Sunday 21 October 2007

Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο

Στη γωνία είναι μια λατέρνα, μια λατέρνα που δεν ακούγεται αν δεν πλησιάσεις. Ξεκούρδιστη είναι, αλλά στολισμένη πρωί πρωί όταν βγαίνει τσάρκα. Δίπλα της σφυριά και τρυπάνια οργιάζουν, κάποιος manager ουρλιάζει πως το ψυγείο για τις πάστες είναι σε λάθος θέση, στου καινούριου Ζωρζ άραγε θα συχνάζουν αντίστοιχοι αυτών που διάβαζα κάποτε ότι σύχναζαν;, κόρνα -άναψε πράσινο, τακούνια, hands-free και ομιλίες του αέρα, η λατέρνα ασφυκτιά. Στη γωνιά της σε λίγο θα είναι είσοδος σενιαρισμένου ζαχαροπλαστείου -κι ολίγον τι ρετρό, κι έτσι θα χτυπάει στο συναίσθημα, είναι και σε θέση βολική, ουουουου, κόσμος που θα συρρέει και, βέβαια, η λατέρνα θα χαλάει τον ήχο του jukebox φαντάζομαι, γιατί και η μουσική θα πρέπει να είναι ολίγον τι ρετρό για να μας μεταφέρει σε “άλλες” εποχές, αυτές που δεν τις ζήσαμε αλλά διαβάσαμε για αυτές, κι εγώ, τουλάχιστον συγκινούμουν όταν διάβαζα για πάστα και βυσί στου Ζωρζ, κι έτσι όλοι θα συρρέουν πια -κι αυτοί που τα πρόλαβαν και θα συγκινηθούν από τη νεκρανάσταση, και οι καλοβαλμένοι επιχειρηματοϋπάλληλοι της περιοχής και πιτσιρικάδες που γουστάρουν τα πιο wow μέρη. Και θα πληρώνουν για την πάστα τους α λα fifties, και το βυσί τους α λα home, και το παγωτό τούτι φρούτι α λα italiano κι απ' έξω η λατέρνα θα μετρά χάλκινα απορρίματα που για κανέναν δεν μετράνε στο πορτοφόλι -κι ας είναι όχι “α λα” αλλά “fifties”.

Γιατί στον δρόμο είναι που τρέχουν τα αυτοκίνητα, και κορνάρουν, και περνάνε με κόκκινο, και βρίζονται άμα κατά λάθος τρακάρουνε ή, έστω, αργήσουνε λίγο να ξεκινήσουν στο φανάρι (το ίδιο είναι) γιατί όλα βιάζονται, όλα πάνε κάπου που τους περιμένουνε -λεφτά, έρωτας, καφές, το σπίτι, το αφεντικό, το κορόιδο...

Και από την άλλη πλευρά είναι τα γραφεία που κουδουνίζουνε τηλέφωνα όλη μέρα, κι ο ένας θάβει τον άλλονε, και γυμναστήρια με σάουνες και κολυμβητήρια και πολυκαταστήματα από κάτω άμα θελήσει κανείς στο διάλειμμα να ψωνίσει το κατιτίς του να τού ανέβει η διάθεση, και καφετέριες που κλείνονται μπίσνες ή ανταμώνει ο κόσμος πρωινιάτικα να μάθει τα χθεσινά, και μεγάλα βιβλιοπωλεία με καλαθάκια του σούπερ-μάρκετ γιατί όλοι διαβάζουνε σαν παλαβοί, πάνε στα βιβλιοπωλεία και σηκώνουνε τα ράφια με την κουλτούρα όπως τα ράφια με τα μακαρόνια στο σούπερ-μάρκετ, και σε λίγο έτσι θα' ναι -σε ένα κτήριο όλη μας η μέρα· ισόγειο-τρατορία (έτσι τα λένε τώρα), πρώτος-σούπερ μάρκετ, δεύτερος-βιβλιοπωλείο, τρίτος-δισκοπωλείο, τέταρτος-πολυκατάστημα, πέμπτος-πολυκατάστημα (εδώ πωλούνται οικιακά), έκτος-έκθεση αυτοκινήτων, έβδομος-σινεμά, όγδοος-ταξιδιωτικά γραφεία, ένατος-μεσίτες, δέκατος-δικηγοροι, ενδέκατος-εξωτερικά ιατρεία, δωδέκατος-οικονομικοί σύμβουλοι, δέκατος τρίτος-πρόεδροι (δηλαδή, καφετέρια), δέκατος τέταρτος-γυμναστήριο, δέκατος πέμπτος-κομμωτήριο, δέκατος έκτος-ψυχολόγοι, δέκατος έβδομος-ελεύθεροι επαγγελματίες (δηλαδή, καφετέρια), δέκατος όγδοος -διαφημιστές, δέκατος ένατος-ανώτεροι υπάλληλοι, εικοστός-μεσαίοι υπάλληλοι, εικοστός πρώτος-υπάλληλοι. Ταράτσα με φόρα για φούντο-χαμηλόμισθοι (είναι η γενιά των εφτακοσίων αυτοί, μην ανησυχείτε, δεν είναι κανένας από εμάς).

Γιατί είναι στα μπετά που περιμένουν υποσχέσεις, ψώνια, αγαθά, ωραία σώματα, χρήματα, καφέδες, ποπκόρν με ατάκες, πολυκαταστήματα που ο σύζυγος παρκάρει για καφέ και η σύζυγος ξοδεύει το ευγενές κομπόδεμα την ώρα που το παιδί ψάχνει τρόπο να κατέβει τις κυλιόμενες σκάλες που ανεβαίνουν, κόσμος που είναι εκεί για τον ίδιο λόγο, χρόνος μακριά από την δουλειά, χώρος που σε κάνει να νιώθεις πλούσιος, σε κάνει να νιώθεις κάποιος, να! ή ταυτότητά σου που δεν είχες χρόνο να την βρεις, εδώ σου χαμογελά φορώντας κολλητό τζιν και σερβίροντας νερό με ζογκλερικό τρόπο, ο αέρας εδώ δεν είναι απλό οξυγόνο -έχει ταυτόχρονα άρωμα λεβάντας και σε νανουρίζει γλυκά, μην κοιτάς έξω, δεν σε νοιάζει, να! δες εδώ, οθόνες plasma 37 ιντσών, φυτά εσωτερικού χώρου, είσαι ήρεμος, ήηηηηηηηηηρεμος, μην κοιτάς έξω.

Έξω ένας κουτσός χαραμοφάης ζητάει τα ρέστα σου πιάνοντας χώρο στο πεζοδρόμιο, και μία πόρνη κάθεται στη γωνία του πολυκαταστήματος τρώγοντας κουλούρι -το τσουλί, θα μας χαλάσει το οικογενειακό περιβάλλον, κι ένας κόπρος έχεσε στη γωνία -θα πάρουμε τον δήμο να παραπονεθούμε πάραυτα για την κατάντια του περιβάλλοντος χώρου, και μια λατέρνα φράζει την είσοδο -θα κατέβουμε τώρα να τον διώξουμε τον καριόλη, εκατό φορές το 'χουμε πει, ΌΧΙ ΕΔΩ!

Κι ανάμεσα από την φάση του δρόμου και την αφασία των μπετών τα πεζοδρόμια. Αυτά που διασχίζουν βιαστικά όσοι θέλουν να βρεθούν στον δρόμο ή στο μπετόν. Εκεί είναι που θάβουμε τις ενοχές μας κάτω από το χαλάκι για να βγούμε καθαροί στην επιθεώρηση, εκεί οι απόκληροι, εκεί οι αδέσποτοι, εκεί οι φτηνοί έρωτες, εκεί οι επαίτες. Εκεί η λατέρνα, μόνη, άλαλη, αργή, σαν παλιά αρχόντισσα που ξεψυχάει ανάμεσα στους πεσμένους σοβάδες του παλιού της αρχοντικού. Αν ποτέ μια πολυεθνική την ανακαλύψει θα την ζητήσει από τον διαφημιστή και τον manager και θα την κάνουν έξυπνο σποτάκι, θα την βάλουν και σε μια γωνιά στο κατάστημα κι όλοι θα πληρώνουν για να την ακούσουν να κελαηδά, κι αυτή επειδή δεν θα 'ναι από έλατο αλλά από mdf θα θα είναι σαν τα κακέκτυπα του Elvis -αλλά δεν έχει και πολλή σημασία, σημασία έχει ότι θα νομίζουν όλοι πως είναι κουλ να βλέπουν μια λατέρνα σε ένα τόσο γκρούβι μέρος.

Παραφωνίες παράγει ο πολιτισμός μας -ο πολιτισμός του δρόμου και των πολυκτηρίων. Ανθρώπους που βιάζονται και τρέχουν και λαχανιάζουν και ιδρώνουν και μετά μπαίνουν σε τετράγωνες ψυχολογικά μελετημένες φυλακές, και τηλέφωνα χτυπάνε, και fax πάνε κι έρχονται, και ψίθυροι ακούγονται στο διάδρομο στα διαλείμματα, και άμα θες να ψωνίσεις ή να γυμναστείς ή να δεις ταινία δεν χρειάζεται να ξεβολευτείς, όλα είναι μαζί, δίπλα σου, αυτοί σκέφτονται για το καλό σου, και τσιγάρα επιτρέπονται μόνο στο πεζοδρόμιο. Στο πεζοδρόμιο με τις υπόλοιπες ενοχές μας, με ό,τι δεν είναι καλογυαλισμένο, δεν μοσχοβολά κοιμιστική λεβάντα και δεν έχει φώτα νέον.

Στο πεζοδρόμιο. Εκεί που θα αναγκάσουμε τους φοιτητές να διαδηλώνουν σε λίγο και κανείς πλέον δεν θα σας εμποδίζει να τρέχετε και να κορνάρετε και να βρίζετε και να λαχανιάζετε. Εκεί που θα μπορείτε να τους προσπερνάτε κι αυτούς όπως αυτούς που μάθατε τόσο καιρό να μην βλέπετε. Εκεί που στη γωνία θα τους την έχουν πάντα στημένη τα ακίνητα ανθρωπάκια που μάχονται για την ευδαιμονία και ησυχία σας. Για να μπορείτε να ψωνίζετε ήσυχοι, να δουλεύετε ήσυχοι, να γαμάτε απερίσπαστοι. Μία ανωμαλία του συστήματος είναι, εσείς μην ταράζεστε, το έχουμε αναλάβει.

Μέχρι τότε ανοίξτε την τηλεόραση, δυναμώστε την ένταση, οι αδέκαστοι ρεπόρτερς μας θα σας τα εξηγήσουν όλα χαρτί και καλαμάρι, δείτε διαφημίσεις, είναι έξυπνες, έχουν χιούμορ, όλοι είναι όμορφοι στις διαφημίσεις, όλοι ξοδεύουν και τα δάνεια είναι σαν τις τσίχλες -τα μασάς και μετά τα φτύνεις στο πεζοδρόμιο (κι αυτά), θα πάρεις άλλο για να καλύψεις το προηγούμενο μην αγχώνεσαι. Μην κλείνετε την τηλεόραση, ακολουθεί ψυχαγωγικό πρόγραμμα, θα σας μάθουμε να μαγειρεύετε φιλέτα κοτόπουλο με σως από πορτοκάλι, βατόμουρα, αρακά και σαρδέλες, αν δεν τα καταφέρετε δεν πειράζει, η μεγαλύτερη αλυσίδα πιτσαρίας σας χαρίζει αυτοκίνητο με κάθε πίτσα, τρώγοντας θα σας δείχνουμε την νέα ενζενί να αποκαλύπτει τα καλοσχηματισμένα της οπίσθια για το φιλί του ζαν πρεμιέ μας -για φέτος. Μην ανησυχείτε για το πεζοδρόμιο. Όταν τους μαζέψουμε όλους εκεί θα τους μαντρώσουμε και θα τους εξαφανίσωμεν -μέχρι τότε για την πρόσβασή σας στα κτήρια θα σας φτιάχνουμε κυλιόμενες για να μην μολύνεστε από την παρουσία τους.

Και μετά θ' ανοίξουμε εκείνα τα προπαγανδιστικά λεξικά -όχι, λάθος. Και μετά θα κάψουμε κόπιες από παλιές ταινίες. Και μετά από αυτό θα ανοίξουμε παλιά προπαγανδιστικά λεξικά κι εκτός από τις λέξεις “φτώχεια” και “φιλότιμο”, που τις έχουμε ήδη αποσύρει για να μην ταράζεστε, θα αποσύρουμε κι εκείνη τη ρημάδα τη “λατέρνα”.

29 comments:

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ said...

"Μαργαριτα" μου ολο δεν εχεις χρονο κι ολο μας χαριζεις τοοοσο μεγαλα και μεστα κειμενα!

Χαρα στο κουρογιο σου και την υπομονη σου!

Ελπιζω ολα να πανε καλα με τις εργασιες...

Μετα τιμης,

Πυγμαλιων

Φωτούλα Τζιώντζου said...

Εγώ τώρα εάν σου πω ότι αυτό το κείμενο δεν το διάβασα, αλλά το "είδα" σα "σκηνικό" ταινίας θα είμαι πολύ εκτός θέματος;
Καλή σου μέρα
Καλή δουλειά
Και να προσέχεις τον εαυτό σου (εντάξει το μαμαδίστικο δε λέει να με εγκαταλείψει, αλλά δε το παλεύω για να είμαι ειλικρινής)

R2-D2 said...

Είναι ό,τι πιο ωραίο και μεστό έχω διαβάσει ποτέ για τη λατέρνα! Κάποια στιγμή να ξέρεις θα σου ζητήσω την άδεια να το αναδημοσιεύσουμε κάπου, αν βέβαια το θέλεις κι εσύ.

Captain Harbour said...

Καλησπέρα,

Αλλαγές θα πρέπει να υπάρχουν στην ροή του χρόνου. Τίποτα δεν γίνεται για να μείνει στάσιμο. Ωστόσο η ιδοπεδωτική συμπεριφορά του καταναλωτή-ανθρώπου που περιγράφεις στερεί από το μέλλον ομορφιές του παρελθόντος. Χείμαρρος το κείμενο.....

Anonymous said...

Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο. Από τις τρεις αυτές λέξεις μια βλέπω να επιβιώνει. Φτώχεια...

νατασσΆκι said...

Εγώ έμαθα ότι ξεμπέρδεψες με τις εργασίες, και ήρθα για τον βραδινό μου καφέ, με μηλόπιτα βεβαίως!
και έπεσα στο "χείμαρρο"...
και τι μας έφταιξε η λατέρνα, ε;;
(καλά, για το φιλότιμο, δεν θα το σχολιάσω...και τη "φτώχεια" την βλέπω χρόνια να έρχεται, όχι μόνο στην τσέπη...

Κατά τα άλλα, θα συμφωνήσω με τη Νερίνα: σαν ταινία μου φάνηκε κι εμένα! :))

Εξαιρετικό - καλή εβδομάδα, μαργαριτούλα! Και καλή ξεκούραση, πια!
:))))

Φράνσις said...

Εγραψες. Τελεία.(κατι πηρε το ματι μου ότι τελείωσες με τις εργασίες σου μαργαριτουλι ε; Ωραια, για περνα απ'του ξωτικου μια στιγμουλα, που εχουμε κανει μαυρα πέταλα να σε δουμε, Άντε!!
φιλι.(Να προσεχεις, και να παρατηρείς παντα ,ετσι.)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Εξαιρετικό κείμενο!
Ζόρζ;... Τί μου κάνεις πρωϊνιάτικα...είχα τρελάνει τα προφιτερόλ του...
Μήπως είναι η ίδια λατέρνα που περνούσε καθημερινά από την Ερμού και το Σύνταγμα με το Ανδρέα, γνωστό ως "φτερού";
΄Εχει δίκιο η Νερίνα σκηνοθέτησες την αντίθεση των εποχών...
Είχαν άλλη αισθητική... οικειότητα, ζεστασιά..τώρα μόνο αφιλόξενα και πλαστά είναι όλα, ίσως γι΄αυτό ο κόσμος "απομακρύνθηκε".

Γλαρένιες αγκαλιές

ladybug said...

Καλημέρα κοριτσάκι :)
Χαίρομαι πολύ που βρήκες χρόνο να γράψεις.

Νομίζω κι εγώ πως η φτώχεια δεν μπορεί να εξαφανιστεί όσα μαγικά κι αν κάνουν...

Σε φιλώ,
καλή εβδομάδα. :)

Σπύρος Σεραφείμ said...

δυστυχώς, πολλές λέξεις βαίνουν προς απόσυρση...

Maria Mikro Analogo said...

αχ ρε industrial... τσακίζει κόκκαλα το κείμενό σου... (με τις εργασίες όλα καλά; Κι εγώ την Παρασκευή παρέδωσα, αλλά όχι εργασία :-Ρ). Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα :-)

Кроткая said...

το πολυώροφο κτήριο είναι το παρόν μου.
και το παιδί που κατεβαίνει ανάποδα την κυλίόμενη η ανάγκη μου.

και δεν είναι πολιτισμός,Μαργαρίτ. Είναι το αντίθετο.

Baby Lemonade said...

Άργησες αλλά την έκανες πάλι την έκπληξή σου με ένα κείμενο εξαιρετικό.

Στα μισά περίπου με έκανες κι εμένα να λαχανιάσω, μου πέρασες, αλήθεια, όλο αυτό το συναίσθημα του "πολιτισμένου" μας άγχους και των ιλιγγιωδών ταχυτήτων.

Πολλές αγκαλιές
Να έχεις ένα όμορφο -και ήρεμο- απόγευμα :)

industrialdaisies said...

@ πυγμαλίων: Τα μεγάλα κείμενα Πυγμαλίωνα δεν χρειάζονται, απαραίτητα, τόοοοοοοσο πολύ χρόνο... Με τις εργασίες θα περιμένουμε να δούμε. Καλό απόγευμα (χρόνια και ζαμάνια είχαμε να σε δούμε!) :)

@ νερίνα: Κι εγώ νερίνα μου, εικόνες και σκηνές έχω πάντα μπροστά μου όταν γράφω. Οπότε κοπλιμέντο ήταν το σχόλιό σου κι όχι εκτός θέματος! (Το μαμαδίστικο σου βγαίνει πολύ γλυκά, μην το κόψεις)! :)

@ r2-d2: Το mail μου στη διάθεσή σου ρομποτάκι! Κι ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια! :)

@ captain harbour: Καπετάνιο, συμφωνώ, το βίδωμα στο παρελθόν δεν είναι λύση. Όμως, ακριβώς αυτό το ισοπεδωτικό πέρασμα είναι που όχι μόνο στερεί την σεβαστή παρουσία του παρελθόντος στο παρόν (σκέψου, από τους ηλικιωμένους μέχρι τα παλιά σπίτια, όλα τα έχουμε παραγκωνίσει) αλλά, πολύ σημαντικότερο, εξαφανίζει κάθε ταυτότητα. Και η ταυτότητα, καπετάνιο μου, είναι πάρα πολύ σημαντικό πράγμα για να το θυσιάζεις έτσι την σήμερον ημέρα... Καλησπέρα! :)

@ paneris: Ναιιιι, καλέ μου, αλλά δεν το λένε έτσι πια για να μην ταραζόμαστε. Βλ. όρους: δανειολήπτης, γενιά 700 ευρώ, χαμηλοσυνταξιούχος, χαμηλόμισθος κλπ. Πάντως η λέξη "φτώχεια" δεν ακούγεται πια... Σσσσσςςςςςς... (Πάρε κι ένα φιλί!) :)

@ νατασσάκι: Πατατάκι μου, τι μας έφταιξε η λατέρνα κι όοοολα τα άλλα που εξαφανίσαμε στους όρους της κακογουστιάς και του φυλακισμού μας; Καλά, την μηλόπιττα την τσακίσανε, μετά βίας σου κράτησα κομμάτι... Καλό απόγευμα μουσικό μου νατασσάκι! :)

@ auburn kate: Ευχαριστώ kate για τα λόγια σου. :)

@ φύρδην-μίγδην: Πωπω, γλαρένια, διάβαζα για του Ζωρζ εκείνης της εποχής μικρή και ζήλευα απίστευτα! Και τώρα, όταν φτιαχτεί, θέλω να πάω με κάποιον που τον είχε προλάβει -να μου πει εντυπώσεις... Δεν ξέρω αν είναι αυτός που λες, αυτός είναι πάντα σε αυτή τη γωνία. Υπάρχει κι άλλος ένας που ανεβοκατεβαίνει την Ερμού. Λες να ρωτήσω όταν τον ξαναδώ;

Το γιατί απομακρύνονται οι άνθρωποι... Τεράστια συζήτηση, πάντως ένα ρόλο αυτοί οι γρήγοροι ρυθμοί που δεν επιτρέπουν την ηρεμία και τον χρόνο για να χτίζεις σχέσεις τον έχουν... Καλησπέρα! :)

@ ladybug: Πασχαλίτσα μου, ελπίζω από εδώ και πέρα να έχω λίγο περισσότερο χρόνο για να γράφω. Όσο για την φτώχεια, ναι, αυτό λέω κι εγώ. Ίσα ίσα, που αυτή όσο πάει και αυξάνεται. Την λέξη, όμως, την εξαφάνισαν (δες και απάντηση στον paneri). Σε φιλώ!

@ σπύρος σεραφείμ: Ναι, Σπυράκο. Κι ακόμα πιο δυστυχώς (ή το ίδιο δυστυχώς) κάποιες άλλες αποδεικνύονται διαχρονικότατες... Καλησπέρα! :)

@ μαρία: Ευχαριστώ μαράκι! Παρέδωσα, παρέδωσα και όλο το Σαββατοκύριακο κοιμόμουν κι έπινα καφέδες έξω!!! (Ελπίζω να μην παρέδωσες το πνεύμα σου, θα μας χρειαστεί εδώ μέσα!) Φιλιά! :)

@ krotkaya: Δεν σε φοβάμαι εσένα κροτίδιο. Κι ευτυχώς, δηλαδή, που πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι που στέκουν ακέραιοι στον καιρό τους -και θέλω να πιστεύω ότι είναι αρκετοί αυτοί. Όσο για το τι είναι αυτό αν όχι πολιτισμός.... Δεν θέλω να επιδοθώ σε βωμολοχίες απογευματιάτικα, καλά το έχω πάει μέχρι τώρα... Καλησπέρα Κροτάκι! :)

@ baby lemonade: Μωρό μου, σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Εγώ όταν πάω να λαχανιάσω, σταματάω, χαζεύω γύρω μου και παίρνω απόφαση να βαδίσω με το πάσο μου. Ξέρεις πόσα παρατηρώ έτσι; Καλησπέρα baby! :)

zero said...

Καλο το ποστ.

dodo said...

Πολύ, ΠΟΛΥ, λέμε, καλά γραμμένο!

patsiouri said...

Ρε φίλε δηλαδή αν είχες περισσότερο χρόνο ελεύθερο ΤΙ τα έγραφες??????????
Δε σου κάνω πάλι κοπλιμέντο γιατί επαναλαμβάνομαι, σε φιλώ όμως γλυκά-γλυκά-γλυκά!

Zaphod said...

Ρε καθαρμα, γράφεις τόσο ωραία που με κάνεις να θέλω να σε δαγκώσω!!

(πολυεπίπεδο ε;)

love&kisses
zaphod

Captain Harbour said...

Καλησπέρα,

Επειδή το κείμενό σου χαράκτηκε στην μνήμη μου και ακούγοντας τον Πανούση (το θεό) το θυμήθηκα αφιερώνω αυτή την στροφή στους άνευ λόγου σαρωτικά διερχόμενους της σύγχρονης εποχής.:)

"Φάκα adidas μου πιασε την φτέρνα
μπερδεύω το Juke Box με την λατέρνα
πάνω απ' του τάφου μου το κυπαρίσσι
κλπ"

tzotza said...

Χαθηκα και εγω μεσα στις εικονες και νομιζα πως κοιτουσα σκηνες κια οχι πως διαβαζα λεξεις..

υπεροχο απλα φιλεναδα μου γλυκια!!

καλη σου μερα!!
φιλια!!
:)))

Maria Mikro Analogo said...

χααχαχαχαχα!!! Όχι, πνεύμα ευτυχώς δεν παρέδωσα! Νομίζω τουλάχιστον... :-Ρ Φιλάκια :-)

industrialdaisies said...

@ zero: Ευχαριστώ zero.

@ dodos: Ευχαριστώ πολύ ΠΟΛΥ. :)

@ patsiouri: Μπαααα, δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Εγώ όταν δεν έχω χρόνο νιώθω ότι έχω ιδέες -όταν έχω χρόνο... Nada... Καλημέρα πατσιουράκι, ευχαριστώ πολύ!

@ zaphod: Μόνο πολυεπίπεδο; Το έχουμε πει, εδώ έχουμε ολοφάνερα να κάνουμε με έναν ποιητή! Καλημέρα! :)

@ captain harbour: Το έχει πει ο αξεπέραστος Πανούσης -τι να λέμε τώρα; (Παρεπιπτόντως, αυτό το κομμάτι δεν νομίζω ότι το ξέρω, ή δεν μου έρχεται τώρα!) Σε ευχαριστώ -το ήξερες ότι μου αρέσει κι εμένα πολυ ο Τζίμης; Καλημέρα! :)

@ tzotza: Καλημέρα φιλενάδα μου!

@ μαρία: Ευτυχώς Μαράκι! Φιλιά! :)

Pan said...

Πω πω πω την ήταν πάλι τούτο;
Το τελείωσα και ένιωθα τους καπνούς να βγαίνουν από τα αυτιά μου.
Λες και την έβλεπα και - το παρανοϊκότερο - την άκουγα στα τρία μέτρα.

Anonymous said...

Νοσταλγία, αναμνήσεις και (τελικά) προσωπικότητα σε αμπαλάζ δώρου...Εκεί πηγαίνουμε.

Ο Αυλωνίτης θα ήταν περήφανος για σένα και το ποστ σου. ;^)

kyriaz said...

Τιμή μου να σε διαβάζω.
Και το εννοώ.

Captain Harbour said...

Η στροφή είναι από τον "Νεοέλληνα". Ένα από τα καλύτερα και με δυνατά νοήματα κομμάτια του. Αποκλείεται να μην το ξέρεις.

Καλό βράδυ!

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος said...

εμείς οι ίδιοι βάζουμε την ανθρωπιά μας στο πεζοδρόμιο.. αποσύρεται σε τιμή ευκαιρίας και αυτός που πληρώνει είναι ο πωλητής ο ίδιος και λέει και ευχαριστώ..
πραγματικά απολαυστικό κείμενο!

κάπου άκουσα δυο νότες, (μπορεί και παραπάνω) και το μόνο που είδα γύρω μου ήταν μια χαραμάδα στο πεζοδρόμιο που ανάσαινε...

Unknown said...

Πριν φτάσουμε στο να καίγονται βιβλία και να απαγορεύονται "λέξεις" για ευνόητους προπαγανδιστικούς λόγους θα έχουμε πάντα τον φόβο του ουρανού... Για να καταλάβεις τι εννοώ http://caramel-confused.blogspot.com/2007/10/whats-wrong-with-our-skies.html

industrialdaisies said...

@ pan: Δίπλα μας είναι όλα αυτά Πάνα μου. Εξαρτάται πού επιλέγουμε να βαδίζουμε. Και νομίζω ότι εσύ είσαι πολύ κοντά στο πεζοδρόμιο. Σε φιλώ! :)

@ mpampakis: Μπαμπάκη μου, το θέμα είναι ότι όταν εξαφανίζονται μυστηριωδώς και με ταχύτητα αστραπής διάφορα, η νοσταλγία και οι αναμνήσεις καταδικάζονται στην ανυπαρξία. Και μένει μόνο η προσωπικότητα σε αμπαλάζ... Καλημέρα! :)

@ kyriaz: Η τιμή μου είναι στα λόγια σου. Καλημέρα, Ποιητή!

@ captain harbour: Ναι, Καπετάνιο, το ξέρω. Ποιος ξέρει, μάλλον δεν μου ερχόταν εκείνη την ώρα... Καλό Σαββατοκύριακο! :)

@ αλαφροϊσκιωτος: Πολύ μου άρεσε το μελαγχολικό αλλά και αισιόδοξο τελείωμα. Ναι, πάντα θέλω να πιστεύω θα υπάρχουν χαραμάδες. Και πάντα κάποιοι που θα τις προσέχουν... Καλωσήρθες! :)

@ caramellenia: Τα βιβλία πάντα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, καίγονταν. Και σήμερα, που υποτίθεται ότι δεν τα φτιάχνουν σωρούς και μετά να τα πυρπολούν, το τι βιβλία κατακλύζουν την αγορά, διαφημίζονται και προτιμώνται από την πλειοψηφία των εκδοτών, εν μέρει, προάγει κάποιους συνειρμούς. Για το κείμενο υπόσχομαι να το δω μόλις επιστρέψω -τώρα ίσα που προλαβαίνω το αεροπλάνο! :)