Monday 1 October 2007

Μετεωρισμός

(Τσακμάκι. Εισπνοή. Σφύξεις πάνω από ενενήντα.)

Είναι κρίση πανικού; Όχι, τέτοιες δεν έχεις. Δεν ιδρώνεις, δεν ζαλίζεσαι. Ένας άλλος, εσωτερικός πανικός είναι αυτός. Νιώθεις τα όργανά σου να ασφυκτιούν στο σώμα, το μυαλό σου να ανατινάσσεται και να σκορπίζει σε μικρά βοτσαλάκια μέσα στο σκληρό του καύκαλο. Τι μέρα είναι; Έχει πρώτη ο μήνας. Ποιος μήνας; Ο δικός σου χρόνος δεν έχει όνομα. Μόνο ανάσες. Είσαι ακόμη πάνω στην καρέκλα σου, πόσες ανάσες πέθαναν άραγε, στα χέρια σου ένα τσιγάρο δυναμιτίζει το σκονισμένο οξυγόνο σου, αυτά τα δάχτυλα πώς είναι έτσι; Ρομποτικά τοποθετημένα πάνω σε πλήκτρα, κυλάει αίμα ακόμη μέσα τους; Θυμήσου. Θυμήσου τι σου έμαθαν. Στόχος.

Α. ναι, στόχος -αυτό είναι το διαβατήριό σου στον χρόνο. Τι απογίνονται οι στόχοι που ταξίδεψαν με άλλο καράβι; Κάθε φορά με άλλη απόχη τους ψαρεύεις, είναι δικοί σου τώρα, ψήσε τους καλά, απόλαυσέ τους με λίγο καλοστιμμένο λεμονάκι επιτυχίας. Ποιος με έμαθε να ψαρεύω; Μπαμπά, μαμά, πάλι μοιραία σε εσάς απευθύνομαι. Τι μου είπατε; Α, ναι, να μην ξεχαστώ. Στόχος. Είναι στόχος το να είσαι εικοσιτεσσάρων και καλά; Όχι, α, συγγνώμη, δεν πιάνεται.

(Εισπνοή)

Καθρέφτης μου τα γράμματα. Καθρέφτης μου οι ανάσες μου. Πότε γέμισα τρίχες, το δέρμα μου είναι μεταλλικό, πώς ζάρωσα έτσι; Πόσων ετών είμαι; Να ανοίξω την πόρτα ή πρέπει πρώτα να βρω έναν στόχο; Ωραία, τον βρήκα. Αλήθεια σου λέω. Τον βρήκα. Θέλω να είμαι. Όπως μου μάθατε, όπως μαθαίνω, όπως δεν θα γίνω ποτέ. Σήμερα είμαι γριά και τα άνυδρα μαλλιά μου ηλεκτρίζουν τον αέρα. Σε λίγο θα είμαι μικρή και θα θέλω μια αγκαλιά να κρυφτώ. Τι υποτίθεται ότι κάνω εδώ; Όσο και να διαβάσω οι βασιλικοί θα συνεχίσουν να πεθαίνουν στο μπαλκόνι μου, το κοκκινιστό δεν θα καταφέρω ποτέ να το φτιάξω ανάλατο και το πορτοφόλι μου θα συνεχίσει να έχει μέσα μία δεκάρα από το Ohio που βρήκα μια μέρα στον δρόμο. Τι είναι αυτός ο λυγμός που ουρλιάζει μέσα μου; Μπαμπά; Μαμά; Κύριε Freud; Κάποιος; Μισό λεπτό να ξαναχτίσω τα τείχη Lego γύρω μου.

Εντάξει, τώρα δεν κινδυνεύω. Αιωρούμαι μέσα σε μια φούσκα. Ο χώρος κι ο χρόνος την πιέζουν μέχρι που σκάει, ασφυκτιώ, μετά βγάζω το παιχνίδι μου και φτιάχνω μια καινούρια. Ανάσα. Μέσα στην φούσκα μου υπάρχουν μαγικές μελωδίες. Δεν κοιμάμαι γιατί μπορώ και ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια. Ό,τι θέλω η φούσκα μου το φτιάχνει. Την μια στιγμή βρίσκομαι δίπλα σε ένα ποτάμι και την άλλη βουτάω στην υπόκωφη σαγήνη ενός ανυψωτικού βυθού. Τα σταφύλια μου βγάζουν το ωραιότερο κρασί κι εγώ έχω χίλιες ζωές για να είμαι ό,τι θέλω. Στη μία σίγουρα είμαι χορεύτρια. Στην άλλη οδηγός αγώνων. Τώρα θα αλλάξω, θα πάω στην άλλη που είμαι κατάσκοπος. Ένα καρτούν είμαι σε κάθε ζωή και κάθε φορά πεθαίνω με τον πιο αστείο τρόπο. Μια φορά εμφανίστηκε ένα γιγάντιο χέρι, με έσκισε από το τετράδιο, με τσαλάκωσε και με πέταξε σε ένα καλάθι αχρήστων φωνάζοντας “Σκορ!”. Σε μια άλλη, με έστησε σε μια μικρή βάση, πήρε φόρα και με σούταρε στο άπειρο. Η άλλη ήταν ακόμη καλύτερη. Σε αυτήν ο Θεός ήταν ένας γιγάντιος κώλος που κάθισε πάνω μου, έκλασε κι εγώ πέθανα από ασφυξία. Μέχρι κι ο θάνατος είναι ωραίος στην φούσκα μου.

Είναι σχεδόν τέσσερις η ώρα, πρέπει να τελειώσεις την εργασία σου σήμερα. Στόχος. Η φούσκα έσκασε. Σε αυτήν τη ζωή έξω από φούσκες, ο Θεός είναι ένας γιγάντιος κώλος κι εγώ η βρωμερή του σκατούλα που επιπλέει μέχρι να βυθιστεί. Έτσι συμπάθησα την έννοια του Θεού, από όταν τον φαντάστηκα σαν ένα γιγάντιο κώλο. Ο Freud θα με λάτρευε, θα έκανα την Anna O. να πάθει σύνδρομο κατωτερότητας. Σε αυτήν την ζωή δεν έχει φούσκες. Έχει μόνο βέλη που σου δείχνουν μελλοντικές στιγμές σαν ψηφίδες μέσα σε ένα τεράστιο ψηφιδωτό. Κι εγώ δεν μπορώ να δω την εικόνα έτσι. Απομακρύνομαι μήπως και αναγνωρίσω τον εαυτό μου σε αυτήν. Ένα βέλος βλέπω που με δείχνει και αναβοσβήνει από πάνω μου μία φωτεινή επιγραφή. “Μαλάκας”.

Ναι, μπαμπά, μαμά, συγγνώμη, βρίζω πολύ -το ξέρω. Δεν το κάνω εγώ. Εγώ κάποιες φορές γράφω ποιήματα και κάποιες άλλες ζωγραφίζω Όχι, όχι... Εγώ βρίζω συχνά και δεν φτύνω ποτέ. Ψέμματα, πάλι, συγγνώμη. Εγώ μερικές φορές δεν σκέφτομαι καθόλου παρά μόνο εκτελώ. Λάθος, σκέφτομαι πολύ και δεν πράττω τίποτα. Σκατά, πώς γίνεται να είσαι τόσο γαμημένος στα εικοσιτέσσερα; Εάν χ ισούται με εσένα τότε f(x) ίσον... Μηδέν. Όχι το αποτέλεσμα, ο βαθμός μου. Πού οδηγεί αυτή η συνάρτηση; Στο τίποτα, στο χώμα, στην σήψη. Μέχρι τότε συνιστώσες και παράγοντες, παρενθέσεις και προσθέσεις, αφαιρέσεις και αυτό το γαμημένο "ίσον". Δεν είναι "ίσον"! Το καταλαβαίνεις κι εσύ, όσο και να ζορίζεσαι "ίσον" δεν θα γίνει ποτέ. Ανισότητα είναι. Παιχνιδιάρικη, αναποφάσιστη, κυκλοθυμική. Πότε βρίσκεσαι στην κορυφή της, πότε στην σπηλιά της. Στην κορυφή είσαι ο μεγαλύτερος. Μισό λεπτό, να πιάσω το κλίμα.

Ναι, λοιπόν. Μπαμπά, μαμά, είμαι εικοσιτεσσάρων και τα γαμάω όλα άμα θέλω. Φοβερή ενέργεια εκλύεται από τα μπατζάκια και το καλάμι που καβαλάω, ο κόσμος δεν με τρομάζει, θα γίνω ό,τι θέλω κάθε στιγμή κι ας μην είναι ένα. Το μαγικό μου καλάμι με πάει βόλτα πάνω από τα κεφάλια σας, είναι μικρός αυτός ο κόσμος, κολυμπάει στη δυσοσμία του κι εγώ ταξιδεύω στον καθαρό αέρα παίρνοντας βαθιές εισπνοές από οξυγόνο και πίνοντας το μαγικό νερό. Όχι, δεν το δίνω σε κανέναν, είναι δικό μου το νερό αυτό, οι υπόλοιποι πιείτε H2O.

Βλάβη.

Κατρακυλώ με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Στην σπηλιά είμαι γυμνή και κάνει κρύο. Σε αυτόν τον κόσμο πάντα θα είμαι σε αυτούς που ζουν στον υπόνομο, που χαζεύουν στα όνειρά τους και για τους από πάνω είναι σκουπιδάκι που μπήκε στο μάτι τους. Με λίγο τρίψιμο θα φύγω και η κοκκινίλα θα υποχωρήσει σε λίγα λεπτά. Πώς γίνεται να βαρεθείς στα εικοσιτέσσερα; Την ίδια στιγμή που μπορεί να σε συνεπάρει το οτιδήποτε; Πώς γίνεται να κλαις με λυγμούς την ίδια στιγμή που γελάς από ευτυχία;

Όχι, μην μου πείτε πάλι πως έχω τρικυμία στο κρανίο. Μια θάλασσα ποτέ δεν έχει μόνο τρικυμία. Ούτε μόνο μπουνάτσα. Σε αυτήν τη θάλασσα κολυμπάω, είναι καθαρά εδώ, η αναπνοή μου δεν είναι μετρημένη -έχω εξασκηθεί όμως. Δεν είναι η τρικυμία το πρόβλημα. Η σανίδα είναι. Έσκασε η φούσκα μου σήμερα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Κόσμος σκοτώνεται, κόσμος πεθαίνει, γυναίκες βιάζονται, εργαζόμενοι δεν πληρώνονται, μανάδες δεν βλέπουν τα παιδιά τους, κάποιος τα κονομάει φτιάχνοντας μυστικές συνταγές σε ένα γραφείο. Κι η δική μου φούσκα είναι λεπτή και γυαλίζει -γίνεται στόχος για τα βέλη που έρχονται κατά πάνω της.

Δεν ξέρω. Δεν είμαι. Δεν θα γίνω ποτέ. Τα παραπήραμε σοβαρά τα πράγματα μαμά και μπαμπά. Θα μου επιτρέψετε να αποσυρθώ στην φούσκα μου για λίγο; Εκεί κλαίω και γελάω και ρωτάω και χορεύω και βρίζω και αγαπάω και μισώ χωρίς να πρέπει να αποφασίσω τι είμαι. Το λεξικό δίπλα στη λέξη "στόχος" έχει μια ζωγραφιά με τον Γουλιέλμο Τέλλο. Εκεί δεν είναι δική μου η αποτυχία. Στις φούσκες δεν υπάρχουν αποτυχίες. Ταξίδι υπάρχει. Αποτυχίες υπάρχουν στις γραμμές που πάνω τους λαχανιάζουν τρένα για να φτάσουν σε σταθμούς με βρώμικες αποβάθρες και σκόρπιες βαλίτσες. Εγώ δεν πήρα ποτέ εισιτήριο. Εγώ δεν κουβαλάω τίποτα.

33 comments:

νατασσΆκι said...

Στις φούσκες δεν υπάρχουν αποτυχίες. Ταξίδι υπάρχει. Αποτυχίες υπάρχουν στις γραμμές που πάνω τους λαχανιάζουν τρένα για να φτάσουν σε σταθμούς με βρώμικες αποβάθρες και σκόρπιες βαλίτσες. Εγώ δεν πήρα ποτέ εισιτήριο. Εγώ δεν κουβαλάω τίποτα.

Τη χρειαζόμαστε και τη φούσκα, που και που, μαργαριτούλα μου - και καλά κάνεις και τρέχεις εκεί, αλλιώς δεν αντέχεις...

Μα και οι αποτυχίες χρήσιμες είναι - επίπονα μεν, αλλά μαθαίνεις από αυτές.

Καλό μήνα - καλό φθινόπωρο.

kyriaz said...
This comment has been removed by the author.
kyriaz said...

Με μουσική υπόκρουση Μέρτενς το διάβασα...
Το ξέρεις φυσικά ότι γράφεις πολύ καλά.
Μα δεν ξέρω αν αυτό είναι το ζητούμενο για σένα ή...το να είσαι ευτυχισμένη.
Αυτά τα δύο πολλές φορές δε συγκλίνουν.
Με αληθινή εκτίμηση
Γιάννης

υ.γ.Το τίποτα που κουβαλάς είναι η απαραίτητη αποσκευή για να φτάσεις παντού.Μην το περιφρονείς...

Sigmataf said...

ούτε κι εγώ!



;)




Καλό μήνα.
















γουστάρω όπως γράφεις.






Τα λέμε!

manosantonaros said...

Ωραίο!
Απορία:
Το'γραψες ως σκηνοθέτης ή ως ηθοποιός;
(Για καν'το ταινία στο μυαλουδάκι σου!)
Φιλάκι

Я верю в Сталина said...

Σαν να διαβάζω μονόλογο του Steinbeck, αλλά ακόμη καλύτερο. Ίσως το καλύτερο intro για ένα μήνα γεμάτο σημειολογία, τουλάχιστον για μένα...

patsiouri said...

Eχεις διαβάσει ποτέ Μανιώτη??? Όταν ξεμπλέξεις ασχολήσου λίγο, θα σ'αρέσει...

μπράβ+καληνύχτα!

Σπύρος Σεραφείμ said...

υπάρχει ζωή και ταξίδι. Και μυαλό!

καλό σου μήνα, κορίτσι μου. Να είσια γερή και να αντέχεις!

Κωστής Γκορτζής said...

Αχ! ρε νιάτα... Νοιώσματα λίγο πριν 'μεγαλώσουμε'.
Θα ξανάρθουν, λίγο πριν μεγαλώσουμε ...πολύ.
Ρώτα και τον Μάνο. :-)

anyone said...

υπομονή
...αυτή η φούσκα είναι το μοναδικό σου υπάρχον.και είμαι σίγουρος ότι δεν την χάσεις ποτέ...ακόμα κι όταν νομίζεις ότι σε βαρέθηκε κι έφυγε...θα κρύβεται (να εκεί!!) μέχρι να την ξαναβρείς εσύ...

υπομονή
...μέχρι αυτή η φούσκα να σε ανεβάσει ψηλά...πολύ ψηλά,εκεί όπου θα σε περιμένουν οι πόρτες του δικού σου κάστρου να τις ανοιξείς...

2Σx2 said...

Pressure, anyone;

Maria Mikro Analogo said...

Μέχρι να τελειώσω την ανάγνωση οι δικές μου σφύξεις είχαν φτάσει στις 160! :-Ρ Όσο για τις φούσκες, πάντα θα υπάρχει κάποια. Να εύχεσαι μόνο να είναι διάφανο το περίβλημά της. Καλημέρες και φιλιά! :-)

Μετεωρίτης said...

Καλημέρα κι από μένα.
Αφού επέλεξες william blake (το είδα στο προφίλ) θα σου θυμίσω μία ακόμα "παροιμία της κόλασης" του ίδιου.
"Ποτέ δεν θα μάθουμε τι είναι αρκετό, αν δεν μάθουμε τι είναι περισσότερο από αρκετό"!

Zaphod said...

χμμμμμ


love&kisses
zaphod

fish eye said...

εγω στα 24 ειχα κι ενα παιδι ενος ετους..αλλα τα ιδια πραγματα σκεφτομουν..ακριβως..και δεν εχω βγει ακομη απο την φουσκα μου..
φιλια μαργαριτουλα μου!
(δε μου ειπες τι ειναι αυτο που δε μαθαινεται..τιιιιιι;;;;;;;;)
:)))

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Φφφφου..με λαχάνιασες κοριτσάκι...
Κρίσεις πανικού από τα 24;
Σε 20 χρόνια δηλαδή, θα έχετε ...κρίσεις αυτοκτονίας, νέοι και νέες;
Ηρεμήστε, γιατί χανόμαστε...
;-)

Για να σοβαρευτώ, γράφεις εξαιρετικά, το γνωρίζεις εξάλλου.
Πέρασες στην οθόνη με ξεχωριστό τρόπο, την κραυγή της ανασφάλειας των σημερινών νέων.

Φοβούμαι πως σας παραφορτώσαμε παιδιά, έχουμε πολλές απαιτήσεις. Σας στερήσαμε την παιδικότητά σας...

Γλαρένιες αγκαλιές

Anonymous said...

Kouragio remali!! Kalo remali!! Panta piesmenoi tha eimaste apo tous goneis kai to periballon opote dont worry. H zoh einai mikrh kai proteino h filosofia na yparxei alla to poly kana misaoro thn hmera giati allios to atomo xanete sthn fadastikh tou skepsh. Pisteyo oti ekfrazeis mia biomhxanikh margarita pou xero. Mia anasfalhs kai mikroula oneiropolos pou ta katafere na ginei enas skhnotheths pou panta ithele.(h toulaxiston to paleyei) Eisai mia asymetrh apeilh gia ta mainstream kathws symfwno oti gia na rixeis to systhma prepei na beis se ayto (kobuteristikh fash).
Epeishs h fouska borei na theorhthei san aspida kai kamia aspida opos kai na enoeithei ayto to arxaio meso amynas den einai athraysth giayto proteino toulaxiston na einai apo mythril.....

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

To κοντρ μπλοζέ του ψυχογραφήματός σας είναι μαγικά απεικονισμένο από το εύρημα της φούσκας. Από στόχους και εικόνες βλέπω σκίζετε, ίσως και να μην το ξέρετε λογω ηλικίας αλλά ήδη βλέπετε "στο πάτο του πηγαδιού" Δηλ γύρω σας σε αυτό που μας κάνει τόσο μόνους αλλά και τόσο αρχοντικούς στο κοινωνικό περίγυρο. Τώρα απλά βλέπετε τους γονείς σαν ένα ενδιάμεσο σταθμό που έχει πάντα υποδοχές και αναχωρήσεις.Βελτιώστε το ντεκουπάζ σας μας στείλατε στο ποτάμι, στο χαρτί, στη πορδή του Θεού, στη σπηλιά, στη θάλασσα, μέσα από ιλιγγιώδεις ταχύτητες.

kostas said...

εγώ έχω τέτοιες διαθέσεις όταν έρχεται το φθινόπωρο... Μάλλον επειδή χαλάει ο καιρός και μικραίνει η μέρα...

kostas said...

α... και Μαργαρίτα, κάτι ακόμα. Κάνε μια επίσκεψη στο μπλογκ μου. Ετοίμασα κάτι κι ελπίζω να σου αρέσει.

industrialdaisies said...

@ νατασσάκι: Το ξέρω Νατασσάκι μου, δεν είναι η αποτυχία το πρόβλημά μου. Το να χάνεις πολλές φορές την αξία των πραγμάτων για να κυνηγάς “στόχους” είναι. Κι εγώ πέρασα -και περνάω ακόμη- μία περίοδο φοβερού άγχους και πίεσης και να χάνω πολλά που μ' αρέσουν για στόχους. Θα μου πεις δικοί μου δεν είναι; Ναι -όμως, εγώ θα ήθελα να τους κυνηγάω αλλιώς, όχι με τον τρόμο και τόση πίεση από πάνω...

Καλημέρα γλυκό μου νατασσάκι -ο μήνας, πάντως, καθότι τα φαινόμενα συχνά απατούν, μια χαρά μπήκε! :)

@ kyriaz: Ποιητή, εγώ το έγραφα με υπόκρουση “Oldboy”... Την ευτυχία δεν ψάχνουμε οι περισσότεροι (να τολμήσω να πω όλοι); Μέσα από το γράψιμο άλλες φορές την βρίσκω, άλλες ξορκίζω το “κακό”... Κι άλλες απλά γράφω, χωρίς να ξέρω γιατί.

Όσο για το “τίποτα”, αυτό μ' αρέσει κι εμένα. Από την κορυφή του τίποτα το όλα φαντάζει πιο κοντά. Καλημέρα, πόσο σε ευχαριστώ που είσαι εδώ... :)

@ sigmataf: Χιχιχι, η δροσερή ανάσα του Σ.Τ. πάντα απαραίτητη! Καλημέρα! :)

@ manosantonaros: Μάνο, σε κάτι τέτοια είμαι σκηνοθέτης, πρωταγωνιστής και θεατής μαζί. One woman show... Χιχι... Το συγκεκριμένο δεν ξέρω αν γίνεται ταινία, πάντως από αυτό έχουν προκύψει ήδη δύο σενάρια και μια σειρά κόμιξ... Έρχονται κι άλλα -ελπίζω! Καλημέρα! :)

@ dimosthenis s.: Τώρα εγώ να χαρώ που το καλύτερο ποδαρικό ήταν αυτό το κείμενο για εσένα; Δεν ξέρω, πάντως ξέρεις ότι η φιλία και η καλημέρα μου είναι εδώ. Καλημέρα λοιπόν! :)

@ patsiouri: Είχα διαβάσει κάποτε. Δεν ξετρελλάθηκα, αλλά βέβαια ο άνθρωπος έχει γράψει πάρα πολλά -δεν μπορώ να κρίνω από τα λίγα έργα του που έχω διαβάσει. Καλημέρα πατσιουράκι! :)

@ σπύρος σεραφείμ: Εδώ είναι το ταξίδι Σπύρο. Enjoy all. Καλημέρα κι ευχαριστώ πολύ! :)

@ κωστής γκόρτζης: Κωστή μου, χιχι (πόσο γέλασα με το πείραγμα στο Μάνο), θα τον ρωτήσω τι κάνει κι έχει τόσο πολλή διάθεση για τα πράγματα. Εγώ ξεμένω πολλές φορές! Όσο για τα “νοιώσματα” -πόσο βασανιστικά είναι και πόσο υπέροχα μαζί... Λοιπόν, επιλέγω φούσκα αισιοδοξίας σήμερα! Καλημέρα! :)

@ anyone: Από φούσκες άλλο τίποτα καλέ μου! Τις χρειάζομαι αλλιώς δεν μπορώ να ανασάνω. Αν δεν υπήρχαν αυτές η πραγματικότητα θα ήταν αβάσταχτη... Καλημέρα! :)

@ 2σχ2: Too much. The hell with it. :)

@ μαρία: Ααααα, μαράκι, όλες οι φούσκες είναι ωραίες. Διάφανες, πολύχρωμες, μαύρες... Ξεφεύγεις και μαθαίνεις με αυτές. Καλημέρα! :)

@ μετεωρίτης: Χμμ, βέβαια περιέγραφε τους γάμους του Ουρανού και της Κόλασης με όλα αυτά... Περίεργο συνταίριασμα. Και αληθινό ταυτόχρονα. Καλημέρα και καλωσήρθες! :)

@ zaphod: Αχαχαχαχα, τι “χμμμ” βρε; Χαχαχαχα, καλημέρα Zaphod μου! :)

@ φεγγαραγκαλιές: Και παιδί!! Σε θαυμάζω. Απλά. Εγώ νομίζω δεν θα τα βγάλω ποτέ πέρα. Ή, μάλλον, κανένα παιδί δεν θα τα βγάλει πέρα μαζί μου... ;)

Όσο για το άλλο, αυτό που δεν μαθαίνεται... Όχι ταλέντο -μεράκι το λέω. Μεγάλη υπόθεση το μεράκι φεγγαρένια. Πιο μεγάλη από το ταλέντο. Καλημέρα όλη μέρααα! :)

@ φύρδην-μίγδην: Όχι γλαρένια μου, λάθος. Οι κρίσεις αυτοκτονίας προηγούνται -κάπου στα 15-19 τοποθετούνται! Μετά το κάνεις γαργάρα ότι θα ζήσεις, μετά είναι δύσκολο και μαγικό μαζί και υποθέτω ότι κάποια στιγμή γίνεσαι ζαμανφού (στη χειρότερη) ή bon viveur (με την αληθινή έννοια του όρου) κι όλα είναι μια χαρά! ;)

Και για την παιδικότητα... Ναι, έτσι πίστευα κι εγώ. Βλέπω, όμως, πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πάντα συνέβαινε αυτό. Άσε που στον δυτικό κόσμο δεν έχουμε δικαίωμα να παραπονούμαστε. Το εννοώ. Καλημέρα! :)

@ skentos: Τώρα τι να πρωτοπώ σε όλα αυτά; Ευχαριστώ -κυρίως. Ναι, τα συστήματα δεν αλλάζουν απ' έξω, πάντα το πίστευα. Και για το μύθριλ... Τέτοιες είναι οι φούσκες μου. Κι ας σκάνε. Αντέχουν πολύ. Και έχουν χίλιες ζωές! Καλημέρα -τα ρεμάλια τραγουδούν ακόμα! ;)

@ dionysos: “Τόσο μόνοι και τόσο αρχοντικοί”... Πολύ μου άρεσε. Ecce homo;

Όχι, τους γονείς δεν τους βλέπω έτσι -ξέρω απλά ότι πάντα είναι εκεί, για τον καθένα, με χίλιους τρόπους (“φουσκοειδείς” ή όχι). Ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχόλιο. Διδακτικό. :)

@ kostas: Κώστα, διάβαζα για ένα τρελλό σύνδρομο, το σύνδρομο S.A.D. (Seasonal Affect Disorder). Όποιοι πάσχουν από αυτό είναι πιο πιθανό να πέφτουν σε κατάθλιψη όταν μικραίνει η μέρα -εικάζεται ότι οφείλεται στην μελατονίνη η οποία δεν αναπτύσσεται φυσιολογικά σε αυτά τα άτομα. Μου το θύμισες με το σχόλιό σου, δεν ξέρω καν γιατί στο λέω... Εμένα πάντως αυτή η διάθεση μπορεί να με πιάσει οποεδήποτε. Όπως και κάθε άλλη άλλωστε...

Ήρθα μία γρήγορη βόλτα -πολύ ωραία ιδέα (και σκιτσάρεις πολύ ωραία)! Άμα προλάβω και τα καταφέρω να φτιάξω κάτι ικανοποιητικό θα στο στείλω. Δεν υπόσχομαι, όμως, κλείνω δωδεκάωρα και βάλε στο διάβασμα... Καλημέρα! :)

Φράνσις said...

Πως γίνεται να νιωθει καποιος τοσο γαμημένος στα 36;(Ρωταει το ξωτικο τη μαργσριτουλα).Μαμα, μπαμπά θα μ΄αφήσετε αν αποσυρθω στο μικρόκοσμό μου για πάντα;(εξομολογείται το κροφο του ονειρο στη μαργαριτουλα). Εγώ θελω μανιωδως να κατεβω ε΄κει που οι αλλοι λυσσανε ν΄ανεβουν( ξεσπασε το ξωτικο και πλησιασε πιο πολυ τη μαργαριτουλα).Οταν κλαιω και σκεφτομαι τους αγαπημενους μου, πο ειναι λίγοι και τρεμω μην τους χασω, και τρεμω να μη χασω και τον εαυτο μου, σκεφτομαι πως στην κωλοζωή "ο,τι αξίζει ποναει κι ειναι δύσκολο" (είπε κλαμενο το ξωτικο στη μαργαριτουλα, της εβαλε νάκουσει το Holiday των Scorpions, και της εδωσε φυλαχτό).Τη βλεπεις τη δικη μου φούσκα; Διπλα είναι,όταν σκασει και κινδυνευω να πεθανω, θα με φιλοξενησεις προσωρινα στη δική σου; Φιλι και να θυμασαι πως δεν είσαι μονη σ'αυτο που βγαζεις στο κειμενο.Αχ βρε μαργαριτουλα..

industrialdaisies said...

@ auburn kate: Είναι περίεργο kate μου, όμως τις φούσκες μου δεν τις φτιάχνω για να φύγω από τον κόσμο αυτό. Τις φτιάχνω για να ταξιδεύω μέσα του. Και, ακόμη κι αν το ήθελα, τις φούσκες τις μοιραζόμαστε πιότερο με τον εαυτό μας -και μετά με αυτούς που μας αγαπάνε κι αγαπάμε. Βρες τους αυτούς και μείνε -χωρίς φόβο, απωθεί αυτός. Από το μέσα σου και το έξω σου.

Μόνο μην με βάζεις να ακούσω Scorpions! Δεν έχω earproof φούσκα για αυτούς ακόμη! :p

Καλημέρα!

katerina said...

Καλημέρα!
Καλό μήνα!
Υπομονη!
Καλό κουράγιο!
Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω γιατί το μεσαίο παιδί της οικογένειας σου είναι τόσο περήφανο που σε έχει αδερφή του.. Και ας μην το παραδέχεται ανοιχτά.. ;)!
Μυστικό: (απ' αυτόν έμαθα για την ύπαρξη του blog.. Καιρός ήταν να στο πω...)
Έχω μείνει για μια ακόμη φορά άναυδη!
Φιλιά!

kanataki said...

εγώ πάλι, όλα αυτά τα νιώθω μετά από 6 ώρες μπροστά στον υπολογιστή

υγ καλά.δεν μιλάμε για ίλιγγο!

Unknown said...

Άνθρωπος

R2-D2 said...

Πςςςς.... Καιρό είχα να διαβάσω κάτι τόσο δυνατό!

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

@Ecce homo;
Εστεμμένος εξ ακανθών, σταυρωμένος με βασιλεία στη νεφελοκοκκυγία ...των ουρανών! Για την "καλλιτεχνική" εκδοχή ο Γιώργος με υπερτιμά ότι είμαι 11 φορές πλουσιώτερος από αυτόν αλλά εγω σεμνά ισχυρίζομαι ότι αντικειμενικά είμαι μόνο 4 φορές!
2 γκολ του Ολυμπιακού μέχρι να τελειώσω ένα σχόλιο,γουρλού είσαι Μαργαρίτα.

philos said...

Μου γέννησες πολλές εικόνες και σκέψεις.
Εγώ τις φούσκες τις βλέπω σαν μεταφορικό μέσο μόνο. Κλείνεσαι μέσα τους μέχρι να σε μεταφέρουν στην επόμενη φουσκα.
Δεν σε προστατεύουν, αλλά είσαι εκτεθειμένος στα μάτια ολων, αλλά και τους βλέπεις όλους πιο ξεκάθαρα μέσα από τον μετεωρισμό σου.
Σε άλλη διάσταση. Μπορεί και την πραγματική τους!
Μπορεί και όχι.

Το ταξίδι όμως δεν χάνει στιγμή το ενδιαφέρον του!
:)

ο δείμος του πολίτη said...

Μου άρεσε πολύ αυτό το κείμενο. Πολύ έτσι... ψυχογραφικό και βαθύ θα έλεγα. Μου αρέσει όμως το πώς ταξιδεύουν οι σκέψεις σου όταν γράφεις και οι συνειρμοί που γίνονται τόσο αβίαστα και φυσικά.

ritsmas said...

μαριγαριτουλα μου, καλό μηνα, καλο στόχο, θα τα καταφέρεις και θα σου επαναλάβω ότι εισαι ταλεντάρα και θα σκίσεις γη και ουρανο.
σε φιλω

Fatale said...

Σαν να φούσκωσα λίγο με αυτά που διάβασα...ομολογουμένως καλογραμμένες σκέψεις.

Στη ζωή μας την πεζή όταν βάζουμε στόχους πρέπει να βρούμε και το μέσον για να τους φτάσουμε...εσύ διάλεξες την φούσκα , εγώ ένα ποδήλατο κι ο άλλος ένα νταούλι...όλοι μας τον ίδιο δρόμο βαδίζουμε...
φιλιά Μαργαριτούλα
γράφε γράφε όταν μπορείς...

industrialdaisies said...

@ river: Είσαι φίλη μιας από τις μεγαλύτερές μου αγάπες; Συγκλονίστηκα τώρα -θα ρωτήσω! Χιχι! ;) Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!

@ tsaperdona: Σε καταλαβαίνω -ρώτα κι εμένα. Μετά το δωδεκάωρο ενώπιόν του θέλω να κόψω ό,τι φλέβα υπάρχει και δεν υπάρχει. Ευτυχώς βλέπω ταινίες σε αυτόν και τον συνδυάζω και με κάτι όμορφο... Καλησπέρα!

@ narita: Άνθρωπος - απάνθρωπος. Πολύ συγκεχυμένες έννοιες. Δεν ξέρω ποια με τρομάζει περισσότερο... Καλησπέρα! :)

@ r2-d2: Ρομποτάκι, πού είσαι τόσο καιρό!! Γυρνοβολούσα στα μέρη σου πριν από κάτι μέρες μπας κι είχες νέα! Μόλις βρω χρόνο θα περάσω -καιρό έχω να σε διαβάσω! Ευχαριστώ, ε; :)

@ dionysos: Χμμ, νιτσεϊκός homo -εκεί ένας είναι πλουσιώτερος. ;) Χαίρομαι που υπήρξα γουρλού (θα αποκαλύψω σε αυτό το σημείο πως μετά από μήνες άνοιξα τηλεόραση και μετά από λίγα λεπτά μπήκαν τα δύο γκολ που έδωσαν τη νίκη... Ξέρω, ξέρω) Καλησπέρα! :)

@ philos: Ξέρεις, δεν απέχουμε πολύ... Οι φούσκες δεν είναι ένα πράγμα. Υπάρχουν τόσες όσοι είμαστε κι εμείς. Το "εγώ" ήδη είναι ένα αρκετά ευρύχωρο "εμείς". Φαντάσου για πόσες φούσκες μιλάμε!!! Καλησπέρα φίλε! :)

@ ο δείμος του πολίτη: Δείμε μου, ευχαριστώ πάρα πολύ. Ψυχογραφικό... Δεν ξέρω. Συνειρμικό σίγουρα -είπαμε, είμαι εντελώς έρμαιο του συνειρμού. Καλησπέρα!

@ ritsmas: Χίλια ευχαριστώ για την τονωτική ένεση. Κι ας μη σκίσω -μου αρκεί να είναι όμορφα... Καλησπέρα ριτσάκι! :)

@ fatale: Το ξέρω fatale μου, δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί οι άνθρωποι -ή τουλάχιστον τόσο όσο θέλουν να μας πείσουν. Ναι, τα οχήματα διαφέρουν. Αλλά και η ρώτα και η οπτική... Πολλά φιλιά! :)