Monday 7 July 2008

Μπουγάδα

Το γράψιμο δεν απαιτεί ηρεμία. Ούτε σύστημα. Θέλει τρικυμία και ταραχή. Να σείεται εντός σου συθέμελα όλο το οικοδόμημα, να βγαίνουν σπίθες από τα ακροδάχτυλα, να τρέμει το πόδι. Όλα αυτά προϋποθέτουν μία εσωτερική γαλήνη, άσχετη με αυτό που ο κόσμος αναγνωρίζει ως “ηρεμία” εξωτερικά. Μία βαθύτερη αίσθηση αρμονίας με τον χρόνο, την ικανότητα να ξαπλώνεις στην αιώρα του και να ταλανίζεσαι σε αυτήν. Αναγνωρίζω ότι αυτό είναι πολυτέλεια. Για μία κοινωνία, τουλάχιστον, που τον χρόνο τον αντιμετωπίζει κτητικά, απαξιωτικά. “Ο χρόνος είναι χρήμα” λέμε κι εκεί τελειώνει κάθε διαφορετική προσέγγιση. Κάθε λεπτό που δεν είναι χρήμα είναι χαμένο. Και όσα προλάβουμε να αφιερώσουμε στους εαυτούς μας έρχονται σαν ανταμοιβή σε αυτά που “ξοδέψαμε” μεταφράζοντάς τα σε χρήμα.

Μόνο που το γράψιμο δεν έχει καμία πρωτογενή σχέση με λεφτά. Έχει πρωτίστως να κάνει με την ανάγκη του γράφοντος να προσεγγίσει τον πυρήνα του. Μην ξέροντας πάντα τι θα βρει εκεί. Μία βυθοσκόπηση υψηλού ρίσκου και αμφίβολου αποτελέσματος. Έχει να κάνει με την ανάγκη επικοινωνίας. Μεταξύ των “Άλλων”. Πολλές φορές έχει να κάνει με την απαραίτητη αίσθηση αυτοεπιβεβαίωσης του γράφοντος. Βαθιά ανθρώπινο συναίσθημα. Όχι, όμως, με τα χρήματα. Σε πρώτο επίπεδο τουλάχιστον. Για αυτό και δεν υπάρχουν επαγγελματίες συγγραφείς. Συγγραφείς που να επικαλούνται την αυθεντία τους για όσα υποστηρίζουν. Κι αν υπάρχουν, μόνο επαγγελματίες δεν είναι.

Όπως δεν υπάρχουν επαγγελματίες αναγνώστες. Όχι γιατί κανείς δεν πληρώνεται για να διαβάζει -αλλά γιατί καμία συλλογική παραγωγική διαδικασία της κοινωνίας μας δεν απαιτεί επαγγελματίες αναγνώστες. Το αντίθετο. Ζούμε σε μία κοινωνία που δεν θέλει το άτομο σε ισορροπία με τον χρόνο. Μία κοινωνία που βάζει τις ζωές μας στον επιταχυντή -ρισκάροντας, υπερβολικά πλέον, την έκρηξη. Έτσι ο χρόνος έχει κλαπεί από τους κοινωνούς. "Ανήκει" σε άλλους -που νομίζουν ότι τους ανήκει, που έχουν την εξουσία να δημιουργούν ή να εξαφανίζουν ανάγκες στον ευρύ πληθυσμό ανάλογα με τους σκοπούς τους. Για αυτό πια δεν μπορούμε να περιμένουμε το μετρό πέντε λεπτά χωρίς να βαρυγκομήσουμε. Γιατί μάθαμε να το έχουμε σε τρία. Για αυτό η εξυπνάδα των σχολίων μας στα blogs αναλώνεται στο να επισημάνουμε ότι ο συγγραφέας έχει γράψει “σεντόνι”. Γιατί μάθαμε να διαβάζουμε τηλεγραφικά.

Αυτό το κείμενο δεν έχει κανέναν ιδιαίτερο λόγο που γράφεται σήμερα. Ήταν η δική μου πρωινή άσκηση. Η δική μου προσπάθεια να ανακτήσω ένα μικρό κομμάτι του χρόνου. Όχι για να τον “κατέχω” -οξύμωρο ε; Αλλά για να τον αφήσω να με παρασύρει στον πυρήνα. Αυτό το blog δεν βρίσκεται σε διακοπές. Βρίσκεται απλά σε αναζήτηση του (χαμένου;) χρόνου.

10 comments:

stefanos said...

μιά καλημέρα από τα παλιά :-)

Βάσκες said...

Μεγάλο θέμα άγγιξες. Η ηρεμία και η γαλήνη.

Χρειάζεται πάθος αλλά όχι πανικό, φωτιά αλλά όχι πυρκαϊά, μένος αλλά όχι γκρίνια.

Θέλει πολλά το καλό γράψιμο. Αλλιώς είναι babble.

Unknown said...

γυρίζοντάς ανάποδα, με έχω.

patsiouri said...

Ψιτ, όταν τον βρεις πες του πως κάτι μου χρωστάει!

Anonymous said...

Όπως κι εσύ καταλαβαίνεις δε θα μπορούσε η πρόσκληση να είναι επώνυμη, γιατί στο κτήμα δεν υπάρχει εκπρόσωπος και θα άκουγα κατσάδα ότι τον παριστάνω, ενώ λειτουργούμε με ανοιχτή συνέλευση. Όπως και να έχει, πέρνα μια βόλτα, αν τολμάς. Ό,τι βγαίνει η καινούρια παρτίδα ντομάτες απ' το μπαξέ και μόλις τέλειωσε το σενάζι.

Nomad said...

Οσα λες για το χρόνο στο δευτερο μισό, τα βρίσκω και δικά μου.
Οσα λες περί γραφής, πρέπει να ξέρεις πως στέκουν για σένα και χ αλλους που λειτουργούν έτσι. Υπαρχουν ομως κι αλλοι που θελουν ηρεμία και σύστημα, και το παραγόμενο αποτέλεσμα είναι αξιόλογο. Υπαρχουν χιλιάδες τρόποι διαχείρισης του χρόνου και υπάρχουν και ορισμένες κοινωνίες όπου δεν ταυτίζεται ο χρόνος με το χρήμα. Οπως υπαρχουν και επαγγελματίες συγγραφείς και επαγγελματίες αναγνώστες, και μαλιστα χιλιάδες. Οπως υπάρχει και κατα παραγγελία γραψιμο με απολύτως πρωτογενή σχέση με τα λεφτά, εφόσον γραφεται για να πουληθεί, οπως λχ η γραφή σε περιοδικά η εφημερίδες, ακόμα και η συγγραφή επόμενων βιβλίων που εχουν ηδη, προτού γραφούν, πουληθεί απο τον ευπώλητο γραφιά τους. Δε σημαίνει οτι ολα αυτα είναι για τα σκουπίδια, αντίθετα η καπελα σιξτίνα εγινε κατα παραγγελία, όπως και πολλά μουσικά έργα.

Η γραφή δεν εχει να κανει μονο με επικοινωνία, ουτε μονο με τον αλλον, ουτε καν μονο με αυτογνωσία. Κι ομως μπορεί να παραμένει γραφή που ρουφιέται.

Ουτε η εξυπναδα των σχολιων στα μπλογκ εχει να κανει με τις διαπιστωσεις περι σεντονιών, τουλαχιστον δεκάδες σεντόνια μου δεν είδα να απαντώνται ετσι, ουτε και σε πολλούς αλλους.

(Οπου χρόνος, βάλε "κέφι")

Φράνσις said...

μαργαριτουλι μου, οταν εγω σου γραφω για "σεντόνια" να ξερεις οτι δεν το λεω απαξιωτικά! Τα χρησιμοποιώ για να σκεπαζομαι οτνα κρυώνω.. Ο χρονος είναι ατιμο πραγμα, και λειτουργει σαν επιθυμητος ανθρωπας: όσο τον κυνηγάς με λύσσα τοσο δεν σου "καθεται". Ετσι; Ετσι γαμω την ατυχία μου. (το οτι ρωτώ και απαντω μονη μου είναι δείγμα μεγαλης ταραχής).Φιλι και να...παίρνεις το χρόνο σου.

music is my drug said...

μικρές παύσεις στην διάρκεια του χρόνου,δεν είναι η ζωή;

ritsmas said...

Η γραφή μικρό μου είναι πάθος, αλλά είναι και ευθύνη. Ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου. Εκείνος σε διαβάζει πρώτα και σε κρίνει πρώτος. Αν αυτή η σχέση είναι σχέση πάθους και νηνεμίας τότε η συνταγή θα πετύχει. Αν όχι, τότε , η επιστροφή στις κατακόμβες του εαυτού σου θα κριθεί αναγκαία
Καλο καλοκαιρι σου ευχομαι
ριτς

industrialdaisies said...

@ stefanos k: Τα παλιά περάσανε, πάμε για άλλα τώρα! :)

@ βάσκες: Και πάλι σχετικά είναι όλα αυτά βάσκες... Ό,τι είναι καλό γράψιμο για εμένα για εσένα είναι σκουπίδι και πάει λέγοντας... Νομίζω, όμως, ότι σε κάθε περίπτωση αυτός που γράφει γιατί "καίγεται" φαίνεται. Όπως κι αυτός που γράφει γιατί τον "συμφέρει" ως επένδυση. Χρόνου και χρήματος... Καλησπέρα! :)

@ marina: Εγώ πάλι έχω μία κλεψύδρα που κολλάει η άμμος κι ο χρόνος σταματάει. Μιλάμε για μαγεία... :)

@ patsiouri: Της Μιχαλούς χρωστάει ο άτιμος. Αλλά εγώ έχω άλλη θεωρία. Νομίζω ότι μας τον κλέβουν σαρδόνια... Θα στα πω άλλη φορά... :)

@ anonymous: Ανώνυμε, περνάω από το κτήμα, τουλάχιστον δύο φορές την εβδομάδα. Άλλο που δεν μπαίνω μέσα. Θα γίνει κι αυτό. Ερώτηση: μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοια προβλήματα και να μου λες ότι κάποιοι θα παρεξηγηθούν αν νομίσουν ότι παριστάνεις τον εκπρόσωπο; Μου θύμισε κάτι από τις τελειωμένες συνελεύσεις στο Πανεπιστήμιο. Ο κώλος μας να καίγεται και οι αριστερές παρατάξεις να αγωνιούν μόνο για το ποιος θα πάρει τον λόγο...

Όπως και να 'χει, περιμένω ντοματοσαλάτα από τον μπαξέ. :)

@ nomad: Αν ξαναδιαβάσεις το κείμενο θα δεις ότι επί της ουσίας δεν διαφωνούμε πουθενά.

@ auburn kate: Καταλαβαίνω ότι έχεις θέμα. Αλλά, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μπορώ να σου πω τίποτα επ' αυτού εκτός από τούτο. Πολλές φορές κυνηγάμε μπεκάτσες βάζοντας ποντικοπαγίδες... Πιάνονται; Δεν πιάνονται. (Το ότι ρωτώ και απαντώ μόνη μου είναι απλά αποτέλεσμα ρητορικής ερώτησης...) Να είσαι καλά. :)

@ music is my drug: Αντι-Καζαντζάκειο πολύ αυτό... Και λειψό, νομίζω. Συν ότι είναι φοβερό οξύμωρο κάτι με χρονική διάρκεια χ να θεωρείται παύση... Καλωσήρθες. :)

@ ritsmas: Καταλαβαίνω Ρίτσα μου γιατί τα λες αυτά. Και χαίρομαι που τα λες και τα νιώθεις εσύ που γράφεις μέσα σε ένα σύστημα, μη αφήνοντάς το να σε απομακρύνει από τον εαυτό σου. Δεν έχει από τώρα καλό καλοκαίρι, μόνο τρέξιμο και υπομονή. Έρχομαι κι από τα λημέρια σου που τόσο καιρό έχω να δω! :)