Μπουγάδα

Το γράψιμο δεν απαιτεί ηρεμία. Ούτε σύστημα. Θέλει τρικυμία και ταραχή. Να σείεται εντός σου συθέμελα όλο το οικοδόμημα, να βγαίνουν σπίθες από τα ακροδάχτυλα, να τρέμει το πόδι. Όλα αυτά προϋποθέτουν μία εσωτερική γαλήνη, άσχετη με αυτό που ο κόσμος αναγνωρίζει ως “ηρεμία” εξωτερικά. Μία βαθύτερη αίσθηση αρμονίας με τον χρόνο, την ικανότητα να ξαπλώνεις στην αιώρα του και να ταλανίζεσαι σε αυτήν. Αναγνωρίζω ότι αυτό είναι πολυτέλεια. Για μία κοινωνία, τουλάχιστον, που τον χρόνο τον αντιμετωπίζει κτητικά, απαξιωτικά. “Ο χρόνος είναι χρήμα” λέμε κι εκεί τελειώνει κάθε διαφορετική προσέγγιση. Κάθε λεπτό που δεν είναι χρήμα είναι χαμένο. Και όσα προλάβουμε να αφιερώσουμε στους εαυτούς μας έρχονται σαν ανταμοιβή σε αυτά που “ξοδέψαμε” μεταφράζοντάς τα σε χρήμα.

Μόνο που το γράψιμο δεν έχει καμία πρωτογενή σχέση με λεφτά. Έχει πρωτίστως να κάνει με την ανάγκη του γράφοντος να προσεγγίσει τον πυρήνα του. Μην ξέροντας πάντα τι θα βρει εκεί. Μία βυθοσκόπηση υψηλού ρίσκου και αμφίβολου αποτελέσματος. Έχει να κάνει με την ανάγκη επικοινωνίας. Μεταξύ των “Άλλων”. Πολλές φορές έχει να κάνει με την απαραίτητη αίσθηση αυτοεπιβεβαίωσης του γράφοντος. Βαθιά ανθρώπινο συναίσθημα. Όχι, όμως, με τα χρήματα. Σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον. Για αυτό και δεν υπάρχουν επαγγελματίες συγγραφείς. Συγγραφείς που να επικαλούνται την αυθεντία τους για όσα υποστηρίζουν. Κι αν υπάρχουν, μόνο επαγγελματίες δεν είναι.

Όπως δεν υπάρχουν επαγγελματίες αναγνώστες. Όχι γιατί κανείς δεν πληρώνεται για να διαβάζει -αλλά γιατί καμία συλλογική παραγωγική διαδικασία της κοινωνίας μας δεν απαιτεί επαγγελματίες αναγνώστες. Το αντίθετο. Ζούμε σε μία κοινωνία που δεν θέλει το άτομο σε ισορροπία με τον χρόνο. Μία κοινωνία που βάζει τις ζωές μας στον επιταχυντή -ρισκάροντας, υπερβολικά πλέον, την έκρηξη. Έτσι ο χρόνος έχει κλαπεί από τους κοινωνούς. "Ανήκει" σε άλλους -που νομίζουν ότι τους ανήκει, που έχουν την εξουσία να δημιουργούν ή να εξαφανίζουν ανάγκες στον ευρύ πληθυσμό ανάλογα με τους σκοπούς τους. Για αυτό πια δεν μπορούμε να περιμένουμε το μετρό πέντε λεπτά χωρίς να βαρυγκομήσουμε. Γιατί μάθαμε να το έχουμε σε τρία. Για αυτό η εξυπνάδα των σχολίων μας στα blogs αναλώνεται στο να επισημάνουμε ότι ο συγγραφέας έχει γράψει “σεντόνι”. Γιατί μάθαμε να διαβάζουμε τηλεγραφικά.

Αυτό το κείμενο δεν έχει κανέναν ιδιαίτερο λόγο που γράφεται σήμερα. Ήταν η δική μου πρωινή άσκηση. Η δική μου προσπάθεια να ανακτήσω ένα μικρό κομμάτι του χρόνου. Όχι για να τον “κατέχω” -οξύμωρο ε; Αλλά για να τον αφήσω να με παρασύρει στον πυρήνα. Αυτό το blog δεν βρίσκεται σε διακοπές. Βρίσκεται απλά σε αναζήτηση του (χαμένου;) χρόνου.