Το πρόβλημα ξεκινά από την Αναγέννηση και τον Διαφωτισμό. Από την λογική αντιστροφή της πυραμιδικής ιεραρχίας «Θεός-άνθρωπος-ζώο» σε «Άνθρωπος-Θεός-ζώο». Εκείνο ακριβώς το σημείο που ο άνθρωπος πίστεψε το «Σκέφτομαι άρα Υπάρχω», και άρα αφού υπάρχω στον υλικό κόσμο είμαι ο Θεός -γιατί καταλαβαίνω τι υπάρχει, ήταν το σημείο που αποφάσισε να καταταγεί στην βάση της πυραμιδικής ιδεολογικής κατασκευής του, ήτοι στα ζώα.
Γιατί υπέκυψε στην κυκλικότητα της ύπαρξης ως μοιραία διαδοχή στην αναμονή. Στην αναμονή του συμβάντος, αυτού του συμβάντος που θα επιβεβαίωνε μία γραμμικότητα που τείνει στο άπειρο. Δεν κατάλαβε ότι πέταξε τον διαβήτη και έμεινε στον κύκλο. Πως καταδίκασε το είδος στην ακινησία. Στην ακινησία μέσα σε ένα περιβάλλον που ξέρει να επιβιώνει στους κύκλους του.
Πώς να μιλήσεις για συναισθήματα όταν όλα έχουν ειπωθεί; Και πώς να μιλήσεις για το νέο όταν αυτό δεν υπάρχει; Πρέπει να μάθουμε να σιωπούμε. Εκεί κρύβεται ίσως το νέο.
Saturday, 30 June 2007
Wednesday, 27 June 2007
Θερμό επεισόδιο
Γκρ... Γκρρρρρ... Γγγγγγγγγγγκκκκκκρρρρρρρρρρρρρ... Ένα δύο... Τεστ... «I.D.; Μ' ακούς;» Γκρρρρρρρρρ... «Ωχ, παιδιά, δεν είναι καλά! Φέρτε την ένεση!» Γγγγκρρρρρρρρρ... «Γρήγοραααααα!!!»
Λοιπόν, σήμερα ήταν μία υπέροχη καλοκαιρινή ημέρα! Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που όλοι γκρινιάζουν και τρομοκρατούνται με την ζέστη, λέει. Ποια ζέστη; Καταπληκτική ημέρα, ηλιόλουστη, οι δημόσιοι υπάλληλοι πήραν το ρεπό τους, διακοπές ρεύματος (κάποτε πρέπει να κάνει κι αυτό τις διακοπές του), οι δρόμοι άδειοι... Δηλαδή, πόσο γκρινιάρηδες είμαστε για λαός; Ε; Τίποτα δεν μας ικανοποιεί... Βρέχει. «Ωχ, αμάν!», πλημμύρες σκεφτόμαστε εμείς. Έχει ήλιο. «Ωχ, αμάν!», γκρινιάζουμε για την ζέστη. Κίνηση στους δρόμους. «Γαμώ την πουτάνα τους!», βρίζουμε όλη μέρα στο φανάρι. Άδειοι οι δρόμοι. «Γαμώ τα όρια ταχύτητας!», ξαναβρίζουμε μόλις βάλουμε τετάρτη. Όχι φίλοι μου! Το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται εκεί, δηλαδή στην γκρίνια. Όχι... Όλα αυτά μας διδάσκουν ότι τα γαμημένα σκατά που μας περικυκλώνουν γ#$... Γκρ... Γκρρρ... Γκρρρρρρρρρρρ...
Ναι, συγγνώμη, τι έλεγα... Α, ναι! Αρμονικά πλασμένα είναι όλα γύρω μας και πρέπει να είμαστε και γαμώ τα μίζερα πλάσματα για να μην το καταλαβαίνουμε αυτό. Ας πούμε σήμερα. Ό,τι τηλέφωνο δέχτηκα όλη μέρα (μαμά, μπαμπάς, αδέρφια, θείες, φίλοι, συμφοιτητές, καθηγητές...) ήταν για να ερωτηθώ αν ζω (προφανές σφάλμα, αφού απαντάω το τηλέφωνο), αν είμαι σπίτι (προφανώς και όχι, θέλω να πιστεύω ότι είμαι άνθρωπος) κι αν δροσίζομαι (προφανές σφάλμα, το σώμα μου δεν διαθέτει air-condition). Κάλλιστα, όμως, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για το τι θα κάνουμε το βράδυ, τι κάναμε χθες, τι κάνει η Μαριγούλα, για τις πολικές αρκούδες, το τέρας του Λοχ Νες, τις φονικές σαρανταποδαρούσες, τα ωραία πόδια που ξεπροβάλλουν από τις καλοκαιρινές φούστες, τα εξώπλατα και πάει λέγοντας... Λοιπόν, δεν ξέρω τι ζόρι τραβάτε εσείς, εγώ όμως μια χαρά τις βρίσκω τις καιρικές συνθήκες.
Κατ' αρχάς, ακυρώθηκε το σημερινό μάθημα. Άρα δεν έκανα την παρουσίαση που ήταν να κάνω και ξενύχτησα τρία βράδια, άρα πάει για μια εβδομάδα αργότερα κι άρα γαμώ την μαλακία #$%^%*... Γκρ... Γκρρρρρρρρ... Ναι, λοιπόν, έφυγε από πάνω μου ένα άγχος και είχα όλη την ημέρα ελεύθερη! Φυσούσε ένα καταπληκτικό αεράκι στην σάουνα (=ανεμιστήρας στο σπίτι), τόσο δηλαδή, που ενώ κυκλοφορούσα με το μαγιό μου και ίδρωνα και αποβάλλονταν οι τοξίνες ταυτόχρονα κι ένα καυτό αεράκι υπνηλίας έφτανε σε εμένα και γλάρωνα... Κοιμήθηκα λοιπόν και ταυτόχρονα έκαιγα και λίπη... Αμ το άλλο; Εγώ, που υπό κανονικάς συνθήκας είμαι γκαμήλα και το νερό έχω ξεχάσει τι γεύση έχει, σήμερα κατανάλωσα πάνω από τρία λίτρα. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε το νερό είναι ο καλύτερος φίλος του σώματος!
Ξύπνησα λοιπόν, τελειωτικά, κάποια στιγμή κατά τις δώδεκα το μεσημέρι. Κι εκεί κατάλαβα πως αυτός ο καιρός έχει κι άλλα καλά! Εδώ και τρεις μέρες κάνω αποτοξίνωση από τον καφέ! Χωρίς να το έχω επιδιώξει. Αυτό το καταπληκτικό θερμό αθηναϊκό κλίμα με κάνει να αποστρέφομαι τον καφέ φίλτρου (φραπέ δεν πίνω ούτε με σφαίρες) και τον ελληνικό κι άρα... Να μην φτιάχνω καφέ! Έχω βέβαια κάτι πονοκεφάλους, πρόσφατα είδα ότι είναι τυπικό σύμπτωμα κατά τη φάση απεξάρτησης από τον καφέ, αλλά νιώθω υπέροχα! Τα τσιγάρα έχουν άλλη γεύση, ποτέ πριν δεν τα απολάμβανα τόσο όσο τώρα με το νερό! Γαμώ το φελέκι τους γαμώ έτσι που τα έχουν κάνει πουτάνα με το κλίμα και μας @!@%$%&&*(%$... Γκρρρρρρρρρ... Γκρρρρ...
Έχοντας λοιπόν όλη τη μέρα ελεύθερη αποφάσισα να κάνω μία επανάληψη τα επεισόδια του πρώτου κύκλου του Flying Circus των Monty Python. Εκπληκτικά, αυτοί οι φοβεροί τύποι κάποτε έβγαζαν την γλώσσα σε ένα ολόκληρο σύστημα με τρόπο ευρηματικό κι όχι πουλώντας την γλώσσα που βγαίνει κοροϊδευτικά χτίζοντας περιουσίες (ονόματα δεν λέμε)... Αφού, λοιπόν, τέλειωσα και με αυτό σκέφτομαι πως μου έχει λείψει μεσημεριανό φαγητό με ουζάκια και καλή παρέα. Κάνω τις ψακτικές μου, παίρνω τα τηλέφωνά μου... Όλοι ήταν στα σπίτια τους! Κάνω την πρότασή μου, όοοοχι μου λένε, είμαι τρελλή;, έξω είναι κόλαση!, μέσα είναι παράδεισος. Μπράβο, νοικοκυρεύτηκαν οι φίλοι μου, άρχισαν να κοιτάνε την οικογένειά τους, το αμόρε, έκοψαν το φαγητό έξω και τα ποτά, σοβαρεύτηκαν και κατάλαβαν ότι δεν πρέπει να κοπροσκυλιάζουν συνέχεια... Κι όλα αυτά χάρη στον εκπληκτικό καιρό των τελευταίων ημερών!
Έβαλα, λοιπόν, και είδα το The Queen του Stephen Frears, καταπληκτική ταινία! Ε, λοιπόν, σήμερα ήταν η ημέρα του αγγλικού θριάμβου! Εκατό στραβά να τους καταλογίσει κάποιος, όταν όμως θέλουν το έχουν... Χαλαρά! Ενθουσιάστηκα λοιπόν, πω πω, τόσο απροσδόκητη και απρογραμμάτιστη χαλάρωση και χαρά είχα καιρό να νιώσω. Έπιασα μουσικές που είχα να τις ακούσω χρόνια. Έπεσα πάνω στο Signify των Porcupine Tree, στο The Contino Sessions των Death In Vegas και στο Renegades των Rage Against The Machine (έπεσα και σε άλλες αλλά δεν είχα χρόνια να τις ακούσω). Και ταυτόχρονα ίδρωνα, αφυδατωνόμουν, πονούσε το κεφάλι μου γαμώ τους παπάρηδες@$#%&^^%*(^()()$#$!$%^&& ... Γκρ... Γκρρρρρρρρρρρ... Γκρρ...
Το απόγευμα αργά, πήγα για καφέ σε μία καφετέρια με κλιματισμό. Τρεις ώρες κάτσαμε, πρώτη φορά αντέχω τόσο σε καφετέρια χωρίς να με πιάσει εκνευρισμός στην καρέκλα! Είδα τους φίλους μου, μιλήσαμε, γελάσαμε, φάγαμε το παγωτό μας, ήπια και έναν καφέ μπόμπα!!! Απίστευτα πράγματα για καθημερινή δηλαδή, να έχω τρεις ώρες ελεύθερες για καφέ! Μετά γύρισα στο σπίτι, στην τηλεόραση έπαιζε το Casino του Scorsese. Μαγεία. Σκέτη μαγεία είναι ο άτιμος όποτε το θελήσει. Ποτάκι, σάουνα, αεράκι και ταινιάρα. Μεγαλεία, αυτό είναι ζωή! Και μετά από αυτό, βέβαια, η βραδιά έκλεισε με παγάκια να εξατμίζονται σε καυτά σώματα και γλώσσες. Ό,τι καλύτερο...
Για αυτό λοιπόν σας λέω... Είμαστε πολύ αχάριστο είδος εμείς οι άνθρωποι. Όλο γκρινιάζουμε, καταστροφολογούμε, ασχολούμαστε με μερικά πταισματάκια κακόμοιρων πολιτικών, ανίδεων διοικήσεων, παραγόντων δημοσίου βίου, προέδρων και κάθε λογής πλασμάτων... Αφού όλα πάνε ρολόι, γιατί είμαστε τόσο κακοί; Ο πλανήτης πάει από το καλό στο καλύτερο, η πείνα και η φτώχεια καταπολεμώνται, οι πόλεμοι έχουν εξαλειφθεί, η αδικία και η διαφθορά πατάσσονται, τα οικονομικά μας είναι ανθηρότατα, έχουμε άπλετο χρόνο ελεύθερο από εργασία, τα ατομικά, κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματά μας τα σέβονται με ευλάβεια οι συμπολίτες μας και το κράτος, οι θάλασσές μας είναι πεντακάθαρες και συνεχίζουμε να χτίζουμε άψογης αισθητικής κτίρια γύρω μας και να κυκλοφορούμε με οικολογικότατα αυτοκίνητα γιατί η ζέστη των ημερών έχει να κάνει μόνο με κάποια ανεξήγητη δυσλειτουργία του καιρού...
Γκρ... Γκρρρρρρρρρρρ... Γκρρρρρρρρρρρρρρρ.....
Ρε δεν πάνε στο διάολο όλοι; Ποιοι; Όλοι, κι εμείς μαζί τους, γιατί τα ίδια σκατά έχουμε γίνει. Σήμερα, ερήμην μου, μού παρήγγειλαν κλιματιστικό για να μην πεθάνω λέει ενώ είχα πει κατηγορηματικά όχι. Όχι ρε, τα ίδια σκατά είμαστε, με μικρότερο ή μεγαλύτερο δάχτυλο, πάντως δάχτυλο στην πίτα όλοι βάζουμε. Άει στο διάολο ρε, που λίγες εβδομάδες πριν ασχολούμασταν με την Σύνοδο των Οχτώ και τώρα πάμε κι αγοράζουμε όλοι κλιματιστικά!
Γκρρρρρ... Γκρ... Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ...
Άει στο διάολο που γκρινιάζουμε άτομα 15, 25, 35 χρονών για την ζέστη και άτομα τρίτης ηλικίας έβγαιναν πρωί για να ψωνίσουν με την πενιχρή τους σύνταξη το ψωμί της ημέρας, επιστρέφοντας μετά σε ένα σπίτι χωρίς κλιματιστικά κι ανεμιστήρες. ´Αντε και στο διάολο με υπηρεσίες ΔΕΗ, λέει, που περήφανα πριν από τρεις μέρες δήλωναν πανέτοιμες να αντιμετωπίσουν την ζήτηση της αγοράς, σήμερα έκοβαν το ρεύμα (δεν άκουσα για διακοπή στο Κολωνάκι, στη Ρηγίλλης ή στην Αρχιεπισκοπή) αλλά κατά τα άλλα... Πόσο είναι οι απολαβές του καινούριου μεγαλοϋπαλλήλου της ΔΕΗ; Πόοοοοσο;
Γκρ... Γκρρρρρρρρρρρρ... Γκρρρρρρρρ...
«Ωχ, παιδιά, δεν πιάνει ούτε η ένεση! Run for your life!!!!»
Λοιπόν, σήμερα ήταν μία υπέροχη καλοκαιρινή ημέρα! Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που όλοι γκρινιάζουν και τρομοκρατούνται με την ζέστη, λέει. Ποια ζέστη; Καταπληκτική ημέρα, ηλιόλουστη, οι δημόσιοι υπάλληλοι πήραν το ρεπό τους, διακοπές ρεύματος (κάποτε πρέπει να κάνει κι αυτό τις διακοπές του), οι δρόμοι άδειοι... Δηλαδή, πόσο γκρινιάρηδες είμαστε για λαός; Ε; Τίποτα δεν μας ικανοποιεί... Βρέχει. «Ωχ, αμάν!», πλημμύρες σκεφτόμαστε εμείς. Έχει ήλιο. «Ωχ, αμάν!», γκρινιάζουμε για την ζέστη. Κίνηση στους δρόμους. «Γαμώ την πουτάνα τους!», βρίζουμε όλη μέρα στο φανάρι. Άδειοι οι δρόμοι. «Γαμώ τα όρια ταχύτητας!», ξαναβρίζουμε μόλις βάλουμε τετάρτη. Όχι φίλοι μου! Το νόημα της ζωής δεν βρίσκεται εκεί, δηλαδή στην γκρίνια. Όχι... Όλα αυτά μας διδάσκουν ότι τα γαμημένα σκατά που μας περικυκλώνουν γ#$... Γκρ... Γκρρρ... Γκρρρρρρρρρρρ...
Ναι, συγγνώμη, τι έλεγα... Α, ναι! Αρμονικά πλασμένα είναι όλα γύρω μας και πρέπει να είμαστε και γαμώ τα μίζερα πλάσματα για να μην το καταλαβαίνουμε αυτό. Ας πούμε σήμερα. Ό,τι τηλέφωνο δέχτηκα όλη μέρα (μαμά, μπαμπάς, αδέρφια, θείες, φίλοι, συμφοιτητές, καθηγητές...) ήταν για να ερωτηθώ αν ζω (προφανές σφάλμα, αφού απαντάω το τηλέφωνο), αν είμαι σπίτι (προφανώς και όχι, θέλω να πιστεύω ότι είμαι άνθρωπος) κι αν δροσίζομαι (προφανές σφάλμα, το σώμα μου δεν διαθέτει air-condition). Κάλλιστα, όμως, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για το τι θα κάνουμε το βράδυ, τι κάναμε χθες, τι κάνει η Μαριγούλα, για τις πολικές αρκούδες, το τέρας του Λοχ Νες, τις φονικές σαρανταποδαρούσες, τα ωραία πόδια που ξεπροβάλλουν από τις καλοκαιρινές φούστες, τα εξώπλατα και πάει λέγοντας... Λοιπόν, δεν ξέρω τι ζόρι τραβάτε εσείς, εγώ όμως μια χαρά τις βρίσκω τις καιρικές συνθήκες.
Κατ' αρχάς, ακυρώθηκε το σημερινό μάθημα. Άρα δεν έκανα την παρουσίαση που ήταν να κάνω και ξενύχτησα τρία βράδια, άρα πάει για μια εβδομάδα αργότερα κι άρα γαμώ την μαλακία #$%^%*... Γκρ... Γκρρρρρρρρ... Ναι, λοιπόν, έφυγε από πάνω μου ένα άγχος και είχα όλη την ημέρα ελεύθερη! Φυσούσε ένα καταπληκτικό αεράκι στην σάουνα (=ανεμιστήρας στο σπίτι), τόσο δηλαδή, που ενώ κυκλοφορούσα με το μαγιό μου και ίδρωνα και αποβάλλονταν οι τοξίνες ταυτόχρονα κι ένα καυτό αεράκι υπνηλίας έφτανε σε εμένα και γλάρωνα... Κοιμήθηκα λοιπόν και ταυτόχρονα έκαιγα και λίπη... Αμ το άλλο; Εγώ, που υπό κανονικάς συνθήκας είμαι γκαμήλα και το νερό έχω ξεχάσει τι γεύση έχει, σήμερα κατανάλωσα πάνω από τρία λίτρα. Κι όπως όλοι γνωρίζουμε το νερό είναι ο καλύτερος φίλος του σώματος!
Ξύπνησα λοιπόν, τελειωτικά, κάποια στιγμή κατά τις δώδεκα το μεσημέρι. Κι εκεί κατάλαβα πως αυτός ο καιρός έχει κι άλλα καλά! Εδώ και τρεις μέρες κάνω αποτοξίνωση από τον καφέ! Χωρίς να το έχω επιδιώξει. Αυτό το καταπληκτικό θερμό αθηναϊκό κλίμα με κάνει να αποστρέφομαι τον καφέ φίλτρου (φραπέ δεν πίνω ούτε με σφαίρες) και τον ελληνικό κι άρα... Να μην φτιάχνω καφέ! Έχω βέβαια κάτι πονοκεφάλους, πρόσφατα είδα ότι είναι τυπικό σύμπτωμα κατά τη φάση απεξάρτησης από τον καφέ, αλλά νιώθω υπέροχα! Τα τσιγάρα έχουν άλλη γεύση, ποτέ πριν δεν τα απολάμβανα τόσο όσο τώρα με το νερό! Γαμώ το φελέκι τους γαμώ έτσι που τα έχουν κάνει πουτάνα με το κλίμα και μας @!@%$%&&*(%$... Γκρρρρρρρρρ... Γκρρρρ...
Έχοντας λοιπόν όλη τη μέρα ελεύθερη αποφάσισα να κάνω μία επανάληψη τα επεισόδια του πρώτου κύκλου του Flying Circus των Monty Python. Εκπληκτικά, αυτοί οι φοβεροί τύποι κάποτε έβγαζαν την γλώσσα σε ένα ολόκληρο σύστημα με τρόπο ευρηματικό κι όχι πουλώντας την γλώσσα που βγαίνει κοροϊδευτικά χτίζοντας περιουσίες (ονόματα δεν λέμε)... Αφού, λοιπόν, τέλειωσα και με αυτό σκέφτομαι πως μου έχει λείψει μεσημεριανό φαγητό με ουζάκια και καλή παρέα. Κάνω τις ψακτικές μου, παίρνω τα τηλέφωνά μου... Όλοι ήταν στα σπίτια τους! Κάνω την πρότασή μου, όοοοχι μου λένε, είμαι τρελλή;, έξω είναι κόλαση!, μέσα είναι παράδεισος. Μπράβο, νοικοκυρεύτηκαν οι φίλοι μου, άρχισαν να κοιτάνε την οικογένειά τους, το αμόρε, έκοψαν το φαγητό έξω και τα ποτά, σοβαρεύτηκαν και κατάλαβαν ότι δεν πρέπει να κοπροσκυλιάζουν συνέχεια... Κι όλα αυτά χάρη στον εκπληκτικό καιρό των τελευταίων ημερών!
Έβαλα, λοιπόν, και είδα το The Queen του Stephen Frears, καταπληκτική ταινία! Ε, λοιπόν, σήμερα ήταν η ημέρα του αγγλικού θριάμβου! Εκατό στραβά να τους καταλογίσει κάποιος, όταν όμως θέλουν το έχουν... Χαλαρά! Ενθουσιάστηκα λοιπόν, πω πω, τόσο απροσδόκητη και απρογραμμάτιστη χαλάρωση και χαρά είχα καιρό να νιώσω. Έπιασα μουσικές που είχα να τις ακούσω χρόνια. Έπεσα πάνω στο Signify των Porcupine Tree, στο The Contino Sessions των Death In Vegas και στο Renegades των Rage Against The Machine (έπεσα και σε άλλες αλλά δεν είχα χρόνια να τις ακούσω). Και ταυτόχρονα ίδρωνα, αφυδατωνόμουν, πονούσε το κεφάλι μου γαμώ τους παπάρηδες@$#%&^^%*(^()()$#$!$%^&& ... Γκρ... Γκρρρρρρρρρρρ... Γκρρ...
Το απόγευμα αργά, πήγα για καφέ σε μία καφετέρια με κλιματισμό. Τρεις ώρες κάτσαμε, πρώτη φορά αντέχω τόσο σε καφετέρια χωρίς να με πιάσει εκνευρισμός στην καρέκλα! Είδα τους φίλους μου, μιλήσαμε, γελάσαμε, φάγαμε το παγωτό μας, ήπια και έναν καφέ μπόμπα!!! Απίστευτα πράγματα για καθημερινή δηλαδή, να έχω τρεις ώρες ελεύθερες για καφέ! Μετά γύρισα στο σπίτι, στην τηλεόραση έπαιζε το Casino του Scorsese. Μαγεία. Σκέτη μαγεία είναι ο άτιμος όποτε το θελήσει. Ποτάκι, σάουνα, αεράκι και ταινιάρα. Μεγαλεία, αυτό είναι ζωή! Και μετά από αυτό, βέβαια, η βραδιά έκλεισε με παγάκια να εξατμίζονται σε καυτά σώματα και γλώσσες. Ό,τι καλύτερο...
Για αυτό λοιπόν σας λέω... Είμαστε πολύ αχάριστο είδος εμείς οι άνθρωποι. Όλο γκρινιάζουμε, καταστροφολογούμε, ασχολούμαστε με μερικά πταισματάκια κακόμοιρων πολιτικών, ανίδεων διοικήσεων, παραγόντων δημοσίου βίου, προέδρων και κάθε λογής πλασμάτων... Αφού όλα πάνε ρολόι, γιατί είμαστε τόσο κακοί; Ο πλανήτης πάει από το καλό στο καλύτερο, η πείνα και η φτώχεια καταπολεμώνται, οι πόλεμοι έχουν εξαλειφθεί, η αδικία και η διαφθορά πατάσσονται, τα οικονομικά μας είναι ανθηρότατα, έχουμε άπλετο χρόνο ελεύθερο από εργασία, τα ατομικά, κοινωνικά κι εργασιακά δικαιώματά μας τα σέβονται με ευλάβεια οι συμπολίτες μας και το κράτος, οι θάλασσές μας είναι πεντακάθαρες και συνεχίζουμε να χτίζουμε άψογης αισθητικής κτίρια γύρω μας και να κυκλοφορούμε με οικολογικότατα αυτοκίνητα γιατί η ζέστη των ημερών έχει να κάνει μόνο με κάποια ανεξήγητη δυσλειτουργία του καιρού...
Γκρ... Γκρρρρρρρρρρρ... Γκρρρρρρρρρρρρρρρ.....
Ρε δεν πάνε στο διάολο όλοι; Ποιοι; Όλοι, κι εμείς μαζί τους, γιατί τα ίδια σκατά έχουμε γίνει. Σήμερα, ερήμην μου, μού παρήγγειλαν κλιματιστικό για να μην πεθάνω λέει ενώ είχα πει κατηγορηματικά όχι. Όχι ρε, τα ίδια σκατά είμαστε, με μικρότερο ή μεγαλύτερο δάχτυλο, πάντως δάχτυλο στην πίτα όλοι βάζουμε. Άει στο διάολο ρε, που λίγες εβδομάδες πριν ασχολούμασταν με την Σύνοδο των Οχτώ και τώρα πάμε κι αγοράζουμε όλοι κλιματιστικά!
Γκρρρρρ... Γκρ... Γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ...
Άει στο διάολο που γκρινιάζουμε άτομα 15, 25, 35 χρονών για την ζέστη και άτομα τρίτης ηλικίας έβγαιναν πρωί για να ψωνίσουν με την πενιχρή τους σύνταξη το ψωμί της ημέρας, επιστρέφοντας μετά σε ένα σπίτι χωρίς κλιματιστικά κι ανεμιστήρες. ´Αντε και στο διάολο με υπηρεσίες ΔΕΗ, λέει, που περήφανα πριν από τρεις μέρες δήλωναν πανέτοιμες να αντιμετωπίσουν την ζήτηση της αγοράς, σήμερα έκοβαν το ρεύμα (δεν άκουσα για διακοπή στο Κολωνάκι, στη Ρηγίλλης ή στην Αρχιεπισκοπή) αλλά κατά τα άλλα... Πόσο είναι οι απολαβές του καινούριου μεγαλοϋπαλλήλου της ΔΕΗ; Πόοοοοσο;
Γκρ... Γκρρρρρρρρρρρρ... Γκρρρρρρρρ...
«Ωχ, παιδιά, δεν πιάνει ούτε η ένεση! Run for your life!!!!»
Sunday, 24 June 2007
Το φανταχτερό περιτύλιγμα του κόσμου
«(...) Επίσης, βάσει επιστημονικών ερευνών των τελευταίων δεκαετιών, υποστηρίζεται ότι υψηλές θερμοκρασίες μπορεί να συμβάλουν στην εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς.(...)»
Είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών και νιώθω να βράζω. Κι όσο μεγαλώνω τόσο μεγαλώνει η θερμοκρασία, κάποτε θα εξατμιστώ φοβάμαι... Δεν φταίει ο καύσωνας και σίγουρα δεν φταίει το αίμα, που από ό,τι έχω καταλάβει όλοι θεωρούν ότι έχει σημείο βρασμού τις ηλικίες 16-28. Μετά πήζει, σχηματίζει σβώλους και το άτομο τελικά πεθαίνει από θρόμβωση. Η διανοητική θρόμβωση πάντως σίγουρα δεν γνωρίζει ηλικία.
Τα στερεότυπα. Μείζον δείγμα διανοητικής θρόμβωσης. Ας το δούμε, όμως, λίγο αναλυτικότερα πριν αρχίσουμε τους αφορισμούς. Πάντα με εκνεύριζαν οι γενικολογίες και τα στερεότυπα. «Οι γυναίκες μπλα μπλα...», «Όλες οι γυναίκες μπλα μπλα...», «Όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια. Μπλα μπλα...». Αυτόματος συναγερμός μη συνεννόησης με τον άλλον. Παλιότερα προσπαθούσα να τους αλλάξω γνώμη, μετά την είδα μεγαλύτερη και τους δούλευα. Τώρα πατάω κάτι φοβερά βρισίδια μέσα στο κεφάλι μου και παίρνω την βαριεστημένη μου φάτσα μπροστά τους.
Μέχρι που πριν από αρκετούς μήνες άρχισα να βλέπω την άλλη πλευρά. Επειδή ποτέ δεν είχα γυναίκες κοντινές φίλες, παρά μόνο αγόρια, ήταν και δύσκολο να αντιληφθώ την γυναικεία ψυχολογία σε όλο της το μεγαλείο σε νεώτερη ηλικία. Ας μην γενικεύσω, όμως. Βασική μου αντίληψη είναι πως πέρα από άνδρες και γυναίκες είμαστε και άνθρωποι. Όταν δεν είμαστε τελείως ζώα δηλαδή.
Θυμώνω. Φοβερά. Με ανθρώπους που το παίζουν για να είναι. Χωρίς να είναι, είναι επειδή το παίζουν. «Το παίζω άρα υπάρχω». Και πείθει αυτό, μια ολόκληρη κοινωνία έχει μείνει με το στόμα να χάσκει μπροστά στην πρωτοφανή ερμηνεία μη όντων.
Θυμώνω. Με αυτούς που τα θέλουν όλα έτοιμα, σερβιρισμένα. Που χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι θέλουν παλάτια. Κι αυτό σημαίνει ότι κάποιος μαλάκας πρέπει να γίνει το χέρι που θα τα κάνει όλα.
Συναντώ, λοιπόν, ανθρώπους που την δική τους ανικανότητα την φορτώνουν σε πλάτες άλλων. Χωρίς την στοιχειώδη αξιοπρέπεια να βοηθήσουν στο κουβάλημα· έστω, να μοιραστούν ένα τσιγάρο μαζί με τον άλλο στην ανάπαυλα. Κάντε μόνοι σας τις αναγωγές, μην σας περιορίσω με τα δικά μου παραδείγματα. Κάντε αναγωγές στον εργασιακό χώρο, στις σχέσεις ή όπου αλλού νομίζετε.
Μαζί με αυτόν τον «σταρχιδισμό» λοιπόν, και συγγνώμη για την γλώσσα μου, έρχεται και η δειλία. Πακέτο ασυναγώνιστο. Είναι λοιπόν γαϊδούρι ο άλλος, είναι και μπουχέσας. Γιατί δεν έχει, κατ' αρχήν, την ειλικρίνεια και το θάρρος να παραδεχτεί στον εαυτό του το πόσο άδικος και χέστης είναι. Κι έτσι, αναγκαστική συνθήκη, για ό,τι μπορεί να του πάει στραβά φταίει ο άλλος, αυτός που τραβάει την ανηφόρα κουβαλώντας και το γεμάτο λίπος σώμα του άλλου.
Φοβερή αδικία γύρω μου. Πώς κλείνεις τα μάτια σου σε αυτήν; Πώς κλείνεις τα μάτια στα στραβά του κόσμου αυτού; Αυταπάτες ότι μπορείς να τον αλλάξεις δεν έχεις. Και δεν είναι κι εκεί το θέμα. Ούτε είναι το πώς να την βγάλεις καθαρή. Δεν γίνεται. Κάποια στιγμή θα σου χτυπήσει την πόρτα το «απαράδεκτο». Θα σκύψεις κεφάλι; Θα του σπάσεις το κεφάλι; Θα κάνεις ότι απουσιάζεις; Τι σκατά υποτίθεται ότι κάνει ο άνθρωπος με όλα αυτά που γίνονται γύρω του; Ο άνθρωπος, όχι το ζώο. Το ζώο κοιτά να επιβιώσει· βασικό ένστικτο. Ο άνθρωπος, όμως; Μένει σε αυτό;
Βράζω, λοιπόν. Στο ζουμί μου προς το παρόν. Χάνω από αυτό, το ξέρω. Οι άνθρωποι δεν έχουν συνηθίσει να ακούνε τα πράγματα όπως τα σκέφτεται κάποιος. Θέλουν γυαλιστερές λέξεις, κοπλιμέντα τυλιγμένα σε fancy περιτύλιγμα. Οι γυναίκες τώρα τελευταία αρχίζω επικίνδυνα να πιστεύω ότι θέλουν κι έναν μαλάκα τυλιγμένο σε fancy περιτύλιγμα. Πολύ μαλάκα όμως. (Αρχίζω να γενικεύω τώρα. Μην πέσετε να με φάτε, απαραίτητη συνθήκη η υπερβολή σε τέτοιου είδους θέματα.)
Να τραβάει κουπί χωρίς να κατσαρώσει από την υγρασία ούτε μισή τρίχα από το «κομμωτηριακό» μαλλί της απαυτής. Να κουβαλάει τα ψώνια του σούπερ μάρκετ σαν τον Ινδό βαστάζο παλιών ταινιών. Το περιτύλιγμά του να είναι πάνω από 100 ίππους, να έχει πιστωτικό όριο το Έβερεστ και σωματικά προσόντα Mr. Universe. Αυτό που ξεχνάνε, βέβαια, είναι ότι οι ίδιες δεν είναι από στόφα σταρ του Χόλυγουντ ούτε έχουν το μυαλό του Αϊνστάιν. Συνήθως είναι η μετριότητα καμουφλαρισμένη κάτω από τόνους πούδρας και μάσκαρας και το βλέμμα της αγελάδας κρυμμένο κάτω από τεράστια γυαλιά ηλίου. Το ακόμα καλύτερο, όμως, είναι ότι πείθουν. Κι έτσι μπορεί ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να πιστέψει ότι είναι βλάκας, ο ωραιότερος άνδρας να νομίζει ότι είναι για τα μπάζα. Κι ότι η απαυτή του κάνει χάρη που τον φορτώνει.
Γιατί, κι έτσι επιστρέφουμε από ό,τι διαπιστώνω στην αρχή του κειμένου, είσαι ό,τι το παίζεις. Μόνο που αν δεν έχεις καμία διάθεση να το παίξεις κάτι κάνεις τον ταξιθέτη στην παράσταση των άλλων. Και περιμένεις κάποιον να σου χτυπήσει υποτιμητικά το μάγουλο και να σου δώσει φιλοδώρημα ψιθυρίζοντας «Για τον κόπο σου». Και δεν τα γράφω όλα αυτά γιατί μου συνέβη ή συμβαίνει κάτι τρομακτικό αυτόν τον καιρό. Με τα νεύρα που έχω αν μου συνέβαινε και κάτι φοβερό μάλλον θα είχα πάρει γραμμή για ίδρυμα.
Παρατηρώ απλά, παρατηρώ ακόμα και σε περιπτώσεις που θέλω να μπω μέσα στην κατάσταση και να γίνει πανικός. Κάποιες φορές είμαι σαν τους γέρους του Muppet Show, κυνική και απόμακρη. Άλλες πάλι, αυτή η ανικανότητά μου να παρέμβω, με κάνει να θέλω να τα σπάσω όλα.
Είναι κι αυτή η γαμημένη ζέστη που μαζί με την ηλιθιότητα που κινείται γύρω μας γίνεται αφόρητη... Και πώς να μην συνδυαστεί μετά η ζέστη με την επιθετική συμπεριφορά; Το εξωτερικό, εύκολα παρατηρήσιμο, φαινόμενο θεωρείται πάντα η αιτία... Για τον κόσμο του περιτυλίγματος.
Είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών και νιώθω να βράζω. Κι όσο μεγαλώνω τόσο μεγαλώνει η θερμοκρασία, κάποτε θα εξατμιστώ φοβάμαι... Δεν φταίει ο καύσωνας και σίγουρα δεν φταίει το αίμα, που από ό,τι έχω καταλάβει όλοι θεωρούν ότι έχει σημείο βρασμού τις ηλικίες 16-28. Μετά πήζει, σχηματίζει σβώλους και το άτομο τελικά πεθαίνει από θρόμβωση. Η διανοητική θρόμβωση πάντως σίγουρα δεν γνωρίζει ηλικία.
Τα στερεότυπα. Μείζον δείγμα διανοητικής θρόμβωσης. Ας το δούμε, όμως, λίγο αναλυτικότερα πριν αρχίσουμε τους αφορισμούς. Πάντα με εκνεύριζαν οι γενικολογίες και τα στερεότυπα. «Οι γυναίκες μπλα μπλα...», «Όλες οι γυναίκες μπλα μπλα...», «Όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια. Μπλα μπλα...». Αυτόματος συναγερμός μη συνεννόησης με τον άλλον. Παλιότερα προσπαθούσα να τους αλλάξω γνώμη, μετά την είδα μεγαλύτερη και τους δούλευα. Τώρα πατάω κάτι φοβερά βρισίδια μέσα στο κεφάλι μου και παίρνω την βαριεστημένη μου φάτσα μπροστά τους.
Μέχρι που πριν από αρκετούς μήνες άρχισα να βλέπω την άλλη πλευρά. Επειδή ποτέ δεν είχα γυναίκες κοντινές φίλες, παρά μόνο αγόρια, ήταν και δύσκολο να αντιληφθώ την γυναικεία ψυχολογία σε όλο της το μεγαλείο σε νεώτερη ηλικία. Ας μην γενικεύσω, όμως. Βασική μου αντίληψη είναι πως πέρα από άνδρες και γυναίκες είμαστε και άνθρωποι. Όταν δεν είμαστε τελείως ζώα δηλαδή.
Θυμώνω. Φοβερά. Με ανθρώπους που το παίζουν για να είναι. Χωρίς να είναι, είναι επειδή το παίζουν. «Το παίζω άρα υπάρχω». Και πείθει αυτό, μια ολόκληρη κοινωνία έχει μείνει με το στόμα να χάσκει μπροστά στην πρωτοφανή ερμηνεία μη όντων.
Θυμώνω. Με αυτούς που τα θέλουν όλα έτοιμα, σερβιρισμένα. Που χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι θέλουν παλάτια. Κι αυτό σημαίνει ότι κάποιος μαλάκας πρέπει να γίνει το χέρι που θα τα κάνει όλα.
Συναντώ, λοιπόν, ανθρώπους που την δική τους ανικανότητα την φορτώνουν σε πλάτες άλλων. Χωρίς την στοιχειώδη αξιοπρέπεια να βοηθήσουν στο κουβάλημα· έστω, να μοιραστούν ένα τσιγάρο μαζί με τον άλλο στην ανάπαυλα. Κάντε μόνοι σας τις αναγωγές, μην σας περιορίσω με τα δικά μου παραδείγματα. Κάντε αναγωγές στον εργασιακό χώρο, στις σχέσεις ή όπου αλλού νομίζετε.
Μαζί με αυτόν τον «σταρχιδισμό» λοιπόν, και συγγνώμη για την γλώσσα μου, έρχεται και η δειλία. Πακέτο ασυναγώνιστο. Είναι λοιπόν γαϊδούρι ο άλλος, είναι και μπουχέσας. Γιατί δεν έχει, κατ' αρχήν, την ειλικρίνεια και το θάρρος να παραδεχτεί στον εαυτό του το πόσο άδικος και χέστης είναι. Κι έτσι, αναγκαστική συνθήκη, για ό,τι μπορεί να του πάει στραβά φταίει ο άλλος, αυτός που τραβάει την ανηφόρα κουβαλώντας και το γεμάτο λίπος σώμα του άλλου.
Φοβερή αδικία γύρω μου. Πώς κλείνεις τα μάτια σου σε αυτήν; Πώς κλείνεις τα μάτια στα στραβά του κόσμου αυτού; Αυταπάτες ότι μπορείς να τον αλλάξεις δεν έχεις. Και δεν είναι κι εκεί το θέμα. Ούτε είναι το πώς να την βγάλεις καθαρή. Δεν γίνεται. Κάποια στιγμή θα σου χτυπήσει την πόρτα το «απαράδεκτο». Θα σκύψεις κεφάλι; Θα του σπάσεις το κεφάλι; Θα κάνεις ότι απουσιάζεις; Τι σκατά υποτίθεται ότι κάνει ο άνθρωπος με όλα αυτά που γίνονται γύρω του; Ο άνθρωπος, όχι το ζώο. Το ζώο κοιτά να επιβιώσει· βασικό ένστικτο. Ο άνθρωπος, όμως; Μένει σε αυτό;
Βράζω, λοιπόν. Στο ζουμί μου προς το παρόν. Χάνω από αυτό, το ξέρω. Οι άνθρωποι δεν έχουν συνηθίσει να ακούνε τα πράγματα όπως τα σκέφτεται κάποιος. Θέλουν γυαλιστερές λέξεις, κοπλιμέντα τυλιγμένα σε fancy περιτύλιγμα. Οι γυναίκες τώρα τελευταία αρχίζω επικίνδυνα να πιστεύω ότι θέλουν κι έναν μαλάκα τυλιγμένο σε fancy περιτύλιγμα. Πολύ μαλάκα όμως. (Αρχίζω να γενικεύω τώρα. Μην πέσετε να με φάτε, απαραίτητη συνθήκη η υπερβολή σε τέτοιου είδους θέματα.)
Να τραβάει κουπί χωρίς να κατσαρώσει από την υγρασία ούτε μισή τρίχα από το «κομμωτηριακό» μαλλί της απαυτής. Να κουβαλάει τα ψώνια του σούπερ μάρκετ σαν τον Ινδό βαστάζο παλιών ταινιών. Το περιτύλιγμά του να είναι πάνω από 100 ίππους, να έχει πιστωτικό όριο το Έβερεστ και σωματικά προσόντα Mr. Universe. Αυτό που ξεχνάνε, βέβαια, είναι ότι οι ίδιες δεν είναι από στόφα σταρ του Χόλυγουντ ούτε έχουν το μυαλό του Αϊνστάιν. Συνήθως είναι η μετριότητα καμουφλαρισμένη κάτω από τόνους πούδρας και μάσκαρας και το βλέμμα της αγελάδας κρυμμένο κάτω από τεράστια γυαλιά ηλίου. Το ακόμα καλύτερο, όμως, είναι ότι πείθουν. Κι έτσι μπορεί ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να πιστέψει ότι είναι βλάκας, ο ωραιότερος άνδρας να νομίζει ότι είναι για τα μπάζα. Κι ότι η απαυτή του κάνει χάρη που τον φορτώνει.
Γιατί, κι έτσι επιστρέφουμε από ό,τι διαπιστώνω στην αρχή του κειμένου, είσαι ό,τι το παίζεις. Μόνο που αν δεν έχεις καμία διάθεση να το παίξεις κάτι κάνεις τον ταξιθέτη στην παράσταση των άλλων. Και περιμένεις κάποιον να σου χτυπήσει υποτιμητικά το μάγουλο και να σου δώσει φιλοδώρημα ψιθυρίζοντας «Για τον κόπο σου». Και δεν τα γράφω όλα αυτά γιατί μου συνέβη ή συμβαίνει κάτι τρομακτικό αυτόν τον καιρό. Με τα νεύρα που έχω αν μου συνέβαινε και κάτι φοβερό μάλλον θα είχα πάρει γραμμή για ίδρυμα.
Παρατηρώ απλά, παρατηρώ ακόμα και σε περιπτώσεις που θέλω να μπω μέσα στην κατάσταση και να γίνει πανικός. Κάποιες φορές είμαι σαν τους γέρους του Muppet Show, κυνική και απόμακρη. Άλλες πάλι, αυτή η ανικανότητά μου να παρέμβω, με κάνει να θέλω να τα σπάσω όλα.
Είναι κι αυτή η γαμημένη ζέστη που μαζί με την ηλιθιότητα που κινείται γύρω μας γίνεται αφόρητη... Και πώς να μην συνδυαστεί μετά η ζέστη με την επιθετική συμπεριφορά; Το εξωτερικό, εύκολα παρατηρήσιμο, φαινόμενο θεωρείται πάντα η αιτία... Για τον κόσμο του περιτυλίγματος.
Subscribe to:
Posts (Atom)
