Monday 16 April 2007

Το Δελτίο των 8

Ακολουθεί το ραπόρτο της ημέρας, γραμμένο σε γλώσσα σύγχρονη - λόγο αμείλικτα γρήγορο, έτσι για να συνηθίζω. Από ό,τι φαίνεται η γλώσσα, οι ρυθμοί, η πληροφορία πρέπει να κυλάνε γρήγορα, να μην καταλαβαίνει ο κόσμος τι ακούει, πριν καταλάβει να ξεχάσει, να αποκτήσει μνήμη χρυσόψαρου -για να επιβιώσει στη γυάλα που φτιάξαν -και φτιάξαμε- για αυτόν.

Η μελαγχολία συνεχίζεται. Δεν ανεβαίνεις έτσι απλά, η κάθοδος είναι ευκολότερη -κατρακυλάς και πιάνεις πάτο. Ο Σίσυφος είναι μέσα μας -τιμωρημένοι για το αμάρτημα της σκέψης. Άνθρωποι με προσπερνούν γρήγορα στο δρόμο, μια κυρία κρατάει την τσάντα της σφιχτά -οι κλέφτες καραδοκούν για χρυσά βραχιόλια και κινητά. Έναν μπόμπιρα τον πήρε ο ύπνος στο πίσω κάθισμα του πολυτελούς αυτοκινήτου -μα πώς τα κατάφερε ο μπαγάσας με τόσο θόρυβο γύρω του; -ο μπαμπάς του κατεβαίνει, τον ανασηκώνει στην αγκαλιά του, τον χαϊδεύει στην πλάτη, τον δένει στο κάθισμα. Συγκινητικό -απορώ γιατί, τόσο σκληροί έχουμε γίνει άραγε;

Δουλεύω άρα δεν σκέφτομαι. Δεν σκέφτομαι άρα συνεχίζω. Δυστυχώς παραιτήθηκα. Σε δέκα μέρες θα έχω φύγει. Κρίμα, μόλις ήρθε ένας καινούριος που βάλθηκε να με μάθει πασιέντζα. Τώρα δεν θα έχω κανένα απαραίτητο προσόν για το Δημόσιο. Δεν γυρίζω πίσω κουφάλες - η ψυχή μου δεν πουλιέται.

Το χρώμα. Που αποφάσισα να βάλω στη ζωή μου. Είναι ένα πράσινο μακό. Είναι τέσσερις νέες γλάστρες με λουλούδια. Τώρα ανοίγω την κουρτίνα και στους τοίχους της απέναντι πολυκατοικίας φυτρώνουν πεόνιες, μαργαρίτες και γιασεμί. Οι κηρομπογιές - 0,99 ευρώ. Τελευταία φορά ζωγράφιζα με κάρβουνο. Μετά είπα στον εαυτό μου "Όχι άλλο κάρβουνο" - και αγόρασα κηρομπογιές. Ένα καράβι πετάει σε πορτοκαλί θάλασσα και μωβ ουρανό. Κάποτε ήμουν παιδί - τώρα ακροβατώ επικίνδυνα κάθε που θυμάμαι.

Αν ο Rimbaud έγραφε τώρα το "Μια εποχή στην Κόλαση" άραγε τι αλφάβητο να έφτιαχνε; Τι χρώμα να είχαν τα γράμματα; Μια διαφήμιση με πληροφορεί ότι συνάνθρωποί μου κάθονται στην τηλεόραση και δεν ακούν -πρέπει να αγοράσουν το προτεινόμενο ακουστικό. Κι εγώ που νόμιζα ότι πρέπει να σταματήσουν τις παπαρολογίες, τις άναρθρες πιθηκίσιες κραυγές που συντονίζονται και εξακοντίζονται ταυτόχρονα προς το θεατή τα τηλεκατακάθια για να βγάλουμε τα χέρια μας από τα αυτιά. Καταλάβατε κύριοι διαφημιστές; Δεν είναι παθολογικό το ζήτημα - τουλάχιστον από την πλευρά των θεατών.

Ούτε εφημερίδες αγοράζω τον τελευταίο καιρό - αλλαγές και αλλαξοκωλιές. Άλλαξαν οι δημοσιογράφοι ή τα αφεντικά; -το πρόβλημα είναι στην υπαγόρευση ή στην μετάφραση; Ελέγχομαι. Περπατώντας, ανεβοκατεβαίνοντας σκαλιά, μπαίνοντας σε τράπεζα. Στην Αγγλία ήμουν η "Falakri Tragoudistria" κι ο συγκάτοικός μου ο "Labros Kostantaras Veggos". Τουλάχιστον πριν να κλάψουμε με το περιεχόμενο ρίχναμε κι ένα κοροϊδευτικό γέλιο -και μούντζα- στους άρχοντες του ελέγχου...

Όταν δουλεύω δεν σκέφτομαι. Θα σταματήσω να δουλεύω. Θα σκέφτομαι. Θα υπάρχω άραγε τότε ή θα καώ; Το μέλλον...

18 comments:

Μικρός Πρίγκιπας said...

Μην σταματήσεις να σκέφτεσαι.Μην σταματήσεις.........

Alpha said...

όταν κάνουμε κάτι από θάρρος και όχι από φόβο...

δε θα καείς-ίσα ίσα

2Σx2 said...

"Ακολουθεί το ραπόρτο της ημέρας, γραμμένο σε γλώσσα σύγχρονη - λόγο αμείλικτα γρήγορο, έτσι για να συνηθίζω." Να συνηθίζεις; Θα πιάσεις δουλειά ως τηλεπαρουσιάστρια, θα σε βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων;

Το να είσαι σκεπτόμενος είναι τόσο απαιτητικό ώρες-ώρες που σε κάνει να σκέφτεσαι αν αξίζει να σκέφτεσαι, πως αν δεν σκεφτόσουν θα ήσουν πιο ευτυχής, μακάριος!

allmylife said...

ήδη καίγεσαι...

"σαν τα αθάνατα μυθικά κεριά"
(Κέρουακ)

o kairos said...

Ας πουμε και καμιά μαλακια:Απο τι δουλεια φευγεις και τι δουλεια κανεις.

industrialdaisies said...

@ μικρός πρίγκιπας: Αν ήξερα πώς, συγγνώμη αλλά,θα το έκανα. Δεν ξέρω πώς. Μπορεί να βάλω αγγελία ή να σκέφτομαι πλέον πώς θα κατασκευάσω μια μηχανή που να σταματάει τη σκέψη (η τηλεόραση είναι μια καλή προσπάθεια αλλά μου δημιουργεί αλλεργία). Καλωσήρθες.

@ mosaic: Είναι μαζί mosaic... Θάρρος θέλει να πετάξεις αυτό που οι περισσότεροι γύρω σου νομίζουν για καλό σου και να ξεκινήσεις μην ξέροντας πώς ή για που. Φόβος, ότι αν συνεχίσω θα αηδιάσω τόσο πολύ με τον εαυτό μου και θα νεκρώσει κάθε εγκεφαλικό κύτταρο που δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει. Καλωσήρθες.

@ 2σχ2: Είσαι τρελλός;;;; Πραγματικά, δεν ξέρω τι να γράψω σε αυτή σου την ερώτηση εκτός από: είσαι τρελλός;;;; Προσπαθώ να μάθω τον τρόπο αυτό γιατί σε λίγο καιρό νομίζω δεν θα μου έχει απομείνει κανένας σχεδόν κοντινός άνθρωπος να μπορώ να συνεννούμαι. Όσο για το δεύτερο, ο Νίτσε είχε πει κάποτε ότι μόνο οι τρελλοί και τα παιδιά είναι ευτυχισμένοι...

@ allmylife:Σ'ευχαριστώ τόσο πολύ... Κυρίως που γύρισες. Αυτό, δεν έχω κάτι άλλο (τιμή μου που σου έφερα στο νου τον Kerouac...)

@ o kairos: Αχ, Καιρέ, με φέρνεις στο σημείο που φοβόμουν. Να χάσω και το ελάχιστο εκτίμησης ή συμπάθειας ή ό,τι άλλο μπορεί να απολάμβανα εδώ μέσα. Αναγκαστικά κάνω (έκανα) την πρακτική μου στη δικηγορία. Την κόβω στη μέση και δια παντός. Ποτέ μου δεν θέλησα να σπουδάσω αυτό ή να κερδίσω χρήματα από κάτι σε σχέση με το χώρο αυτό (ούτε το πέτυχα κατά τη διάρκεια της πρακτικής :p). ήταν απλά το βήμα που μου φάνηκε σωστό για να πατήσω μετά και να σπουδάσω σκηνοθεσία που πάντα ήθελα. Γιατί δεν το έκανα εξ αρχής είναι μεγάλη συζήτηση.
Τώρα σκοπεύω να ασχοληθώ με το μεταπτυχιακό μου που έχει να κάνει με πολιτισμικές σπουδές και επικοινωνία και να επιχειρήσω εξ αποστάσεως ένα μεταπτυχιακό στη σεναριογραφία. Να διαβάσω βιβλία και να γράψω σενάρια -που έχω ή στο μυαλό ή σε πρωτόλεια μορφή στον υπολογιστή. Επάγγελμα: άνεργος μέχρι νεωτέρας. Και πίστεψέ με, αυτό με τρομάζει λιγότερο από το να συνεχίσω να δουλεύω σε σχέση με τη δικηγορία. Είδες μαλακία...;

o kairos said...

Αυτο εγω το λεω γενναιοτητα.Κι απο κει που σε συμπαθουσα,τωρα σε εκτιμω κι ολας.Ας προσεχες.

stefanos said...

Δεν ξέρω, εγώ πάλι σε βλέπω σε σωστό δρόμο.
Βγήκες έξω και βλέπεις σωστά.
Πολύ σημαντικό.
Από 'κει και έπειτα ότι διαλέξεις θα είναι σωστό.
Να ξέρεις μόνο ότι όσο λιγότερο ενταχθείς, τόσο πιό δύσκολο θα είναι
Γράφεις μέσα από την ψυχούλα σου, τα σενάρια σου πάνε μία χαρά, αν κρατήσεις την δικηγορία θα ειναι βιοποριστικό.
Αλλά και πάλι, αυτό που αγαπάμε δεν το κ άνουμε επάγγελμα.

Καλή σου ημέρα

dodo said...

"Δυστυχώς παραιτήθηκα"

Από την δουλειά, ναι- από τα όνειρα, όχι.
Και είναι ωραίο να ακροβατείς ανάμεσα σε πορτοκαλιά θάλασσα και μωβ ουρανό...

tolitsa said...

Κι ομως σε αλλες χωρες, το να σταματας κατι και να ξεκινας κατι αλλο που πιστευεις οτι σου ταιριαζει καλυτερα, δεν το λενε γενναιοτητα. Απλα το θεωρουν φυσιολογικο σταδιο της διαδικασιας της αυτοπραγματωσης. Της ανακαλυψης του εαυτου! Για μενα ειναι αυτονοητο ,οτι ΠΡΕΠΕΙ να πειραματιζομαστε, να ψαχνομαστε, ο,τι κανει με λιγα λογια ενα σκεπτομενο ον. Οποτε εισαι στον φυσιολογικο δρομο και οι υπολοιποι στον λαθος!

aniaris said...

Θαυμάζω το θάρρος σου να σταματήσεις να ασχολείσαι με κάτι δπου δε σου αρέσει.Μακάρι να είχα το κουράγιο σου.

industrialdaisies said...

@ O kairos: Εσύ ας πρόσεχες. :P :P :)

@ stefanos: "αυτό που αγαπάμε δεν το κάνουμε επάγγελμα". Για αυτό πάμε κατά διαόλου Στέφανε. Άνθρωποι στριφνοί, αποκαμωμένοι, νευρικοί, παραδομένοι. Ένας κόσμος γεμάτος παράπονος, δουλειές που γίνονται λάθος, αργούν, χωρίς φαντασία. Από την άλλη όσοι αγαπάνε αυτό που κάνουν το κάνουν όμορφα. Και για αυτό παλεύω κι εγώ. Αν μη τι άλλο μας αξίζει να προσφέρουμε στον κόσμο αυτό που αγαπάμε. Δικαίωμα. Βασικό.

@ dodos: Από όλα παραιτούμαι κατά καιρούς. Απλά τα όνειρά μου τα ξαναβρίσκω ή τα ξαναφτιάχνω. Από αυτά αρνούμαι να δηλώσω μόνιμη παραίτηση. Όσο για τις ακροβασίες... Έχουν πάντα χρώμα. Τι χρώμα είναι το θέμα...

@ tolitsa: Συμφωνώ tolitsa, το έχω ζήσει... Εδώ πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνοι μας κυνηγάμε. Μόνοι. Άντε και με αυτούς που μας αγαπάνε, όταν καταλαβαίνουν.

@ aniaris: Διακρίνω μια διστακτικότητα σε εσένα (και από τα γραπτά σου, μια παραίτηση. Όταν καταλάβουμε ότι θάρρος δεν θέλει να τα βροντήξεις αλλά να καταλάβεις ότι οι φόβοι που μας σερβίρουν είναι πλασματικοί, φτιαγμένοι από άλλους γιατί τους συμφέρει, και να αποφασίσεις τι θες τότε θα είμαστε λίγο πιο κοντά στην ευτυχία μας. Άλλωστε, φαντάζεσαι μια ζωή μέσα στην πλήξη και τη θλίψη; Για αυτό σου λέω. Σκέψου και πίστεψε. Απλά.

manosantonaros said...

Hθελες να γίνεις σκηνοθέτης;
Και ποιός σε εμποδίζει;
Αντε ντε...
Περιμένεις κάτι που δεν κατάλαβα;
Ε;

industrialdaisies said...

@ manos antonaros: Επεξεργάζομαι τους τρόπους, διαβάζω ασταμάτητα, ήδη το δουλεύω μέσω του μεταπτυχιακού που κάνω τώρα όσο μπορώ.
Δεν ήθελα μόνο. Θέλω. Με όλη μου την ψυχή. Μόνο που τώρα το πιστεύω κιόλας! Καλωσήρθατε.

Sissi Soko said...

έχω ένα σενάριο. Θέλεις να το σκηνοθετήσεις;

industrialdaisies said...

@ silvia okaliova: Παραγωγό; Εξοπλισμό; Υπομονή; Χρόνο; .....

Anonymous said...

@Industialdaisies:
Καλή θέληση; Πείσμα; Δημιουργικότητα;
Τι σε εμποδίζει να ρίξεις μια ματιά στο σενάριο; Ίσως οι απαιτήσεις του να είναι σε λογικά πλαίσια. Θέλεις να βάλω εγώ χρόνο και υπομονή;
Με εκτίμηση,
Paneris

industrialdaisies said...

@ paneris: τίποτα δεν μου λείπει... Απλώς από την μικρή μου πείρα τονίζω εξ αρχής κάποια απαραίτητα στοιχεία -κυρίως τα δύο τελευταία. Εξ άλλου, αν κάποιος θέλει πάντα υπάρχει και το e mail μου (okaliova αν θες ακόμα επικοινώνησε).
Βοήθεια πάντα χρειαζόμαστε στις δημιουργικές διεργασίες από αυτούς που μας αγαπάνε και από αυτούς που είναι δημιουργικοί... Κατάλαβες πανεράκι γιατί τα ρώτησα όλα αυτά;;