Sunday 16 September 2007

Της Αγίας Σημαίας και Ψηφοφόρων Μαρτύρων

Πρέπει να γράψεις. Τώρα. Πριν ξημερώσει. Πριν ανοίξουν οι κάλπες, πριν ανοίξουν τα παράθυρα, πριν συρθούμε σε έναν δρόμο φλυαρίας, υπερφίαλων δηλώσεων και κουτσομπολιού. Δεν νυστάζεις. Να, κλείσε τα βιβλία σου, στρίψε ένα τσιγάρο, βάλε μουσική και γράψε... Δεν προλαβαίνεις, δεν είναι ώρα για προβληματισμούς τώρα! Όχι, time out, αυτά θα τα γράψω.

Σε λίγες ώρες ανοίγουν οι κάλπες. Σχισμές που καταπίνουν την ανάγκη μας να νιώσουμε ότι κάπου συμμετέχουμε κι εμείς σε μια πολιτεία τόσο απομακρυσμένη και θαμπή. Σχισμές που ξεγελούν την πρωτόγονη ανάγκη μας για εξουσία. Απέχω. Για ακόμη μία φορά. Κι ας ταλανίστηκα πολύ. Δεν θέλω να με καταπιεί αυτή η σχισμή, δεν θέλω να συμμετέχω σε μια παρωδία, δεν θέλω να νιώθω Ελληνίδα με τέτοιον τρόπο. Δεν το ξέρω τον κύριο με τα παραπανίσια κιλά, δεν τον ξέρω τον κύριο που η φωνή του κι ο τρόπος που μιλά τώρα τελευταία κάποιον μου θυμίζουν, δεν τον ξέρω τον κύριο με το μπλέηζερ που ενώνεται με τους Πακιστανούς, δεν την ξέρω την κυρία που μοιάζει να έχει διακτινιστεί από την Ρωσία του '17, δεν τον ξέρω τον κύριο που απειλεί να μας προστατεύσει με ένα γάντι του μποξ. Δεν τους ξέρω όλους αυτούς, δεν τους ενόχλησα ποτέ μου, δεν τους ζήτησα ποτέ μου καμία χάρη. Με πήραν τηλέφωνο στις δωδεκάμιση το βράδυ να με καλέσουν σε συγκέντρωσή τους, μου μοίρασαν γυαλιστερά χαρτιά με πουδραρισμένα τα πρόσωπά τους πάνω τους, με πήραν να με ρωτήσουν την άποψή μου για πολιτικά θέματα θέλοντας να με κάνουν στατιστική.

Ποτέ δεν με ρώτησαν αν μπορώ να κυκλοφορήσω με το ποδήλατό μου σε αυτήν την πόλη. Ποτέ δεν με ρώτησαν αν μου φτάνει ο μισθός μου για να ζήσω. Ποτέ δεν κατάλαβαν ότι το Πανεπιστήμιο ασφυκτιά κι αργοπεθαίνει μέσα στον κλοιό τους. Ποτέ δεν μου παρείχαν γυμναστήρια και γήπεδα για να αθληθώ. Ποτέ στο σχολείο μου δεν έλεγξαν τι έτρωγα και πώς διδασκόμουν. Ποτέ δεν τους ένοιαξε πόσες ώρες περίμενα έξω από την πόρτα ενός εξωτερικού ιατρείου. Ποτέ δεν σκέφτηκαν να φτιάξουν τους δρόμους που σπάω το αυτοκίνητό μου. Ποτέ δεν φύτεψαν ένα δέντρο στο πεζοδρόμιο που περπατάω.

Όχι, κάποιο λάθος έχει γίνει, δεν μιλάω την ίδια γλώσσα με αυτούς. Κι αυτοί, οι άλλοι, που κουνάνε σημαιάκια και ζουλάνε κόρνες σαν τους ακούνε να μιλούν... Όχι, σίγουρα έχει γίνει λάθος, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν προσκυνάμε την ίδια σημαία, δεν ανήκουμε σε έναν τεράστιο εγκέφαλο όλοι εμείς. Άλλα πεζοδρόμια περπατάμε, σε άλλες δουλειές πηγαίνουμε κάθε πρωί, άλλο είναι το πράσινο που καταλαβαίνουμε, άλλο το γαλάζιο... Μα αυτός... Αυτός που μπαστακώθηκε σε μια θέση στο δημόσιο εξανδραποδίζοντας τον προκάτοχό του, αυτός που αγόρασε οικόπεδο μαύρο και πρόλαβε να το περιφράξει κιόλας, αυτός που προσπέρασε όλη την ουρά στο φανάρι και μπήκε πρώτος, αυτός που πάρκαρε πάνω στη διάβαση, αυτός που αγοράζει ντομάτες Βελγίου -1,60 το κιλό κι όλες ίδιες, στερημένες από την φαντασία της φύσης- και τσόντα στο περίπτερο, αυτός που πήγε στο γήπεδο κι έσπασε στο ξύλο καθίσματα κι ανθρώπους, αυτός που τον έβλεπα όλο το πρωί να πίνει καφέ κρύβοντας το βλέμμα του πίσω από τα μοδάτα μαύρα του γυαλιά -κι η γιαγιά περίμενε στο γραφείο του, αυτός που περιμένουν οι ασθενείς στοιβαγμένοι στα καθίσματα και κάθεται να μάθει το κουτσομπολιό για την Καλλιόπη τη νοσοκόμα, αυτός που τέλειωσε στη Ρουμανία σπουδές και τώρα περιμένει τηλέφωνο από το πολιτικό γραφείο να του αναγγείλουν τον απ' ευθείας διορισμό του... Μα αυτός κουνάει μια σημαία που μου 'παν ότι είναι και δικιά μου.

“Και τι σημαίνει δικιά μου, μπαμπά;” “Τίποτα παιδί μου. Τίποτα...” Τώρα κατάλαβα, μπαμπά. Δεν βγήκαμε όλοι από την ίδια πάστα. Και μετά μπερδέψαμε τα ντολμαδάκια και τη φασολάδα με τον γύρο και τα μιλκσέηκ και πάθαμε εντερικές διαταραχές. Την ίδια σημαία έχω κι εγώ, μπαμπά. Κι εμένα Ελληνίδα με λένε όταν πάω έξω. Κι εγώ ελληνικά μιλάω. Όμως, μπαμπά, να σου πω κάτι; Δεν μου λέει τίποτα αυτή η σημαία. Την βλέπω γαριασμένη πάνω στην Βουλή και δεν μου λέει τ-ί-π-ο-τ-α. Τι έχω μπαμπά; Είμαι κι εγώ απειλή; Όχι, δεν κατάλαβες, δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν. Αλλά, να...

Όταν ήμουν μικρή μας μάθαινε η δασκάλα “Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό...”. Και παρόλο που μιλούσε για την σημαία εγώ ξεχνιόμουνα στην πρώτη λέξη. Στην “πατρίδα”. Και σκεφτόμουν τις θάλασσες που κολυμπούσα, τις εκδρομές στα βουνά, τις απογευματινές μας βόλτες στη Ρεματιά, την λίμνη στο χωριό, τα λουλούδια που μάζευα με τη μαμά την άνοιξη πίσω από το σπίτι μας, τα φαράγγι που διέσχισα στην πλάτη σου, το ποδόσφαιρο που παίζαμε με τους φίλους μου στην αλάνα πίσω από το σχολείο, στον παππού που πολέμησε σε χιονισμένα βουνά με τρύπιες κάλτσες κι έπαθε κρυοπαγήματα, στη γιαγιά που έστριβε το τσιγάρο της κάτω από τις ολάνθιστες πορτοκαλιές της στο περιβόλι μας και πότιζε κάθε πρωί τις καμέλιές της. Εκεί έμενε ο νους μου και δεν άκουγα τι έλεγε μετά για τη σημαία -ποτέ μου δεν έμαθα τι λέει μετά τον πρώτο στίχο αυτό το ποιηματάκι. Όμως, μπαμπά, δεν υπάρχουν πια όλα αυτά. Κι εγώ έχω πρόβλημα.

Από ό,τι καταλαβαίνω πρέπει πατρίδα μου να είναι γκρι δρόμοι, γκρι σπίτια, γκρι πεζοδρόμια, ένα ρολόι που ποτέ δεν σταματά, τριακόσια ευρώ στην αρχή κάθε μήνα στο πορτοφόλι, η “απόδειξις καταβολής ενοικίου -ευρώ τετρακόσια” την ίδια μέρα, ένα ποτήρι καφέ ισάξιο με τον μισθό ενός ανώτερου υπαλλήλου στην Αιθιοπία, φανάρια, σκυφτά κεφάλια, σακούλες γεμάτες με καρκίνο, τηλέφωνα που κουδουνίζουν πάντα, ποδήλατα που σαπίζουν σε υπόγεια, ξεκοκαλισμένες μπασκέτες σε φαγωμένα γήπεδα, τραμπουκισμός στον δρόμο, τραμπουκισμός στην δουλειά, τραμπουκισμός στην υπηρεσία, τραμπουκισμός στο Πανεπιστήμιο, ντομάτες ίδιες κι άχρωμες, συντηρητικά στον χυμό, ζαμπόν για τοστ με περιεκτικότητα 56% σε κρέας, λουλούδια που καταστρέφονται σε βεράντες καλυμμένα από παχιά λευκά στρώματα αρρώστιας...

Και δεν θέλω. Μ' ακούς; Δεν θέλω! Δεν την αγαπώ αυτήν την πατρίδα. Δεν είναι δική μου πατρίδα. Δεν με πονάει και δεν την πονάω. Δεν τους θέλω τους συμπατριώτες μου αυτούς. Περπατάνε σκυφτοί, σηκώνουν βλέμμα για να αρπαχτούν ή για να το ρίξουν λίγο αργότερα σε κάποιον αφ' υψηλού, μιλάνε μόνοι τους με κάτι καλώδια στ' αυτιά τους, κουνάνε σημαιάκια σε αυτούς που τους ληστεύουν, ρίχνουν χαρτάκια με σταυρούς σε σχισμές που την άλλη μέρα τους καταπίνουν, κλέβουν, τρέχουν, δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν, πατάνε το “on” και πιστεύουν ό,τι τους πεις από ένα κουτί, δεν πήγαν ποτέ διακοπές στο βουνό ή σε ένα απόμερο νησί παρά αποζητούνε όλα τα κομφόρ και χαζεύουνε κώλους στην παραλία, δεν πάνε θέατρο ή σινεμά παρά γεμίζουνε με ακριβά γαρύφαλλα δωμάτια πνιγμένα στον καπνό και την παραφωνία. Και αδιαφορούν, μπαμπά. Το καταλαβαίνεις αυτό που σου λέω; ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ. Για όλα και όλους εκτός από τον εαυτό τους.

Όχι, μπαμπά, δεν πάω το πρωί να ψηφίσω. Την πατρίδα που αγάπησα δεν την ξέρουν αυτοί. Δεν της στεριώνουν τη σημαία ούτε της ρίχνουν μια στάλα νερό ν' ανθίσει. Δεν τους πιάνει το στομάχι τους από την τόση ομορφιά της ούτε καταλαβαίνουν τη γλώσσα της επαρχίας. Τους κοροϊδεύουν αυτούς τους ανθρώπους, τους λένε χωριάτες κι αγράμματους και τους μιλάνε για σχέδια ανάπτυξης -ανάπτυξη για αυτούς είναι να εξαφανιστούν τα χρώματα κι οι γεύσεις και τα αρώματα μπαμπά! Δεν είναι δική μου η σημαία. Ποτέ δεν ήταν. Ένα πανί έβλεπα σε αυτήν και πίστευα πως η εικονολατρεία είχε πεθάνει αιώνες πριν. Όμως έσφαλα. Ζώα είμαστε κατά βάθος -ταύροι που βλέπουν μόνο σημαία κι ορμάνε χωρίς να βλέπουν τα κοντάρια από πίσω. Μια αρένα μας δόθηκε ρε πατέρα· μια αρένα και μας έριξαν όλους μέσα...

Θέλω να φύγω... Αλλά πάλι εδώ είναι όλα αυτά που αγάπησα πρώτα και πιο βαθειά στη ζωή μου. Εδώ είναι ακόμη άνθρωποι που ερωτεύονται, που χαμογελούν κι ας μην σε ξέρουν, που σηκώνονται για να κάτσει η γερόντισσα, που την ψάχνουν καλλιτεχνικά κι ας μην τους βοηθάει κανείς, που παλεύουν για παιδεία κι ας τρώνε ξύλο και μπουντρούμιασμα, που σε κερνάνε καφέ στην πλατεία ρωτώντας τι κάνει η Αθήνα, που σε μαθαίνουν τους αέρηδες και πώς να καταλαβαίνεις τον καιρό, που χτίζουνε τα σπίτια τους με ιδρώτα, που επιμένουν και το παλεύουν μέχρι τέλους κι ας φαίνονται όλα εναντίον τους. Να, για να δεις, απόψε η εθνική μας ομάδα στο μπάσκετ έπαιξε ημιτελικό. Και δεν τα παράτησε μπαμπά, δεν έπαιξε βρώμικα όπως οι αντίπαλοι, δεν απογοητεύτηκε καμία στιγμή, δεν γκρίνιαξε για την αδικία. Και ξέρεις πόσοι αύριο θα χαρούν που θα τους δουν να επιστρέφουν χωρίς τρόπαιο; Ουουουουου, αμέτρητοι που περιμένουν κάθε φορά στη γωνία για ένα παραστράτημα. Όμως, όλοι αυτοί δεν κατάλαβαν ποτέ ότι το κεφάλι είναι πάντα στητό όταν παλεύεις, όταν δεν χρωστάς σε κανέναν, όταν δεν πουλιέσαι φτηνά, όταν βλέπεις την ομορφιά των πραγμάτων, όταν είσαι ερωτευμένος με ανθρώπους και πράγματα.

Υπάρχει κάποια πατρίδα και για 'μένα ακόμη, ε μπαμπά; Μια πατρίδα που παλεύει να επιβιώσει χωρίς να βάζει τρικλοποδιές, μια πατρίδα που θέλει να αναστήσει καμένες ψυχές και πνεύματα της φύσης, μια πατρίδα που ακόμη ξέρει να ερωτεύεται και να γελά, μια πατρίδα που δημιουργεί αντί να καταστρέφει. Μια πατρίδα που δεν έχει πάψει να νιώθει , που ακόμη νοιάζεται. Αυτήν την πατρίδα μου την καίνε, την ξεπουλάνε όσο όσο, την αφήνουν να ερημώνει, την δέρνουν, την βάζουν τιμωρία στη γωνία, μόνη της -μακριά από τους άλλους που αγαπάνε την σημαία, που την κουνάνε ζωηρά σε πλατείες και πάρκα, που την κρεμάνε στο μπαλκόνι τους στις εθνικές επετείους κι όταν η εθνική ομάδα βγαίνει πρώτη. Ποτέ, όμως, όταν βγαίνει από δεύτερη και κάτω. Δεν έμαθαν να χάνουν ποτέ τους αλήθεια; Στα παιχνίδια τους δεν υπάρχει ήττα, ούτε νίκη, ούτε ισοπαλία. Αυτά υπάρχουν στην αξιοπρέπεια κι αυτοί τέτοια λέξη δεν έμαθαν ποτέ τους.

Για αυτό σου λέω. Δεν πάω πουθενά σήμερα. Δεν μου άρεσαν ποτέ τα παραμύθια -θυμάσαι;, ούτε ένα δεν σου έχω ζητήσει- και δεν ανήκω σε κανέναν εκλογικό κατάλογο. Είναι εκλογές άλλης πατρίδας αυτές, άλλων ανθρώπων, άλλης σημαίας. Γίνονται σε μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνω· μια γλώσσα υποσχέσεων που ποτέ δεν πίστεψα και στην έλλειψη περιεχομένου έρχεται η οχλοβοή να καλύψει τις κραυγές που ακούγονται από τα “άλλα” στόματα. Ασφυκτιώ, μπαμπά, κι αγωνιώ. Πως κάποτε θα καταφέρουν όλους να μας κάνουν να αγαπάμε την δική τους σημαία. Και τώρα, που δεν τα καταφέρνουν ακόμη εντελώς καλά, νοιώθω πως με εκβιάζουν. Να βαδίσω στη σχισμή και να τους στηρίξω για να μην με ξανατιμωρήσουν με εκλογές.

Για αυτό σου λέω. Σίγουρα κάποιο λάθος έχει γίνει. Έμαθα να μην υποκύπτω σε εκβιασμούς και να μην χαρίζομαι σε όσους με αδικούν. Έμαθα να υπερασπίζομαι ό,τι αγαπώ κι όχι να το ξεπουλάω για φτηνές υποσχέσεις και άχρωμες λύσεις. Έμαθα ότι η σημαία είναι ένα πανί. Κανείς δεν πολέμησε για ένα πανί. Για ό,τι συμβολίζει αυτό πολέμησαν όσοι το έκαναν. Για μια πατρίδα που αγαπούσαν και καταλάβαιναν, μία γη που τους έτρεφε και μια θάλασσα που τους ημέρευε. Όχι, η δική μου πατρίδα δεν έχει εκλογές σήμερα. Η δική μου πατρίδα βρίσκεται σε πένθος και προσπαθεί να αναστήσει ό,τι απέμεινε από αυτό που αγάπησε. Η δική μου πατρίδα σήμερα νιώθει περήφανη για την εθνική της ομάδα στο μπάσκετ. Η δική μου πατρίδα κρατάει τη σημαία της πάντα ψηλά, κι όταν δεν υπάρχει όχλος και προβολείς. Η δική μου πατρίδα καταλαβαίνει από έρωτα και δημιουργία και θάνατο. Όχι από παραμύθια και πλαστά διαβατήρια για πολυτέλειες που βασίστηκαν σε αίμα.

Επιτρέψτε μου να αφιερώσω το κείμενο αυτό στον Καιρό. Το κείμενό του αυτό είναι ό,τι πιο δυνατό διάβασα εδώ και πολύ καιρό. Το κείμενο αυτό με έκανε να θέλω να γράψω για την δική μου πατρίδα.

46 comments:

Anonymous said...

Μαργαρίτα των 24 ετών, της άλλης πατρίδας, ευτυχώς που υπάρχεις και συ και πολλοί νέοι, γιατί πολλοί από μας τους λίγο μεγαλύτερους παραδοθήκαμε. Ξέρεις πόσες φορές έβγαλα παρόμοιες κραυγές; Πόσες φορές προσπάθησα να φύγω μακριά; Κι έμεινα εδώ, όχι για να κάνω τη διαφορά, από ανημπόρια ίσως, παλεύοντας ακόμη και τρώγοντας τα μούτρα μου με την άλλη Ελλάδα, την κυρίαρχη, της διαφθοράς και της λαμογιάς. ΑΛλά πρέπει να υπάρξουμε ως άνθρωποι έστω και στα λίγα τετραγωικά μας, να είμαστε εκεί και ίσως, λέω ίσως, από φωνές σαν τη δική σου να προκύψει κάτι. Υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι σαν τον Καιρό που μας δείχνουν ένα δρόμο. Για να φωτιστεί χρειάζεται πολλά μικρά φανάρια. Καλή σου μέρα

ladybug said...

Ξέρεις ότι είμαι μαζί σου.
Όμως θα πάω να ψηφίσω.
Γιατί θέλω να τους αποδοκιμάσω.
Γιατί θέλω να ελπίζω ότι θα έρθει κάποτε η μέρα που δεν θα τους ψηφίσει κανείς. Γιατί μόνο αυτό τους νοιάζει. Τίποτα άλλο.
Ίσως ξεγελιέμαι, αλλά νομίζω πως αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης.
Σε γλυκοφιλώ. Καλημέρα.

Vrakas Kostas said...

..Στον δρομο της..υπερβολης
δεν μας θυμηθηκε..κανεις..
υγ..Ζησε την ζωη σου κοπελα μου!!
Και μη..φοβασαι,για ολα αυτα που θα γινουν για σενα
χωρις..εσενα!
Καλημερα!

Anonymous said...

Μαργαρίτα μου, δείχνεις εγκλωβισμένη σε έναν φαύλο κύκλο. Διαχωρίζοντας τον εαυτό σου από τους υπόλοιπους και επιλέγοντας να απέχεις, το μόνο που καταφέρνεις είναι να ενισχύεις όλα όσα σου προκαλούν κατάθλιψη. Και θα συνεχίσουν να σου προκαλούν κατάθλιψη, και σε μένα και σε τόσους πολλούς άλλους που σκεφτόμαστε με παρόμοιο τρόπο και μας νοιάζουν τα ίδια πράγματα. Γιατί το να αρνούμαστε να συμμετάσχουμε δεν τιμωρεί κανέναν. Δεν αλλάζει τίποτα. Δεν αφήνει κανένα παράθυρο ανοιχτό για να μπει λίγο φως στη ζωή μας. Απλά δικαιώνει τα λαμόγια, τους κάφρους, τα κομματόσκυλα και τα κοράκια. Όσο ξέρουν ότι οι άνθρωποι σαν εσένα συνεχίζουν να σκύβουν το κεφάλι και να αποδέχονται μοιρολατρικά την αθλιότητα της πραγματικότητας, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα. Θα συνεχίσουν ανενόχλητοι την πατριδοκαπηλεία, τις μίζες, το σκύλεμα της ζωής μας και του περιβάλλοντος που τόσα χρόνια μας συντηρούσε υπομονετικά. Και θα' ρθει μια μέρα που η οργισμένη κόρη σου θα σε ρωτήσει τι έκανες για να τους σταματήσεις και θα την κοιτάξεις με το πιο άδειο βλέμμα που υπάρχει στον κόσμο.

Δεν αντιλέγω ότι η δημοκρατία έχει γίνει τσίρκο, ότι οι πολιτικοί κοιτάζουν το συμφέρον τους (όχι όλοι εξίσου), ότι η πλειοψηφία άγεται και φέρεται σαν να έχει υποστεί λοβοτομή. Το να διαπιστώνεις ότι κολυμπάς στα σκατά όμως δεν σε βοηθάει να βγεις από αυτά. Το να γράφεις όμορφες σκέψεις στο μπλογκ σου δεν αλλάζει το τοπίο. Η ψήφος είναι το μοναδικό όπλο που μας έχει απομείνει. Ας το χρησιμοποιήσουμε, ακόμα κι αν πρόκειται να το στρέψουμε στον ίδιο τον εαυτό μας. Τουλάχιστον θα ξέρουμε ότι κάναμε μαλακία και δεν την αφήσαμε απλά να γίνει...

teiresias said...

Για όλους αυτούς τους λόγους πρέπει να ψηφίσεις.
Σύμφωνα με τον εκλογικό νόμο,η αποχή ισοδυναμεί με ψήφο στο πρώτο κόμμα.

Δε σ' έχω για Νεοδημοκράτισσα... :)

industrialdaisies said...

@ doratsirka: Δώρα μου, αλήθεια, κάπως πρέπει να μάθουμε να συμβιώνουμε εμείς οι άνθρωποι. Όχι μόνο εδώ, σε όλη τη γη αυτό είναι ένα από τα βασικά μας προβλήματα...

Και ναι, το πιστεύω γιατί ξέρω αρκετούς τέτοιους, δεν είναι θέμα ηλικίας ο συμβιβασμός και η κουτοπονηριά. Πολλοί μεγαλύτεροι άνθρωποι παραμένουν συνεπείς κι ευαίσθητοι την ίδια ώρα που συνομήλικοί μου -και μικρότεροι- έχουν μετατραπεί σε σάρκινες μάζες χωρίς τίποτα το ανθρώπινο μέσα τους. Υπάρχουν πολλοί που φωτίζουν τον δρόμο, το πιστεύω αυτό. Απλά αυτούς τους κάνουν παράδρομο και δεν βάζουν ταμπέλα για να τους βρίσκεις... Καλωσήρθες κι ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. :)

@ ladybug: Ξέρω ότι η αποχή από ψηφοφορία θεωρείται λιποψυχία κι αδράνεια. Δεν κατηγορώ σκεπτόμενους ανθρώπους που ψηφίζουν, πώς θα μπορούσα άλλωστε; Λέω, όμως, ότι εγώ δεν το αντέχω. Θα νιώθω άσχημα με τον εαυτό μου, θα σκύψω κεφάλι και θα κοροϊδέψω την ψυχή μου πάνω από όλα. Δεν συμβιβάζομαι με την ψήφο, δεν την πιστεύω πια, δεν βασίζομαι σε αυτή για να δηλώσω τη στάση μου.

Όσο για το πόσοι τρόποι υπάρχουν... Ο καθένας βρίσκει τους δικούς του. Τίποτα δεν είναι αδιέξοδο. Ούτε καν ο θάνατος. Καλησπέρα πασχαλίτσα μου, καλή εβδομάδα από αύριο! :)

@ vrakas kostas: Κώστα, κανείς δεν θυμάται αυτούς από τους οποίους δεν έχει να λάβει. Σε αυτές τις περιπτώσεις ή εφαρμόζει τακτική καμένης γης (εκτός εισαγωγικών, δυστυχώς) ή τους γράφει στα παλαιότερα των καταστίχων...

Και τη ζωή μου την ζω, για αυτό και μπορώ να ανησυχώ και να προσπαθώ. Μπορεί να φαίνεται πως δεν τη ζω αλλά συμβαίνει το αντίθετο! Σε αυτά που ζω και θέλω να ζήσω θα το παλεύω μέχρι τέλους να γίνονται με εμένα μέσα. Καλωσβρεθήκαμε και καλό απόγευμα!

@ nefelikas: Καλέ μου νεφέλικα, η ψήφος δεν είναι εκδίκηση. Η ψήφος δεν είναι δράση. Το να μην ψηφίζω δεν σημαίνει ότι σκύβω κεφάλι. Δεν σημαίνει ότι έχω κατάθλιψη, ότι τα βλέπω μοιρολατρικά κι ότι δεν προσπαθώ στη ζωή μου να αλλάξω πράγματα. Το να διαπιστώνεις ότι ένας χορός δεν σου αρέσει αλλά, επειδή σε έπεισαν ότι αν δεν χορέψεις είναι προσβολή, να σηκώνεσαι να χορέψεις δεν προσθέτει τίποτα.

Δεν συμμετέχω σε μια δημοκρατία που αψηφά το λευκό. Δεν συμμετέχω σε μια δημοκρατία που δεν σέβεται την μειοψηφία. Δεν συμμετέχω σε μία δημοκρατία με το να ξυπνάω μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια με το να πιστεύω ότι έτσι την τονώνω. Δεν συμμετέχω σε έναν εκβιασμό ιστορικό -το αίμα δεν χύθηκε για να κυβερνόμαστε έτσι. Το ξέρω από ανθρώπους που έχυσαν τέτοιο, όχι από ανθρώπους που παρέλασαν τρεις φορές στη ζωή τους στην Πανεπιστημίου κρατώντας πλακάτ.

Την δημοκρατία την υπερασπίζεσαι κάθε μέρα της ζωής σου. Την δυναμώνεις με την νοοτροπία σου από τα πιο μικρά στα πιο σύνθετα πράγματα. Δεν θα ψηφίσω κανέναν τους, δεν θα χρυσώσω το χάπι μου με λευκό. Θα πάρω τα ποδάρια μου και θα παλέψω για την δενδροφύτευση. Θα καταγγείλω αυτόν που έχει παρκάρει στη διάβαση. Θα ζητήσω κάδο ανακύκλωσης από τον αρμόδιο, όχι φωνάζοντας σε μια πορεία.

Και το γεγονός ότι γράφω σε ένα blog δεν φανερώνει τίποτα για την πρακτική μου. Δεν την ακυρώνει. Το ότι δεν μιλάω για πράξεις δεν σημαίνει ότι δεν υφίστανται. Δεν είμαι εδώ για να το παίξω Ζαν Ντ' Αρκ ούτε για να μαζέψω πλήθη κάτω από τη σκεπή μιας ιδεολογίας. Εδώ μοιράζομαι συναισθήματα χαράς κι αγωνίας, εδώ συνδιαλέγομαι. Δεν μένω εδωμέσα, δεν ανασαίνω εδωμέσα, δεν έχω μετατρέψει τη ζωή μου σε ηλεκτρονική.

Και τα παιδιά μου, αν υπάρξουν ποτέ, δεν νιώθω ότι θα τα ντραπώ -εκτός αν το έχω χάσει έως τότε. Στο κείμενο εξηγώ γιατί. Εκεί που μιλάω για το σκύψιμο του κεφαλιού.

Εύχομαι κάποια στιγμή ο κόσμος να θελήσει να εξελίξει αυτήν τη “δημοκρατία”. Να την πάει ένα βήμα μπροστά. Το ότι μας δόθηκε ένα δικαίωμα δεν μας δικαιολογεί να σαπίζουμε μέσα σε αυτό. Δεν μας δικαιολογεί να το χρησιμοποιούμε ως πανάκεια και δικαιολογία για την τεράστια απουσία μας από την υπόλοιπη ζωή. Όταν οι λύσεις δεν είναι πια αποτελεσματικές, όταν πια αποτελούν προσχήματα και παράγοντα ψυχολογικού εκβιασμού θα πρέπει να μαζεύονται οι άνθρωποι και να βρίσκουν προς τα πού θα βαδίσουν. Έχουμε ξεχάσει τι σημαίνει το να αποφασίζεις “με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις”. Δεν είναι απόφαση αναίμακτη αυτή, δεν είναι η λύση της σε τρεις σταυρούς. Στις εύκολες λύσεις εγώ δεν συμμετέχω. Στις ψεύτικες δε είμαι απέναντι. Καλησπέρα! :)

@ teiresias: Είναι αργά τώρα. Και δεν μετανιώνω. Νιώθω συνεπής με τον εαυτό μου. Κι όντως, δεν σημαίνει κάτι τέτοιο το γαλάζιο για εμένα... :) Φιλί!

Anonymous said...

Όντως είναι αργά τώρα. Δεν θα ήταν τόσο αργά όμως αν όλοι εσείς οι ρομαντικοί ιδεολόγοι είχατε συνειδητοποιήσει ότι κανένα από τα ελάχιστα δικαιώματα που μας έχουν απομείνει δεν μας χαρίστηκε. Κι ότι το αίμα στους δρόμους δεν είναι ποτέ τόσο όμορφο όσο το παρουσιάζουν οι ποιητές. Ή ότι η ανέχεια συνθλίβει την αξιοπρέπεια και τα ιδανικά με το πέρασμα του χρόνου.

Θα μας κυβερνάει για άλλα τέσσερα χρόνια μια άθλια μειοψηφία επειδή κάποιοι επέλεξαν σιωπηλά να αγνοήσουν την πραγματικότητα.
Επειδή κάποιοι κλώτσησαν την ευκαιρία και ανέβαλαν τη ζωή όλων μας περιμένοντας να έρθει το όνειρο της ουτοπίας καβάλα σε άσπρο άλογο.

Με ποιό δικαίωμα με εξορίζετε από μια πατρίδα που αγάπησα και πρέπει τώρα να μάθω να μισώ; Όσο και να σε αγαπάω Μαργαρίτα μου, δε θα στο συγχωρήσω ποτέ αυτό. Ούτε θα λυπηθώ για όσα δεινά σε περιμένουν από δω και πέρα. Εσύ τους άνοιξες την πόρτα άλλωστε...

[Για όσους αναγνώστες δεν κατάλαβαν, δεν είμαι κανένας πικραμένος πασόκος. Κανονικά θα έπρεπε να χαίρομαι για το ποσοστό που πήρε το κόμμα που ψήφισα - αλλά δεν ζει κανείς με ποσοστά δυστυχώς...]

Anonymous said...

Αφού δε ψηφισες λοιπόν απολαυσέ τους άλλη μια 4ετια καλη ορέξη ... αα και αφου επιλέγεις να επιλέγουν άλλοι για σένα τότε καλή θεραπεία γιατί πριν την θεραπεία κανονικά πρέπει να υπάρχει η πρόληψη...
πάμε πάλι λοιπόν όλοι από το καβούκι μας
http://www.youtube.com/watch?v=hI9BAmLOcA4

Anonymous said...

και κάτι ακόμα
η ψήφος ΕΙΝΑΙ δράση ... αν δεν είναι η καλύτερη δυνατή είναι άλλη κουβέντα φαντάσου όμως όλοι όσοι λεγανέ "δε θα ψηφήσω" "δε θέλω κανένα τους" και άλλα απαξιοτικά να ψησίζαν Αριστερά ΣΥΡΙΖΑ πχ. που οι τουλάχιστον στα χαρτιά οι θέσεις τους είναι αρκετά καλύτερες από ΝΔ ΠΑΣΟΚ τότε θα άλλαζε κάτι ? ΙΣΩΣ ισως και όχι αλλά αν δε το κάνει κάποιος δε μπορεί να λέει "όλοι ιδιόί είναι αν πάρουν τη εξουσία" κτλ
ΑΡΑ ΠΕΡΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΕΙΔΙΚΑ ΜΑΖΙ με αυτους που απέχουν ότι μας αξίζει και δε μπορεί κανένας να βγάζει την ούρα απέξω επειδή η "δημοκρατία" μας δεν είναι όσο καλή θα μπορούσε να είναι....
ΑΝτε τώρα για δεντροφύτεψη πάνω στα τσιμέντα που θα φυτρώσουν πιο γρήγορα από τα δέντρα...ΓΙΑΤΙ εμείς διαλέξαμε να τους αφήσουμε να το κάνουν ΚΑΙ ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑΑ

anyone said...

δεν ξέρω τι να πώ...έχεις τόσο δίκιο..θα συμφωνήσω όμως και με τους παραπάνω...αφου αποσίσαμε να μείνουμε εδώ...μπορούμε να κάνουμε τίποτα λιγότερο από το να παλέψουμε ακόμη και με τους δικούς τους όρους;

..έτσι το βλέπω...ίσως επειδή δεν έχω άλλη επιλογή στην παρούσα φάση...

Anonymous said...

http://www.youtube.com/watch?v=gbPzKRi08AM&

Anonymous said...

http://www.youtube.com/watch?v=avZNCpc-n5c&

katerina said...

Καλημέρα! Σε καταλαβαίνω.. Ούτε εγώ πήγα να ψηφίσω.. Κατεβήκαμε οικογενειακώς στο εκλογικό κέντρο να ψηφίσει η μαμά και εγώ με τον πατέρα μου την περιμένα απ' έξω. Και μετά όλοι μαζί (μια από τις λίγες φορές) πήγαμε για φαγητό σε σπίτι φίλων. Για μια φορά οι εκλογές λειτούργησαν σαν έναυσμα να βρεθούν δύο οικογένειες με τα 20χρονα παιδιά τους και να περάσουν πολύ όμορφά (χωρίς να βλέπουν αναλύσεις στην τηλέοραση, αλλά παίζοντας με τον Μπάντυ, το σκύλο της οικογένειας).

Αρνήθηκα να ψηφίσω. Αρνήθηκα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα και κατά τη γνώμη αποδείχτηκε πως είχα δίκιο. Βάση του νέου εκλογικού νόμου (α ρε Σκανδαλίδη) οι ψήφοι στα μικρά κόμματα πήγαν στο πρώτο κόμμα. Ακόμα και αν ψήφιζα αυτό που εξέφραζε πιο πολύ, θα ήταν σαν ψήφιζα ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Δεν θα μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ, αν ήξερα οτι η ψήφος μου μέτρησε κατ' αυτόν τον τρόπο...
Όπως λέει και ο πατέρας μου, η ψήφος είναι προσωπικό ζήτημα και είναι κατα συνείδηση... Και η συνειδησή μου ορίζε και ορίζει οτι κανείς τους δεν αξίζει... Δεν θα υποχρεωθώ να διαλέξω έναν από τους 6, ούτε να πάει η ψήφος μου (σχεδόν εκβιαστικά) σ' αυτούς. Προτιμώ να απέχω. Έτσι θα κοιμηθώ το βράδυ ήρεμα...

Anonymous said...

@river ναι ναι river τώρα περιμένεις να σου πούμε και ευγε ?!
δες άλλη μια φορά τα αποτελεσματα online
να δεις το - (μειον) στα μεγαλα κόμματα και το + (συν) στα μικρά.
Αν έχουν κάνει κομπίνα στις έδρες μια χαρά την συντήρησες χωρίς να ψηφήσεις ευγε !

Maria Mikro Analogo said...

Σεβαστή η άποψή σου. Τι να σου πω; Ότι έχεις άδικο τη στιγμή που έχεις απόλυτο δίκιο; Επέλεξα να ψηφίσω χθες και δεν ήταν ψήφος διαμαρτυρίας. Συνειδητά έριξα το ψηφοδέλτιο εκεί που το ρίχνω όσες φορές έχω ψηφίσει. Φέτος με μεγαλύτερη συνείδηση :-) Καλημέρες και καλή εβδομάδα.

Φράνσις said...

Προσεξε κακομοίρα μου ,ειπε το ξωτικο, φουρκισμένο απ΄τους αλλαλάζοντες οπαδούς του "βοδιού με την χρυσαφια γραβάτα", του " είμαι ο κλώνος του παππου μου", του " η κυριά Κούλα θα βγαλει το ταψί με το γάντι απ΄το φούρνο", και των λοιπών, μη ντυχον και σταματήσεις να γραφεις όπως γράφεις, ή να σκέφτεσαι πάντα εμ ολόκληρη συνείδηση, γιατι αλοίμονό σου.Ειπε το ξωτικό και έδωσε ένα φιλακι στη μαργαριτούλα, μαζι με ένα αλλο λουλουδακι να της κανει παρέα.Μη ρωτας τι λουλουδάκι, το ξωτικο εχει παγιδευτεί ως μαζόχα στο τσιμέντο και κινδυνευει να μην αναγνωρίζει τα λουλούδια. Να του κανεις εντατικα μαθήματα και σ' αντάλλαγμα θα σου δώσει την καπα του να εξαφανιζεσαι όποτε γουσταρεις, ε; φιλι μικρη μου αντιδραστικη με επιχειρήματα.

katerina said...

Αγαπητέ ανώνυμε αν με το "μικρά κόμματα", εννοείς το ΣΥΡΙΖΑ ή ΛΑΟΣ (ή ακόμη και το ΚΚΕ), τότε συγγνώμη και ευχαριστώ πολύ, αλλά δε θα πάρω. Αν πάλι εννοείς τους ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ κτλ, καλή η ελπίδα, αλλά δε θα έβγαιναν (ας είμαστε ρεαλιστές) και τις ψήφους τους θα τις έπαιρναν άλλοι. Και εγώ αυτούς τους άλλους τους σιχαίνομαι. Ούτε με ενδιαφέρει αν είναι μπλε, πράσινοι, πορτοκαλοί, κόκκινοι, πουά με ροζ ελεφαντάκια.. Είναι οι ίδιοι εδώ και 20 χρόνια. Δεν έχουν τίποτε καινούργιο να μου πουν και τίποτε να προσφέρουν.

katerina said...

Α! και ανώνυμε, (ελπίζω margarita να με συγχωρέσεις για το θράσος και την "παρέμβαση"), αλλά όταν υποστηρίζεις μια άποψη, κτουλάχιστον υποστηριζέ την επώνυμα... Είναι το λιγότερο τραγικό και δειλό να μην υποστηρίζεις τη θέση σου μαζί με το ονομά σου... Καλή σου μέρα!

Anonymous said...

Εκλογική απεργία
Κοινωνική δράση

Κάθε μέρα σε κάθε αγώνα
αντίσταση-αλληλεγγύη-αξιοπρέπεια

Anonymous said...

@iriver δηλαδή το iriver είναι επώνυμο ?
δεν εκφράζω της αποψείς μου αλλές τι απόψείς πολλων.
πως βάζεις στο ίδιο τσουβάλι και αριστερά και ακροδεξιά δε ξέρω...
οι πιθανότητες δεν είναι καν επιστήμη πάντως και αν συνεχίσεις να λες "σιγα μη βγεί ο ένας και ό άλλος" τότε μόνη μετά από καιρό θα καταλάβεις το λάθος σου...

katerina said...

Ανώνυμε, είμαι απλά ρεαλίστρια. Το πως βάζω αριστερά και ακροδεξιά μαζί, είναι απλά γιατί αναφέρομαι σε μικρά κόμματα ανεξαρτήτου ιδεολογίας. Όσο για το river, όχι σαφώς και δεν είναι επώνυμο. Αλλά αν μπεις στο δικό μου blog μπορείς να βρεις το όνομά μου. Κατερίνα.
Επιπλέον δεν καταλαβαίνω, όλους αυτούς που λένε οτι εκφράζουν τις απόψεις πολλών. Το θεωρώ αδύνατο. Ο καθένας έχει την άποψή του και την υπερασπίζεται. Οι απόψεις διαφέρουν (και ας υπάρχουν κοινά σημεία ή κοινοί κώδικες) γιατί απλά οι άνθρωποι διαφέρουν. Όταν όλοι έχουν την ίδια άποψη τότε είναι πρόβατα. Δεν έχει σημασία ποια είναι η ιδεολογία τους, αλλά είναι πρόβατα... Πως γίνεται να σε εκφράζει κάτι απόλυτα, εγώ συγγνώμη αλλά δεν το καταλαβαίνω.
Και επειδή υπήρξα μέλος παράταξης, όλα αυτά μου φαίνονται σαχλαμάρες. Ελάχιστοι είναι αυτοί που παράγουν έργο... Μη μου μιλάς λοιπόν ούτε για αριστερά ούτε για δεξιά. Κανείς δεν κάνει τίποτε...
Όλοι τους έχουν καταντήσει ανέκδοτα. Ο ένας με την ασύμμετρη απειλή, η μια με το Στάλιν και τη Μόσχα, ο άλλος με την ερώτηση της Παρασκευής, ο παρ'άλλος με τη θανατική ποινή και το ρατσισμό, ο άλλος με τα νυχτερινά κέντρα όταν νομοθετούσε και τέλος ο υιος που δεν μιλάει καλά καλά τα ελληνικά. Για αυτό απλά αδιαφορώ για όλους τους. Από τα 6 κακά δεν θα βρω το λιγότερο κακό για να σωθεί η κατάσταση.Θα γυρίσω την πλάτη μου σε όλα...

Σπύρος Σεραφείμ said...
This comment has been removed by the author.
Σπύρος Σεραφείμ said...

υπάρχει πατρίδα, ακόμη. Αυτοί που θέλουμε εμείς. Και όχι οι "άλλοι"...

σόρι για την ανωτέρω διαγραφή, έκανα λάθος.
(όπως και το σύνολο των ελλήνων ψηφοφόρων, άλλωστε)

Кроткая said...

με τα ίδια ακριβώς συναισθήματα μπήκα σε ένα αεροπλάνο και ΠΗΓΑ να ψηφίσω.
χωρίς να ταυτίζομαι με αυτό που επέλεξα -χωρίς καν να συμφωνώ σε πολλά.
αλλά το ένιωσα χρέος μου, μου φαινόταν αδιανόητο να μην είμαι εκεί, επειδή ακριβώς με νοιάζει.
και δεν είναι όλοι οι ίδιοι, εγώ το πιστεύω απόλυτα αυτό. Με όλους έχω διαφωνίες, με κάποιους σε όλα, με άλλους σε μερικά.
Αλλά ΔΕΝ είναι ίδιοι.

Άσε που, όταν δεν πας να ψηφίσεις, είναι σαν να ψήφισες το πρώτο κόμμα. Χίλιες φορες να έχεις ψηφίσει κάποιο άλλο...

Είναι λοιπόν δράση η ψήφος. Είναι θέση. Κι όταν συνοδεύεται και από άλλες πρακτικές μπορεί να είναι και αποτελεσματική.

industrialdaisies said...

Προς κάθε ενδιαφερόμενο:

Πριν απαντήσω ξεχωριστά στον καθένα σας νιώθω την ανάγκη να πω κάποια πράγματα -και να συγκρατηθώ.

Έβρισκα πάντα αποκαρδιωτική κι απογοητευτική την ικανότητα μερικών ανθρώπων να απομονώνουν από λόγια άλλων μόνο εκείνο το μικρό κομμάτι που τους τσιγκλάει προσωπικά σε βαθμό που δεν ξέρουν πώς να ανταπεξέλθουν. Είναι αυτή ακριβώς η ικανότητα που κάνει τους ανθρώπους να χάνουν το δάσος επειδή προσέχουν το δέντρο.

Όταν έγραψα αυτό το κείμενο δεν είχα στόχο ούτε να “προεδρεύσω” ενός κινήματος αντι-ψήφου, ούτε να προτείνω τρόπο αντίδρασης, ούτε να στρέψω το ενδιαφέρον γύρω από την δική μου εκλογική συμπεριφορά κι αντίληψη. Από ένα τόσο μεγάλο -σε έκταση- κείμενο υπάρχουν άνθρωποι που επιλέγουν να επικεντρωθούν στο κομμάτι της μη ψήφου. Την ίδια ώρα που, νομίζω ότι είναι περισσότερο από προφανές, ο κεντρικός άξονας της ουσίας του είναι η αγωνία για μια ξεχαρβαλωμένη πατρίδα κι ένα κατακερματισμένο κόσμο και η ανάγκη για εύρεση ελπίδας.

Δεν μπορώ να εμπλακώ σε προσωπικά πολιτικά πάθη ούτε να διαπραγματευτώ, κατρακυλώντας σε έναν δρόμο προσωπικής προσβολής κι επίθεσης, μία στάση ζωής. Ο καθένας έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να υπερασπίζεται ό,τι αγαπάει κι ό,τι επιδιώκει με τον τρόπο που κρίνει αυτός. Όταν αυτό γίνεται με φανατισμό, οπαδικές νόρμες και φασιστική αντίληψη διαφυλάσσω ακέραιο το δικαίωμά μου να τον γράψω εκεί που δεν πιάνει πληκτρολόγιο (νεωτερισμός).

Απαξιώ να απαντήσω επί της ουσίας σε ανθρώπους που κάνοντας κλικ για να μεταπηδήσουν στη φόρμα σχολίων το μυαλό τους συνειδητά είχε ήδη αποβάλει ολόκληρη την ουσία ενός κειμένου, όπως αυτό αντικατοπτρίζει τις δικές μου σκέψεις, και επιλέγουν την επίθεση επειδή το μυαλό τους δεν έχει χώρο για το διαφορετικό. Υπάρχει μια ολόκληρη επιχειρηματολογία από την πλευρά μου για την στάση μου αυτή. Ακόμη πιο σημαντικό, υπάρχουν λύσεις που έχω να προτείνω. Κι ακόμη πιο σημαντικό, στην ζωή μου ακολουθώ δρόμους που δεν με κάνουν να νιώθω υπόλογη απέναντι σε κανέναν. Δεν νιώθω όμως την ανάγκη να πείσω ούτε να απολογηθώ στον οποιονδήποτε.

Έτσι, λοιπόν, παρόλο που ο "εύφλεκτος" εαυτός μου καταπιέζεται αρκετά, επιλέγω να μην κάνω καμία επί της ουσίας συζήτηση πάνω σε επιφανειακές συμπεριφορές και αντιλήψεις. Δεν γίνεται -είναι φοβερά οξύμωρο.

@ Nefelikas: Υπό κανονικές συνθήκες προσπαθώ να απαντήσω επί της ουσίας. Επειδή, όμως, με ενοχλεί φοβερά το αυθαίρετο τσουβάλιασμα (ακούς εκεί, “όλοι εσείς οι ρομαντικοί ιδεολόγοι”!) κι ο δείκτης που κουνάς τόσο αλαζονικά κι επιδεικτικά κάτω από τη μύτη μου, αρνούμαι.

Ευχαρίστως, σε άλλο κλίμα και με καθαρό μυαλό να συζητήσουμε ό,τι θέλεις. Αλλιώς όχι. Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θες. Δεν αλλάζει ο σεβασμός μου στο πρόσωπό σου.

@ anonymous: Από όσο ξέρω, πιστοποιητικά φρονημάτων έχουν σταματήσει να εκδίδονται.

@ anyone: Ο καθένας το παλεύει, νομίζω, με τους τρόπους που τον εκφράζουν. Αξία έχει η πάλη και η καθαρή προσπάθεια. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιστέκεται και να δημιουργεί κάποιος. Όταν το μυαλό του τού επιτρέπει να σκέφτεται.

Καλά έκανες και ψήφισες. Σαφώς είναι ένας τρόπος κι αυτός. Άσχετα από τις δικές μου ενστάσεις, στις συνθήκες που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται σήμερα την πολιτεία η ψήφος είναι ένα μέσον. Κι αν ψάξεις θα δεις... Θα βρεις κι άλλους, πολλούς τρόπους. Καλημέρα!

@ river: Ο εκλογικός νόμος δεν είναι τυχαίο ότι είναι αυτός που υπόκειται σε αλλαγές περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Ένα κομμάτι της δικής μου αντίδρασης στην ψήφο έγκειται στην έλλειψη φαντασίας από αυτούς που κάθε φορά “αντιδρούν” ψηφίζοντας κάτι άλλο εκτός των δύο κομμάτων.

Ποτέ κανένας δεν κατέβηκε σε πορεία -έστω σε πρώτο στάδιο- να διαμαρτυρηθεί και να προσπαθήσει να μπλοκάρει νόμους με φασιστικά κατάλοιπα, όπως είναι ο εκλογικός. Για αυτό μιλάω για έλλειψη ουσιαστικής δημοκρατικής αντίληψης. Το να συμμετέχεις σε μία “δημοκρατική” διαδικασία με όρους φασιστικούς δεν σε κάνει αντιστασιακό -φευ! οι ψευδαισθήσεις είναι βασικό συστατικό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Αποδεικνύεται ακόμη ότι σε αυτήν τη δημοκρατία αντιδρούμε σε ό,τι μας τσιμπάει το πετσί μας κι όχι σε ό,τι άλλο καμουφλάρεται επιτυχώς ή δεν μας αφορά άμεσα.

Παρ' όλα αυτά. επειδή δεν είναι θέση μου εδώ μέσα να επικροτώ ή να καταδικάζω συμπεριφορές, δεν μπορώ να εκφράσω άποψη για την επιλογή σου να μην ψηφίσεις. Σημασία έχει ότι την συνείδησή σου την έχεις καθαρή. Καλημέρα! :)

@ μαρία: Καλημέρα Μαράκι, αυτήν την εβδομάδα που θα είναι καλύτερη από τις προηγούμενες μας βλέπω να την περιμένουμε καιρό ακόμη...

@ auburn kate: Κατερινιώ μου, δεν είμαι εδώ για να μασάω τα λόγια μου, ούτε για να το παίξω Jean D' Arc (νομίζω το ξανάπα αυτό, ε;) ούτε για να μασήσω σε τραμπουκισμούς και οπαδισμούς. Είμαι εδώ για να μοιράζομαι και να συζητάω με όποιον θέλει απόψεις και συναισθήματα.

Όταν θα αποκάμω να απογοητεύομαι από δείγματα γραφής και συμπεριφοράς εδώ μέσα, ή όταν απλά βαρεθώ, θα αδειάσω την ηλεκτρονική γωνιά αυτή. Προς το παρόν δεν σκοπεύω.

Κι ευχαριστώ για το λουλουδάκι, οι κινήσεις -ακόμα και συμβολικές- έχουν το νόημά τους. Την κάπα δεν θα την χρειαστώ. Την παραχωρώ σε όποιον την έχει περισσότερο ανάγκη... Καλημέρα!

@ downjohn: Στην καθημερινή δράση πιστεύω κι εγώ... Δεν είναι απαραίτητα και απαρέγκλιτα αγώνας αυτή. Η πολυμορφία της είναι που την κάνει τόσο σημαντική! Καλωσήρθες.

@ σπύρος σεραφείμ: Για αυτήν την δική του πατρίδα παλεύει ο καθένας μας. Η ψυχή του είναι η πρώτη. Αν απεμπολήσεις αυτήν το παιχνίδι χάθηκε. Το κακό είναι ότι τόσο διαφορετικές πατρίδες δεν γίνεται να συνυπάρξουν αρμονικά και με αλληλοσεβασμό -κατά πώς φαίνεται. Καλή εβδομάδα!

industrialdaisies said...

@ krotkaya: Καταλαβαίνω πολλούς ανθρώπους που ψήφισαν έτσι -και μέσα μου ίσως είναι κι αυτοί στους οποίους νιώθω πιο κοντά. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που κινούνται από ένα εσωτερικό χρέος. Δεν μου αρέσουν άλλοι, που το κάνουν από ενοχές ή από ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης. Δεν ορμώμαι από μία θέση που λέει πως όποιος ψηφίζει είναι ηλίθιος ή δεν προσφέρει.

Στην δική μου ζωή, όμως, έως τώρα έχω επιλέξει να συνεισφέρω αλλιώς. Η συμμετοχή μου στην δημοκρατία -όπως αυτήν την αντιλαμβάνομαι κι επιδιώκω να καλυτερεύω όσο μπορώ- είναι εκτός ενός σάπιου συστήματος. Ναι, μου κάνει, νιώθω καλύτερα να απέχω από την σαπίλα ενός συστήματος παρά να το συντηρώ. Κι αυτό και τις σάπιες ελπίδες του και την δική μου -όποια- ματαιοδοξία.

Σε άλλες συνθήκες ίσως να φερόμουν διαφορετικά. Όπως έχει η κατάσταση επιλέγω να απομακρύνομαι. Προσεγγίζω από αλλού. Αν μη τι άλλο, σε μια δημοκρατία οι διαφορετικές προσεγγίσεις είναι που μπορεί να οδηγούν σε λύσεις...

Καλημέρα! (επέστρεψες κιόλας; Ελπίζω να μην έπαθες Jetlag!) :)

Zaphod said...

Κατανοητή η θέση σου αλλά δεν βοηθά και πολύ, μιας και (δυστυχώς) κανείς δεν την λαμβάνει υπ' όψιν.

Σε χάλαγαν οι Οικολόγοι πχ;

Εγώ πάντως αν δεν ψήφιζα χτες θα χτυπιόμουν σήμερα

love&kisses
zaphod

Baby Lemonade said...

Η πολιτεία παραμένει απομακρυσμένη και θαμπή, όσο εμείς οι ίδιοι επιμένουμε συνειδητά να απέχουμε από αυτή. Το πρόβλημα δεν ξεκινάει από το γεγονός ότι οι πολίτες δεν κάνουν χρήση του εκλογικού τους δικαιώματος. Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι αφήσαμε ανθρώπους φαύλους, μια μειοψηφία δημαγωγών, αδιάφορων για τη ζωή του λαού, να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία. Γιατί; Πώς γίνεται, αλήθεια, αν και κανένας δεν είναι ευχαριστημένος από την παρούσα κατάσταση, να συνεχίζουν να μας κυβερνούν αυτοί;

Ας μην κηνυγάμε ανεμόμυλους. Το αστείο μιας δήθεν δημοκρατίας υπάρχει και θα υπάρχει, είτε ψηφίσει η Μαργαρίτα είτε όχι.

Εγώ πάντως, θεωρούμαι ακαδημαικός πολίτης πια, και ψήφισα. Κι ας μην έχει σημασία που ποτέ δε με άγγιξε η πολιτική ζωή αυτού του τόπου. Που τη γαλανόλευκη σημαία, όπως κι εσύ, ποτέ δε τη θεώρησα δική μου. Που τα αληθινά μου προβλήματα κανένας δεν προσφέρθηκε να μου τα θεραπεύσει.
Ίσως γελάστηκα κι εγώ: τάχα νόμισα πως η ψήφος μου δίνει μια δύναμη να ελέγξω το μέλλον μου.
Σε ένα μήνα κλείνω τα 18 χρόνια ζωής. Ελπίδες δεν έχω για το αύριο. Μου τις έχουν τσακίσει.

Κι είμαστε όλοι οι ρομαντικοί ονειροπόλοι εγκλωβισμένοι. Γιατί ποτέ δε θα θελήσουμε να βγάλουμε την πατρίδα από το δρόμο της διαφθοράς.

"Γιατί ἐπιτέλους, πρέπει νὰ βγῶ ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ τσακισμένο σπίτι. Πρέπει νὰ δῶ λιγάκι πολιτεία, -ὄχι, ὄχι τὸ φεγγάρι - τὴν πολιτεία μὲ τὰ ροζιασμένα χέρια της, τὴν πολιτεία τοῦ μεροκάματου, τὴν πολιτεία ποὺ ὁρκίζεται στὸ ψωμὶ καὶ στὴ γροθιά της τὴν πολιτεία ποὺ ὅλους μας ἀντέχει στὴν ράχη της μὲ τὶς μικρότητές μας, τὶς κακίες, τὶς ἔχτρες μας, μὲ τὶς φιλοδοξίες, τὴν ἄγνοιά μας καὶ τὰ γερατειά μας,-ν᾿ ἀκούσω τὰ μεγάλα βήματα τῆς πολιτείας, νὰ μὴν ἀκούω πιὰ τὰ βήματά σου μήτε τὰ βήματα τοῦ Θεοῦ, μήτε καὶ τὰ δικά μου βήματα."

industrialdaisies said...

@ zaphod: Ναι Zaphod μου, εκεί στηρίζομαι κι εγώ για να πω ότι το γεγονός ότι μια πολιτεία, λειτουργώντας φασιστικά και πραξικοπηματικά, δεν προσμετρά μία πολιτική στάση δεν ακυρώνει την στάση αυτή. Υπάρχουν κάποια όρια που όταν ξεπερνιούνται από την εξουσία δεν πρέπει να τα διαπραγματευόμαστε.

Εμένα, λοιπόν, αυτό είναι ένα από τα όριά μου. Την θέση μου δεν την αλλάζω για μία ημιφασιστική. Θα παλέψω, όμως, όπως μπορώ και όπως χρειαστεί για να αλλάξει αυτό. Η θλίψη προέρχεται από το ότι τελικά φαίνεται να έχουμε διαγράψει κάποια πράγματα από τη λίστα με τα "θέλω" μας. Βασικά πράγματα, όπως να αξιολογείται κάθε δημοκρατική στάση και πεποίθηση, να υπάρχει αντικατοπτρισμός της βούλησης στο αποτέλεσμα τα έχουμε αφήσει πίσω και με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθούμε να ανατρέψουμε κάτι το οποίο είναι βαθιά ριζωμένο. Για αυτό -και για άλλους λόγους ακόμη- απέχω. Συμβιβασμούς για το καλό ευχαρίστως να κάνω. Συμβιβασμούς για να απεκδυθώ ευθυνών κι ενοχών όχι -η ψυχή μου είναι πιο πολύτιμη.

Να σου πω, όμως, δύο πράγματα ακόμη. Πρώτον ότι δεν είναι τόσο μακριά η θέση μου από τα περισσότερα που γράφεις (κι εδώ και στο δικό σου blog). Και δεύτερον όι με αφορμή αυτό το κείμενο κατάλαβα ότι στην δημοκρατία των ημερών μας το πιο άφταστο όνειρο είναι ο πολιτισμός -για αυτό και σε ευχαριστώ, κι εσένα και όποιους φέρθηκαν ανάλογα, για τον πολιτισμένο τρόπο να εκφράζεις μια άλλη άποψη. Καλησπέρα!

@ baby lemonade: Baby, είναι τόσα που θα ήθελα να σου γράψω! Όμως, τόσο μα τόσο αγαπημένη αυτή η Σονάτα που μάλλον θα σιωπήσω για να μιλήσει μόνη της... :)

Anonymous said...

Αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι
θα ήταν παράνομες.

Αν περιμένεις τις εκλογές για να αλλάξει κάτι τότε πας χαμένος. Ο σεβασμός προς τον συνάνθρωπο σου και ο συνεχείς αγώνας ενάντια στην εξουσία θα αλλάξει τον κόσμο, αν μπορεί πλέον να αλλάξει.

s_k said...

[!]

aniaris said...

Τέτοια ποστ ήθελα να δω σήμερα σαν αυτό εδώ και του καιρού. Και διάβασα τόσα άλλα που με μπέρδεψαν και με τραβούσαν δεξιά κι αριστερά και μ'ενοχλούσαν. Κι ήρθα εδώ και δε θέλω να διαβάσω τίποτα άλλο γιατί έτσι νιώθω κι εγώ, ό,τι κι αν ψήφισα, όσο μακριά κι αν είμαι απ'τον τόπο που ζει εκείνος ο παππούς, ό,τι παραμύθι κι αν τρώω από διάφορους κατά καιρούς.

Zaphod said...

@industrial daisies: Η πολιτική είναι η τέχνη να βρίσκεις διέξοδο!

Όπως έχω ξαναπεί, μέχρι να κάνουμε την ...επανάσταση, δεν ψηφίζουμε κιόλας; Με μια ψήφο δεν παντρευομαστε κάποιον ούτε και στιγματίζεται η αξιοπρέπειά μας.

Πάντως όταν ο Κώτσος ξαναρχίσει της μαλακίες εγώ θα μπορώ να λέω ήσυχος πως δεν τον ψήφισα τον σκύλο!(πάντα μέχρι να έρθει η επανάσταση οπότε θα του......τα.....και μετά θα.....)

Anyway, αυτά είναι προσωπικά σου και σεβαστά, αν και διαφωνώ. Επιμένω πως το κόλπο της αποχής είναι ΠΡΟΣΦΟΡΑ στα λαμόγια και όχι απόρριψη, ακόμα και αν δεν το βλέπουμε έτσι. Δυστυχώς, όπως είναι το σύστημα, έτσι παίζουμε μπάλα. Αλλιώς θα είναι σαν να παίζουμε ποδόσφαιρο με τα χέρια και να διαμαρτυρόμαστε και στο διαιτητή από πάνω όταν μας αποβάλλει και αφήνει την ομάδα μας με λιγότερους παίχτες!!


Η επανάσταση δεν μετράει, διότι θα ανατρέψει το ποδόσφαιρο και θα το κάνει κατι ανάμεσα σε ράγκμπι και μπάσκετ :-)


(έπρεπε να γίνω ποιητής τελικά ρε γμτ!)

love&kisses

katerina said...

Καλημέρα! Ήθελα να αφησω ένα σχόλιο, αλλά αποδείχτηκε ελαφρώς τεράστιο. Το ανέβασα ως post. Εκεί θα καταλάβεις τι πιστεύω και το κυριότερο γιατί πιστεύω ότι πιστεύω...
Φιλιά!

Anonymous said...

Με εντυπωσίασε το κείμενο σου. Θαθελα να μου επιτρέψεις να το αφομοιώσω και να το κάνω τροπον τινα σημαία για τους νέους. Πώς βρίσκεις τόσο νεα που εισαι αυτή την ωριμότητα ; Μπραβο. Πές μου τι σπουδάζεις ή τί εχεις σπουδάσει ; Μ ενδιαφερει ως φιλη της μπλογκοπαρέας
ριτς

industrialdaisies said...

@ downjohn: Αν μη τι άλλο, ο σεβασμός είναι προαπαιτούμενο για την δημοκρατία. Για τον άνθρωπο τον ίδιο, θα έλεγα καλύτερα... Καλημέρα!

@ fuzzy burlesque: Καράφλιασες ή θύμωσες; ;) Φιλί!

@ aniaris: Ωραία καλή μου. Μήπως άνθρωποι που σκέφτονται έτσι θα πρέπει να σταματήσουν να νιώθουν άβολα ή υπόλογοι για αυτό και να βλέπουν πώς αυτή η ματιά τούς ωθεί να συμβάλουν στη δημοκρατία; Ή, για να το εκφράσω λιγότερο σικέ, πώς του ωθεί να συνυπάρξουν με τον συνάνθρωπό τους καλύτερα; Καλημέρα και φιλιά!

@ zaphod: Φίλε μου, ναι, η πολιτική μερικές φορές είναι η ΤΕΧΝΙΚΗ να βρίσκεις διέξοδο στα αδιέξοδα που δημιούργησες με αυτή.

Και να σου πω και κάτι; Όχι, δεν ψηφίζω μέχρι μία διατυμπανιζόμενη επανάσταση. Γιατί αυτή είναι η βολή του καθενός -”δεν βαριέσαι, ας κάνω τώρα το minimum κι όταν έρθει η ώρα βλέπουμε”. Για αυτό, λοιπόν, επειδή εγώ πιστεύω ότι όσο αργεί αυτή τόσο πιο πολύ αλλοτριώνεται ο κόσμος από αυτήν την επίφαση -κι όσο αλλοτριώνεται τόσο δεν θα έρχεται εκείνη η μέρα, δεν συμμετέχω. Αν είναι να σηκώσουμε σήμερα μανίκια και να ξεκινήσουμε έρχομαι κι ας είμαι παντελώς άυπνη. Στις εκλογές, όμως, όχι.

Πάντως, όταν το ποδόσφαιρο καταρρεύσει θέλω να παίζω κι εγώ. Ανέκαθεν ήμουν καλύτερη στο μπάσκετ! (καλά, μιλάμε για ποίηση ανωτέρου επιπέδου!) Καλημέρα!
:)

@ river: Καλή μου, αφού έχω κλείσει εικοσιτετράωρο ξύπνια λέω να ρίξω λίγες ώρες ύπνου. Άμποτες συνέλθω θα περάσω βόλτα να τα πούμε! Καλημέρα!

@ ριτς: Έχω τελειώσει νομική -χωρίς ποτέ να μου αρέσει και να θέλω να την ακολουθήσω. Τώρα κάνω το μεταπτυχιακό μου στις πολιτισμικές σπουδές και ανθρώπινη επικοινωνία, στα ΜΜΕ του Πανεπιστημίου. Μετά, λέω να την κάνω έξω για σκηνοθεσία.

Ευχαριστώ που διακρίνεις ωριμότητα, μερικές φορές είμαι πεπεισμένη ότι έχω τεράστια έλλειψη. Όσο για την σημαία... Δεν θεώρησα ποτέ ότι γράφοντας εδώ αντιπροσωπεύω κάποιον άλλον εκτός από τον εαυτό μου. Με τιμά φοβερά η σκέψη σου αυτή όμως μήπως θα θίγονταν άνθρωποι από αυτήν την αναγωγή; Δεν ξέρω, πάντα τις φοβόμουν τις σημαίες... Anyways, το mail μου είναι στο προφίλ για όποια συζήτηση ή διευκρίνηση.

Καλημέρα προς το παρόν και χίλια ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :)

Anonymous said...

Και πολύ καλά τα έγραψες

ολα θα πανε καλα... said...

Καλησπέρα.
Δίκιο έχεις,καλή μου,αλλά ποιος σε αυτόν τον τόπο μας ακούει;
Χαίρομαι που βρήκα το μπλογκ σου.

s_k said...

θυμωσα μαζι σου.

s_k said...

παραλληλα, εννοω.

Anonymous said...

Τιγκα στα φερεφωνα εχει γινει εδω μεσα...

Ποτε θα καταφερουμε σαν κοινωνια να ξεχωριζουμε το σωστο απο το συνηθισμενο; Πως ειναι δυνατον να χτυπαμε ενα ατομο που το μονο που κανει ειναι να στηριζει την αποψη του; Τι δημοκρατες ειμαστε που καταφερομαστε ετσι απεναντι σε μια διαφορετικη αποψη (για οσους απο εσας διαφωνειτε με την αποχη, ως "ιδεα");

Σκοπος δεν ειναι να γινω επιθετικος, αλλα ισως ολοι μας να πρεπει να σκεφτομαστε λιγο παραπανω την βαρυτητα των λεξεων και πραξεων μας. Ντροπη μας, αν υπαρχουν αναμεσα μας ατομα που υπερασπιζονται δημοκρατικα το δικαιωμα στην αποχη και αντι να σταθουμε διπλα τους, να τους βριζουμε επειδη "η αποχη δε μετραει στα ποσοστα". Λογικη του τυπου "τρωμε σκατα, εσυ γιατι δε θες;"...

Ειμαι ενας απο αυτους που ψηφισαν και δεν μπορουσαν να κοιμηθουν καλα το βραδυ... Ηθελα να κανω αποχη, αλλα επεσα στη λουμπα. Και θα ηθελα και η δικη μου αποχη να "μετρησει"... Αντ'αυτου, οσοι απο εμας εχουμε την ιδια γνωμη, αναλωνομαστε στο να υποδεικνυουμε στους αλλους την "ματαιοτητα της αποχης" αντι να να τη διεκδικησουμε σαν δικαιωμα οπως αυτο της υπερπολυτιμης ψηφου...

Γλυκια μου ID, σορυ για την "εκρηξη" και συγχαρητηρια για το ωραιο σου κειμενο! Κανονικα δεν θα σου εγραφα τιποτα γιατι ελλειψει χρονου, περιοριζομαι να διαβαζω χωρις να σχολιαζω. Ομολογω πως οι λογοι που σχολιαζω με κανουν να ντρεπομαι που "μαγαριζω" το ομορφο κειμενο σου, οπως και καποιοι απο τους παραπανω.

Με αγωνιστικους χαιρετισμους,

Συντροφος Θεραπευτης!

Υ'Γ. Κατι τετοια λεω και με βλεπω στον επομενο πολεμο, πρωτη γραμμη και τραυματιοφορεα!

Anonymous said...

Κοινότυπο να πω ότι με προβλημάτισες.
Και χάρηκα το κείμενό σου και τη σκέψη σου.
Και βέβαια δεν θα γίνω "δραγάτης" της δικής σου ψήφου. Δική σου είναι την κάνει ό,τι θέλεις..
Εκείνο όμως που , συγχώρα με, δεν κατάλαβα, είναι αυτό το " ...Όμως, όλοι αυτοί δεν κατάλαβαν ποτέ ότι το κεφάλι είναι πάντα στητό όταν παλεύεις..."
Αυτό, πώς να το διαβάσω;

Καλό απόγευμα

arzt said...
This comment has been removed by the author.
kostas said...

Μαργαρίτα, μπράβο για την επιλογή σου και τα επιχειρήματα για να τη στηρίξεις. Οι νέοι για να αποδοκιμάσουν το πολιτικό σύστημα και τους "αρουραίους" του, απλώς δεν ασχολούνται με την πολιτική. Εσύ όμως έχεις καταφέρει το εξής. Να μην είσαι "κομματικοποιημένη" αλλά απλά "πολιτικοποιημένη".
www.pavlou2007.blogspot.com

industrialdaisies said...

@ pascal: Καλωσήρθες! :)

@ όλα θα πάνε καλά: Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ακούνε. Για αυτό και αξίζει να μιλάμε -για να μας βγάλει κάπου όλο αυτό. Καλωσήρθες!

@ fuzzy burlesque: Μην μου θυμώνεις μωρέ... Να, μια τεράστια καλημέρα από εμένα μαζί με ένα φιλί κι όλα είναι καλύτερα, ε; :)

@ θεραπευτής: Καλέ μου, πάντα ιππότης -πάντα φίλος. Σε ευχαριστώ πολύ -οι αγνές προθέσεις και τα καθαρά λόγια ποτέ δεν μαγαρίζουν τίποτα. Καλημέρα συντρόφι! :p

@ sotiris k: Σωτήρη, το ότι κάποιος επιλέγει να μην ψηφίσει δεν σημαίνει ότι δεν πράττει στην ζωή του. Εγώ δεν βρίσκομαι εδώ για να διαφημίσω τον εαυτό μου ή να ηγηθώ πρακτικών επαναστάσεων. Στην ζωή μου, όμως, το παλεύω με όσους τρόπους μπορώ να σκεφτώ. (το παραπάνω εμβόλιμα, και συγνώμη, γιατί αντιλήφθηκα ότι το συμπέρασμα πολλών ήταν πως αφού δεν ψηφίζω το μόνο που κάνω είναι να μιλάω -ίσως όχι από εσένα αλλά μου έδωσες αφορμή με το σχόλιό σου)

Θεωρώ, λοιπόν, ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μας που το παλεύουν κι αυτοί. Παλεύουν να επιβιώσουν, να φτιάξουν τη ζωή τους, να καλυτερεύσουν (όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας αυτό) τον κόσμο που μας περιβάλλει. Κι αυτός ο αγώνας, αυτές οι πράξεις, αυτή η άρνηση να παραδοθούν σε νόρμες γνωστές και βρώμικες είναι που για εμένα κάνει το κεφάλι του καθενός να στέκεται περήφανα πάνω στο λαιμό του. Καλωσήρθες κι ευχαριστώ πολύ για την στάση σου και τα καλά σου λόγια! :)

@ kostas: Κώστα, ναι. Αυτό μ' αρέσει πολύ, θα το κρατήσω. Να είσαι καλά και καλωσήρθες. :)

ritsmas said...

Μαργαριτούλα μου, δύσκολα πράγματα μας έβαλες. Ως κείμενο - εργασία το βρισκω σωστό και τεκμηριωμένο, αν μαλιστα ειχες βάλει και τον κλασσικό ουρητήρα θα ήταν ακόμη πιο ολοκληρωμένο.
Πολλά στοιχεια για τον καλλιτεχνη δεν εχω να προσθέσω, αλλά με τσιγκλισε ο Πικάμπια.Κάποια περίοδο με απασχόλησε αρκετά ,,,,μαλλον από επαγγελματικη διαστροφή. Ο Πικάμπια που σοκάρει με το καυστικό του χιουμορ, την ειλικρίνεια, τον σαρκασμό, κατα του κατεστημένου και με διαρκείς αναθεωρήσεις της τεχνης'Πλέι-μπόι που κυκλοφορούσε με λιμουζίνες, περιστοιχισμένος από ωραίες γυναίκες, περιζήτητος σε κάθε κοσμική εκδήλωση, εστέτ, κυνικός, αλλά κρύβοντας μέσα του μια βαθιά απόγνωση εμπρός στα υπαρξιακά προβλήματα, την ανθρώπινη μοίρα, το θάνατο.
Οσο για το Νταντά, ο Φράνσις Πικάμπια, κοροϊδεύοντας την ίδια την αναζήτηση ορισμού, επαναλάμβανε σε κάποιο ντανταϊστικό μανιφέστο: «Το Νταντά δεν αισθάνεται τίποτε, δεν είναι τίποτε, τίποτε, τίποτε. Είναι όπως οι ελπίδες σας: τίποτε, όπως οι παράδεισοί σας: τίποτε, όπως τα είδωλά σας: τίποτε...».
σε φιλω