Οι ελέφαντες, οι μυρωδιές και τα σουβλάκια

Αυτό το blog παραπαίει. Εγώ παραπαίω. Θυμίζω κήπο αφημένο στην καλή διάθεση του χρόνου. Πάνω που είχα αποφασίσει να γράφω συχνότερα τις σκέψεις μου, και ό,τι άλλο μπορεί να κυκλοφορεί στο κεφάλι μου, ένα κοπάδι οργισμένων ελεφάντων επιδόθηκε στη μανιώδη καταδίωξή μου. Ελπίζω να τη σκαπουλάρω. Το βράδυ θα ξέρω αν βγήκε knockout ο πρώτος.

Εν τω μεταξύ, κι επειδή ξέρω ότι απηυδίσατε στην εικοστή πέμπτη ανάγνωση του προηγούμενου post, σας αφήνω προς το παρόν με κάτι που έπεσε στα χέρια μου την Κυριακή και μου θύμισε πως κάποτε ο κόσμος μού φαινόταν τόσο εύκολα προσπελάσιμος...

Θα επανέλθω, σήμερα ει δυνατόν, με πράγματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας εδώ και μέρες. Σιχαίνομαι απλά την προχειρότητα και για αυτό μου απαγορεύω να σας γράψω τώρα (I.D.! Απαγορεύεται η παραγωγική σκέψη προς το παρόν! Κάτω τα χέρια από το πληκτρολόγιο!).

"Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 1989

Σκέφτομαι και γράφω: Φέρνω κι εγώ μυρωδιές από τη γειτονιά μου

Εγώ μένω σε μια πολυκατοικία που κοντά έχει μια γειτονιά. Η γειτονιά μου είναι γεμάτη με άλλες πολυκατοικίες αλλά και μονοκατοικίες. Βγαίνοντας από το σπίτι μου μυρίζει το γιασεμί που έχουμε στην αυλή. Στο δρόμο για το σχολείο συναντώ το φούρνο που κάθε πρωί φτιάχνει μυρωδάτο ψωμί. Απέναντι είναι κρεοπώλης. Δεν μου αρέσει η μυρωδιά εκεί και για αυτό όταν πάμε με τη μαμά μου για ψώνια εγώ περιμένω απέξω. Μετά είναι ο δρόμος για το σχολείο που έχει μόνο σπίτια. Εκεί συνήθως δεν μυρίζει τίποτα. Καμιά φορά όμως την άνοιξη μυρίζουν τα τριαντάφυλλα, οι πορτοκαλιές και τα άλλα λουλούδια στους κήπους. Τέλος στο δρόμο μετά το σχολείο είναι το σουβλατζίδικο. Εκεί έχει την καλύτερη μυρωδιά!
Industrial Daisies"

Ξέρω ξέρω, το άστρο μου στη συγγραφή κειμένων είχε ανατείλει από τότε, από την τρυφερή ηλικία των έξι!
Σας φιλώ σταυρωτά (που θα έλεγε κι ο Νιόνιος),
I.D.