Το φανταχτερό περιτύλιγμα του κόσμου

«(...) Επίσης, βάσει επιστημονικών ερευνών των τελευταίων δεκαετιών, υποστηρίζεται ότι υψηλές θερμοκρασίες μπορεί να συμβάλουν στην εκδήλωση επιθετικής συμπεριφοράς.(...)»

Είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών και νιώθω να βράζω. Κι όσο μεγαλώνω τόσο μεγαλώνει η θερμοκρασία, κάποτε θα εξατμιστώ φοβάμαι... Δεν φταίει ο καύσωνας και σίγουρα δεν φταίει το αίμα, που από ό,τι έχω καταλάβει όλοι θεωρούν ότι έχει σημείο βρασμού τις ηλικίες 16-28. Μετά πήζει, σχηματίζει σβώλους και το άτομο τελικά πεθαίνει από θρόμβωση. Η διανοητική θρόμβωση πάντως σίγουρα δεν γνωρίζει ηλικία.

Τα στερεότυπα. Μείζον δείγμα διανοητικής θρόμβωσης. Ας το δούμε, όμως, λίγο αναλυτικότερα πριν αρχίσουμε τους αφορισμούς. Πάντα με εκνεύριζαν οι γενικολογίες και τα στερεότυπα. «Οι γυναίκες μπλα μπλα...», «Όλες οι γυναίκες μπλα μπλα...», «Όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια. Μπλα μπλα...». Αυτόματος συναγερμός μη συνεννόησης με τον άλλον. Παλιότερα προσπαθούσα να τους αλλάξω γνώμη, μετά την είδα μεγαλύτερη και τους δούλευα. Τώρα πατάω κάτι φοβερά βρισίδια μέσα στο κεφάλι μου και παίρνω την βαριεστημένη μου φάτσα μπροστά τους.

Μέχρι που πριν από αρκετούς μήνες άρχισα να βλέπω την άλλη πλευρά. Επειδή ποτέ δεν είχα γυναίκες κοντινές φίλες, παρά μόνο αγόρια, ήταν και δύσκολο να αντιληφθώ την γυναικεία ψυχολογία σε όλο της το μεγαλείο σε νεώτερη ηλικία. Ας μην γενικεύσω, όμως. Βασική μου αντίληψη είναι πως πέρα από άνδρες και γυναίκες είμαστε και άνθρωποι. Όταν δεν είμαστε τελείως ζώα δηλαδή.

Θυμώνω. Φοβερά. Με ανθρώπους που το παίζουν για να είναι. Χωρίς να είναι, είναι επειδή το παίζουν. «Το παίζω άρα υπάρχω». Και πείθει αυτό, μια ολόκληρη κοινωνία έχει μείνει με το στόμα να χάσκει μπροστά στην πρωτοφανή ερμηνεία μη όντων.

Θυμώνω. Με αυτούς που τα θέλουν όλα έτοιμα, σερβιρισμένα. Που χωρίς να κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι θέλουν παλάτια. Κι αυτό σημαίνει ότι κάποιος μαλάκας πρέπει να γίνει το χέρι που θα τα κάνει όλα.

Συναντώ, λοιπόν, ανθρώπους που την δική τους ανικανότητα την φορτώνουν σε πλάτες άλλων. Χωρίς την στοιχειώδη αξιοπρέπεια να βοηθήσουν στο κουβάλημα· έστω, να μοιραστούν ένα τσιγάρο μαζί με τον άλλο στην ανάπαυλα. Κάντε μόνοι σας τις αναγωγές, μην σας περιορίσω με τα δικά μου παραδείγματα. Κάντε αναγωγές στον εργασιακό χώρο, στις σχέσεις ή όπου αλλού νομίζετε.

Μαζί με αυτόν τον «σταρχιδισμό» λοιπόν, και συγγνώμη για την γλώσσα μου, έρχεται και η δειλία. Πακέτο ασυναγώνιστο. Είναι λοιπόν γαϊδούρι ο άλλος, είναι και μπουχέσας. Γιατί δεν έχει, κατ' αρχήν, την ειλικρίνεια και το θάρρος να παραδεχτεί στον εαυτό του το πόσο άδικος και χέστης είναι. Κι έτσι, αναγκαστική συνθήκη, για ό,τι μπορεί να του πάει στραβά φταίει ο άλλος, αυτός που τραβάει την ανηφόρα κουβαλώντας και το γεμάτο λίπος σώμα του άλλου.

Φοβερή αδικία γύρω μου. Πώς κλείνεις τα μάτια σου σε αυτήν; Πώς κλείνεις τα μάτια στα στραβά του κόσμου αυτού; Αυταπάτες ότι μπορείς να τον αλλάξεις δεν έχεις. Και δεν είναι κι εκεί το θέμα. Ούτε είναι το πώς να την βγάλεις καθαρή. Δεν γίνεται. Κάποια στιγμή θα σου χτυπήσει την πόρτα το «απαράδεκτο». Θα σκύψεις κεφάλι; Θα του σπάσεις το κεφάλι; Θα κάνεις ότι απουσιάζεις; Τι σκατά υποτίθεται ότι κάνει ο άνθρωπος με όλα αυτά που γίνονται γύρω του; Ο άνθρωπος, όχι το ζώο. Το ζώο κοιτά να επιβιώσει· βασικό ένστικτο. Ο άνθρωπος, όμως; Μένει σε αυτό;

Βράζω, λοιπόν. Στο ζουμί μου προς το παρόν. Χάνω από αυτό, το ξέρω. Οι άνθρωποι δεν έχουν συνηθίσει να ακούνε τα πράγματα όπως τα σκέφτεται κάποιος. Θέλουν γυαλιστερές λέξεις, κοπλιμέντα τυλιγμένα σε fancy περιτύλιγμα. Οι γυναίκες τώρα τελευταία αρχίζω επικίνδυνα να πιστεύω ότι θέλουν κι έναν μαλάκα τυλιγμένο σε fancy περιτύλιγμα. Πολύ μαλάκα όμως. (Αρχίζω να γενικεύω τώρα. Μην πέσετε να με φάτε, απαραίτητη συνθήκη η υπερβολή σε τέτοιου είδους θέματα.)

Να τραβάει κουπί χωρίς να κατσαρώσει από την υγρασία ούτε μισή τρίχα από το «κομμωτηριακό» μαλλί της απαυτής. Να κουβαλάει τα ψώνια του σούπερ μάρκετ σαν τον Ινδό βαστάζο παλιών ταινιών. Το περιτύλιγμά του να είναι πάνω από 100 ίππους, να έχει πιστωτικό όριο το Έβερεστ και σωματικά προσόντα Mr. Universe. Αυτό που ξεχνάνε, βέβαια, είναι ότι οι ίδιες δεν είναι από στόφα σταρ του Χόλυγουντ ούτε έχουν το μυαλό του Αϊνστάιν. Συνήθως είναι η μετριότητα καμουφλαρισμένη κάτω από τόνους πούδρας και μάσκαρας και το βλέμμα της αγελάδας κρυμμένο κάτω από τεράστια γυαλιά ηλίου. Το ακόμα καλύτερο, όμως, είναι ότι πείθουν. Κι έτσι μπορεί ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου να πιστέψει ότι είναι βλάκας, ο ωραιότερος άνδρας να νομίζει ότι είναι για τα μπάζα. Κι ότι η απαυτή του κάνει χάρη που τον φορτώνει.

Γιατί, κι έτσι επιστρέφουμε από ό,τι διαπιστώνω στην αρχή του κειμένου, είσαι ό,τι το παίζεις. Μόνο που αν δεν έχεις καμία διάθεση να το παίξεις κάτι κάνεις τον ταξιθέτη στην παράσταση των άλλων. Και περιμένεις κάποιον να σου χτυπήσει υποτιμητικά το μάγουλο και να σου δώσει φιλοδώρημα ψιθυρίζοντας «Για τον κόπο σου». Και δεν τα γράφω όλα αυτά γιατί μου συνέβη ή συμβαίνει κάτι τρομακτικό αυτόν τον καιρό. Με τα νεύρα που έχω αν μου συνέβαινε και κάτι φοβερό μάλλον θα είχα πάρει γραμμή για ίδρυμα.

Παρατηρώ απλά, παρατηρώ ακόμα και σε περιπτώσεις που θέλω να μπω μέσα στην κατάσταση και να γίνει πανικός. Κάποιες φορές είμαι σαν τους γέρους του Muppet Show, κυνική και απόμακρη. Άλλες πάλι, αυτή η ανικανότητά μου να παρέμβω, με κάνει να θέλω να τα σπάσω όλα.

Είναι κι αυτή η γαμημένη ζέστη που μαζί με την ηλιθιότητα που κινείται γύρω μας γίνεται αφόρητη... Και πώς να μην συνδυαστεί μετά η ζέστη με την επιθετική συμπεριφορά; Το εξωτερικό, εύκολα παρατηρήσιμο, φαινόμενο θεωρείται πάντα η αιτία... Για τον κόσμο του περιτυλίγματος.