Wednesday 30 May 2007

Πορτραίτο της ομορφιάς ή μια αλληγορία πάνω στην κονιορτοποίησή της από την επιβολή της μετριότητας


Τα γεγονότα που εξιστορούνται παρακάτω είναι αποκυήματα της φαντασίας μου, όπως και οι ήρωες...


Τη θυμάμαι... Με τα ξανθά της μαλλιά να μυρίζουν αμύγδαλο, να γυαλίζουν σαν μαλλιά ξωτικών που έπλαθες κάποτε μικρός με τη φαντασία σου ότι σε προσέχουν όταν κοιμάσαι, με τα μαύρα της μάτια, μάτια τσιγγάνας βαλμένα σε πρόσωπο αγγελικό για να σπάει η βαρεμάρα της τέλειας μετριότητας και να δημιουργείται η ίδια η τελειότητα· το κορμί της σατανικό, συγκέντρωνε όλες τις αρρωστημένες ανδρικές φαντασιώσεις και τη γυναικεία ζηλοφθονία, ήταν το απαγορευμένο μήλο που καλογυαλισμένο κραύγαζε σε κάθε της κίνηση «Φάε με...».

Τη θυμάμαι... Εκείνο το βράδυ να μπαίνει στο club θριαμβεύτρια, σίγουρη ήδη από πριν για την άνευ όρων παράδοση κάθε αρσενικού στο βωμό του βλέμματός της και μόνο. Κινήθηκε νωχελικά προς το bar, έβγαλε ένα τσιγάρο, πριν προλάβει να ψάξει για αναπτήρα είχε ήδη ανάψει... Έκανε το χατήρι μερικών, ήπιε το κέρασμά τους -μια ματιά μόνο τους έριξε και τίποτα παραπάνω για ευχαριστώ- και μετά άρχισε να μετράει το χώρο γύρω της, να ορίζει την περιοχή της. Τα μάτια της έσμιξαν, οι κόρες διαστάλθηκαν και μετά από λίγα λεπτά είχε ήδη βολιδοσκοπήσει την τροχιά που θα διέγραφε εκείνο το βράδυ. Ο «εκλεκτός» ήταν μάλλον αδιάφορος, μια αστραφτερή μετριότητα από αυτές που κάποιες σαν κι αυτή εύκολα μπορούσαν να θαμπώσουν με την αυτόφωτη λάμψη τους, να τις χώσουν στο βρακί τους και μετά να τους το δώσουν, μυρωδάτο ενθύμιο να τους στοιχειώνει για πάντα στα συζυγικά κρεβάτια τους.

Τον πλησίασε αγέρωχα, περήφανα, με το βηματισμό χαδιάρας γάτας που ανά πάσα στιγμή μπορεί να προτάξει τα νύχια της. « Το ποτό μου τελείωσε...», έσκυψε και του ψιθύρισε στο αυτί αδιαφορώντας για αυτήν που τον συνόδευε. Την κοίταξε μαγεμένος, η καρδιά του ξέχασε το ρυθμό της και βάλθηκε να τον ταρακουνάει συθέμελα. Έριξε μια ματιά δίπλα του, δεν είδε κανέναν, σηκώθηκε και πήρε θέση ακόλουθου... Η καμία δίπλα του έμεινε σύξυλη, θαρρείς μαγεμένη κι αυτή από την απόλυτη επιβολή της ομορφιάς. Εκείνος έσκυψε με τη σειρά του στο αυτί της και της είπε ένα « Τα ποτά, αντίθετα από ότι εγώ, τελειώνουν γρήγορα...». Τον κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της -δεν μπορεί να είχε τυχαία τσιγγάνικο χρώμα ματιών αυτή η κοπέλα, είχε και κάτι ακόμα στο βλέμμα της- προσγειώνοντάς τον, υπενθυμίζοντάς του πως παιχνίδι δεν κάνουν οι μετριότητες. Ζάρωσε στη χούφτα της που τον κρατούσε γερά σέρνοντάς τον προς το bar, τής παρήγγειλε άλλο ένα ποτό και βάλθηκε να παίξει το παιχνίδι με τους όρους της.

Την θυμάμαι... Να γελάει κελαρυστά με τις κρυάδες του, να τον ηλεκτρίζει με το άγγιγμά της στο μπράτσο του, να του ρίχνει ματιές σφραγισμένες με την υπόσχεση για ένα γαμήσι αθάνατο... Εκείνος όρμαγε, ζαλισμένος από την τόση ομορφιά και τα ποτά, για να εισπράξει την οπισθοχώρησή της και το ψαλίδισμα των ελπίδων του. Ήταν εκεί, εκείνο το βράδυ, για να του θυμίζει την μετριότητά του, την εκ γενετής ανάγκη του για φως από αλλού, την γενετήσια ορμή του που τον καταδίκαζε σε μέτριες εκτονώσεις μετά ημιμέτρων... Ούτε ένα βλέμμα δεν μου είχε ρίξει τόση ώρα κι ας ήμουν μπροστά της. Ήταν σαν ακόμα και το βλέμμα της να ήταν κουρδισμένο να πέφτει πάνω στο αστραφτερό, πάνω στο καλογυαλισμένο... Τέσσερα ποτά μετά, τον ευχαρίστησε με ένα αιθέριο φιλί στα χείλη, του ψιθύρισε ένα «Η κοπέλα σου έχει φύγει εδώ και ώρα...» και σηκώθηκε να φύγει.

Τα πόδια της ξετυλίχθηκαν σε ύψος από το πάτωμα τσαλαπατώντας κάθε ίχνος αυτοεκτίμησής του, τίναξε θριαμβευτικά τα μαλλιά της λες για να ισοπεδώσει τον ανδρισμό του ολοκληρωτικά, πέρασε την τσάντα της στον ώμο και τράβηξε για την πόρτα. Έμεινε για λίγο αποσβολωμένος, κατέβασε την τελευταία γουλιά και πέταξε πάνω στον πάγκο ένα τσαλακωμένο χαρτονόμισμα που ανέσυρε τρεμάμενος από την τσέπη του. Όταν σηκώθηκε το τρέμουλο είχε σταματήσει. Βάδισε προς την έξοδο όπως ο επιτιθέμενος βούβαλος. Την βρήκε στην γωνία να περιμένει ταξί και να τρίβει τα πόδια της μέσα στο νάυλον καλτσόν για να ζεσταθεί.

Τη θυμάμαι... Το πρόσωπό της να ρυτιδιάζει από τον φόβο όταν αυτός της εγκλώβισε τους καρπούς στην παλάμη του... Την φωνή της να βγαίνει στριγγή σαν κορακιού μόλις προσπάθησε να καλέσει σε βοήθεια... Την στρίμωξε σε μια γωνία, τα μαλλιά της εκεί δεν έλαμπαν, της έσκισε το καλτσόν και τα χείλια για να το βουλώσει... «Καριόλα, αν δεν σκάσεις πέθανες, το καταλαβαίνεις αυτό;» γρύλλιζε προσπαθώντας να συγκεντρωθεί στο μόνο πράγμα που τον ένοιαζε... Οι μπογιές είχαν πασαλείψει το άλλοτε ροζ μάγουλο, το βλέμμα της ήταν ψαριού που χάνεται στο υδάτινο περιτύλιγμα. Η τραχιά επιφάνεια του τοίχου σημάδεψε τα χέρια και τους γοφούς της, τραυματίζοντας την άλλοτε περιφερόμενη σε αυτούς σαγήνη της. Όταν τελείωσε βάλθηκε να την αποτελειώσει.

Η γροθιά του σακάτεψε τα σωθικά της σώζοντας κάθε ανάσα της, η μύτη του παπουτσιού του στράβωσε την μύτη της κι εκείνη ήταν πλέον πεσμένη κάτω σαν ένας μποξέρ που μετράει τις σταγόνες του στην αρένα. Έφαγε μερικές ακόμα στο πρόσωπο -αυτό που κάποτε ήταν το πρόσωπό της τώρα ήταν σαν μια κολοκύθα που κάποιος δαίμονας την καταδίκασε να φορέσει- και λιποθύμησε. Εκείνος, εκτονωμένος και ξέπνοος από το παιχνίδι στην σκακιέρα, νόμισε πως αυτή έσβησε. Έσιαξε τα παντελόνια του, κόλλησε το λιγδιασμένο από την μπριγιαντίνη μαλλί του στο κρανίο και κοίταξε γύρω. Δεν φαινόταν κανείς, ούτε ήχοι δεν έφταναν στα αυτιά του, γύρισε και ανασήκωσε την τούφα που σκέπαζε ό,τι φαινόταν από τα μάτια της. «Εμένα δεν έχει γεννηθεί η γυναίκα που θα με γαμήσει, κούκλα. Κατάλαβες;» Γέλασε και έφυγε σαν τη ζέβρα που την κυνηγάνε τίγρεις μοιράζοντας ανήσυχες ματιές στο διάβα του.

Τη θυμάμαι... Μια άμορφη σάρκινη μάζα, να λιώνει πάνω στο τσιμέντο σώζοντας κάθε ανάσα μέσα στο αίμα. Ήταν μια άλλη, δεν ήταν αυτή που έβλεπα πριν. «Παρακαλώ...» κατάφερε να ψελλίσει μόλις με αντιλήφθηκε. Ήταν ακόμα λιπόθυμη όταν βγήκα πίσω από τον κάδο που είχα κρυφτεί και βάλθηκα να την περιεργάζομαι. Δεν επρόκειτο ποτέ ξανά να είναι όμορφη. Όλη της η μαγεία είχε βιαστεί και είχε τσαλαπατηθεί εκείνο το βράδυ στο σοκάκι. Πήρα ένα σιδερένιο κάδο και την αποτελείωσα με ένα χτύπημα στο κεφάλι, κάνοντας και στις δυο μας την μεγαλύτερη χάρη. Τον επόμενο χρόνο η έκθεσή εικοσιτεσσάρων πινάκων, με θέμα «Πορτραίτα της ομορφιάς», σε κεντρική γκαλερί, μού απέφερε διθυραμβικές κριτικές και μία παχυλή κατάθεση στην τράπεζα.

35 comments:

epwnimos said...

Πολύ ωραία ιστοριούλα. Το τέλος ιδιαίτερα μου άρεσε πολύ.

Φράνσις said...

τι να πω μαργαριτούλα μου; δεν γραφω εγω ωραια- εσύ γραφεις!Γιατι την αποτέλειωσε όμως; νομισα προς στιγμη ν ότι η γυναικεία αλληλεγγύη θα είναι ισχυρότερη απο άλλες σκεψεις. Η μετριότητα προσπαθησε να διαψεύσει τη ρήση-διαπίστωση του Χρήστου Χωμενίδη: οι γυναίκες με το μ...ι και με το νομο κυβερνανε τον κόσμο". Γιατι παντα για μας το φλερτ πρέπει να καταλήγει ετσι; είπε συγχυσμενο το ξωτικο και κούρνιασε μέσα στα πεταλα της μαργαριτας. Είχε ήλιο σήμερα και φοβόταν πωε οι φακίδες του θα οργίαζαν. σε φιλώ μαργαριτούλα μου.

ladybug said...

Παρεξηγημένη η έννοια της ομορφιάς ε?
Καλημέρα :)

Pan said...

Μήπως, λέω μήπως, ο αφηγητής είναι άλλος ένας άντρας, που θα ήθελε να είναι στην θέση του;

elafini said...

το τέλος μου θύμισε λίγο το "άρωμα"..κατασπάραξη από τα "θηρία"...με ανατρίχιασες..

tolitsa said...

Ειμαι εκτος θεματος!
Γινεται μια κινητοποιηση για 1η Ιουνιου για την Αμαλια. Θα υπαρχει κοινο banner και μαλλον κειμενο. Δες στο blogg http://yperoptix.blogspot.com/
Προσπαθουμε να ενημερωσουμε οσους μπορει ο καθενας.
Συγγνωμη για την εισβολη!

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ said...

...γιαυτο κι εγω, για να μη θιγονται τα πρωτογονα ανδρικα μου ενστικτα ανεπτυξα την... πειθω μου. Ετσι η το επιδοξο θηραμα θα πεισω να μου παραδοθει (ποτε ομως αμαχητι γιατι αλλιως δεν εχει νοημα το κυνηγι) η εμενα πως δε μου αρεσει!

Φράνσις said...

πως την έλεγαν εκεινη την ταινια με τη Μόνικα Μπελούτσι και το Βενσαν Κασελ; Α!! "Μη αναστρέψιμος". Αυτο μου θύμισε η σκηνή του bully που περιγραφεις. Αν δεν την έχεις δει δες τη, αλλα όταν θα νιώθεις καλά μέσα σου, έιναι η απεικόνιση της κόλασης.. αυτής που επιφυλάσσουν οι "φυσιολογικοί" στους "ανώμαλους". Παω να παρω το ξίοφος μου απ΄τον σιδερά, ο άχρηστος το'χει καθυστερήσει και το χρειάζομαι.Μουτς.

industrialdaisies said...

@ emporas: Υποτίθεται ότι δεν θα έπρεπε να σου αρέσει, ειδικά το τέλος, αλλά τέλος πάντων... Θα το αποδεχτώ και θα σε ευχαριστήσω! :)

@ auburn kate: Όντως το ξωτικό είναι σε σύγχυση και αγχώνεται και παίρνει στροφές με χίλια! Η μετριότητα δεν γνωρίζει φύλο ή φυλή, υποτάσσεται στην ανεπάρκειά της και παλεύει για την επιβολή.

Για το Χωμενίδη έχω αρκετές ενστάσεις, θεωρώ ότι εκτός από αισιόδοξος είναι και μονόπλευρος σε κάποια πράγματα. Από την άλλη είναι και παρεξηγημένος· κάποια πράγματα είναι πολύ πιο ουσιαστικά από όσο θέλουμε εμείς να πιστεύουμε ότι τα εννοεί.

Όσο για το φλερτ... Δεν τελειώνει κάπως ούτε ακολουθεί κάποιον κανόνα, έτσι δεν είναι; Όσο μεγαλύτερο το δείγμα τόσο περισσότερες οι αποκλίσεις... Οι φακίδες είναι γοητευτικότατες, κι ο ήλιος σαγηνευτικός μέσα στην απειλή του!

@ ladybug: Παρεξηγημένη, υπερεκτιμημένη, υποτιμημένη, δυσθεώρητη και υποκειμενική, όπως και να έχει θεωρώ πως η αντιμετώπισή της από την σύγχρονη κοινωνία είναι πιο επιφανειακή κι από την ίδια την «επιφανειακή» ομορφιά πολλές φορές... Για την ουσιαστική, την μεγαλειώδη ομορφιά ούτε λόγος... Εκεί είναι να γράφεις ιστορίες για αγρίους. Καλημέρα Πασχαλίτσα, βγες στον ήλιο σήμερα, θα σου πηγαίνει πολύ! :))

@ pan: «(...), κάνοντας και στις δυο μας την μεγαλύτερη χάρη.» Γυναίκα είναι καλέ μου. Υπάρχει λόγος και για αυτό... Καλημέρα! :)

@ elafini: Αν και δεν με τιμά, «Το άρωμα» ούτε το έχω διαβάσει ούτε το έχω δει ακόμα. Αυτόν τον καιρό ούτως ή άλλως είμαι πολύ πηγμένη με μελέτη άλλων βιβλίων και εικαστικών τεχνών που το διάβασμα βιβλίων εκτός αυτών είναι σχεδόν απαγορευμένο. Όσο για τα θηρία... Πίσω από κάθε μάσκα κρύβεται κι από ένα τουλάχιστον, δεν νομίζεις; :))

@ tolitsa: Το ξέρω γλυκιά μου, μην ανησυχείς! Ευχαριστώ όμως που έκανες τον κόπο να με ενημερώσεις κι εσύ! Καλημέρα! :)

@ πυγμαλίων: Πιστεύω πως έχεις αναρωτηθεί πάνω στο θέμα των ορίων της πειθούς. Αν την αντιμετωπίσεις λίγο πιο έξω από το εγωκεντρικό σύστημα του κάθε ατόμου αυτή εύκολα καταρρέει... Όπως και κάθε γλωσσικός κώδικας.

Η ομορφιά από την άλλη, είτε την αναγνωρίζουμε είτε όχι, είναι πολλές φορές και αυθύπαρκτη, ανένταχτη από τη φύση της σε οποιοδήποτε λογικό ή μη κατασκεύασμα της ανθρώπινης νόησης. Την πειθώ την κατασκευάζουμε, την ομορφιά πολλές φορές την ανακαλύπτουμε. Ποιοτική διαφορά,ε; :))

@ auburn kate (2): Την ταινία την έχω δει. Με φόβο ψυχής (να με περιλάβει ο Καπράνος ή ο Δημόπουλος) να σου πω ότι την μίσησα. Επειδή απέτυχε να με σοκάρει, επειδή τη θεώρησα φοβερά στημένη για το στήσιμο, επειδή της έλειπε μια πιο εσωτερική ματιά που εγώ περίμενα.

Από την άλλη, αν χθες πήρε το μάτι σου «Εμπόλεμη Ζώνη» εκεί θα ανακάλυπτες πως η ζωή περικλείει σε ανεπιτήδευτη μορφή και την τέχνη και την τραγωδία και την θηριωδία και την ομορφιά.

Εγώ προσωπικά, αν και την ιστορία που έγραψα εδώ την είχα από το πρωί στο μυαλό να στριφογυρίζει, και παρόλο που γνώριζα τα γεγονότα που περιέγραψε η «Εμπόλεμη Ζώνη», λυπήθηκα και συγκλονίστηκα πολύ πιο πολύ από την οποιαδήποτε επιτηδευμένη απόπειρα του Νοέ να μας σοκάρει με την επιφάνειά του... (Άκη, αν διαβάζεις, θυμήσου... Είμαι Κριός! :ppp)

elafini said...

άσχετο..κι εγώ κριός :P

dodo said...

Σκληρό...

Σπύρος Σεραφείμ said...

ιστορίες της νύχτας...

Кроткая said...

!!!!!!!!!
απίστευτο!

2Σx2 said...

Χειροκροτώ έναν υπολογιστή γαμώτο, πάει, σαλεύω!
Καταπληκτική ιστορία ID!
Της σχολής nο more happy endings!

Ξέρεις τι σκέφτομαι; Η ομορφιά για να αναδεικνύεται σε όλο της το μεγαλείο πρέπει να είναι πηγαία και να απευθύνεται σε αξίσου όμορφους δέκτες. Η προσπάθεια επιβεβαίωσης της ομορφιάς απο το Μέτριο μπορεί να έχει αντίστροφα αποτελέσματα όπως μας έδειξες. Γιατί η μετριότητα μπορεί να θαμπωθεί αρχικά από το άπιαστο όμορφο αλλά μετά, νομοτελειακά, θα το ζηλέψει και θα το φθονήσει. Και όπως λες και στον τίτλο, θα το κονιορτοποιήσει για να του επιβληθεί!
Περίμενε, μερικά χειροκροτήματα ακόμα να κάνω..κλαπ..κλαπ..κλαπ...κλαπ...
εντάξει! Μπορεί να πέσει η αυλαία τώρα, ακούς το encore όμως;

Μαρω_Κ said...

Aνατριχιαστικά ωραίο!!!

epwnimos said...

@industrial daisies
Να σου πω την αλήθεια δεν κατάλαβα γιατί δεν πρέπει να μου αρέσει, ειρωνικά το είπες μάλλον. Αλλά το τέλος είναι θεικό, ιδιαίτερα όταν την αποτελειώνεις.

MariaDedoussi said...

Χμ...
Γνώριμο αυτό το συναίσθημα ότι δεν αρκεί να την κατακτήσεις, πρέπει και να τη σβήσεις από το χάρτη.
Σαν τους παλιούς στρατηλάτες. όταν μια πόλη τους αντιστεκόταν, την κατέστρεφαν εκ θεμελίων.
Ειναι άραγε αντρικό ή ανθρώπινο;
Εμείς, αν είχαμε τη δύναμη θα κάναμε ο ίδιο;
Και, μήπως δεν το κάνουμε, με τον τρόπο μας;
Καληνύχτα.

Pan said...

Δεν ξέρω αν η έκφραση προτιμήσεων και κρίσεων είναι σωστή, δεν μπορώ πάντως να πω ότι το άρωμα είναι κάτι το ιδιαίτερο. Μάλλον υπερεκτιμημένο θα το έλεγα. Κάπως, τώρα που το σκέφτομαι, όπως τον Χωμενίδη.

industrialdaisies said...

@ elafini: Πες το στον Καπράνο, θα απολαύσεις ειδικά προνόμια! Σε εμένα δεν λένε τίποτα τα ζώδια... :pppppp

@ dodos: Δεν συγκρίνεται με την πραγματικότητα. Όσο και να το παλεύω είμαι πολύ μικρή μπροστά της. :)

@ σπύρος σεραφείμ: ... Της νύχτας του πνεύματος.

@ krotkaya: Χιχιχι, ευχαριστώ καλή μου! (νομίζω, δηλαδή... Για καλό δεν το είπες; :pppp)

@ 2σχ2: «Σας μι-λά ο υ-πο-λο-γι-στής σας. Βάλ-τε το χαρ-το-νό-μι-σμα των 20 ευ-ρώ στην ει-δι-κή υ-πο-δο-χή και α-να-μεί-να-τε μπρο-στά α-πό την ο-θό-νη για την en-co-re.» :pppp

Πέρα από την πλάκα. Τα happy endings δεν τα συμπάθησα ποτέ. Ακόμα και τα παραμύθια τύπου Χιονάτη και Σταχτοπούτα τα μίσησα από την πρώτη στιγμή και δεν τα άκουσα παραπάνω από εκείνη την πρώτη φορά ποτέ ξανά.

Όσο για την Ομορφιά... Από την μία πλευρά, αν συμφωνήσω μαζί σου (που συμβαίνει και αυτό), μπορεί να οδηγηθώ σε ρατσιστικά συμπεράσματα για το σε ποιους ανήκει το «ωραίο» και ότι πρέπει να συντρέχουν ειδικές προϋποθέσεις για να το απολαύσεις αυτό. Από την άλλη, δες λίγο πως η ομορφιά, εν προκειμένω, δεν έρχεται άσπιλη αλλά συνοδεύεται από ένα βασικό «αμάρτημα». Δεδομένης της πίστης μου στην Νέμεση ήταν και λίγο προβλέψιμο το τέλος (τουλάχιστον εγώ δεν εξεπλάγην με τον εαυτό μου! :p)

Από την άλλη, πάλι, λόγω της φυσικής υπεροχής της ομορφιάς -όχι μόνο της εξωτερικής- έναντι της μετριότητας εντοπίζω μια μεθοδευμένη αντίδραση σε αυτήν. Μια συστηματική αποδόμησή της, εκμετάλλευσή της, εξευτελισμό της και στην τελική, απαξίωσή της μέσω ενός δήθεν εξορθολογισμού ο οποίος στην ουσία είναι ένα συμβατικό οικονομικό σύστημα. (Κάνε να βγάζουν νόημα αυτά που έχω γράψει....)

Ευχαριστώ. Πάρα πολύ. Το ξέρεις.

@ μάρω κ.: Καλωσήρθες Μάρω! Ευχαριστώ πολύ! :)

@ emporas: Χαριτολογώντας το είπα, ως οξύμωρο να σου αρέσει κάτι που περιλαμβάνει βία, αδικία και πλουτισμό από φόνο... Από την άλλη καταλαβαίνω πώς το εννοείς, οπότε no worries! Α! Και ένα hint. Όσο αδειάζω την κεντρική «αιθέρια» ηρωίδα, άλλο τόσο αδειάζω μέσα μου και αυτήν που την αποτελείωσε... ;)

@ maria dedoussi: Βαθιά ανθρώπινο πιστεύω εγώ, όχι μόνο ανδρικό. Εϊναι μία ολόκληρη συζήτηση που εκτείνεται πέρα από το συγκεκριμένο θέμα. Έχει πολύ να κάνει με την πεποίθησή μου ότι το βασικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης είναι η καταστροφή, ο πόλεμος... Εαν γινόταν η πλήρης αποδόμησή του και η απομάκρυνσή του από κοινωνικές επιταγές το στοιχείο που θα απέβαλε τελευταίο θα ήταν το καταστροφικό.

Σηκώνει πολλές ενστάσεις η άποψη αυτή (δεν είναι μόνο δική μου, βέβαια, ο Hobbes το έχει θέσει αρκετά προοδευτικά για την εποχή του ήδη) απλά είναι κάτι που νιώθω και ψάχνω να βρω αν μπορεί να διαπιστώνεται... Καλημέρα Μαρία!!! :))

@ pan: Για τον Χωμενίδη έχω μία μικρή, ταπεινή άποψη που λέει ότι κι εγώ πιστεύω ότι είναι υπερεκτιμημένος αλλά ταυτόχρονα όχι και τόσο «πεζός» όσο του προσάπτουν οι αρνητικές κριτικές. Για το «άρωμα» δεν έχω άποψη. Θα κάνω, μάλλον, καιρό να αποκτήσω αλλά, μέχρι τότε... Τσιμουδιά δεν βγάζω! :)

2Σx2 said...

Σχετικά με την κινητοποίηση της Παρασκευής για την Αμαλία, σας ενημερώνουμε ότι:

α) Την Παρασκευή 1η Ιουνίου, όλοι οι bloggers θα ανεβάσουμε ένα post με τον κοινό τίτλο "Για την Αμαλία".
β) Το τελικό κείμενο που θα αποσταλλεί με e-mail σε υπουργεία, αρμόδιους φορείς, κλπ έχει ήδη αναρτηθεί και όποιος θέλει μπορεί να το αντιγράψει και να το δημοσιεύσει (όχι πρίν την Παρασκευή). Επίσης θα βρείτε λίστες με links, μεταφρασμένα κείμενα και δελτία τύπου.
γ) Έχει ανοίξει ένα προσωρινό blog για την τελική φάση του συντονισμού της όλης προσπάθειας, με τίτλο Για την Αμαλία. Όσοι θέλετε να συνεισφέρετε ώστε να δικαιωθεί κάποτε ο αγώνας της Αμαλίας, μπορείτε να ενημερωθείτε από εκεί για όλες τις λεπτομέρειες της συλλογικής αυτής δράσης. Δηλώστε συμμετοχή για να γίνετε contributors και ενημερώστε όσους μπορείτε.

Σας ευχαριστούμε.

Кроткая said...

για καλό το είπα βέβαια.

η αλήθεια είναι πως όταν το πρωτοδιάβασα, έπαθα έκπληξη στο τέλος, δεν το περίμενα.
εξού και το σχόλιο!

ε, τα κείμενα που μας εκπλήσσουν είναι πάντα πολύ καλά!

Siddhartha said...

Nick Cave από Murder Ballads μου ήρθε στο μυαλό, διαβάζοντας την ιστορία σου.

Έχει παρεξηγηθεί πολύ η ομορφιά στις μέρες μας πιστεύω. Μπορεί να ήταν και παλιότερα έτσι δε ξέρω.

Vsls said...

Δυνατό και αρκετά σκληρό, ίσως απλά γυναικείο...
Ως πιο κινηματογραφικός, θα πρότεινα ίσως την χειρουργική ψυχρότητα ενός Haneke στις τελικές σκηνές.

industrialdaisies said...

@ 2σχ2: Το ξέρω, είμαι ενήμερη από το blog του Helix Nebulae. Ελπίζω κι όσοι μπαίνουν εδωμέσα να έριξαν μια ματιά ώστε να κατατοπιστούν.

@ krotkaya: Το κατάλαβα καλή μου, σε πείραζα! Υπάρχουν και δυσάρεστες εκπλήξεις, ελπίζω τέτοια να μην σας προσφέρω ποτέ! :)

@ siddharta: Το πώς αντιλαμβανόμαστε την ομορφιά εκτός από συνάρτηση του χρόνου έχει να κάνει και με πολιτισμικούς, κοινωνικούς και θρησκευτικούς παράγοντες. Θα σου έλεγα ότι παλιότερα ήταν ακόμη πιο έντονα θέμα ταμπού καθώς και ακόμα πιο έντονα αιτία ρατσιστικής αντιμετώπισης η ομορφιά.

Στις μέρες μας απλά την εξευτελίζουν και την εκμεταλλεύονται πιο έντονα από ότι στο παρελθόν -κυρίως λόγω οικονομικού συστήματος και παγκοσμιοποίησης των μέσων και του εμπορίου... Αυτά πολύ επιγραμματικά, είναι τεράστια κουβέντα! (Ο Nick Cave για συνοδεία μου πάει πολύ!)

@ vsls: Απλά γυναικείο... Δεν νομίζω, εκτός αν η ομορφιά αφορά μόνο τις γυναίκες. Το βλέμμα μου σε αυτήν, συν τοις άλλοις, εξ ορισμού θα είναι και γυναικείο -δεν επέλεξα φύλο- παρ' όλα αυτά υπάρχουν ακόμα πολλές επιρροές που έχω δεχτεί οι οποίες δεν αναλύονται σε γυναικείες και μη αλλά με βάση άλλα, πιο ποιοτικά, κριτήρια.

Παρ' όλα αυτά θα ήταν τιμή και χαρά μου στο επόμενο comment σου να αναδιατυπώσεις τις τελευταίες σκηνές με τον δικό σου τρόπο και με βάση τις δικές σου επιρροές, καθώς πάντα μια ανδρική ματιά έχει να προσθέσει πολλά.

Ένα φάουλ σου σφυρίζω μόνο. Το «πιο κινηματογραφικός». Όχι γιατί δεν ξέρεις την σχέση μου με το σινεμά -δεν θα μπορούσες. Αλλά γιατί η γραφή των σεναρίων με αυτή των λογοτεχνικών ειδών απέχουν έτη φωτός. Αλλιώς πλάθονται οι εικόνες και η δράση στη μεν κι αλλιώς στην δε. Συνεπώς, εγώ εδώ μετέφερα μια ιστορία όχι γραμμένη για να γίνει σενάριο ούτε έχοντας στο μυαλό μου ταινίες. Αναμφίβολα μια ιστορία γεννά εικόνες, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να την βλέπουμε και με κινηματογραφικά κριτήρια. (No problem παρ'όλα αυτά, ξέρω ότι δεν το εννοούσες για κακό ή πονηρά. :) )

Specter said...

Αφοπλιστική ομότητα στις περιγραφές. Πέρα απο το πολύ γλαφυρό της ιστορίας και εξαίρετο τρόπο, ενίοτε και σκληρό, που τη μετέφερες αν επιτρέπεις μια αυθόρμητη σκέψη θα έλεγα δανεισμένος απο αρκά... Οταν ξυπνάς το ζώο μέσα σε κάποιον πρέπει να μπορείς και να το δαμάσεις...

patsiouri said...

Siddhartha μάλλον είσαι η αδελφή ψυχή μου, κι εγώ το wild rose του Cave σκέφτηκα αμέσως...

Όσο για σας συγγρα-φεύ...απλά Υποκλίνομαι στο Μεγαλείο Σας...το έκανα ήδη copy-paste στο πιό πολύτιμο αρχείο μου...

Vsls said...

I.D. αναφερόμουν στην σκληρότητα που τελείωσε η ιστορία, πιστεύω πως αυτή η εκδικητική στάση απέναντι στην ομορφιά είναι πιο έντονη στις γυναίκες ή τουλάχιστον εκφράζεται έτσι! Δεν αντιλέγω πως σε πολλά σημεία οι επιρροές είναι ανεξαρτήτως φύλου, απλά επικεντρώθηκα στο τέλος.

Θα ήθελα να αναδιατυπώσω τις τελευταίες σκηνές από τη ματιά ενός άντρα αλλά θεωρώ πως έχουμε μια συνεχόμενη κλιμάκωση συναισθημάτων σε όλη την ιστορία που μπορούν να δικαιολογήσουν αυτό το τέλος που έδωσες. Αλλά επειδή όλη η ιστορία μου προκάλεσε ένα ενδιαφέρον ίσως να δοκιμάσω να “αντιγράψω” τις ίδιες σκηνές με το μάτι ενός άλλου τρίτου παρατηρητή για μια νέα ιστορία μέσα στην ιστορία. Θα το δουλέψω και θα δω τι θα βγει!

Βασικά το πιο κινηματογραφικός δεν το ανέφερα σε σχέση με τις δικές σου σχέσεις με το σινεμά, αλλά τις δικές μου σε σχέση με τις λογοτεχνικές αναφορές που έγιναν πιο πάνω. Συμφωνώ απόλυτα ότι μια ιστορία έχει άλλη δομή από ένα σενάριο άσχετα αν δημιουργεί εικόνες. Ο τρόπος που εκτυλίσσεται η δράση στην συγκεκριμένη, με προκάλεσε να δω τις εικόνες με κινηματογραφικούς όρους, μιας και το συνηθίζω! (Εννοείται πως δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά ελπίζω στο επόμενο φάουλ να μη βγάλεις και κάρτα!)

MariaDedoussi said...

Με βάζεις σε σκέψεις. Ήδη είμαι σε σκέψεις, δηλαδή, εδώ και μέρες, αλλά εσύ με βάζεις σε πιο πολλές.
Χμμμμ...
Άσε με να το δω λίγο και θα επανέλθω.

industrialdaisies said...

@ specter: Όλες οι σκέψεις είναι καλοδεχούμενες! Πάνω σε αυτό που λες πάντως... Το σκεφτόμουν και κλίνω λίγο προς τις εξής διαπιστώσεις.

Σαφώς, πολλές φορές εσκεμμένα θέλουμε να ξυπνήσουμε την «άγρια», τη «ζωώδη» πλευρά κάποιου (κι αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με σεξουαλικά ένστικτα ή επιθυμίες, συμβαίνει και με άλλα συναισθήματα). Αυτό, όμως, είναι κάτι του οποίου την ένταση και έκταση μπορεί να μην γνωρίζει ούτε ο ίδιος ο «φορέας», συνεπώς κάτι το οποίο, εκ των προτέρων, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε εάν μπορούμε να ελέγξουμε εμείς ή αυτός.

Αυτό τι σημαίνει; Ότι πρέπει να παίζουμε πάντα «safe» ή να κινούμαστε σε επίπεδα συμβατικών συμπεριφορών; Δεν νομίζω, η ζωή έχει άρρηκτη σχέση με το ρίσκο, το εμπεριέχει και κακώς αφήνουμε ξένες προς εμάς επιταγές να σβήνουν κάθε ίχνος ιδιαιτερότητας στην έκφραση προσωπικών συναισθημάτων ή ιδεών...

Άρα, ενώ σε συγκεκριμένα παραδείγματα θα μπορούσα να συμφωνήσω με αυτό που λες, από την άλλη πιστεύω ότι η ίδια η φύση το αναιρεί. Κάτι άγριο, κάτι αχαρτογράφητο, κάτι που λειτουργεί με άλλους κώδικες από αυτούς της λογικής εξουσίας είναι αδύνατον να το προβλέψεις σε όλο του το εύρος ή να το κοντρολάρεις ανά πάσα στιγμή...

@ patsiouri: Με τιμά αυτό που γράφεις! :)

@ vsls: Συνεχίζω να διαφωνώ ως προς το «γυναικείο» της εκδίκησης. Νομίζω είναι αυτό που λανσάρουν όοοοοοοολοι αυτοί οι φυλλαδοδιαφημιστοεμποροπανηγυριώτες(!) ενώ, ουσιαστικά, είναι βαθιά ανθρώπινο. Το βάρος που έχει πέσει στην προβολή της γυναικείας όψης δεν σημαίνει ότι ισχύει λιγότερο για την άλλη όψη.

Θα περιμένω comment με αναδιατύπωση, ίσως βγει κάτι καλό και ίσως εξελιχθεί και περισσότερο, κάτι που δεν μου είχε περάσει από το μυαλό μέχρι το προηγούμενο comment σου! Όσο για το φάουλ, άκυρο. Αλλιώς παρα-νόησα εγώ, με την εξήγηση κατάλαβα πώς το εννοούσες! (Κάρτα δεν παίζει, προτιμώ το ελληνικό βρωμόξυλο για να λύνω διαφορές με φίλους, είναι πιο αποτελεσματικό! :)))))) ) Φιλιά!

@ maria dedoussi: Μαράκι όποτε θες, κι αν θες, μου γράφεις, με ενδιαφέρει πάντα η συζήτηση και οι απόψεις γύρω από το θέμα! (Δεν θέλω μόνο να σε προβληματίζω. Κάποια στιγμή ελπίζω να σε κάνω να γελάσεις -όπως μου είπες είναι σαν να σου δίνω λίγα δευτερόλεπτα ζωής, κι εγώ σου χρωστάω αρκετά! :) )

Specter said...

@Industrial Daisies
Συμφωνούμε απόλυτα, τα ρίσκα τα παίρνεις. Είναι και η έλξη του άγνωστου, του πρωτόγονου, του αφιλτράριστου. Απλά πρέπει πάντα να έχεις κάπου κατά νου τις πιθανές απρόβλεπτες συνέπειες... Τις καλημέρες μου

Anonymous said...

καλημέρα ταλεντάρα

Anonymous said...

δεν κάνουμε μια βραδιά πόίησης και λογοτεχνία να μας λυθουν οι απορίες γιατί σκιάχτηκα πρωί πρωί?

Μεταξύ μας αν ποτέ ολοκήρώσεις ένα βιβλίο,εκτός του ότι στο προλογίζω άνετα,καρφί στον Κοκκινόπουλο το βλέπω να πηγαίνει..


Ειδεχθές το έγγλημα ξεκαθάρισματος λογαριασμού, αποκατάστασης εγωισμού,αλλά τόσοι πλαστικοί υπάρχουν εκεί έξω,άφησέ τους να το σώσουν το κορίτσι!

industrialdaisies said...

@ specter: Έτσι, συμφωνώ! :)

@ αργυρένια: Καλημέρα (ισχύει για αύριο, σήμερα το έχασα!) !! :)

@ tsaperdona: Μια βραδιά δεν φτάνει, εγώ 24 ολόκληρα χρόνια κι ακόμα όλο απορίες είμαι! Ο Κοκκινόπουλος είναι κατά την άποψή μου από τα λίγα φωτεινά σημεία στο τηλεοπτικό τοπίο (τις λίγες φορές που έχω δει) όσο για τους πλαστικούς χειρούργους... Αν υπήρχαν τέτοιοι και για τις ψυχές... χμ, θα το συζητούσαμε. Η ψυχή της ομορφιάς αν στραπατσαριστεί δεν ξαναφτιάχνει... :)

o kairos said...

Ρε συ,πολυ καλο!

industrialdaisies said...

@ o kairos: Ευχαριστώ πολύ, Καιρέ μου! Καλή εβδομάδα!