Fonteyn με άρωμα κύμινου

Την πρόσεξα από την πρώτη μέρα. Στην πρώτη σειρά. Στην αρχή είδα τα μαλλιά της, βαμμένα καστανό της σοκολάτας, καρέ με μπούκλες που ικέτευαν για δράση. Μετά το σώμα της. Τα μπράτσα της κρεμασμένα αλλά στερούμενα παραιτήσεως, ένα μπλε ξεθωριασμένο κολάν σχημάτιζε το ανάγλυφο της κυτταρίτιδάς της και άφηνε γυμνές τις κοντές γάμπες της. Στον καθρέφτη το είδωλό της κοιτούσε τις πίσω σειρές. Την χάζεψα. Εκεί, μέσα σε μία πνιγμένη από ιδρώτα και υγρασία αίθουσα στεκόταν αυτή. Ανάμεσα σε σφριγηλά νεανικά σώματα, τελευταίας σχεδίασης αθλητικά με αέρα στις σόλες τους, ξανθές βαφές και eyeliner που τρέχουν κάτω από τα μάτια αγκαζέ με τον ιδρώτα....

Η κυρία Αθηνά είναι εβδομήντα χρονών. Είναι εβδομήντα και κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Πέμπτη πηγαίνει σε μία αίθουσα γυμναστηρίου απέναντι από την φοιτητική εστία. Παίρνει τη θέση της όταν οι υπόλοιπες κάνουν stretching -όπως στις αμερικανικές ταινίες του '80- μέσα στις κολλητές φόρμες τους. Ο γυμναστής καταφτάνει πάντα fashionably glam, βγάζει το μακρυμάνικό του και αφήνει το γυναικείο κοινό στα μετόπισθεν της αίθουσας να χοροπηδάει χαζεύοντας τα οπίσθιά του. Η κυρία Αθηνά είναι δίπλα του στην πρώτη γραμμή, σαν τις βοηθούς των ταχυδακτυλουργών στο τσίρκο. Οι κινήσεις της απαλές, χορευτικές... Όταν όλες οι άλλες μοιάζουν να θέλουν να φτάσουν κάτι από την ιδρωμένη λάμψη της Madonna εκείνη χορεύει στητή samba. Οι απότομες, άχαρες κινήσεις των χεριών στα διάφορα προγράμματα των γυμναστηρίων περνάνε στα δικά της χέρια και θυμίζουν κάτι από την αίγλη των ballrooms παλιών αργεντίνικων πάρτυ. Είναι cool, δεν λαχανιάζει –Θεέ μου, δεν θα έχει καπνίσει ποτέ, σκέφτομαι- όταν οι υπόλοιπες προσπαθούν να καταλάβουν πώς συνδυάζονται δυο κινήσεις σε ένα ρυθμό. Το ξανθό δείγμα γυμναστηρίου που χοροπηδάει δίπλα μου σταματά για να σκουπίσει τον ιδρώτα του –κοντοστέκεται στην μπάρα, σκουπίζεται και καταρρακώνεται όταν συνειδητοποιεί πως ο γυμναστής χαμογελάει στην κυρία Αθηνά.

Κι εγώ είμαι εκεί. Στην τελευταία σειρά. Μέσα στα τρυπημένα μου σταράκια που δεν τρομπάρουν τα άλματά μου, βαριεστημένη μέχρι αηδίας, να θυμάμαι τις ένδοξες εποχές μου στις αίθουσες μπαλέτου και flamenco, να θυμάμαι το χειροκρότημα στο τέλος των παραστάσεων, παρατηρώντας το μπλουζάκι μου που μουσκεύει ενώ ο εγκέφαλός μου δεν καταβάλει καμία προσπάθεια... Μέχρι που με παίρνει από το χέρι η χαμογελαστή κυρία Αθηνά του καθρέφτη. Που μου ψιθυρίζει πως είναι ντροπή να είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών και να βαριέμαι τη γυμναστική, που με εμψυχώνει πως είναι για το καλό μου, που μου δείχνει πώς τα πράγματα γίνονται ό,τι θέλουμε εμείς. Οι υπόλοιποι μπορούν να χοροπηδάνε aerobic. Εμείς θα το νιώθουμε samba. Την φαντάζομαι να μαγειρεύει τις Κυριακές για τα παιδιά και τα εγγόνια της σε μια κουζίνα που μυρίζει βούτυρο και ρίγανη. Από το ψυγείο φτάνει στον φούρνο με ένα αυτοσχέδιο balancé, τα χέρια της ανοίγουν τα ντουλάπια όπως η Fonteyn τα άπλωνε για να απογειωθεί σαν πουλί και αφήνουν να ξεχυθούν μυρωδιές από κύμινο και γαρύφαλλο σε όλο το σπίτι. Η κυρία Αθηνά είναι εδώ, πάει μπροστά για να μου θυμίζει πως δεν κάνουμε ό,τι κάνουμε για το χειροκρότημα. Το κάνουμε γιατί δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να κάνουμε αλλιώς.