Wednesday 9 May 2007

Ευθανασία

«Μετανοείς;»
«Σάλτα και γαμήσου.»
«Ο Θεός σε έχει ήδη συγχωρέσει. Πορεύσου εν ειρήνη.»
«Άντε γαμήσου σου είπα παλιομαλάκα!... Μην κάνεις ότι δεν ακούς.»

(στο διάδρομο του νοσοκομείου)
«Έφυγε. Μετάλαβε πριν φύγει. Τώρα αναπαύεται στα χέρια του Δημιουργού του. Να ζήσετε να τον θυμάστε...»
(η μητέρα, με λυγμούς)
«Έφυγε τόσο νέος! Και ταλαιπωρήθηκε ο γλυκός μου... Άχνα δεν έβγαλε, δεν βαρυγκώμησε καθόλου το παιδί μου παρόλα αυτά που τον χτύπησαν!»
«Έλα, μαμά, πιες λίγο νερό... Θα πάθεις τίποτα. Ευχαριστούμε πάτερ, θα μιλήσουμε αργότερα για τα της κηδείας.»
«Να τον θυμάστε με αγάπη. Έστω και την τελευταία στιγμή επέλεξε να επιστρέψει στον Κύριο. Στον Κύριο της Αγάπης... Γραφείο κηδειών ξέρετε ή να το κανονίσω;»
«Όχι πάτερ, το έχουμε ήδη ρυθμίσει, τόσο καιρό που τον περιμέναμε...»


«Έχω πέντε χρόνια να αρθρώσω λέξη. Δεν έχω σταματήσει ούτε στιγμή να μιλάω. Το πρόβλημα είναι ότι οι δικοί μου είναι ηλίθιοι. Με αγαπάνε. Αλλά είναι ηλίθιοι. Κι εγωιστές. Αυτό δεν τους το συγχωρώ.

Πάνε δεκαπέντε χρόνια τώρα που αρρώστησα. Που πέθανα το λέω εγώ αλλά κανένας δεν το παραδέχεται. Σκότωσα ό, τι είχα εντός μου και προχώρησα στη μεταθανάτια ζωή μου με δεκανίκια· αυτά που μου δίναν οι κοντινοί μου (που δεν τους επέλεξα) για να κουτσαίνω στη ζωή τους.

Θα μπορούσες να είσαι η μόνη που θα έπαιρνα μαζί μου. Αλλά επέλεξες κι εσύ τον εύκολο δρόμο. Των τύψεων και των ελπίδων. Κι εκεί υπέγραψες τη θανατική σου καταδίκη για εμένα. Έγινες «οι άλλοι». Έγινες κομμάτι τους. Αδύνατον να σε πάρω μαζί μου πια. Έχεις πεθάνει από καιρό, έναν άλλο θάνατο. Δικός μου ο ορισμός του, στον κόσμο σας δεν θα τον καταλαβαίνατε ποτέ...

Η ζωή σας είναι γεμάτη ψέμματα. Γεμάτη ανασφάλεια και τύψεις. Τα δικά σας δεκανίκια τα ψάχνετε σε υποσχέσεις μιας άλλης ζωής. Αυτό εγώ δεν το κατάλαβα ποτέ. Κι ούτε θέλησα να σου πω την αλήθεια.

Η δική μου αλήθεια περικλείει το θάνατο ως κομμάτι της ζωής. Όχι σαν το γεγονός που μπορούμε να ελέγξουμε, να παρατείνουμε, να του κλείσουμε τα μάτια μήπως χάσει το δρόμο. Την ζωή μου εγώ την ορίζω. Και το θάνατό μου εγώ. Λογική συνέπεια καλείται αυτό. Όχι δειλία. Και ήθελα πολύ να είμαι συνεπής με τον εαυτό μου. Αλλά δεν σας έκανε αυτό. Τι θα έκανε ο παπάς χωρίς τη δική μου συμβολή στο νεκροταφείο και στο παγκάρι του; Πώς θα διαχειριζόσασταν εσείς τις τύψεις που σας έχουν εμφυτεύσει στον φτωχό σας εγκέφαλο;

Δεν ξέρω γιατί σου τα γράφω όλα αυτά. Δεν ελπίζω και δεν θέλω να αλλάξει τίποτα πια. Πεθαίνω κάνοντάς σας το χατήρι. Η ζωή που μου έχετε επιβάλει με εμπαίζει. Ίσως γιατί την κατάλαβα την πουτάνα. Κατάλαβα ότι από μόνη της καμία αξία δεν έχει. Έχει αυτή που της δίνουμε εμείς. Ο καθένας στη δική του. Αυτογνωσία καλείται αυτό.

Τι σου ήταν, ρε, να μου κάνεις εκείνη τη γαμοένεση; Στα γόνατα σε παρακαλούσα! Κλαίγοντας και ουρλιάζοντας. Με αγαπούσες, κι εσύ και όλοι τους, λιγότερο από όσο πίστευα. Για αυτό και σας έριξα από μία σφαίρα στον κρόταφο μέσα μου και σας σκότωσα. Η αδυναμία μου και η ασυνέπειά μου ήταν ότι σας άφησα να με σκοτώνετε καθημερινά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Αυτό, Εγώ, δεν μου το συγχωρώ.

Θα με ρωτήσεις γιατί δεν πλήρωσα στην Ολλανδία να μου την κάνουν. Δεν ήθελα να φύγω μόνος. Ήθελα το χέρι σου γεμάτο αγάπη να με ταΐσει στο ταξίδι. Δεν ήθελα να φύγω επαγγελματικά. Ήθελα να φύγω ανθρώπινα. Κι ο άνθρωπος -μα καλά, πουθενά δεν σας το έμαθαν αυτό;- γίνεται από την αγάπη. Όχι το σχήμα ή τη λογική του. Από την Αγάπη που μπορεί να νιώθει μέσα στην παράλογη λογική του. Για εμένα το χάσατε αυτό το χαρακτηριστικό σας. Παύσατε να είστε άνθρωποι. Ανδρείκελα, ίσως.

Μαθαίνω πως σε λίγο καιρό δεν θα μπορώ ούτε να κουνήσω τα δάχτυλά μου, έστω αυτό το λίγο που μου επιτρέπει να σου γράφω τώρα. Για αυτό στα λέω τώρα. Για να λάβεις αυτό το γράμμα σίγουρα.Τουλάχιστον εσύ να μην νιώθεις καλά με τον εαυτό σου, όπως οι άλλοι, όταν φύγω. Γιατί εσύ, μέχρι να σε σκοτώσω, δεν ήσουν ποτέ «οι άλλοι». Για αυτό και δεν σε συγχώρεσα ποτέ. Για αυτό και σε μισώ όσο δεν μίσησα ποτέ τίποτα και κανέναν. Για αυτό και είσαι συνέχεια μέσα μου. Έχω πεθάνει από καιρό· έχω πεθάνει μια ζωή που εσάς σας θρέφει. Το μίσος μου συντηρεί τη λογική μου. Ξέρω ότι σου δίνω τα όπλα για να πιστέψεις ότι η αρρώστια με έχει καταστρέψει, ότι τα φάρμακα με έχουν οδηγήσει σε ντελίριο και απώλεια της λογικής. Μάθε ότι δεν τα πήρα ποτέ. Τα έφτυνα στη λεκάνη μόλις γυρίζατε κεφάλι και συνεχίζατε με τις ζωές σας. Οι ενέσεις μόνο μπήκαν μέσα μου. Αλλά δεν είναι αρκετές να με κρατήσουν εδώ. Ευτυχώς.

Θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. Θα μπορούσες εσύ να είσαι αλλιώς. Θα μπορούσαν όλα να έχουν τελειώσει με αγάπη. Θα μπορούσα να σε έχω πάρει μαζί μου. Σε αυτό το ταξίδι γεμάτο αγάπη και χέρια γεμάτα κατανόηση. Επέλεξες το θάνατο. Για να επιζήσεις εσύ. Για να κουμαντάρεις τις τύψεις και να θρέψεις τις ελπίδες. Τις ελπίδες άλλων. Μισθοφόρων της, εντεταλμένων του θανάτου. Έχεις πεθάνει από καιρό. Μαζί με τους «άλλους». Δεν μπορώ να θρηνήσω άλλο για αυτούς που πέθαναν. Από εδώ και μπρος θα σκέφτομαι τι θα κάνω όταν θα πέσει η αυλαία και θα εξαφανιστώ στο παρασκήνιο. Έχω να ονειρευτώ την τελευταία μου ανάσα. Αυτή ήταν η ελπίδα μου τόσα χρόνια. Κι αυτή ήταν η δική Μου ελπίδα, όχι κάποιου άλλου.

Ξέρω πως θα μου φέρουν κάποιον από τους μισθοφόρους της σειράς να με «διαβάσει» πριν φύγω. Ξέρω πως δεν θα με ακούσει και δεν θα καταλάβει τι θα του πω τότε, ούτε ο υπάλληλος ούτε οι δικοί μου, όμως εγώ μέσα μου θα ουρλιάζω με λύσσα. Και μετά θα κλάψουν ξαλαφρωμένοι που έφυγα όπως ήθελαν. Τους μιλώ με τα μάτια χρόνια τώρα. Κάποτε κατάφερνα να τους ψιθυρίσω πως δεν είναι έτσι αυτό που θέλω. Πως αν μ' αγαπούσαν έπρεπε κάποτε, διάολε, να το δείξουν και με πράξη. Τους σκότωσα και τους απαξίωσα, για αυτό κι έχω σταματήσει πλέον να τους μιλάω. Όχι ότι άκουγαν ποτέ -για να καταλάβουν ούτε κουβέντα. Ο άνθρωπος δεν μιλάει μόνο με το στόμα, κουφάλες, αλλά αυτό δεν το αντιλήφθηκαν ποτέ.

Θέλω εσύ να ξέρεις πως δεν θα μετανοήσω. Σίγουρα πράγματα. Θάρρος καλείται αυτό. Θέλω εσύ να κλάψεις από δυστυχία κι όχι από ξαλάφρωμα, όπως οι άλλοι. Γιατί είσαι ξεχωριστή. Το μίσος μου για εσένα με έκανε να τα βγάλω πέρα με τα σκουριασμένα δεκανίκια μου. Και γιατί θα μπορούσες να μην είσαι «οι άλλοι». Αλλά επέλεξες να γίνεις σωρός. Με τη φυγή μου θα στο στερήσω αυτό, θα σε βγάλω από το σωρό. Θα ξαναγίνεις ξεχωριστή σε κάτι για εμένα.
Το μίσος μου και η αγάπη μου θα σου χαρίσουν μια ζωή που ούτε την φαντάστηκες ποτέ. Αυτήν που κυλά με αλήθεια.

Θα φύγω ήσυχος. Ταλαιπωρημένος, απογοητευμένος αλλά όταν θα έρθει εκείνη η ώρα το μόνο που θα σκέφτομαι είναι ελευθερία. Ό,τι κι αν κάνατε, αυτήν δεν καταφέρατε να μου τη στερήσετε.»

35 comments:

R2-D2 said...

Να με πάρει ο διάβολος και να με σηκώσει...Τι ήταν αυτό, ndustrial daisies? Τι κεραμίδα έριξες στο φτωχό μου κεφάλι;

Siddhartha said...

Άμα το δικό σου είναι φτωχό (R2), φαντάσου τί έγινε στο δικό μου, που από τις τσέπες του βγάζεις μόνο κουμπιά.

Μ'αρέσει που στα προηγούμενα comments μου είπες κάτι για δύση. Αυτή εννωούσες?

allmylife said...

εδώ μέσα είναι το "μεγαλείο" I.D.

Anonymous said...

Δεν νομίζω πως έχει ιδιαίτερη σημασία - αξία να πω πως γράφεις καλά.
Σχεδόν σε κάθε ιστορία που έχεις γράψει διαπιστώνω πως είναι όλα τόσο αντιφατικά.
Δεν ξέρω εάν το κάνεις συνειδητά αλλά είναι μαγικό.

Ευθανασία...δύσκολο θέμα...είναι πάρα πολλές οι γωνίες για να το δεις...

Fatale said...

Δε θέλω να κριτικάρω την γραφή σου , όχι δε θα το κάνω σήμερα.. διότι το θέμα που επέλεξες (και απορώ πως σου ήρθε)είναι παρα- παρα πολύ σοβαρό κατ' εμέ.
Γι'αυτό πρέπει να είμαι και εγώ όσο χρειάζεται σοβαρή.

Αφαίρεση ζωής ...γι αυτό μιλάς!!
Αφαίρεση ανθρώπινης ζωής...

πίστεψέ με, χρειάζεται ωριμότητα για να το προσεγγίσεις και συνειδητότητα περί ζωής, περί ψυχής.

Επιθυμητό θα ήταν για μένα, αυτή την φορά να μην μου απαντήσεις όχι γιατί δεν έχεις απάντηση..
αλλά θα μου αρκούσε να σκεφτείς , παρά να γράψεις....

Φιλιά και καλο βράδυ

tzotza said...

ive been sitting and thinking for a while now after having read your writing..
i really dont know what to say to be quite truthfull..
ive experienced being around someone who was terminally ill for three years..in the end she couldnt move at all but she could only whisper things..
when the time came for her to pass away,the night before,the family had also called a priest for the 'last blessing'..i think that this must be extremely frightful anyway you see it..its like an 'open invitation' to die..a pre announcement of it..
even though this woman suffered the worst through those three years of her lives,and many times she did say she wished she could die and finally be free of all the pain and suffering,that last evening as i kissed her goodnight for the last time,she squeezed my hand as tight as she could and fright was in her eyes..

i dont know if taking away a life is the solution..i really dont know..life is sweet in the very end..even if all you get from it is bitterness and pain..

Σπύρος Σεραφείμ said...

η ζωή από μόνη της καμία αξία δεν έχει. Έχει αυτή που της δίνουμε εμείς. Στο ποστ σου το διάβασα, μέχρι τώρα το είχα ξεχάσει. Αντίστρεψε τώρα την εξίσωση: Δώσε ζωή στην αξία... Στην αξία της ζωής

ο δείμος του πολίτη said...

Ρε συ πολύ μαύρο κείμενο. Πολύ βαρύ και πεσιμιστικό. Γιατί έτσι, μαργαρίτα μου; Τα τοξικά βιομηχανικά κατάλοιπα φταίνε;

Φράνσις said...

Παντα πίστευα πως η τέχνη δίνει τις πιο εύστοχες απαντήσεις στα ζητήματα που θίγει η φιλοσοφία. Γιατι αυτό που θίγεις στο ποστ σου είναι μεγαλο θεμα και ε΄χει προκαλέσει "σφαγή". Το να είμαστε αυτόνομοι και σωματικά, σημαινει ότι εχουμε το διακίωμα να καθορίζουμε εμείς τι αθ συμβεί και τι δεν θα συμβεί στο σώμα μας.Η ζωή εχει αξία όχι ως απλό βιολογικο συμβάν αλλά ως βίος με νοημα που της δινουμε εμείς.Για δες το βιβλιο του Ronald Dworkin- life's Dominion. Ιδίως το κεφαλαιο για την ευθανασία. Χαίρεσθε με έμπνευση...

Pan said...

Τι κεραμίδα, κεραυνός ήταν. Ελπίζω μόνο να μην είναι κάποιος φίλος/γνωστός/συγγενής σου σε αυτή την θέση.

BeBe said...

Ευθανασία-Επιλογή-Αγάπη-Μίσος
Τόσο μα τόσο δύσκολες έννοιες, τόσο που πονάνε, δύσκολα τις αποχωρίζεσαι, τις κάνεις πράξη, τις περιγράφεις.
Τις συνέδεσες υπέροχα
Καλημέρα μαργαρίτα μου..

Φωτούλα Τζιώντζου said...

Ο πιο επώδυνος θάνατος, όταν κάποιος είναι τόσο πολύ και αμετάκλητα δεμένος με τη ζωή, όσο ο δικός σου άνθρωπος, χαρακτήρας δεν ξέρω τι είναι για σένα. Για μένα αυτό δεν είναι μια πραγματεία θανάτου, αλλά ένα σπάραγμα ζωής.

o kairos said...

Ευθανασια,σημαινει αποχωρηση απο τη ζωη με αξιοπρεπεια.Κι αυτο σημαινει αξιοπρεπεια προς τη ζωη και τον εαυτο σου.Ξερω,που μιλαω.

Anonymous said...

Δυνατή ιστορία δοσμένη με ακόμα δυνατότερη γραφή. Με στεναχώρησε αλλά χαλάλι, άξιζε το κόπο να το διαβάσω μέχρι τέλους. Για το συμπέρασμα συμφωνώ με τον Τετράδη.

fish eye said...

το οτι γραφεις υπεροχα σιγουρα το εχεις ξαναακουσει..
για την ευθανασια ηθελα να σου πω..δε θα μπορουσα να αφαιρεσω ζωη ουτε αλλου ουτε τη δικη μου..οχι ποτε..οσο κι αν ποναω..οσο κι αν υποφερω..ο θανατος ειναι μια αλλη διασταση..θα προτιμουσα τον πονο..

industrialdaisies said...

Επειδή στη γειτονιά αναβαθμιζόμαστε και ως αποτέλεσμα η σύνδεση μου αδυνατεί να συνδεθεί(!), να ξέρετε ότι σας έχω διαβάσει μέχρι στιγμής όλους και ελπίζω εντός της ημέρας να καταφέρω να σας απαντήσω! Μέχρι τότε, Φιλιά!

Archimidis P. said...

Δυνατές λέξεις, σωστά τοποθετημένες...Δίνουν ακόμα πιο πολύ βάθος στο κείμενό σου...

Y. K. said...

αυτο που μπορω να σου πω ειναι οτι αν ημουν αυτος που περιγραφεις, θα το ηθελα για μενα. οχι γιατι δεν αντεχω τον πονο.αλλα γιατι δεν αντεχω τον οικτο...γι αυτο και δεν οικτιρω κανεναν.ποτε(και ειναι το μοναδικο "ποτε" που λεω με σιγουρια)
δε χρειαζεται νομιζω παραπανω αναλυση..
"ζωντανος μην πεθανεις"..
ισως οι ανθρωποι δεν ειναι αρμοδιοι για μια υποβοηθουμενη αυτοκτονια..
αλλα πως μπορεις να στερεις απο καποιον το δικαιωμα της επιλογης του ε;
εχω δει ανθρωπους που δεν την θελουν τη ζωη τους κα ιβασανιζονται ετσι. ειναι κριμα.κριμα να μιλας με τ ματια και κανεις να μη σε καταλαβαινει γιατι ολοι εχουν συνηθησει τη χροια μιας φωνης που σταδιακα και αυτη την απαξιωνουν..

(φωτιες αναβει το κειμενο σου.)

industrialdaisies said...

Το ίντερνετ επέστρεψε! Πριν απαντήσω σε καθέναν ξεχωριστά θέλω να διευκρινίσω κάποια πράγματα. Ίσως κακώς δεν τα έγραψα σαν πρόλογο, δεν το θεώρησα, όμως, απαραίτητο. Διαβάζοντας κάποια σχόλια πιστεύω ότι το κείμενο ήταν τελικά ευάλωτο σε παρερμηνείες κι αυτό θέλω να διορθώσω πρώτα.

Αρχικά, λοιπόν, ούτε εγώ ούτε κάποιος κοντινός μου άνθρωπος έχει βρεθεί σε τέτοια θέση. Είναι μία ιστορία μυθοπλασίας, από αυτές που ο εγκέφαλός μου συνηθίζει να κατεβάζει. Άρα, μην ανησυχείτε, δεν έχω υποφέρει από κάτι τέτοιο. Ένα το κρατούμενο -το σημαντικότερο, γιατί ήταν όντως λάθος μου να κάνω κάποιους να ανησυχήσουν ότι κάτι μου έχει συμβεί, ή σε κάποιον που αγαπάω.

Κατά δεύτερον, μέσω αυτού του κειμένου θίγεται ένα θέμα. Της ευθανασίας, όπως ειλικρινέστατα δηλώνει ο τίτλος. Ευ – θανασία. Ως όρος φιλοσοφικός, ιατρικός, νομικός, θρησκευτικός, ή ό,τι άλλο μπορεί να τον εντάξει στους κόλπους του μελλοντικά, θεωρώ ότι έχει απασχολήσει και απασχολεί πολλούς. Επέλεξα να μην παρουσιάσω νομικά επιχειρήματα υπέρ ή κατά, ούτε φιλοσοφικά, ούτε ιατρικά, ούτε κοινωνικά, ούτε θρησκευτικά. Όχι γιατί δεν θα μπορούσα (διαβάζω χρόνια σχετικά με το θέμα, παρόλα αυτά θεωρώ ότι δεν νοείται «γνώση» γύρω από κάτι τέτοιο αλλά θεώρηση) αλλά γιατί έτσι εκφράζομαι εγώ, αυτός ο τρόπος είναι πιο κοντά σε εμένα και πιο βαθιά μέσα μου. Δεν σημαίνει όμως ότι εγώ παρουσιάζω απόλυτα ότι αυτή είναι η άποψή μου, ότι αυτό υπονοώ ότι είναι το σωστό ή ότι απορρίπτω την άποψη αυτών που υποστηρίζουν πως δεν είναι αποδεκτή η ευθανασία. Η λογική μου μού παρέχει επιχειρήματα υπέρ και κατά της ευθανασίας. Μέσα μου, ίσως λίγο εντονότερα, να πιστεύω τα «υπέρ». Όχι απόλυτα, όχι χωρίς προϋποθέσεις, όχι χωρίς διαρκή αναθεώρηση, όχι ελαφρά τη καρδία. Δύο τα κρατούμενα.

Εχθές αργά το βράδυ, πληροφορήθηκα ότι ο «Εξάντας» την Δευτέρα είχε θέμα την ευθανασία. Δεν το ήξερα και δεν το είδα γιατί πέρασα ένα διήμερο άυπνη ετοιμάζοντας εργασία. Θα με ενδιέφερε αν κάποιος που το είδε έκανε ένα comment εδώ με κάτι ενδιαφέρον ή καινούριο που παρουσιάστηκε εκεί. (Θα προσπαθήσω να το βρω σύντομα και να το κατεβάσω) Τρία τα κρατούμενα.

Τελικά, ο λόγος που το έθιξα το θέμα είναι γιατί ούτως ή άλλως θεωρώ ότι πρέπει να πηγαίνουμε απέναντι στα πράγματα χωρίς φόβο. Με πάθος, στοχασμό, σοβαρότητα και γνώμη. Όχι με σκυμμένο κεφάλι και κλειστά αυτιά και μάτια. Ήθελα να ανοίξω τα αυτιά και τα μάτια μου και στις δικές σας απόψεις, κι ως επί το πλείστον γίνεται αυτό από ό,τι βλέπω, χωρίς εμπάθεια μεταξύ μας αλλά με πάθος. Το εκτιμώ αφάνταστα που κάνετε τον κόπο να μοιραστείτε την άποψη και τα συναισθήματά σας εδώ. Ελπίζω, χωρίς εμπάθεια.
Πάω να σας απαντήσω τώρα εξατομικευμένα.

industrialdaisies said...

@ r2-d2: Φτωχό κεφάλι; Σε μπερδεύεις με κάποιον άλλο μου φαίνεται!

@ siddharta: Ισχύει και για εσένα το από πάνω σχόλιο. Όσο για τη δύση... Δεν το τοποθετώ χρονικά. Όμως ό,τι ανατέλλει κάποια στιγμή δύει κιόλας. ;)

@ allmylife: Το ότι έρχεται από εσένα αυτό το σχόλιο με τιμά αφάνταστα. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω (το εννοώ, όχι μετριοφροσύνες των κλισέ), αλλά με τιμά. Καλησπέρα!

@ paneris: Ευχαριστώ για τα λόγια σου. Όσο για την ευθανασία συμφωνώ. Όσοι είμαστε εμείς, είναι η σωστή εκτίμηση... Φιλιά!

@ fatale: Διακρίνω επιθετικότητα, μπορεί και όχι. Όπως και να έχει δεν θα στηριχθώ σε εντυπώσεις για να σου απαντήσω, γιατί πολλές φορές ο γραπτός λόγος γεννά παρεξηγήσεις και σε αυτές δεν θέλω να είμαι επιρρεπής.

Θα σου απαντήσω, όμως, γιατί θεωρώ ότι και χωρίς να μου το πεις εγώ σκέφτομαι. Δεν ξέρω αν γίνεται αντιληπτό εδώ μέσα, αλλά σκέφτομαι. Με το μυαλό που έχω, στις συνθήκες που ζω, με τα βιώματά μου για βοήθεια και με ό,τι χτίζω για εμένα. Δεν ξέρω αν πιστεύεις πως αντιμετωπίζω τα θέματα επιφανειακά ή επιπόλαια ή ελαφρά τη καρδία, αλλά δεν είμαι εδώ για να πείσω εσένα ή οποιονδήποτε άλλο για το αντίθετο. Είμαι εδώ για να μοιράζομαι πράγματα. Που με χαροποιούν, που με στενοχωρούν, που με προβληματίζουν. Δεν μοιράζομαι τίποτα εδώ μέσα που για εμένα είναι επιδερμικό, που δεν μπαίνει μέσα μου. Και πίστεψέ με, ό,τι μπαίνει μέσα μου το αντιμετωπίζω το πρώτον με σοβαρότητα και σεβασμό. Άρα το να σκεφτώ είναι δεδομένο, δεν κατάλαβα καν γιατί το άφησες στο τέλος να αιωρείται με ένα στυλ και κάπως διδακτικό. Δεν χρειάζομαι διδαχή, συνοδοιπόρους και συνομιλητές χρειάζομαι και για αυτό είμαι εδώ. Θέλω να πιστεύω κι εσύ και πολλοί άλλοι που κινούμαστε σε αυτόν τον χώρο.

Άρα σου απαντώ. Όχι γιατί έχω απάντηση. Αλλά γιατί δεν μου λείπει η σοβαρότητα ή το θάρρος -και πολύ περισσότερο η σκέψη. Λοιπόν, ναι. Είναι αφαίρεση ζωής. Την εξισώνεις με την ανθρωποκτονία; Ή μήπως βρίσκεται πιο κοντά στην αυτοκτονία; Ξέρεις, νομικά θα μπορούσα να σε παραπέμψω στην «υποβοηθούμενη αυτοκτονία». Ή οποία είναι ίσως πιο κοντά στην ευθανασία -ίσως η ευθανασία είναι μια ειδικώτερη περίπτωση. Το γιατί τιμωρείται ποινικά είναι άλλο θέμα -οι νόμοι είναι για να διατηρούν τόσο την «τάξη» όσο και την επίφασή της, σε μεγάλο βαθμό. Ας μην το αντιμετωπίσουμε όμως νομικά, είναι στείρος χώρος για να ζυμώνονται αντιλήψεις και συνειδήσεις.

Να σου πω ότι την ωριμότητα δεν πέφτω στην παγίδα να την συγχέω με την ηλικία. Σαφώς, έχουν σχέση. Μόνο όταν συντρέχουν κι άλλες προϋποθέσεις. Εγώ δεν μπορώ να ορίσω ποιος είναι ώριμος εδώ μέσα μόνο λόγω ηλικίας, θα ήμουν άδικη. Αν εσύ θεωρείς ότι είμαι δεν θα πέσω στην παγίδα να σου ζητήσω να μου το αποδείξεις. Δεν μπορείς. Το ότι μπορεί να το πιστεύεις, όμως, με θυμώνει. Η αδικία πάντα με θυμώνει, πριν με πληγώσει.

Σου μιλάω ειλικρινά γιατί δεν έχω μάθει να κρύβομαι. Όσο για τη συνειδητότητα αδυνατώ να σε καταλάβω. Ποιος ακριβώς το έχει αυτό; Και τι ακριβώς εννοείς; Να εκτιμά τη ζωή; Την ψυχή (αν καταφέρει κάποιος, στους αιώνες, να την ορίσει για εμένα η ανθρωπότητα θα έχει τη δυνατότητα να περάσει σε άλλο στάδιο); Μπορείς εσύ, γιατί αν θες να μοιραστείς μαζί μου τις απόψεις σου αυτό θα με έκανε χαρούμενη. Σε διαβεβαιώ ότι όχι απλά εκτιμώ την αξία τους. Έχω περάσει, και περνάω ακόμα, τεράστια διαστήματα σκοτεινά, που χάνομαι κι από εμένα. Για αυτό λατρεύω τη ζωή, γιατί δεν τη θεωρώ δεδομένη ή μία απλή συγκυρία. Την «ψυχή» μου την δουλεύω και τη σέβομαι. Αυτό όποιος μου το αμφισβητήσει έχει χάσει από εμένα.

Αυτά. Σταράτα και χωρίς εμπάθεια. Δεν έχω καμία διάθεση να κινούμαι σε ένα χώρο για να τσακώνομαι. Το κάνω για να μαθαίνω. Είσαι πάντα ευπρόσδεκτη, αυτό δεν αναιρείται. Από εμένα έχεις, ειλικρινά, τα φιλιά μου κι εύχομαι να παρεξήγησα κάποια πράγματα.

industrialdaisies said...

@ tzotza: Συγκινήθηκα με όσα μου έγραψες και μοιράστηκες. Δεν μπορώ να πω τίποτα για αυτά, θα ήταν αδιακρισία. Να σου πω, όμως, ότι το συμπέρασμά σου στο τέλος το λάτρεψα. Είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελα να συμβαίνει... Φιλιά!

@ Σπύρος Σεραφείμ: Αυτή η λογική αντιστροφή, Σπύρο, μού έδειξε κάτι που δεν είχα μέσα μου... Ότι η ζωή αν την αντιστρέψεις αποκτά αξία.... ;)

@ δείμος του πολίτη: Χιχιχι, δείμο μου! Ναι, καταλαβαίνω... Φαίνεται μαύρο. Έχει να κάνει με το θάνατο και την πικρία και το μίσος... Σε πρώτη ανάγνωση... Δεν είναι όμως μόνο μαύρο, αν το προσέξεις... Αν και βιομηχανική, νομίζω έχω ακόμα κάποια χρωματιστά πέταλα, κι από αυτά έβαλα λίγο χρώμα στο κείμενο. Πολλά φιλιά!

@ auburn kate: Συμφωνώ, καλή μου. Θα το τσεκάρω, σύντομα... Καλό απόγευμα!

@ pan: Οι κεραμίδες είναι στην πραγματική ζωή καλέ μου, όχι στη σφαίρα τις δικής μου φαντασίας. Εγώ απλά τις... φαντάζομαι και τις μοιράζομαι μαζί σας... Όλοι είμαστε καλά, no worries! Φιλιά!

@ bebe: Ευχαριστώ πολύ. Δεν ξέρω αν το έκανα καλά. Το θέμα δεν είναι αυτό, το θέμα είναι πώς συνδυάζονται αυτά στην πραγματική ζωή. Με τι ποικιλία, τι κόστος... Αυτό ψάχνω, από αυτό μαθαίνω. Πολλά φιλιά!

@ νερίνα: Φανταστικός χαρακτήρας είναι Νερίνα μου. Κι ακριβώς έτσι το είδα κι εγώ γράφοντας. Όχι μι ιστορία θανάτου αλλά ζωής. Κι ελευθερίας. Φιλιά!

@ o kairos: ΑΚΡΙΒΩΣ. Ξέρεις... Πολλά φιλιά

@ σεξπυρ: Γιατί στενοχωρήθηκες καλέ μου, να προβληματιστείς ήθελα! Η άποψή σου πολύτιμη και σε ευχαριστώ. Καλό απόγευμα και φιλιά!

@ φεγγαροαγκαλιασμένη: Το καταλαβαίνω. Και ειλικρινά δεν ξέρω κι εγώ σε μία τέτοια περίπτωση τι θα έκανα. Δεν ξέρω, όμως, αν το να μην το κάνεις σημαίνει ότι επιλέγεις τον πόνο, την αγάπη ή τον εγωισμό. Ή την ευκολία (είναι πιο εύκολο να πονάς παρά να ζεις με τύψεις). Νομίζω δεν υπάρχει μία σωστή απάντηση. Το είπα και παραπάνω. Είναι τόσες οι απόψεις όσοι είμαστε οι άνθρωποι. Και για αυτό είναι σεβαστό. Δεν είναι κουκιά μετρημένα, είναι ψυχή εδώ και δεν χωρούν δογματισμοί. Πάντως το ξαναλέω, το καταλαβαίνω και κυρίως γιατί δεν ξέρω ούτε εγώ πώς θα αντιδρούσα... Πολλά φιλιά!!

@ archimidis p.: Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ. Πρέπει να είμαστε ακριβείς -όσο γίνεται- με τέτοια θέματα, αλλιώς... Φτερό στον άνεμο... Πολλά φιλιά και καλό απόγευμα!

@ alicia: Ο Οίκτος. Σ' ευχαριστώ που το ανέφερες. Παραμελημένο συναίσθημα, εύκολο να πεις ότι δεν είναι αυτό που νιώθεις αλλά ότι είναι συμπόνοια. Όταν οι άνθρωποι παίζουν με τις λέξεις πολλές φορές καταλήγουν να εμπαίζουν τη φύση τους. Συμφωνώ μαζί σου ως προς τον οίκτο. Δεν ξέρω αν θα το επέλεγα. Μπορεί να εξαφανιζόμουν. Μπορεί ναι. Μπορεί όμως να ανοιγόταν ένα ολόκληρο παράθυρο -εξαιτίας μιας ασθένειας- που δεν μπορούμε να διανοηθούμε καν! Δεν αντιδρούν όλοι οι ασθενείς το ίδιο. Κι όσο σέβομαι αυτούς που τερματίζουν από επιλογή άλλο τόσο σέβομαι αυτούς που προχωρούν με θάρρος και τόλμη (να μην σας θυμίσω δικό μας παράδειγμα εδώ, στην blogόσφαιρα). Το ότι οι άνθρωποι επιδεικνύουν έλλειψη φαντασίας στους τρόπους επικοινωνίας με πληγώνει. Έχουμε «τσιμπήσει» μάλλον με τα εύκολα... Και σκοτώνουμε τρόπους να επικοινωνούμε. Αλλά μπορεί και να μην γίνεται να συμβεί αυτό ολοκληρωτικά. Αυτό είναι όντως αισιόδοξη σκέψη! Καλό απόγευμα και φιλιά!

Fatale said...

Ωραία καλή μου,
αφού απάντησες...έχω λόγο να μιλήσω!
Δεν ήμουν επιθετική , ήμουν αυστηρή, ανησύχησα όμως και έπρεπε να θέσω τα όρια, διότι μπορεί να ήταν πολλοί οι αναγνώστες του κειμένου εκ των οποίων και μικρότερης ηλικίας, άρα όχι τόσο συγκροτημένοι ως χαρακτήρες,δηλαδή ευάλωτοι .Άρα ο κίνδυνος εμφανής. Σε διαβάζω λίγο, μα πολύ λίγο για να μπορώ να σε ξέρω, πόσο μάλλον να ξέρω πως σκέφτεσαι!!
Το μυαλό μπορεί να είναι καλοδουλεμένο και το δικό σου σίγουρα είναι , όμως εγώ πήγα να προλάβω τις πιθανόν συνέπειες μιας φορτωμένης σκέψης και μιας ταλαιπωρημένης ψυχής.
Χάρηκα που δεν αφορά εσένα αυτή η κατάσταση φρίκης που πολύ έντονα περιέγραψες και χαίρομαι επίσης που τώρα ξεκαθάρισες το τοπίο.
Σέβομαι τις σκέψεις του καθενός αλλά σέβομαι πιο πολύ την ψυχή τους. Από το κείμενο αναδείχτηκε μια θολούρα όχι τόσο μυαλού ,όσο ψυχής,εδώ ακριβώς επενέβη και όχι με διδακτικό υφάκι δεν μου ταιριάζει άλλωστε κάτι τέτοιο, αλλά με ανθρώπινο υφάκι.
Περί ψυχής και συνειδητότητας χρειάζεται πολλά να ειπωθούν και να αναλυθούν και δε νομίζω ότι είναι της ώρας.
Δεν υπάρχει θέμα δημιουργίας εντυπώσεων ή δικής μου προβολής - δεν δίνω φράγκο γι' αυτό- διότι είμαι πολύ μακρία απ' αυτά.
Η ωριμότητα και η σκέψη είναι ζευγαράκι αχώριστο και το αποτέλεσμα είναι σταθερή προσωπικότητα..όσο πιο σταθερή προσωπικότητα έχεις τόσο το ζευγαράκι ενώνεται ... Δεν αδίκησα καθόλου το δικό σου ζευγαράκι..!!!
Τελειώνω λέγοντας ''η ζωή είναι ωραία και ας υπάρχει και πόνος. Ο πόνος είναι αυτός μου ανθίζει το λουλούδι της ψυχής....

Φιλιά.....
μικρή μου....γράφε περισσότερο από καρδιάς αν μπορείς ....!!!

2Σx2 said...

Το θέμα της ευθανασίας επιδέχεται πολλές διαφορετικές ερμηνείες από ποικίλες σκοπιές, όπως σημειώνεις άλλωστε.
Αυτό που με έχει προβληματίσει είναι τί μπορεί να έχει στο μυαλό του κάποιος ο οποίος βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, ανήμπορος να εκφραστεί και να δείξει τί θα ήθελε. Νομίζω πως όπως σε όλες τις πτυχές της ζωής μας, έτσι και σε αυτήν αν υπήρχε τρόπος να μπει κανείς στο μυαλό του πάσχοντα θα έβρισκε διαφορετικές επιθυμίες από αυτές που ενδεχομένως σκεφτόμαστε αν και κάθε ασθενής μπορεί να έχει διαφορετική γνώμη.
Ίσως η ευθανασία να ήταν αποδεκτή αν συνοδεύοταν από την συγκατάθεση του πάσχοντα υπό την προυπόθεση ότι θα είναι σε θέση να σκέφτεται με διαύγεια.
Κεβορκιάν δε λεγόταν εκείνος ο γιατρός που έκανε τέτοιου είδους ευθανασία; Αλήθεια, γνωρίζεις τι απέγινε;

Υ.Γ. Δυστυχώς δεν είδα τον Εξάντα για να σε βοηθήσω.

Υ.Γ.2. Μπράβο I.D.! (Πάει καιρός να μου πεις ευχαριστώ)

Θεραπευτής said...

Πολυ ωραια και βαθυστοχαστα τα περι ψυχης και πονου και αλλο τοσο ομορφα τα περι ωριμοτητας και σκεψης. Το γεγονος οτι ολοκληρη ανθρωποτητα αδυνατει να παρει "αποφαση" πανω στο, "καυτο" ομολογουμενως, θεμα της ευθανασιας, οφειλεται σε μεγαλο βαθμο απο αυτην την αναλωση των συζητησεων σε "ανωτερο" επιπεδο. Νομιζω οτι επιτελους καποια πραγματα πρεπει να τα προσεγγιζουμε πιο πολυ με τη λογικη 1+1 κανουν 2.

Θα προχωρησω σε μια μικρη περιγραφη της καταστασης συγγενικου μου προσωπου, το οποιο γινεται κατοπιν πολλης σκεψεως. Δε ηθελα σε καμμια περιπτωση να καπηλευτω ενα τετοιο θεμα προς τετοιου ειδους χρηση, αλλα δυο λογοι με οδηγησαν τελικα να το κανω. Ο πρωτος ειναι το γεγονος οτι το κειμενο της ΙD ειναι φανταστικο ενω αυτο που θα περιγραψω ειναι αληθινη ιστορια. Στοχευω μ'αυτο να περιστραφει η κουβεντα σε κατι πιο χειροπιαστο και να αποφευγονται ετσι αναλυσεις του τυπου "η ζωη ειναι μεγαλο πραγμα" κλπ. Προσοχη δεν θελω να χλευασω αυτες τις κουβεντες, απλα να "προσγειώσω" την συζητηση σε πιο πρακτικη βαση. Ο δευτερος λογος που πηρα αυτην την αποφαση ειναι η ελπιδα οτι αυτη η ιστορια ισως αφυπνισει μερικους ανθρωπους προς τη σωστη (κατα τη δικη μου αποψη παντα, δεν το παιζω ξερολας) κατευθυνση. Θελω να το σκεφτομαι σαν ενα ειδος "κληρονομιας". Για να μη μακρηγορω αλλο θα προχωρησω παρακατω. Θα χρησιμοποιησω 1ο ενικο γιατι μου ειναι πιο ευκολο...

Η ιστορια εχει ως εξης: Καλοκαιρι του 1986 επαθα το πρωτο μου εγκεφαλικο. Γλιτωσα (;) παρατριχα απο τον θανατο, αλλα απο τοτε ειμαι παραλυτος σε ολη τη δεξια πλευρα του κορμιου μου. Αδυνατω πλεον να μιλησω και συνεννοουμαι εκτοτε με κινησεις του ενος χειρος και αναρθρες κραυγες. Περπαταω μονο με πι και υποβασταζομενος. Νομιζω οτι δεν χρειαζεστε αλλες "λεπτομερειες" για την μεχρις εδω κατασταση μου. Φθινοπωρο του 1992 παθαινω δευτερο εγκεφαλικο επεισοδιο το οποιο με κρατα εκτοτε καθηλωμενο σε κρεβατι επι μονιμου βασεως. Χανω την δυνατοτητα κινησης σε ολα μου τα ακρα, τυφλωνομαι ολικως απο το δεξι ματι και κατα 70% περιπου απο το αριστερο. Η ακοη μου λειτουργει στοιχειωδως, η ομιλια μενει ως ειχε και οσο για την νοητικη μου ικανοτητα...τι να σας πω; "Ζω" μεχρι σημερα και δεν γνωριζω για ποσο ακομα...
Θα προχωρησω προειδοποιωντας οτι θα γινω λιγο κυνικος. Και θα απευθυνθω σε 2 απο αυτους που σχολιασαν πρωτυτερα. Παντα καλοπροαιρετα, αν θελετε πιστεψτε με.

Αρχικα στην Tzotza: Περιεγραψες πολυ ομορφα μια προσωπικη σου εμπειρια και δεν θελω σε ΚΑΜΙΑ περιπτωση να την μειωσω ή οτιδηποτε τετοιο. Απλα περιγραφεις μια περιπτωση 3ετους διαρκειας που ναι ,ισως να μην ειναι αναγκαια η ευθανασια. Σου απευθυνομαι ομως προσωπικα απο καθαρη περιεργεια να μαθω την αποψη ενος ανθρωπου που εχει ζησει κατι σχετικο, για την περιπτωση καθηλωσης σε κλινη επι 15 χρονια ενω εχουν προηγηθει άλλα 6 εξισου δυσκολα. Δεν αξιζει τη λυτρωση ενας τετοιος ανθρωπος;

Επιπλεον θα ηθελα να απευθυνθω στην Fatale: Κι εδω θα ειμαι πιο επιθετικος. (Συγγνωμη ID, αν θεωρεις οτι "καταπατω" το χωρο σου, "κοψε" με ευθυς αμεσως...) Τα ερωτηματα μου ειναι τα εξης: Γραψατε... "Δεν ήμουν επιθετική , ήμουν αυστηρή, ανησύχησα όμως και έπρεπε να θέσω τα όρια, διότι μπορεί να ήταν πολλοί οι αναγνώστες του κειμένου εκ των οποίων και μικρότερης ηλικίας, άρα όχι τόσο συγκροτημένοι ως χαρακτήρες,δηλαδή ευάλωτοι .Άρα ο κίνδυνος εμφανής." Ελπιζω να ηταν παραδρομη της γραφης αν και το βρισκω δυσκολο, συνηθως ο λογος τα παθαινει κατι τετοια. Υπαινισσεστε προφανως οτι εχετε αναλαβει ρολο προστασιας των "μικρων" (αληθεια ποιον οριζει "μικρο" μια γυναικα 36 ετων οπως εσεις;) αναγνωστων απο "εμφανεις' κινδυνους. Περιγραψτε μας λιγο τους κινδυνους και πως τους αντιλαμβανεστε, καθως και το πώς ακριβως εχετε σκοπο να θεσετε τα ορια οπως λετε. Και λυπαμαι, αλλα αμφιβαλλω αν πειθετε κανεναν λεγοντας οτι το υφακι σας ειναι ανθρωπινο και οχι διδακτικο. Προσωπικα μου θυμησατε δασκαλα που μαζευει αδολα παιδακια απο την μπλογκο-αλανα τους! Τελος γραψατε "Τελειώνω λέγοντας ''η ζωή είναι ωραία και ας υπάρχει και πόνος. Ο πόνος είναι αυτός μου ανθίζει το λουλούδι της ψυχής.... " Ελπιζω και ευχομαι απο καρδιας να ειστε υγιεστατη. Αλλωστε το οτι διαφωνουμε, εστω και εντονως, δεν υποδηλωνει οτι σας εχθρευομαι κιολας. Σκεφτειτε ομως οτι ακομα και ο πονος εχει μεγεθος. Και οτι, οπως ειπα και παραπανω, καμια φορα 1+1 κανουν 2 και οι θεωριες περιπατο...

@ ID: Θα σε λεω με τα αρχικα σου γιατι μας επρηξες με το μακροσυρτο nick σου ;-p Ευχαριστω που μου δινεις την αφορμη και την ευκαιρια να γραψω την αποψη μου πανω σ'αυτο το θεμα και ξαναζητω συγγνωμη και απο σενα και απο ολους τους υπολοιπους αν σηκωσα λιγακι τους τονους. Και το κειμενο σου μου αρεσε!

industrialdaisies said...

@ fatale: (Προσφώνηση δεν έχει, θα είναι υποκρισία)
Λόγο είχες εξ αρχής. Και το ξέρεις. Και για αυτό μίλησες. Και το ότι θα απαντούσα το ήξερες. Για αυτό και μίλησες έτσι. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Για όοοοολα αυτά που λες παρακάτω ορίστε η δική μου απάντηση.

Για το θέμα της «προστασίας» μικρότερων σε ηλικία (πάλι στην ηλικία το πας). Με εξοργίζει η αυτοαναγόρευση οποιουδήποτε σε ο,τιδήποτε. Είναι -αν μη τι άλλο- άκυρη. Μα καλά, σε έναν χώρο που η βρωμιά και η σαπίλα που υπάρχει στην πραγματική ζωή αναπαράγεται με μεγαλύτερη ευκολία και ελευθερία (για το ίντερνετ μιλάω) ήρθες να μαζέψεις εμένα; Όχι, αυτό αν δεν είναι υποκρισία είναι στρουθοκαμηλισμός -για να μην πω τίποτα άλλο. Μάθε, λοιπόν, πως πέρασα μια εφηβεία βουτηγμένη στην κατάθλιψη -όχι «εφηβική», κανονική, από αυτή των μεγάλων, που είναι πιο σοβαρή κατά πώς νομίζετε εσείς οι μεγάλοι. Βυθισμένη στον Rimbaud, τον Baudelaire, τον Poe, την Plath, τον Καρυωτάκη, τον Λειβαδίτη, τον Nietzche, τον Schopenhauer και πάρα πολλούς άλλους.(Δεν τους αναφέρω για επίδειξη, αλλά για να καταλάβεις τα παρακάτω) Μάθε πως οι γονείς μου δεν μου απαγόρευσαν ποτέ να διαβάζω και να ακούω ό,τι ήθελα -ακόμα κι όταν έβαζα εκείνο το συγκλονιστικό σημείο από το «The End» των Doors μόνο και μόνο για να την πω στην μητέρα μου (ξέρω, ήμουν απαράδεκτο παιδί). Μάθε ότι μόνο από αυτά και λόγω της κατάστασης που ήμουν θα μπορούσα τώρα πια να είμαι σκόνη μέσα σε κάποιο σκουλήκι. Δεν έγινε, όχι γιατί είμαι κάτι ιδιαίτερο, αλλά γιατί δεν το θέλησα εγώ (το πλησίαζα συχνά, αλλά δεν το ήθελα). Όχι γιατί κάποιος με προστάτευσε, γιατί κάποιος μου έκλεισε τα μάτια και τα αυτιά ή μου αγόρασε καραμέλες. Γιατί το φιλτράρισα -κι ακόμα το κάνω- μόνη μου. Ελεύθερη με τον εαυτό μου -περιορισμένη μόνο από τα δικά μου όρια.
Ξέρεις, μου φέρνεις στο μυαλό το πρόσφατο μακελειό στο Virginia Tech. Αυτήν την φορά τα φόρτωσαν όλα στο «Oldboy». Την προηγούμενη τους έφταιξε ο Marilyn Manson.

Επειδή, λοιπόν, εγώ όταν λέω ότι σέβομαι όποιον μπαίνει εδωμέσα το εννοώ, μάθε ότι σεβασμός σημαίνει να εμπιστεύεσαι. Κανέναν δεν θα σώσω και κανέναν δεν θα σπρώξω στον γκρεμό -αυτά είναι επιλογές του καθενός, εγώ Θεός να μπορώ να κουμαντάρω τη βούληση των άλλων δεν αυτοχρίζομαι. Σέβομαι, λοιπόν, το μυαλό και την καρδιά -πες το όπως αλλιώς θες, κουράστηκα να με σέρνεις σε εξυπνακίστικες ερμηνείες, η ψυχή είναι ένα πράγμα- οποιουδήποτε, όχι μόνο εδωμέσα, και για αυτό δεν πατρονάρω, δεν το παίζω προστάτης και να κρύβομαι.

Για αυτό, λοιπόν, μάθε ακόμα ότι αυτολογοκρίνομαι όσο δεν φαντάζεσαι. Δεν ανεβάζω τίποτα χωρίς να έχω παιδέψει πρώτα τον εαυτό μου αλύπητα. Λογοκρίνω τα βαθύτερα σκοτάδια μου, όχι γιατί φοβάμαι μήπως προκαλέσω φαινόμενα μαζικών αυτοκτονιών -αλλά γιατί δεν είμαι έτοιμη να βάλω κανέναν σε αυτά. Μέχρι εδώ, όμως. Θεωρώ μεγάλη ασέβεια στο σπίτι μου να μου υποδεικνύουν πώς θα στρώσω το κρεβάτι μου, τι πίνακες θα κρεμάσω και ποιους θα καλέσω. Σε όποιον δεν αρέσει, δεν έρχεται. Αυτό είναι ξεκάθαρο.

Η μόνη λογοκρισία, λοιπόν, που ανέχομαι είναι αυτή προς τον εαυτό μου από εμένα. Η δική Μου. Κανένας άλλος δεν πρόκειται, όχι να μου επιβάλει τι θα πω, ακόμα και να προσπαθήσει να το υπονοήσει. Βαφτίζοντάς το λογοκρισία, μάζεμα, εξακρίβωση, πες το, πάλι, όπως θες. Η ουσία είναι μία. Είναι -το λιγότερο- υποκρισία και ευκολία και βλακεία να βλέπει κάποιος το δέντρο κι όχι το δάσος (από ολόκληρους λαούς μέχρι ένα και μόνο άτομο). Εγώ και τα τρία τα αποστρέφομαι. Και αρνούμαι να τους δώσω έστω και στο ελάχιστο σημασία.

Όσο για τα υπόλοιπα. Για όοοοοολα αυτά -περί ψυχής, περί θολούρας, περί «ζευγαρακίων» (sic, αλλά πιο sic η έκφρασή σου), περί του να γράφω «από καρδιάς» – δεν πρόκειται να κάτσω να σου απαντήσω. Με τσιγκλάς πάρα πολύ να το κάνω. Αλλά δεν πρόκειται. Γιατί δεν γουστάρω τα ξεκατινιάσματα, και στο σπίτι μου θέλω να τα σταματάω αν οι καλεσμένοι δεν έχουν την αιδώ να το κάνουν μόνοι τους. Θα σου πω κάτι που πάει για όλα αυτά και για τα προηγούμενα που είπες.

Μου θύμισες κάτι που το είχα ξεχάσει, είχα καιρό να το ζήσω. Κάποτε, λόγω της ιδιαιτερότητάς μου στο πώς εκφράζομαι αλλά και στην συμπεριφορά- καλούμουν πολύ συχνά να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας. Ήρθε κάποια στιγμή που ορκίστηκα στον εαυτό μου -και όρκο έχω πάρει άλλον ένα μέχρι τώρα, στην μητέρα μου- ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξαναμπώ σε αυτήν την διαδικασία. Για ΚΑΝΕΝΑΝ. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι εσύ με βλέπεις σαν έναν ελέφαντα. Και εγώ καλούμαι, για δεύτερη φορά μετά κι από το δεύτερο comment σου, να αποδείξω το αντίθετο.

Ε, λοιπόν, δεν πρόκειται. Αν έχεις πείσει κι άλλους ότι είμαι, μαγκιά. Εγώ απέχω. Έχω ορκιστεί ότι όποτε μου ξανασυμβεί, εγώ θα στρίβω κεφάλι και θα αποχωρώ. Κι αυτό ακριβώς σκοπεύω να κάνω και τώρα. Το ποια είμαι, τα όριά μου και το επίπεδό μου τα ορίζω εγώ.

Πάω παρακάτω, λοιπόν.
Κι εσύ, είμαι σίγουρη.

industrialdaisies said...

@ 2σχ2 και the therapist: Συγχωρήστε με, αλλά είναι πολύ αργά και είμαι και με πυρετό πλέον. Επειδή θέλω να σας απαντήσω με όλη μου την ενέργεια, επιτρέψτε μου να το κάνω αύριο πρωί (που ελπίζω να είμαι καλύτερα, αλλά και να μην είμαι σίγουρα θα έχω τις φυσικές αντοχές). Προς το παρόν σας φιλώ.

2Σx2 said...

Ίσως αν στα προφίλ μας δεν υπήρχε το πεδίο που βάζουμε την ηλικία να μιλούσαμε σε άλλη βάση. Να είμασταν περισσότερο γραπτά παρά συγγραφείς.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, προβληματισμός είναι, δεν το λέω για να θίξω κανέναν.

Μα καλά, βιομηχανικό προϊόν και έχεις πυρετό; Ελλατωματική προέκυψες! :)
Περαστικά και γρήγορα!

kyriaz said...

Προσωπική εμπειρία:
Πατέρας με καρκίνο στα κόκαλα.
Ούτε μια στιγμή χωρίς πόνο.Δοκίμασαν πάνω του οι γιατροί όλους τους δυνατούς συνδυασμούς παυσίπονων...
Ποτέ ως τότε δεν είχε σκεφτεί την αυτοκτονία.Λίγες μέρες πριν φύγει μας παρακάλεσε ν' αφήσουμε κάπου κοντά του χάπια,να τα πάρει και να φύγει,χωρίς να εμπλακούμε εμείς σε κάτι.Δεν το κάναμε.
Τελευταίες στιγμές ένα ψιθυριστό "σ' αγαπώ" στο αφτί μου- αντηχεί μέχρι και σήμερα σ' όλη μου τη ζωή.
Συμπέρασμα:ναι,θα ήθελα να έχω τα κότσια να του κάνω τη χάρη.Να τον βοηθήσω να πάψει να υποφέρει.Ξέρεις πώς ορίζω τη σωστή στιγμή;Όταν δεν έχει πια καμιά άλλη επιθυμία να εκφράσει.Όσο μου ζήταγε μια γουλιά από τον καφέ μου στο νοσοκομείο,δε θα το έκανα.Όταν όμως παραιτήθηκε κι από αυτό το ελάχιστο...
Πολλά είπα.Καλημέρα.

Fatale said...

Σε άκουσα πολύ προσεχτικά, τόσο πολύ που οι λέξεις σου με σημάδεψαν.
Δε θα πω πολλά , αδίκως με έκρινες τόσο σκληρά...Τα διαβάσματά σου είναι και σε μένα γνωστά , αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τίθεται κόντρα. Εχω ψαχτεί όσο δεν μπορείς να ξέρεις.Λυπάμαι που θύμωσες τόσο πολύ !
Δεν είμαι κατίνα ούτε κατινίζω, γι΄αυτό να είσαι σίγουρη.
έχω αυτόγωση του τί είμαι και αποχωρώ διότι πλέον τίθεται η αξιοπρέπεια των λόγων μου και του εαυτού μου..

να σαι καλά

stefanos said...

αγαπητή μας Βιο-μαργαρίτα με κοψοχόλιασες,
και μέχρι να βρω χρόνο να κάτσω να σου γράψω σχόλιο έδωσες εξηγήσεις
ουφ,
:-)
πολύ (μα πάρα πολύ) δυνατό κείμενο!
και το θέμα σου πάντα επίκαιρο με ενδιαφέρουσες απόψεις να το τριγυρίζουν.
αλλά, πως μπορούμε να αποφασίσουμε, έτσι απλά, για την αφαίρεση μιάς ζωής;

Καλημέρα και φιλάκι για τα περαστικά σου

ANemos said...

Κανονικό ηλεκτροσόκ!

Δύσκολο πράμα ο θάνατος αλλά και η ζωή πιο δύσκολη... Γι' αυτό και όμορφη όμως...

industrialdaisies said...

@ 2σχ2: Καλημέρα! Είμαι καλύτερα, νομίζω ύπνο χρειαζόμουν και λίγο ηρεμία. (Κοιμήθηκα ένα ολόκληρο πεντάωρο!) Το
θέμα της ευθανασίας είναι τεράστιο. Όντως, το τι μπορεί να σκέφτεται ο εκάστοτε ασθενής είναι για εμένα το σημαντικότερο, στην κάθε περίπτωση. Ευ-θανασία, το είπε ο Καιρός καλύτερα και λακωνικότερα από ό,τι μπορώ εγώ, είναι το δικαίωμα να βαδίζει κάποιος προς το θάνατό του με αξιοπρέπεια (πάνω από όλα). Και την αξιοπρέπειά του ο καθένας την ορίζει μόνος του, άρα δεν υπάρχει ένα συμπέρασμα στο οποίο να μπορούμε να φτάσουμε.

Νομίζω, οι προϋποθέσεις που αναφέρεις είναι αυτές που οι νομικοί και οι ιατροί σκέφτονται πιο έντονα. Είναι μεγάλη κουβέντα για το αν αυτές είναι ικανοποιητικές ή σωστές καθώς και το κατά πόσο στην πράξη εξακριβώνεται ότι ισχύουν αυτές. Εμένα αυτό που με στενοχωρεί είναι ο στρουθοκαμηλισμός όλων αυτών να επιχειρήσουν (έστω!) να ακουμπήσουν το θέμα.

Όσο για τον Κεβορκιάν (ναι, έτσι τον έλεγαν). Καταδικάστηκε σε φυλάκιση κάπου τέλη του '90 αρχές του '00. Περίπου ένα με ενάμιση χρόνο πριν πέθανε. Την καταδίκη του πέτυχαν συγγενείς ενός εκ των ασθενών του που φέρεται να του έκανε «ευθανασία». Γιατί, όπως όλοι ξέρουμε, ο θάνατος δεν είναι μόνο για αυτόν που πεθαίνει. Αφορά και όλους όσοι αγαπούν τον θανόντα. Αυτό που εμένα με είχε εξαγριώσει τότε δεν ήταν η κίνηση των συγγενών του θανόντα. Ήταν η -για ακόμα μία φορά- στάση της δικαιοσύνης. Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, δεν είχε αποδειχτεί φόνος (δηλαδή, ότι ο θανών δεν είχε δώσει τη συγκατάθεσή του) αλλά το αντίθετο (δηλαδή ότι όντως ο ασθενής είχε συγκατανεύσει). Όμως η απόφαση δεν ήταν νομικά τεκμηριωμένη, ούτε καν άφηνε ελπίδα για περαιτέρω προβληματισμό των δικαστών (όλων των δικαστών, άτιμη φάρα. Άλλο δικαστής, άλλο νομικός, το έχω ζήσει λίγο και το πιστεύω ακράδαντα). Ήταν ένα ξερό «ο νόμος δεν τα σηκώνει αυτά.» και έτσι, απλά, το θέμα έληξε. Άλλη μία φοβερή αντιμετώπιση τύπου «Πονάει κεφάλι – Κόψει κεφάλι.». Για να μην παρεξηγηθώ, δεν παίρνω το μέρος του Κεβορκιάν. Δεν τον ήξερα και δεν μπορώ να είμαι, βέβαιη, ότι δεν ξεπέρασε τα δικά μου όρια περί ευθανασίας, άρα δεν τον υπερασπίζομαι. Κατακρίνω, όμως, ένα ολόκληρο σύστημα στρουθοκαμηλισμού κι ευκολίας.
Εκτός από τον Κεβορκιάν, όμως, υπάρχουν πλέον νόμιμες κλινικές στην Ολλανδία που αναλαμβάνουν, έναντι ενός ουδόλως ευκαταφρόνητου αντιτίμου, να εφαρμόσουν ευθανασία σε όποιον ασθενή το ζητήσει κι έχει «σώας τα φρένας». Είναι αυτό που ψιλοαναφέρω στο κείμενο σε κάποιο σημείο, και την κρίση μου επ' αυτού επίσης την έχω αφήσει λίγο να διαφανεί στο κείμενο. Άρα δεν θα πω άλλα. Και, βέβαια, πόσες φορές συμβαίνει αυτό «άτυπα», «στο σκοτάδι» και δεν το καταλαβαίνει κανείς, ούτε η δικαιοσύνη ούτε κανείς...

Όσον αφορά στο υστερόγραφό σου... Έχω καιρό να στο πω αλλά δεν έχω σταματήσει να το αισθάνομαι. Αλλά, επειδή ανέκτησα δυνάμεις και είμαι χαρούμενη για αυτό, Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ! (Εντάξει;)
Α!, κι όσον αφορά στο δεύτερο σχόλιό σου να σου πω ότι το πεδίο αυτό δεν το συμπληρώνεις υποχρεωτικά. Εγώ, εν γνώσει μου το συμπλήρωσα. Απλά κι ειλικρινά, γιατί εδωμέσα δεν είμαι μόνο κείμενο. Είμαι ένα άτομο που μιλάει μέσω των κειμένων. Οι στοιχειώδεις πληροφορίες που έχω στο προφίλ μου είναι απλά για να μπορεί κάποιος να δει ένα «τυπικό» κομμάτι του ποια είμαι, δηλαδή πού μένω, την ηλικία μου και that's all. Όποιος μείνει σε αυτό, απλά δεν έχει κάνει τον κόπο να βρει πραγματικά εμένα μέσα στα κείμενά μου. Κι αυτό δεν πειράζει, απλά μπορεί να συμβεί... Καλημέρααααααααααααα!

@ the therapist: (Ναι, ρε, πιο μεγάλο κείμενο την άλλη φορά, να μην χαλαρώσω ένα πρωί εγώ :pppppppppppppppppppppppppp). Αγαπημένε μου θεραπευτά, στα σοβαρά τώρα σου απαντώ.

Μακάρι να γίνονταν όλα 1+1. Πολλές φορές αδυνατούμε να το κάνουμε αυτό. Άλλες φορές γιατί χάνουμε την ουσία κι άλλες απλά γιατί κάποια πράγματα διαφεύγουν του φτωχού μας μυαλού και των δυνατοτήτων του.
Σε ό,τι ρωτάς την tzotza και την fatale θα αφήσω αυτές να απαντήσουν. Είστε μεγάλα παιδιά και έχετε το βάρος των λόγων σας και της μεταξύ σας συζήτησης.

Ως προς το δικό σου βίωμα... Ειλικρινά, δεν ξέρω. Είναι ένας άνθρωπος αυτός που αναφέρεις. Ιδιαίτερος, με τη δική του ψυχή. Αυτό σημαίνει ότι τη δική του αντίληψη για λύτρωση, αξιοπρέπεια, ελπίδα κανείς δεν μπορεί να την γνωρίζει. Οποιαδήποτε αντίληψη περί λύτρωσής του αν δεν είναι από τον ίδιο σημαίνει απλά ότι εκφράζει κάποιον άλλο. Για αυτό δεν ξέρω. Γιατί όσον αφορά στην ευθανασία, αυτό που σέβομαι και πιστεύω απαρέγκλιτα, είναι ο τρόπος που την αντιλαμβάνεται ο ασθενής. Όχι οι συγγενείς ή όποιοι τον αγαπούν.
Δεν ξέρω. Αυτό έχω να πω μόνο.
Κι ότι σε ευχαριστώ που έγραψες κάτι τόσο προσωπικό.
Καλημέραααα!

@ kyriaz: Ποιητή μου, με ισοπέδωσες. Δεν θέλω να πω κάτι για τον πατέρα σου, μόνο ότι λυπάμαι πάρα πολύ που το έζησε αυτό κι αυτός κι εσείς... Είναι πολύ ευαίσθητο και δικό σου για να στο «λερώσω» με δικά μου. Όμως, ξέρεις τι με έκανες να σκεφτώ με αυτά που μου είπες; Η λέξη «επιθυμία». Όντως, η ελπίδα μπορεί να πεθάνει σε κάποιον. Η επιθυμία; Δεν ξέρω. Και πώς μπορεί να ξέρει κάποιος (όχι άλλος, ο ίδιος ο πάσχων) ότι δεν θα έχει επιθυμία; Νομίζω ότι αυτή πολλές φορές γεννιέται κι από το τίποτα ακόμα, από κάτι πολύ μικρό... Και μπορεί μετά να γεννήσει κι άλλα... Όμως, δεν ξέρω... Η έλλειψη ελπίδας δεν με τρόμαξε ποτέ. Η έλλειψη επιθυμίας, σήμερα, όπως μου τα είπες εδώ, με τρόμαξε. Καλημέρα κι ένα φιλί από εμένα!

@ fatale: Κι εσύ να είσαι πάντα καλά, fatale.

@ στέφανος: Λυπάμαι που σας κοψοχώλιασα, Στέφανε, δεν το ήθελα -απλά δεν το φαντάστηκα. Μα αυτό είναι το θέμα! Δεν είναι το θέμα ποιος θα αποφασίζει. Και κυρίως το ότι δεν θα γίνεται απλά! Για αυτό είναι δύσκολο. Και επειδή μπλέκουν κι άλλα από πίσω (συστήματα υγείας, κοινωνικών ασφαλίσεων, εκκλησιαστικός δάκτυλος -ναι, αυτός ο μεγάλος που χώνεται παντού) γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο. Νομίζω, όμως, πως ο καθένας πρέπει να το ψάχνει πρώτα μέσα του. Ο θάνατος, πριν ακόμα γίνει δημογραφικό στατιστικό, μνήμα, αγγελία σε εφημερίδα, αλλαγή στο βιβλιάριο ασφάλισης, πάνω και πριν από όλα είναι θέμα εσωτερικής θεώρησης. Εγώ αυτήν ψάχνω, όχι το να βρω την «σωστή» απάντηση που θα είναι εφαρμόσιμη... Καλημέρα! Και τα «περαστικά» έπιασαν τόπο!

@ anemos: Πανέμορφη είναι η άτιμη! Πανέμορφη, ακόμα κι όταν φοράει μαντήλι για να κρυφτεί και να το παίξει δύσκολη... Μια όμορφη ζωή δεν μπορεί παρά να συνδυάζεται με έναν όμορφο θάνατο. Όχι απαραίτητα εύκολο, ήσυχο ή ο,τιδήποτε άλλο. Αλλά όμορφο. Οι όμορφοι άνθρωποι, το πιστεύω βαθιά αυτό -το έχω ζήσει και θα είναι το post που θα ανεβάσω σε λίγες ώρες θέλω να πιστεύω-, είναι όμορφοι σε κάθε στάση της ζωής. Κι ο θάνατος ίσως είναι απλά η τελευταία... Καλωσήρθες και καλημέρα!

2Σx2 said...

Ευχαρισώ για το κεβορκιανικό update. Μου φαίνεται πως τιμωρήθηκε προς ικανοποίηση του κοινού αισθήματος κι όχι μέσω στοιχειοθετημένων αποδείξεων με βάση τα όσα λες. Και νομίζω, αν και με τα νομικά δεν έχω σχέση, ότι αν για μία ενέργεια δεν υπάρχει δεδικασμένο ο κατηγορούμενος απαλάσεται. Κι αφού δεν υπήρχαν αποδείξεις για φόνους προμελετημένους μάλλον θα έγιναν διάφορα νομικά τρικ για να επιτευχθεί μεγάλη ποινή.

Κι εγώ πιστεύω πως το προφίλ είναι πιο τίμιο να είναι εμφανές. Το πρόβλημα είναι ότι ενίοτε δρα ως παράγοντας προκατάληψης από ορισμένους.

Για τα υπόλοιπα δεν μιλάω άλλο. Καλύφθηκα 100% από το πρόσφατο κείμενό σου με τις ιδέες του οποίου συμφωνώ απολύτως. Σαν κείμενο με άφησε άφωνο και χάρηκα που μοιράστηκες όλα αυτά. Τη γιαγιά τη συμπαθούσα χωρίς να τη ξέρω και από παλιότερα σου κείμενα - τώρα την ένιωσα κιόλας!

Epikouros said...

Ωραίο κείμενο indeed... και αρκετά μαύρο για να μου προσφέρει λίγη σκιά σε αυτή την ηλιόλουστη χαρωπή ημέρα.. Παρεπιπτόντως, το ντοκιμαντέρ του εξάντα μπορείς να το βρεις στο www.blue-whitegt.com
(ελληνικό torrent)... νομίζω το πήρε το μάτι μου εκεί χθες..

industrialdaisies said...

@ 2σχ2: Καλά, ε, τώρα το πήρα είδηση αυτό σου το σχόλιο... Ντρέπομαι, ειλικρινά...

Συμφωνώ μαζί σου ως προς το γιατί τιμωρήθηκε έτσι ο Κεβορκιάν, αυτήν την αίσθηση έχω... Ως προς το δεδικασμένο, όμως, δεν είναι έτσι. Οι αποφάσεις δημιουργούν νομολογία -κι όσο ανώτερου βαθμού το δικαστήριο τόσο δεσμευτικότερη η νομολογία για τις επόμενες αποφάσεις, ειδικά δυτικά κράτη βασίζονται με πάρα πολλούς τρόπους σε αυτήν- εάν όμως ένα θέμα δεν έχει ξαναπροκύψει σε δικαστήριο δεν σημαίνει κάτι. Απλά ότι θα πρέπει να το διερευνήσουν για πρώτη φορά, από εκεί και πέρα όπου οδηγηθούν και όπως κρίνουν αποφασίζουν...
Φιλιά!

@ epikouros: Ευχαριστώ πάρα πολύ για την πληροφορία! Και για τα λόγια σου, αν και δεν ήθελα να σας χαλάσω ούτε το ηλιόλουστο τριανταπεντάρι ( :) ) ούτε την διάθεση! Καλωσήρθες!!