Thursday 12 April 2007

Αργά...

(Αφιερωμένο στον πατέρα μου που σήμερα σφραγίζει την πέμπτη δεκαετία και ανοίγει το κεφάλαιο της έκτης. Μοναχικός, ανεξάρτητος, καλλιτέχνης, υπέροχος... Είναι μακριά για να φτάσουν τα χείλη μου στο μάγουλό του αλλά ξέρω πως έχει τη φωνή μου και την εικόνα μου μαζί του κάθε στιγμή.)

Έκλεισε την πόρτα του αυτοκινήτου. Μόνος. Ξανά. Είδε το καράβι να μπαρκάρει, τα παιδιά του παραδομένα στο αναπότρεπτο της φυγής, τους βαριεστημένους λιμενικούς να ανάβουν τσιγάρο και να απομακρύνονται. Έβαλε μπρος τη μηχανή, γύρισε το κουμπί του ραδιοφώνου, η ένταση τον τάραξε. Αστραπιαία μελαγχολία, άνοιγμα παραθύρου, "μην κοιτάξεις άλλο", έβαλε ταχύτητα και έκανε αναστροφή.

Οι κουτσουπιές τον συντρόφευαν στο δρόμο, μωβ και πένθιμες -για την περίσταση. Η θάλασσα στο πλάι, παράθυρο ανοιχτό και η μυρωδιά απ' τ' αλάτι και τα φύκια να κατακλύζουν το αυτοκίνητο. Τράβηξε κατά την παραλία -"Κανείς δεν με περιμένει". Κάθησε εκεί, σκυφτός, τα βλέφαρα μισόκλειστα να φιλτράρουν τον ήλιο, ούτε να πετάξει μια πέτρα να κάνει βατραχάκια δεν είχε όρεξη, "σαν τότε που ήταν μικρά". Μεσημέρι, απόγευμα, δύση κι αυτός ακόμα εκεί, σκυφτός, να κλαίει με αόρατα θαλάσσια δάκρυα. Σηκώνεται, μπαίνει στο αυτοκίνητο, βάζει μπρος, αναστροφή.

Καρυωτάκης -
"Όλα τα πράγματα μου έμειναν όπως
να' χω πεθάνει πριν από καιρούς."
Κρυώνει, είναι βράδυ, η σκόνη γεμίζει το άδειο τούτο σπίτι, η φλόγα πάει να σβήσει και τα μακαρόνια κρύωσαν. Τηλέφωνο - έφτασαν, ακούγονται κουρασμένα, φωνάζει η μαμά - πρέπει να κλείσουν, τους λείπει ήδη. Του λείπουν πάντα.

"Αύριο πρέπει να θυμηθώ γιατί ξυπνάω πια. Αλλιώς δεν θα τα καταφέρω." Το ήξερε κάποτε, τώρα ξεχνάει γιατί είναι εκεί, δεν μπορεί να φύγει - ο δεσμοφύλακας λείπει και τα κλειδιά δεν φαίνονται πουθενά. "Για απόψε ας φτιάξω τα λουλούδια."

Αιωρείται πάνω σε μυρωδιές γιασεμιού, λαντάνας, βουκαμβίλιας και λεμονιάς. Ο αέρας εκεί είναι ελαφρύς -δια της άνωσης ευφραίνεται λίγο και η ψυχή του. Νερό, μυρωδιά μουσκεμένης γης, μυρωδιά ανοιξιάτικης νύχτας, ξεραμένα φύλλα στοιβαγμένα στη χούφτα του - "Η Άνοιξη πάντα είχε συντροφιά στους πίνακες."

Μόνος, σκυφτός, ένα πιάνο να συντροφεύει την μοναξιά του μέσα από νότες γδαρμένες. "Δειλός." Το φευγιό, δυσνόητο, μεμπτό. Ανάθεμα κι αν μπόρεσαν ποτέ να καταλάβουν τη σκληρότητα του χρόνου που κυλά μακριά τους. Γέρασε. Αυτά μεγάλωσαν και νιώθουν πως όλα μπορούν να τα κρίνουν. Τα ξέρουν όλα. Ίσως και ναι. Ίσως αυτός να είναι δειλός, ανεύθυνος. Αλλά, πάλι, έτσι νιώθει αυτός την αγάπη. Με φόβο, δισταγμό. Παρών απών. Το χάδι που δεν ένιωσε ποτέ βράδυ πριν πέσει για ύπνο, την τσίμπλα που δεν ένιψε ποτέ από τα πρόσωπά τους, το μπαμπάκι που δεν μούσκεψε ποτέ με ιώδιο να περιποιηθεί την πληγή τους.

Είναι αργά. Αν κανείς δεν θυμάται να σου πει καληνύχτα. Είναι αργά. Αν κανείς δεν ξέρει αν ζεις ή αν πέθανες.

Καρυωτάκης -
" Α! Πρέπει τώρα να φορέσω
τ' ωραίο εκείνο γύψινο στεφάνι.
Έτσι με πλαίσιο γύρω το ταβάνι,
πολύ θ'αρέσω."

16 comments:

o kairos said...

Ποσο Απολυτα ευτυχισμενος και Περηφανος θα ηταν αν ειχε και αυτο το γραμμα.

Kwlogria said...

Συμφωνώ με Καιρό... συν ότι: είσαι υπέροχη:) Μακάρι να έχουν τέτοια γνώμη και για μένα τα παιδιά μου... Σνιφ! Με συγκίνησες παλιοκόριτσο..:)))

kyriaz said...

Δεν έχω τι να πω...

2Σx2 said...

Κάθε κείμενο γίνεται πιο όμορφο όποτε βασίζεται στην αλήθεια του συγγραφέα του. Κι αυτό ήταν πανέμορφο!

ladybug said...

Είστε και οι δύο πολύ τυχεροί.

Anonymous said...

υπέροχο :)

Anonymous said...

...........................

allmylife said...

τα σέβη μου στον δικό σου πατέρα.

industrialdaisies said...

@ o kairos: Καιρέ, σ' ευχαριστώ. Ο μπαμπάς νομίζω είναι αρκετά το δεύτερο. Για το πρώτο... Παλεύει.
@kwlogria: Γιαγιούλα, μην κλαις, μην ταράζεσαι. Δεν κάνει στην ηλικία σου!:p Νομίζω ότι τα παιδιά σου έχουν καταλάβει πόσο γαμάτη μαμάκα έχουν!!! Τώρα στο πώς το εκφράζουν μπορεί να υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα -π.χ. αντί για "καλημέρα" να σου λένε "ξύπνησες σκατόγρια;"- αλλά είμαι σίγουρη ότι αντιλαμβάνεστε ο ένας τον άλλον. ;)
@ kyriaz: Εγώ ξέρω. Καλωσήλθατε!
@ 2σχ2: Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω ότι ξέρεις; ;) (Ευχαριστώ,ε; Απλά λέω να το λέω πιο αραιά μπας και νομίζετε ότι δεν το εννοώ!)
@ ladybug: Το ξέρουμε πασχαλίτσα. Τυχερός είναι κάθε ένας που μπορεί να βρίσκει ομορφιά όπου θελήσει να κοιτάξει...
@ σεξπυρ: Ε, τώρα... Ξέρεις. Ευχαριστώ.
@ anonymous: ... .
@ allmylife: Μεταφέρονται. Στην πρώτη ευκαιρία.

2Σx2 said...

Δεν ξέρω τι νομίζεις πως ξέρω που δεν ξέρεις πως το ξέρω. Απλά πολύ συχνά αυτά που γράφεις μου θυμίζουν εμένα και αυτό ειδικά μου θύμισε πολύ και τον δικό μου πατέρα. Έπαιξε με δικές μου χορδές!
(Να κάνουμε μια συμφωνία; Θα σταματήσω να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσουν αυτά που γράφεις για να μην πρέπει να μου λες ευχαριστώ κάθε φορά - ας πούμε ότι εννοούνται για να μην επαναλαμβανόμαστε!)

industrialdaisies said...

@ 2σχ2: Απλά αυτό περί ομορφιάς με πρβλημάτισε. Η αλήθεια μου τόσες φορές μου φαίνεται άσχημη, πικρή, απαισιόδοξη. Εξ άλλου, ποιο παιδί που σέβεται τον πατέρα του θα του έκανε δώρο γενεθλίων κάτι τέτοιο;... Αυτά σκέφτηκα και είπα να το βγάλω με λίγο (αποτυχημένο ομολογουμένως) χιούμορ αντί μελαγχολίας.
(Για τη συμφωνία μέσα. Ή μάλλον όχι. Να μου λες ό,τι και όπως αισθάνεσαι. Και να ξέρεις ότι το "ευχαριστώ" μου πάει κυρίως στο ότι είσαι εδώ, δευτερευόντως στα καλά λόγια. Φιλιά.)

fish eye said...

τυχεροι..κι εσυ κι αυτος..!!

dodo said...

"Μοναχικός, ανεξάρτητος, καλλιτέχνης, υπέροχος..."

Καλότυχη με τέτοιον πατέρα- καλότυχος εκείνος με τέτοια θυγατέρα...

industrialdaisies said...

@ φεγγαροαγκαλιασμένη & dodos: Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Νοιώθουμε τυχεροί...

Pan said...

Σίγουρα χαίρεστε ο ένας τον άλλο οπότε το μόνο που μπορώ να ευχηθώ είναι αιωνόβιος!

industrialdaisies said...

@ pan: Δύσκολο pan... Αλλά οι ευχές είναι πάντα καλοδεχούμενες και σ' ευχαριστώ, για εμένα και για λογαριασμό του ίδιου! Καλωσήρθες.