Ο θάνατος με θυμώνει. Πάνω από όλα. Μετά μπορεί να το κάνω γαργάρα, να βρίσκω την δημιουργία σε αυτόν, να ηρεμώ ή να μην το κάνω γαργάρα ποτέ.
Είμαι νέα, αυτό μπορεί να δείχνει η αντιμετώπισή μου. Και χέστηκα. Τις φιλοσοφίες μου και το "ζεν" μου χεσμένα τα έχω, μπροστά στον θάνατο άλλων αδυνατώ να τα εφαρμόσω. Είμαι θυμωμένη τόσο που θέλω να βγω έξω και να τα σπάσω όλα, λαμπόγυαλο. Τα έχω κάνει μια φορά εξ αιτίας ενός θανάτου και δεν θέλω να το ξανακάνω.
Όσοι δεν έχετε δει το blog της Αμαλίας έστω και τώρα πηγαίνετε. Να αφήσετε ένα ιντερνετικό λουλούδι, μια ευχή ή τίποτα. Η αύρα σας να περάσει από εκεί και να μάθετε.
Μια σύντομη απουσία από την πλευρά μου μέχρι να ισορροπήσω. Δεν είμαι εξοργισμένη ούτε θυμωμένη με τον τρόπο που είμαι όταν σας γράφω με νεύρα. Είναι αλλιώς αυτό, πρέπει να μείνω λίγο μόνη.
Να προσέχετε και να περάσετε ένα ξεκούραστο τριήμερο, αν δεν τα πούμε νωρίτερα.
Saturday, 26 May 2007
Thursday, 24 May 2007
Η Πλατεία της Υποταγής
Δύο μέρες τώρα είμαι σε διαρκή εκνευρισμό. Νιώθω ταπεινωμένη. Νιώθω αδικημένη. Νιώθω εξοργισμένη. Και χέστηκα, δεν με νοιάζει αν αυτό το κείμενο βγει πολύ μεγάλο ή χωρίς δομή. Όποιος θέλει ας διαβάσει.
Διασχίζω μια πλατεία ντυμένη στα κόκκινα. Μια πλατεία που είναι αρωματισμένη με αλκοόλ, ιδρώτα και ούρα. Μια πλατεία που έχει παραδοθεί στο κιτς, στην κατάληψη αγγλοσαξόνων πιωμένων «ποδοσφαιρόφιλων», στο ψεύτικο κι ελαφρύ πανηγύρι των καπιταλιστών κλεφτών. Διασχίζω την πλατεία -όρθια καθαρά από τύχη- ισορροπώντας πάνω στον τενεκεδένιο σωρό και στη γλίτσα της βροχής όταν συνδυάζεται με μπύρα,ούρα και βρώμα. Χνώτα αλκοολούχα και «μπαφούχα», κόκκινες φανέλες, κόκκινα μάγουλα, ποδαρίλα ντυμένη με σανδάλι και μια μπάλα που πασάρεται σε όλη την πλατεία για να ακούγεται το «Χόι» και να αντιλαλούνε τα βουνά...
Δεν μας χέζετε, λέω εγώ; Γιατί; Γιατί πρέπει να υποκλιθώ στην κατάληψη της ελαφρότητας -τόση, όμως, όσο και ο αφρός από τις μπύρες; Γιατί πρέπει να το δω τιμητικά; Που μια πλατεία που θεωρείται κεντρική· κεντρική σημαίνει κεντρική ενός πολιτισμού επίσης μαλάκα μου, κεντρική σημαίνει κόμβος δραστηριοτήτων· που μια τέτοια πλατεία είναι έρμαιο στα λαμόγια των πολυεθνικών; Που όταν οι πιτσιρικάδες κάνουν skating σε μια γωνιά ανέχονται την μαλακία του κάθε κυριλέ περαστικού που ανησυχεί για το τακούνι της φοράδας δίπλα του μέχρι το νταηλίκι των αστυνομικών που σουλατσάρουν επιδεικτικά; Και που τώρα στην ολοκληρωτική κατάληψη από φέσια, φύκια και μεταξωτές κορδέλες όλοι τουμπεκί; Ο κυριλέ κύριος αγκαζάρει την μανδάμ και φωτογραφίζουν τον αγγλοσάξωνα ημίγυμνο και το περίπτερο της πολυεθνικής με περηφάνεια.
Ποια περηφάνια ρε; Αυτή είναι η περηφάνεια σας; Το ότι το μόνο που έχουμε -ή καλύτερα, επιλέγουμε- να επιδείξουμε είναι ένας πεζόδρομος-αμφίεση του καπιταλισμού και της κιτς μετανεωτερικής βλακείας; Το ότι στην μοναδική πλατεία που θεωρείται κεντρική -για την άλλη ας μην μιλήσω καλύτερα- κανένας ποτέ δεν φώναξε γιατί δεν διοργανώνονται πολιτιστικά δρώμενα; Γιατί, στην ίδια πλατεία, ανά τακτά διαστήματα αναγκαζόμαστε να υφιστάμεθα την κατάληψη από καρακιτσάτα περίπτερα πολυεθνικών, τραπεζών και χαζοχαρούμενων «δρώμενων» στον βωμό της περαιτέρω εμβάθυνσης στον καπιταλισμό; Γιατί γαμώ το κέρατό μου, στην ίδια πλατεία αν μαζευτούμε δέκα φοιτητές πριν από πορεία θα υποστούμε έλεγχο· και σε οποιοδήποτε σημείο της Αθήνας ο Πακιστανός θα υποστεί ταπεινωτικό έλεγχο· αλλά ο Άγγλος γραφικός και μνημειώδης (ούτε στα μνημεία δεν έχω ξαναδεί τόσους Έλληνες να βγάζουν φωτογραφίες) ποδοσφαιρόφιλος μπορεί να κάνει κατάληψη, να πίνει τον μπάφο του (μήπως νομιμοποιήθηκαν τα «μαλακά»ναρκωτικά και δεν το έμαθα;), να κατεβάζει τα 6-packs από το πρωί, να κλείνει όλες τις εισόδους και εξόδους του μετρό και της πλατείας, να χουφτώνει και να βρίζει (νομίζω το τελευταίο τα όργανα μπορεί να μην το κατάλαβαν -τα αγγλικά είναι στις προϋποθέσεις για πρόσληψη;) , να κατουράει όπου βρει (ξέχασα, στην Ελλάδα η δημόσια αιδώς απευθύνεται μόνο στους φοιτητές, ε;), να καταστρέφει περιουσία (ανακοίνωση: δωρεάν μπύρα από εδώ και πέρα αναβλύζει από το κεντρικό συντριβάνι της πλατείας) και οι γύρω του να τον θαυμάζουν; Τα «ακίνητα ανθρωπάκια» όντως -για μία και μοναδική παράσταση!- ακίνητα, ο Έλληνας να περιφέρεται αποθανατίζοντας με θαυμασμό το μοναδικό γεγονός.
Ξυπνήστε ρε! Αυτή η ανάλαφρη διάθεση που μας πουλάνε γύρω από τα πράγματα ασήκωτο φορτίο γίνεται! Και δεν τα βάζω με τους Άγγλους. Όσο και να θέλετε να το δείτε ρατσιστικά δεν θα σας κάνω την χάρη σήμερα αγαπημένοι μου φίλοι. Αυτό το κείμενο δεν γράφεται για να κατακρίνω τους Άγγλους. Τους είδα, τους έζησα από κοντά για ένα διάστημα. Δικαιολογούνται όλα όσα κάνουν. Ζουν σε μια χώρα που δεν τους επιτρέπει να πετάξουν μια τσίχλα κάτω χωρίς να τους μαζέψει γαλονάς, σε μια χώρα που έντεκα μήνες το χρόνο λόγω καιρού είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να πίνουν και να βλέπουν τηλεόραση, μια χώρα που το μόνο που έχει να επιδείξει τα τελευταία χρόνια είναι η συμμετοχή σε ένα πόλεμο -ουρά, ούτε καν δική τους πρωτοβουλία-, η ιδιωτικοποίηση σε όλους τους τομείς και η αυξανόμενη ανασφάλεια, μια ανασφάλεια που έξυπνα καλλιεργείται έντονα την τελευταία πενταετία. Ήρθε το Αγγλάκι εδώ, «Ωραία, λέει, κάμερες δεν βλέπω και πολλές, φτηνά τσιγάρα, φτηνή μπύρα, θερμοκρασία που με κάνει να θέλω να στέκω ημίγυμνος... Μια χαρά»...
Σε εμάς το λέω. Ξυπνήστε ρεεεε! Ποια ελαφρότητα θαυμάζετε; Ποια ανάγκη σας καλύπτει όλο αυτό; Να νιώθετε το κέντρο του ενδιαφέροντος; Να νιώθετε Ευρωπαίοι; Γαμώ το κέρατό μου, πότε θα ξεπεράσουμε τα σύνδρομα υποταγής; Ποιος μαλάκας είπε ότι ο σβέρκος μας ζυγό δεν υπομένει;
Πόσες κάμερες παρακολούθησης ρε έχουν τοποθετηθεί, έχετε πάρει χαμπάρι; Τι προσκυνάτε τις τελευταίες μέρες στην πλατεία; Το περίπτερο της κάρτας που σας τα παίρνει ή της πολυεθνικής που έχει εξαφανίσει κάθε είδους αντίδραση και ιδιωτική δράση; Ή μήπως την καλογουστιά των περιπτέρων; Ή μήπως την ανώτερη κουλτούρα του Άγγλου ποδοσφαιρόφιλου; Χουλιγκάνοι ήταν οι περισσότεροι από αυτούς ρε, χουλιγκάνοι που κάτι κάμερες σαν αυτές που πάνε να μας φορτώσουν κι εδωπέρα τους έκαναν αρνάκια. Τι σας εντυπωσίασε ρε; Η μυρωδιά μπύρας και κάτουρου; Ή μήπως του μπάφου; Η καθαριότητα ή η καλλιτεχνική φλέβα των οπαδών που όλη μέρα τραγουσούσαν τον ύμνο; Τον μόνο ύμνο που προσκυνούν.
Για αυτή σας την ελαφρότητα ρε πάμε κατά διαόλου. Για αυτό θαμπώνεστε και βλέπετε το πολυκατάστημα κι όχι την κάμερα που βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια σας ακόμα και στην χέστρα, ακόμα κι εκεί που πίνετε καφέ. Για αυτό γίνεστε φερέφωνα των διαφημιστάδων και των δημοσιογράφων -ο Θεός να τους κάνει τέτοιους. Που σας λένε ότι οι φοιτητές είναι τρομοκράτες κι εσείς τους πιστεύετε, τους φτύνετε όταν φωνάζουν για δωρεάν παιδεία. Είναι πιο σημαντικό ρε το σουλάτσο σας στο πολυκατάστημα από αυτό; Είναι πιο δίκαιο το αίτημα του Άγγλου πρώην χουλιγκάνου-νυν αλκοολικού για κατάληψη του χώρου λόγω τελικού κι όχι του φοιτητή, όχι του συνταξιούχου;
Αυτή είναι τελικά η κουλτούρα μας; Κανείς δεν απηύδισε με την κατάληψη της πλατείας πολλάκις από λωποδύτες καμουφλαρισμένους κάτω από φαντεζί νεοκίτς διάκοσμο και γραβατωμένα χαμόγελα ή γυμνά μπούτια; Κανείς δεν αναζήτησε σε αυτήν την ρημάδα πλατεία γιατί δεν διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις; Κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ ότι αυτή η πλατεία μας ανήκει -Πλατεία Συντάγματος ρε, ναι, για λίγο ακόμα θα έχουμε και τέτοιο- ότι σε αυτήν την πλατεία κινείται ο πολιτισμός μας, περιφέρεται η κουλτούρα μας; Οι πιτσιρικάδες με τα skates σας πείραξαν! Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί δεν ξοδεύτηκε ούτε ένα ευρώ να αναδείξουμε και κάτι άλλο πέρα από την ικανότητά μας να απορροφάμε ότι μας επιβάλλεται ύπουλα; Τόσοι δημοσιογράφοι και τόσα βλέμματα υποτίθεται ότι είναι εδώ αυτές τις μέρες. Πού είναι ρε τα περίπτερα για τα μάρμαρα της Ακρόπολης; Κανείς δεν αναρωτήθηκε τι έκανε «ακίνητα» τα όργανα της τάξης; Τις καθημερινές επιδίδονται σε ανηλεές κυνηγητό πλανόδιων πωλητών, σε τακτική «θερίσματος» όποιου «απειλεί» την πρωτοκαθεδρία των πολυεθνικών μπακάλικων του κέντρου και αυτές τις μέρες μόνο συγγνώμη δεν ζητούσαν που έπιαναν χώρο στην πλατεία! Αμήχανα χαμόγελα απέναντι στον αποικιοκράτη. Επίδειξη ισχύος και προβοκατόρικη εριστική συμπεριφορά σε όποιον σηκώνει κεφάλι!
Σας φτύνω ρε! Σας φτύνω κι εσάς και εμένα για την ανικανότητά μου να κάνω κάτι παραπάνω από το να φωνάζω μάταια, να κινδυνεύω να γίνω τόσο γραφική όσο και τηλεοπτικές περσόνες. Που δεν έχετε τα κότσια να παραδεχτείτε ότι είμαστε χέστηδες. Εν μία νυκτί αποδεχόμαστε τον αγγλοσάξωνα καταληψία, την επιβολή από μέρους του κάθε ασχήμιας, το σκύψιμο των δικών μας οργάνων τάξης (!) μπροστά στην δύναμη του καπιταλιστικού καταναλωτισμού, την υποκρισία μιας ολόκληρης κοινωνίας. 24 ώρες μέσα μεταφοράς, λέει. Το γυάλισμα, το ακόνισμα των δοντιών των κάθε λογής αρπαχτικών που τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνουν να πάνε χαμένες.
Φωτογραφίστε τον αφρό της αγγλικής καταπιεσμένης υποκουλτούρας ρε, και μην προβληματιστείτε ποτέ για τίποτα πέρα από το ποια βιτρίνα να χαζέψετε. Δεχτείτε τις κάμερες γιατί έρχονται με δώρο τηλεόραση. Δεχτείτε το μετανεωτερικό κιτς γιατί έρχεται με τσάμπα πιστωτική. Δεχτείτε την ασχήμια γιατί μόνο έτσι θα μπορείτε να τα βγάλετε πέρα με το είδωλό σας ως κοινωνία.
Είναι αβάσταχτη αυτή σας η ελαφρότητα ρε! Με βαραίνει η κάμερα, με βαραίνει το νταηλίκι των ένστολων, με βαραίνει η υποκουλτούρα του πεζόδρομου, με βαραίνει ο υποσκελισμός του πολιτισμού, με βαραίνει η αναπαραγωγή τηλεοπτικής προπαγάνδας από πιόνια!
Δεν θέλω να ξαναδιαβάσω το κείμενό μου. Δεν ξέρω αν έχει ορθογραφικά ή τυπογραφικά. Δεν ξέρω αν έχει δομή. Και δεν με νοιάζει ρε. Δεν με νοιάζει. Στην δομημένη υποκρισία κι ελαφρότητά σας εγώ απαντάω με οχετό.
Κι επειδή με αποσυντονίσατε τις μέρες αυτές, κι έχασα το χιούμορ μου, και η αδικία με πνίγει -πνιγόμαστε ρε, εσείς κολυμπάτε ακόμα στα σκατά;- κι επειδή στο μυαλό μου παίζουν νότες για να κρατάω την εσωτερική μου δομή, για πρώτη φορά σας βάζω και τραγούδι. Στα μούτρα σας ρε!
Rage Against the Machine - "Sleep Now in the Fire"
Διασχίζω μια πλατεία ντυμένη στα κόκκινα. Μια πλατεία που είναι αρωματισμένη με αλκοόλ, ιδρώτα και ούρα. Μια πλατεία που έχει παραδοθεί στο κιτς, στην κατάληψη αγγλοσαξόνων πιωμένων «ποδοσφαιρόφιλων», στο ψεύτικο κι ελαφρύ πανηγύρι των καπιταλιστών κλεφτών. Διασχίζω την πλατεία -όρθια καθαρά από τύχη- ισορροπώντας πάνω στον τενεκεδένιο σωρό και στη γλίτσα της βροχής όταν συνδυάζεται με μπύρα,ούρα και βρώμα. Χνώτα αλκοολούχα και «μπαφούχα», κόκκινες φανέλες, κόκκινα μάγουλα, ποδαρίλα ντυμένη με σανδάλι και μια μπάλα που πασάρεται σε όλη την πλατεία για να ακούγεται το «Χόι» και να αντιλαλούνε τα βουνά...
Δεν μας χέζετε, λέω εγώ; Γιατί; Γιατί πρέπει να υποκλιθώ στην κατάληψη της ελαφρότητας -τόση, όμως, όσο και ο αφρός από τις μπύρες; Γιατί πρέπει να το δω τιμητικά; Που μια πλατεία που θεωρείται κεντρική· κεντρική σημαίνει κεντρική ενός πολιτισμού επίσης μαλάκα μου, κεντρική σημαίνει κόμβος δραστηριοτήτων· που μια τέτοια πλατεία είναι έρμαιο στα λαμόγια των πολυεθνικών; Που όταν οι πιτσιρικάδες κάνουν skating σε μια γωνιά ανέχονται την μαλακία του κάθε κυριλέ περαστικού που ανησυχεί για το τακούνι της φοράδας δίπλα του μέχρι το νταηλίκι των αστυνομικών που σουλατσάρουν επιδεικτικά; Και που τώρα στην ολοκληρωτική κατάληψη από φέσια, φύκια και μεταξωτές κορδέλες όλοι τουμπεκί; Ο κυριλέ κύριος αγκαζάρει την μανδάμ και φωτογραφίζουν τον αγγλοσάξωνα ημίγυμνο και το περίπτερο της πολυεθνικής με περηφάνεια.
Ποια περηφάνια ρε; Αυτή είναι η περηφάνεια σας; Το ότι το μόνο που έχουμε -ή καλύτερα, επιλέγουμε- να επιδείξουμε είναι ένας πεζόδρομος-αμφίεση του καπιταλισμού και της κιτς μετανεωτερικής βλακείας; Το ότι στην μοναδική πλατεία που θεωρείται κεντρική -για την άλλη ας μην μιλήσω καλύτερα- κανένας ποτέ δεν φώναξε γιατί δεν διοργανώνονται πολιτιστικά δρώμενα; Γιατί, στην ίδια πλατεία, ανά τακτά διαστήματα αναγκαζόμαστε να υφιστάμεθα την κατάληψη από καρακιτσάτα περίπτερα πολυεθνικών, τραπεζών και χαζοχαρούμενων «δρώμενων» στον βωμό της περαιτέρω εμβάθυνσης στον καπιταλισμό; Γιατί γαμώ το κέρατό μου, στην ίδια πλατεία αν μαζευτούμε δέκα φοιτητές πριν από πορεία θα υποστούμε έλεγχο· και σε οποιοδήποτε σημείο της Αθήνας ο Πακιστανός θα υποστεί ταπεινωτικό έλεγχο· αλλά ο Άγγλος γραφικός και μνημειώδης (ούτε στα μνημεία δεν έχω ξαναδεί τόσους Έλληνες να βγάζουν φωτογραφίες) ποδοσφαιρόφιλος μπορεί να κάνει κατάληψη, να πίνει τον μπάφο του (μήπως νομιμοποιήθηκαν τα «μαλακά»ναρκωτικά και δεν το έμαθα;), να κατεβάζει τα 6-packs από το πρωί, να κλείνει όλες τις εισόδους και εξόδους του μετρό και της πλατείας, να χουφτώνει και να βρίζει (νομίζω το τελευταίο τα όργανα μπορεί να μην το κατάλαβαν -τα αγγλικά είναι στις προϋποθέσεις για πρόσληψη;) , να κατουράει όπου βρει (ξέχασα, στην Ελλάδα η δημόσια αιδώς απευθύνεται μόνο στους φοιτητές, ε;), να καταστρέφει περιουσία (ανακοίνωση: δωρεάν μπύρα από εδώ και πέρα αναβλύζει από το κεντρικό συντριβάνι της πλατείας) και οι γύρω του να τον θαυμάζουν; Τα «ακίνητα ανθρωπάκια» όντως -για μία και μοναδική παράσταση!- ακίνητα, ο Έλληνας να περιφέρεται αποθανατίζοντας με θαυμασμό το μοναδικό γεγονός.
Ξυπνήστε ρε! Αυτή η ανάλαφρη διάθεση που μας πουλάνε γύρω από τα πράγματα ασήκωτο φορτίο γίνεται! Και δεν τα βάζω με τους Άγγλους. Όσο και να θέλετε να το δείτε ρατσιστικά δεν θα σας κάνω την χάρη σήμερα αγαπημένοι μου φίλοι. Αυτό το κείμενο δεν γράφεται για να κατακρίνω τους Άγγλους. Τους είδα, τους έζησα από κοντά για ένα διάστημα. Δικαιολογούνται όλα όσα κάνουν. Ζουν σε μια χώρα που δεν τους επιτρέπει να πετάξουν μια τσίχλα κάτω χωρίς να τους μαζέψει γαλονάς, σε μια χώρα που έντεκα μήνες το χρόνο λόγω καιρού είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να πίνουν και να βλέπουν τηλεόραση, μια χώρα που το μόνο που έχει να επιδείξει τα τελευταία χρόνια είναι η συμμετοχή σε ένα πόλεμο -ουρά, ούτε καν δική τους πρωτοβουλία-, η ιδιωτικοποίηση σε όλους τους τομείς και η αυξανόμενη ανασφάλεια, μια ανασφάλεια που έξυπνα καλλιεργείται έντονα την τελευταία πενταετία. Ήρθε το Αγγλάκι εδώ, «Ωραία, λέει, κάμερες δεν βλέπω και πολλές, φτηνά τσιγάρα, φτηνή μπύρα, θερμοκρασία που με κάνει να θέλω να στέκω ημίγυμνος... Μια χαρά»...
Σε εμάς το λέω. Ξυπνήστε ρεεεε! Ποια ελαφρότητα θαυμάζετε; Ποια ανάγκη σας καλύπτει όλο αυτό; Να νιώθετε το κέντρο του ενδιαφέροντος; Να νιώθετε Ευρωπαίοι; Γαμώ το κέρατό μου, πότε θα ξεπεράσουμε τα σύνδρομα υποταγής; Ποιος μαλάκας είπε ότι ο σβέρκος μας ζυγό δεν υπομένει;
Πόσες κάμερες παρακολούθησης ρε έχουν τοποθετηθεί, έχετε πάρει χαμπάρι; Τι προσκυνάτε τις τελευταίες μέρες στην πλατεία; Το περίπτερο της κάρτας που σας τα παίρνει ή της πολυεθνικής που έχει εξαφανίσει κάθε είδους αντίδραση και ιδιωτική δράση; Ή μήπως την καλογουστιά των περιπτέρων; Ή μήπως την ανώτερη κουλτούρα του Άγγλου ποδοσφαιρόφιλου; Χουλιγκάνοι ήταν οι περισσότεροι από αυτούς ρε, χουλιγκάνοι που κάτι κάμερες σαν αυτές που πάνε να μας φορτώσουν κι εδωπέρα τους έκαναν αρνάκια. Τι σας εντυπωσίασε ρε; Η μυρωδιά μπύρας και κάτουρου; Ή μήπως του μπάφου; Η καθαριότητα ή η καλλιτεχνική φλέβα των οπαδών που όλη μέρα τραγουσούσαν τον ύμνο; Τον μόνο ύμνο που προσκυνούν.
Για αυτή σας την ελαφρότητα ρε πάμε κατά διαόλου. Για αυτό θαμπώνεστε και βλέπετε το πολυκατάστημα κι όχι την κάμερα που βρίσκεται πάνω από τα κεφάλια σας ακόμα και στην χέστρα, ακόμα κι εκεί που πίνετε καφέ. Για αυτό γίνεστε φερέφωνα των διαφημιστάδων και των δημοσιογράφων -ο Θεός να τους κάνει τέτοιους. Που σας λένε ότι οι φοιτητές είναι τρομοκράτες κι εσείς τους πιστεύετε, τους φτύνετε όταν φωνάζουν για δωρεάν παιδεία. Είναι πιο σημαντικό ρε το σουλάτσο σας στο πολυκατάστημα από αυτό; Είναι πιο δίκαιο το αίτημα του Άγγλου πρώην χουλιγκάνου-νυν αλκοολικού για κατάληψη του χώρου λόγω τελικού κι όχι του φοιτητή, όχι του συνταξιούχου;
Αυτή είναι τελικά η κουλτούρα μας; Κανείς δεν απηύδισε με την κατάληψη της πλατείας πολλάκις από λωποδύτες καμουφλαρισμένους κάτω από φαντεζί νεοκίτς διάκοσμο και γραβατωμένα χαμόγελα ή γυμνά μπούτια; Κανείς δεν αναζήτησε σε αυτήν την ρημάδα πλατεία γιατί δεν διοργανώνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις; Κανένας δεν σκέφτηκε ποτέ ότι αυτή η πλατεία μας ανήκει -Πλατεία Συντάγματος ρε, ναι, για λίγο ακόμα θα έχουμε και τέτοιο- ότι σε αυτήν την πλατεία κινείται ο πολιτισμός μας, περιφέρεται η κουλτούρα μας; Οι πιτσιρικάδες με τα skates σας πείραξαν! Κανένας δεν αναρωτήθηκε γιατί δεν ξοδεύτηκε ούτε ένα ευρώ να αναδείξουμε και κάτι άλλο πέρα από την ικανότητά μας να απορροφάμε ότι μας επιβάλλεται ύπουλα; Τόσοι δημοσιογράφοι και τόσα βλέμματα υποτίθεται ότι είναι εδώ αυτές τις μέρες. Πού είναι ρε τα περίπτερα για τα μάρμαρα της Ακρόπολης; Κανείς δεν αναρωτήθηκε τι έκανε «ακίνητα» τα όργανα της τάξης; Τις καθημερινές επιδίδονται σε ανηλεές κυνηγητό πλανόδιων πωλητών, σε τακτική «θερίσματος» όποιου «απειλεί» την πρωτοκαθεδρία των πολυεθνικών μπακάλικων του κέντρου και αυτές τις μέρες μόνο συγγνώμη δεν ζητούσαν που έπιαναν χώρο στην πλατεία! Αμήχανα χαμόγελα απέναντι στον αποικιοκράτη. Επίδειξη ισχύος και προβοκατόρικη εριστική συμπεριφορά σε όποιον σηκώνει κεφάλι!
Σας φτύνω ρε! Σας φτύνω κι εσάς και εμένα για την ανικανότητά μου να κάνω κάτι παραπάνω από το να φωνάζω μάταια, να κινδυνεύω να γίνω τόσο γραφική όσο και τηλεοπτικές περσόνες. Που δεν έχετε τα κότσια να παραδεχτείτε ότι είμαστε χέστηδες. Εν μία νυκτί αποδεχόμαστε τον αγγλοσάξωνα καταληψία, την επιβολή από μέρους του κάθε ασχήμιας, το σκύψιμο των δικών μας οργάνων τάξης (!) μπροστά στην δύναμη του καπιταλιστικού καταναλωτισμού, την υποκρισία μιας ολόκληρης κοινωνίας. 24 ώρες μέσα μεταφοράς, λέει. Το γυάλισμα, το ακόνισμα των δοντιών των κάθε λογής αρπαχτικών που τέτοιες ευκαιρίες δεν τις αφήνουν να πάνε χαμένες.
Φωτογραφίστε τον αφρό της αγγλικής καταπιεσμένης υποκουλτούρας ρε, και μην προβληματιστείτε ποτέ για τίποτα πέρα από το ποια βιτρίνα να χαζέψετε. Δεχτείτε τις κάμερες γιατί έρχονται με δώρο τηλεόραση. Δεχτείτε το μετανεωτερικό κιτς γιατί έρχεται με τσάμπα πιστωτική. Δεχτείτε την ασχήμια γιατί μόνο έτσι θα μπορείτε να τα βγάλετε πέρα με το είδωλό σας ως κοινωνία.
Είναι αβάσταχτη αυτή σας η ελαφρότητα ρε! Με βαραίνει η κάμερα, με βαραίνει το νταηλίκι των ένστολων, με βαραίνει η υποκουλτούρα του πεζόδρομου, με βαραίνει ο υποσκελισμός του πολιτισμού, με βαραίνει η αναπαραγωγή τηλεοπτικής προπαγάνδας από πιόνια!
Δεν θέλω να ξαναδιαβάσω το κείμενό μου. Δεν ξέρω αν έχει ορθογραφικά ή τυπογραφικά. Δεν ξέρω αν έχει δομή. Και δεν με νοιάζει ρε. Δεν με νοιάζει. Στην δομημένη υποκρισία κι ελαφρότητά σας εγώ απαντάω με οχετό.
Κι επειδή με αποσυντονίσατε τις μέρες αυτές, κι έχασα το χιούμορ μου, και η αδικία με πνίγει -πνιγόμαστε ρε, εσείς κολυμπάτε ακόμα στα σκατά;- κι επειδή στο μυαλό μου παίζουν νότες για να κρατάω την εσωτερική μου δομή, για πρώτη φορά σας βάζω και τραγούδι. Στα μούτρα σας ρε!
Rage Against the Machine - "Sleep Now in the Fire"
Monday, 21 May 2007
Η κλέφτρα του Ποτέ
Τότε που σε περίμενα και τα τρένα περνούσαν πάνω από το κεφάλι μου, σαν το φόβο που καβάλαγε το τρενάκι του τρόμου στα σωθικά μου
Τότε που ένα χαμόγελό σου ήταν το λιμάνι μου και οι αέρηδες κόπαζαν όταν άραζα στη γλώσσα σου και την ανάσα σου που μύριζε καπνό και καφέ
Τότε που τα μαλλιά σου μύριζαν εποχές ανείπωτες κι εγώ μέσα τους άνθιζα σαν αμυγδαλιά που ντύθηκε Γενάρη μήνα κι έφερε πουλιά στα κλαδιά της, πουλιά που μαγεύτηκαν και ξέχασαν τα πανωφόρια τους στο σπίτι
Τότε που η φωνή σου ήταν ο πάσσαλος που έδενα το ξύλινο κουφάρι μου και τα κύματά σου με έγδερναν και με σάπιζαν πιότερο κι από τον χρόνο
Τότε ήταν που
Οι κραυγές των Στυμφαλίδων
Συνόδευαν ένα τραγούδι
Που τα λόγια του
Τραγουδιούνται μόνο κυκλικά...
Κι εγώ έψαχνα να βρω
Μια μελωδία
Να της ταίριαζε
Αυτή η κραυγή
Για στίχος.
Τότε που φοβόμουν πως η τρομακτική μου εικόνα θρύψαλα θα κάνει το είδωλό σου στον καθρέφτη
Τότε που εισιτήρια μου κουνούσες από προβλήτες που το ξύλο τους έτριζε κοροϊδευτικά και σε έπαιρναν μακριά μου, πιο μακριά κι από όσο άντεχαν τα φτερά μου να με φέρουν
Τότε που με χάιδευες με νύχια σουβλερά και τις πληγές μου αποστείρωνα με δάκρυα και σάλια
Τότε σου' χα πει:
Κάποτε, την εικόνα που πάντα ονειρευόσουν
Θα φέρεις οστέινη
Στο δωμάτιο
Που με τρόμαζαν
Οι σκελετοί που έκρυβες κάτω από το κρεβάτι
Στο δωμάτιο
Το γεμάτο από μουσικές
Που μας έπνιγαν
Και θύμησες
Και θάνατο
Και μυθικές, αρωματικές συνουσίες.
Κι εκείνη
Άσχημη από την άγνοια και την περιέργεια
Ενός μικρού παιδιού που ξέχασε να μεγαλώσει
Θα δείξει το ταβάνι σου
Και θα ρωτήσει
Κι εσύ
Χαμογελώντας πικρά
Και ειρωνεία στάζοντας η ματιά σου
Θα της πεις για εμένα
Σαν να μιλάς για εσένα
Κοιτώντας το είδωλό σου
Πίσω από τον καθρέφτη.
Κι εγώ,
Αγάπη μου,
Όπου κι αν είμαι
Πάνω από τα κεφάλια σας θα αιωρηθώ
Και το αίμα μου θα στάξει
Από το ταβάνι
Και θα μετεωρίζεται
Πάνω από τα μπλεγμένα σας κορμιά.
Μην το πεις πουθενά. Είναι ο κόσμος απλός και τα σύνθετα δεν τα σηκώνει. Είναι ο κόσμος ελαφρύς και τα βαριά θα τον συνθλίψουν.
Μην το πεις ποτέ. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και τους κλέφτες τού Ποτέ δεν τους συγχωρεί. Χαρακιές θα μας βάλει να μετράμε στη βούρτσα του, αυτή που ξεδόντιασε φυλακισμένος μέσα μου.
Μόνο μέσα μου να χάνεσαι
Όπως η ελπίδα τρυπά το άπειρο
Σαν φλεγόμενο βέλος...
Στον Π.
Τότε που ένα χαμόγελό σου ήταν το λιμάνι μου και οι αέρηδες κόπαζαν όταν άραζα στη γλώσσα σου και την ανάσα σου που μύριζε καπνό και καφέ
Τότε που τα μαλλιά σου μύριζαν εποχές ανείπωτες κι εγώ μέσα τους άνθιζα σαν αμυγδαλιά που ντύθηκε Γενάρη μήνα κι έφερε πουλιά στα κλαδιά της, πουλιά που μαγεύτηκαν και ξέχασαν τα πανωφόρια τους στο σπίτι
Τότε που η φωνή σου ήταν ο πάσσαλος που έδενα το ξύλινο κουφάρι μου και τα κύματά σου με έγδερναν και με σάπιζαν πιότερο κι από τον χρόνο
Τότε ήταν που
Οι κραυγές των Στυμφαλίδων
Συνόδευαν ένα τραγούδι
Που τα λόγια του
Τραγουδιούνται μόνο κυκλικά...
Κι εγώ έψαχνα να βρω
Μια μελωδία
Να της ταίριαζε
Αυτή η κραυγή
Για στίχος.
Τότε που φοβόμουν πως η τρομακτική μου εικόνα θρύψαλα θα κάνει το είδωλό σου στον καθρέφτη
Τότε που εισιτήρια μου κουνούσες από προβλήτες που το ξύλο τους έτριζε κοροϊδευτικά και σε έπαιρναν μακριά μου, πιο μακριά κι από όσο άντεχαν τα φτερά μου να με φέρουν
Τότε που με χάιδευες με νύχια σουβλερά και τις πληγές μου αποστείρωνα με δάκρυα και σάλια
Τότε σου' χα πει:
Κάποτε, την εικόνα που πάντα ονειρευόσουν
Θα φέρεις οστέινη
Στο δωμάτιο
Που με τρόμαζαν
Οι σκελετοί που έκρυβες κάτω από το κρεβάτι
Στο δωμάτιο
Το γεμάτο από μουσικές
Που μας έπνιγαν
Και θύμησες
Και θάνατο
Και μυθικές, αρωματικές συνουσίες.
Κι εκείνη
Άσχημη από την άγνοια και την περιέργεια
Ενός μικρού παιδιού που ξέχασε να μεγαλώσει
Θα δείξει το ταβάνι σου
Και θα ρωτήσει
Κι εσύ
Χαμογελώντας πικρά
Και ειρωνεία στάζοντας η ματιά σου
Θα της πεις για εμένα
Σαν να μιλάς για εσένα
Κοιτώντας το είδωλό σου
Πίσω από τον καθρέφτη.
Κι εγώ,
Αγάπη μου,
Όπου κι αν είμαι
Πάνω από τα κεφάλια σας θα αιωρηθώ
Και το αίμα μου θα στάξει
Από το ταβάνι
Και θα μετεωρίζεται
Πάνω από τα μπλεγμένα σας κορμιά.
Μην το πεις πουθενά. Είναι ο κόσμος απλός και τα σύνθετα δεν τα σηκώνει. Είναι ο κόσμος ελαφρύς και τα βαριά θα τον συνθλίψουν.
Μην το πεις ποτέ. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και τους κλέφτες τού Ποτέ δεν τους συγχωρεί. Χαρακιές θα μας βάλει να μετράμε στη βούρτσα του, αυτή που ξεδόντιασε φυλακισμένος μέσα μου.
Μόνο μέσα μου να χάνεσαι
Όπως η ελπίδα τρυπά το άπειρο
Σαν φλεγόμενο βέλος...
Στον Π.
Sunday, 20 May 2007
Δεν είναι δυο, δεν είναι τρεις... είναι χίλιοι δεκατρείς!
Ο καλός μου 2Σχ2 και η σοκολατένια tzotza με κάλεσαν να παίξουμε. Να γράψω, λένε, τρεις -διάσημους- άνδρες με τους οποίους θα ήθελα να έχω την πρώτη μου εμπειρία, να έλθω εις γάμου κοινωνία και να απιστήσω αντίστοιχα... Χεχε, επειδή εγώ δεν μπορώ να δω έτσι τους άνδρες -και ιδίως τους διάσημους- αλλά θέλω να παίξω, ας το πάρουμε αλλιώς.
Ο πρώτος άνδρας με τον οποίο θα ήθελα να μυηθώ στα μυστικά του έρωτα, sorry κιόλας παιδιά, αλλά δεν είναι κανένας διάσημος που στη σφαίρα της φαντασίας γίνεται δικός μου... Προτιμώ τον πραγματικό άνδρα που μου προσέφερε μαγικές στιγμές -και δεν θα τις άλλαζα με τίποτα... Τίποτα πιο πραγματικό κι ονειρεμένο από την πρώτη φορά που αντιλαμβάνεσαι τον έρωτα...
Όμως, από εδώ και πέρα αρχίζει το μπάχαλο...
Θα ήθελα τον Marlon Brando, εποχή του "A streetcar named desire" να με διδάξει τι σημαίνει να μην μπορείς να αγαπάς διαφορετικά από ό,τι έμαθες - αλλά παρ' όλα αυτά να αγαπάς. Και τον Marlon Brando ως άνθρωπο, κι όχι περσόνα, να με μάθει πώς είναι να αγαπάς διαφορετικά από όλα όσα έμαθες...
Μετά από την σχέση με τον Marlon θα ήθελα τον Gene Kelly, να έχουμε μια σχέση χαμένη σε χορούς στα σύννεφα και γαλλικά πρωινά με ζωγραφισμένα χαμόγελα, όλες οι έγνοιες μου να γίνονται δυο taps κλακέτας στο πλακόστρωτο...
Μετά νομίζω θα ήθελα κάτι πιο σκοτεινό, πιο απειλητικό, κάτι που τελειώνοντας θα άφηνε ένα φως... Φαντάζομαι να γνωρίζομαι με τον Morrison σε κάποιο θεατρικό του Brecht, μια σχέση που θα ήταν πιο πολύ πνιγμένη στο αλκοόλ και τις συζητήσεις παρά στις υστερίες για το πόσες τον κοίταξαν στον δρόμο, και πόσες από αυτές του έριξαν μια πιο ενδελεχή ματιά σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου...
Μετά τον Morrison νιώθω την ανάγκη κάποιος να μου προσφέρει σταθερότητα, αγάπη και να νιώθω πως είναι μόνο για εμένα που το νιώθει αυτό... Ε, νομίζω πως ο Θανάσης Βέγγος είναι αυτό που ζητάω, ένας άνθρωπος με το χιούμορ και την αυταπάρνηση ενσωματωμένα στο DNA του και με την ανάγκη του να κάνει αυτούς που αγαπά να χαμογελάνε όταν είναι μαζί του... Όπως και να το κάνουμε, πώς λες όχι σε έναν τέτοιο άνθρωπο;
Επειδή είμαι και λίγο κοριτσάκι της γενιάς μου, όταν στα καταγώγια που πάω και πίνω κρασιά και ούζα θα έπεφτα πάνω στον Johnny Depp (εποχής, βέβαια, "Dead Man" και "The Brave") δεν νομίζω να μπορούσα να αντισταθώ στην γοητεία των δαχτύλων του και στην σπίθα της ματιάς και του πνεύματός του...
Μετά από την σύντομη περιπέτειά μας, η Vanessa καραδοκεί βλέπετε, θα ήθελα κάποιον να με κάνει να γελάω (ξαναδιαβάζω σε αυτό το σημείο όσα έχω γράψει, και συνειδητοποιώ πως το να με κάνει να γελάω κάποιος είναι πολύ σημαντικό)... Στο μπιστρώ που περνάω τα απογεύματα και κάποια βράδια μου, εμφανίζεται ένα απόγευμα ο Groucho Marx. Μου προσφέρει ένα λουλούδι, βγάζει το καπέλο του, κάθεται στα πόδια μου και πίνει το λικέρ μου... Αυτό είναι, η παιχνιδιάρικη ματιά του με έχει ρίξει από την πρώτη στιγμή και κάπως έτσι ξεκινά μια θυελλώδης σχέση, μεταξύ σοβαρού κι αστείου...
Συναντώ τον παράξενο εαυτό μου, αυτόν που βυθίζεται και ο πυθμένας του είναι χαμένος στα βαθύτερα σκοτάδια... "Μια εποχή στην κόλαση" μαζί με τον Arthur Rimbaud, που ελπίζω να μην τελειώσει με πυροβολισμούς, θα με κάνει να μάθω να μην τα φοβάμαι τόσο...
Το -παρολίγον- τελευταίο βράδυ της ζωής του, συναντώ τον Jeff Buckley στην pub που εμφανίζεται... Η ματιά του με συνθλίβει, περνάμε ολόκληρη τη νύχτα δίπλα στην όχθη του ποταμού και το επόμενο πρωί ο Jeff ανασαίνει ακόμα...
Όπως διασχίζω βιαστικά τους δρόμους, κοκκαλώνω. Από την ματιά ενός άνδρα που με κοιτά σαν να σέρνω μαζί μου κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει... Με πλησιάζει, κοντοστέκομαι, μου προσφέρει ένα γιασεμί "Ηλιόπουλος Ντίνος, δεσποινίς...". Με παίρνει αγκαζέ, με κερνά ελληνικό καφέ και πάστα σοκολατίνα κάτω από την Ακρόπολη και δίπλα του μαθαίνω πώς είναι να ζεις με ένα τόσο μεγάλο ταλέντο που, όμως, αναγνωρίζει ως τέτοιο στον εαυτό του το να ακούει τους ανθρώπους... (Όχι, γιατί καλός κι ο Woody Allen -πολύ καλός- αλλά προτιμώ τον Έλληνα "Νευρικό Εραστή" που μπορεί να είναι και "Δράκος"...)
Επειδή, όμως, το βράδυ για να κοιμηθώ χωρίς να δω εφιάλτες χρειάζομαι κάποιον να με νανουρίζει, ο Nick Cave θα δένει τις άκρες των δαχτύλων μου στην άκρη της φωνής του με μια κλωστούλα, αυτή θα ξετυλίγεται και σιγά σιγά θα χάνομαι στα πιο απόκρυμνα όνειρα ακούγοντας στο βάθος να μου τραγουδά "As I sat sadly by her side"...
Σαφώς, βέβαια, επειδή ο έρωτας περνά από το στομάχι, δεν θα μπορούσα παρά να καταλήξω με τον Ηλία Μαμαλάκη. Έναν gentleman από τους λίγους, ακροβάτη της γεύσης, να με ταϊζει στο στόμα καρπούς θείας γεύσης κι φροντίδας...
Κατά βάθος, είμαι μονογαμική...
Το ξέρω, είμαι πολύ κωλόπαιδο 2Σχ2, πες μου, όμως... Με παίζετε, έτσι; :pppppp
Καλώ να παίξουν, χωρίς φόβο και τρόμο για κανόνες... ταν ταν ταν ταν!!!!... το elafini, τον Vsls, την BeBe και την Auburn Kate...
Ο πρώτος άνδρας με τον οποίο θα ήθελα να μυηθώ στα μυστικά του έρωτα, sorry κιόλας παιδιά, αλλά δεν είναι κανένας διάσημος που στη σφαίρα της φαντασίας γίνεται δικός μου... Προτιμώ τον πραγματικό άνδρα που μου προσέφερε μαγικές στιγμές -και δεν θα τις άλλαζα με τίποτα... Τίποτα πιο πραγματικό κι ονειρεμένο από την πρώτη φορά που αντιλαμβάνεσαι τον έρωτα...
Όμως, από εδώ και πέρα αρχίζει το μπάχαλο...
Θα ήθελα τον Marlon Brando, εποχή του "A streetcar named desire" να με διδάξει τι σημαίνει να μην μπορείς να αγαπάς διαφορετικά από ό,τι έμαθες - αλλά παρ' όλα αυτά να αγαπάς. Και τον Marlon Brando ως άνθρωπο, κι όχι περσόνα, να με μάθει πώς είναι να αγαπάς διαφορετικά από όλα όσα έμαθες...
Μετά από την σχέση με τον Marlon θα ήθελα τον Gene Kelly, να έχουμε μια σχέση χαμένη σε χορούς στα σύννεφα και γαλλικά πρωινά με ζωγραφισμένα χαμόγελα, όλες οι έγνοιες μου να γίνονται δυο taps κλακέτας στο πλακόστρωτο...
Μετά νομίζω θα ήθελα κάτι πιο σκοτεινό, πιο απειλητικό, κάτι που τελειώνοντας θα άφηνε ένα φως... Φαντάζομαι να γνωρίζομαι με τον Morrison σε κάποιο θεατρικό του Brecht, μια σχέση που θα ήταν πιο πολύ πνιγμένη στο αλκοόλ και τις συζητήσεις παρά στις υστερίες για το πόσες τον κοίταξαν στον δρόμο, και πόσες από αυτές του έριξαν μια πιο ενδελεχή ματιά σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου...
Μετά τον Morrison νιώθω την ανάγκη κάποιος να μου προσφέρει σταθερότητα, αγάπη και να νιώθω πως είναι μόνο για εμένα που το νιώθει αυτό... Ε, νομίζω πως ο Θανάσης Βέγγος είναι αυτό που ζητάω, ένας άνθρωπος με το χιούμορ και την αυταπάρνηση ενσωματωμένα στο DNA του και με την ανάγκη του να κάνει αυτούς που αγαπά να χαμογελάνε όταν είναι μαζί του... Όπως και να το κάνουμε, πώς λες όχι σε έναν τέτοιο άνθρωπο;
Επειδή είμαι και λίγο κοριτσάκι της γενιάς μου, όταν στα καταγώγια που πάω και πίνω κρασιά και ούζα θα έπεφτα πάνω στον Johnny Depp (εποχής, βέβαια, "Dead Man" και "The Brave") δεν νομίζω να μπορούσα να αντισταθώ στην γοητεία των δαχτύλων του και στην σπίθα της ματιάς και του πνεύματός του...
Μετά από την σύντομη περιπέτειά μας, η Vanessa καραδοκεί βλέπετε, θα ήθελα κάποιον να με κάνει να γελάω (ξαναδιαβάζω σε αυτό το σημείο όσα έχω γράψει, και συνειδητοποιώ πως το να με κάνει να γελάω κάποιος είναι πολύ σημαντικό)... Στο μπιστρώ που περνάω τα απογεύματα και κάποια βράδια μου, εμφανίζεται ένα απόγευμα ο Groucho Marx. Μου προσφέρει ένα λουλούδι, βγάζει το καπέλο του, κάθεται στα πόδια μου και πίνει το λικέρ μου... Αυτό είναι, η παιχνιδιάρικη ματιά του με έχει ρίξει από την πρώτη στιγμή και κάπως έτσι ξεκινά μια θυελλώδης σχέση, μεταξύ σοβαρού κι αστείου...
Συναντώ τον παράξενο εαυτό μου, αυτόν που βυθίζεται και ο πυθμένας του είναι χαμένος στα βαθύτερα σκοτάδια... "Μια εποχή στην κόλαση" μαζί με τον Arthur Rimbaud, που ελπίζω να μην τελειώσει με πυροβολισμούς, θα με κάνει να μάθω να μην τα φοβάμαι τόσο...
Το -παρολίγον- τελευταίο βράδυ της ζωής του, συναντώ τον Jeff Buckley στην pub που εμφανίζεται... Η ματιά του με συνθλίβει, περνάμε ολόκληρη τη νύχτα δίπλα στην όχθη του ποταμού και το επόμενο πρωί ο Jeff ανασαίνει ακόμα...
Όπως διασχίζω βιαστικά τους δρόμους, κοκκαλώνω. Από την ματιά ενός άνδρα που με κοιτά σαν να σέρνω μαζί μου κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να δει... Με πλησιάζει, κοντοστέκομαι, μου προσφέρει ένα γιασεμί "Ηλιόπουλος Ντίνος, δεσποινίς...". Με παίρνει αγκαζέ, με κερνά ελληνικό καφέ και πάστα σοκολατίνα κάτω από την Ακρόπολη και δίπλα του μαθαίνω πώς είναι να ζεις με ένα τόσο μεγάλο ταλέντο που, όμως, αναγνωρίζει ως τέτοιο στον εαυτό του το να ακούει τους ανθρώπους... (Όχι, γιατί καλός κι ο Woody Allen -πολύ καλός- αλλά προτιμώ τον Έλληνα "Νευρικό Εραστή" που μπορεί να είναι και "Δράκος"...)
Επειδή, όμως, το βράδυ για να κοιμηθώ χωρίς να δω εφιάλτες χρειάζομαι κάποιον να με νανουρίζει, ο Nick Cave θα δένει τις άκρες των δαχτύλων μου στην άκρη της φωνής του με μια κλωστούλα, αυτή θα ξετυλίγεται και σιγά σιγά θα χάνομαι στα πιο απόκρυμνα όνειρα ακούγοντας στο βάθος να μου τραγουδά "As I sat sadly by her side"...
Σαφώς, βέβαια, επειδή ο έρωτας περνά από το στομάχι, δεν θα μπορούσα παρά να καταλήξω με τον Ηλία Μαμαλάκη. Έναν gentleman από τους λίγους, ακροβάτη της γεύσης, να με ταϊζει στο στόμα καρπούς θείας γεύσης κι φροντίδας...
Κατά βάθος, είμαι μονογαμική...
Το ξέρω, είμαι πολύ κωλόπαιδο 2Σχ2, πες μου, όμως... Με παίζετε, έτσι; :pppppp
Καλώ να παίξουν, χωρίς φόβο και τρόμο για κανόνες... ταν ταν ταν ταν!!!!... το elafini, τον Vsls, την BeBe και την Auburn Kate...
Subscribe to:
Posts (Atom)
