Το "θέμα"

Η Bruce Lee (ήτοι η γηραιά, κοτσωνάτη θυρωρός) μου χτύπησε την πόρτα εξόφθαλμα νωρίς για την καθιερωμένη από καιρό ρουτίνα της. Της άνοιξα αγκαλιά με τον πρωινό μου καφέ, ταλανιζόμενη ανάμεσα στον από ώρα αποκαμωμένο εφιάλτη μου και τον εφιάλτη των πρωινών “ενημερωτικών” εκπομπών, έτοιμη να διαμαρτυρηθώ για το νεαρό της επίσκεψης. Το θέαμα, όμως, που αντίκρυσα δεν ήτο διόλου πρόσφορο για πρωινές παρατηρήσεις. Τα αυλάκια στο πρόσωπό της είχαν πλημμυρίσει ιδρώτα, η ίδια έδειχνε πιο κίτρινη από τον συνονόματο ευφημισμό της κι η ανάσα της μαρτυρούσε αγωνιώδη προσπάθεια. Αυτή τη φορά είχα ένα γράμμα. Μόνο. Χωρίς λογαριασμούς. Αναστέναξα με ανακούφιση. Δεν κατάφερα, όμως, να αντισταθώ στον πειρασμό. Τα υπερδιογκωμένα πίσω από τους φακούς μάτια της με εκλιπαρούσαν να ρωτήσω.

“Είστε καλά; Θέλετε να κάτσετε λίγο;” Όχι, μου απάντησε σε ένα κλίμα συστολής και αγωνίας για το, προσωρινά αφύλακτο, πόστο της. Έπρεπε, εντούτοις, να με ενημερώσει για τις εξελίξεις. Θα είχε σημάνει τον συναγερμό σε άλλη περίπτωση αλλά σκέφτηκε πως είχε να λειτουργήσει από το 1970 και πιθανώς θα προκαλούσε ηλεκτρική βλάβη στο κτήριο. Η κατάσταση έχει ως εξής: η γρίπη των χοίρων έφτασε στην χώρα μας. Μην τα σκαλίζεις πώς και γιατί, το μοιραίο συνέβη. Έσκασε μύτη μεσούντος του Μαγιού και τώρα πρέπει να λάβουμε τα μέτρα μας. Ήδη ο πρώτος ασθενής νοσηλεύεται. Απόρησα με το οργανωτικό της πνεύμα, ειδικά αφού συνειδητοποίησα πως μέχρι σήμερα δεν έχει καταφέρει ποτέ να οργανώσει τον καθαρισμό της σκάλας, αλλά έδειξα ενδιαφέρον στρίβοντας το πρωινό μου τσιγάρο. Στραβομουτσούνιασε όταν ο καπνός γαργάλησε τα μισοπεθαμένα ρουθούνια της αλλά συνέχισε ακάθεκτη: πρέπει να εμβολιαστούμε προκαταβολικά στην πολυκατοικία, τόσοι νοματαίοι ένας να πουντιάσει θα πεθάνουμε όλοι, και κομμένα τα άσκοπα σούρτα-φέρτα στους διαδρόμους -κομμένα και τα χοιρινά φιλετάκια με σως κρασιού, απόρησα, αλλά έσπευσε να με ενημερώσει ότι το καρατομημένο χοιρινό δεν είναι επικίνδυνο, για το κρασί δεν ήξερε σίγουρα- και στην χειρότερη, αν υπάρξει κάποια εξέλιξη με το “θέμα” (πόσο λατρεύω τους ανθρώπους που χρησιμοποιούν την συγκαλυμμένη ονομασία “θέμα” για μια κατάσταση που τους ντροπιάζει ή τους δυσκολεύει) θα πρέπει να συγκληθεί έκτακτη συνέλευση της πολυκατοικίας.

“Τι μου λέτε, ώστε η κατάσταση είναι τόσο σοβαρή;”, αντέτεινα προσπαθώντας να δείχνω τρομοκρατημένη απολαμβάνοντας το πρωινό μου σπιτίσιο φρεντάκι.
“Είναι!! Και παραείναι μάλιστα! Στο Μεξικό που δεν πρόσεξαν είδες τι έπαθαν, ο ένας κόλλαγε τον άλλον, παρ'τους κάτω όλους!!!! Λοιπόν, εγώ ενημέρωσα, ο καθένας τώρα ας κάνει ό,τι μπορεί... Και περιόρισε λίγο τα πηγαινέλα με το μετρό, σε βλέπω και πιάνεται η ψυχή μου. Άσε που είναι και κουραστικό το μετρό. Να παίρνεις το αμαξάκι σου. Τι το 'χεις και κάθεται;”
“Κυρία Bruce Lee μου, δεν είναι πράματα τώρα αυτά, το αυτοκίνητο μολύνει, αφήστε που δεν εξυπηρετεί κιόλας με τόση κίνηση...”
“Καλά, κάμε πώς θα κάμεις τώρα μ' αυτό μέχρι να δούμε πώς θα εξελιχθεί το θέμα κι άμα ασφαλίσουμε την Αθήνα από τον ιό ξαναπαίρνεις το μετρό.”
“Μάλιστα, έχετε κι εσείς τα δίκια σας... Είναι θέμα επιβίωσης...”
“Τώρα μιλάς λογικά. Λοιπόν, πάω στο θυρωρείο. Αν πέσει κάτι στην αντίληψή σου να με ενημερώσεις ΑΜΕΣΩΣ. Ξέρεις πού να χτυπήσεις.” Χαιρετηθήκαμε πάνω στην ώρα που έσβηνα το τσιγάρο μου. Χαμογέλασα. Να μοιράζεσαι το πρωινό σου τσιγάρο με απολαυστική παρέα, αυτό είναι ευτυχία.

Πήρα στα χέρια μου το γράμμα. Αγχώθηκα. Η Action Aid. Ρε πούστη, να δεις πάλι θα ξέχασα τη συνδρομή μου... Σκίζω τον φάκελο σαν βρεγμένη γάτα, γαμώ την υπευθυνότητά μου, θες να υιοθετήσεις και παιδί στην άλλη άκρη του κόσμου, πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου τα σκασμένα από αφυδάτωση χείλια της Sundas... Άκυρο. False alarm. Αναστενάζω. Διαβάζω. Η κυβέρνηση της Ζιμπάμπουε έχει ανακοινώσει πάνω από 4.000 νεκρούς και πάνω από 90.000 μολυσμένους με τον ιό. Όχι AIDS. Κάτι χειρότερο. (Ναι, υπάρχει και χειρότερο τηλεορασόπληκτε.) Χολέρα. Πάω παρακάτω. Αυτά είναι μόνο οι επίσημοι αριθμοί. (Οι λογικοί άνθρωποι, από αυτή τη φράση, καταλαβαίνουμε πως στην πραγματικότητα μιλάμε για χιλιάδες παραπάνω θύματα.) Η κυβέρνηση της Ζιμπάμπουε φοβάται πως τα κρούσματα και τα θύματα θα αυξηθούν ραγδαία το επόμενο διάστημα εξαιτίας των πολλών βροχοπτώσεων που είναι χαρακτηριστικές αυτής της περιόδου. Σκατά. Το δεύτερο τσιγάρο δεν θα είναι καθόλου χαρούμενο.

Την οθόνη διέσχιζαν τίτλοι: “επιβεβαιωμένο το πρώτο κρούσμα της γρίπης Α στην Ελλάδα”, “ψυχραιμία συνιστούν οι αρμόδιες αρχές”, “πρόσθετα μέτρα ανακοίνωσε ο υπουργός υγείας”, “ο Μάκης το ήξερε πριν από τα γουρούνια”, “αποδείξεις και στην ιατρική”, “Ελλάδα, έχεις γρίπη”, “Γριπιασμένοι Μαζί: μην χάσετε το ολοκαίνουριο επεισόδιο απόψε” και άλλα τέτοια... Πνίγομαι, μαλάκα Έλληνα. Μ' ακούς; Κι εσύ, μαλάκα Ευρωπαίε; Μ' ακούς; Φτερνίζεσαι νοερά και πανικοβάλλεται ο ντουνιάς και λίγο πιο κάτω πεθαίνουν μιλλούνια οι άνθρωποι κι ούτε που ενδιαφέρεσαι να ακούσεις. Άκου, λοιπόν. Άκου αριθμούς κι όχι αστροπροβλέψεις και μαντείες. Τρόμαξε αν θες, αλλά καλύτερα συγκλονίσου από την πραγματικότητα. Κι αν μπορείς, έστω για λίγο, κουνήσου από το κέντρο του κόσμου που έτσι άσκοπα έχεις καταλάβει.

Λίγο μετά το κουδούνι ξαναχτύπησε. Τούτη τη φορά τρις, πνιγμένο στην αγωνία. Η Bruce Lee χτύπησε την πόρτα με την γροθιά της. “Άνοιξέ μου γρήγορα!! Είναι ανάγκη!” Της άνοιξα έτοιμη για καυγά. “Ερευνάται και δεύτερο ύποπτο δείγμα. Το θέμα δεν σηκώνει άλλη καθυστέρηση.”

Μπορείτε να επικοινωνήσετε με την Action Aid για το "θέμα" στο 210 9212321 ή στο email info.hellas@actionaid.org. Ασφαλώς, είμαι σίγουρη δηλαδή, κι άλλες οργανώσεις θα έχουν επιληφθεί. Του "θέματος".