Ίλιγγος

Έχω στα αυτιά μου τη μελαγχολική φωνή της Tori Amos και κάθομαι να γράψω. Και σήμερα δεν έχω καμία όρεξη για τίποτα. Ούτε για εξυπνάδες, ούτε για τα χώσω σε κανέναν, ούτε για να κριτικάρω κάτι που είδα ή άκουσα, ούτε καν για να τα βάλω με τη ζωή μου που την περιστρέφω σαν σβούρα και πολλές φορές εγώ στροβιλίζομαι εκτός της -εκτός τροχιάς...

Είμαι εδώ, από το πρωί, με δύο αυτιά βουλωμένα και πονεμένα από μια τρομακτική ωτίτιδα που έκανε τον ΩΡΛ να ωρύεται για το πόσο δεν προσέχω και για την αμέλειά μου να μην έχω πάει τόσο καιρό, να σηκώνομαι που και που να δω τη βροχή και να βλέπω το μπαλκόνι μου βρώμικο και τον απέναντι τοίχο γκρι πασαλειμμένο με λάσπη, με το τηλέφωνο να μην χτυπάει -ούτε από αυτούς που θα ήθελα ούτε από αυτούς που δεν θα περίμενα, με ένα στομάχι γεμάτο καφέ και ένα στόμα που μυρίζει οδοντόκρεμα και τον καπνό μου -μπλιαχ!-, με ένα σπίτι παρατημένο στη βρώμα του που δεν φαντάζει ούτε στο μισό γοητευτικό όσο αυτό στη "Σονάτα" του Ρίτσου, με τα βραδινά όνειρα να με στοιχειώνουν με τα αίματα και τα τσεκούρια που βγήκαν μέσα σε αυτά, ρίχνοντας που και που κλεφτές ματιές στο blog και νιώθοντας ακόμα πιο μόνη ...

Είμαι εδώ χωρίς να μ'αρέσει, χωρίς να ξέρω που θα ήθελα να είμαι, χωρίς να κανονίζω να φύγω, χωρίς να με νοιάζει να μείνω.

Είμαι εδώ θυμωμένη με αυτούς που έφυγαν και μου λείπουν, που δεν μπόρεσα ποτέ να τους θρηνήσω παρέα με άλλους, παρά κάθομαι μόνη μου και δεν μπορώ να χωνέψω την απουσία τους -δεν θέλω να το χωνέψω και να το κάνω γαργάρα με τόσα άλλα. Είμαι εδώ θυμωμένη με αυτούς που είναι ακόμα εδώ και μου λείπουν, που ποτέ δεν μου έδωσαν μια ευκαιρία να μην μου λείπουν, που με έκαναν να βλέπω την απουσία ως μια άλλη μορφή παρουσίας. Αλλά εμένα μου λείπουν, κι όταν μαζεύω τα γόνατά μου και χώνω το κεφάλι μου μέσα τους αυτοί δεν είναι εδώ ποτέ να με χαϊδέψουν, να νιώσω αυτήν την ανατριχίλα στο λαιμό από το χάδι.

Είμαι εδώ θλιμμένη που μιζεριάζω στη στριφογυριστή καρέκλα μου, που δεν έχω όρεξη να κυνηγήσω αυτά που έχω ξεκινήσει, που τόσο μικρή -όπως μου λένε- νιώθω τόσο μεγάλη, που μέσα σε μια πόλη τόσων ανθρώπων εγώ νιώθω μόνη και τελικά θα φύγει η μέρα κι εγώ το μόνο που θα έχω κάνει είναι η προσπάθεια να θυμηθώ να πάρω όλα μου τα φάρμακα εγκαίρως.

Ομολογό, ομολογείς, ομολογεί...

Λέτε πίσω από την κατεδάφιση της Ακρόπολης να κρύβονται οι κατεδαφιστές του κρυφού σχολειού;

Οι παραχαράκτ(ηρ)ες της Ιστορίας

" Αξιότιμε Γέρο,

Συγγνώμη που τολμώ και σε ενοχλώ εκεί που βρίσκεσαι και ηρεμείς, μακριά από προβλήματα και άγχη, όμως ξέρω πως εσύ θα καταλάβεις και ίσως μου λύσεις απορίες που έχω. Δεν με ξέρεις (πώς θα μπορούσες άλλωστε;) εγώ όμως έχω διαβάσει πολλά για εσένα. Αν και μου λένε ότι δεν κατάγομαι από εσένα, κάτι πήγαινε στραβά στα κρεβάτια σας τότε και κοιμόσασταν με όποιον λάχει χωρίς να του ζητάτε ταυτότητα πρώτα (λένε), εγώ πιστεύω ότι θα με καταλάβεις. Στο κάτω κάτω κάποιο ατύχημα θα έγινε πάλι (δεν έχω ακούσει ακόμα κάτι από αυτούς που λένε) κι εγώ είμαι εδώ σήμερα και σου γράφω ελληνικά. Αν κάτι δεν έχει πάει πολύ στραβά κι εσύ την ίδια γλώσσα θα μιλάς (εκτός αν αυτοί που λένε έχουν να πουν κάτι πάνω σε αυτό).

Και έρχομαι τώρα στο δια ταύτα. Αγαπητέ κύριε Θεόδωρε, είναι αλήθεια αυτά που μαθαίνω; Μια χαρά λέει τη βγάζατε εκεί με τα φιλαράκια σας τους Τούρκους (ήσασταν λέει τόσο φίλοι που σας φώναζαν λέει χαϊδευτικά "ραγιάδες"! Τι τιμή, αλήθεια!) απλά τελικά εσείς αποδειχτήκατε κάτι σαν κωλόπαιδα να πούμε και τους ταράξατε στον ανταρτοπόλεμο και τις εξεγέρσεις.

Μα γιατί βρε πουλάκι μου; Σας παρείχαν δωρεάν Παιδεία, διοικητικά αξιώματα, τις όμορφες γυναίκες και άντρες τους και τρομερούς βαθμούς στο στρατό (ουρές έμαθα κάνατε για να καταταγείτε στους γενίτσαρους - αλλά κι αυτοί από την άλλοι σας προτιμούσαν για τις τόσο προνομιούχες θέσεις) κι εσείς τους τη φέρατε;

Κύριε Θοδωρή, τι να πω; Πέφτω από τα σύννεφα! Αλλά, έννοια σας, και οι καλοί άνθρωποι που κάνουν κουμάντο στο Γκρι(ς) (sic) σήμερα φρόντισαν να αποκαλυφθούν τα ψεύδη σας (και τα δικά σας και των ομοίων σας, βλ. Μακρυγιάννη) και να μας ανοίξουν τα μάτια! Γιατί λένε πως τώρα πια δεν έχουμε ανάγκη από εσάς για να νιώσουμε κάπως καλύτερα. Τώρα έχουμε φίλους εμείς! Μάλιστα, όπως τα ακούτε κύριε Θοδωρή, εμείς πια είμαστε "παγκοσμιοποιημένοι" και όλοι οι λαοί είναι φίλοι μας και κανένας δεν θέλει να μας βλάψει. Θα έπρεπε να ντρέπεστε που σπιλώσατε ένα ολόκληρο έθνος με τις επιπολαιότητες και τις ανταρσίες σας (ευτυχώς, δηλαδή, που δεν είμαστε απογονοί σας να κουβαλάμε για πάντα το αμάρτημά σας)!

Και σε τελική ανάλυση, κύριε Θόδωρα, καλά σας κάνανε οι σώφρωνες πολιτικοί και σας μπουντρουμιάσανε, αν ήσασταν όντως τόσο αλήτης και δαγκώσατε το χέρι που σας τάιζε! Μάλιστα, και για την ακρίβεια, το ίδιο κάνουν και σήμερα. Μπουντρουμιάζουν όχι έναν, γιατί όλοι ξέρουμε πως ποτέ δεν φταίει μόνο ένας, αλλά πολλούς σαν και του λόγου σας. Και όχι σε λουξ μπουντρούμια με θέα (όπως το δικό σας - αλλά τότε δεν ήξεραν βλέπετε!) αλλά σε στενούς, ανήλιαγους διαδρόμους και μετά σε υγρά, σκοτεινά κελιά μαζί με άλλα "καλά" παιδιά - για να μάθουν αυτοί! Εσείς ήσασταν πολύ τυχερός που ο Ιμπραήμ και οι υπόλοιποι αδικημένοι δεν είχαν δακρυγόνα και κάμερες - θα σας είχαν πιάσει πολύ νωρίτερα και τότε θα βλέπατε!

Και όχι τίποτα άλλο κύριε Θόδωρα, αλλά αυτό που με παραξενεύει ξέρετε ποιο είναι; Ότι αυτοί που πάνε να μας πείσουν, δήθεν, ότι εσείς (και οι άλλοι του συναφιού σας) είχατε δίκιο είναι αυτοί που μπουντρουμιάζουν και βασανίζουν αβέρτα! Κοίτα να δεις κάτι πράγματα. Φωνάζουν, λέει, ότι οι "από 'κει" (που λένε όσα σας είπα) πάνε να παραχαράξουν την ιστορία μας οι παραχαρακτήρες! (sic) -εμάς των απογόνων σας- και να απαξιώσουν τους αγώνες σας. Ναι, η αλήθεια είναι ότι αν μη τι άλλο οι άνθρωποι αυτοί είναι ευαίσθητοι στο θέμα των απελευθερωτικών αγώνων γιατί αφοσίωσαν τη ζωή τους σε τέτοιους -ειδικά κάτι ισχνοί, ταλαιπωρημένοι παπάδες και κάτι εξασθενημένοι από τις κακουχίες των αγώνων πολιτικοί και λόγιοι.

Τελικά, εγώ δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο -και μην προσπαθήσεις να με πείσεις για κανέναν από αυτούς. Τελικά εγώ πιστεύω πως την ιστορία την απαξιώνει μόνο το παρόν... Ρούλη.

Σε ασπάζομαι,
industrial daisies (κατάλαβες;)"

Οι 7 της 7ης που με πάνε στον 7ο...

Μετά από την πρόσκληση της ladybug (την οποία ευχαριστώ πάρα πολύ), έξι στριφτά, τρεις καφέδες, δύο σελίδες χειρόγραφης λίστας και ενός τηλεφώνου στον μπαμπά μου (προς διευκρίνηση ενός τίτλου για τον οποίο δεν ήμουν σίγουρη) είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω τα κατωτέρω:

1) Oldboy (2003, Chan-wook Park): Η σύγχρονη πινελιά στην τραγωδία... Και επειδή δεν με συγκλόνισε απλά... Με άλλαξε.

2) Lost Highway (1997, David Lynch): Γιατί είναι πολύ όμορφο μία ταινία να σε κάνει να χάνεσαι... Με οποιονδήποτε τρόπο.

3) Le charme discret de la bourgeoisie (1972, Louis Bunuel): Για το σεβασμό και την οπτική γωνία στα όνειρα..

4) Ποτέ την Κυριακή (1960, Jules Dassin): Γιατί έτσι καταλαβαίνουμε εμείς την μουσική...

5) Ο Δράκος (1956, Νίκος Κούνδουρος): Για το πόσο μπροστά από την εποχή του βρισκόταν και βρίσκεται...

6) Ουρανός (1962, Τάκης Κανελλόπουλος): Για την ειλικρίνεια και την τόλμη του...

7) Dersu Uzala (1975, Akira Kurosawa): Γιατί είναι η απόδειξη πως τα σημαντικά και τα συγκλονιστικά είναι παντού όπου θέλουμε να τα δούμε...

Στην βεράντα του ρετιρέ του έβδομου ουρανού συνδαιτημόνες είναι κι άλλοι πολλοί (τους οποίους με μεγάλη μου χαρά είδα να ψυχαγωγούν και άλλους bloggers), αλλά ποτέ δεν μπορούσα να "κλέψω" στα παιχνίδια και στη ζωή... Για αυτό θα περιμένω το sequel αυτού του "inter-blogιακού" (sic!sic!sic!) παιχνιδιού για να αναφερθώ και σε άλλους...

Αν και νομίζω ότι δεν με ξέρουν λέω να βάλω στο παιχνίδι τους: Old Boy, Herinna (οι υπόλοιποι που διαβάζω είναι ήδη από καιρό μέσα). Και βασικά, για να μην είμαι εγώ η αιτία να σταματήσει αυτό το γοητευτικότατο ταξίδι (ως μια από τις τελευταίες απολήξεις του δέντρου των blogs), λέω η πάσα να δωθεί σε όποιον θέλει να γράψει τις δικές του 7 επίσημες αγαπημένες... Ελεύθερη η είσοδος κυρίες και κύριοι στην αίθουσα!

Greenglish

It took me thirteen posts to understand that I can't keep writing in English... The myth of fluently speaking English and French totally collapsed before my eyes each time I was in front of this screen and ideas popped out my head. I began writing, as I claim in my first post, for everyone to be able to read and comment, no matter where one lives... For everyone trying to scream trapped into borders... Thirteen posts later I realize that in order to stay truthful to that, and come out as I really think I am, I need to write in Greek.

Many apologies to my friends in England, or anywhere else there might exist, it is just too hard to express authentically in English. A friend assured me that any text can be translated by a program, I just don't know more details. However, topics or thoughts that I think are of a universal interest I will do my best and write it in English...

"Μόνο ελληνικά μπόρεσα να ζήσω. Δεν μπόρεσα ούτε μια ξένη γλώσσα να μάθω κι ας το ήθελα. Αρνιόταν ο πείσμων πρόσφυξ Περγαμηνός εαυτός μου, αρνιόταν ό,τι δεν ήταν ελληνικό, ό,τι δεν ηχούσε ελληνικά [...]" Βάσος Καπάνταης

Αχ, και να' χαμε χίλιους τρόπους να ζήσουμε! Κι απ' την άλλη... όλα εδώ μαθαίνονται. Καινούρια αρχή... Με άλλο τρόπο προς τον ίδιο προορισμό... Οι Ιθάκες που μας στοιχειώνουν.