Νιώθω πως ακροβατώ επικίνδυνα επάνω σε ένα σχοινί. Κρεμασμένο πάνω από τους εαυτούς που ήμουν και αυτούς που θα γίνω. Ο τωρινός εαυτός μου συγκεντρώνεται, ισορροπεί, προχωρά και στο τέλος του σχοινιού υπάρχει ένα βέλος. Το βέλος που δείχνει προς τα κάτω. Εκεί που οι εαυτοί μου βρίσκονται συγκεντρωμένοι, περιμένοντας να με κατασπαράξουν... Δεν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας, αυτό τουλάχιστον το ξέρω.
Υπάρχουν και οι θεατές. Αυτοί που βαριούνται και φεύγουν. Και αυτοί που γελούν με τα καραγκιοζιλίκια μου. Από αυτούς ξέρω ότι θα έρθει το ηχηρότερο χειροκρότημα...
Στο τέλος, όμως, μεγαλειώδη υπόκλιση θα χαρίσω. Γιατί πάντα πρέπει να με θυμούνται με χαμόγελο. Το δικό μου. Το δικό τους...
15 comments:
The Show Must Go On...
"και αν μας αντέξει το σχοινί θα φανεί...στο χειροκρότημα"
ΥΓ: κλαπ κλαπ κλαπ κλαπ...
Όμορφες λέξεις...:)
Χαρακτηριστικό της εποχής μας.Οι ισορροπίες.Μεταξύ ανθρώπων,ρόλων και συναισθημάτων........
είναι ωραίο να θες να βρεις την Ευαίσθητη Ισορροπία.
Καλό ΣΚ σου εύχομαι με το "Ακροβατώ" των Πυξ Λαξ...
Πιστεύω πως είσαι ιδιαίτερα δεξιοτέχνης στην ακροβασία.
Να ακροβατείς όποτε το θέλεις εσύ καλή μου!
Φιλιά καλό Σ/Κ!
Βλέπωντάς σε να ακροβατείς , παίρνω όρκο πως δεν έχεις καμία διάθεση να γίνεις τέλεια , πώς κρυφά πριν την παράσταση ένας επόμενος ή ένας προηγούμενος ή και εσύ η τωρινή, η ίδια , έφθηνες το σχοινί που σε κρατάει και μείωσες τα ακροβατικά αντανακλαστικά σου με λίγη τεκίλα στον καφέ...Παίρνω όρκο πως ένας Tyler Durden βγαίνοντας από το Fight club της γειτονιάς σου , σε είδε με τα ακροβατικά σου τσιμπράγκαλα και σου είπε : " Μay I never be content , may I never be complete".
Τέλειο ακροβατικό = θάνατος .
Θάνατος = ΜΗ άνοδος στην σκηνή και ΜΗ πτώση.
Οι παλαιοί Σικελοί μαφιόζοι "εύχονταν" στους εχθρούς τους να τους εκπληρωθούν όλες τους οι επιθυμίες...
Αμα δεν σου λείπει τίποτα , σου λείπει αυτομάτως ένα. Ο λόγος να ζείς. Και να ακροβαττείς και να πέφτεις , και να πράττεις με ελευθερία και ελευθεριότητα, με θράσσος και με αισχύνη , με ελπίδα και με απόγνωση , την εντονότερη και αναπόφευκτη , και κορωνιαία ανθρώπινη δραστηριότητα. Την υποκρισία και την υποκριτική. Την περιπέτεια της περσόνας (hello Igmar) και του είναι.
Τέτειες είναι και οι περιπέτειες του καταναλωτή.Και του blogger.
Kαι έχουν ώς απάτητα εδάφη την δυσκολία (και την ευκολία) αναγνώρισης των λέξεων και των εννοιών, και την αποδέσμευση και απαγκίστρωση των λέξεων από τις έννοιες.
ΟΧΙ δεν καταναλώνεται η ακροβασία. Δεν καταναλώνεται το blogging. Η αγορά ενός βιβλίου συνεπάγεται και την κατανάλωσή του, όχι όμως και το διάβασμά του.
Η κατανάλωση της παιδείας που τόσο έχουμε ανάγκη δεν είναι ίδια με την κατανάλωση σε cucci γόβες.
Νιώθω απόλυτα όλες τις "ακροβασίες" σου I.D !
Είδα ακροβασίες σήμερα λοιπόν...ακροβασίες απο μυρωδάτες βιομηχανικές μαργαρίτες και "μικρά κόκκινα λουλούδια", τις οποίες ΚΑΙ παρακολουθούσαν ΚΑΙ μάζευαν , παιδιά του παραδείσου"Bacheha-Ye aseman (Children of Heaven)" {όπως και το Kan shang qu hen mei, εκπληκτική ταινία}.
Εκεί κάπου στην Δυτική Βηρρυτό τα είδα να φυτρώνουν , όπου δύο παιδιά ακροβαττούν ανάμεσα στα οδοφράγματα , στο παράλογο και στην εβηβεία τους.. {http://www.imdb.com/title/tt0157183/}
Forgive me για την συγχώνευση θεμάτων και αποκρίσεων καθώς και για το μακρύ post, αλλά εσύ αγγίζεις τις χορδές!!
μια ακροβατική σαββατιάτικη coffe καλημέρα, να καταναλώσεις!
Το φαντασμόσκυλο.
Στην αιώρα των ονείρων πάμε βόλτα, Δεν φοβάμαι , δεν φοβάσαι έλα τώρα , ακροβάτες των ονείρων για να γίνουμε , στο τεντωμένο σχοινί της ύπαρξής μας να βαδίσουμε .Στην αιώρα των ονείρων το απόλυτο κενό θα αντικρύσουμε, με ακρίβεια την πτώση να αποφύγουμε...ή μήπως όχι; [ακροβάτες των ονείρων],
Δίχτυ ασφαλείας είναι κάποτε ο αυτοσαρκασμός. ;-)
θυμήθηκα κάτι που είχε πει ο Claude Debussy " the attraction of the virtuoso for the public is very like that of the circus for the crowd..there is always a hope that something dangerous may happen"..αλληλένδετα..κι όπως στη τέχνη έτσι και στη ζωή..κι εξάλλου τι είανι ζωή και τι τέχνη?που αρχίζει το ένα και που τελειώνει το άλλο (για μένα τουλάχιστον)..σε διαβάζω καιρό...σήμερα σκέφτηκα να σου πω μια καλημέρα :)
όσο αισθάνεσαι ελεύθερη να κάνεις αυτό που σου αρέσει περισσότερο, εμείς θα περιμένουμε εσένα (και όχι τις απο/επιτυχίες σου) με χαμόγελο.
Εδώ όμως, είμαστε και θεατές και θέαμα :-)
Μη το ξεχνάς αυτό
φιλάκι ηλεκτρονικό
Οι ακροβασίες της ζωής είναι οι χειρότερες. Χρειάζεται υπομονή να μάθουμε να στεκόμαστε όρθιοι στο σκοινί, αλλά και όταν πέσουμε να μπορούμε να σηκωθούμε και να υποκλιθούμε στο κοινό που γελά σαν να τα είχαμε καταφέρει και να ξαναπροσπαθήσουμε.
@ anasazi: Sometimes one has to quit before everything collapses... :)
@ σεξπυρ: Καλέ μου, είσαι από αυτούς που διασκεδάζω, ε; Λες να μας αντέξει; Αμφιβάλλω! Ελπίζω απλά κάποιος να με πιάσει στην πτώση, κάποτε...Καλό Σαββατοκύριακο!
@ archimidis p. : Καλωσήρθες! Όμορφες λέξεις για τρομακτικά συναισθήματα... Καλό Σαββατοκύριακο και σε εσένα!
@ μικρός πρίγκιπας: Δεν νομίζω πως είναι χαρακτηριστικό μόνο της εποχής μας. Απλά πλέον έχει παραγίνει και επιπλέον μπορούμε να μιλάμε για αυτό. Σκέψου ας πούμε δεκαετία του πενήντα αν μία γυναίκα θα μπορούσε να κοντράρει τον ρόλο της ως μάνα και νοικοκυρά με την καριέρα. Όχι, άρα ακόμα κι αν μέσα της δεν ένιωθε καλά δεν είχε εύκολα το περιθώριο αντίδρασης... Μεταξύ ανθρώπων... Τι να σου πω, πάντα μέσα μου στριφογυρίζει η φράση του Hobbes "Homo homini lupus". Αυτό λέει αρκετά. Φιλιά μικρέ πρίγκιπα!
@ σπύρος σεραφείμ: Ωραίο κι επίπονο μαζί. Ευχαριστώ για την ευχή κι ανταποδίδω ελπίζοντας να περάσεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο.
@ desposini savio: Λες να είμαι; Μήπως είμαι στο να την χάνω; (κι ο εσωτερικός μονόλογος συνεχίζεται...) Να είσαι καλά, πολλά φιλιά κι ευχές για όμορφες αποδράσεις αυτό το Σαββατοκύριακο.
@ ghostdog: Όχι με τεκίλα καλέ μου, με ούζο... Και μέσα σε όλα αυτά, πίσω από τον Durden έρχεσαι εσύ, δηλαδή ο Ghost Dog, Κάτι μικρό ή μεγάλο μέσα μου που με ακολουθεί γιατί κάποτε το έσωσα. Κι από τότε επιζεί ακολουθώντας με. Μέχρι να το προδώσω κι αυτό, και να μείνω μόνη μου σε μια γωνία βλέποντας μόνο εχθρούς.
Την τελειότητα δεν την αναγνωρίζω, δεν ξέρω να την βρω πουθενά για αυτό και δεν μπορώ ούτε να την ονειρευτώ ούτε να την επιδιώξω. Δεν ξέρω με τι μοιάζει. Αυτό που «οι άλλοι» τοποθετούν στη φαντασία εγώ το τοποθετώ εδώ. Τέλειο είναι το εδώ. Με τα σκατά και τα καλά του. Πλήρες, κυματώδες, ακροβατικό, salto mortale. Omerta -μην το πεις.
Μου λείπουν πολλά. Αν δεν μου έλειπε τίποτα μάλλον θα σου μιλούσα τώρα μέσα από πηγάδια που έχουν στερέψει. Τώρα σου μιλάω μέσα από θεοσκότεινα βάθη απλησίαστων βυθών. Μία στο τόσο δίνω μία και ανεβαίνω, συναντώ ζωή σε μαλάκια και διάφανα ψάρια και μετά μου τελειώνουν οι ανάσες...
Η περσόνα, ο εαυτός, οι ταυτότητες, οι ρόλοι. Όλα αυτά που μας προσδιορίζουν ατομικά μέσα σε ένα σύνολο ομοίων εμένα με μπερδεύουν, με τρομάζουν. Μια ζωή δεν φτάνει να τα εξερευνήσεις, να επιλέξεις, να δημιουργήσεις αυτό το «άλλο» από αυτό που γεννήθηκες.
Για τις ταινίες και την κατανάλωση ακροβατικών ταξιδεύω μαζί σου. Βηρυττός, Παλαιστίνη, Ιράν, Λίβανος είναι μερικές από τις στάσεις όπου ανακαλύπτεις εαυτούς σου που ζουν μακριά... Κι αυτό δεν το καταναλώνεις. Αυτό το έχεις ήδη χωνέψει, αλλιώς δεν μπορείς να το καταλάβεις...
Προς τέρψιν και ειλικρινή υπόκλιση στον τρόπο σου (way of the samurai), ένα απογευματινό σαββατιάτικο ζαλισμένο από μουσικές και καφέ φιλί...
@ dodos: Είναι όντως. Μόνο που στη δική μου περίπτωση πολλές φορές τον παρερμηνεύουν για ανασφάλεια. Κι από τα δύο έχω. Πολύ. Αλλιώς όμως λειτουργούν. Κι αυτό δεν γίνεται αντιληπτό. Καλό απόγευμα!
@ elafini: Καλωσήρθες καλό μου! Κι εγώ σε έχω πετύχει σε κοινά μας στέκια! ;) Αν με ρωτάς, δεν είναι θέμα αφετηρίας. Αλληλένδετες έννοιες είναι. Ακόμα και η γέννηση τέχνη είναι. Της φύσης (μας). Από εκεί και πέρα συνέχονται, αλληλοαποκλείονται πολλάκις αλλά δεν σταματούν να συμπορεύονται ή να συναντιούνται. Καλά έκανες και ήρθες με μια τόσο όμορφη καλημέρα! Κι από μένα μια καλησπέρα για να κυλήσει όμορφα και το απόγευμα!
@ στέφανος: Εδώ να είστε. Ο ακροβάτης μαθαίνει για τον εαυτό του, εκεί τον βρίσκει κάθε φορά. Χωρίς το κοινό όμως κάποτε βαριέται. Παράλληλες ακροβασίες έχω την αίσθηση συμβαίνουν στο χώρο αυτό. Κάποτε παρατηρούμε των άλλων και άλλοτε τις δικές μας. Φιλιά κι από εμένα!
@ ο δείμος του πολίτη: Έτσι είναι. Πρέπει όμως να υπάρχει κι αυτό το μέρος που ξαποσταίνεις και δροσίζεσαι. Πρέπει να μπορείς να κατεβαίνεις από αυτό το ρημάδι το σχοινί όταν κουράζεσαι... Αυτό είναι νομίζω που πρέπει να μάθω πρώτα... Καλό Σαββατοκύριακο και ένα τεράστιο φιλί από ανθισμένες μαργαρίτες!
Μη βγάλεις όμως τις μάσκες...
αυτές αγαπάμε. Αυτές που φοράς.
Μη τις βγάλεις.
Σε κάθε υπόκλιση του κάθε ακροβάτη...
Οι μάσκες πρέπει να βγαίνουν κάποιες φορές. Αλλιώς κινδυνεύει το πρόσωπό σου... Πρέπει να αναπνέεις που και που. Ελεύθερα... Κατά τα άλλα, το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται... Φιλιά!
τι ομορφες σκεψεις και εικονες..perfect for a sunday morning with a coffee..
everything is in the effort..with or without the safety net,a fall is a fall and even when you think that you're 'better' at balancing and remove the safety net from below you,you become more careful and maybe take less of a risk for fear of falling..i prefer to break my neck trying..
ps μια χαρα να μου απαντας στα ελληνικα industrial daisies..εγω απο ανασφαλεια γραφω in english..ill leave siddhartha take the prize for spelling mistakes!!! (μακια θωμα μου!!!!)
Post a Comment