Thursday 19 April 2007

Λα μινόρε του άχρονου

Λα μινόρε. Σολ Ματζόρε. Θλιμμένος, σκυφτός. Το τσιγάρο του στάχτη στο τασάκι και το φίλτρο καμμένο. Η κιθάρα του ξεκούρδιστη. "Το Λα μινόρε δεν ακούγεται έτσι κανονικά -είναι πιο θλιμμένο...". (Κουδούνισμα τηλεφώνου -το αφήνει μέχρι να σταματήσει.) "Τι συγχορδία είναι το κουδούνισμα;" (Μικρός έπαιρνε τηλέφωνα στην τύχη για να φτιάχνει μελωδίες με τα κουμπάκια του τηλεφώνου).

"Η κυρία, κύριε, έφυγε σήμερα το πρωί."
"Δεν είπε πού πάει;"
" Όχι κύριε."
"Ούτε πόσο θα αργήσει;"
" Όχι κύριε. (Κάνει να φύγει. Ξαναγυρίζει.) Θα αργήσει πολύ, όμως. Σας κοίταζε πολλή ώρα που κοιμόσασταν..." (Φεύγει)

Οι περυσινές του διακοπές ήταν σε ένα νησί, ένα από αυτά της γραμμής. Του πλοίου. Το όνομα δεν έχει σημασία -ας το πούμε "άκρη του πελάγου", ήταν το τελευταίο που πιάνει καράβι. Την ξαναβρήκε. Λίγο μαυρισμένη, αρκετά πιο παχουλή. Της πέταξε από μακριά μια πέτρα. Δεν την πέτυχε -κι αυτή συνέχισε να τον αγνοεί. Πήγε κοντά της, πέρασε το χέρι του κάτω από τη φούστα της κι αυτή συνέχισε να φροντίζει το βασιλικό της αμέριμνη. Το πλοίο έριξε άγκυρα στο μπαλκόνι της, ένας καμαρότος έκλεψε τη βαλίτσα από το χέρι του κι ένας μούτσος τον σήκωσε στα χέρια -μέσα σε ένα κασόνι με αγκινάρες- και ανέβηκε τη σκάλα.

Φέτος το χειμώνα πήρε το αυτοκίνητό του μια νύχτα, φόρεσε το σμόκιν των γάμων τους κι έβαλε μπρος. Ο κύριος "Ο" -ντεντέκτιβ της παλιάς σχολής- τού είχε προσφάτως παρουσιάσει φωτογραφίες της. Εξ Αγγλίας. Κατά τα φαινόμενα ζούσε πλέον εκεί. Μια ζακέτα από καμήλα σε χρώμα καμηλό, τα χέρια της σκασμένα από το κρύο να μουλιάζουν στα βρύα, το σώμα της προστατευμένο από ένα παχύ στρώμα λίπους. Οδήγησε ως εκεί -Middleborough str., ο δρόμος με τις λεύκες και το πάρκο δίχως πάπιες- ακούγοντας τραγούδια για το δρόμο, γραμμένα για όλους αυτούς τους δρόμους που διαβήκανε μαζί αλλά κυρίως για αυτούς που διάβηκε μονάχος του.

"Το σπίτι πίσω από την όγδοη λεύκα". Σίγουρα ο κύριος "Ο" ήξερε καλά να δίνει οδηγίες. "Όλα τα σπίτια στο δρόμο αυτό είναι ίδια." Η όγδοη λεύκα. Μπουρδουκλώθηκε πάνω στον κάδο απορριμάτων, έσιαξε το κολάρο του (αυτό που τον κρατούσε δεμένο μ' αυτήν τόσα χρόνια), καθάρισε το λαιμό του και χτύπησε δειλά το μπρούτζινο κουδούνι. "Μελωδικό." Άνοιξε μπροστά του ένα φωτισμένο περιέργεια αγγλομούτσουνο πρόσωπο. "Yeees? May I help you?" Είχε προλάβει να προσλάβει κι εκεί υπηρετικό προσωπικό -δεν την ένοιαζε που έμενε με το σωρό, που το σπίτι της ήταν, επιεικώς κρινόμενο, μεσοαστικό, οι υπηρέτες τη μάραναν. Ανασκουμπώθηκε. "Yes, please. I am looking for Mrs. Goldencollar. Mrs. Rose Goldencollar. Tell her it's her husband.", απάντησε σε άπταιστη προφορά Λονδίνου. "Oh, I'm sorry. She passed away two years ago. Didn't you know? Her husband you said?..."

Η κιθάρα του σκονισμένη, δύο χορδές έχουν σπάσει. Η χρυσή επίστρωση από το τασάκι ξεθώριασε και τούτο το σπίτι είναι πια πολύ μικρό για να χωράει τη μοναξιά του. Είναι σίγουρος ότι έτσι έγιναν τα πράγματα. Το σμόκιν υπάρχει ακόμα. Και το αυτοκίνητο. Και σίγουρα πήγε διακοπές πέρυσι το καλοκαίρι. Σε έναν χρόνο άχρονο σίγουρα κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα.

14 comments:

Μικρός Πρίγκιπας said...

Ένας άνθρωπος που ζει με τις αναμνήσεις.Δεν είναι ο μόνος..........

allmylife said...

αφού ερμήνευσες έτσι τον Ελιοτ σε εμένα σήμερα, δεν περίμενα τίποτα μικρότερο...

"σ' έναν χρόνο άχρονο "
λοιπόν.

το κρατάω.

allmylife said...

σου απάντησα στο σχόλιό σου :)

industrialdaisies said...

@ μικρός πρίγκιπας: Ζει με τις αναμνήσεις; Ή μήπως αυτά δεν έγιναν ποτέ και τα φαντάστηκε; Ή μήπως προβάλει σε fast forward πώς θα γινόταν η ζωή του αν άφηνε να ξεκινήσουν έτσι; Όπως και να έχει, η πραγματικότητα που βλέπουμε έχει σημασία.

@ allmylife: Τρόμαξα, δεν κατάλαβα στην αρχή... Τώρα όμως που κατάλαβα να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

dodo said...

Μοιάζει με σενάριο ταινίας...

2Σx2 said...

Η λεπτή γραμμούλα μεταξύ φανταστικού, πραγματικού, ονειρεμένου και παράνοιας στις πιο ελαστικές της στιγμές!
Μα, εσύ είσαι πολύ πάνω από καλή λέω!
(Είχα καιρό να σου κάνω κοπλιμέντο...δεν άντεξα!)
Συνέχισε το δρόμο σου!

Pan said...

Συγνώμη που μπαίνω βιαστικά στο σπίτι σου και δεν γράφω κάτι για το κείμενό σου. Είδα αυτό που έγραψες στην Αμαλία, για το link list και με ταρακούνησε. Και μετά είδα πως ξεκίνησες εσύ την δικιά σου. Και ένιωσα χοντρός μαλάκας. Μήπως μπορείς να μου πεις και εμένα του ανεπίδεκτου πως να καταφέρω επιτέλους να βάλω μία λίστα; Πρακτικά, πως έφτιαξες εσύ την δικιά σου. Αν δεν σε βάζω σε μεγάλο κόπο.
Υ.γ.: Ευχαριστώ!

industrialdaisies said...

@ dodos: Έτσι ξεκίνησε... Κι ακόμα έχει μείνει σε κίτρινα post-it, σελίδες τετραδίου και αρχεία στον υπολογιστή. Σκόρπιο, όπως κι εδώ. Απλά, σήμερα το σκεφτόμουν πολύ έντονα...

@2σχ2: Συνεχίζουμε...

@ pan: Μην φανταστείς ότι είμαι καμία τεχνοκαμμένη. Έφαγα ώρα... Λοιπόν (αυτό είναι ό, τι καλύτερο μπορώ να κάνω -αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει καλύτερα ας κάνει ένα comment ή ας απευθυνθεί στον pan): Είσαι signed in. Πας customize. Μετά στο template, page elements κάνεις "add a page element" από τη λίστα που έχει στο πλάι. Επιλέγεις "link list -add to blog". Της δίνεις ό,τι τίτλο θες, επιλέγεις αν θες πόσα links να είναι φανερά (εγώ το άφησα κενό για να φαίνονται όλα), sorting αν θες να είναι αλφαβητικά και... Τώρα στο κουτάκι "New Site URL" βάζεις τη διεύθυνση. Στο κουτάκι "New Site Name" βάζεις το όνομα που θες να εμφανίζει για αυτή τη διεύθυνση στη λίστα σου -δηλαδή εγώ μπορεί να γράφω "Αμαλία" και από πίσω είναι η διεύθυνσή της. Save κάθε φορά και add για να προσθέσεις το επόμενο. ΕΛπίζω να βοήθησα... Ξέρω, χάλια, δεν τα καταφέρνω καθόλου με υπολογιστές...

Pan said...

Καλημέρα! Ευχαριστώ για τις πληροφορίες! Είναι πολύ σαφείς. Το πρόβλημα είναι ότι στο δικό μου δεν φαίνεται η επιλογή page elements! Καθόλου! Δεν ξέρω γιατί αυτό συμβαίνει.
Τέλοσπάντων, μην σε απασχολεί άλλο.
Και πάλι ευχαριστώ!

Kwlogria said...

Μου άρεσε πολύ κοριτσάρα μου!!!:)))

ladybug said...

Μελαγχολικό το λα μινόρε.
Μου άρεσε πολύ.

industrialdaisies said...

@ pan: Δεν έχω ιδέα γιατί συμβαίνει αυτό. Ίσως αν δοκιμάσεις μέσω dashboard, κάπως έτσι πρέπει να γίνεται πάλι. Αν μάθω από κάποιον θα σου πω.

@ kwlogria:Καλημέρα γιαγιάκα! Ευχαριστώ πολύ και καλημέρα!

@ ladybug: Μμμμ, μελαγχολικό... Ευτυχώς υπάρχουν τόσοι συνδυασμοί από νότες, ε;

ΔemΩΝ said...

Χρόνος άχρονος. Θα ξέρετε αυτόν που γελούσε ασταμάτητα κάθε φορά που τον ρωτούσανε τι ώρα είναι...

industrialdaisies said...

@ diavolikon: Τι μου λες; Υπάρχει κι άλλος; Για πες, για πες...