Πορτραίτο της ομορφιάς ή μια αλληγορία πάνω στην κονιορτοποίησή της από την επιβολή της μετριότητας

Τα γεγονότα που εξιστορούνται παρακάτω είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, όπως και οι ήρωες...

Τη θυμάμαι... Με τα ξανθά της μαλλιά να μυρίζουν αμύγδαλο, να γυαλίζουν σαν μαλλιά ξωτικών που έπλαθες κάποτε μικρός με τη φαντασία σου ότι σε προσέχουν όταν κοιμάσαι, με τα μαύρα της μάτια, μάτια τσιγγάνας βαλμένα σε πρόσωπο αγγελικό για να σπάει η βαρεμάρα της τέλειας μετριότητας και να δημιουργείται η ίδια η τελειότητα· το κορμί της σατανικό, συγκέντρωνε όλες τις αρρωστημένες ανδρικές φαντασιώσεις και τη γυναικεία ζηλοφθονία, ήταν το απαγορευμένο μήλο που καλογυαλισμένο κραύγαζε σε κάθε της κίνηση «Φάε με...».

Τη θυμάμαι... Εκείνο το βράδυ να μπαίνει στο club θριαμβεύτρια, σίγουρη ήδη από πριν για την άνευ όρων παράδοση κάθε αρσενικού στο βωμό του βλέμματός της και μόνο. Κινήθηκε νωχελικά προς το bar, έβγαλε ένα τσιγάρο, πριν προλάβει να ψάξει για αναπτήρα είχε ήδη ανάψει... Έκανε το χατήρι μερικών, ήπιε το κέρασμά τους -μια ματιά μόνο τους έριξε και τίποτα παραπάνω για ευχαριστώ- και μετά άρχισε να μετράει το χώρο γύρω της, να ορίζει την περιοχή της. Τα μάτια της έσμιξαν, οι κόρες διαστάλθηκαν και μετά από λίγα λεπτά είχε ήδη βολιδοσκοπήσει την τροχιά που θα διέγραφε εκείνο το βράδυ. Ο «εκλεκτός» ήταν μάλλον αδιάφορος, μια αστραφτερή μετριότητα από αυτές που κάποιες σαν κι αυτή εύκολα μπορούσαν να θαμπώσουν με την αυτόφωτη λάμψη τους, να τις χώσουν στο βρακί τους και μετά να τους το δώσουν, μυρωδάτο ενθύμιο να τους στοιχειώνει για πάντα στα συζυγικά κρεβάτια τους.

Τον πλησίασε αγέρωχα, περήφανα, με το βηματισμό χαδιάρας γάτας που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προτάξει τα νύχια της. « Το ποτό μου τελείωσε...», έσκυψε και του ψιθύρισε στο αυτί αδιαφορώντας για αυτήν που τον συνόδευε. Την κοίταξε μαγεμένος, η καρδιά του ξέχασε το ρυθμό της και βάλθηκε να τον ταρακουνάει συθέμελα. Έριξε μια ματιά δίπλα του, δεν είδε κανέναν, σηκώθηκε και πήρε θέση ακόλουθου... Η καμία δίπλα του έμεινε σύξυλη, θαρρείς μαγεμένη κι αυτή από την απόλυτη επιβολή της ομορφιάς. Εκείνος έσκυψε με τη σειρά του στο αυτί της και της είπε ένα « Τα ποτά, αντίθετα από ότι εγώ, τελειώνουν γρήγορα...». Τον κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της -δεν μπορεί να είχε τυχαία τσιγγάνικο χρώμα ματιών αυτή η κοπέλα, είχε και κάτι ακόμα στο βλέμμα της- προσγειώνοντάς τον, υπενθυμίζοντάς του πως παιχνίδι δεν κάνουν οι μετριότητες. Ζάρωσε στη χούφτα της που τον κρατούσε γερά σέρνοντάς τον προς το bar, τής παρήγγειλε άλλο ένα ποτό και βάλθηκε να παίξει το παιχνίδι με τους όρους της.

Την θυμάμαι... Να γελάει κελαρυστά με τις κρυάδες του, να τον ηλεκτρίζει με το άγγιγμά της στο μπράτσο του, να του ρίχνει ματιές σφραγισμένες με την υπόσχεση για ένα γαμήσι αθάνατο... Εκείνος όρμαγε, ζαλισμένος από την τόση ομορφιά και τα ποτά, για να εισπράξει την οπισθοχώρησή της και το ψαλίδισμα των ελπίδων του. Ήταν εκεί, εκείνο το βράδυ, για να του θυμίζει την μετριότητά του, την εκ γενετής ανάγκη του για φως από αλλού, την γενετήσια ορμή του που τον καταδίκαζε σε μέτριες εκτονώσεις μετά ημιμέτρων... Ούτε ένα βλέμμα δεν μου είχε ρίξει τόση ώρα κι ας ήμουν μπροστά της. Ήταν σαν ακόμα και το βλέμμα της να ήταν κουρδισμένο να πέφτει πάνω στο αστραφτερό, πάνω στο καλογυαλισμένο... Τέσσερα ποτά μετά, τον ευχαρίστησε με ένα αιθέριο φιλί στα χείλη, του ψιθύρισε ένα «Η κοπέλα σου έχει φύγει εδώ και ώρα...» και σηκώθηκε να φύγει.

Τα πόδια της ξετυλίχθηκαν σε ύψος από το πάτωμα τσαλαπατώντας κάθε ίχνος αυτοεκτίμησής του, τίναξε θριαμβευτικά τα μαλλιά της λες για να ισοπεδώσει τον ανδρισμό του ολοκληρωτικά, πέρασε την τσάντα της στον ώμο και τράβηξε για την πόρτα. Έμεινε για λίγο αποσβολωμένος, κατέβασε την τελευταία γουλιά και πέταξε πάνω στον πάγκο ένα τσαλακωμένο χαρτονόμισμα που ανέσυρε τρεμάμενος από την τσέπη του. Όταν σηκώθηκε το τρέμουλο είχε σταματήσει. Βάδισε προς την έξοδο όπως ο επιτιθέμενος βούβαλος. Την βρήκε στην γωνία να περιμένει ταξί και να τρίβει τα πόδια της μέσα στο νάυλον καλτσόν για να ζεσταθεί.

Τη θυμάμαι... Το πρόσωπό της να ρυτιδιάζει από τον φόβο όταν αυτός της εγκλώβισε τους καρπούς στην παλάμη του... Την φωνή της να βγαίνει στριγγή σαν κορακιού μόλις προσπάθησε να καλέσει σε βοήθεια... Την στρίμωξε σε μια γωνία, τα μαλλιά της εκεί δεν έλαμπαν, της έσκισε το καλτσόν και τα χείλια για να το βουλώσει... «Καριόλα, αν δεν σκάσεις πέθανες, το καταλαβαίνεις αυτό;» γρύλλιζε προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στο μόνο πράγμα που τον ένοιαζε... Οι μπογιές είχαν πασαλείψει το άλλοτε ροζ μάγουλο, το βλέμμα της ήταν ψαριού που χάνεται στο υδάτινο περιτύλιγμα. Η τραχιά επιφάνεια του τοίχου σημάδεψε τα χέρια και τους γοφούς της, τραυματίζοντας την άλλοτε περιφερόμενη σε αυτούς σαγήνη της. Όταν τελείωσε βάλθηκε να την αποτελειώσει.

Η γροθιά του σακάτεψε τα σωθικά της σώζοντας κάθε ανάσα της, η μύτη του παπουτσιού του στράβωσε την μύτη της κι εκείνη ήταν πλέον πεσμένη κάτω σαν ένας μποξέρ που μετράει τις σταγόνες του στην αρένα. Έφαγε μερικές ακόμα στο πρόσωπο -αυτό που κάποτε ήταν το πρόσωπό της τώρα ήταν σαν μια κολοκύθα που κάποιος δαίμονας την καταδίκασε να φορέσει- και λιποθύμησε. Εκείνος, εκτονωμένος και ξέπνοος από το παιχνίδι στην σκακιέρα, νόμισε πως αυτή έσβησε. Έσιαξε τα παντελόνια του, κόλλησε το λιγδιασμένο από την μπριγιαντίνη μαλλί του στο κρανίο και κοίταξε γύρω. Δεν φαινόταν κανείς, ούτε ήχοι δεν έφταναν στα αυτιά του, γύρισε και ανασήκωσε την τούφα που σκέπαζε ό,τι φαινόταν από τα μάτια της. «Εμένα δεν έχει γεννηθεί η γυναίκα που θα με γαμήσει, κούκλα. Κατάλαβες;» Γέλασε και έφυγε σαν τη ζέβρα που την κυνηγάνε τίγρεις μοιράζοντας ανήσυχες ματιές στο διάβα του.

Τη θυμάμαι... Μια άμορφη σάρκινη μάζα, να λιώνει πάνω στο τσιμέντο σώζοντας κάθε ανάσα μέσα στο αίμα. Ήταν μια άλλη, δεν ήταν αυτή που έβλεπα πριν. «Παρακαλώ...» κατάφερε να ψελλίσει μόλις με αντιλήφθηκε. Ήταν ακόμα λιπόθυμη όταν βγήκα πίσω από τον κάδο που είχα κρυφτεί και βάλθηκα να την περιεργάζομαι. Δεν επρόκειτο ποτέ ξανά να είναι όμορφη. Όλη της η μαγεία είχε βιαστεί και είχε τσαλαπατηθεί εκείνο το βράδυ στο σοκάκι. Πήρα ένα σιδερένιο κάδο και την αποτελείωσα με ένα χτύπημα στο κεφάλι, κάνοντας και στις δυο μας την μεγαλύτερη χάρη. Τον επόμενο χρόνο η έκθεσή εικοσιτεσσάρων πινάκων, με θέμα «Πορτραίτα της ομορφιάς», σε κεντρική γκαλερί, μού απέφερε διθυραμβικές κριτικές και μία παχυλή κατάθεση στην τράπεζα.