Wednesday 16 January 2008

Τα τρικ του κυρίου Μενέλαου

Ο κύριος Μενέλαος φορούσε πάντα το καπέλο του όταν σουλάτσαρε τα απογεύματα στον κεντρικό του χωριού. Κάθε φορά που αντάμωνε γυναικεία παρουσία κρεμούσε το μπαστούνι στο μπράτσο του, σήκωνε ελαφρά το καπελάκι του (δίνοντας και μία μικρή κλίση στον κορμό του) και άφηνε να φανεί η εντυπωσιακά (για την ηλικία του) πεντακάθαρη οδοντοστοιχία του. Δεν ξέρω αν ο κύριος Μενέλαος είχε μία, πώς να το πω, σεξουαλική ζωή γεμάτη ίντριγκες και πάθη. Ξέρω, όμως, ότι καμιά φορά τον φέρνω στο μυαλό μου και, με περίσσια δόση ανωμαλίας (καθ' ότι πέθανε πριν από είκοσι χρόνια σε ηλικία 75 ετών), φαντάζομαι ότι χαλαρά θα την έκανα την αμαρτία μου μαζί του. Γιατί, γούστα είναι αυτά. Άλλος φτιάχνεται με τσόντες κι άλλος με Τζοκόντες.

Αρχίζω παρόλα αυτά να αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένα υπόστρωμα συλλογικής σεξουαλικής διέγερσης από συγκεκριμένα ερεθίσματα. Δεν μπορεί, ας πούμε, κάποιος να μην παρατηρήσει ότι το Πανελλήνιο φτιάχνεται από τον απαγορευμένο έρωτα (λέμε τώρα) ενός Michelin – guy κι ενός βύσματος. Γιατί είναι και λίγο σαν η ζωή μας να απέκτησε μία λατινοαμερικάνικη διάσταση Πακίτας. Όπως, ας πούμε πάλι, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι το Πανελλήνιο φαίνεται να γουστάρει με χίλια μεγαλοεκδοτικές κόντρες. Και για ποιον λόγο να το κρύψουμε άλλωστε, όταν ο Μάκης προειδοποιεί (δεν απειλεί) ότι θα “τσακίσει” τον συνεργάτη του φτάνουμε ένα βήμα πριν την σεξουαλική κορύφωση, μετά βίας, δηλαδή, το σώζουμε λόγω διαφημίσεων.


Ταυτόχρονα, πάντα τρελλαινόμουν για τα ψιλά γράμματα των εφημερίδων. Συνήθεια που, υποθέτω, απέκτησα από μικρή ηλικία εξαιτίας της γιαγιάς μου η οποία με το που έπαιρνε την εφημερίδα στα χέρια της άνοιγε την προτελευταία σελίδα και διάβαζε τις αναγγελίες των γάμων και των κηδειών. Η γιαγιά μου, βέβαια, ήξερε ποιο πρόσωπο αναλογεί στα ονόματα που έβλεπε γραμμένα (ναι, με σημερινούς όρους η εξορία ήταν ό,τι πρέπει για δημόσιες σχέσεις αριστερών). Εγώ πάλι, διευρύνοντας την δραστηριότητα αυτή, τρελαίνομαι να διαβάζω, με σειρά προτίμησης, κηδείες, μνημόσυνα, γάμους, εφημερεύοντα φαρμακεία, αποθέματα νερού, τηλέφωνα ανάγκης και παρτίδες σκάκι. Η συνήθειά μου αυτή με έχει κάνει να νιώθω, εκτός από στιγμές χαλάρωσης, ότι αποδίδω τα εύσημα σε αυτούς που κάνουν αυτήν την αγγαροδουλειά και, μία στο τόσο να παίρνει το μάτι μου φοβερά ενδιαφέροντα πράγματα που γράφονται με μικρές γραμματοσειρές. Είναι γιατί έχω εκπαιδευτεί -το ίδιο και στο σινεμά. Το background πολλές φορές με απορροφά πολύ περισσότερο από ό,τι η δράση στο προσκήνιο (με ό,τι ευτράπελα μπορεί να επιφέρει αυτή μου η εμμονή).


Προσφάτως, λοιπόν, είδα για έναν πρώην υποψήφιο δήμαρχο που αυτοπυροβολήθηκε στο κεφάλι λέγοντας, την ύστατη αυτή στιγμή, “Σας αγαπώ”. Ομολογώ ότι μία τερατώδης διάθεση με έκανε να φανταστώ τη σκηνή κινηματογραφικά σε παρωδία Χολυγουντιανής μελοδραματικής ρομάντζας και να διαγραφεί ένα ειρωνικό χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Επειδή, όμως, ο “κακός” εαυτός μου παραείναι κυνικός για τα δεδομένα των περισσοτέρων από αυτούς που συναναστρέφομαι οδηγήθηκα ένα βήμα πιο πέρα στη σκέψη μου. Αποφάσισα, λοιπόν, ότι στις μέρες μας οι πτώσεις είναι ένα από τα καλύτερα διεγερτικά. Ένας καθαριστής τζαμιών βούτηξε από τον 47ο όροφο ενός ουρανοξύστη στην Αμερική και επέζησε. Ένας Πολωνός από τον 5ο μιας πολυκατοικίας και τη γλίτωσε. Ένα κοριτσάκι από την Ρουμανία από τον 6ο. Και έζησε. Ο Ζαχόπουλος το ίδιο. Κι όλα αυτά, με τις μικρές ιστορίες που κρύβουν από πίσω, τράβηξαν τα βλέμματα. Αυτών που καταγράφουν την είδηση. Ή μήπως τη δημιουργούν;


Γιατί για τον εργάτη στην Αμερική αφιερώθηκαν 2 ώρες (maximum) για να γραφτεί η ιστορία. Για τον Ζαχόπουλο, όμως, που είχε και 42 ορόφους διαφορά, χτυπάμε κάρτα κάθε μέρα, ξεκίνησε ροζ-κίτρινος πολιτικοεκδοτικός πόλεμος και φυλακίστηκε ήδη ένα άτομο. Για έναν τύπο με αλεπουδίσιο βλέμμα και αμαρτωλή κοιλιά (και χέρι). Για μία γυναίκα που έκανε ό,τι κατηγορείται ότι κάνει το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού και ο μισός γυναικείος πληθυσμός. Έβαλε βύσμα και δημιούργησε ερωτική σχέση με το αφεντικό της. Δεν υπάρχει έκπληξη πίσω από όλα αυτά. Δεν υπάρχει σασπένς. Δεν υπάρχει φαντασία. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκεφτόταν ο Ζαχόπουλος όταν πήδαγε (στο κενό εννοώ). Ούτε τα τηλεφωνήματα της προηγούμενης νύχτας. Δεν μπορώ να ξέρω ποια νήματα έφεραν την κάμερα στο σωστό σημείο. Μπορώ, όμως, να αναρωτιέμαι ποια νέα μορφή ψύχωσης τυφλώνει. Είναι ναρκισσισμός... Μπα, όχι. Είναι σχιζοφρένεια... Όχι, σίγουρα όχι. Για αυτό και επιλέγω την εκδοχή της συλλογικής σεξουαλικής διέγερσης. Είμαστε ένα κοινό σεξουαλικά διεγερμένο για αυτό και είναι αδύνατον να σκεφτούμε με το σωστό όργανο. Αν μη τι άλλο, είναι ερωτικές εποχές αυτές που ζούμε. Ο Σαρκοζί, ο Τσάβες, ο Ζαχόπουλος, ο πρίγκιπας του Μονακό, ο γιος του πρίγκιπα της Αγγλίας, η Μπρίτνευ Σπήαρς... Όλοι, σημαιοφόροι της νέας σεξουαλικής μόδας.


Εξουσία είναι αυτό που κάνει επιτυχώς τον ιδιωτικό χώρο δημόσιο και τον δημόσιο ιδιωτικό. Για αυτό και μπερδεύεσαι μετά. Γιατί οι σεξουαλικές επιδόσεις του Ζαχόπουλου παρουσιάζονται ως δημόσιο θέμα. Οι επιδοτήσεις, όμως, στα θέατρα υπεγράφησαν ένα βράδυ σπίτι του μετά από έναν πολύ ωραίο καφέ με τους κολλητούς. Άρα, το μυαλό σου επιτάσσει σεβασμό στον ιδιωτικό χώρο. Η επαγγελματική ασφάλεια του Θέμου είναι βορά στα δελτία ειδήσεων. Καλείσαι, δηλαδή, να πάρεις θέση σε ένα τόσο φλέγον ζήτημα ως σκεπτόμενος πολίτης. Η κοινωνική ασφάλιση, όμως, είναι θέμα μερικών ιδιωτών (και μερικών ιδιωτικών στιγμών μεταξύ τους). Κλειστή πόρτα χωρίς κλειδαρότρυπα. Κι όλες αυτές οι διεγερτικές στιγμές στοιβάζονται η μία μετά την άλλη στον χρόνο μας. Που μετά δεν φτάνει για να δημιουργήσουμε τις δικές μας, ιδιωτικές, ρωβινσονικές στιγμές. Με την δική μας ματιά στα θέματα. Με την δική μας απόφαση για απόσταση από αυτό το ομαδικό όργιο. Γιατί, εγώ φερ' ειπείν, αποφεύγω ωσάν τον διάολο να πληροφορηθώ ή να ψάξω κάτι για το εν λόγω θέμα. Κι όμως, αμφιβάλλω αν δεν είμαι πλήρως ενημερωμένη. Κι αντί να κάθομαι να σας γράφω ό,τι άλλο σκέφτομαι κάθομαι και αναλύω τις ερωτικές συνήθειες της φυλής των Ελλήνων.


Οι οποίες, αρκούντως χίππικες και προχώ, φτάνουν μέχρι του να ηδονίζονται με τον προδιαγεγραμμένο θάνατο ενός θρησκευτικού ηγέτη. Καθημερινά ανακοινωθέντα, συνοδευόμενα από φωτογραφίες του αρρώστου από τις καλές του εποχές (χαμογελαστός, κοκκινομαγουλίτσος, ευτραφής) μας μπάζουν κι εμάς στην κάμαρά του, έχουμε άποψη για το αν ο θεράπων ιατρός του έκανε ό,τι έπρεπε όταν έπρεπε, στοιχηματίζουμε πάνω στον θάνατό του. Η κυνική πλευρά μου (η οποία τον εν λόγω κύριο τον μισούσε θανάσιμα) λέει πως ό,τι έσπειρες θερίζεις. Η επιχειρούσα - την - ανθρωπιστική - μεταστροφή πλευρά μου λέει πως ο άνθρωπος πρέπει να πεθαίνει όπως επιλέγει. Δικαιούμενος την μοναξιά του θανάτου. Και αυτά τα αδηφάγα μάτια και αυτιά μας, λοιπόν, μας οδηγούν στην απώλεια του δικού μας χρόνου, στην απώλεια της ουσίας, στην απώλεια της φαντασίωσης ενός home-made ερωτικού DVD (αν μου πει κάποιος ό,τι φαντάζεται τον Ζαχόπουλο περιπτυσσόμενο μετά της Τσέκου και φτιάχνεται θα τον διαγράψω από τα links μου).


Οι Άγγλοι όταν έχουν τις “μαύρες” τους (που λέμε εμείς) νιώθουν “blue”. Αιώνες μετά ο Έλληνας, εκ των περιστάσεων, προσεγγίζει αυτήν την ματιά στα πράγματα. Όχι γιατί έγινε όλη η Ελλάδα μπλε (τότε θα πηδούσαμε ομαδικά από τον 50ο όροφο -για σιγουριά- πολλοί περισσότεροι). Μπλε, όμως, θα πρέπει να νιώθουν πολλοί παρακολουθώντας όλα αυτά. Ένα βήμα πριν το μαύρο. Μπλε νιώθω κι εγώ, λοιπόν, καταμπλέ μην σας πω. Όχι μόνο γιατί εκνευρίζομαι. Όχι μόνο γιατί απογοητεύομαι. Αλλά γιατί βαριέμαι. Ο βαθμός της εξοικείωσης, “συνελλόντι ειπείν” (αθάνατε Μιχαλακόπουλε!) με το ομαδικό σεξουαλικό όργιο και την κρυφή κάμερα, έχει επιφέρει απάθεια. Ήμουν που ήμουν τελείως αδιάφορη για τις κρυφές κάμερες (εν αντιθέσει με τις φανερές) και τις προσωπικές ερωτικές επιλογές του καθενός, απόγινα τώρα. Κι έτσι σκεφτόμουν τον κύριο Μενέλαο σήμερα. Αν ήξερα ότι φοράει άσπρη σωβρακοφανέλα, τα βυζιά του κρέμονται, έχει πηδήξει το μισό χωριό και γουστάρει σοδομισμό το πιθανότερο είναι να μου φαινόταν τόσο ξενέρωτος όσο και τα κολωνάκια του δήμου Αθηναίων και το σήκωμα του καπέλου του ένα φτηνό τρικ για να γαμήσει.

28 comments:

Anonymous said...

erethistika kiolas.... pou einai o menelaos. thelo menelao

ο δείμος του πολίτη said...

Κι όμως ο κιτρινισμός φτάνει σε κάθε δημοσίευμα που ξεχνά την πολιτική ουσία, όπως λες κι εσύ. Και η πολιτική ουσία είναι το ΥΠΠΟ από χρόνια τώρα πια ξέχασε τον πολιτισμό. Εγκατέλλειψε την ερασιτενχική δημιουργία προς όφελος των εταιρειών, αφήνει απλήρωτους υπαλλήλους δήμων -δε στη Θεσσαλονίκη 3,5 εκ € χρωστά για τον πολιτισμό-, ξεπουλά ότι διατηρητέο ή αρχαίο υπάρχει σε εργολαβικά οικονομιά συμφέροντα.

Anonymous said...

Χείμαρος είσαι σήμερα! Δίνεις του νεο-ελληνικού τηλε-καννιβαλισμού και καταλαβαίνει!

Μια απορία μόνο: γιατί αυτές οι τρεις λέξεις είναι με bold;

Zaphod said...

Πολυ καλο!

Παντως τα περι ροζ κτλ είναι πίπες. Όπως δείχνει και το σχόλιο του Δείμου υπάρχει πολύ χρήμα στην υπόθεση.

BUTTERFLY said...

Χρημα, διεγερση και μια ανεξηγητη ταση να εχουμε γνωμη και αποψη για ολα τα ασημαντα και να ξεσηκωνομαστε και να εξαγριωνομαστε και να καβγαδιζουμε, ενω αφηνουμε τα ουσιαστικα να περνανε μπροστα μας αδιαφορα, στα ψιλα γραμματα!

industrialdaisies said...

@ skentos: Είναι που έχεις συνηθίσει στην κλειδαρότρυπα. Δυστυχώς, εγώ την σιχαίνομαι.

@ Ακριβώς Δείμο μου. Κι όχι μόνο αυτά. Όλες αυτές οι "χαμένες" επιχορηγήσεις για τα θέατρα, και τις κινηματογραφικές παραγωγές, και οι απλήρωτοι αρχαιολόγοι και το προσωπικό και τόσα άλλα που δεν μπορεί να γνωρίζει ένας απ΄λός πολίτης. Που, κατά πώς φαίνεται, επιλέγει να γνωρίζει τα σεξουαλικά γούστα του κ. Ζαχόπουλου και τα αποτελέσματα DNA ξεπεσμένων τραγουδιστών. Φιλιά!

@ mpampakis: Μπαμπάκη μου, οι τρεις αυτές λέξεις ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο με αυτόν τον τρόπο. Μου τις ψιθύρισε μία μούσα στο αυτί και με έσπρωξε μαλακά προς το πληκτρολόγιο μετά από καιρό. Ήταν ο τρόπος μου να της πω ευχαριστώ. Συν τοις άλλοις, όμως, είναι και έννοιες κλειδιά στο κείμενο. Σύμβολο η κάθε μία, ξεχωριστό. Για τον καθένα το αφήνω ελεύθερο το τι συμβολίζουν.

Όσο για τον τηλε(και όχι μόνο)κανιβαλισμό μας... Τι να λέμε. Όσα κι αν λέμε εμείς εδώ βλέπεις τι γίνεται... Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. :)

@ zaphod: Μα εννοείται ότι δεν είναι ροζ. Κι εννοείται ότι δεν είναι ένα προσωπικό σκάνδαλο αλλά περικλείει θεσμούς και παράγοντες δεκαετίες τώρα. Μόνο που δυστυχώς εντιμετωπίζεται σαν ροζ από κιτρινισμένους ανθρώπους... Αυτό εννοούσα με το κείμενο. Και είναι κρίμα γιατί το να δεις μια φορά Πακίτα για να ξαλεγράρεις δεν είναι και έγκλημα. Αν εκείνη την ώρα όμως καίγεται το σπίτι σου... ε, πρέπει να είσαι και πολύ μαλάκας για να συνεχίζεις... Φιλιά! :)

@ butterfly: Ακριβώς αυτό. Καλησπέρα!

gerasimos said...

Ωραίο ποστ... όπως έγραφα χτες δε φαίνεται να υπάρχουν ή να μπορούν να προκύψουν καινούργια σκάνδαλα στον πολιτισμό μιας χώρας όπως η Ελλάδα όσο κι αν μας τα τρίψουν κι αυτά και τον ημίγυμνο Ζαχόπουλο στη μούρη, όταν ο ίδιος ο πολιτισμός της είναι ένα σκάνδαλο. Δε γίνεται να ανοίξεις τρύπα μέσα στην τρύπα, γίνεται;

Baby Lemonade said...

Τα τρικ της τηλεόρασης: πώς θα ρίξουμε το κοινό σ’ ένα λάκκο ευτέλειας

Απ’ την πόρτα, δυστυχώς, δε λείπει η κλειδαρότρυπα. Εκεί μπροστά θα μπουν οι κάμερες, ποντάρωντας ακριβώς σε κείνο το στοιχείο που χαρακτηρίζει όλους τους υπηρέτες τους: να βγουν έξω απ’ τους ίδιους και να τους λησμονίσουν. Σωτήριο μέσο; Οι ζωές των άλλων.

Κανείς δεν εξουσιάζει παρά μόνο η τηλεόραση. Αυτή κάνει κουμάντο. Ερωτικοί είναι οι καιροί στους οποίους ζούμε, άλλωστε, αυτούς θα μπάσει στα σπίτια μας, να τους ζήσουμε κι εμείς καθώς μας λείπουν. Στην ουσία, δεν έχει σημασία ποιοι θα είναι η βασικοί ήρωες της κάθε ιστορίας: Σαρκοζί ή Ζαχόπουλος, Πρίγκιπες του κόσμου ή τραγουδιστές, είναι το ίδιο. Όλοι τους βρίσκονται εκεί, πρώτοι σε τούτη την ανόητη παρέλαση, να ευχαριστήσουν εμάς, το λαό τους, τούτα τα λυσσασμένα αγρίμια που ησυχάζουν μονάχα σαν βλέπουν παρανομίες κι εξώγαμα.

Μονάχα που από το πλήθος των ερώτων έχουμε χάσει τη ζωή μας. Δεν υπάρχουν στιγμές. Η κτητική αντωνυμία «δικός μου» έχει πια διαγραφεί από το λεξικό.

Οι ερωτικές μας συνήθειες είναι έτσι ακριβώς όπως τις ανέλυσες. Το θέμα είναι εσύ. Θα πάρεις μέρος σε τούτο το όργιο ή θα αρνηθείς ευγενικά πατώντας το off; Μη ξεχνάς ποτέ πως με μικρά «όχι» γίνονται οι πιο μεγάλες επαναστάσεις.

Υποτίθεται, πάντως, πως ο έλεγχος είναι δικός σου.

Ο κύριος Μενέλαος στάθηκε τυχερός. Δεν άφησε ποτέ το μυστήριο να του ξεφύγει.
Εσείς;

Baby Lemonade said...

*σ' ένα λάκκο ανυπαρξίας, καλύτερα.

zero said...

Εγω παντως με Τζοκοντες.
Στο δηλωνω.

s_k said...

καρβουνεμπορος ο κος μενελαος;
:)

Я верю в Сталина said...

Γαμάτε γιατί χανόμαστε...

Marina said...

Αυτό που με κάνει και εμένα "μπλέ" μη σου πώ "κατάμπλαβη" είναι το ξελίγωμα των νεοελλήνων για τα σεξουαλικά δράματα. Πουλάει το σέξ και το έγκλημα στον τρίτο κόσμο γιατί το επίπεδό του είναι επιλεκτικά πολύ χαμηλό. Εχουμε εμπεδώσει το εύρος της στοματικής κοιλότητας της ΕΤ όπως και το σωματότυπο του Ζ, αυτό που δεν βλέπω ακόμη να εμπεδώνουμε είναι η κατάντια. Γιατί όταν ανεβαίνουν τα νούμερα της τηλεθέασης δείχνοντας ξεκωλιές ή κοροϊδίες των προηγούμενων στα τσαντήρια βλέπω ότι σαν λαός κάνουμε 2 βήματα μπρός και 3 πίσω. Βρίζουμε, σχίζουμε τα ιμάτια μας με τα γενόμενα, αλλά πρώτοι-πρώτοι κολλάμε το μάτι μας στη κλειδαρότρυπα. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

gerasimos said...

Πάνω στο σχόλιο της marina αν μου επιτρέπεται να (ξανα)πω κάτι: αν βάλεις μπροστά σ' έναν άνθρωπο μια γυμνή φωτογραφία απ' τη μία και από την άλλη έναν πίνακα μεγάλου ζωγράφου, το μάτι του θα πέσει πρώτα από περιέργεια και μόνο, στη γυμνή φωτογραφία. Αυτό δε σημαίνει ότι αυτήν την φωτογραφία πρέπει στη συνέχεια και να την εκθέσουμε ως έργο τέχνης. Όταν αυτή προωθείται ως έργο τέχνης επειδή προφανώς κοστίζει πολύ λιγότερο από το πραγματικό έργο τέχνης δε φταίει τόσο αυτός που τη βλέπει αλλά αυτός που την παρουσιάζει ως αριστούργημα.

patsiouri said...

Αληθεύει πως είχε αυτοκτονήσει και πατέρας του Ζαχόπουλου από ευθιξία επίσης?????Αν ναί θ'αρχίσω να πιστεύω στη δύναμη της ψυχολογίας!

Marina said...

@gerasimos, και επειδή μας προωθούν σαν "έργο τέχνης" το γυμνό αυτό δεν σημαίνει ότι θα κάνουμε και μετάνοια!. Και οι δυό φταίμε και αυτός που μου την παρουσιάζει και εγώ που δέχομαι τις προτροπές του, που τον αφήνω να μου αξιολογεί την ηθική μου.

katerina said...

Στο λέω ως συμβουλή για την ψυχική σου υγεία (αλλά και όλων των υπολοίπων): μην ασχολείστε με τον Μάκη και τον Θέμο! Μην το κάνετε! Από προσωπική επαφή και εμπειρία, πιστέψτε με όταν σας λέω πως τέτοιοι άνθρωποι δεν αξίζουν τον κόπο και τη σπατάληση ενέργειας και φαιάς ουσίας! Μόνο αν τους αγνοήσει κανείς (και πάψει να βλέπει εκπομπές τους ή να αγοράζει τις "εκδόσεις" τους) θα καταφέρει κάτι...
Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλά μεγαλοεκδότες που σκοτώνονται μεταξύ τους... Αφήστε τους λοιπόν να τρώγονται!
Υπάρχουν πιο σημαντικά θέματα να ασχοληθούμε, να πάρουμε θέση και να προσπαθήσουμε να λύσουμε...

Kwlogria said...

Είσαι άτομο! Γκώσαμε με τους καραγκιόζηδες... έλεος!!! Μενέλαος ουμπεράλες!!! :))))))))))))

o kairos said...

Μενελεος βρεεεε.

Φράνσις said...

Ειχα ηδη ανεβασει ποστ γιαυτον τον προγουλάκια που ο πρωθυπουργος μας το γομαριον τον αποκαλούσε, λένε, Χριστάρα.Για φαντάσου.Ειδες βρε μαργαριτουλι, σεμνα και ταπεινά ,πηδαμε, δίνουμε επιδοτήσεις, διορίζουμε τους κολλητους και σεμνα και ταπεινά κουκουλώνουμε τα παντα.Η επομενη κυβερνηση θα τα καθαρίσει... Φιλί.(Μα ποιος ειναι πια αυτος ο Μενέλαος, μήπως εκεινος ο τυπος που το παιζει μπήχτηςε και σουλατσαρει στην Ομόνοια, ντυμενος αναλόγως, gentleman, η καραγκούνης;

industrialdaisies said...

@ gerasimos: Ακριβώς Γεράσιμε. Ή, για να το πω κι αλλιώς, μόνο με τέτοιου τύπου σκάνδαλα συντηρείται αυτός ο τύπου-πολιτισμός που έχουμε. Ροζ-κίτρινα. Ποτέ ουσιαστικά.

Όσο για την συζήτηση που ανοίξατε με την Μαρίνα (συγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά είναι πολύ ενδιαφέρουσα) δεν ξέρω αν συμφωνώ. Όπως και δεν ξέρω ποιος τελικά «φταίει» (αν μπορεί αυτό το ρήμα να ταιριάξει στην τέχνη). Μια γυμνή φωτογραφία μπορεί να είναι τέχνη ενώ ένας πίνακας-γυμνό όχι (ναι, είμαι σε αυτούς που υποστηρίζουν ότι η φωτογραφία μπορεί να είναι τέχνη –την ίδια στιγμή που ένας πίνακας όχι). Γιατί ο δημιουργός δεν είναι σε ρήξη με το κοινό. Άρρηκτα συνδεδεμένοι είναι οι καλλιτέχνες με το κοινό. Κι έτσι το «φταίξιμο» αναζητείται παντού. Σε φιλώ.

@ baby lemonade: Έτσι baby l, ακριβώς αυτά. Κι ο κύριος Μενέλαος, τόσο όμορφος μέσα στο μυστήριό του... Ωραίος άνδρας, από αυτούς... της «παλιάς σχολής». Ευτυχώς, η ισορροπία, η αξιοπρέπεια κι ο έρωτας είναι εντελώς στο χέρι μας... Κι ας φαίνεται να είναι αλλιώς.

@ zero: Καλά, και καμιά τσόντα αραιά και πού δεν κάνει κακό. Αρκεί να πρωταγωνιστούν αυτοί που μπορούν να μας ανεβάσουν... Όχι αυτοί που πέφτουν.

@ fuzzy burlesque: Δάσκαλος fuzzy μου. Μα καλά, πώς σου ήρθε; Ακόμα γελάω (σκέφτηκα ότι υπέθεσες ότι έκαιγε κάρβουνο και πέθανα στα γέλια!) Φιλιά!

@ dimosthenis s.: Αυτά τα πράγματα δεν θέλουν πανικό. Γιατί έτσι καταλήγεις στο «γαμήθηκε η κατάσταση». :)

@ marina: Μαρινάκι, είναι γνωστή η ροπή του ανθρώπου για το απαγορευμένο. Το κακό είναι ότι όσο πάει ξεχνιέται ο κόσμος να κρυφοκοιτάει από την κλειδαρότρυπα και το δικό του δωμάτιο είναι ξεκλείδωτο. Καλημέρα!

@ patsiouri: Αν αληθεύει εγώ θα αρχίσω να πιστεύω ότι το Ζαχοπουλέικο είναι ξεπεσμένοι Γιαπωνέζοι. :)

@ river: Εννοείται river μου ότι δεν ασχολούμαι. Όλες οι πληροφορίες που έχω είναι από στόμα σε στόμα (έτσι όπως πάμε θα σταματήσω να μιλάω και να ακούω σε παρέες). Δεν χρειάζεται να είναι από πρώτο χέρι η συμβουλή. Κάθε νοήμων αντιλαμβάνεται... Φιλιά!

@ kwlogria: Αχαχαχαχα, γιαγιούλα, άκου "μενέλαος ουμπεράλες"!! Αχαχαχα... (Γιατί φοβάμαι ότι σε αυτόν τον τόπο δεν θα γκώσουμε ποτέ από μαλακίες;) Φιλιά γιαγούλιιιιιι!

@ o kairos: No mercy (ή merci) reality, Καιρέ. Τον ήπιαμε. :)

@ auburn kate: Αφού το έχουμε πει. Σε αυτήν την χώρα είμαστε όλοι ή πρόεδροι ή κουμπάροι. Τι άλλο να λέμε τώρα; (Ο κύριος Μενέλαος, εκτός από μακαρίτης δηλαδή, ήταν και κάτοικος ενός φιλήσυχου χωριού χιλιόμετρα μακριά από την Ομόνοια.)

Anonymous said...

παραφράζοντας τον Τζιμάκο, θα σχολίαχα απλώς:

συλλογική διαστροφή.

Anonymous said...

Καλησπέρα Μαργαριταρένια,

Οι πτώσεις που αναφέρεις
μου θύμησαν την πτώση που είχε
ο Μπενούλης
το σκυλάκι μου που τρέχοντας στην ταράτσα κυνηγώντας το σπουργίτι, πριν 2 χρόνια, δεν πρόλαβε να φρενάρει και πέφτοντας από 2 ορόφους, προσγειώθηκε στην τσιμεντένια αυλή της γειτόνισας ,
ευτυχώς ανέπαφος καθότι του μείωσε την πτώση η γλάστρα με το γεράνι που μεσολαβούσε !!
Τι σκεφτόταν το δύσμοιρο , άραγε , κατά την στιγμή της πτώσης?
Για μια βδομάδα είχε χάσει την φωνή του και δεν γαύγιζε προφανώς ,προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει τι του είχε συμβεί.
Εχω υπάρξει μάρτυρας κι άλλων πτώσεων στο κενό που απέβησαν μοιραίες.Πτώσεων κατά λάθος ή εξεπίτηδες.
Η συγκεκριμένη ανεπιτυχής
( δυστυχώς ) πτώση ,με οδηγεί σε κάποια συμπεράσματα
1. Το πάχος σώζει ζωές , διότι σε τέτοιες περιπτώσεις λειτουργεί ως αερόσακος
2. Οταν αποφασίσεις να φουντάρεις
πρέπει , για να πετύχει το εγχείρημα, να έχεις την πρόθεση να πεθάνεις, άρα ο σχεδιασμός πρέπει να είναι άψογος
3. Σε περίπτωση που την σκαπουλάρεις ,την έχεις βάψει
και πρέπει να επιλέξεις άλλο τρόπο πιο σίγουρο διότι θα γίνεις αναξιόπιστος
4. Εαν θέλεις να μην γίνεις μελοδραματικός ξέχνα τα παραδοσιακά σημειώματα και προσκάλεσε κοινό να σε χειροκροτεί κατά την στιγμή της πτώσης

Κατά τ άλλα με αφήνει παντελώς αδιάφορη το παρασκήνιο, το προσκήνιο η αναζήτηση αιτιών για το εγχείρημα και κάθε είδους ενασχόληση με το θέμα.
Η δική μου διαστροφή είναι πολύ ακραία. Να τους βλέπω να αυτοκτονούν ομαδικά και επιτυχώς,
πνιγμένοι απο την δική τους χαβούζα
Και φυσικά ,κοριτσάκι μου ,συμφωνώ και επαυξάνω
το κάθε τομάρι οτι έσπειρε αυτό και θα θερίσει
Τέτοιου είδους ενέργειες δεν εξιλεώνουν

evaggelia

Duchamp said...

η αρένα της τηλε-πραγματικότητας:το πλήθος αδηφάγα κατασπαράσσει,από τον καναπέ,τη βούληση του που επαναπροβάλεται παραμορφωτικά από τον φακό της κρυφής κάμερας,στην οθόνη του τηλεοπτικού βωμού.Ο θεατής θυσιάζει το βλέμμα του για της ανάγκες της παραγωγής και ως αντάλλαγμα ο θεός των media θα του προσφέρει τη λήθη.Καληνύχτα,λοιπόν...

kyriaz said...

απόλαυσα το κείμενο-όπως πάντα :)

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Ο Ελληνας που προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε ζεί σε κουτιά και αποχαζεύει μπροστά σε ένα χαζοκούτι επί 4 ωρο ημερησίως. Αισθανόταν τη φύση κάποτε και ξέχασε τη "φύση" του εκεί στις σωβρακοφανέλλες του κυρ Μενέλαου. Εκχωρεί πολιτικά δικαιώματα στους χυδαίους (ενα 70-80%) γιατί έτσι τον κανάκεψαν,του πιπίλισαν τα αυτιά στηνανημπόρια. Σας έχω όμως ένα νέο ελπιδοφόρο μήνυμα (θέλω να πιστεύω) Ο νέος Τσάβες είναι εδω στη χώρα και υποπτεύομαι μέσα σας σε πολλούς από σας.

nomansland said...

Τι ωραίο κείμενο...

:)

Anonymous said...

www.arelis.gr
περιεχει ερωτονομικον
με ποικιλες σκηνες σεξ