Thursday 7 February 2008

Fonteyn με άρωμα κύμινου

Την πρόσεξα από την πρώτη μέρα. Στην πρώτη σειρά. Στην αρχή είδα τα μαλλιά της, βαμμένα καστανό της σοκολάτας, καρέ με μπούκλες που ικέτευαν για δράση. Μετά το σώμα της. Τα μπράτσα της κρεμασμένα αλλά στερούμενα παραιτήσεως, ένα μπλε ξεθωριασμένο κολάν σχημάτιζε το ανάγλυφο της κυτταρίτιδάς της και άφηνε γυμνές τις κοντές γάμπες της. Στον καθρέφτη το είδωλό της κοιτούσε τις πίσω σειρές. Την χάζεψα. Εκεί, μέσα σε μία πνιγμένη από ιδρώτα και υγρασία αίθουσα στεκόταν αυτή. Ανάμεσα σε σφριγηλά νεανικά σώματα, τελευταίας σχεδίασης αθλητικά με αέρα στις σόλες τους, ξανθές βαφές και eyeliner που τρέχουν κάτω από τα μάτια αγκαζέ με τον ιδρώτα....

Η κυρία Αθηνά είναι εβδομήντα χρονών. Είναι εβδομήντα και κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Πέμπτη πηγαίνει σε μία αίθουσα γυμναστηρίου απέναντι από την φοιτητική εστία. Παίρνει τη θέση της όταν οι υπόλοιπες κάνουν stretching -όπως στις αμερικανικές ταινίες του '80- μέσα στις κολλητές φόρμες τους. Ο γυμναστής καταφτάνει πάντα fashionably glam, βγάζει το μακρυμάνικό του και αφήνει το γυναικείο κοινό στα μετόπισθεν της αίθουσας να χοροπηδάει χαζεύοντας τα οπίσθιά του. Η κυρία Αθηνά είναι δίπλα του στην πρώτη γραμμή, σαν τις βοηθούς των ταχυδακτυλουργών στο τσίρκο. Οι κινήσεις της απαλές, χορευτικές... Όταν όλες οι άλλες μοιάζουν να θέλουν να φτάσουν κάτι από την ιδρωμένη λάμψη της Madonna εκείνη χορεύει στητή samba. Οι απότομες, άχαρες κινήσεις των χεριών στα διάφορα προγράμματα των γυμναστηρίων περνάνε στα δικά της χέρια και θυμίζουν κάτι από την αίγλη των ballrooms παλιών αργεντίνικων πάρτυ. Είναι cool, δεν λαχανιάζει –Θεέ μου, δεν θα έχει καπνίσει ποτέ, σκέφτομαι- όταν οι υπόλοιπες προσπαθούν να καταλάβουν πώς συνδυάζονται δυο κινήσεις σε ένα ρυθμό. Το ξανθό δείγμα γυμναστηρίου που χοροπηδάει δίπλα μου σταματά για να σκουπίσει τον ιδρώτα του –κοντοστέκεται στην μπάρα, σκουπίζεται και καταρρακώνεται όταν συνειδητοποιεί πως ο γυμναστής χαμογελάει στην κυρία Αθηνά.

Κι εγώ είμαι εκεί. Στην τελευταία σειρά. Μέσα στα τρυπημένα μου σταράκια που δεν τρομπάρουν τα άλματά μου, βαριεστημένη μέχρι αηδίας, να θυμάμαι τις ένδοξες εποχές μου στις αίθουσες μπαλέτου και flamenco, να θυμάμαι το χειροκρότημα στο τέλος των παραστάσεων, παρατηρώντας το μπλουζάκι μου που μουσκεύει ενώ ο εγκέφαλός μου δεν καταβάλει καμία προσπάθεια... Μέχρι που με παίρνει από το χέρι η χαμογελαστή κυρία Αθηνά του καθρέφτη. Που μου ψιθυρίζει πως είναι ντροπή να είμαι εικοσιτεσσάρων χρονών και να βαριέμαι τη γυμναστική, που με εμψυχώνει πως είναι για το καλό μου, που μου δείχνει πώς τα πράγματα γίνονται ό,τι θέλουμε εμείς. Οι υπόλοιποι μπορούν να χοροπηδάνε aerobic. Εμείς θα το νιώθουμε samba. Την φαντάζομαι να μαγειρεύει τις Κυριακές για τα παιδιά και τα εγγόνια της σε μια κουζίνα που μυρίζει βούτυρο και ρίγανη. Από το ψυγείο φτάνει στον φούρνο με ένα αυτοσχέδιο balancé, τα χέρια της ανοίγουν τα ντουλάπια όπως η Fonteyn τα άπλωνε για να απογειωθεί σαν πουλί και αφήνουν να ξεχυθούν μυρωδιές από κύμινο και γαρύφαλλο σε όλο το σπίτι. Η κυρία Αθηνά είναι εδώ, πάει μπροστά για να μου θυμίζει πως δεν κάνουμε ό,τι κάνουμε για το χειροκρότημα. Το κάνουμε γιατί δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να κάνουμε αλλιώς.

16 comments:

Baby Lemonade said...
This comment has been removed by the author.
Baby Lemonade said...

Nα της δώσεις την καρδιά σου, daisy, της κυρίας Αθηνάς, γιατί είναι άνθρωπος μοναδικός. Μερικοί άνθρωποι έχουν τη samba στο αίμα τους. Και το πιο όμορφο είναι ότι δε χρειάζεται να κάνουν τίποτα για να το αποδείξουν.

Οι πολλές μου υποχρεώσεις το τελευταίο διάστημα δεν αφήνουν χρονικό περιθώριο ώστε να επισκέπτομαι τις αγαπημένες μου γωνιές. Σιγά σιγά, όμως, θα επανέλθω στους παλιούς, γνωστούς ρυθμούς.

Σιωπηλά ή αφήνοντας το στίγμα μου, σε παρακολουθώ.

Την καλησπέρα μου. :)

Anonymous said...

Τέτοιοι άνθρωποι μετράνε με βόλτες βαλς την απόσταση από το ψυγείο μέχρι τον φούρνο της κουζίνας τους. Τι καλύτερο; :^)

Σου έχω πει ότι λατρεύω το ζουμ που ξέρεις να κάνεις με το βλέμμα σου σε ό,τι και όποιους συναντάς, ναι;

ritsmas said...

Η κυρία Αθηνά και εσύ είστε οι δύο πολοι ενός πλασματικού,παραπλανητικου συστηματος.Της ανάγκης για μια εικονική ομορφια. καμια από τις δυό δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις αυστηρές προδιαγραφές ενός προγραμματος γυμναστικής. Εσυ βαριέσαι, η κυρια Αθηνά προφανώς δεν μπορεί.....Κι αναρωτιέμαι, τί είναι αυτή η τρέλα για κίνηση; Θυμαμαι ότι παλιότερα που φασινάριζα το σπίτι κι ειχα τρεις δουλειές να τρέξω και δυο παιδιά δεν ειχα το παραμικρό πρόβλημα. Τωρα που εχω μια δουλειά και μια-δυο παραδουλεύτρες και δινω διαταγές ( ψιλοχιτλερικές, οπως λεει ο Κωσταντίνος) σκεπτομαι συνεχως ότι πρέπει να παω στο γυμναστήριο, αν θελω να παραμείνω young and energetic....malaki.....sorry mikro mou spourgiti...

ritsmas said...

Η κυρία Αθηνά και εσύ είστε οι δύο πολοι ενός πλασματικού,παραπλανητικου συστηματος.Της ανάγκης για μια εικονική ομορφια. καμια από τις δυό δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις αυστηρές προδιαγραφές ενός προγραμματος γυμναστικής. Εσυ βαριέσαι, η κυρια Αθηνά προφανώς δεν μπορεί.....Κι αναρωτιέμαι, τί είναι αυτή η τρέλα για κίνηση; Θυμαμαι ότι παλιότερα που φασινάριζα το σπίτι κι ειχα τρεις δουλειές να τρέξω και δυο παιδιά δεν ειχα το παραμικρό πρόβλημα. Τωρα που εχω μια δουλειά και μια-δυο παραδουλεύτρες και δινω διαταγές ( ψιλοχιτλερικές, οπως λεει ο Κωσταντίνος) σκεπτομαι συνεχως ότι πρέπει να παω στο γυμναστήριο, αν θελω να παραμείνω young and energetic....malaki.....sorry mikro mou spourgiti...

industrialdaisies said...

@ baby lemonade: Baby, ναι, η κυρία Αθηνά με κάνει να νιώθω ότι δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Ο αέρας της τα μαρτυρά όλα. Δεν ξέρω αν η κυρία Αθηνά είναι όλα αυτά που που βλέπω ή αν είναι αυτά που θέλω να δω εγώ. Αλλά, και πάλι, το ποιος βλέπει (αντίστοιχα με το ποιος μιλάει) έχει πολλές φορές την δική του σημασία. Στην κυρία Αθηνά δεν έχω μιλήσει ποτέ... Μόνο προχθές της χαμογέλασα φεύγοντας. Δεν ξέρω γιατί... Νιώθω ακόμα την ανάγκη να την παρατηρώ, από μακριά... Σε φιλώ λεμονάκι ( :) ), να κάνεις όσα πρέπει και θες, εμείς εδώ είμαστε -εξίσου σε ρυθμούς που δεν επιτρέπουν την επαφή όσο συχνά θα επιθυμούσαμε (ο Ναπολέοντας και ο Μάκης μιλάνε σε τρίτο ενικό για τον εαυτό τους, εγώ σε πρώτο πληθυντικό... κακά σημάδια αυτά...)

@ mpampakis: Ναι, βρε μπαμπάκη μου, είναι σαν να χόρευε πάντα!! Καταλαβαίνεις ότι αυτό σε μία πρώην -εσαεί ερωτευμένη με τον χορό- χορεύτρια φαντάζει μαγευτικό... Πόσω μάλλον όταν εγώ σκάω στο γυμναστήριο προσπαθώντας να αποβάλω τα χορευτικά μου "κουσούρια" από τις κινήσεις... Θεά λέμε! Και για τα καλά λόγια... Με κάνεις να κοκκινίζω κάθε φορά, είναι μεγάλη τιμή να μου τα λέει αυτά κάποιος όπως εσύ. Respect. :)

@ ritsmas: Ριτσάκι μου... Τι να σου πρωτοπώ; Ναι, βλέπω πολούς "πόλους" αυτού του συστήματος στο γυμναστήριο. Ως επί το πλείστον νεαρές, ξανθιές (μα, δεν είναι κακία, αλήθεια λέω!), μια χαρά κοπέλες που έχουν πειστεί ότι αν δεν μοιάζουν με καλογυαλισμένες barbie dolls δεν κάνουν τίποτα σε αυτήν τη ζωή...

Εγώ ξεκίνησα, για να είμαι ειλικρινής, από τα νεύρα μου. Εδώ και ενάμιση χρόνο που έχω μετακομίσει έχασα την παλιά μου σχολή χορού και λόγω δουλειάς δεν προλαβαίνω να πηγαίνω στα μαθήματα που είχα εκεί. Κάποια στιγμή μου την βίδωσε, ήθελα λίγο κίνηση -όλη μέρα σε μια καρέκλα ένιωθα πως συσσωρευόταν μέσα μου τρομακτική ενέργεια. Δεν βρήκα σοβαρή σχολή χορού εδώ κοντά ή που να προλαβαίνω τα ωράριά της. Και το γυμναστήριο ήταν η μόνη λύση. Δεν βαριέμαι την κίνηση, βαριέμαι αυτήν την μη εξελικτική λογική των προγραμμάτων ενός γυμναστηρίου...

Όσο για την κυρία Αθηνά... Το είπα και πιο πάνω, δεν της έχω μιλήσει ποτέ. Δεν ξέρω εξαιτίας ποιων δαιμόνων ή ποιας ανάγκης έρχεται στο γυμναστήριο. Ποτέ όμως δεν με έκανε να νιώσω πως είναι εκεί από κάποιο ψυχαναγκασμό. Αντίθετα με κάποιες άλλες "γεροντομπεμπέκες". Είναι ξεχωριστή, αχ να την έβλεπες Ριτσάκι, πιστεύω πως στα νιάτα της την έβγαζε όλο σε πάρτυ με ταγκό και βαλς...

Πάντως, δεν έχω δικαίωμα να μιλάω... Εγώ μία δουλειά και το μεταπτυχιακό έχω και παρόλα αυτά κι εμένα το σπίτι μία στο τόσο (όσο να 'ναι) το φτιάχνει μία κοπέλα... Ντροπή και όνειδος... Και δεν το έχω το διαταγηλίκι (sic) καθόλου ρε γαμώτο!

Σε φιλώ Ριτσάκι, να είσαι καλά!

gerasimos said...

Με τον κύριο Κυριάκο γνωρίζονται; Αν είναι και οι δυο ελεύθεροι να γνωριστούν θα πρότεινα. Παλαιάς κοπής κύριος ο ένας, εξίσου παλαιάς κοπής κι η κυρία Αθηνά. Λλλά αμφότεροι διαχρονικοί.

Φράνσις said...

έχω άδικοα που λεω πως είσαι η πιο ακρι΄βη μου μαργαριτουλα ε; Απ΄τα καλύτερά σου, να το ξέρεις. Φιλι καλό μου( κι ευχήσου να τη γλυτώσει το ξωτικό...)

katerina said...

Μια κυρία ΑΘηνά είναι ικανή να μας κάνει να σκεφτούμε αλλιώς.. Και αυτό αρκεί.
Μακάρι να φτάσουμε όλοι στην ηλικία της και να κάνουμε μονάχα πράγματα που θέλουμε... Τόσο δύσκολο μα τόσο "αναγκαίο"...
Φιλιά!

Pan said...

"...να θυμάμαι τις ένδοξες εποχές μου στις αίθουσες μπαλέτου και flamenco, να θυμάμαι το χειροκρότημα στο τέλος των παραστάσεων..."

Κατεπειγόντως να τα ξαναβρείς.

Την καλησπέρα μου.

Φλύαρος said...

Μαραγαριτάκι μου εμένα μου φαίνεται ότι έχουν καυγά εντός σου η συγγραφέας με την χορεύτρια. Η συγγραφέας θέλει να παρατηρεί, να θαυμάζει μάλλον, την κυρία Αθηνά και βαριέται να χορεύει. Η χορεύτρια δεν έχει όρεξη να χαζεύει, θέλει να λικνιστεί στον ρυθμό της samba και να φύγει από τα στενά όρια του γυμναστηρίου σε άλλες εξωτικές χώρες της φαντασίας.

Για την ώρα κερδίζει η συγγραφέας κι αυτό με κάνει να χαίρομαι ως αναγνώστης σου, αλλά λυπάμαι που κρατάς φυλακισμένη την χορεύτρια. Το πάθος δεν βγαίνει με τα γραφτά, γι αυτό κι ο Ζορμπάς (ο αληθινός του βιβλίου κι όχι ο Χολυγουντιανός ) όταν δεν τον χώραγαν τα λόγια πεταγόταν όρθιος και χόρευε.

Σε φιλώ

Niemandsrose said...

Ωραίοοο! Πολύ ωραίο!!! :)

patsiouri said...

Νομίζω πως τίποτα στη ζωή δε θα μου προκαλούσε μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να φτάσουμε εγώ και οι αγαπημένοιμου τη φάση της κυρίας Αθηνάς...τίμια!

ritsmas said...

Μικρο μου , απο καποιο μικρο μπέρδεμα δεν μπηκε το ζητούμενο, φαντάζομαι λιαν συντόμως, όμως, οπως μου ειπε η Ε.

industrialdaisies said...

Σας φιλώ όλους. Μίλησα πρώτη φορά στην κυρία Αθηνά (ψευδώνυμο, βέβαια, διαδικτυακό κι αυτό) προχθές. Και η μεγάλη μου ανακούφιη είναι ότι ανακάλυψα έναν άνθρωπο πιο εντυπωσιακό από ό,τι περιέγραψα εδώ μέσα! Αυτά είναι τα καλά... :)

Anonymous said...

Πολύ τρυφερό το κείμενό σου για την Κυρία Αθηνά. Ξέρεις σ' αυτή την ηλικία είνια δύσκολο να αποπνέεις αυτό που αποπνέει εκείνη χωρίς να γίνεσαι "χαζομπεμπέκα". Μου ρχεται και μένα μία αντίστοιχη κυρία από τα γυμναστήρια που έχω κατά καιρούς βρεθεί.

όσο για τον κύριο Κυριάκο του gerasimou αν δεν τον γνωρίσετε στην κυρία Αθηνά γνωρίστε τον σε μένα!