Thursday 22 March 2007

Ίλιγγος

Έχω στα αυτιά μου τη μελαγχολική φωνή της Tori Amos και κάθομαι να γράψω. Και σήμερα δεν έχω καμία όρεξη για τίποτα. Ούτε για εξυπνάδες, ούτε για τα χώσω σε κανέναν, ούτε για να κριτικάρω κάτι που είδα ή άκουσα, ούτε καν για να τα βάλω με τη ζωή μου που την περιστρέφω σαν σβούρα και πολλές φορές εγώ στροβιλίζομαι εκτός της -εκτός τροχιάς...

Είμαι εδώ, από το πρωί, με δύο αυτιά βουλωμένα και πονεμένα από μια τρομακτική ωτίτιδα που έκανε τον ΩΡΛ να ωρύεται για το πόσο δεν προσέχω και για την αμέλειά μου να μην έχω πάει τόσο καιρό, να σηκώνομαι που και που να δω τη βροχή και να βλέπω το μπαλκόνι μου βρώμικο και τον απέναντι τοίχο γκρι πασαλειμμένο με λάσπη, με το τηλέφωνο να μην χτυπάει -ούτε από αυτούς που θα ήθελα ούτε από αυτούς που δεν θα περίμενα, με ένα στομάχι γεμάτο καφέ και ένα στόμα που μυρίζει οδοντόκρεμα και τον καπνό μου -μπλιαχ!-, με ένα σπίτι παρατημένο στη βρώμα του που δεν φαντάζει ούτε στο μισό γοητευτικό όσο αυτό στη "Σονάτα" του Ρίτσου, με τα βραδινά όνειρα να με στοιχειώνουν με τα αίματα και τα τσεκούρια που βγήκαν μέσα σε αυτά, ρίχνοντας που και που κλεφτές ματιές στο blog και νιώθοντας ακόμα πιο μόνη ...

Είμαι εδώ χωρίς να μ'αρέσει, χωρίς να ξέρω που θα ήθελα να είμαι, χωρίς να κανονίζω να φύγω, χωρίς να με νοιάζει να μείνω.

Είμαι εδώ θυμωμένη με αυτούς που έφυγαν και μου λείπουν, που δεν μπόρεσα ποτέ να τους θρηνήσω παρέα με άλλους, παρά κάθομαι μόνη μου και δεν μπορώ να χωνέψω την απουσία τους -δεν θέλω να το χωνέψω και να το κάνω γαργάρα με τόσα άλλα. Είμαι εδώ θυμωμένη με αυτούς που είναι ακόμα εδώ και μου λείπουν, που ποτέ δεν μου έδωσαν μια ευκαιρία να μην μου λείπουν, που με έκαναν να βλέπω την απουσία ως μια άλλη μορφή παρουσίας. Αλλά εμένα μου λείπουν, κι όταν μαζεύω τα γόνατά μου και χώνω το κεφάλι μου μέσα τους αυτοί δεν είναι εδώ ποτέ να με χαϊδέψουν, να νιώσω αυτήν την ανατριχίλα στο λαιμό από το χάδι.

Είμαι εδώ θλιμμένη που μιζεριάζω στη στριφογυριστή καρέκλα μου, που δεν έχω όρεξη να κυνηγήσω αυτά που έχω ξεκινήσει, που τόσο μικρή -όπως μου λένε- νιώθω τόσο μεγάλη, που μέσα σε μια πόλη τόσων ανθρώπων εγώ νιώθω μόνη και τελικά θα φύγει η μέρα κι εγώ το μόνο που θα έχω κάνει είναι η προσπάθεια να θυμηθώ να πάρω όλα μου τα φάρμακα εγκαίρως.

5 comments:

Anonymous said...

"Είμαι εδώ χωρίς να μ'αρέσει, χωρίς να ξέρω που θα ήθελα να είμαι, χωρίς να κανονίζω να φύγω, χωρίς να με νοιάζει να μείνω."

Είναι πολύ σκληρό όλο αυτό. Ελπίζω το παρακάτω να σου πει κάτι.

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
Κουρνιάζουν έξω απ' το κλεισμένο σου παράθυρο
Κι αν τα άφηνες θα ανοίγαν μια ρωγμή
Απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
Πάνω απ' τη στη στάχτη
Βαλε φωτιά σ' ό,τι σε καίει σ' ό,τι σου τρωει τη ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι ανοιχτοί......

Γιορτή
Στίχοι : Γ. Αγγελάκας
Μουσική : Τρύπες

allmylife said...

να σου πω,
κι' εγώ εκεί ήμουν καιρό.
αλλάζει.
και ξαναλλάζει.



τα φάρμακα όχι με άδειο στομάχι ε;;;

Anonymous said...

Περαστικά εύχομαι. Όλα.

o kairos said...

Αν δεν υπηρχαν συννεφα δεν θα χαιρομασταν τον ηλιο.)))

industrialdaisies said...

@ paneris: Πόσο όμορφο ήταν αυτό και πόσο με βοήθησε όταν το είδα! Αν και καθυστερημένα ένα τεράστιο "ευχαριστώ"! Για όλα!
@ allmylife: Αφού το έχουμε ρίξει και λίγο στο ελληνικό ρεπερτόριο, πολύ φοβάμαι, μερικές φορές, το "όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν..." Τίποτα δεν μένει ίδιο, είναι πολύ τρομακτικό όμως να βρίσκεις τον εαυτό σου πολύ κοντά με αυτό που κάθε φορά νομίζεις ότι έχεις αφήσει πίσω σου... Και ευχαριστώ. Πολύ.
@ σεξπυρ: Εκ των υστέρων βλέπω ότι ήταν κι αυτό, ευτυχώς. Τα αυτιά δεν είναι τίποτα. Τα άλλα μας τρομάζουν... Και ευχαριστώ!
@ καιρός: Ξέρεις, καιρέ μου, εσύ τι κάνεις... Μία ζέστη μία κρύο, έτσι για να αποκτάμε και συνείδηση και να εκτιμούμε κάθε φορά την κατάσταση. Α, και ευχαριστώ πολύ, ε;