Thursday 27 September 2007

Ο Marcel Duchamp και η νεκροφάνεια της Τέχνης

Τον τελευταίο καιρό γράφω σπάνια στο blog μου και έχω πολύ λίγο χρόνο για να επισκεφτώ blogs φίλων. Σκέφτηκα να αναρτήσω ένα κείμενο που θα ανακοινώνει την αποχή μου για ένα διάστημα -μετά, όμως, σκέφτηκα πως μερικές φορές θέλω τόσο πολύ να γράψω και να διαβάσω τις απόψεις σας που θα έλεγα ψέματα αν έγραφα πως για ένα διάστημα θα απουσίαζα παντελώς. Οι προθεσμίες για τις εργασίες που έχω να παραδώσω πλησιάζουν, όσο περνούν οι μέρες πελαγώνω όλο και περισσότερο και συνειδητοποιώ πως να τις κάνω όλες δεν είναι δυνατόν. Τουλάχιστον αυτές που επέλεξα να γράψω τώρα τις γράφω με μεγάλη αγάπη και συγκέντρωση. Πριν από λίγες μέρες τελείωσα μία που ασχολείται με την αναπαράσταση του σώματος στην τέχνη -για τις ανάγκες του μαθήματος ασχοληθήκαμε με την ζωγραφική. Το δικό μου κομμάτι συνίσταται στο να ερευνήσω την αναπαράσταση του σώματος στο Νταντά. Ακολουθεί ένα μικρό (σε σχέση με το σύνολο της εργασίας) απόσπασμα, αυτό που ασχολείται με το Νταντά στη Νέα Υόρκη και, συγκεκριμένα, με τον Duchamp. Σας αφήνω με αυτό για Σαββατοκύριακο γνωρίζοντας πως ενδεχομένως να μην ενδιαφέρει πολλούς από εσάς. Θα με ενδιέφεραν και θα με βοηθούσαν, όμως, οι απόψεις και οι παρατηρήσεις σας.

"(...) Αντίθετα, ο Duchamp δεν διστάζει να τραβήξει στα άκρα την αντίληψη περί θανάτου της τέχνης. Προκλητικός, καινοτόμος και συνεπής προς τις ιδεολογικές του θέσεις, ήδη από το 1912 συγκεντρώνει πάνω του την προσοχή του καλλιτεχνικού χώρου με το έργο του “Nude descending a staircase no.2”. Σε αυτό, μέσω αλληλεπικαλυπτόμενων στρωμάτων της κίνησης ενός σώματος ενώ κατεβαίνει σκάλες, ο Duchamp καταφέρνει να αποδώσει την κίνηση στον ζωγραφικό πίνακα με τρόπο που προσεγγίζει την φουτουριστική (αλλά και την κυβιστική εν μέρει) τεχνοτροπία και τον τρόπο λειτουργίας της χρονοφωτογραφίας. Ο ίδιος μάλιστα παραδέχεται ότι επηρεάστηκε από τον φωτογράφο Etienne-Jules Marey, ο οποίος ασχολήθηκε με την τελευταία.

Από αυτήν την περίοδο ακόμη ο Duchamp ταράζει τα λιμνάζοντα νερά στην τέχνη. Η συναναστροφή του με τον Picabia και τον Ray, από το 1915 κι ύστερα που φτάνει στην Νέα Υόρκη, τον φέρνει σε επαφή με το Νταντά -το οποίο ο Picabia το υποστήριζε θερμά από την πρώτο ξέσπασμά του στη Ζυρίχη, διατηρώντας μάλιστα αλληλογραφία με τον Tzara.

Ο Duchamp στους πυλώνες της ντανταϊστικής σκέψης, δηλαδή τη διακήρυξη για θάνατο της τέχνης και την αναζήτηση της τέχνης στη ζωή και το παιχνίδι, στήνει την δική του εκδοχή Νταντά. Στην καρτεσιανή λογική του “Cogito ergo sum” αντιπαραθέτει το “ξεχείλωμά” της έως την πλήρη ανατροπή της· το ίδιο το “cogito” αμφισβητείται κι άρα κανένα ασφαλές συμπέρασμα δεν μπορεί να εξαχθεί από αυτήν τη διαδικασία. Αφού ούτε αυτό, λοιπόν, παρέχει μία στέρεη και de facto αλήθεια τότε τίποτα δεν ισχύει, τα πάντα είναι μία φάρσα κι άρα μόνο στην τυχαιότητα μπορεί να στηρίζεται κανείς. Στο λογικό lapsus του Descartes ο Duchamp εντοπίζει την αιτία της παρακμής της τέχνης αλλά και όλου του σύγχρονου κόσμου. Πράξεις, ιδεολογίες και τέχνη αποκτούν νόημα βασισμένα σε μία ευάλωτη πεποίθηση πως όλα αυτά υπάρχουν επειδή εμείς το θέλουμε. Στο κενό αυτό της καρτεσιανής θεωρίας ο Duchamp θα σταθεί αμείλικτος· τίποτα δεν υπάρχει, κάθε μικροαστική αντίληψη, και ό, τι τρέφεται από αυτή, πέθανε. Αυτή ακριβώς η θεωρητική τοποθέτηση επιτρέπει στον Duchamp να αντιλαμβάνεται την καλλιτεχνική δημιουργία με διαφορετικό τρόπο από ό,τι οι περισσότεροι καλλιτέχνες, θεωρώντας την, εκ των πραγμάτων, ένα παιχνίδι της τύχης και κάτι το οποίο οφείλουμε να μην παίρνουμε και τόσο στα σοβαρά.

Σύμβολα της αντι-καρτεσιανής λογικής του αποτελούν τα διάσημα “Ready-mades”. Το “Fountain”, το “Porte-bouteilles”, το “Trebuchet”, το “Porte-chapeaux” και το “In advance of the Broken Arm”, όλα έργα της περιόδου 1913-1917, παραμένουν αυτό που ο τίτλος τους δηλώνει. Χρηστικά καθημερινά αντικείμενα, εξορισμένα από την συμμετοχή τους στην καλλιτεχνική δημιουργία, εκτίθενται από τον Duchamp χωρίς την παραμικρή αλλαγή. Η κίνηση αυτή δεν γίνεται για να τα “προβιβάσει” σε τέχνη· ο Duchamp δεν είναι άτεχνος, ούτε αλαζόνας, για να θεωρεί ότι η υπογραφή του μπορεί να αναγάγει οτιδήποτε σε τέχνη. Τα ready-mades του φέρουν την καταγγελία της ελιτίστικης συμπεριφοράς των καλλιτεχνών έναντι των υπολοίπων. Μία ελιτίστικη συμπεριφορά που στηρίζεται στο τίποτα αφού η τέχνη δεν υπάρχει. Κι αφού δεν υπάρχει, τα ready-mades έρχονται να προκαλέσουν έναν ακόμη βαθύτερο προβληματισμό: τι είναι καλαίσθητο και τι όχι;

Ο ίδιος αναφέρει: “(...) Ένα σημείο που θέλω πολύ να τονίσω είναι ότι η επιλογή αυτών των ready-mades δεν υπαγορεύτηκε ποτέ από καμία αισθητική απόλαυση. Η επιλογή βασιζόταν σε μια αντίδραση οπτικής αδιαφορίας με πλήρη απουσία του καλού ή του κακού γούστου... στην πραγματικότητα σε μια πλήρη αναισθησία.” Ο Duchamp, επομένως, δεν σπαταλά τον χρόνο του παλεύοντας να βρει την συνέχεια μετά τον θάνατο της τέχνης, την απάντηση στο τι είναι “ωραίο”· πάνω από όλα τον ενδιαφέρει να καταστήσει σαφές πως η τέχνη πέθανε -και, δευτερευόντως, να απολαύσει ένα καλό γέλιο στην κηδεία της. Όλο το έργο του Duchamp επικεντρώνεται γύρω από τον βασικό άξονα της μη τέχνης. Υιοθετώντας μία καλλιτεχνική συμπεριφορά που ομοιάζει με αντι-τέχνη, αυτή δεν είναι παρά το όχημα για να φτάσει κανείς στο συμπέρασμα -δηλαδή την ανυπαρξία της τέχνης. Εφόσον δεν υπάρχει τέχνη, κατά τον Duchamp, δεν μπορεί να υφίσταται και αντι-τέχνη.

Το 1919 σκαρώνει την διασημότερη, ίσως, φάρσα στην ιστορία της τέχνης ζωγραφίζοντας ένα τσιγκελωτό μουστάκι πάνω σε ένα αντίγραφό της Μόνα Λίζα του Da Vinci και ονομάζοντας το μυστακοφόρο, πλέον, πάλαι ποτέ σύμβολο του γυναικείου μυστηρίου και της αιθέριας γυναικείας παρουσίας “L.H.O.O.Q.” (κάτι που στα γαλλικά διαβάζεται περίπου σαν “Elle a chaud au cul”, δηλαδή “Είναι ξαναμμένη από πίσω”) ειρωνευόμενος έτσι και μία φημολογούμενη ομοφυλοφιλία του Da Vinci (η οποία, κατά την άποψη της γράφουσας, αποτελεί μία προσπάθεια φροϋδικής ερμηνείας του έργου του) . Ξανά εδώ ο Duchamp παραμένει πιστός στα πιστεύω του. Η κίνησή του αυτή δεν υποθάλπει μομφή για το ταλέντο του Da Vinci, ούτε βεβαίως κάποια κλίση προς τις ανδροπρεπείς γυναίκες, παρά είναι άλλη μία πρόκληση που εκτοξεύει στο πρόσωπο των καλλιτεχνών και του κοινού για να τους κάνει να δουν πως δεν υπάρχει τέχνη. Η καταγγελία του συνεχίζεται, φτάνει να καυτηριάσει τους αστούς που μόνο η υπογραφή κάτω από ένα οποιοδήποτε αντικείμενο ή έργο τους αρκεί για να βαφτίσουν κάτι “τέχνη”.

Στα περισσότερα έργα του, όσο και να ψάξει κάποιος, δεν θα συναντήσει την αναπαράσταση του ανθρώπινου σώματος. Σε κάποια, της “προ-νταντά” περιόδου του, η παρουσία του ανθρώπου προδίδεται από τον τίτλο και οι γραμμές του είναι πολύ κοντά στις φουτουριστικές και κυβιστικές αντιλήψεις. Χειρίζεται τις γραμμές και τα σχήματα για να προκαλέσει έντονους σχηματισμούς στον καμβά, δυνατά συναισθήματα στον θεατή και το φως για να υπερτονίσει την κίνηση και το αντικείμενό του που αλλιώς θα κινδύνευε να χαθεί μέσα σε όλη αυτή την ποικιλία σχημάτων. Το ανθρώπινο σώμα εκεί γίνεται ένα σύνολο από γραμμές που συνέχονται άρρηκτα και σε κίνηση -το σώμα δεν είναι ποτέ στατικό ούτε συναισθηματικά φορτισμένο με όλη αυτήν τη λατρεία των προγενέστερων ζωγράφων. Τέτοια έργα του είναι, για παράδειγμα, το “Nu descendant un escalier no.2” ή το “The King and Queen Surrounded by swift Nudes”, και τα δύο ζωγραφισμένα το 1912.

Κατά την περίοδο, όμως, που ο Duchamp γνωρίζει το Νταντά και κάνει παρέα με τους Picabia και Ray το σώμα μοιάζει να αποχωρεί από τα έργα του. Και αυτό είναι λογικό. Ο Duchamp δεν βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο για να κάνει τέχνη. Βρίσκεται εκεί για να την καταγγείλει, να εξωθήσει στα άκρα κάθε “υποστηρικτή” της, να ξεμπροστιάσει μια ολόκληρη αστική αντίληψη απέναντί της. Εξαφανίζει, λοιπόν, το βασικότερο στοιχείο της ανά του αιώνες. Το σώμα. Οι κατασκευές και τα σχέδια του Duchamp δεν είναι το νέο “τροπάριο” στην τέχνη, σε αυτά η ελεγεία στον άνθρωπο κόβεται απότομα. Δεν γίνεται από αντι-ανθρωπιστική (sic!) αντίληψη η κίνηση αυτή. O Duchamp δεν τα έχει βάλει με τον άνθρωπο -ένα τέχνασμα και μία φάρσα είναι αυτό που συμβαίνει στο έργο του με σκοπό να ξεσκεπάσει ένα σάπιο σύστημα. Όταν “εμφανίζει” την Rrose Selavy (ή Rose Selavy), τον ίδιο δηλαδή μεταμορφωμένο σε γυναίκα, καταγγέλλει ένα ολόκληρο δίκτυο διαφήμισης το οποίο κυριαρχεί στην αμερικανική αγορά εκμεταλλευόμενο το “ωραίο”, εκμεταλλευόμενο -ενδεχομένως- πρότυπα ομορφιάς τα οποία έχουν συσταθεί διαμέσου αιώνων καλλιτεχνικής δημιουργίας.

Εξ άλλου, όταν αναφερόμαστε στον Duchamp, βρισκόμαστε στην παρουσία ενός ανθρώπου με τρομακτικές καλλιτεχνικές ικανότητες γεγονός το οποίο αποδεικνύεται από το έργα του όπως το “La Mariee mise a nu par ses celibataires, meme”, πάνω στο οποίο δούλευε για περίπου οχτώ χρόνια (1915-1923). Σε αυτό ο ευφάνταστος συνδυασμός υλικών, η χρήση του τυχαίου και του ελεγχόμενου και η περιπλάνηση στο υποσυνείδητο καταλήγουν σε ένα έργο υψηλής καλλιτεχνικής αισθητικής.

Είναι, επομένως, άδικο να αντιμετωπίσει κάποιος τον Duchamp σαν μη-καλλιτέχνη. Ο ίδιος αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του και των ικανοτήτων του στο να αποδείξει ότι δεν υπάρχει τέχνη την ίδια στιγμή που με κάθε εικαστικό του έργο έκανε τέτοια. Είναι, μάλλον, δικαιότερο να αναγνωρίσουμε σε αυτόν έναν διανοούμενο καλλιτέχνη ο οποίος προσπάθησε να θέσει την τέχνη σε νέα τροχιά -ίσως περιερχόμενος κι ίδιος σε φοβερές αντιφάσεις. Γιατί ως τέτοια μπορεί να εκληφθεί η δημιουργία την ίδια στιγμή που επιδιώκεται η καταστροφή."

19 comments:

Φλύαρος said...

Σου ζητώ προκαταβολικά συγνώμη που δεν θα σου γράψω σχόλιο σχετικά με την εργασία σου. Βρήκα πρόσφατα το blog σου και διάβασα όλα (μα όλα!) τα κείμενα σου. Θέλω να σου ευχηθώ να είσαι πάντα 24 χρονών. Ακόμα και όταν γίνεις γιαγιά με άσπρα μαλλιά και διηγείσαι στα εγγόνια σου για την δική σου γιαγιά την Ασπασία να μείνεις 24 χρονών. Ένα μόνο θέλω να σε παρακαλέσω με το θάρρος της ανωνυμίας: να συνεχίσεις να γράφεις. Όποτε μπορείς, όποτε έχεις διάθεση αλλά να μην σταματήσεις ποτέ να γράφεις. Κι όταν, σε κάποια χρόνια από τώρα, σε μια παρουσίαση βιβλίου σου έρθει ένας περίεργος γέρος και σου ζητήσει να του γράψεις αφιέρωση στο δικό του αντίτυπο, εγώ θα είμαι. Να είσαι καλά κορίτσι μου, σε ευχαριστώ.

Zaphod said...

!!!

Αν και ντανταΐστής, εικονοκλάστης και καταστροφολόγος/καταστροφομανής ιδεολογικά, στην ζωγραφική δεν το έχω ρε γμτ!!

Ρε με τι ασχολείται ο κόσμος!!

Κατά τα άλλα καλογραμμένο και μεστό as usual :-)

love&kisses

tolitsa said...

Καλη δυναμη με τις εργασιες σου!

Anonymous said...

εργασία ψυχολογίας και κουραφέξαλα....

Φράνσις said...

Θα κανω απρέπεια. Κανονικα αθ έπρεπε να γραψω σχόλιο για το ενδιαφέρον ποστ σου για τον Duchamp. Απ΄τον οποιο ξερω μόνο το περίφημο ανδρικο ουρητήριο...Είναι τεχνη αυτο; μαλλον ναι, κατα τη γνωμη μου! Ο,τι σου πυρακτωνει τα ηλεκτρόδια του εγκεφαλου σου είναι αξιοσημείωτο ,ακομη κι αρνητικά.Θ επαλελθω μαργαριτουλα μου μολις το δαιβασω προσεκτικότερα.Αλλο ήθελα ομως να σου γραψω εδώ.Για το προηγούμενο ποστ, δεν αντεξα να δω όλο το video μικρη μου, δεν άντεξα.Είναι ΦΡΙΚΤΟ. Φρικτοτερο ολων. Εβαλα τα κλαματα. Επειδη ειμαι σοκαρισμένη, καλο σημαδι κατα την ταπεινή μου γνωμη, κλεινω με μια ρήση του Μακρυγιάννη: Και είπα οτι το θηριο είναι θηρίο και ο άνθρωπος είναι χειρότερος"....
Αλοιμονο μας μαργαριτουλα μου.Φιλι προς το παρον και να προσεχεις ετσι;

Κωστής Γκορτζής said...

Wikipedia, Marcel Duchamp:

"...The interpretations interested him as creations of their own, and as reflections of the interpreter..."

Και η δική σου 'ερμηνεία' αναδεικνύει τις δικές σου ευαισθησίες στην αναζήτηση των προθέσεων ενός 'παιχνιδιάρη' με το κοινό του καλλιτέχνη.
Από αυτήν την άποψη, η τεχνοτροπία του είχε το επιθυμητό γι αυτόν και αρεστό σε μας αποτέλεσμα... :-)

Φράνσις said...

(2): δεν μ'αρεσει ο Duchamp.Δεν αγγίζουν, συνηθως, καμια χορδή μεσα μου τα εργα μου.Κι ας θεωρειται συνδεδεμένος με τον Σουρεαλισμό. Προτιμώ τον Dali μαργαριτουλα.Γενικά στα εικαστικά λατρευω τοη ζωγραφικη πριν τον 19 αιώνα. Ξερεις, τους grand masters.Ισως ακουγεται προβλεψιμο και δειλο, αλλα θεωρώ πως δεν ονομαστηκαν αδικα ετσι.Πειραζει που θεωρώ ένδειξη ικανοτητας του ζωγραφου, την ικανοτητα του στο να αναπαριστά, οσο πιο πιστα γινεται, την πραγματικότητα; Εμψυχη και άψυχη. Ισως αν μην φτανω διανοητικα να τον αντιληφθώ. Ισως να μαθω να μ' αρεσει οταν τον κατανοήσω... Αλλα το θεμα του ωραίου στην Τέχνη πιστεύω πως είναι βαρύνουσας σημασίας. Εκτος αν μιλαμε για καθαρά εννοιολογική τεχνη. Δεν ξερω, σου γραφω ό,τι νιωθω, και ο,τι καταλαβαινω ως φανατική θεατης της τεχνης κι οχι θεωρητικός της. Εύχομαι να μην καραφλιασες μαργαριτουλι, δηλαδη να εχασες τα πέταλά σου!

Maria Mikro Analogo said...

εκπληκτική η εργασία σου! Άντε να βρεις ανθρώπινο σώμα... με το σταγονόμετρο και το μικροσκόπιο! Και το έργο με το ουροδοχείο λέγεται "η κρήνη". Άντε βγάλε άκρη... Παρεμπιπτόντως, ο Duchamp είναι ίσως ο μοναδικός καλλιτέχνης που έχει στο ενεργητικό του τόσα λίγα έργα κι όμως κάνει τόσο δυνατή πολιτισμική-πολιτιστική επανάσταση. Καλή συνέχεια και καλημέρες :-)

trol said...

there with you

ότι δηλαδή είναι άδικο ο duchamp να αντιμετωπίζεται ως μη καλλιτέχνης

όπως επίσης η ένταξη τέτοιων περιπτώσεων από μερικούς άλλους σε κινήματα έκφρασης και καλά, anti-art, making a statement κτλ

κανένα από τα δύο και κάπου ανάμεσα μαζί, φοβερός καλλιτέχνης, και σε ικανότητα και σε άποψη, ...όπως πρέπει να είναι δηλαδή

δεν ε΄χω χρόνο να γράψω περισσότερα και το κείμενο πρέπει να το ξαναδιαβάσω

nice though, very nice

για dada γενικότερα άλλη φορά :)

Anonymous said...

http://www.youtube.com/watch?v=-INHFsN3V-k

kalh diaskedash

Кроткая said...

χμμ...
ειδική δεν είμαι καθόλου, είμαι απλώς θεατής με λίγες γνώσεις, αλλά πολύ καλές προθέσεις.

έχω όμως ένα θεματάκι με ο,τι δεν καταλαβαίνω, ακριβώς επειδή είμαι βαθιά καρτεσιανός τύπος ανθρώπου (σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου, ξέρω είναι τρομακτικό).

συμφωνώ με την kate αν πολλοίς, αν και έχω συγκινηθεί απεριόριστα μπροστα σε πίνακε ιμπρεσσιονιστών και εξπρεσσιονιστών. όπως και μπροστά σε έργα του Καντίνσκυ, του Πικάσσο και του Νταλί.
(σκατά καρτσιανή δλδ...).

δεν μπορώ να συμβάλω στα της εργασίας, οπότε απλώς λέω το μακρύ και το κοντό μου!!!

philos said...

Να πω την αμαρτία μου...
ποτέ δεν με συνεπήρε η ιστορία της τέχνης....
Μου αρέσει τρομερά όμως η τέχνη που βλέπω εγώ ο ίδιος... από την πιο μικρή γκαλερύ μέχρι το πιο ξακουστό μουσείο! Και ανάλογα τότε κρίνω το έργο του κάθε καλλιτέχνη. Με τα δικά μου απλοϊκα κριτήρια. Αυτά που μου βγαίνουν αυθόρμητα προερχόμενα κατευθείαν από το συναίσθημα της στιγμής.

Την διάβασα την εργασία και μου άρεσε το ύφος της. Στο αυθεντικό κείμενο θα έχεις και εικόνες ενσωματωμένες?

Σου εύχομαι καλό ΣΚ, με την απαραίτητη ξεκουραση και την ευχή να πάει καλά το διάβασμά σου!

ritsmas said...

Μαργαριτουλα μου, κατα λάθος, το σχολιο μου για τον Duchamp ή μάλλον για τον Πικάμπια και το Νταντα , το πέρασα κατά λαθος σε πιο κατω ποστ σου, Μπορεις να το επαναφέρεις; ΑΝ οχι δεν πειράζει.
σε φιλώ.
Να κινηθείς οπως αισθανεσαι. Τιποτα δεν πρεπει να γινεται σε βαρος του αλλου
ριτς

Anonymous said...

Μαργαριτούλα μου, δύσκολα πράγματα μας έβαλες. Ως κείμενο - εργασία το βρισκω σωστό και τεκμηριωμένο, αν μαλιστα ειχες βάλει και τον κλασσικό ουρητήρα θα ήταν ακόμη πιο ολοκληρωμένο.
Πολλά στοιχεια για τον καλλιτεχνη δεν εχω να προσθέσω, αλλά με τσιγκλισε ο Πικάμπια.Κάποια περίοδο με απασχόλησε αρκετά ,,,,μαλλον από επαγγελματικη διαστροφή. Ο Πικάμπια που σοκάρει με το καυστικό του χιουμορ, την ειλικρίνεια, τον σαρκασμό, κατα του κατεστημένου και με διαρκείς αναθεωρήσεις της τεχνης'Πλέι-μπόι που κυκλοφορούσε με λιμουζίνες, περιστοιχισμένος από ωραίες γυναίκες, περιζήτητος σε κάθε κοσμική εκδήλωση, εστέτ, κυνικός, αλλά κρύβοντας μέσα του μια βαθιά απόγνωση εμπρός στα υπαρξιακά προβλήματα, την ανθρώπινη μοίρα, το θάνατο.
Οσο για το Νταντά, ο Φράνσις Πικάμπια, κοροϊδεύοντας την ίδια την αναζήτηση ορισμού, επαναλάμβανε σε κάποιο ντανταϊστικό μανιφέστο: «Το Νταντά δεν αισθάνεται τίποτε, δεν είναι τίποτε, τίποτε, τίποτε. Είναι όπως οι ελπίδες σας: τίποτε, όπως οι παράδεισοί σας: τίποτε, όπως τα είδωλά σας: τίποτε...».
σε φιλω

patsiouri said...

Καλή επιτυχία κορίτσι! Ν'αργήσεις όσο θές, θα σε περιμένουμε!

Fatale said...

Μαργαριτούλα,
...(αν και είμαι πολύ ταλαιπωρήμένη αυτόν τον μήνα και λειτουργώ ρομποτικά)...
θα σε παρακαλούσα και εγώ να μην σταματήσεις να γράφεις.

σε διάβασα ταχύτατα...
καλό κουράγιο..
είσαι άξια να κρατάς το πληκτρολόγιο και να ζωγραφίζεις γράφοντας.

elafini said...

καλό μήνα μαργαριτούλα :)

industrialdaisies said...

Κατ' αρχάς, να ζητήσω συγγνώμη από όλους που άργησα να απαντήσω. Δύο ημέρες ήμουν χωρίς σύνδεση. Τώρα επανασυνδέθηκα και να' μαι! Καλή εβδομάδα και καλό μήνα σε όλους! :)

@ φλύαρος: Τα λόγια σου βάλσαμο. Το πόσο σε ευχαριστώ δεν γράφεται με λόγια.Να είσαι πάντα καλά.

@ zaphod: That' s the point. Το νταντά δεν αναλύεται σε σοβαρές (σοβαροφανείς) μελέτες. Οι ντανταϊστές θα είχαν φρικάρει. Αυτό βέβαια το έγραψα στην εργασία μου. Σε έναν πολύ πολύ σκληρό επίλογο. ;) Φιλιά! :)

@ tolitsa: Ευχαριστώ πολύ! Λίγες εβδομάδες ακόμη! Φιλιά!

@ malevolenttruckdriver: Κουραφέξαλα.

@ auburn kate: Στην τέχνη δεν υπάρχουν ειδικοί, δεν υπάρχουν επαγγελματίες καλλιτέχνες. Αν τέτοιοι θεωρούνται αυτοί που τα έργα τους αξίζουν σε χρήμα μιλάμε σε άλλη βάση. Τίποτα δεν πειράζει -ειδικά εμένα προσωπικά- σχετικά με τις προτιμήσεις του καθενός στην τέχνη. Καταλαβαίνεις, βέβαια, ότι δεν μπορώ να αναπτύξω επιχειρηματολογία σοβαρή γιατί κάποιος είναι μεγαλύτερος καλλιτέχνης από άλλον. Θα είναι καθαρά προσωπική άποψη. Οπότε μένω εκεί. Εκεί που λέει ότι στην τέχνη ο άνθρωπος είναι ελεύθερος. Μόνο εκεί. Καλησπέρα! :)

@ κωστης γκορτζης: Ευχαριστώ πολύ Κωστή. Συμφωνώ μαζί σου. Στην τέχνη είναι τις περισσότερες φορές, αν όχι ηλίθιο, τουλάχιστον άχαρο να ευαγγελίζεσαι την αποκάλυψη του χαρακτήρα και των νοημάτων του καλλιτέχνη. Ένας παραμορφωτικός καθρέφτης είναι η τέχνη. Για τον καθένα μας. Καλησπέρα!

@ μαρία: Μαράκι σε ευχαριστώ πολύ. Και για τα λόγια σου αλλά και για την βοήθειά σου. Ο Duchamp όντως, για εμένα, είναι περίπτωση. Διαβάζοντας για την εργασία βρήκα ότι ψηφίστηκε από κριτικούς τέχνης ως ο καλλιτέχνης του οποίου το έργο “Fountain” επηρέασε περισσότερο από όλα τα άλλα την τέχνη στον εικοστό αιώνα. Χμμμμ... Ας μην το σχολιάσω... Καλησπέρα και πολλά φιλιά! :)

@ trol: Μεγάλη η συζήτηση γύρω από τέχνη και dada. Όσες φορές έχω πιάσει συζήτηση είτε για την τέχνη γενικά είτε για μία μεμονωμένη έκφρασή της έχουν γλιστρήσει οι ώρες χωρίς να οδηγηθούμε κάπου... Καλωσήρθες! :)

@ anonymous: Ναι, πράγματι, διακρίνω τη σχέση ανάμεσα στο video και το Νταντά, αναμφίβολα.

@ krotkaya: Καλό μου κροτάκι, πολύ μου άρεσε το σχόλιό σου! Εγώ μπορώ να πω μόνο ότι στην τέχνη δεν υπάρχουν ειδικοί -είτε δημιουργοί είτε κριτικοί. Ό,τι και να μου πουν, ό,τι και να διαβάσω στη ζωή μου αυτό δεν νομίζω να αλλάξει. Υπάρχουν αυτοί που ασχολούνται από πολύ έως λίγο και αυτοί που δεν ασχολούνται -εμφανώς- καθόλου. Όσο για την καρτεσιανή αντίληψή σου... Ναι, καλά, μας έπεισες! :pppppppp Καλησπέρα Κροτάκι!!

@ philos: Μα έτσι όπως περιγράφεις την σχέση σου με την τέχνη είναι πολύ όμορφη. Έτσι λειτουργεί, νομίζω. Προσωπικά για τον καθένα, συνδέει καλώδια μέσα του και γίνονται ηλεκτρικές αντιδράσεις!

Η εργασία έχει appendix στο τέλος της με εικόνες -στο κείμενο της εργασίας δίπλα σε κάθε έργο που αναφέρεται υπάρχει ο αριθμός που παραπέμπει στην αντίστοιχη εικόνα στο appendix. Επειδή είναι αρκετά μεγάλη θεώρησα καλύτερο να μην παρεμβάλλονται οι εικόνες στο κείμενο γιατί θα έσπαγε η ενότητά του. Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια! Καλό μήνα!

@ ritsmas: Αααχ, Ριτσάκι, με έπιασες! Τον Picabia τον έχω πιάσει στο ακριβώς προηγούμενο κομμάτι της εργασίας! Γενικά μου άρεσαν οι ντανταϊστές της Νέας Υόρκης. Και ο Man Ray πάρα πολύ! Ίσως είναι και το σκάκι που έπαιζαν που μου κέντρισε πολύ το ενδιαφέρον.

Ο Picabia πάντως νομίζω είναι λιγότερο μηδενιστής από τον Duchamp. Ίσως επειδή ο Duchamp προβάλλεται περισσότερο ή είναι πιο “παιχνιδιάρης” δεν φαίνεται έντονα αυτό. Όμως, ο Picabia έψαχνε την τέχνη. Ο Duchamp, συνειδητά τουλάχιστον, όχι. Εδώ έβαλα τον Duchamp όχι ως το καλύτερο κομμάτι της εργασίας αλλά ως τον καλλιτέχνη που, θεωρητικά, γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος.

Μέσα στην εργασία πάντως αναφέρω πολλά σκηνικά που έχουν να κάνουν με ντανταϊστές μεμονωμένα ή με εκδηλώσεις νταντά και είναι αξιοπρόσεκτα. Όσο για το “Fountain” υπάρχει στην εργασία. Όπως έγραψα και στον φίλο, έχω βάλει ένα ολόκληρο appendix στο τέλος της. Καλή εβδομάδα και καλό μήνα να έχουμε! :)

@ patsiouri: Ευχαριστώ πολύ πατσιουράκι. Οι φίλοι εδώ μέσα είναι μεγάλο στήριγμα. Καλησπέρα! :)

@ fatale: Νία μου, ελπίζω να ξεκουραστείς σύντομα! Οι σχέσεις με το πληκτρολόγιο τώρα τελευταία διέρχονται κρίσης. Αυστηρώς “επαγγελματική” (φοιτητική να το πω;) ενασχόληση με έχει κάνει να το φοβάμαι και να το βαριέμαι... Καλό μήνα! :)

@ elafini: Ελαφίνι μου αισιόδοξο και πειραχτήρι... Καλό μήνα κι ένα φιλί κι από εμένα! :)

Duchamp said...

...ο Εαυτός ενάντια στον Εαυτό,όπως όταν γυρίζεις τις μαργαρίτες στον ουρανό να τις βρείς/θλιμένο πρόσωπο έχει την αναπνοή σου στον καθρέπτη της μνήμης βασικό πρωταγωνιστή/ιδωμένη η χαρά υπό το πρίσμα της απλοτητας κατακεραυνώνει τον λόγο που εξαιτίας του ανήκει στη σφαίρα των ταπεινών χεριών της υπο-ρουτίνας/θα γίνεις ποιητής μόνο αν εξοντώσεις τον περιπλανώμενο υαλοπώλη...