Tuesday 11 September 2007

Έναρξις σχολικού έτους

Ξυπνάς, είναι νωρίς ακόμη, η ανάσα λαχανιασμένη. Όχι, το τέρας δεν αναπνέει δίπλα σου. Αναπνέει μέσα σου κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια. Αν τα κλείσεις πάλι θα ξυπνήσει, θα έρθει να στοιχειώσει ό, τι έλπιζες να συναντήσεις στα σκοτάδια. Κουβαλάει εγκαύματα και σε κοιτάζει μέσα από τις γάζες με τις σάρκες του να λιώνουν και να στάζουν πάνω σου καυτό δέρμα. Πρέπει να ξυπνήσεις αλλιώς σε λίγο θα βρεθείς να χορεύεις με ένα τέρας σ' ένα ξύλινο σπίτι πνιγμένο στα χορτάρια.

Φοράω την μπλούζα μου, το σπίτι είναι πάντα κρύο όταν δραπετεύεις από εφιάλτες. Το σπίτι είναι πάντα κρύο όταν είναι πρωί και τον καφέ τον μοιράζεσαι με το γυάλινο γραφείο. Απόφαση: σήμερα θα φάω πρωινό. Σήμερα θα φάω πρωινό χαζεύοντας. On. Σε πέντε μέρες έχουμε εκλογές, περίεργα πλήθη ανεμίζουν σημαίες μιας πατρίδας άγνωστης, στην Ηλεία ακόμη μετρούν, μήκος επί πλάτος, απουσίες σπιτιών, απουσίες ανθρώπων, απουσία χρώματος, μυρωδιά καμένου ζώου, μπουκάλια νερό, κερασιά, ένας δήμαρχος έβαλε φωτιά σε ό,τι τον έκανε ένοχο, ποιος δεν βάζει φωτιά σε ό,τι τον καίει;

Κι εγώ, αποσβολωμένη στα μαξιλάρια μου που μυρίζουν καπνό το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι πως σήμερα ο μήνας έχει έντεκα. Είναι έντεκα Σεπτεμβρίου και η μαμά θα με ξυπνήσει να πάω σχολείο. Θα πλησιάσει τα χείλη της στο αυτί μου, θα χαϊδέψει το κεφάλι μου και θα σιγοτραγουδήσει εκείνη την αστεία μελωδία που έχει φτιάξει μόνη της χρόνια τώρα: “Σήμερα παιδιά αρχίζει το σχολείο, σήμερα παιδιά το νηπιαγωγείο!”... Θα σηκωθώ μουρμουρίζοντας, θα βγάλει καινούριες ξυλομπογιές από ένα χάρτινο πολύχρωμο περιτύλιγμα, θα μου φτιάξει γάλα και δυο φέτες ψωμί με μέλι, θα μου δέσει τα κορδόνια από τα καινούρια μου παπούτσια, θα με αγκαλιάσει κι εγώ θα χαθώ στο άρωμά της, θα μου ανακατέψει τις μπούκλες μου και θα φύγει. Θα πάρω τον δρόμο με τις πορτοκαλιές, θα φτάσω σε μια αυλή σχολείου κι όλοι μου οι φίλοι θα είναι εκεί, η Στέλλα δεν θα έχει πεθάνει, η δασκάλα μας θα χαμογελάει όλη μέρα και θα μας ρωτάει πώς περάσαμε, η μυρωδιά από τα καινούρια μου βιβλία θα είναι ό,τι ωραιότερο μύρισα τον τελευταίο καιρό, θα προλάβω το καλύτερο θρανίο στην τάξη, στο διάλειμμα θα φάω κουλούρι με σουσάμι και θα παίξω μπάσκετ...

Σήμερα είναι έντεκα Σεπτεμβρίου, κι εγώ κάθομαι στο κρύο μου γραφείο, ο καφές κρυώνει, ο καπνός μου τελειώνει και τίποτα δεν αρχίζει. Πώς ξέρεις αν έχεις φτάσει το σημείο που όλα συνεχίζουν; Που τίποτα δεν αρχίζει; Πιάνω την μαριονέτα μου και κουνάω νευρικά τα σχοινιά της, γράφει σε έναν μεταλλικό κρύο υπολογιστή εργασίες βγαλμένες από άνευρες χημικές ενώσεις. Νυστάζω, φοβάμαι, πλήττω, ονειρεύομαι. Δεν γυρίζω πίσω σε αυτά τα σεντόνια, εκεί με περιμένουν τέρατα και κυνηγητό και θάνατος και κλάμα. Πόσες σκέψεις επιτρέπεται ο άνθρωπος να κάνει κάθε μέρα; Πόσα συναισθήματα να νιώθει; Εγώ που προσπαθώ να μην νιώθω τι είμαι; Αν νιώσω θα βγω να πιω εκείνον τον καφέ που θέλω καιρό. Θα κάνω εκείνη την αποτρίχωση και το βράδυ θα φορέσω την φούστα μου την μαύρη. Θα πάω σινεμά, να προλάβω τα θερινά, όλες οι ταινίες είναι πιο όμορφες πασπαλισμένες με μπύρα κι αστέρια. Θα τελειώσω βιβλία που βρήκαν πρόωρα την θέση τους στο ράφι της βιβλιοθήκης. Θα φτιάξω εκείνη την τούρτα που σου χρωστάω βδομάδες τώρα. Θα νιώσω τύψεις που σε έναν κόσμο τόσο σκληρό, τόσο εγωιστικό, τόσο παράλογο, τόσο γρήγορο εγώ σταμάτησα μία στιγμή για να προσέξω εμένα -μόνο εμένα και κανέναν άλλον, ο κόσμος μου έγινα εγώ.

Όχι, δεν επιτρέπεται να νιώσω. Θα φτιάξω καινούριο καφέ, θα κάτσω ήσυχα ήσυχα στο γραφείο μου, θα ανοίξω τα βιβλία μου, θα ανεβάσω τα πόδια μου στην καρέκλα και θα παλέψω με νύχια και με δόντια να φέρω το μυαλό μου εδώ. Θα το μαζέψω, κομμάτι κομμάτι, θα φτιάξω ένα παζλ και το βράδυ θα το διαλύσω ξανά, θα συρθώ μέχρι το κρεβάτι που τρίζει, θα γλιστρήσω στα σεντόνια και ξέρω πως, απρόσκλητοι πάλι, θα μου κάνουν παρέα οι εφιάλτες. Μαμά, οι εφιάλτες κοιμούνται την ημέρα ή την νύχτα;

35 comments:

Φράνσις said...

Γλυκο μου μαργαριτουλι, να σου πω εγώ μία ιστορία για τους εφιαλτες; Οι εφιαλτες λοιπόν δεν κοιμούνται ποτέ.Αυτή είναι η μοιρα τους, αν κοιμηθουν αθ χασουν το σκοπο τους που είναι να μας κανουν τη ζωή κόλαση.Εμεις θα τους κοιμισουμε όμως, μαρτυς μου η βασίλισσα των ξωτικών που θα σου δώσει εκεινο το φωτεινό αστέρι, το πιο φωτεινο απ΄όλα, κι οταν ξαναεμφανσιτέι ο κωλοεφιάλτης, θα του το βαλεις μεσα στη μούρη του(που δεν έχει) και θα λουφαξει.Και το ξωτικο θα σου πει κι ενα μυστικο: οταν φοβασαι και κλαις και δεν μπορεις να κανεις τη μαριονέτα σου να κουνηθεί, να τη λες παραμύθια, τ πιο ομορφφα που εχεις διαβασει, κι αυτη αναζωογονημένη θα πα΄ρει μπρος.(Σιχαινομαι το σχολείο, τη σχολικη χρονιά, περασα εφιαλτικα σχολικα χρόνια, είχα πανηλίθιους δασκαλους που μ έκαναν και μισησα τη λογοτεχνία.Ευτυχώς 3 νεράιδες που βρεθηκαν στο δρόμο μου, του φροντιστηρίου για τη Δέσμη,μου εκαναν το περιφημο και αλάνθαστο κλικ, και σώθηκε το μυαλό μου.Και η Λογοτεχνία απ΄το μίσος.Τωρ το ξωτικο θα σου στειλει δωρακι, να εμπνευστει η μελετηρή σου διαθεση, ε;τωρα, ε΄ρχεται.) φιλι.

Σπύρος Σεραφείμ said...

άσε τους εφιάλτες να κοιμούνται όπου θέλουν. Εσύ έχεις δουλειά: Να τα φτιάξεις όλα, κομμάτι-κομμάτι, από την αρχή...

Zaphod said...

Πολύ όμορφο.... η ζωή είναι πιο περίεργη από όνειρα και εφιάλτες. Την καλημέρα μου :-)


love&kisses

Υ.Γ.
Πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις Μπράντμπερι!

2Σx2 said...

...κι ύστερα πήγα σε ένα τεράστιο κτίριο και έπρεπε να μπω σε μια μικρή αίθουσα στο ισόγειο που έγραφε απ' έξω "Νηπιαγωγείο". Και φοβήθηκα και ήθελα να φύγω, να πάω σπίτι μου. Μία κυρία που την έλεγαν δασκάλα με πλησίασε, μου χάρισε ένα ψαλίδι και δύο στυλό και έμεινα...

Και σήμερα ο ανιψιός μου, μου χτύπησε την πόρτα με την τσάντα του Spiderman. Πήγαινε στο σχολείο, στην πρώτη δημοτικού, ήταν χαρούμενος. Και είδα λίγη από τη διαδοχή των εποχών μου να με κρυφοκοιτά από τις σκάλες. Με ξύπνησε, τον χαιρέτησα και ύστερα επέστρεψα για λίγο ακόμα στο κρεβάτι - μάντεψε με ποιους ξάπλωσα μαζί, τους εφιάλτες της μέρας.

Σηκώθηκα, έκανα καφέ και είπα να πάρω τα βιβλία μου και να ενώσω τα κομμάτια του μυαλού μου, να κάνω το σωστό.

Καλημέρα όλοι!

Anonymous said...

Σα να ταν πολύ παλια, θυμάμαι ότι ήταν ο εφιάλτης μου να σηκωθώ να πάρω την ΄τσάντα μου καινα μπω για έξι ώρες σε ένα σχολείο. Σήμερα, χρόνια μετά, το νοσταλγώ. κι έτσι που ήρθαν τα πράγματα στη ζωή, καλύτερα αυτό παρά το τώρα μας...Άλλοι οι εφιάλτες τώρα, σοβαροί και αληθινοί.Υπέροχο κείμενο.

Anonymous said...

Τί τρυφερό κειμενο ! Ναι, σε πεντε μερες εχουμε εκλογές. Κοιτα όμως να φχαριστηθείς τον καφέ σου, κοιτα να κλεισεις τ αυτιά σου στα πλήθη που φωνασκούν. Δεν ξέρουν γιατί φωνασκουν
ριτς

Μαρω_Κ said...

Καλησπέρα.
Οταν πήγαινα εγω σχολείο, η πρώτη μέρα ήταν η επόμενη του Σαυρού, δηλαδή στις 15.
Κι εγώ κλώτσαγα τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη να περάσουν γιατί είχα βαρεθεί να κάθομαι και να μην μιλάω σε κανέναν μέσα στο σπίτι.
Τώρα με τις 15 μέρες μόνο διακοπές κι αυτές κρεμασμένες από ένα κινητό, νοσταλγώ την βαρεμάρα εκείνων των εποχών.

Anonymous said...

Δυστυχώς οι εφιαλτες δεν κοιμουνται ποτε...

Την επομενη φορα που θα ερθει ο κακος εφιαλτης τραγουδησε του...

"...I don't want to talk about it, how you broke my heart.
If I stay here just a little bit longer,
If I stay here, won't you listen to my heart...?"

...μπορει και να σ'ακουσει...

Unknown said...

Απίστευτο ποστ, τα πήρες όλα σβάρνα..

Πόσους εφιάλτες να κοιμίσω για να δεις την ευτυχία στον ύπνο σου;

Baby Lemonade said...

Οι εφιάλτες δεν κοιμούνται ποτέ. Κι είναι τόσο πολλοί για να συμπληρώσει η ζωή την αληθινή της ουσία. Κράτα την ψυχή σου ανέπαφη και γίνε η εικονογράφος του αύριο.

Υπέροχο blog... Καλώς σε βρήκα.

Pan said...

Δεν κοιμούνται. Καθόλου.
Την ημέρα, μάλιστα, στέκονται ενσαρκωμένοι μπροστά σου.

Archimidis P. said...

Στο γνωστό κι απαράμιλλο στιλ σου...:)

industrialdaisies said...

@ auburn kate: Μάλλον οι εφιάλτες είναι η τιμωρία μου που ποτέ δεν μου άρεσαν τα παραμύθια. Τα σιχαινόμουν μικρή. Και δεν νομίζω πως θα κοτέψω τώρα μπροστά στους εφιάλτες. Θάνατος στα παραμύθια! :p

@ σπύρος σεραφείμ: Σπύρο μου, ναι, αυτό είναι μια αισιόδοξη σκέψη. Κομμάτι κομμάτι από την αρχή. Για να έρθει αυτή βέβαια προϋποτίθεται ένα τέλος... Καλησπέρα! :)

@ zaphod: Πράγματι, αυτό εννοούσα. Μερικές φορές η πραγματικότητα είναι πολύ επιβλητική κι εσύ νιώθεις τόσο αδύναμος, κι ας είναι πράγματα που ξέρεις ότι δεν είναι τόσο τρομακτικά κατά βάθος... Όσο για τον Μπράντμπερι δεν το έχω ξεχάσει. Σε λίγο καιρό θα έχω πιστεύω τον χρόνο να το ψάξω και να διαβάσω. Φιλιά!

@ 2σχ2: Μόνο αγωνιστικούς χαιρετισμούς μπορώ να στείλω... :)

@ lifewhispers: Εγώ μέχρι το γυμνάσιο περνούσα φίνα στο σχολείο, πάντα περίμενα με ανυπομονησία να ξεκινήσει. Μετά πλάκωσαν τα δύσκολα, η αντίδραση, οι επαναστατικές ιδέες, η απομόνωση κι όλα αυτά τα καταπληκτικά που μπορούν να συμβαίνουν σε κάποιον στην ηλικία των 13 κι έπειτα...

Αλλά για τους εφιάλτες του Μορφέα δεν ξέρω τι να πω... Καθημερινοί θαμώνες στο κρεβάτι μου εδώ και χρόνια, παραείναι τρομακτικό και παραείναι αληθινό... Καλησπέρα!

@ ριτς: Σε αυτά τα πλήθη κωφεύω ούτως ή άλλως, το αναθεματισμένο το on σήμερα το πρωί τα έκανε να εισβάλουν στο σαλόνι μου... Είναι πολύ περίεργο συναίσθημα, μία ολόκληρη πραγματικότητα να νιώθεις ότι κινείται ερήμην σου και παράλληλα με την δική σου τροχιά εντός των τοίχων... Κι ευχαριστώ για την ευχή και τα καλά σου λόγια, παλεύω να μάθω να “οργανώνω” τον χρόνο μου καλύτερα! Καλωσήρθες! :)

@ μάρω κ.: Αααααχ, Μάρω μου, η υπερδιεγερτική βαρεμάρα των ημερών πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς... Εκείνες οι δέκα ημέρες που γύριζες από διακοπές και νευρίαζες που δεν άρχιζε αύριο το ρημάδι -πριν προλάβεις να στενοχωρηθείς που οι διακοπές τέλειωσαν... Κι εμένα μου λείπουν, κι ας μην περνάω διακοπές παρέα με κινητό. Καλό βραδάκι! :)

@ θεραπευτής: Θεραπευτά μου, από εσένα περίμενα επιστημονική προσέγγιση του θέματος -να μην πω φροϋδική! :pppp

Και enough με την απαισιοδοξία, κάποτε πρέπει να κοιμούνται κι αυτοί οι διάολοι! Έχω δοκιμάσει τα πάντα. Η μόνη φορά που κατάφερα να απαλλαγώ από εφιάλτη -επαναλαμβανόμενο κιόλας- ήταν όταν μετά από πολύ ψάξιμο και βουτιές στα ενδότερα ανακάλυψα την πηγή του. Και το ξεπέρασα. Ε, μετά από αυτό με ξεπέρασε κι αυτός... Καλησπέρα!

@ narita: Καλέ μου, και μόνο από την γλυκύτητα του σχολίου σου νιώθω ήδη καλύτερα... Σε ευχαριστώ πολύ πολύ! Φιλί!

@ baby lemonade: Μικρή μου, καλωσήρθες! Και κοκκινίζοντας σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. Καλησπέρα!

@ pan: Να σου πω, δεν θα με στείλεις εσύ να φουντάρω από τα εικοσιτέσσερά μου! Μπορεί στον ύπνο να ηττώμαι κατά κράτος αλλά στον ξύπνιο το παλεύω με νύχια και με δόντια! Για κάθε ζωντανό εφιάλτη έχω κι από έναν Δον Κιχώτη -κι ο δεύτερος είναι πολύ ελπιδοφόρος... ;)

@ archimidis p.: Ω, ναι, δυστυχώς αποτέλεσμα αγχωτικής και απαισιόδοξης διάθεσης... Δεν πειράζει, όμως, ένα “φου!” όλοι οι φίλοι μαζί και πάνε στον αγύριστο -τουλάχιστον οι εφιάλτες του ξύπνιου... Φιλιά! :)

Кроткая said...

Μαργαρίτ, αυτό είναι το πιο υπέροχο tribute που έχω δει!

Και το σχόλιο του Σπύρου είναι η καλύτερη απάντηση που θα μπορούσες να λάβεις.

ωδή στη χαμένη αθωότητα. δεν θα ξαναβρείς την αθωότητα, αλλά ίσως να αποκαταστήσεις κάτι που να της μοιάζει λίγο.

Anonymous said...

Μα βασικα κατι τετοιο εννοουσα κι εγω, απλα εκατσε τραγουδακι λιγο ψυχοπονιαρικο και δικαιως παρεξηγηθην.

Περι των φρουδικών (ναι! χωρις ¨) επεκτασεων θα σου δηλωσω πως δεν εμπιστευομαι ονειροκριτες (ασχετο!).

Διοτι φρουδες οι ελπιδες σου αγαπητη! (και παλι χωρις ¨, ορθως τουτη τη φορα!). Τα παραμυθια δεν θα πεθανουν ποτε!

Παντως η τακτικη που σου προτεινα ("πιανω τον εφιαλτη, του λεω δυο κουβεντες, χεζεται πανω του, φευγει...") μοιαζει λιγο με τη δικη σου προσεγγιση. Απλα μαλλον διαφωνουμε στη μουσικη επενδυση!

Την αλλη φορα τραγουδα το "Angel of death
Monarch to the kingdom of the dead
Infamous butcher.. κτλ κτλ.")

Οπως καταλαβες εχω διαβασμα και ακολουθω την τακτικη "πρεπει να γραψω το σχολιο, δεν παιρνει αναβολη"...

Καλο βραδυ λοιπον!

kanataki said...

κάτι τέτοια ποστ με ταλέντο είναι που με κάνουν να θέλω να κλείσω το δικό μου


υγ γαμώτη μου

kanataki said...

άσε που η δικιά μου μαμά μου τραγουδούσε "ξύπνα αγάπη μου,η νύχτα πέρασε τ αστέρια χάθηκαν" και μέσα στο μαμχμουρλίκι ένιωθα ότι θα πάθω υστερική κρίση
υγ εξου και τα ενήλικα νεύρα

νατασσΆκι said...

μαργαριτούλα μου,
πειράζει να "δανειστώ" την απάντηση της τσαπερδόνας και του Σπύρου;;;

Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι καλύτερο!!!!!

Καλημέρα
:))))

anyone said...

''Θα νιώσω τύψεις που σε έναν κόσμο τόσο σκληρό, τόσο εγωιστικό, τόσο παράλογο, τόσο γρήγορο εγώ σταμάτησα μία στιγμή για να προσέξω εμένα -μόνο εμένα και κανέναν άλλον, ο κόσμος μου έγινα εγώ.''

.....εγώ που δεν νιώθω τύψεις πια;;
....να τα ρίξω στον κόσμο μου ή στον εαυτό μου;

ladybug said...

Πάντα υπάρχουν λόγοι για να συνεχίσεις.
Σε φιλώ.

stefanos said...

ωραίο κείμενο θηρίο

εκείνο το
"η Στέλλα δεν θα έχει πεθάνει"
με έστειλε αδιάβαστο

το μόνο φάρμακο για εφιάλτες που ξέρω είναι η παλιά καλή συνταγή μιάς ζεστής αγκαλιάς.

καλούς ύπνους

stefanos said...

μιά αγκαλίτσα για 'σένα που ξεκινάς

καλώς ήρθες στη ζωή

:-)

όλα θα πάνε καλά
θα δεις

patsiouri said...

Ωστε δέν είμαι η μόνη που εύχομαι να ζούσε κάποια Στέλλα...
Κοίτα να δείς...
Τη δική μας τη χάσαμε 11 Οκτώβρη...

Anonymous said...

Σου πάνε οι αναμνήσεις ντυμένες με μπλε ποδιά. Σου πάνε πολύ.

Όσο για τους εφιάλτες, η τρομερή αλήθεια είναι ότι η Μαμά δεν μπορεί να τους διώξει μόνη της. Θα χρειαστεί την βοήθειά μας. Του καθενός από μας.

Φιλιά.

elafini said...

πριν μερικά χρόνια έβλεπα έναν παρόμοιο εφιάλτη..για βδομάδες...η τοποθεσία και τα πρόσωπα άλλαζαν, αλλά το τέλος ίδιο...θάνατος...βίαιος...τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να αντιδράσω και με θυμάμαι να ξυπνάω κομμάτια...ώσπου "ξύπνησα", οργανώθηκα, κατέστρωσα σχέδια...ήξερα πως οι αγκαλιές είναι προσωρινές και πως αν δεν το πάλευα οι εφιάλτες θα συνέχιζαν να με επισκέπτονται..το αποτέλεσμα παρέμενε το ίδιο με τη διαφορά πως το πάλευα...ώσπου στο τέλος νίκησα...και δεν έχει σημασία αν ήμουν κοιμισμένη ή ξύπνια...έχει διαφορά?

φιλιά μαργαρίτα μου...

s_k said...

η μνημη μου επελεξε να μη θυμαται σχεδον τιποτα απο τα μαθητικα χρονια.ευτυχως.το σχολειο ξερει πολυ καλα πως να κανει τα παιδια δυστυχισμενα.ειναι 2007.ευτυχως για μενα.

Αρης Δαβαράκης said...

Ελπίζω κορίτσι μου να κάνεις επίδειξη λογοτεχνικής δεινότητας μ΄αυτά που γράφεις και να μην τα νοιώθεις, να μην τα ζείς, να μην τα εννοείς. Αν όμως δεν είναι έτσι και προσπαθείς να μας μιλήσεις, να μας πείς οτι τραβάς ένα πολύ βαρύ καρότσι και οτι έχεις κουραστεί, αν αλήθεια νοιώθεις έτσι όπως γράφεις σ΄αυτό το πόστ, τότε κάτι πρέπει να κάνεις. Θάλεγα να κάνουμε, αλλά δεν έχω τέτοιο θάρρος. Κάτι πρέπει να κάνεις και πρέπει να είναι για σένα, για το μέσα σου, ν΄ανοίξεις την καρδιά σου στα δύο ξαπλωμένη στο κρεββάτι και να της χύσεις μέσα μέλι και γάλα, να γλυκάνεις, να μαλακώσεις. Δεν έχω πρόσβαση στην ιδιωτική σου ζωή, αλλά έτσι όπως γράφεις είναι σαν να μην υπάρχει. Γιατί; Δεν υπάρχουν άλυτα προβλήματα, πίστεψέ με, υπάρχουν λύσεις για όλα, μα για όλα. Αρκεί να πείς "θέλω" και όλη η εικόνα θ΄αλλάξει. Απο το πόστ αυτό που διάβασα το συγκεκριμένο και μη έχοντας την δυνατότητα να σε πάρω τηλέφωνο, ανεπιφύλακτα σου προτείνω να μιλήσεις με έναν γιατρό γι΄αυτούς τους εφιάλτες που αν είναι το 10% αυτού που περιγράφεις θέλουν αντιμετώπιση.
Μην αφήνεις τον εαυτό σου στα χέρια τού μαύρου και του σκοτεινού. Υπάρχουν άγγελοι, υπάρχουνε και οι αντίπαλοί τους. Οι κακές σκέψεις, ο αρνητισμός, αυτό το "δεν θέλω να γίνω καλά", είναι μεγάλη παγίδα. Η χειρότερη. Διώξε τις κακές σκέψεις ενεργοποιώντας οτι καλύτερο κρύβεις μέσα σου, την αγάπη σου, τίς αναμνήσεις σου, το μέλλον σου όπως θα μπορούσες να το φτιάξεις, τα όνειρά σου. Η Στέλλα δεν πέθανε, έφυγε, κάνει τη διαδρομή της. Ασε τη Στέλλα εκεί που είναι, αν ήταν έτσι εγω θα έπρεπε να ζώ αποκλειστικά με νεκρούς. Τούς αγαπώ τούς νεκρούς μου αλλά οι ζωντανοί είναι οι φίλοι και συναγωνιστές μου, οι συνάνθρωποί μου με τους οποίους μοιράζομαι πράγματα, θυμώνω, απογοητευόμαι, ξαναχαίρομαι και πάει λέγοντας. Μη κάθεσαι και επιτρέπεις σε τέτοιου είδους σκέψεις σαν αυτές που πλυμμηρίζουνε το πόστ σου να μπάινουν στο κεφάλι σου. Είναι μεγάλη και άδικη ήττα να τις υποδέχεσαι αυτές τις άθλιες σκέψεις. Να τούς κάνεις πόρτα. Ξέρω εγω απο πόρτα, έκανα καλή πόρτα στο "Εργοστάσιο" και στο "Αεροδρόμιο" και ξέρω να διώχνω τη γκρίνια και τίς κατεβασμένες μούρες. Ακουσέ με. Χαμογέλασε. Τώρα. Χαμογέλα για μένα και για τίς μαλακίες που λέω 54 χρονών άνθρωπος! Χαμογέλα που πιστεύω στον Αυτόνομο και τον Κορνήλιο! Χαμογέλα και όταν θα πέσεις για ύπνο θυμίσου το άρωμα της μάννας σου και ολες τις ομορφιές που έχεις δεί στη ζωή σου, όλα τα υπέροχα συναισθήματα που έχεις νοιώσει. Και μη μου πείς οτι δεν έχεις νοιώσει γιατί δεν θάσουνα industrial daisy, τόσο ξεχωριστή και τόσο ευαίσθητη. Μη σε νοιάζει τίποτα. Η αγάπη πάντα νικά. Να το θυμάσαι αυτό και κάποια μέρα θα με θυμηθείς και μένα που στόγραφα στο μπλόγκ σου και θα ξαναχαμογελάσεις και εγω μπορεί να μη ζώ, το χαμόγελο όμως θα το εισπράξω! Κοιμήσου καλά σε παρακαλώ και ξύπνα με βλέμμα έτοιμο να δεί την ομορφιά, όχι να κολλήσει στην (απίστευτα ισχυρή καμμιά φορα είναι αλήθεια) ασχήμια. Στο ξαναλέω και το υπογράφω φαρδειά-πλατειά : Η αγάπη ΠΑΝΤΑ νικά.
Καλό μας ξημέρωμα!

tzotza said...

diasy μου γλυκο..
οι εφιαλτες ειναι παντου παρων..μας περιμενουνε να κανουνε την εμφανηση τους..ΜΗ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙΣ!!
αφησε τους εκει να περιμενουνε..το παζλ ειναι πολυ πιο ενδιαφερον..ας μας μπεδευει και δυσκολευει πολλες φορες..
και να πινεις τον καφε σου ζεστο και να το χαιρεσαι!!ειναι μια απλη απολαυση για να ξεκινησει η μερα σου θετικα και ας φαινεται ασημαντο!!!

φιλια φιλεναδα μου!!!

industrialdaisies said...

@ krotkaya: Κροτάκι, μερικές φορές την ψάχνω την αθωότητα, αναρωτιέμαι αν γίνεται ποτέ να σταματήσεις να την αναζητάς. Όμως, μετά ανασκουμπώνομαι, πατάω εδώ και τώρα και σκέφτομαι αυτά που θέλω να έρθουν. Ξέρεις, θέλω να πιστεύω ότι δεν ανταλλάσσουμε την αθωότητά μας για το τίποτε. Κάπου πάμε, κάτι αξίζει σε αυτά που αφήνουμε πίσω... Καλημέρα!

@ θεραπευτής: Αρκεί να μην χρειαστεί να τραγουδήσω το “Nightmare”! :p Καλέ μου, εφτά τραγούδια θα τους πω κι αν δεν λακίσουν θα γίνει μακελειό! Το playlist θα το βγάλω όταν ξεγνοιάσω κι εγώ από τις εργασίες! Λυγμ!

@ tsaperdona: Αχαχαχαχαχα, τσαπερδόνα μου, με έκανες και γέλασα!!! Καλέ μην το κλείσεις, κάπου πρέπει να πηγαίνουμε να διαβάζουμε όταν η πίκρα κι η πραγματικότητα μας πέφτουν βαριές και θέλουμε να μας ανασηκώσει λίγο ένα συννεφάκι άσπρο και αφράτο...

Όσο για τα νεύρα σου... Χμμμμ, τα κατανοώ με τέτοιο εγερτήριο. Αν και χειρότερο από της κατασκήνωσης -Πάριος “Καλημέρα, τι κάνεις” και να το παίζουν ολόκληρο το γαμίδι- δεν μου φαίνεται αυτό της μαμάς σου!

Καλημέρα! :)

@ γλυκοπατατονατασσάκι: Καλέ τι να πειράζει; Εδώ ο ίδιος μου ο εαυτός δανείζεται κάθε βράδυ τα ίδια “βρώμικα” όπλα εναντίον μου! Καλημέρα όοοοοοοοολη μέρα Νατασσάκι! :)

@ anyone: Πουθενά καλέ μου. Ο καθένας έχει τις τύψεις που του ταιριάζουν. Καλημέρα!

@ ladybug: Το ξέρω πασχαλίτσα. Μάλλον κρίση απαισιοδοξίας ήταν. Κάθε ανάσα σε προστάζει για συνέχεια κι αρχή... Φιλί!

@ στέφανος: Μούμπλε, μούμπλε... Χιχι, Στέφανε, μου έδωσες ένα ακόμη πάτημα για να απαιτώ περισσότερες αγκαλιές. Αν και δεν καταδέχομαι. Όποιος θέλει -κι εφόσον θέλω- ας με κάνει! Χιχι, φροντίδα και προδέρμ που λέμε... Καλημέρα! :)

@ patsiouri: Οι συμπτώσεις πολλές. Κοινοί οι τόποι των ανθρώπων. Καλημέρα πατσιουράκι, με τις απώλειές μας πάμε να βρούμε το μέλλον, ε; :)

@ mpampakis: Ζω με τις αναμνήσεις μπαμπάκη, πολλές φορές βουλιάζω σε αυτές και δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Και η μαμά, όντως, δεν μπορεί... Μάλλον εγώ μπορώ -αλλά δεν ξέρω πώς. Καλημέρα!

@ elafini: Αν κάνεις και ιδιαίτερα καταπολέμησης εφιαλτών θα είμαι η συνεπέστερη και καλύτερη μαθήτριά σου! Elafini μου, πάρε ένα φιλί κι ένα “ουάου” που το πάλεψες! Εγώ το παλεύω -κάνω τον ξύπνιο ευτυχισμένο (προσπαθώ δηλαδή)- μπας και μεταναστεύσουν αλλού! Καλημέρα!

@ fuzzy burlesque: Συμφωνώ μαζί σου. Το σχολείο είναι φορέας πολλών κακών -τουλάχιστον όπως είναι δομημένο και στελεχωμένο στις μέρες μας. Μόνο που όσο σε αυτό θα πηγαίνουν παιδάκια -και το υποκοριστικό δεν έχει να κάνει με την ηλικία αλλά με την αγνότητα- θα μπορεί να είναι χώρος θαυμάτων. Να σε δω τι θα λες το 2047... ;) Καλημέρα!

@ άρης δαβαράκης: Άρη, με συγκίνησες, με ταρακούνησες, με ξύπνησες... Ναι, αλήθεια, είναι τρομεροί οι εφιάλτες που βλέπω -και τους βλέπω σχεδόν κάθε βράδυ τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω τι φταίει. Για να ανοιχτώ και λίγο να σου πω πως, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είμαι ευτυχισμένη. Νιώθω δημιουργική, αγαπώ, με αγαπούν, ασχολούμαι όλο και περισσότερο με πράγματα που μου αρέσουν, είμαι υγιής κι εγώ κι αυτοί που αγαπώ... Δεν ξέρω, κάποια ανάποδη στροφή έχει πάρει κάποιο εγκεφαλικό γρανάζι και μου την ξεπληρώνει αυτήν την ευτυχία. Και, παρόλο που είμαι πολύ επιφυλακτική σε ψυχολογία-ψυχανάλυση, μία φορά που ρώτησα και συζήτησα λίγο το συμπέρασμα ήταν πως έχω πολύ ζωηρή φαντασία... Τρέχα γύρευε δηλαδή.

Θέλω να κλείσω όμως αισιόδοξα. Παλιά πίστευα πως δεν υπάρχει τίποτα και σε αυτό το τίποτα η μόνη λύση ήταν ο θάνατος. Τώρα πια πιστεύω πως τίποτα δεν έχει αυτούσια νόημα -έχει ό,τι νόημα του δώσεις εσύ. Η φύση, η δημιουργία, η αγάπη, ο έρωτας... Τόσα πράγματα που σε απομακρύνουν από τον θάνατο ή, μάλλον, σε φέρνουν σε μία γοητευτική επαφή με αυτόν. Πιστεύω στην αγάπη, ζω για να ερωτεύομαι και να παθιάζομαι, κάνω φρικτά λάθη κι επανορθώνω με όλη μου την ψυχή. Ζω για την δημιουργία -απλά μάλλον μένει να συγχρονιστεί κι ο “νυχτερινός” εαυτός μου με αυτό.

Και το πόσο σε ευχαριστώ για τα λόγια σου και το νοιάξιμό σου δεν μπορώ να το εκφράσω με ένα σχόλιο. Απλά ένα “ευχαριστώ” -πολύ μεγάλο- μπορώ από εδώ να σου πω. Και μια καλημέρα -που είναι σήμερα πολύ καλύτερη από εκείνη της Τρίτης που πέρασε... :)

@ tzotza: Φιλενάδα μου, το παζλ μερικές φορές είναι εκνευριστικό -μου' ρχεται να φουντάρω τα κομματάκια στην λεκάνη και να τραβήξω καζανάκι! Ευτυχώς τις τελευταίες ημέρες αρχίζω και το φτιάχνω!

Όσο για τον καφέ... Μιλάς με έναν φοβερό coffee addict, οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην πιω καφέ. Για το έξω μιλούσα -ναι, αυτό έχει φτάσει και σε σημείο να μου λείπει τον τελευταίο καιρό, κι ας μην ήμουν ποτέ του πολύ έξω...

Καλημέρα και ζματς! :)

tolitsa said...

Κλεισε τα ματια και διωξε ολες τις μαυρες φιγουρες που θελουν να σε πνιξουν. Κρατα μονο το αρωμα της μανας σου, ακοιμητο φρουρο στα ονειρα σου.
Προσπαθω επιμονα να θυμηθω την μυρωδια της μανας μου.....
Τιποτα...
Τι τυχερη που εισαι!

industrialdaisies said...

@ tolitsa: Καλή μου, θα δεις, με αφορμή κάτι απλό, κάτι τυχαίο θα σου έρθει. Και θα είναι καθηλωτική αίσθηση...

Έχουν επιστρέψει πολλές μυρωδιές κι αισθήσεις στο σώμα μου με αφορμή κάτι μικρό και τυχαίο... Κι ένιωσα βαθειά συγκλονισμένη.

Καλημέρα!
:)

Τζεφέρης Πέτρος said...

αναγκάστικα να κοιτάξω το προφίλ σου. Ηθελα να δω την ηλικία σου (συγχώρεσέ με για την αδιακρισία :)) ! Το κείμενο εξαιρετικό, δυνατό καθηλωτικό και μαύρο ... σκοτεινό τόσο που αναγκάστικα να δω την ηλικία σου....

Ξέρω! ξέρω καλά ...δεν έχει να κάνει... Μα πίστεψέ με καλή μου, φλερτάρω τα 40 και μα το θεο κανένα λόγο δεν βλέπω ικανό να μαυρίσει τα ονειρα τη ζωη την καθημερινότητα... Εγραψες κάπου (σε διάβασα πολύ προσεκτικά) πως "τίποτα δεν έχει αυτούσια νόημα -έχει ό,τι νόημα του δώσεις εσύ." Ναι ! Ετσι είναι! Τη ζωή μας τη χρωματίζουμε μόνοι μας και της δίνουμε τις σκιές ή το φως που επιλλέγουμε καλή μου. Αλλοτε συνειδητά επιλλέγοντας τα χρώματα , αλλοτε ασυναίσθητα!

Αν αντιλήφθηκα σωστά εισαι χημικός ή κατι τέτοιο και παράλληλα είσαι μάλλον αρνητική στην επιστημη της ψυχολογίας...(ask me..χαχα είναι η φάρα σας τέτοια λολ πίστεψέ με δεν είσαι η μόνη). Οι εφιάλτες ομως είναι ένα ψυχικό καμπανάκι...κάτι όπως ο πόνος που προειδοποιεί για κάτι που είναι ασθενικό. Βρες τη δυναμη να τους διώξεις (συνήθως λενε ότι ειναι στρες , ενοχή ...ομως είναι τόσα πολλά που μπορεί να βασανίζουν μια ψυχή)
Συνάντησε την πηγή τους και ρίξτης φως....πολύ φως ! Στο φως δεν αντέχει κανένας εφιάλτης ...:)

Είσαι νέα...το χεις!! Όλα τα χεις ..και μπορεις να διαλλέξεις τα πιο όμορφα φωτεινά και ροδαλά χρώματα για να φωτίσεις τον πίνακα της ζωης που τωρα ξεκινάς!

πραγματικά με πολλη αγάπη αν και δεν σε γνωριζω όμως...σε διαβάζω

αναπνοή

industrialdaisies said...

@ οικολογούντες: Αναπνοή, λάθος κατάλαβες. Καμία σχέση με θετικές επιστήμες. Με τέχνη ασχολούμαι στις σπουδές μου και με επικοινωνία. Σπουδές που περιλαμβάνουν κι αρκετή δόση ψυχολογίας και ψυχανάλυσης -τόση ώστε να ξέρω πως δεν τους πιστεύω μία για επιστήμονες.

Ξέρω, για τους εφιάλτες έχω κάτσει να το ψάξω. Πολλά μπορεί να φταίνε, το πώς μπορεί να το βρει κάποιος και να το ξεπεράσει είναι το θέμα...

Και σε ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και για το ενδιαφέρον και για την ένεση αισιοδοξίας. Έχω καταλήξει ότι δεν έχει και πολύ σημασία ποια ηλικία φλερτάρεις στα χαρτιά αλλά ποια στο μυαλό -εκεί παίζεται το παιχνίδι!

Να είσαι καλά και να έχεις ένα υπέροχο απόγευμα! :)

Τζεφέρης Πέτρος said...

ουφ ξελάφρωσα τώρα! (για τις θετικές επιστήμες εννοώ ..χαχα)

να σε προσέχεις! :)

[αναπνοή]

Anonymous said...

Αποκωδικοποίηση....: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,....
Σχηματοποίηση λόγου, κοσμογονία, θεογονία,....
URL : www.siopi.gr
Γεια....