αλλά το αφεντικό σου λατρεύει για κάποιον μυστήριο λόγο. Είναι αυτός που μιλάει για τη γυναίκα του με τα χειρότερα λόγια και το βράδυ την πέφτει σε μικρούλες στα μπαρ. Είναι αυτός που αγοράζει οικόπεδο εκεί που μόλις κάηκε -χαρούμενος για την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε.

Αλήθεια σου λέω αδερφάκι μου, είναι παντού... Κοίτα κι άλλο λίγο, για χάρη μου... Είναι κι ο άλλος. Κι αυτός παντού είναι... Δίπλα στον άλλο, από κάτω του, από πάνω του, απέναντι, δεν ξέρω... Πάντως κι αυτός παντού είναι. Όταν είσαι στην άκρη του πεζοδρομίου θα φρενάρει για να περάσεις. Αν δεις μια γριά στο φανάρι θα τον δεις να της δίνει το χέρι του για να την περάσει απέναντι. Αν μείνεις στην άκρη του δρόμου θα σταματήσει να σε βοηθήσει με την ρεζέρβα. Θα τον πάρεις ένα τηλέφωνο στην υπηρεσία που δουλεύει και θα ψάξει αυτό που θες αμέσως, έτσι, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Θα πάει στην εφορία για να κάνει τη δήλωσή του και θα σκέφτεται πως θα τον γαμήσει μετά στους φόρους μετά την αύξηση του 3% που πήρε φέτος στη δουλειά του. Θα του χτυπήσεις το κουδούνι στις 10:00 το πρωί του Σαββάτου και θα σου δώσει το τρυπάνι που του ζήτησες -κι ας σε βλέπει πρώτη φορά. Θα σηκωθεί στο λεωφορείο για να κάτσει ένας παππούς. Θα δεις τα παιδιά του -ποτέ δεν θα σου πουν ότι ονειρεύονται πολλά λεφτά και μία θέση στο Δημόσιο. Θα τον δεις στο φανάρι πίσω σου. Οδηγεί ένα μικρό αυτοκίνητο και έχει κάτσει στην ουρά ήδη 15 λεπτά. Είναι ο ίδιος που το πρωί λέει καλημέρα όταν μπαίνει στο γραφείο και την εννοεί. Αυτός είναι που επέστρεψε το πορτοφόλι που βρήκε στον δρόμο και τα ρέστα που έκανε λάθος η ψιλικατζού. Είναι αυτός που ό,τι κι αν του ζητήσει το αφεντικό θα πει όχι αν δεν συμφωνεί. Είναι αυτός που στην τράπεζα περιμένει τη σειρά του και τελευταία στιγμή την παραχωρεί σε μία ηλικιωμένη. Αυτός που δεν βλέπει την ώρα να βρεθεί στην αγκαλιά της γυναίκας του και των παιδιών τους, της κοπέλας του, της αρραβωνιαστικιάς του. Είναι αυτός που δεν θέλει περίσσευμα χρημάτων κάθε μήνα αλλά χρόνο για τους αγαπημένους του. Αυτός που θα ακούσει ένα τραγούδι και θα τραγουδά στο αυτοκίνητο ενώ την ίδια στιγμή θα νιώθει ότι η μέρα του έφτιαξε ήδη. Αυτός που θα νιώθει βαθιά θλίψη για τα προβλήματα κάποιου άλλου λαού κάποιας άλλης χώρας. Αυτός που πριν μπει στο σινεμά θα κλείσει το κινητό του. Αυτός που θα πίνει τον καφέ του χωρίς να καπνίζει δίπλα στο μωρό που μόλις πάρκαραν οι γονείς στο διπλανό τραπέζι. Αυτός που όταν χιόνισε κατέβηκε με το λάστιχο και το φτυάρι να καθαρίσει το πεζοδρόμιο.

Αυτοί είναι αδερφέ μου... Σου το λέω να το ξέρεις. Είναι παντού. Τους βλέπω όπου κι αν πάω. Τρομάζω, νομίζω θα με πάρουν τα σκάγια. Ο ένας για τον άλλο μαλάκας. Ο μαλάκας... Χα!... Παλεύουν με νύχια και με δόντια να βγάλουν ο ένας τον άλλον μαλάκα. Κοιτάνε τον εαυτό τους, νιώθουν καλά, νιώθουν κακά... Δεν έχει σημασία. Αρκεί που ο άλλος είναι ο μαλάκας κι όχι οι ίδιοι. Και, αδερφέ μου, αλήθεια σου λέω... Αυτός ο μαλάκας θα μας φάει. Ο μαλάκας που δεν κοίταξε ποτέ τίποτε άλλο παρά τον εαυτό του στον καθρέφτη και μετά τον άλλον απέναντι. Αυτός ο μαλάκας που το έχει ρίξει στην μαλακία. Για να σώσει τα λεφτά του, την δουλειά του, την οικογένειά του, την αξιοπρέπειά του, την τιμή του, το σπίτι του... Που ποτέ δεν κατάλαβε ότι όταν μαθαίνεις να κοιτάς τους απέναντι με μίσος είσαι σε πόλεμο. Τα υπόλοιπα είναι θέμα χρόνου... Για αυτό σου λέω αδερφάκι μου. Μην είσαι μαλάκας. Σώσε ό,τι σώζεται και φύγε. Μιλάμε για τον πόλεμο του μαλάκα εδώ πέρα, όχι για κανέναν πόλεμο της προκοπής και της ανδρείας.