Thursday 16 August 2007

Εγκληματισμός

Λατρεύω:

Την υπερένταση πριν την αναχώρηση.
Το ταξίδι.
Την αίσθηση ότι ποτέ αυτά τα ίδια δεν σου φαίνονται ίδια.
Την ωκεάνια ηρεμία του Χαλικούνα.
Τις ντομάτες και τα φασολάκια από το χωράφι της γιαγιάς.
Τον δρόμο δίπλα στη θάλασσα στις έξι το πρωί.
Το Λιστόν να μυρίζει φρέσκο καφέ και απουσία κάφρων στις εφτά το πρωί.
Το πράσινο με μπλε του Ιονίου.
Το κίτρινο με μπλε του Αιγαίου.
Τον μαΐστρο.
Τα μελτέμια.
Τα λαβυρινθώδη άγνωστα καντούνια.
Την καινούρια κάρτα της φωτογραφικής που απελευθέρωσε το χέρι μου να πατάει συνεχώς το πράσινο κουμπάκι.
Οι βραδινές παπαρο – μπυρο - παρασπονδίες κάτω από καμάρες.
Το ότι έμαθα “αγωνία” σε ένα μπαλκόνι με θέα το ατελείωτο μπλε.
Να είναι οι διακοπές γεμάτες από κούραση και από ανάπαυλα – ταυτόχρονα.
Τα πετόνια.
Τα μακροβούτια στο γυάλινο ύδωρ όταν αργοψήνομαι στους 39 βαθμούς.
Να συλλαμβάνω επ' αυτοφώρω κερκυραϊκές μπουγάδες.
Την απαξίωση για την θερινή ενδυμασία που καλύπτει το σώμα.
Που το κινητό μου δεν έπιανε σχεδόν σε κανένα από τα μέρη που λατρεύω.
Τις συζητήσεις με ανθρώπους “απελέκητους” που μέσα στο κουφάρι τους κρύβουν σοφίες που δεν βρίσκεις γραμμένες πουθενά.
Την αγρύπνια που συνδέει και συγχέει τον χρόνο.
Τα κείμενα του Ραφαηλίδη.
Την μυρωδιά της αμμωνίας πάνω στα καλοκαιρινά δερματικά μου έπαθλα.
Την γρανίτα φράουλα.
Τον freddo με τάβλι στην προνομιακή τιμή των 2,10 ευρώ.
Την κούραση από τις ρακέτες – όχι γιατί τα κατάφερα αλλά γιατί με πόνεσαν οι κοιλιακοί μου από τα γέλια που προκαλούν οι κοροϊδίες “ειδικών”.
Τα στριφτά που μέσα έχουν λίγο αρμύρα και άμμο.
Το περπάτημα του πατέρα μου.
Τα δάχτυλα φίλων που παίζουν με τις μπούκλες μου όταν αυτές γεννούν αλάτι.
Την τραγουδιστή κερκυραϊκή παραφορά που μου κολλάει κάθε καλοκαίρι.
Τον “Γεια σου Γιάννη” που κάθεται με τον μαύρο γάτο του σε μια ξεχασμένη γωνιά και χαιρετά τα αυτοκίνητα που περνούν.
Τις τζιτζιμπύρες.
Τον Κάφκα να χαλαρώνει με λίγη δόση αλατιού κάνοντας τον Πύργο του κατάλυμα κάτω από τον ήλιο.
Την εσωτερική αναστάτωση κάθε που αεροπλάνο απογειώνεται πάνω από το κεφάλι μου στο Πέραμα και γύρω μου υπάρχει μόνο ουρανός, θάλασσα και υστεριάζοντα φωτάκια αεροδιαδρόμου.
Το αλάτι στο σώμα για πάνω από εικοσιτέσσερις ώρες.
Τις καλοκαιρινές μουσικές του πατέρα μου.
Την μυρωδιά υγρασίας και ρίγανης του σπιτιού.
Τις καλοκαιρινές συμπτωματικές συναντήσεις.
Την αγωνία μου μέχρι την εκτύπωση των “μαρμαρωμένων” στιγμών.
Την απόσταση από την Χιμαιροαθήνα.
Την ενδόμυχη χαρά που γυρίζω σε αυτήν.
Το αντάμωμα.

Μισώ:

Την τετράτροχη λατρεία μου που μου έριξε χυλόπιτα ολκής φέτος και με άφησε να φύγω μακριά της.
Την έλλειψη ύπνου που στις διακοπές αυξάνεται.
Την ημέρα που έχει 24 ώρες.
Το ότι κάθε καλοκαίρι η ομάδα γίνεται φτωχότερη -φέτος κατά έναν τεράστιο Bergman και Antonioni.
Τα αυτοκίνητα που βρίσκονται σε κάθε όμορφη γωνιά του νησιού καταλύοντας το φωτογραφικό μου άσυλο.
Τους μαυρισμένους αναψοκοκκινισμένους κάφρους που τολμούν να ανασάνουν δίπλα μου (έχει και δόσεις αυτοσαρκασμού αυτό, μην με σταυρώσετε).
Το κουμ κουάτ από τότε που γεννήθηκα.
Τις γραμμωμένες υπάρξεις της παραλίας ως αναγκαίο κακό κάθε καλοκαιριού κι ως προσωπικό μου δαίμονα.
Τα σουβενιρ σοπς που μετατρέπουν σε τσόντα το πορτοφόλι κάθε καλοκάγαθου ασπρουλιάρη τουρίστα και την άποψή μου περί αισθητικής σε ανέκδοτο.
Την αποτρίχωση.
Το ψάξιμο στην βαλίτσα.
Το ξύλινο μπαράκι που την είδε Μύκονος.
Την δύσπνοια ως αντίποινα του νησιού για την εισβολή μου.
Τις πλαστικές καρέκλες στην ωραιότερη ταράτσα της Κέρκυρας.
Τους σερβιτόρους στο Λιστόν -και σχεδόν σε κάθε σημείο που σερβίρει καφέ στην Κέρκυρα.
Τα ΚΤΕΛ.
Τα διόδια που σε φέρνουν φτωχότερο κοντά στην Αθήνα.
Την Κεφαλλονιά.
Το γκρι χωρίς μπλε και πράσινο της Αθήνας.
Που πρέπει με κάποιον τρόπο να στρωθώ στο διάβασμα και να χέσω τα μυαλά μου στο χαρτί.
Τον ανεμιστήρα του οποίου την αντιαισθητική παρουσία είχα ξεχάσει τόσες μέρες.
Τους τοίχους.
Τα πρώτα πρωινά μετά την επιστροφή.
Τη φράση “τα κεφάλια μέσα”.
Τη φράση “καλό χειμώνα” εν μέσω Αυγούστου.
Που ένας άνθρωπος δεν βρίσκεται να πει καλημέρα.
Που ποτέ δεν καταφέρνω να μαυρίσω ως λευκοεπιδερμίτισσα που μοιάζει να το έχει σκάσει από τάφο.
Τον πυρετό που με ακολούθησε έως εδώ.
Τις ντομάτες που δεν μου θυμίζουν σε τίποτα αυτές τις γιαγιάς.
Που πάντα αφήνω πίσω ανθρώπους που αγαπώ -και η απουσία τους με στοιχειώνει.

Θλιβερό update: ΜΙΣΩ ΜΙΣΩ ΜΙΣΩ ΜΙΣΩ ΜΙΣΩ ΜΙΣΩ ΜΙΣΩ ό,τι σκοτώνει το πράσινο και το κάνει στάχτη. Ό,τι μας κάνει να ανασαίνουμε θάνατο κι όχι οξυγόνο. Τον κάθε μαλάκα που θα πάει να φυτέψει μπετόν κι όχι δέντρα. ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΑΥΤΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΦΕΡΕ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ ΤΗΣ.

24 comments:

Я верю в Сталина said...

Καλημέρα από ένα ιπτάμενο Δημσοθένη!!!!!!!!!!!!

Καλώς ήρθες και καλή συνέχεια!!!!

Απ' όσο φάινεται είσαι καλά κι αφού είσαι καλά θα αντέξεις μια χαρά...

νατασσΆκι said...

Καλημέρα μργαριτούλα μου...
Μπορώ να "αντιγράψω" τις λίστες σου;;
Περίπου στα ίδια είμαστε, θαρρώ...

Φιλιά,
καλώς ήρθες :)

Pan said...

Εκδρομαί - μεταφοραί (και παραδόσεις προσθέτω εγώ) ο Μήτσος. Παρακαλείστε να περάσετε από τα ιδιαίτερά μας δι'υπόθεσίν σας.

kanataki said...

αν τίθεται θέμα επιλογής,μπορώ να μπω στην πρώτη λίστα??


υγ pleeeeease
υγ θυμήσου ότι δεν πήγα διακοπές της προκοπής.....

ο δείμος του πολίτη said...

Δε μου λες, Κερκυραιοπούλα κατά βάθος δηλαδή; Έχω φαει 7 χρόνια (πανεπιστήμιο και πήγαινε-έλα για την τότε σχέση μου στο νησί). Άσε το έχω φάει στη μάπα και από την καλή και από την ανάποδη. Ωραίο, αλλά τρελό νησί, δε συμμαζεύεται με τίποτα. Αλλά την Κεφαλλονιά γιατί την μισείς;

Καλώς σε βρήκαμε.

The Torch said...

Και πόσα ακόμα "μισώ" αλλά και "λατρέυω"

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ said...

Μισω που εχεις την ορεξη να γραφεις τοσα πολλα ;-) και το γεγονος οτι το φετεινο καλοκαιρι διακοπες γιοκ!

Λατρευω που εχεις την ορεξη να γραφεις τοσα πολλα ;-) και το γεγονος οτι με τη συνειδητη αποχη μου απο την επιστολογραφια μου απο τη Γαλατεια αρχισα να καταλαβαινω ποοοοσο πολυ μου λειπει!

Zaphod said...

Με καλύπτεις απόλυτα με μία μόνο μικρή διαφοροποίηση: ΜΙΣΩ τις ρακέτες!

love&kisses
zaphod

Я верю в Сталина said...

@Πυγμαλίων: Κόφ' τις βόλτες δεξιά αριστερά και στρώσου να ανεβάσεις κανένα ποστ, γιατί τ αέχει ςφορτώσει στον κόκκορα μου φαίνεται...
:)

s_k said...

διαβαζω την κωμικοτραγικη νεοελληνικη ιστορια του ρ.
εχεις κατι αλλο να προτεινεις;

industrialdaisies said...

@ dimosthenis s.: Από όταν γύρισα νιώθω λίγο κουρασμένη και λίγο εκνευρισμένη... Πώς το είπαμε εκείνο το σύνδρομο γιατρέ μου; ;)

@ natassaki: Τιμή μου Νατασσάκι. Καλώς σας ξαναβρήκα :)

@ pan: Καλέ μου άργησα λίγο αλλά πέρασα. Και σε ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ. Πού το ήξερες βρε ότι οι Stereo Nova είναι από τους αγαπημένους μου; Να είσαι καλά, χαίρομαι που σε ξαναβρίσκω.

@ tsaperdona: Δεν τίθεται θέμα επιλογής. Κι επειδή είσαι σε μειονεκτική θέση δώρο τα mojitos. :)

@ ο δείμος του πολίτη: Όχι κατά βάθος, κατά πολύ επιφανειακά. Ο πατέρας μου ζει και εργάζεται εκεί εδώ και δεκαέξι χρόνια ενώ οι παππούδες και οι θείες είναι παντού πάνω στο νησί... Τρελλό, όντως. Για τους ανθρώπους δεν θα μιλήσω. Είναι όπως παντού, με τα καλά τους και τα κακά τους -απλά εκεί έχουν διαφορετικό τρόπο. Το νησί, όμως, είναι υπέροχο. Κι ας λατρεύω το Αιγαίο. Την Κέρκυρα νομίζω την έχω ανακηρύξει σε δεύτερη μάνα μου που με παίρνει αγκαλιά και ηρεμώ.

Την Κεφαλλονιά την μισώ γιατί είναι υπερεκτιμημένη. Από όλα τα νησιά του Ιονίου είναι μακράν το χειρότερο. Δεν είναι κακό. Είναι απλά υπερεκτιμημένο. Κι όταν κάτι είναι υπερεκτιμημένο στην Ελλάδα σου προσφέρει μέτρια πράγματα με χείριστο σέρβις σε τσουχτερές τιμές. Επειδή πηγαίνω καμιά δεκαριά χρόνια τώρα κι έχω δει τα περισσότερα; μέρη της, πλέον το πιστεύω ότι είναι υπερεκτιμημένη.

Καλώς σας βρήκα δείμο μου!

@ the torch: Ατελείωτα, όπως κι όσα βλέπει το μάτι και καταλαβαίνει η ψυχή... Καλημέρα!

@ πυγμαλίων: Λατρεύω που σκέφτεσαι γύρω από τοσα πράγματα και από ό,τι φαίνεται σύντομα θα μας προσφέρεις λαθραίες ματιές στις επιστολές σου. Μισώ κι εγώ ότι διακοπές γιοκ.

@ zaphod: Κι εγώ τις μισώ. Λατρεύω όμως το γέλιο που σκορπάω όταν παίζω! Και την ταλαιπωρία του εκάστοτε συμπαίκτη μου ο οποίος για να αποφυγει τον φόνο το ρίχνει στην τρελλή για να αντέξει! Φιλιά!

@ fuzzy burlesque: Με χίλια μαζί σου! Εγώ στα μουλωχτά -γιατί κανονικά δεν θα έπρεπε να διαβάζω άλλα βιβλία παρ' εκτός για τις εργασίες- ξαναδιάβασα τον Πύργο του Κάφκα που λατρεύω και την ιστορία του 1821 του Σκαρίμπα. Το δεύτερο, ως κάτι που δεν είχα ξαναβρεί πριν, στο συστήνω όχι απλά ανεπιφύλακτα... Να φανταστείς στην παραλία ξεχνιόμουν και κάθε τόσο αναφωνούσα " Έτσι ρε!!! Πέστα ρε πούστη μου!!!!!!" Άσε, σκηνές απείρου νεοελληνικού κάλλους!!! Φιλιά και καλημέρες!

Pan said...

Τα λόγια σου αγαπητή μου, τα λόγια σου!

Unknown said...

Η πρωτη λίστα χρωστάει την ύπαρξή της στην δεύτερη..
Γεια χαρά!!!

sitofkris said...

Είναι δυνατόν να λένε από Αύγουστο και πέρα καλό χεiμώνα;Το φθινόπωρο;Να μην είναι καλό;
Άντε καλό φθινόπωρο να 'χουμε και από τέλη Νοεμβρίου βλέπουμε και για τον χειμώνα.

Anonymous said...

Καλώς επιστρέψαμε και καλή χρονιά (δε με βάρεσε η ζέστη, αφού ουσιαστικά τώρα ξεκινάει η χρονιά).

Μπορώ να σκοτώσω άνθρωπο που θα μου ευχηθεί "καλό χειμώνα" αυγουστιάτικα.

fuzzy burlesque said...

εννοεις το 1821/αληθεια ή 1821/αριστοκρατια;

industrialdaisies said...

@ pan: Scripta manent, ε; Ευτυχώς. Καλή εβδομάδα!

@ narita: Και τούμπαλιν... Ποτέ δεν κατάλαβα αν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη εξαιτίας της μελαγχολίας ή αν η δεύτερη είναι αποτέλεσμα της πρώτης... Φιλιά!

@ sitofkris: Έχεις δει εσύ φθινόπωρο στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια; Λογικό είναι. Σε λίγα χρόνια δεν θα λέμε "καλό κάτι". Μόνο το κακό ψυχρό κι άνάποδό μας κλίμα... Καλησπέρα!

@ nefelikas: Όπου να' ναι αγοράζω καινούρια μολύβια - είναι η αδυναμία μου. Όποιος σου το ευχηθεί να περιλουστεί με παγωμένο νερό πάραυτα.

@ fuzzy burlesque: Χμμμ. Λες αν δεν σου απαντήσω καθόλου να σου εξάψω το ενδιαφέρον και να το ψάξεις...; Για να δούμε... Καλησπέρα!

industrialdaisies said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

Λατρευτή, μα μεγάλη λίστα, τη μίσησα

katerina said...

Μπράβο για το blog... Καλή σου μέρα!!

Φράνσις said...

καλωσήρθες μικρη μου! Ε΅χω ψύξη, δεν πηγα πουθενα, είμαι χαλια, σωματικά.Ψυχικα ενμας ήλιος φωτισε, και διαρκεί.... σε φιλώ.

industrialdaisies said...

@ felmai: Ναι, είναι αλήθεια. Μισώ να λατρεύω τα μεγάλα κείμενα και μισώ να λατρεύω την λακωνικότητα... Καλωσήρθες!

@ river: Σε ευχαριστώ πολύ! Καλημέρα και καλωσήρθες!

@ auburn kate: Ελπίζω ο ήλιος να θερμάνει λίγο το σώμα και την ψυχή σου που κρύωσε αυτό το καλοκαίρι μακριά από διακοπές... Καλημέρα! :)

ANemos said...

Ζηλεύω όσους κάνουν λίστες και μάλιστα τόσο καλά όσο εσύ!

Кроткая said...

Μαργαριτ, αυτο θα μπει στη bloggoθηκη μου, στο λέω.
συμφωνώ με όλα -κυριως δε με την Κεφαλλονιά, χεχε...- και δυστυχώς με το update.

θα λέβεις μέηλ!