Wednesday 21 January 2009

Σε χρόνο Present Simple

Ήταν εικοσιτεσσάρων χρονών όταν την ερωτεύτηκε. Εικοσιτεσσάρων και τελειόφοιτος της ιατρικής. Κι εκείνη τον ίδιο. Εικοσιτεσσάρων, ερωτευμένη μαζί του και τελειόφοιτος της ιατρικής. Συνέβη ένα βράδυ θολό από φτηνό κρασί ταβέρνας. Μοιράστηκαν το τελευταίο μπιφτέκι. Φτωχαδάκια, φοιτηταριό του συρμού, στοίβες με μπιφτέκια ο ορισμός της ευτυχίας και μοίρασμα εφημερίδων πόρτα-πόρτα τις Κυριακές. Ωραία ήταν. Πνιγόσουν με το μπιφτέκι και μισή ώρα αργότερα ήσουν ερωτευμένος. Είχε και πολλά “θα” το τότε. Θα γινόταν καρδιολόγος, θα παντρευόταν τον έρωτα της ζωής του, θα έκανε παιδιά, θα αγόραζε ένα αυτοκίνητο να πηγαίνουν εκδρομές και ένα σπίτι στα προάστια. Το τελευταίο ήταν εξαιρετικής σημασίας. Τα παιδιά του δεν θα κλείνονταν σε ένα διαμέρισμα. Θα τα μάθαινε να ξεχωρίζουν τα δέντρα από το φύλλωμά τους, τα πουλιά από την ουρά ή τα χρώματά τους, ποδόσφαιρο σε χώμα και ποδήλατο χωρίς βοηθητικές με την πρώτη ευκαιρία. Θα τα μάθαινε και τα τραγούδια του '60 και του '70. Θα ήταν λίγο πασέ μέχρι να μεγαλώσουν αλλά θα παρέμεναν σημαντικά.

Μετά ήρθε η κόρη τους. Και μετά ο γάμος. Under control όλα. Λίγο ανάποδα, αλλά, όλα υπό έλεγχο. Μετά ήρθε ο γιος τους. Και μετά ο άλλος τους γιος. Το σπίτι ήταν με νοίκι. Αλλά ήταν στα προάστια. Και το αυτοκίνητο εντάξει. Under control όλα. Μετά περικοπές. Δηλαδή, απολύθηκε. Όλα τα μαθηματικά του κόσμου δεν ήταν άξια να επαληθεύσουν την εξίσωση. Μπαλέτο της μικρής + αγγλικά της μικρής + γαλλικά της μικρής + ποδόσφαιρο του μεγάλου + βρεφονηπιακός του μικρού + πάνες + ρούχα + παπούτσια + βιβλία + φαγητό + νοίκι > έσοδα. Γύρισε στο νησί του. Άνοιξε ένα ιατρείο, πήρε με δάνειο τα πρώτα του όργανα, τα τοποθετούσε με ευλάβεια στη βάση τους μετά από κάθε εξέταση και άφηνε την εξώπορτα του ιατρείου ανοιχτή, κρυφοκοιτάζοντας αραιά και πού τις σκάλες μήπως ανεβαίνει κανένας ασθενής βαρυγκομώντας. Εκείνη διακόσμησε τους τοίχους του ιατρείου με πίνακες σαπιοκάραβων και φουρτούνων, τις γωνίες με πεθαμένα άνθη σε καλάθια και την ψυχή της με απόρριψη και πίκρα.

Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο έπαιρνε το αεροπλάνο και προσγειωνόταν στο προάστιο. Under control. Μεγάλωναν και δεν τους έλειπε τίποτα. Εκτός από τον μπαμπά τους. Κατά τα άλλα, όμως, η ανατροφή τους ήταν σε πολύ καλό δρόμο. Όλο και κάποια θέση θα άνοιγε στο νοσοκομείο του νησιού, θα μετακόμιζαν όλοι μαζί σε ένα σπίτι στην χώρα και θα συνέχιζαν από εκεί που είχαν μείνει. Τα παιδιά θα μεγάλωναν ακόμη. Η μικρή θα κατέληγε καλλιτέχνης. Φως φανάρι. Τρελαινόταν να μαθαίνει τραγούδια του '60, είχε ξετρυπώσει μόνη της κάτι θαμμένα ρεμπέτικα σε παλιές κασετίνες, λάτρευε το μπαλέτο και τα βράδια -Χριστό να την έκανες, δεν τα κατάφερνες- προτιμούσε να βλέπει μαζί του ταινίες αντί να κοιμάται. Ιδιαίτερη αδυναμία στον Μπέργκμαν. Δηλαδή, φως φανάρι. Μπορεί να γινόταν ηθοποιός. Ή χορεύτρια. Ή σκηνοθέτης. Ή συγγραφέας. Ο μεγάλος θα γινόταν σίγουρα επιστήμονας. Μάθαινε τα φάλτσα στα σουτ με επιστημονική πρόοδο, τρελαινόταν να παίζει με χάρακες και μοιρογνωμόνια και τα απογεύματα διάβαζε κρυμμένος σε μία γωνία του δωματίου λήμματα της εγκυκλοπαίδειας. Σε ένα χρόνο τελείωσε δύο εγκυκλοπαίδειες. Ο μικρός ακόμη πάλευε με ακατανόητους φθόγγους και σάλια. Ας γινόταν κι αυτός ό,τι ήθελε. Σημασία είχε να του δείχνει ότι τον αγαπά. Διάολε, έπρεπε, αλλιώς δεν θα συνδύαζε τη φάτσα του με τη λέξη “μπαμπά”. Τον σούφρωνε από την κούνια και του ψιθύριζε συνωμοτικά στο αυτί: “μπα-μπα”. Κάθε φορά ήταν σίγουρος πως διέκρινε έξτρα σάλιο στην άκρη των χειλιών του. Χαμογελούσε ευτυχισμένος. Under control όλα.

Του άρεσε να μαζεύει πεταλίδες, να κατσιδιάζει χαρτοπετσέτες στις τσέπες του και να χαζεύει παλιές φωτογραφίες. Πενηνταδύο χρονών. Πατέρας. Ζωντοχήρος. Χάλια λέξη η τελευταία. Δεν ήθελε ούτε να την σκέφτεται. Διαζευγμένος. Όπως και να το πεις, χάλια είναι. Καρδιολόγος. Του άρεσε να χαζεύει καρδιογραφήματα, να τα μαζεύει σε μασούρια και μετά να τα καταχωνιάζει σε συρτάρια. Τεθλασμένες γραμμές, πληγωμένες καρδιές, στενώσεις στεφανιαίων και εγκεφάλων. Είχε βαρεθεί να το λέει. Το τσιγάρο κάνει κακό στην υγεία. Το ίδιο και τα λίπη. Δεν ήταν αρκετό. Χρειαζόταν κάτι άλλο για να το καταλάβουν. Ένα έμφραγμα. Ή, ίσως, το να γίνονταν ξανά εικοσιπέντε χρονών και να ερωτεύονταν. Στα εικοσιπέντε είναι ωραίο. Κάνει τα καρδιογραφήματα λίγο πιο περιπετειώδη και τις ταχυκαρδίες πιο ερωτικές. Ταχυκαρδία μετά το σεξ... Υγιεινά πράγματα. Του άρεσαν τα υγιεινά. Έτρωγε ελαφρά, απέφευγε το πολύ λάδι και αλάτι, ξεσκόνιζε λεπτομερώς τον μοναδικό κουραμπιέ που έτρωγε κάθε Χριστούγεννα, περπατούσε τουλάχιστον μισή ώρα την ημέρα με βήμα ταχύ και συνόδευε τα γεύματά του με ένα ποτήρι κρασί βιολογικής παραγωγής. Πλέον είχε και χρόνο. Τα δεκατετράωρα δουλειάς είχαν από καιρό ελαττωθεί σημαντικά. Τα απογεύματα της Τετάρτης έβγαινε για να βγάλει φωτογραφίες και να πάει στα χωράφια του. Κάθε Τρίτη βράδυ σινεμά. Παρασκευές με τους λίγους φίλους που είχε αποκτήσει. Αδελφικοί φίλοι, όμως. Τις Δευτέρες τα μεσημέρια, ανάμεσα σε τεστ κοπώσεως και συνταγογραφήσεις του Δημοσίου, έκανε αγγλικά. Με την κυρία Betty. Αγγλίδα εκ Λονδίνου. Βέρα Αγγλίδα, δηλαδή. Την Κυριακή το απόγευμα έκανε το homework.

Στα σκούρα έπαιρνε την κόρη του. “Δεν καταλαβαίνω... Λέει εδωπέρα: when I was young I ...... a lot. Το ρήμα που είναι στην παρένθεση θα το βάλω σε Past Simple ή σε Past Continuous;” Του έλεγε ότι από την προφορά του δεν είχε καταλάβει γρι τι την ρωτούσε και λύνονταν στα γέλια. Μετά του εξηγούσε τις διαφορές. Τα ίδια και με τον Present Perfect Continuous και τον Past Perfect Continuous. Ασύλληπτοι χρόνοι. Εξωπραγματικοί. “Μα, επιτέλους βρε μπαμπά, υπάρχει κάποιος χρόνος που σου αρέσει στα αγγλικά;” “Οτιδήποτε σε Present.” Ή μάλλον όχι. Μόνο ο Present Simple. O Present Simple είναι φανταστικός. Για την ακρίβεια, για αυτόν είναι ο καλύτερος χρόνος που υπάρχει σε όλες τις γλώσσες.

Είναι Κυριακή απόγευμα. Homework: Describe what you did yesterday. Γράφει με στυλό:

“I am 52 years old and I live alone. I have three children, one daughter and two sons. My daughter is a film director and in love. Her heart beats fast everytime I examine it. Both my sons are students at the university. I like to take pictures, cook, read, work, visit my children once every month, drink espresso with my friends, make my own wine, listen to music (especially rembetika), watch the rain, learn new recipes, save lives, learn English and watch movies. I don't like to make plans, I don't like the word “divorced”, I don't like to live in the past and I don't like people that only like money. But I am O.K. Everything is under control. Because life is a Present. Simple.”


Σ' αυτούς που κι αν κάνουν λάθη μαθαίνουν να ζουν με αυτά. Σ' αυτούς που αγαπάνε τους άλλους και για τα λάθη τους.

24 comments:

ο δείμος του πολίτη said...

Τέλειο, καλή μου, τέλειο. Η ζωή δεν τελειώνει ούτε σταματά αν εμείς δεν το πούμε. Ο ίδιος ο Ενεστώτας μας θυμίζει τη συνεχή πορέια μας στη ζωή. Τέλειο διήγημα.

Anonymous said...

εγώ σε όλες τι γλώσσες που έμαθα, μισούσα τους παρελθοντικούς χρόνους!
και ποτέ δεν τους εμαθα σωστά.

alex from planet Mab said...

τέλειο το διήγημα, θα συμφωνήσω. Το θλιβερό είναι ότι περιγράφει την πραγματικότητα της γενιάς των γονιών μας. το ακόμη πιο θλιβερό είναι ότι ίσως περιγράφει και το δικό μας μέλλον.

Anonymous said...

Εγώ δεν κατάλαβα (θολοκουλτούρα μου φάνηκε κιόλας) αυτόν τον άνθρωπο πρέπει να τον λυπηθούμε που απέτυχε στην ζωή του ή να τον συμπαθήσουμε επειδή ""ζει για την στιγμή""?

Anonymous said...

You have the right to remain romantic

industrialdaisies said...

@ ο δείμος του πολίτη: Δείμε, καλοί είναι και οι υπόλοιποι χρόνοι... Χωρίς το παρελθόν μας δεν υπάρχουμε και χωρίς το μέλλον μας δεν ζούμε. Αλλά, όπως και να το κάνεις, ο Ενεστώτας είναι η καυτή ανάσα του χρόνου πάνω μας, ε; Ευχαριστώ πολύ.

@ krotkaya: Άστα να πάνε, από τότε που ξεκίνησα τα ισπανικά νιώθω πως δεν έχω καμία επαφή με το παρελθόν. Πανικός λέμε. :)

@ alex from planet Mab: Αυτό που λες για τους γονείς μας ρε συ μου το διαπιστώνουμε με πολλά παιδιά της ηλικίας μου. Δεν ξέρω τι να πω, είναι μία ολόκληρη συζήτηση, κοινωνιολογικής φύσης νομίζω περισσότερο, γύρω από το τι καταστάσεις ζήσαν αυτοί οι άνθρωποι. Από την άλλη, σκέψου ότι σε αυτήν την γενιά ανήκουν τόσα ζευγάρια που είναι μαζί από φοιτητές και είναι πολύ καλά.

Όσο για εμάς... Θέλω να αφήσω λίγο το συνολικά κοινωνικό απέξω και να ελπίζω ότι ο καθένας μας θα κάνει ότι καλύτερο μπορεί. :)

@ tho: Άμα ξεθολώσεις, ξαναρώτα.

@ mallimousi: Anything I say might get used against me? :)

alex from planet Mab said...

Οι γονείς μου είναι από εκείνους τους τυχερούς που παραμένουν ερωτευμένοι 24 χρόνια μετά.. Αλλά βλέπω πολλούς οικογενειακούς φίλους, γνωστούς και συγγενείς που είτε χώρισαν, είτε, ακόμη χειρότερα έμειναν σε γάμους που σαπίζουν εσωτερικά μέρα με τη μέρα.

Όσο για μας, ίσως να 'μαστε τα λουλούδια που θα φυτρώσουν στην κοπριά. Μακάρι =)

kioy said...

Υπέροχο διήγημα....
Είναι βολικό του παρελθόντος τις άτραπους να λησμονούμε!
Να ξεχνάμε για που ξεκινήσαμε και που καταλήξαμε. Ένα γρανάζι στον όγκο των συμβάσεων. Του κόσμου του μικροαστού. Να ζούμε το life σε βολικό present. Άσε που το παρελθόν κρύβει και τις ενοχές! ίσως με αυτές το μέλλον γίνει κομματάκι πιο δύσκολο. ϊσως λέω! Άσε καλύτερα...

Υπέρχοχο για άλλη μια φορά.

Anonymous said...

Αγκαλιά.

Μόνο.

ΥΓ: Τυχεροί όσοι αγαπιούνται και για τα λάθη τους. Όχι παρά τα λάθη τους, αλλά μαζί με αυτά.

ritsmas said...

Πολυ ομορφο.Το παρελθόν είναι για τους δειλούς, αυτούς που κιότεψαν. Το παρόν ειναι για τους δυνατούς, αυτούς που αντέχουν να πορεύονται με ο,τι έχουν γύρω τους. Το λίγο ή το πολύ. Μικρή σημασία εχει καθότι υποκειμενικό.

Φράνσις said...

μαργαριτουλι μου.μαργαριτουλι μου. Εργο -προταση: Ο δρομος της επαναστασης. Δεν το ειδα ακομη γιατι νικησε ο Μπεντζαμιν Μπάτον.Αλλα φοβαμαι πως αθ θυμηθεις το ποστ σου.Υποκλινομαι.Και ευχησου για το ξωτικο- βρισκεται στον Αδη.Ενας ξεροκεφαλος θνητος το τυρανναει.Αλλα τον αγαπαει...

Archimidis P. said...

Σ' αυτούς που αγαπάνε τους άλλους και για τα λάθη τους...

Anonymous said...

Σ'αγαπώ, Industrial Daisies. Παρόλο που'μαι μακριά σου και πολύ μεγαλύτερός σου,

Niemandsrose said...

Απολαυστικότατον! Υπέροχη όπως πάντα...Για τους χρόνους τώρα, η ευτυχία μου ορίζεται ως το να ζω στο εδώ και τώρα. Ακόμα και αν σημαίνει μόνο πόνο.Κυριολεκτικά. Όπως όταν γίνεσαι μαμά...

McKat said...

Εξαιρετικό!!!

tsoumepa said...

φέρνει μια παράξενη γαλήνη αυτό το κείμενο και η αλήθεια που κουβαλάει.
καλησπέρα.

γ.κ. said...

η αφιέρωση είναι τόσο ταιριαστή με το κείμενο που το Μεγαλώνει το κάνει "Ανθρώπινο".

Χάρηκα που το διάβασα!

Anonymous said...

Thnx babe, I needed that.

patsiouri said...

Κάθε φορά που μπαίνω εδώ ξαναθυμάμαι γιατί αυτό το μπλόγκ ήταν πάντα το αγαπημένο μου...

satyrXI said...

Φοβερό...
Απλά.

satyrXI said...
This comment has been removed by the author.
satyrXI said...

Δυστυχώς,ως ιστορία στις μέρες δεν είναι τόσο σουρρεαλιστική όσο θα θέλαμε.

Unknown said...

Ααααα.. :)

Anonymous said...

Τώρα φταίω εγώ που συγκινήθηκα?τι μου έκανες βραδιάτικα?