Tuesday 3 April 2007

Το τέλος της ελεύθερης συνουσίας

(Σε αυτό το post δεν υπάρχει χώρος για όμορφες, ποιητικές εκφράσεις. Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων αν κάποιος θιχτεί με τη γλώσσα ή το ύφος. Δεν συνηθίζω να γράφω έτσι αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν σκέφτομαι και έτσι.)

Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω. Δεν έχει να κάνει με αμηχανία, ούτε με έλλειψη έμπνευσης. Έχει να κάνει με το πώς μπορείς να μεταφέρεις σε δομημένο λόγο, ορθολογικό, το "άντε και γαμηθείτε". Από πού ξεκινάς; Το αντιμετωπίζεις χρονικά, από πότε δηλαδή ξεκίνησες να το φωνάζεις μέσα σου; Ή μήπως το αντιμετωπίζεις "ποιοτικά", ποιό από όλα τα "άντε και γαμηθείτε" δηλαδή φωνάζεις πιο δυνατά; Μήπως προσωπικά, ανά κατηγορίες προσώπων που απευθύνεται; Άντε και γαμήσου εαυτέ μου. Αποδομήσου, αφέσου και προσπάθησε να εκφραστείς αυθόρμητα... Προσπάθεια χρειάζεται πια ο αυθορμητισμός...

Άντε και γαμηθείτε, λοιπόν, που είμαστε σήμερα εδώ και ψάχνουμε να βρούμε τι φταίει. Τι φταίει που σκοτώνονται παιδιά στο δρόμο, που χωριζόμαστε σε ίσους και πιο ίσους, που τόσοι άνθρωποι είναι άνεργοι, που ο πλανήτης πάει κατά διαόλου, που πρέπει να σκοτώνονται άμαχοι για τις τσέπες της ακαταμάχητης απανθρωπιάς και βλακείας, που γίναμε όλοι τόσο "δυνάμει" τρομοκράτες και φονιάδες, που είμαστε όλοι φυλακισμένοι σε ένα ατέρμονο "τι φταίει".

Άντε και γαμηθείτε που μέσα σας (και έξω σας) φοράτε το χαμόγελο της αυταρέσκειας και του τοκογλύφου, που ποτέ δεν σας ένοιαξε το "είναι" αλλά το "φαίνεσθαι", που μας καροϊδεύετε (ναι, "καροϊδεύετε", σαν το σκίτσο με το καρότο κρεμασμένο μπροστά στη μούρη του γαϊδάρου) για να κουβαλάμε τα λίπη σας στην ανηφόρα και μετά μας ζητάτε να σας αποζημιώσουμε για το καρότο που καταναλώσαμε.

Άντε και γαμηθείτε που μας κάνετε να αισθανόμαστε ανίσχυροι, που μας κάνετε να απαξιώνουμε ό,τι καλό έχει απομείνει, που αξία για εσάς έχει μόνο ότι αποτελεί νομισματική μονάδα.

Άντε και γαμηθείτε που σήμερα που κλείνω τα εικοσιτέσσερα, επίσημα με αξιολογείτε 300 ευρώ, που το πτυχίο μου και μεταπτυχιακό δεν σας κάνουν, που παραείμαι εξειδικευμένη για τα γούστα σας αλλά χωρίς προϋπηρεσία για να είμαι παραγωγική. Που νιώθω κουρασμένη να ακολουθήσω αυτό που μου αρέσει, που πρέπει να νιώθω τυχερή που δεν με έχετε βάλει με τους υπόλοιπους απόκληρους στα πεζοδρόμια, που ψάχνω να βρω αν είμαι κάπου ξεχωριστή ή καλή και τίποτα δεν έχει σημασία γιατί όλα στο αποτέλεσμα βρίσκονται και αξιολογούνται.

Άντε και γαμηθείτε που το δικό μου αποτέλεσμα είναι ένα στομάχι άρρωστο, μια διαρκής μελαγχολία, ένα πτυχίο που μετράει για εσάς πολλά για μένα τίποτα, ένα μεταπτυχιακό που δεν προχωράει γιατί έτσι αντιστεκόμαστε εμείς, με αυτοκαταστροφή και προσωπικό κόστος -όχι με μαλακίες ρε, πολιτικό κόστος και ένα χρόνο μετά να τα τσεπώνουμε από άλλη θέση-, μια δουλειά που δεν μ'αρέσει, δεν με πληρώνει αλλά πρέπει να την κάνω αλλιώς το πτυχίο που μετράει δεν πιάνει μία -ως μη γενόμενο ρε, αέρας αυτό αέρας και τα μυαλά μας-, παρατημένες ασχολίες γιατί κοστίζουν -κοστίζει ρε μαλάκα αυτό που ανατίμησες και ξέχασες να μου δώσεις τα ρέστα μου-, δυο θανάτους προσώπων που αγαπώ -αγαπώ γιατί αυτό ρε καραγκιόζηδες δεν τελειώνει ούτε αν το πείτε εσείς ούτε ο θάνατος ο ίδιος- σε ιδρύματα για ηλικιωμένους και άτομα με ειδικές ανάγκες -εκεί που δεν μπήκατε ποτέ ούτε εσείς ούτε κανείς που αγαπάτε, ούτε για τα φλας που τόσο σας αρέσουν δεν κάνατε τον κόπο ξεφτίλες-, μία σχεδόν βεβαιότητα που λέει ότι ποτέ δεν θα γίνω αυτό που πάντα ήθελα γιατί δεν πουλάει, δεν συμφέρει, δεν ανήκει καν στη δική σας λίστα της "δωρεάν" παιδείας, γιατί για να το κάνω πρέπει να με ανεχτείτε φοιτήτρια για δυο χρόνια ακόμα -και αυτό μαλάκες σας χαλάει τα σχέδια για Μύκονο ή μήπως σας τρομάζει να "παραμορφωθούμε";

Άντε και γαμήσου εαυτέ μου που το θάρρος να τα βροντήξεις όλα δεν το έχεις, που φοβάσαι να πιστέψεις ότι κάπου θα είσαι κι εσύ καλός, που κλείνεις τα εικοσιτέσσερα και νιώθεις κουρασμένος -γιατί ρε μαλάκα, τι ξέρεις εσύ από βάσανα,ε;-, που ψάχνεις μια ώρα ελεύθερη να καθαρίσεις το αχούρι που μένεις, που δεν δένεσαι με κανέναν γιατί βαριέσαι εύκολα, που γράφεις την άποψή σου και την κριτική σου ξέροντας μέσα σου ότι ειδικός δεν είσαι σε τίποτα, που το αποτέλεσμα σου φωνάζει ότι η εξίσωση είναι λάθος και δεν αλλάζεις το χ. Άντε και γαμήσου που είσαι τόσο σικέ και σε πιάνει κρίση στα γενέθλιά σου. Άντε και γαμήσου που ούτε τη Μεγάλη Εβδομάδα δεν σέβεσαι και βρίζεις σαν νταλικιέρης. Μαλάκα!

Όμως αρκετά το ευχαριστηθήκατε δεν νομίζετε; Είμαστε αυτό που ξέφυγε από το σπασμένο προφυλακτικό σας. Οι μέρες της ανέμελης συνουσίας τελείωσαν. Έσπασε ρε καραγκιόζηδες το πλαστικό και ξεχυνόμαστε πια, με ορμή. Και θα φτάσουμε εκεί όπου είναι να φτάσουμε. Χαμένοι δεν πάμε, γιατί τρέχουμε -δεν πεθαίνουμε πια σε αποστειρωμένο περιβάλλον που μας έφραξε το δρόμο, μας έκοψε στην εκτίναξη. Είμαστε αυτό που απευχόσασταν. Το ανέμελο γαμήσι τελείωσε. Τώρα είναι η ώρα των ευθυνών.

24 comments:

Unknown said...

Μας θέλουν έτσι κορίτσι μου.
Γαμημένους πατόκορφα και να μην μπορούμε ν' ανασάνουμε. Να μην έχουμε μία, ν' αναρωτιόμαστε πότε πρόλαβαν κι άλλαξαν οι συντεταγμένες κι αυτό που είμαστε κανέναν δεν απασχολεί, να μην προλαβαίνουμε να συντάξουμε λίγο χρόνο να φιληθούμε "από κοντά", να βαριόμαστε γρήγορα, να τεμπελιάζουμε περισσότερο, να μην μας αρκεί η προσπάθεια του άλλου να πλησιάσει, να προτρέχουμε στο αποτέλεσμα...Θέλω να χώσω κι εγώ, αλλά διάγω καιρούς γαλήνιους. Σκέφτομαι μόνο όλα εκείνα που διαμορφώνουν, όλα εκείνα που με "κρατάνε" (ανθρώπους και πράγματα), όλα όσα δίνουν το έναυσμα για την πρώτη ανάσα του πρωϊνού. Και, να σου πω, καταλήγω ότι άμα καταφέρνω να είμαι κοντύτερα σ' αυτά, οι μηχανορραφίες τους δεν με αγγίζουν. Εκείνα που με κρατάνε πρέπει να κρατάω κι εγώ.
Stay gold.

ladybug said...

Προσυπογράφω. Και με τα δύο χέρια.
Μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το κείμενό σου. Πάρα πολύ.
Είμαι κι εγώ θυμωμένη μάλλον.

Anonymous said...

Escape route temporary unavailable...but

"Μέσα στα μάτια"


Μερικοί νομίζουν πως δεν είσαι εσύ

αυτός που κάνει την επιλογή

μερικοί νομίζουν πως δεν είσαι εσύ

εκείνος που θα κάνει την αρχή

που θα δώσει ένα νόημα σ’αυτά

για τα οποία περιμένεις στη σειρά

τη χαριστική βολή που περιμένεις

στο δράμα μιας φυλής δυστυχισμένης

Μικρά κομμάτια συμπληρώνουνε το πάζλ

σ’αυτή την ύποπτη γελεία ιστορία

που όσοι ήτανε εκτός έχουν χαθεί

στων ανισόρροπων την αυτοκρατορία

Άς’τους να νομίζουν οτι είναι αυτοί

που ορίζουν τη δική σου τη ζωή

άς’τους να νομίζουν οτι είναι αυτοί

το μέλλον, το παρόν και η αρχή

μέσα στα μάτια να τους κοιτάω και να γίνονται κομμάτια

Μίκρο
"Το τέλος του Κόσμου"
στίχοι: Nikon

Anonymous said...

Δεν έχω λόγια, μ' άρεσε πάρα πολύ. Έβγαλες πάρα πολύ θυμό χωρίς ο ειρμός της σκέψης σου να επηρεάσει τη ποιότητα της γραφής σου. Αυτό κατά τη δική μου άποψη σημαίνει ταλέντο. Μπράβο σου.

ΥΓ: Δεν αποφεύγω να σχολιάσω το περιεχόμενο του κειμένου σου. Θα γίνει και αυτό σε χρόνο δεύτερο.

industrialdaisies said...

@ ilias dimopoulos: Αχ, πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου!!! Εν μέρει... Ίσως φτάνεις σε ένα σημείο που, χωρίς να παραβλέψεις όλα αυτά τα σημαντικά που ανέφερες, νιώθεις τόσο πολύ να σου τη μπαίνουν στη μύτη τα άλλα, κάποια στιγμή που νιώθεις ότι αυτά τα άλλα δεν είναι λιγότερο "προσωπικά" -σε αφορούν, προσωποπαγέστατα μάλιστα, γιατί εσύ σηκώνεσαι να φτιάξεις πρωινό στην αγαπημένη σου αλλά τελευταία μπορεί να μην πηγαίνετε και τόσο καλά λόγω των νεύρων που έχει αυτή με όσα της πάνε στραβα... Κύκλος είναι, ο κύκλος γύρω μας που όταν στενεύει πολύ σκάμε ή το παλεύουμε... Ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη, καιρό είχα να σε ακούσω (διαβάσω anyway...)!
@ ladybug: Από ό,τι διαβάζω κι εγώ στα δικά σου, μάλλον είσαι αλλά σου βγαίνει σε μελαγχολία. Πολύ κοντά είμαστε... Φιλιά!
@ paneris: Αχ, πανεράκι μου, πόσο όμορφες μελωδίες μου φέρνεις με κάποια comments σου!! Όμως... Δεν θα τους αφήσω άλλο. Γιατί δεν διαλύονται με βλέμμα... Ούτε με την αλήθεια... Θέλει δρόμο πολύ, αλλά εχω πεισμώσει,είμαι και πολύ πεσμένη (πράγμα που όπου να'ναι -αν ξέρω τον εαυτό μου- θα μου βγει σε ακόμα μεγαλύτερο θυμό)και δεν θέλω να βυθίζομαι άλλο. Καλό Πάσχα!
@ σεξπυρ: Ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρω τι άλλο να σου γράψω εκτός από "ευχαριστώ". Και "ευχαριστώ". Θα είμαι εδώ και για την άποψή σου για το περιεχόμενο, όταν θελήσεις. Πολλά φιλιά.

Θεραπευτής said...

Συμφωνω κι εγω με οσα λες, αλλα θα ηθελα να κανω τον δικηγορο του διαβολου αφου πρωτα σου εκμυστηρευτω οτι πολλα απο οσα εγραψες καθρεφτιζουν και τη δικη μου ψυχολογια...

Μηπως ομως βρισκομαστε σε λαθος δρομο;Σιγουρα ναι θα μου πεις.Μηπως εκτονωνουμε την οργη μας με λαθος τροπο;Μηπως καταναλωνουμε εξτρα ενεργεια για να αποτυπωσουμε στο χαρτι,σε μια φωτογραφια ή σε ενα στιχακι οσα μας πονανε και στο τελος δεν κανουμε τιποτα ουσιαστικο γι'αυτο;Μηπως η ελευθερια της σκεψης και του λογου υπονομευει κατα καποιο τροπο τη μαχητικοτητα μας; Και προς θεου, δεν ειμαι εναντια στην ελευθερια, αλλα μηπως δεν την εκμεταλλευομαστε στο επακρο προς οφελος μας; Και τελος, μηπως η ισορροπια των ελευθεριων που εχουμε και αυτων που δεν εχουμε ειναι τοσο σατανικα υπολογισμενη που νομιζουμε οτι δεν τρεχει και τιποτα και μενουμε αδρανεις; Μηπως ειμαι τοσο παπαρας που τωρα καθομαι στη βολικη,στριφογυριστη καρεκλα μου και σου κανω κυρηγμα αντι να βγω εξω και να κανω κατι για τον εαυτο μου και την κοινωνια που ζω; Ή μηπως ειμαι τοσο χεστης που φοβαμαι να το κανω...;

Με τιμη,

Ο Θεραπευτης σας.

Θεραπευτής said...

Α, και να μην ξεχασω... Χρονια πολλα και ευχαριστω!

2Σx2 said...

Χρόνια πολλά και από εμένα! Να ζήσεις και όταν πετύχεις όσα θέλεις να μην τα αφήσεις να σε αλλάξουν!
Θα ήταν περιττολογία να επαινέσω το κείμενό σου οπότε περνάω στην ουσία.
Λαμβάνοντας υπ' όψιν το κείμενο και τα σχόλια που ακολούθησαν δημιουργήθηκε στο μυαλό μου η εικόνα ενός τεράστιου ψηφιδωτού συναποτελούμενου απο όλους όσους έχουν σκεφτεί κάτι ανάλογο με όσα έγραψες. Αν υποθέσουμε πως κάποιος αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να αντισταθεί στην υπνωτική πορεία των πραγμάτων θα φαίνεται μονάχα ως μια απούσα ψηφίδα απο το σύνολο. Κι αν κοιτάξεις το ψηφιδωτό απο μακριά θα φαίνεται πάλι τέλειο! Όλοι στη θέση τους.
Έχω αναρωτηθεί συχνά αλλά ποτέ δεν αναλαμβάνω δράση παρά μόνο αποδέχομαι παθητικά την κατάσταση.Καμιά φορά το συζητάω, βρίζω, μαλώνω και ύστερα πάλι πισω στο καβούκι μου! Είναι φριχτό γιατί υπάρχει συναίσθηση και πως κάτι δεν πάει καλά ή δεν ταιριάζει αλλά και της προσωπικής μου ανικανότητας να αντισταθώ και να πάω κόντρα στο ρεύμα. Σκατά! Σε κάνει να νιώθεις το κατακάθι του συστήματος, ο μαλάκας της υπόθεσης. Παράλληλα δημιουργεί ενοχές για την αδράνεια, την αφασία μας.
Θεωρώ εξαιρετικές τις παρατηρήσεις του the therapist περί λανθασμένης διοχέτευσης της όποιας ορμής διαθέτει ο καθένας μας. Έχουμε μια ενέργεια που σπαταλάμε σε υποκριτικές, τρόπον τινα, πράξεις, όπως να ξεδίνουμε σιχτιρίζοντας τα κακώς κείμενα απο εδώ. Τουλάχιστον είναι μια εκτόνωση κι αυτό!
Μπορεί κανείς όμως να προτείνει μια λύση; Πέραν της αποδοχής και της αφομοίωσης υπάρχει άλλος δρόμος εφικτός;

Anonymous said...

@the Therapist & 2σχ2
Ποια αδράνεια; Ποια αφασία; Ποια εκτόνωση; Ο πόνος και ο φόβος είναι που πρέπει να ξεπερνιέται και να βρίσκετε τη δύναμη ώστε να περνάτε σε πράξεις. Ίσως να το βρίσκετε εύκολο αλλά λίγο είναι που γράφετε; Πιστεύετε ότι αυτό είναι μια πράξη αδράνειας, αφασίας ή εκτόνωσης; Όταν το κάνετε καλά τότε προσφέρετε πολύ περισσότερα ίσως και από αυτά που καταλαβαίνετε.
Με εκτίμηση
Paneris

2Σx2 said...

@paneris: Το γράψιμο είναι έκφραση. Εντελώς προσωπική κιόλας. Φυσικά, είναι και πράξη! Αλλά είναι φορές που μοιάζει υπεκφυγή. Οπωςδήποτε, διαχρονικά, έχουν υπάρξεις συγγραφείς, ποιητές των οποίων τα κείμενα ενέπνευσαν ολόκληρες επαναστάσεις και συντήρησαν ακμαίο το ηθικό των μαχόμενων. Απο την άλλη όμως δεν είναι κάποιες φορές που αισθανόμαστε την ανάγκη για κάτι δραστικότερο; Σε αυτό αναφέρθηκα, όπως νομίζω πως κάτι αντίστοιχο περιγράφει και ο the therapist. Φαντάζομαι πως θα απαντήσει ο ίδιος όμως άρα ας μείνουμε στο παραπάνω ως προσωπική μου κρίση. Καλό βράδι.

o kairos said...

Θα το ανεβασω αυτουσιο στο blog μου συντομα.Γιατι καθρεφτιζεται μεσα του η δικαιη αγωνια και χριστοπαναγια μιας γενιας.Με συγκινησες,κορη μου.

Anonymous said...

@2Σx2: Το προηγούμενο σχόλιο που έκανα είχε θετική χροιά. Έχω την αίσθηση ότι μάλλον συμφωνούμε διαφωνώντας. Θεωρώ ότι είναι πολύ σπουδαίο κάποιος να γράφει καλά. Τότε παύει να είναι απλά έκφραση, γίνεται έμπνευση που χωρίς αυτή δύσκολα υπάρχει δράση. Απλά τελικά ελπίζω σε μια καλύτερη καθημερινότητα που θα έρθει με δράση πολλών από το ψηφιδωτό και θα δημιουργήσουν μια άλλη εικόνα.
Με εκτίμηση
Paneris

2Σx2 said...

@paneris: Έχεις δίκιο μόνο που δεν είμαι τόσο αισιόδοξος. Νομίζω πως η κοινωνική και πολιτική συνείδηση των νέων φθίνει χωρίς να το πολυ αντιλαμβανόμαστε. Κάποια στιγμή εμείς οι 22-26 θα βολευτούμε και θα σκάσουμε, τουλάχιστον ένα μεγάλο ποσοστό απο εμάς.Το ίδιο και περισσότερο οι επόμενοι μας και πάει λέγοντας. Μία παρήγορη φράση που χρησιμοποιώ συχνά είναι: Το πιο βαθύ σκοτάδι είναι λίγο πριν το ξημέρωμα. Ας ισχύει αυτό κι ας αποδειχτώ απαισιόδοξος. Καλό βράδι ξανά!
@industrialdaisies: Συγνώμη για την κατάχρηση χώρου! Καλό βράδι επίσης!

industrialdaisies said...

@ the therapist: Κύριε θεραπευτά, θέλω να σας εκμυστηρευτώ κάτι, εδώ που δεν μας ακούει κανείς... Ποτέ μου δεν αποδέχθηκα μέχρι σήμερα ότι υπάρχει λάθος ή σωστός τρόπος για να κάνεις τα πράγματα -μόνο διαισθάνομαι ότι είναι λάθος να βλάπτεις άλλους για ίδιον όφελος ύπουλα, καταργώντας τους δόλια, οπότε η υπόλοιπη απάντησή μου μπορεί να σας απογοητεύσει. Ανησυχείς μήπως ο λόγος ή η ενασχόληση με το γράψιμο υπονομεύει τη μαχητικότητά μας. Γιατί, είναι αντιστρόφως ανάλογα αυτά τα δύο ή μήπως ασυμβίβαστα; Και έστω ότι ίσχυε αυτό, τότε εκ του αντιθέτου, οι μη εκφράζοντες αντίλογο και άποψη θα έπρεπε να είναι οι μαχητικότεροι όλων! Νομίζω πως ισορροπία δεν υπάρχει σε αυτά που μας δίνονται και σε αυτά που μας αφαιρούνται ή, αν προτιμάς, σε αυτά που διεκδικούμε και σε αυτά που αφήνουμε να περάσουν έτσι. Πολλοί νομίζω νιώθουν έτσι, για αυτό και είμαστε σήμερα εδώ, ανησυχώντας τι είναι αποτελεσματικότερο. Αν ισορροπούσαμε δεν θα νιώθαμε τον κίνδυνο του γκρεμοτσακίσματος. Όσο για το σωστό και λάθος τρόπο -για να επανέλθω- μου θυμίζει λίγο το, ρητορικό κατ' εμέ, ερώτημα αν ο Σολωμός θα ήταν χρησιμότερος με ένα όπλο στο χέρι ή (αλκοολικός) ποιητής που ενέπνεε; Εσύ έχεις απάντηση; Γιατί εγώ νομίζω ότι αν μιλάμε για αντίδραση (ατομική έως συλλογική) αυτή δεν μπορεί να είναι γερή αν δεν στηρίζεται τόσο στη δράση όσο και στη νόηση... Ομολογουμένως, αν ο Σολωμός είχε ρίξει και κανα δυο πιστολιές θα ήταν καλύτερος στα μάτια πολλών, αλλά δεν νομίζω ότι τον κατηγορεί και κανείς που δεν... Ευχαριστώ για τα χρόνια πολλά (και για τη θεραπεία...) και Καλό Πάσχα.

industrialdaisies said...

@ 2σχ2: Τα ψηφιδωτά είναι ομολογουμένως ένας εύστοχος εικαστικός τρόπος να αντιλαμβάνεσαι την κοινωνία. Και δεν είναι λάθος, όμως μήπως η ματιά μας σε αυτό το ψηφιδωτό είναι επιπόλαια; Αν σου έλεγα ότι στα δικά μου μάτια χάνει πολλές και γυαλιστερές ψηφίδες με ρυθμούς χιονοστιβάδας; Σίγουρα ένα παρθένο στο θέαμα μάτι δεν αντιλαμβάνεται την απουσία μιας ή λίγων ψηφίδων. Ένα πεπαιδευμένο όμως; Το λάθος δεν είναι στο να σκεφτόμαστε, ούτε στο να φωνάζουμε, ούτε στο να νιώθουμε μαλάκες που νιώθουμε λειψοί... Το λάθος είναι να κοιτάς το ψηφιδωτό με άλλα από τα δικά σου μάτια, με τα μάτια της απαξίωσης που αυγατίζει μέσα από τα δελτία και το marketing και την οικονομική-πολιτική-πολιτιστική-εκπαιδευτική-βάλε σχεδόν τα πάντα κατάρρευση. Τα μάτια αυτών που τους συμφέρει να νιώθουμε ανήμποροι και αποτυχημένοι και ευεργετημένοι (!) από αυτούς και μη ουσιώδεις. Η ουσία φέρνει την αποτελεσματική και στέρεη δράση -πολλοί βγαίνουν και φωνάζουν και τα σπάνε, για ποιόν όμως και με τι ηθικό και ιδεολογικό υπόβαθρο είναι εκεί; Πρακτική λύση δεν έχω φίλε μου -πίστεψέ με αν πίστευα ότι την είχα θα είχα κάνει το παν για να πείσω και άλλους να την υλοποιήσουμε. Επίσης να ξέρεις ότι είμαι πολύ κοντά σου και διαβάζοντας αυτά που έγραψες είναι σαν να διάβαζα ένα κομμάτι του εαυτόυ μου. Όσο περνά ο καιρός όμως καταλαβαίνω πως το κλειδί είναι πριν δεχτείς να σκεφτείς, να θυμάσαι ότι η παιδεία σου και η αξιοπρέπειά σου δεν είναι εμπορεύσιμο είδος. Μπορεί να ακούγεται και να είναι ουτοπία, σκέψου όμως σε συλλογικό επίπεδο συνειδητοποιημένες αυθύπαρκτα οντότητες (αν το πηγαίναμε πιο βαθειά θα σου έλεγα ότι στην τελική τείνω να πιστέψω ότι μόνο η τέχνη θα μπορούσε να το πετύχει αυτό). Για τι ψηφιδωτό θα μιλούσαμε τότε. Πλάσε τον εαυτό σου να στέκεται όρθιος όταν οι άνεμοι λυσσομανάνε, και νομίζω ότι αυτό από μόνο του είναι ηχηρό χαστούκι και αντίδραση...Για το χώρο μην το ξανακούσω. Μας αρέσει να δίνουμε χώρο και χρόνο στις σκέψεις μας. Ευχαριστώ για τα χρόνια πολλά.

industrialdaisies said...

@ o kairos: Είναι τιμή μου καιρέ. Και με συγκινεί που είσαι εδώ και είσαι έτσι. Ευχαριστώ.

Θεραπευτής said...

Συμφωνω και διαφωνω με πολλες απο τις αποψεις που διατυπωθηκαν παραπανω.Ιδιαιτερα οι ενθαρρυντικοι σχολιασμοι του Paneri μπορω να πω οτι με κανουν να νιωθω καλυτερα.Επισης θελω να σημειωσω οτι με αυτα που εγραψα δεν απευθυνομουν σε καποιον συγκεκριμενα, αλλα ουτε σκιαγραφουσα και τον εαυτο μου επακριβως.Ενδεχομενως να παρεξηγηθηκα σε αυτο, ισως και λογω λαθους στη διατυπωση, αλλα αυτο που πιστευω δεν ειναι οτι η εκφραση και ο λογος ειναι πιο αδυναμα απ'τις πραξεις.Και αναμφισβητητα αποτελουν υποβαθρο αυτων.Ομως αναγκαιον εστι να παιρνουμε και τα οπλα που και που.Και δεν ξερω ποιος αποφασιζει ποιοι απο μας θα ειναι οι"Σολωμοι" και ποιοι οι "Κολωκοτρωνηδες"...
Εμμενω στην αποψη μου περι σατανικης ισορροπιας και αναλογιστειτε αν θελετε αυτην την ισορροπια σε κοινωνικο επιπεδο και οχι σε ατομικο.Λογου χαρη, εγω δεν νιωθω "ισορροπημενος", ο διπλα μου ομως;Και αν αντιληφθουμε εμενα και τον διπλα σαν το ολον;Νομιζω οτι εγινα κατανοητος και δεν θελω να σας κουρασω αλλο παρα μονο να σημειωσω οτι χαιρομαι που εγειρονται διαφωνιες και διατυπωνονται αποψεις και ειδικα σε τετοιο παραγωγικο κλιμα.

Με τιμη,

Ο Θεραπευτης σας.

fish eye said...

εχεις απολυτο δικιο..πιστευω ομως πως κανενας δε μπορει να σε κοροιδεψει ή να σε θεωρησει ανισχυρο οσο εσυ αντιστεκεσαι..οσο κι αν τον βολευει..δυσκολοι οι καιροι..καλα να περασετε το πασχα..τα φιλακια μου..

Αθανασία said...

Ετεροχρονισμενα χρονια πολλα! Θα σου παραθεσω μια παραφρασμενη φραση του Μπερναρ Σω. He who can, does. He who cannot, writes.Το αυθεντικο λεει teaches εκει που εγω εβαλα το writes. Ειναι -κατ'εμε- δυστυχες να βλεπεις τοσες χιλιαδες ανθρωπους να προβληματιζονται, αλλα να μην αντιστεκονται στο ρευμα. Και δεν εξαιρω τον εαυτο μου. Ειμαι υπερμαχος της προσωπικης και μονο προσπαθειας. Αν καταφερει ο καθενας μας να αλλαξει τον κοσμο του και μονο κατ'ελαχιστον, εχουμε κερδισει ολοι.....

Θεραπευτής said...

Η αγαπητη (και το ξερει...) Αθανασια καταφερε σε δυο λεξεις να κλεισει το νοημα που προσπαθω να αποτυπωσω σε δυο σχολια-σεντονια.Ντρεπομαι μεν, ειμαι περηφανος δε...

industrialdaisies said...

@the therapist: Κύριε Θεραπευτά, οι παρεμβάσεις σας είναι κύριες και μη φοβάστε, κανείς δεν παρεξηγεί κάτι αρκούντως τεκμηριωμένο. Ο διάλογος προάγεται απλώς. Σαν μια μικρή άνω τελεία να σου πω ότι δεν διαφωνώ με την ανάγκη συνδυασμένης δράσης, ας μην επαναλάβω τις βιολογικές θεωρίες περί κοινωνίας και πώς αυτή μοιάζει με ζωντανό οργανισμό, το σώμα. Να πω μονάχα πως "τα όπλα" πρέπει να τα χειριζόμαστε με φαντασία και προσοχή, ό,τι είδους κι αν είναι αυτά. Επίσης να πω ότι τα όπλα αλλάζουν, εξελίσσονται. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η αδικία, η ανάγκη για ατομικότητα και άλλες έμφυτες της ανθρώπινης φύσης "ιδιότητες". Όσο για την ισορροπία... Εγώ δηλώνω ότι δεν ξέρω και ότι δεν μπορώ να πιστέψω τίποτα... Είναι θέμα αντίληψης, διάθεσης και πολλών άλλων πραγμάτων το πώς θα αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα, από το σύμπαν μέχρι το χρώμα του χαλιού. Καλώς σας βρήκα και πάλι!

@ φεγγαροαγκαλιασμένη: Συμφωνώ απολύτως. Το θέμα είναι να παλεύουμε για τη στιγμή που αυτό δεν θα συμβαίνει τόσο εσωτερικά όσο και στον εξωτερικό κόσμο. Σίγουρα πάντως χωρίς αυτό που λες ελπίδα δεν υπάρχει... Ελπίζω να πέρασες πολύ όμορφα!

@ αθανασία: Καλώς ήρθες και εντυπωσιακή είσοδος! Όντως ο Σω το είπε. Όπως κι ο σοφός λαός είπε "Όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια" (παραφράζοντας θα έλεγα και χέρια και φωνή κι από όλα!). Το θέμα είναι ότι ευφυολογήματα ή σοφές ρήσεις σημαντικών μυαλών δεν αποτελούν πανάκεια απαραίτητα. Οπότε εν μέρει ισχύει ό,τι είπε ο Σω και ό,τι είπε ο λαός και ό,τι ενδεχομένως έχει πει κάποιος άλλος αλλά σίγουρα δεν καλύπτουν την ποικιλία της πραγματικότητας. Συμφωνώ μαζί σου για τις ατομικές επαναστάσεις και αντιστάσεις. Αλλα για το πόσοι αντιστέκονται... Ας μην το βλέπουμε μόνο απαισιόδοξα (ειδικά μετά από μέρες γιορτινές και ξεκούρασης). Ίσως η καθημερινότητά μας είναι γεμάτη από πολλές, μικρές, ατομικές -ασυντόνιστες ακόμα μεταξύ τους ενδεχομένως- αλλά υπαρκτές επαναστάσεις. Ας μην ξεχνάμε ότι για να μην καταλήγουμε όχλος πρέπει να συμμετέχουμε σε ομάδες (και όχι μάζες ή όχλους) διατηρώντας την ατομικότητά μας!

Kwlogria said...

Ξεχύνεστε κορίτσι μου η νέα γενιά! Επιτέλους! Είσαι υπέροχη!!! Και ψιτ... που'σαι... μην ανησυχείς.. Κάτι σαν και σένα γαμάνε και δέρνουν. Ο τροχός πάει λίγο αργά αλλά γυρίζει. Μαθαίνεις συνέχεια και είναι καλό. Εκτός από πτυχία, θα έχεις και μια ψυχούλα πολύ γεμάτη κοριτσάκι μου:) Εύγε σου! Το φχαριστήθηκα!!!!! Φιλιά πάρα πολλά!!!!! :))))))))))))))))))))))

industrialdaisies said...

Γιαγιούλα, ευχαριστώ!! Ξεχυνόμαστε, όλοι οι νέοι κάθε ηλικίας!! Θα την απλώσουμε την ομορφιά, πού θα πάει!! Φιλιά.

Anonymous said...

Διαβασα το κειμενο σου και ομολογω οτι εντυπωσιαστηκα. Ειπες λογια που παντα ηθελα να πω αλλα ποτε δε βρηκα το θαρρος. Δεν ειμαι ανθρωπος που τα παει καλα με τα λογια, να εκφραζω αυτο που αισθανομαι τοσο παραστατικα, τοσο "καθαρα" ,ουτε θα επικαλεστω τα λογια καποιου ποιητη. Απλως θα πω οτι πιστεψε με δεν εισαι η μονη που σκεφτεται ετσι. Να μου πεις τι σημασια εχει?... Δεν ξερω, σε μενα το να ξερω οτι υπαρχουν και αλλοι που σκεφτονται παρομοια με εμενα μου δινει καποια ελπιδα, οτι δεν ειμαι μονος, δεν ειμαι παραλογος σε αυτα που σκεφτομαι.
Ευχομαι καποτε να βρω το θαρρος να διαολοστειλω ολους αυτους που πιστευω οτι τους αξιζει. Αλλα μεχρι τοτε ΑΣ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝΕ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ