“Αυτή η γενιά δεν είχε και πολλές στιγμές αισιοδοξίας”, μου είπε ο Γιάννης λίγο καιρό πριν. Μου άρεσε αυτή η εκδοχή, με βόλεψε για λίγο και μετρίασε τον θυμό και την μελαγχολία. Το σκεφτόμουν συνέχεια και, περιέργως, γεννούσε μέσα μου μία μικρή ελπίδα. Ότι θα την βρει κάπου. Η νέα γενιά δεν είμαστε αδιάφοροι, απλά καταβεβλημένοι... Μέχρι που σήμερα ξύπνησα “αλλιώς”. Και είμαι πάλι θυμωμένη και μελαγχολική.
Δεν τις βρίσκεις τις στιγμές αισιοδοξίας. Τις δημιουργείς. Και αυτό είναι δική σου ευθύνη και υπέρβαση. Δικός σου χρέος. Όχι μόνο απέναντι σε έναν εαυτό που φροντίζεις μέχρι να πεθάνει. Απέναντι σε μία πραγματικότητα που διαχειρίζεσαι και παραδίδεις στους επόμενους. Ακόμη κι αν δεν έχεις παιδιά. Ακόμη κι αν πιστεύεις πως όλα είναι μάταια. Είναι, αν αυτό σε βολεύει. Αν ξεβολευτείς θα δεις πως όλα έχουν σημασία. Αλλιώς δεν θα ξοδεύαμε τόσα χρήματα να κατασκευάσουμε ρομπότ και τεχνητή νοημοσύνη. Θα ήμασταν αυτό ακριβώς.
34 χρόνια και 10 ημέρες πριν μία χούφτα φοιτητές, μαθητές, οικοδόμοι και λοιποί ξεβολεμένοι δέχονταν πυρά από παρακείμενους δρόμους και έρχονταν αντιμέτωποι με μία σιδερένια πύλη που κατέρρεε υπό το βάρος μίας μηχανής πολέμου. Κι απέδειξαν, για ακόμη μία φορά, ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται με αυτοματοποιημένες μεθόδους και μηχανές. Δεν θα επαναλάβω εδώ ότι η πλειοψηφία του κόσμου ήταν βολεμένη και έμαθε πώς να βολεύεται και μετά την πτώση της Χούντας, αφού φρόντισε να καρπωθεί και λίγο από την δόξα της αντίστασης. Ούτε θα μιλήσω για το Πολυτεχνείο. Όχι γιατί πέρασε η επέτειος, αυτές είναι συνθήκες που εγώ δεν αναγνωρίζω -το ήθος και οι ηρωικές πράξεις δεν γνωρίζουν ημερομηνίες, αυτά τα αναγνωρίζει μόνο η γραφειοκρατία. Αλλά γιατί τόσο καιρό θυμώνω ολοένα και περισσότερο και ασφυκτιώ -και αυτό νιώθω την ανάγκη να συζητήσω μαζί σας.
34 χρόνια, λοιπόν, αργότερα η νέα γενιά δεν είχε την “πολυτέλεια” να έχει στιγμές αισιοδοξίας. Γιατί αυτή της δόθηκε απλόχερα; Όχι. Γιατί σερβιρίστηκε μόνη της μπουτάκια απαισιοδοξίας με σως καπιταλιστικής υπερκαταναλωτικής αισιοδοξίας. Έμαθε έτσι η νέα γενιά. Ανάμεσα στα σύνδρομα στέρησης των προηγούμενων και την υπόσχεση της υλικής ευδαιμονίας συνετρίβη η καλύτερη μαγιά: το ήθος. Κι έτσι άνθισε η τηλεόραση, κι έτσι άνθισε η λαμογιά, κι έτσι άνθισε η αδιαφορία. Κι έτσι άνθισε η μοναξιά. Γιατί μάθαμε να κοιτάμε τον εαυτό μας, την προσωπική μας πρόοδο και ανέλιξη, να επιζητούμε την ευκολία, να κλείνουμε τα μάτια σε ό,τι δεν μας αφορά ατομικά και άμεσα. Κι έτσι απωλέσαμε και κοινωνικές ταυτότητες, και συνοχές, και ήθος και όλες αυτές τις έννοιες που αφού εξευτέλισε ο πολιτικός λόγος κατάφερε να τις κάνει αυτό που ήθελε. Ντεμοντέ.
Για την μοναξιά βρέθηκε το αντίδοτο. Η εικόνα. Όχι ο λόγος, η εικόνα. Μία εικόνα που πλέον δεν ανταποκρίνεται στις χίλιες λέξεις που της απέδιδαν κάποτε. Μία εικόνα κενή λόγου. Φαντεζί, στημένη, υπόσχεση κι αυτή μίας ευδαιμονίας τοποθετημένης σε ένα ράφι σούπερ μάρκετ. Μίας εικόνας δραματικής, άλλες φορές, για να δημιουργεί πάντα την απαραίτητη απόσταση. Το “Κακό” συμβαίνει σε έναν άλλο, εγώ είμαι καλά. Μόνοι μαζί. Με την διαμεσολάβηση της πλαστής εικόνας του ενός για τον άλλον. Χαώδεις οι αποστάσεις, μηδενικές αλήθειες. Το ψέμα έγινε η αλήθεια. Ο “άλλος” ποτέ δεν θα γίνει “εγώ”. Το μαζί εξαφανίζεται. Ή, μάλλον, όχι. Το “μαζί” αφορά μόνο στις σχέσεις. Λίβελοι, best sellers, σειρές, εκπομπές, μουσική βιομηχανία, κινηματογράφος. Όλα θρέφουν αυτόν τον δυικό εγωισμό του έρωτα. Άντε “τριικό”.
Και περνάει ο καιρός έτσι, ήρεμα. Κι έτσι, εξουσίες πάσης φύσεως, που δεν αναγνωρίζουν καν τον παθιασμένο ρομαντικό εγωισμό του έρωτα -παρά μόνο την ευκολία της αυτοϊκανοποίησης (ήτοι μαλακίας), οργανώθηκαν. Και απλώθηκαν παντού. Επίφαση τάξεως και ασφάλειας. Για τον πολίτη. Και κάτω από τα τραπέζια, πίσω από κλειστές πόρτες, με απόρρητα τηλέφωνα κανονίστηκαν τα θέματα. Ιδιωτικοποιήθηκαν όσα δεν συνέφεραν το κράτος, ισχυροποιήθηκαν όσα θα έφερναν κι άλλα χρήματα στις τσέπες κάθε ιθύνοντος (το κράτος, ως ΤΟΝ ιθύνοντα, το άφησαν να ψωμολυσσάει), και εισήλθαμε στην καπιταλιστική εποχή, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και του Άνταμ Σμιθ με αξιώσεις, και αγοράσαμε τηλεοράσεις, πετάξαμε τις βιβλιοθήκες και αποκτήσαμε έπιπλα τηλεόρασης και playrooms (ως απαραίτητα δωμάτια σε κάθε μεταμοντέρνο σπίτι), και αποβάλαμε την ανάγκη να ξεχωρίζουμε. Και ήρθε το Zara και ο κινέζος, ήρθε το καλαμπόκι Αργεντινής, ήρθε το μπιζέλι Ιταλίας, ήρθε το αυτοκίνητο Γερμανίας και τα δικά μας τα πετάξαμε σε χωματερές. Κι ό,τι δεν ξέραμε τι να το κάνουμε το κάψαμε.
Όλοι επιστήμονες. Γραφιάδες, νομικοί, ιατροί, μηχανικοί, διαφημιστές, οικονομολόγοι. Μας δόθηκε η πολυτέλεια να διαχειριζόμαστε μπακάλικα άλλων. Γιατί δικά μας δεν έχουμε. Απαξιώθηκε η παραγωγή -είναι για αμόρφωτους απαίδευτους μας έλεγαν. Να μάθουμε γράμματα για να προκόψουμε. Και τι είναι προκοπή; Τα 600 ευρώ τον μήνα και η μπλούζα 9 ευρώ από το Zara. Να μην έχεις να πας σε μια συναυλία αλλά να έχεις την πολυτέλεια να πιεις έναν καφέ 2,20 ευρώ. Ακόμη. Να μην έχεις χρόνο να διαβάσεις αλλά να προλαβαίνεις να δεις τηλεόραση για να ξέρεις. Να ξέρεις τι γίνεται γύρω σου, να ξέρεις τι σε απασχολεί.
Λογικό. Η μαλακία τυφλώνει. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο φτάσαμε. Τυφλωθήκαμε και μετά πιαστήκαμε από το πρώτο χέρι που μας υποσχέθηκε ότι θα μας οδηγήσει στην τουαλέτα για να κατουρήσουμε. Η τηλεόραση, τα media, η διαμεσολαβημένη πληροφορία. Αυτή που δεν σου επιτρέπει να αποκτήσεις την δική σου γνώση για τα θέματα, αυτή που απευθύνεται στο συναίσθημα για να σε συντρίψει και στην κούραση για να πουλήσει διασκέδαση. Το ήθος δεν διαμορφώνεται μέσα από ψέμματα. Μέσα από αυτά διέρχεται η προπαγάνδα για να δημιουργήσει μάζες. Και αυτή είναι η ποιοτική διαφορά. Οι αήθεις μάζες. Που μπορεί αύριο να διεκδικήσουν κάτι από αυτά που στερήθηκαν. Αλλά χωρίς ήθος, χωρίς ιδέες. Ιδιοτελώς. Για αυτό χτυπιούνται φοιτητές σε ζαρντινιέρες και οι διαφημιστές βρίσκουν τρόπο να διαφημίσουν τα παπούτσια της επανάστασης. Για αυτό ρίχνονται δακρυγόνα σε συνταξιούχους και τα ταμεία μετράνε από πόσους, ενδεχομένως, γλίτωσαν εκείνη την ημέρα. Για αυτό η ΓΣΕΕ είναι κλειστή όταν οι φοιτητές ζητάνε συμπαράσταση.
Κατά την διάρκεια της Χούντας βρέθηκαν ακόμη και στις ένοπλες δυνάμεις άτομα με πολλά κιλά μαγκιάς και ήθος. Κι έτσι έγινε και το κίνημα στο Ναυτικό (ο φίλος μου, ο Πίτυλος, τα έχει γράψει καταπληκτικά αυτά). Κι έτσι έγινε η εξέγερση της Νομικής. Κι έτσι έτρεξαν οι οικοδόμοι στο Πολυτεχνείο. Κι έτσι στο απόλυτο σκοτάδι κανένας δεν έτρεξε να φύγει. Ούτε στο φως του προβολέα και τον ήχο της σειρήνας κατέβηκε κανένας από την πύλη. Όχι γιατί δεν υπήρχε η τηλεόραση. Αλλά γιατί υπήρχε ήθος. Ο Ρήγας, το ΠΑΜ, η 20η Οκτώβρη καίτοι παράνομες δεν επιτέθηκαν ποτέ σε κόσμο. Όλες τους οι ενέργειες ήταν προσανατολισμένες στο να εκθέσουν την δικτατορία και να ξυπνήσουν τον λαό. Όχι να τον παγιδεύσουν, όπως στις ταινίες που ο όμηρος βρίσκεται με κεφαλοκλείδωμα και ένα πιστόλι στον κρόταφο ώστε να δραπετεύσει ο παράνομος. Η παρανομία δεν τους έκανε να πιστεύουν ότι όλα επιτρέπονται. Τι είναι αυτό που άλλαξε από τότε έως τώρα τόσο ώστε να θεωρούμε ότι όλα είναι νόμιμα; Και ότι όλα επιτρέπονται;
Η ευκολία. Αυτή η προσφερόμενη παντού ευκολία. Είναι εύκολο, πλέον, να κατεβαίνεις σε μια πορεία. Είναι εύκολο να ξεχνάς την κούραση με έναν καφέ. Είναι εύκολο να μην σκέφτεσαι και να παρακολουθείς μία σειρά. Είναι εύκολο να μένεις μόνος σου. Γιατί, ούτως ή άλλως, δεν έχεις τίποτα κοινό με τον διπλανό σου. Κι άρα δεν νοιάζεσαι για κανέναν και για τίποτα. Εύκολα. Μόνο που τώρα, που και με την βούλα μπορεί να μας στοχεύουν κάμερες, που φανερά καταγράφονται τηλεφωνήματα, που συνεχώς μειώνονται οι αποδοχές, που σχεδιάζεται η κατάργηση του 40ωρου (ποιο 40ωρο;), που υπονοείται πως δεν θα πάρουμε σύνταξη (αφοπλιστικό αυτό το “ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος"), είναι η ώρα να κάνουμε την υπέρβαση. Δεν γίνονται υπερβάσεις μέσα από ευκολίες. Δεν γίνονται ανατροπές μέσω διαμεσολαβητών. Δεν διαμορφώνονται προσωπικότητες μέσα σε καζάνια. Μάζες διαμορφώνονται. Εύπιστες, άχρωμες, ιδιοτελείς, πιόνια. Ούτε αλλάζουν καταστάσεις μέσα από δοκιμασμένες συνταγές. Γίνεται αντίσταση μωρέ μέσα από σάπιους μηχανισμούς; Ποιο κόμμα δεν είναι σάπιο; Είναι δυνατόν να επιδιώκεται η ανάδυση κρεμώντας βαρίδια στο λαιμό;
Σκέψη θέλει το πράγμα. Και ήθος. Η 17Νοέμβρη, οι "αναρχικοί" που τα σπάνε, οι ακροδεξιοί που ευαγγελίζονται την αγάπη για το έθνος είναι δειλοί καραγκιόζηδες που σκέφτονται μόνο με όρους marketing και τηλεοπτικού χρόνου. Εντυπωσιασμού. Η τόλμη απαιτεί ήθος. Και το ήθος πάνω από όλα αδελφικότητα. Η οποία απουσιάζει εμφανώς από κάθε είδος αντίστασης των τελευταίων ετών, νόμιμης και παράνομης.
Αλλά, κυρίως, θέλει πάθος. Οι ξέπνοες, προγραμματισμένες πορείες και απεργίες δεν λένε μία. Θέλει υπέρβαση η αλλαγή. Και η πρώτη υπέρβαση είναι να πάψουμε να νιώθουμε, και να είμαστε, μόνοι. Γιατί αλλιώς “σαν βγεις απ' αυτή τη φυλακή κανείς δεν θα σε περιμένει...”. Κι αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα βγούμε καν από την φυλακή. Τα τείχη της εμείς τα υψώνουμε. Και ή θα γκρεμοτσακιστούμε κάποια στιγμή από ύψος ή θα πεθάνουμε φυλακισμένοι. Μόνοι. Τυφλοί. Πεινασμένοι. Απογοητευμένοι. Ταπεινωμένοι.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
42 comments:
Εγώ τώρα τί να πω; Μαζί σου Μαργαριτούλα μου... Μαζί σου. Τα είπες όλα...
Δεν τις βρίσκεις τις στιγμές αισιοδοξίας. Τις δημιουργείς. Και αυτό είναι δική σου ευθύνη και υπέρβαση. Δικός σου χρέος. Όχι μόνο απέναντι σε έναν εαυτό που φροντίζεις μέχρι να πεθάνει. Απέναντι σε μία πραγματικότητα που διαχειρίζεσαι και παραδίδεις στους επόμενους. Ακόμη κι αν δεν έχεις παιδιά. Ακόμη κι αν πιστεύεις πως όλα είναι μάταια. Είναι, αν αυτό σε βολεύει. Αν ξεβολευτείς θα δεις πως όλα έχουν σημασία.
Αυτό θα κρατήσω εγώ η "αισιόδοξη" - Δικό μου το χρέος, δική μου κι η ευθύνη.
Καλημέρες μαργαριτούλα.
Παρα πολυ ωραιο κειμενο.
Αμήχανος.
Είναι αυτά όλα που ήθελα να γράψω στις 17 Νοέμβρη.
Κατάληξα σ' ένα 'συγνώμη' προς τη γενιά σου για όλα αυτά που περιγράφεις και στα οποία εκών άκων συμμετείχα. Ανεχόμενος. Ή αντιδρώντας αναποτελεσματικά.
Το ότι μια ένα εικοσιτετράχρονη κοπέλα, βλέπει, αισθάνεται, καταλαβαίνει και αντιδρά έτσι, με κάνει αισιόδοξο για το μέλλον.
Σ' ευχαριστώ.
Μωρε μαργαριτουλι, θα πεις στο ξωτικο το μυστικο της αισιοοδοξίας;Δεν μου το λενε γαμωτο.Κι εγω δεν μπορω να το βρω μονη μου, φοβαμαι, μηπως στο δρομο γι την αισιοδοξία χασω μερικους ανθρωπους που υπεραγαπώ.Γιατι αν τους χασω θα πεθάνω ακους;Σκατά μαργαριτουλι.Ποιο 40ωρο; ενας πολυ αγαπημενος μου αρχιζει στις 10 το πρωί κί οταν τον ρωτάω :"αργαμιση παλι θα φυγεις γλυκο μου;" ξερεςι τι μου λεει; "δεν ξερω"!! ακους; δεν ξερει τι ωρα θα σταματησει να δουλευει γαμω το εργατικο δίκαιο.Δν ξερω τιποτα πια.Μου φαινεται πως η κοινωνια μας πετυχε το ακατόρθωτο- να τα μεταμορφώνει όλα δια των κομψων επειχειρηματων και να μας τα σερβίρει προς καταναλωση, κι εμεις που το μαθαμαε πια το μαθημα μας, να τρωμε τα παντα, αθ το φαμε κ ιαυτο, το ασφαλιστικο, και ολα.Αλλωστε η κυβέρνηση μας, εχει και τον ανανεωμενο Ελευθερο Τύπο πισω της, μη χεσω, τη φυλλαδα που εκανε ρετους με χρήματα της κυριας Ολυμπιακοι Αγώνες...φιλι και να σκεφτεσαι, αυτο είναι το μονο φαρμακο.
Αν το κείμενό σου άγιζε έστω και ένα 30/100 των ανθρώπων της χώρας αυτής θα ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος του κόσμου...
Είμαστε πολύ λίγοι όμως μικρή μου.
Και κανένα σύστημα έστω και άδικο δέν τρέφεται και δέν επιβιώνει αν δεν έχει εκατομμύρια οπαδους από πίσω....
Αρα τη σωτηρία δεν τη βλέπω ούτε με τα κυάλια...
"Και τι είναι προκοπή; Τα 600 ευρώ τον μήνα και η μπλούζα 9 ευρώ από το Zara. Να μην έχεις να πας σε μια συναυλία αλλά να έχεις την πολυτέλεια να πιεις έναν καφέ 2,20 ευρώ. Ακόμη. Να μην έχεις χρόνο να διαβάσεις αλλά να προλαβαίνεις να δεις τηλεόραση για να ξέρεις."
Πρώτη φορά μπαίνω εδώ. Και μου άρεσε γιατί κάποιος είπε αυτά που θέλω να πω κ εγώ. Καλως σε βρίκα!
συμφωνώ
αδελφικότητα, φιλία, και πίστη στον έρωτα που μπορεί να τα ξεσηκώσει και να τα σαρώσει όλα
χμ.
δεν είναι πως διαφωνώ.
συμφωνώ.
όμως η βασική και ουσιαστική αιτία για όλα αυτά λείπει από το κείμενο.
και η αρχή της επίλυσης είναι να βρεθεί και να στραγγαλιστεί η αιτία.
ξέρεις, βαρέθηκα να αναζητώ και αν ρίχνω ευθύνες. Αλλο οι ευθύνες, άλλο η αιτία. Αμα βρεις την αιτία, ανατίθενται οι ευθύνες και τότε ξεκινάς για την λύση.
ΟΜΩΣ, ήταν όλα καλά υπολογισμένα, Μαργαρίτ. Αμα σε αποβλακώνουν οι χιλιάδες επαγγελματίες αποβλακωτές καθημερινά, πού να τρέχεις να ψάχνεις αιτίες και λύσεις. Πίνεις το φραπουτσίνο σου και αράζεις και όλα καλά.
Δεν είναι κακή η ευκολία. Αρκεί να ξέρεις πότε είναι σωστή η ευκολία και πότε όχι.
Μπορεί και να μην βγαίνει νόημα από όσα έγραψα, είναι πολύ μπερδεμένα όλα αυτά.
Συνήθως πάντως όταν κάνω τέτοιες σκέψεις, στρέφω τον προβολέα πάνω μου πρώτα και ρωτώ: κι ΕΣΥ τι έκανες?
Αρκετά συχνά δεν μένω ικανοποιημένη από την απάντηση.
Και αναρωτιέμαι πόσοι μένουν τελικά. Πόσοι είναι αρκετά ειλικρινείς με τον εαυτό τους για να αναγνωρίσουν πως όχι, δεν έκαναν αρκετά κι ας στηλιτεύουν την κατάσταση συνεχώς και αδιαλείπτως.
Καταλαβαίνεις βέβαια, πως δεν τα χώνω σε σένα. Ούτε και σε κανένα δλδ.
Προβληματίζομαι.
η ιδιωτικη τηλεοραση δεν ειναι δωρεαν.
την πληρωνουμε.ακριβα.
Τί λες παιδί μου φοβερό; Τί να σχολιάσω εγω σ αυτό το ξέσπαμα της ψυχής σου ; ξέρεις ότι τα παιρνω ευκολα και θυμώνω όταν βλεπω στους νέους ολον αυτό τον προβληματισμό που και βεβαια σχετίζεται με την πραγματικότητα. ναι, φταιμε κι εμεις οι μεγαλυτεροι. Φταίει ο τροπος που διακονούμε το επαγγελμα του μεγάλου, του δήθεν προστάτη, του δήθεν καθοδηγητή. Σκαρτοι ειμαστε πολυ και το αστείο ειναι ότι δεν μας περνάει καν από το μυαλό η ιδεα να το παραδεχτούμε ενωπιον σας.
Ναι, θελω κι εγω οπως η Νατασσα να κρατησω κατι από την αισιοδοξία της πρωτης παραγράφου. Ελα όμως που διαβολος με κανει να ροβολάω κατα κάτω και να πιάνομαι από την αλήθεια των λόγων σου ;
Τί θα μπορούσα, αραγε, να κάνω για ν αλλάξει αυτό το κλίμα ;
η συνήθεια της ευκολίας και η αίσθηση πως τίποτα δε θα αλλάξει όσο κι αν φωνάζουμε, είναι οι λέξεις κλειδιά για μένα..νομίζω πως το πρώτο βήμα θα ήταν να δούμε τους εαυτούς μας σαν μονάδες (και τώρα τους βλέπουμε , αλλά με λάθος τρόπο) και να αποφασίσουμε επιτέλους να αλλάξουμε όλα αυτα που μας χαλάνε...από τα πιο μικρά...μόνο έτσι η σταγόνα γίνεται καταιγίδα...όλα τα άλλα ακολουθούν τη λογική των
"μπουλουκίων"
καλημέρα Μαργαρίτα
και κάτι άλλο...ας αποκοπούμε πια από το παρελθόν...το κουβαλάμε μέσα μας έτσι κι αλλιώς
Εύγε! :)
Κάπου στο δρόμο, κάτι στράβωσε πολύ. Κάτι γίνεται πολύ λάθος, έτσι δεν είναι?
Το ότι έχουμε άλλο ένα πολύ όμορφο κείμενο είναι δεδομένο. Είναι και πασσέ να κάνεις φιλοφρονήσεις. Το ήθος της εποχής.Κι είναι από τα post που σου κάνουν πάσα να σκεφτείς.
Θυμήθηκα μια ανάλυση του Καστοριάδη ("Το φύλλο συκής της ηθικής" από το "Η άνοδος της ασημαντότητας") που με πολύ μεγάλο κίνδυνο να την παρερμηνεύω και να την υπεραπλουστεύω, θεωρεί πως η απόρριψη της πολιτικής (επειδή έγινε συνώνυμο της διαφθοράς, της δημαγωγίας, της κυνικής κατάκτησης εξουσίας παντί τρόπω κλπ) παραχώρησ ζωτικό χώρο στην ηθική ("φτωχός συγγενής της φιλοσοφίας ή υλικό θρησκευτικής κατήχησης", όπως σημειώνει) να επικρατήσει ως προς την διαμόρφωση δράσεων και συμπεριφορών σε ατομικό επίπεδο και σε -αμφίβολο πλέον- συλλογικό επίπεδο.
Καταλαβαίνω πως εσύ εννοείς το ήθος μάλλον μοιάζει με αυτό που λέει ο Κ.Κ. ότι "η πολιτική επικρατεί της ηθικής πράγμα που δε σημαίνει ότι την καταργεί."
Αλλά μπορεί και να καταλαβαίνω λάθος... Food for thought, πάντως άφθονο. ;)
@ dimosthenis s.: Δημοσθένη μου, δεν λέγονται όλα. Είναι τόσα πολλά που δεν ξέρω που δεν μπορώ να συμμεριστώ κάτι τέτοιο. Όμως είναι πολύ όμορφο που είσαι εδώ. :)
@ νατασσάκι: Να το κρατάμε αυτό νατασσάκι. Γιατί κι εμένα αισιοδοξία μού γεννά αυτό. Όσο ο παράγοντας εξαρτάται από τον άνθρωπο μπορώ να ελπίζω. Για τα υπόλοιπα που είναι εκτός των δυνάμεών μας δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι. Σε φιλώ!
@ anisixos: Σε ευχαριστώ πολύ ανήσυχε.
@ κωστής γκορτζής: Κωστή, εσύ ειδικά δεν επιτρέπεται να συγκαταλέγεσαι σε αυτούς που ανέχτηκαν ή βολεύτηκαν. Εγώ σε ευχαριστώ. Πάρα πολύ. :)
@ auburn kate: Kate μου, αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπάνε αληθινά δεν τους χάνουμε ποτέ. Όπως, επίσης, μπορεί να ακούγεται κυνικό αλλά, δεν θα πεθάνεις άμα χάσεις κανέναν. Αλήθεια.
Για αυτά που “τρώμε” σε τελικό βαθμό εμείς φταίμε. Που περιμένουμε να πεινάσουμε για να σαβουρώσουμε ό,τι βρεθεί μπροστά μας. Που αντί να “μαγειρέψουμε” κλέβουμε το φαΐ του διπλανού. Που περιμένουμε εντολές πότε να χωνέψουμε. Και το ποιοι είναι πίσω...
Ώχου, ναι, εντάξει κάθε φυλλάδα είναι πίσω από κάποιον. Αυτό, όμως, δεν είναι το θέμα μου εδώ. Το ότι εμείς είμαστε τόσο ηλίθιοι ώστε να μην εμπιστευόμαστε την όρασή μας, παρά τον αλληθωρισμό των media, ναι, αυτό με απασχολεί. Φιλιά (δεν είναι τα μόνα αλλά είναι μία σταθερή αξία).
@ patsiouri: Πατσιουράκι, εγώ δεν νιώθω μέλος καμίας ελίτ που σκέφτεται τόσο πια διαφορετικά. Ναι, ομάδες είμαστε. Δεν νιώθουμε έτσι, αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί περιμένουμε μια ταμπέλα να μας το κάνει εύκολο. ΕΜΕΙΣ στα blogs (δηλαδή “οι ψαγμένοι”). ΕΜΕΙΣ τα γαλάζια παιδιά (δηλαδή “οι βυσματούχοι”). Και πάει λέγοντας. Και χωρίς ταμπέλες καλή μου, μια χαρά πολλοί είμαστε. Αλλά δεν βρίσκει ο ένας τον άλλον πουθενά. Κάποτε έφταιγε η διαφωνία για το αν ο Μαρξ ήταν σωστότερος αριστερός από τον Λένιν, κάποτε φταίει η διαφορετική άποψη για το αν σε περίπτωση ιδανικής διακυβέρνησης θα έπρεπε να μιλάμε για σοσιαλιστικές δημοκρατίες κ.ο.κ. Και μέσα σε όλο αυτό το πανηγύρι επίδειξης εγωισμού και ατέρμονου κωλύματος επικράτησε ο αμοραλισμός και η βλακεία. Γιατί αυτά δεν τα αναστέλλει τίποτα. Λοιπόν, δεν είμαστε λίγοι. Απλά δειλοί, χωρίς φαντασία και ατομιστές. Καλύτερα; (Και σε φιλώ. :) )
@ roadartist: Καλωσήρθες roadartist. Καλωσήρθες στο θέατρο του παραλόγου! :)
@ markos-the-gnostic: Να κάνουμε και τίποτα όμως ε; Όχι μόνο να εξομολογούμαστε τον έρωτα και αδελφικά μας αισθήματα από ένα ηλεκτρονικό ματζαφλάρι ή σε μία πορεία διαμαρτυρίας. (Άσε που το σύνθημα όπως το έγραψες έτσι λιτά μου θύμησε την Γαλλική Επανάσταση και με πήραν τα γέλια. Φανταζόμουν τον Γιωργάκη Ναπολέοντα και τον Κωστάκη Αντουαννέτα...) Καλωσήρθες.
@ krotkaya: Καταλαβαίνω Κροτάκι τι εννοείς. Πολύ καλά μάλιστα. Όμως, να σου πω κάτι; Ναι, δεν είναι η ευκολία η αιτία. Ούτε τα Μ.Μ.Ε. Μανιέρες είναι και αποτελέσματα αυτά. Όμως, δεν βρήκα κανέναν λόγο να γράψω για τις αιτίες. Τις γνωρίζουμε τις αιτίες. Ακόμη και μία επιδερμική ματιά στην νεοελληνική ιστορία μπορεί να τις αποκαλύψει, ένα κομμάτι τους τουλάχιστον.
Όμως πολλές φορές ψάχνουμε την αιτία και τοποθετουμε την λύση στην εξάλειψή της ή στην απόδοση ευθυνών. Σε αυτήν την περίπτωση οι αιτίες χάνονται σε βάθη δεκαετιών και η απόδοση ευθυνών θα προσφέρει μόνο μία μικρή ικανοποίηση σε όποιο αίσθημα περιέργειας και δικαίου. Για αυτό και έμεινα στον τρόπο με τον οποίο εκφράζεται η σήψη.
Γιατί όταν βουλιάζεις δεν σκέφτεσαι τι έκανες λάθος στην συντήρηση του πλοίου -ούτε ότι ο μηχανικός ήταν ένας μαλάκας και μισός. Να σωθείς κοιτάζεις. Αυτήν την στιγμή, με τόσα μέτωπα ανοιχτά γύρω μας, σημασία έχει να καταλάβουμε τι κάνουμε λάθος, να βρούμε τρόπους να αντιδράσουμε. Και οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι η ευκολία, είναι η μοναξιά και η απομόνωση, είναι η ευπιστία στα παπαγαλάκια και τόσα άλλα. Γιατί αυτά καθορίζουν το πώς αντιδράμε, ή μάλλον το πώς ΔΕΝ αντιδράμε.
Για αυτό και γράφω για αυτά στο κείμενο. Πάνω σε αυτά πρέπει να δουλέψουμε. Άλλωστε, έχουμε παράδοση στο να μην ενεργούμε ως λαός, είτε αδιαφορώντας είτε μεταθέτοντας την ευθύνη για όταν κάποτε κάποιος βρει τον υπεύθυνο. Δεν μας παίρνει για τέτοια. Όχι άλλο. Όσο για το τι είναι αρκετό. Ποτέ δεν θα είναι Κροτ. Ποτέ...
@ fuzzy burlesque: Πανάκριβα fuzzy. Με συλλήψεις αθώων και με την σύνταξή μας. Και με τόσους άλλους τρόπους...
@ ritsmas: Και μόνο ότι σκέφτεσαι όπως σκέφτεσαι είναι πολύ καλή αρχή ριτσάκι. Δεν λείπουν ατομικές κατευθύνσεις, συλλογικό πάθος λείπει. Κι αυτό δεν είμαι εγώ η κατάλληλη για να το πει ή να το υποδείξει (μισώ μόνο και την λέξη). Και δεν φταίνε πάντα οι άλλοι Ριτσάκι. Δεν φταίτε οι “μεγάλοι”. Άλλο τόσο φταίμε κι εμείς. Και οι αντίστοιχοι δικοί σας “μεγαλύτεροι”. Τα πράγματα δεν φτάνουν σε τέτοια σημεία από ευθύνες λίγων, ή μιας γενιάς. Να σου πω τι να μην θυσιάσουμε για κανέναν; Το πάθος Ριτσάκι. Αυτό φέρνει και την αισιοδοξία και τις ιδέες και τον έρωτα και την περιέργεια και όλα όσα χρειάζονται για ένα kick start. Πολλά φιλιά.
@ elafini: Ελαφάκι συμφωνώ. Για αυτό και διαχωρίζω την μάζα. Σαφώς και το άτομο στην ομάδα συμπεριφέρεται διαφορετικά, δεν γίνεται να πετύχεις ομάδες με χαρακτηριστικά μονάδας. Αλλά με σκάρτο πρώτο υλικό δεν πάμε πουθενά. Και για το παρελθόν συμφωνώ, αν εννοείς να ξεκολλήσουμε τον εγκέφαλό μας και να δούμε ότι η αξία του κρύβεται στο να φωτίζει το μέλλον. Αλλά, έλεος πια με την προσκόλληση. Φιλιά!
@ kwlogria: Βγαίνω! :)))))))) Ζμμμματς.
@ niemandsrose: Καταλαβαίνω τον προβληματισμό σου. Ο Καστοριάδης, που φοβάμαι πολύ να πιάσω στο στόμα μου μήπως θίξω όσα έγραψε και είπε, νομίζω δεν απέρριπτε το ήθος ως πρωταρχική ανθρώπινη ποιότητα. Το απέρριπτε ως κοινωνικό φαινόμενο όπως παρατηρείται στις θρησκευτικές κατηχήσεις ή τους πόλους χειραγώγησης. Και σε αυτό συμφωνώ απολύτως μαζί του. Είναι άλλωστε και δικός μου φόβος. Η ευκολία με την οποία ένας όχλος συνασπίζεται πίσω από κατεστημένες “ηθικές επιταγές” -που πολλές φορές ακούνε και σε ονόματα όπως νομάρχης Θεσσαλονίκης, Χριστόδουλος, Λα.ος. κλπ.
Η επιχειρηματολογία μου βρίσκεται λειψή αν μου ζητήσεις να ορίσω το ήθος. Από τη μία δεν θα τολμούσα να ορίσω κάτι συλλογικά την ίδια στιγμή που αποστρέφομαι την συλλογική εφαρμογή του. Από την άλλη υπάρχουν ιδιότητες και ποιότητες που έχουν τη μαγεία να προσδιορίζονται με τις αισθήσεις και την αντίληψη πολύ περισσότερο από ότι με επιστημονικούς ορισμούς. Όπως η αγάπη. Το ήθος. Η μαγκιά. Το φιλότιμο. Το μίσος. Η μαλακία. Παθιασμένες έννοιες όλες. Πολλά φιλιά. :)
...τι μα πω για το κείμενό σου....έχεις απλά τον σεβασμό ενός τσίρκου...!!!
Μια φυλακή είναι ο κόσμος μας όλος, καλή μου. Μια φυλακή των ονείρων μας, ένα κάγκελο που μας χωρίζει από την ευτυχία της υλοποίησής τους. Πριν 34 χρόνια κάποιοι τα υλοποίησαν, αλλά μας κλείδωσαν στα δικά τους οράματα. Τα δικά μας ποτέ δεν πέταξαν, τα δικά μας ποτέ δεν ελευθερώθηκαν. Και η απάντηση όπως τόσο γλαφυρά και τέλεια λες έμειναν απλά να πιάνονται χέρι-χέρι με την ψευδάισθηση της ελευθερίας και της τενχολογίας, που τελικά βαθαίνει το χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τον εαυτό μας.
η ελευθερία του ονείρου κερδίζεται με αγώνες
η υποταγή σκοτώνει το όνειρο
η υπακοή κλειδώνει την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο
μαστούρα ευλογημένη τα ασύρματα μηνύματά τους
ψευδαισθήσεις ελευθερίας οι ενσύρματες συνδέσεις τους
βαθαίθουν το χάσμα με το είναι μας χαρίζοντας της ελπίδα του φαίνεσθαι.
φαίνεσθαι ελευθερίας, φαίνεσθαι επίδειξης, φαίνεσθαι δημοκρατίας
είναι αυταπάτης, είναι υποταγής
για έναν αιθέρα άδειο έγινε ο αγώνας,
για ένα πουκάμισο μιλάμε τόση ώρα πιο άδειο από το είδωλο της Ελένης.
πολλά φιλιά από τη φυλακή της δημοκρατίας
με τα κάγκελα της ρουτίνας των ψευδαισθήσεων
(σ.σ. το ποιηματάκι τούτο μού βγήκε αυθόρμητα, αλλά τελικά θα το κάνω και post).
Συμφωνούμε εν πολλοίς αλλά θα ήθελα και καμιά ιδέα για το δια ταύτα.
Έχω μια δυο παρατηρησούλες αλλά δεν χρειάζεται να γκρινιάζουμε πάντα ε;
love&kisses
zaphod
Υ.Γ. Όποτε θέλετε περάστε, σας περιμένει μια πρόσκληση
Ξέρεις, έχω δύο ενστάσεις.
Η πρώτη είναι πως η ανάδειξη των αιτιών, στην περίπτωση μας είναι απαραίτητη, γιατί αν δεν γίνει αυτό, απλά θα γιατρεύουμε συμπτώματα, αλλά ο καρκίνος θα παραμένει στην θέση του και θα μεγαλώνει. Όχι απόδοση ευθυνών, δεν έχει καμιά σημασία αυτό.
Αλλά αναζήτηση και απάλειψη των ουσιαστικών αιτιών: όχι δλδ αυτών που εμφανίζονται ως αιτίες.
Η δεύτερη ένστασή μου φωτίζει καλύτερα την πρώτη και συνδέεται μαζί της.
Καλόν είναι να αποφεύγουμε τον ελληνοκεντρισμό, μην γκρινιάζουμε μόνο για την χώρα μας, ΔΕΝ αποτελούμε παγκόσμια πρώτη ούτε εξαίρεση κακή.
ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ συμβαίνουν σε όλο το δυτικό κόσμο: ίδιος καταναλωτισμός, ίδια ισοπέδωση, ίδια αδιαφορία, ίδιος ατομισμός, ίδιος αμοραλισμός, ίδια κενά κεφάλια με ολόιδιες κουπ και άδεια βλέμματα. Το ίδιο.
30% συμμετοχή στις εκλογές θεωρείται ΕΠΙΤΥΧΙΑ στην Ολλανδία; Ποιες ΗΠΑ? Μες το σπίτι μας, δίπλα μας.
Ρίξε μια ματιά στην Ιταλία: μόνο τον Σύλβιο και την ΡΑΙ να σκεφτείς, δεν θες άλλο. Για να μην μιλήσω για τους πιθηκισμούς στις πρώην ανατολικές χώρες που έχουν γίνει βασιλικότεροι των βασιλέων.
Εξού και μιλώ για βαθιές αιτίες. Που δεν εδράζονται σε πρόσωπα -έστω και αποβιώσαντα- αλλα σε καταστασεις, σε ιστορικές συγκυρίες, σε πάλη συμφερόντων αν θες. Άλλα τα δικά τους συμφέροντα, άλλα τα δικά μας, και αυτό είναι απόλυτη πεποίθησή μου. Εξού και τα όπλα τους είναι η λωβοτομή και η αλλοτρίωση εγκαφαλικών κυττάρων -ενώ τα δικά μας πρέπει να είναι άλλα, δεν γίνεται αλλιώς.
Άντε τώρα σε μια συνοικιακή καφετέρια, ας πούμε στη Δάφνη, να πεις όλα αυτά τα όμορφα που λες στο κειμενό σου. Σαν τρελή θα σε κοιτάξουν. Άντε να μιλήσεις εκεί για Φελίνι και για Ρόζα Λούξεμπουργκ. Το 166 θα καλέσουν.
Ε, σε πληροφορώ πως αν πάω να κάνω το ίδιο στην καφετερια της δουλειάς μου ή σε μια οποιαδήποτε καφετέρια στο Midi πχ στην πολή μου, ακριβώς τα ίδια θα μου κάνουν και μένα.
Έχουν δουλέψει επί μακρόν και πολύ καλά, πολύ μελετημένα. Κι έχει δίκιο το Πατσιούρι -είμαστε πολύ πολύ λίγοι. Και πολύ πολύ αποκαρδιωμένοι πια.
Ένας φίλος μου χρησιμοποιούσε μια έκφραση που πολύ μου άρεσε: κατάσταση προχωρημένης σήψης.
Τι εννοούσε; Για ρίξε μια ματιά στην Αριστερά, πχ, που είναι και η ελπίδα, υποτίθεται.
Γι'αυτό εγώ μιλάω για αιτίες βαθιές -και είμαι και λίγο παλιομοδίτισσα, μερικά πράγματα δεν μου κολλάνε και δίνω και πολύ βάρος στην αισθητική, και όχι ρε γαμώτο γαλλικό μανικιούρ και κόκκινη σημαία ΔΕΝ μπορούν να πάνε πακέτο.
Άσχετο; Χμ, όχι, καθόλου.
(Niemandsrose, γνωρίζετε αν το βιβλίο κυκλοφορεί ακόμα; Μπορεί κανείς να το βρει στα κοινά βιβλιοπωλεία ή πρέπει να παέι στα πιο ψαγμένα;).
@industrialdaisies, από την μια καραδοκεί η κακομεταχείριση του πνευματικού έργου (του Καστοριάδη εδώ)που την έχω κατα νου, από την άλλη όμως το να φοβάμαι να τον πιάσω στο στόμα μου ισοδυναμεί με τον πολύ πιο ολέθριο κίνδυνο να λατρεύω αυθεντίες και να θεοποιώ. Αλλιώς κινδυνεύω αυτό που ο δείμος του πολίτη θεωρεί ποίημα να το ασπαστώ ως τέτοιο και να το επικροτήσω.
@Кроткая, γεια σας. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ύψιλον (2000) σε μετάφραση Κώστα Κουρεμένου. Για βιβλιοπωλεία, ρίξε μια ματιά εδώ
και εδώ
.
Niemandsrose, καταρχάς ευχαριστώ πολύ για την άμεση ανταπόκριση.
Κατά δεύτερον -και για την Μαργαρίτ αυτό-, τολμώ να παρεισφρύσω στην ωραία σας συζήτηση, για να συμφωνήσω μαζί σας. Δεν θεωρώ πως πρέπει να φοβόμαστε να αναφερθούμε σε όσους θεωρούνται κατά κοινή ομολογία διάνοιες ή τέλοσπάντων είναι κοινώς αποδεκτοί και έχουν τεθεί στο απυρόβλητο. Γιατί; όλοι ενδέχεται να έχουν κάνει λάθη. Εν προκειμένω, ως προς το ήθος, συμφωνώ με τηνλογική του Καστοριάδη, αλλά θα προσέθετα και ότι τόσο το καλώς νοούμενο ήθος, όσο και η κακώς νοούμενη ηθική, αλλά και πολλές πολλές, άλλες έννοιες, διακρίνονται από μια ευελιξία και συχνά μεταλλάσσονται ανάλογα με τις εποχές.
Η ομοφυλοφιλία πχ θεωρείται ανήθικη από κάποιους κύκλους. Από άλλους ασθένεια. Για ορισμένους είναι κάτι το αδιάφορο -όλοι μας όμως, λίγο πολύ συχνά βρίζουμε κάποιον αποκαλώντας τον "πούστη", εν τη ρίμη του λόγου ενδεχομένως.
Ίσως να είναι και σημάδι των καιρών, αλλά ελάχιστα είναι εκείνα που παραδέχομαι ως παναθρώπινες και παντός καιρούς και πάσης εποχής αξίες ή απαρέγκλιτες αρχές.
Μάλλον ξεφύγαμε λίγο από το θέμα όμως.
@ το μεγάλο μας τσίρκο: Αν δεν ήμουν τόσο θυμωμένη με την κακοποίηση των ζώων από το τσίρκο κατά τα άλλα το λατρεύω. Μάλλον έχει παίξει τον ρόλο του και ο Fellini σε αυτό. Αλλά, ούτως ή άλλως, πάντα το λάτρευα. Άρα ο σεβασμός είναι τεράστιο κοπλιμέντο! Καλωσήρθες! :)
@ ο δείμος του πολίτη: Δείμε μου, μία τόσο απαισιόδοξη και μοιρολατρική αντιμετώπιση εγώ δεν την συμμερίζομαι. Ναι, από τη μία αυτός ο κόσμος είναι φυλακή. Από την άλλη αυτός ο κόσμος έχει δώσει τη δυνατότητα σε εσένα, και σε όλους, να ζεις κατά μέσο όρο όσα χρόνια ζεις, να αναπτύσσεις σκέψη, λόγο και δραστηριότητες, να βρίσκεις κόσμο για συναναστροφή. Τι σημαίνει δηλαδή φυλακίζει το άτομο; Αν δεν ήταν κοινωνία γύρω μας τι θα ήμασταν; Αν δεν υπήρχε η ιστορική καταγραφή και γνώση βάσει ποιων πραγμάτων θα πορευόμασταν; Όχι ότι συμμερίζομαι τον Αριστοτέλη, αλλά πραγματικά, πώς δεν θα ήταν ο άνθρωπος φυλακισμένος; Αν επιλέγεις να βλέπεις το πεπερασμένο της φύσης του ως φυλακή είναι καθαρά θέμα οπτικής.
Όσο για τους προηγούμενους που αντιστάθηκαν αυτοί δεν φυλάκισαν τίποτα. Τα λαμόγια της εποχής και αυτοί που χάραξαν πορεία όπως την χάραξαν ναι. Αλλά κυρίως εμείς φταίμε δείμο. Όχι και να ακούω ότι φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου που πάλεψε επειδή εμείς σήμερα τα έχουμε βρει μπαστούνια! Δηλαδή τι έπρεπε να κάνουν, να παλεύουν για τα πάντα για να μας εξασφαλίσουν; Όχι, θα πρέπει να βρούμε τον δρόμο μας. Βαρέθηκα να ρίχνω ευθύνες σε άλλους και η γενιά μου να ξημεροβραδιάζεται στα Starbucks και να ξέρει τα πάντα για την Βροχοπούλου.
@ zaphod: Ιδέες έχω στο μυαλό μου. Ένα μεγάλο κομμάτι τους θα κατακρινόταν ως ουτοπικό. Αλλά, δεν θέλω να τις πω εδώ. Και μόνο η ιδέα του κινήματος (ειδικά μέσα από τα blogs), της επιρροής σε άλλους και όλα αυτά με αηδιάζουν. Είμαι, όμως, εδώ αν θες να μιλήσουμε για τις ενστάσεις -δεν είναι γκρίνια, διάλογος ατόμων που σκέφτονται είναι.
Και για την πρόσκληση... Την είδα ρε Zaphod, ώχου, τι με βάζεις να κάνω, εγώ δεν έχω ιδέα από φωτοσοπιάσματα!!!! Απαπαπα, μου κόπηκαν τα γόνατα όταν το είδα. Θα προσπαθήσω να αγγαρέψω κάποιον από τους hightech φίλους μου μπας και τα καταφέρω, αλλιώς... Θα σε απογοητεύσω. (Αν δεν τα καταφέρω θα βρω έναν τρόπο να επανορθώσω!!!!) Φιλί.
@ krotkaya: Πωπωπωπω, Κροτάκι, ανοίγεις θεματάρα μόνο που αμφιβάλλω αν μπορούμε να το αναλύσουμε στο blog αυτό. Περιλαμβάνει το μεγάλο μου όνειρο, το μεγαλύτερό μου μίσος και το πάθος μου όλα μαζί σε ένα!!!!!! Άσε, προς το παρόν θα αρκεστώ να ξαναγράψω ότι για τέτοιας εμβέλειας και βάθους προβλήματα η αιτία αποτελεί παράγοντα που ή θα μας έπειθε ότι είναι ουτοπική η αναζήτηση λύσης ή θα οδηγούσε σε πασαλείμματα και μη δραστικές λύσεις. Κι εμένα οι αιτίες μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Αλλά, πρακτικά, ίσως κάποιες φορές πρέπει να βάζεις κάτω το κεφάλι και να προτάσσεις τον αυθορμητισμό, το πάθος (όλο το λέω αλλά ρε γαμώτο πού είναι το ρημάδι το πάθος πια;) και την αποφασιστικότητα.
Για το υπόλοιπο συμφωνώ απολύτως -μα απολύτως. Η Ελλάδα δεν είναι απομονωμένη από το σύμπαν -ούτε κανένα Γαλατικό χωριό. Όμως, εδώ μας έλαχε να γεννηθούμε. Τα εδώ να μας αφορούν, πρακτικά (είδες πάλι αυτο το πρακτικά;) λίγο πιο έντονα. Όταν ήμουν Αγγλία εξίσου σπαζόμουν και σκεφτόμουν γύρω από τα εκεί. Κι όπου και να ταξιδέψω, ακόμη κι αν είναι για μικρό διάστημα, προσπαθώ να καταλαβαίνω τι συμβαίνει τώρα -πάνω από όλα- και γιατί, όχι να την δω τουρίστας με κρεμασμένη φωτογραφική στο λαιμό (καλά, όχι ότι αυτό είναι κακό).
Σαφώς και είναι σφαιρικό το φαινόμενο. Όμως, αν ξεκινήσει το άτομο να σκέφτεται την απρόσωπη και άφταστη εξουσία τότε, αν δεν είναι ο Κάφκα να γράψει κανένα αριστούργημα, απλά θα αποκαρδιωθεί και θα κλειστεί κι άλλο στο σπίτι του μονολογώντας “ήρθε το τέλος”. Για αυτό, ξεκινάω από μέσα προς τα έξω. Για εμένα δεν είναι δύο διαφορετικοί χώροι, είναι δύο χώροι που συνέχονται διαρκώς. Όμως, καλώς ή κακώς, η εξουσία αφέθηκε ελεύθερη να δημιουργήσει κεντρικούς μηχανισμούς παγκόσμιους. Κι άρα αόρατους, κι άπιαστους, κι άγνωστους. Ας ξεκινήσουμε τουλάχιστον να το πιάνουμε από κάπου!!!
Για την αριστερά την τωρινή δεν θα μιλήσω. Δεν μου το επιτρέπει η σοβαρότητά μου (αυτή η ελάχιστη τέλος πάντων). Για τον Καστοριάδη νομίζω σε κατατόπισε η Niemandsrose -εγώ τον έχω διαβάσει σε βιβλιοθήκες και δεν έχω ιδέα ποια από όλα τα έργα του κυκλοφορούν ακόμη. (Για το δεύτερο σχόλιό σου θα σου απαντήσω με τη σειρά του. Χιχιχιχιχι)
@ niemandsrose: Ναι, ναι, συμφωνώ απολύτως, και δεν έχω φονηθεί ποτέ να εκφράσω γνώμη για τον οποιονδήποτε κι ας τρώω βρισίδι. Μάλλον παρερμήνευσες, ή εγώ δεν το εξέφρασα σωστά. Δεν φοβάμαι να μιλήσω για τον οποιονδήποτε αν έχω γνώση. Το έργο του Καστοριάδη δεν το έχω διαβάσει ολόκληρο, κι άρα είπα πως το πιάνω με την επιφύλαξη μήπως παρερμηνεύω λόγω της έλλειψης ολοκληρωμένης γνώσης πάνω σε αυτό. That's all. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο. Μα κανείς όμως. Φιλιά! :)
@ krotkaya: Δες από πάνω! :ppppppppppppppppppppppppppppppppppp
(Χιχιχιχι...)
Υ.Γ.: Απλή περιέργεια, αλλά και υποψία θεματικής. Ποιες είναι αυτές οι πανανθρώπινες αξίες και οι αρχές; (ας ξεφύγουμε, εδώ υπάρχει θέμα!)
ax, ti mou kaneis kai eimai sto aerodromio kai tha xasw to aeroplano gia xari sou!!!
epi tou prwtou sxoliou mallon sumfwnw, alla tha ithela na to skeftw parapanw, me tin isixia mou -isws na mou parei kai merikes evdomades kai ara na ta pouem apo konta, xaxaxa!
oso gia tis panathrwpines axies, xm... aftes pou protassei i thriskeia thewrountai suxna tetoies, alla aftes den me poluaforoun -xereis, i egkrateia, i tapeinotita klp.
alla egw tha etheta en amfivolw akoma kai ekeines pou sunithws bainoun sto apyrovlito: zwi, axioprepeia, sevasmos... den tis amfisvitw. alla thewrw pws ana periodous alloiwnotan to periexomeno kai ta sun aftais. alliws antimetwpizetai i zwi sto mesaiwna kai alliws simera.
akoma kai to thema tou politismou. poious apokalousan oi progonoi mas Varvarous?
einai polu megalo to thema, aplws thelisa na dwsw ena hint -kai den xanabainw sto blog sou an eimai sto aerodromio kai kindynevw na xasw to aeroplano!!!!
Κάποιος σήμερα πήρε 10 με '
Καλό Σαββατοκύριακο :)
Μπραβο!!!:-)))
@industrial daisies
Tι blog κίνημα και αηδίες, κουβέντα επί του τι μέλλει πράττειν κάνουμε! Καλή είναι πάντα μια κίνηση, έστω και μέσα από τα blogs αλλά αυτό που με ενδιαφέρει πρωτευοντως είναι να βρω άτομα με κοινές αποψεις....όταν έρθει η ... επανάσταση το ξανακουβεντιάζουμε!
Χμμμμ...μερικές διαφωνιούλες (στο περιγραφικό μέρος και όχι τόσο στο συμπερασματικό)
Στο Πολυτεχνείο δεν νίκησε καμία αντίσταση. Απλώς για πρώτη φορά μετά από χρόνια υπήρξε κάποια αντίσταση. Το Πολυτεχνείο λειτούργησε ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για μια ολόκληρη χώρα.
Περί γενιάς μας και επόμενης.
α) Δεν είναι τόσο μαύρα τα πράγματα (αν και είναι αρκούντως μαύρα)
β) Δεν δέχομαι πως "παλαιότερα υπήρχε ήθος, τώρα τσου"....
Οποιαδήποτε αντιδραστική κίνηση στο όποιο κατεστημενο ξέρει πως πρώτα απ' όλα έχει εχθρό τον ..."φιλήσυχο" πολίτη που δεν θελει να επαναστατήσει. Το 1821 και στο 41-44 αναγκαστικά οι εξεγερμένοι υιοθέτησαν τρομοκρατημένες μεθόδους (φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους) και μεταξύ μας πολύ καλά έκαναν.
Στα περισσότερα εκ των υπολοίπων συμφωνούμε.
Περί προσκλήσεως. Μην αγχώνεσαι και είναι απλό. Δεν σου είπε κανένας να "πειράξεις" φωτογραφίες...έτσι και αλλιώς θα τα βρούμε στην πορεία :-)
Διάβασα δυό φορές αυτό το εξαιρετικό κείμενο και τα σχόλια που προκάλεσε.
Διαβάζοντας τα μου αναπτερώθηκε η ελπίδα ότι αυτός ο τόπος δεν πρόκειται να χαθεί όταν υπάρχουν τόσα καθαρά μυαλά που σκέπτονται και προβληματίζονται έστω και με αποχρώσεις απαισιοδοξίας.(Πού΄σε καημένε Καρυωτάκη..)
Απλά προτιμώ τους προβληματισμούς της σημερινής γενιάς από τους προβληματισμούς της γενιάς του Πολυτεχνείου που δεν είχαν αυτήν την πολυτέλεια και είναι η γενιά που σήμερα έχει αποκτήσει μια μυθική διάσταση.
Όλο το πρόβλημα τότε ήταν πως θα ξεφύγουν από τον βραχνά μιας χούντας που σε έπνιγε και κατέστρεφε κάθε ελπίδα.
Για να μην πάω πιό πίσω στις γενιές της αντίστασης ή του Εμφύλιου.΄
Προτιμότεροι λοιπόν οι προβληματισμοί του ποστ που δυστυχώς ή ευτυχώς είναι διαχρονικοί χωρίς εύκολες απαντήσεις και προβλέπω ότι θα τους έχουν και οι επόμενες γενιές.
@industrialdaisies, ουφ! Ειλικρινά θα σου πω πως για μια στιγμή τρόμαξα πως υπαινίχθηκες κάτι για αυθεντία και απογοητεύτηκα ("όχι και η ιντάστριαλ ρε γαμώτο!"-όλος κι όλος ο μονόλογος) γιατί θαυμάζω πολύ το πόσο μακριά πετάει το πνεύμα σου (πήγαινε αλλού να κοκκινίσεις! :) ), αλλά ευτυχώς ήταν πάλι η φλατοσύνη (επινόηση της ώρας. Κρύα, I know)του γραπτού λόγου που έφταιξε για την παρερμηνεία.
(σόρρυ που το μετέτρεψα σε φόρουμ με τις απανωτές απαντήσεις).
Ευγε!
Τι να πω....έχω μείνει άναυδη.Και με το αποσβολωτικό κείμενο σου και με τα σχόλια που διάβασα.
Τι να πρωτογράψει κανείς τώρα ρε γαμώτο....δεν μπορώ το χάνω σε αυτά τα μικρά παραθυράκια σχολίων του αχανούς ιντερνετοχώρου.
Και ειδικά με το θέμα που έχετε ανοίξει εδώ μέσα δεν υπάρχει περίπτωση....αυτά θέλουν ώρες και μέρες συζητήσεων.
Όπως και να χει....Όσο περνάει ο καιρός το σύστημα βελτιώνεται και βελτιώνεται...απο νεαράς ηλικίας πλέον οι σημερινές γενιές ποτίζονται με μπόλικη δόση Βλακείας, Δειλίας, Ανασφάλιας και τάσεις παροπιδισμού και πολλών άλλων ακόμα.
Αυτό που θα χρειαζόταν θα ήταν μια ισχυρή ένεση Συνειδητοποίησης, Αγαπης, Απλότητας.
Σκατά δηλαδή.
Όταν όλος ο δυτικός πολιτισμός θυμίζει χολιγουντιανή ταινία, πως να ελπίζεις σε αλλαγή?
Πραγματικά βλέποντας τη βλακεία γύρω μου απογοητεύομαι και το θέμα είναι οτι η βλακεία γύρω μου δε σταματάει να βρίσκει καινούριους τρόπους να με εκπλήσει!
Ώρες ώρες θέλω να πιάσω κανα πιτσιρίκι στο δρόμο, να το ταρακουνήσω και να του φωνάξω "ξύπνα!είσαι σα μαλάκας με αυτά που φοράς και πραγματικά σε καταφέρανε να χάσεις τη μπάλα εκεί που όλα είναι τόσο απλά"
Γιατί ρε γαμώτο αυτή είναι η αλήθεια.Όλα είναι απλά.Πραγματικά.Και στολίζουμε ασταμάτητα την απλή πραγματικότητα της ανθρωπότητας με προβλήματα, με γκλαμουριά, με ψέμα...
Είναι φαύλος κύκλος....Ακόμα κι αν ψάξεις να βρεις την αιτία, νομίζω αυτό θα σε οδηγήσει σε κάτι άλλο, που θα σε οδηγήσει σε κάτι άλλο και πάει λέγοντας.
Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσει ο καθένας χωριστά την κατάσταση του και τη καραγκιοζιά στην οποία υποβάλει τον εαυτό του καθημερινά χωρίς να καταλαβαίνει το πόσο καλά τον παρακινούν υποσυνείδητα.
Και έπειτα να σταματήσουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μέρος του συνόλου όποτε μας συμφέρει και εκτός του συνόλου όποτε δε μας συμφέρει.
Μπλα μπλα μπλα......Και άλλα τόσα που δε θα συνεχίσω να γράφω αυτή τη στιγμή γιατί έχω πάρει φόρα και θα ξεπεράσω σε μέγεθος και το ποστ σου και δε λέει.....Πάω να το ξαναδιαβάσω απλά και να τα πω με τον εαυτό μου.
ουφ...
Να'σαι καλά!
Και καλό μήνα!
Φιλιά :)
Η νέα γενιά δεν είμαστε αδιάφοροι, απλά καταβεβλημένοι...
Δεν τις βρίσκεις τις στιγμές αισιοδοξίας. Τις δημιουργείς. Και αυτό είναι δική σου ευθύνη και υπέρβαση. Δικός σου χρέος.
Αν ξεβολευτείς θα δεις πως όλα έχουν σημασία
Συνετρίβη η καλύτερη μαγιά: το ήθος.
Γιατί μάθαμε να κοιτάμε τον εαυτό μας, την προσωπική μας πρόοδο και ανέλιξη, να επιζητούμε την ευκολία.
Το “Κακό” συμβαίνει σε έναν άλλο, εγώ είμαι καλά.
Μόνοι μαζί. Με την διαμεσολάβηση της πλαστής εικόνας του ενός για τον άλλον.
Χαώδεις οι αποστάσεις, μηδενικές αλήθειες.
Το ψέμα έγινε η αλήθεια.
Τυφλωθήκαμε και μετά πιαστήκαμε από το πρώτο χέρι που μας υποσχέθηκε ότι θα μας οδηγήσει στην τουαλέτα για να κατουρήσουμε.
Δεν γίνονται υπερβάσεις μέσα από ευκολίες. Δεν γίνονται ανατροπές μέσω διαμεσολαβητών. Δεν διαμορφώνονται προσωπικότητες μέσα σε καζάνια.
Η τόλμη απαιτεί ήθος. Και το ήθος πάνω από όλα αδελφικότητα. Και η πρώτη υπέρβαση είναι να πάψουμε να νιώθουμε, και να είμαστε, μόνοι.
Τι καταιγίδα νοημάτων ήταν αυτή! Τι χείμαρος καθαρών, κρυστάλινων προτάσεων ήταν ετούτος που με βρήκε έτσι αναπάντεχα! Και το έψαχνα καιρό τώρα, το αναζητούσα απελπισμένα, γιατί όταν άρχισα να γράφω πέρυσι για την Αξία της Φιλοσοφίας και της στοχαστικής σκέψης (ή της σκέψης γενικότερα ...) δεν ήλπιζα ότι υπάρχουν πολλοί σκεπτόμενοι άνθρωποι σε αυτήν την μεριά της γης.
Ή μάλλον έλπιζα στο ανέλπτιστο ... :)
Βλέπετε φοβόμουν πως η Πράσινη Μούντζα κατά της Μετέωρης Δημοκρατίας θα ήταν απλά μια στιγμή εκτόνωσης της αγανάκτησης που δεν θα μετουσιονόταν σε στοχασμό, σε βιωματική υπέρβαση της μετριότητας, μιας διάφθορης, ατομικιστικής μετριότητας.
Και νάτο το ανέλπτιστο, που πραγματοποιείται, που μεσουσιώνεται σε ελπίδα ... Αδυνατώ να πιστέψω πως αυτή η ωριμότητα γραφής, η αμεσότητα επικοινωνίας και τα μεστά νοήματα που προσωπικά μου πήραν 40 χρόνια να δημιουργήσω ανήκουν σε 24χρονη!
Εαν η νέα γεννιά σκέφτεται όπως γράφεις εσυ ταλαντούχο μπουμπούκι της blogόσφαιρας, έ τότε ΝΑΙ μπορούμε να τα ανατρέψουμε όλα!
Ενώ μπαίνοντας,
μου φάνηκε τεράστιο το post,
ξεκινώντας την ανάγνωση με απορόφισε και κατέληξε σε μελέτη.
Όλοι μας βλέπουμε παντού,
αυτό που ουσιαστικά ψάχνουμε.
καλή βδομάδα!
Χαίρομαι που εντελώς συμπτωματικά, πέρασα να δω τι γίνεται.
Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα έναν τόσο νέο άνθρωπο να βάζει με τόσο πεισματική λεπτομέρεια ,τα πράμματα στη θέση τους.
Χρόνια τώρα ακούω πως η γενιά μας δεν άφησε τίποτα στους νεότερους.
Πως θάπρεπε να ντρέπομαι γιαυτό.
Εγώ όμως δεν ντρεπόμουνα ,γιά τίποτα .
Μόνο θύμωνα , και δεν ήθελα να χαιδέψω κανένα, κιούτε να ζητήσω συγγνώμη.
Δεν χτύπησα κανένα, δεν λήστεψα κανένα, δεν μπήκα στην περιουσία κανενός, παρόλο που ήμουνα οργισμένη
Ατελείωτα οργισμένη.
Πίστευα και τώρα το πιστεύω, πως ό,τι έκανα ήταν στα όρια της ζωής μου.
Πως ακόμα κιάν κάποιοι από κείνη τη γενιά ,έδωσαν αντιπαροχές, το γεγονός παραμένει.
Πως πέρασαν τό δικό τους όριο όταν έβγαιναν στο δρόμο.
Γιατί τίποτα δεν χαρίστηκε.
Κιόλα ήταν δολοφονικά δύσκολα.
Ακόμα και μιά απλή διαδηλωσούλα.
Αυτή η ευκολία που περιγράφεις.
Αυτή η ευκολία της κατάληψης και του δε φταίω.
Αυτή η ευκολία του καφέ και του επαναπροσδιορισμού.
Αυτή η ευκολία του θέλω και του ανέχομαι.
Αυτή τα διέλυσε όλα.
καλό απόγευμα.
δ.
"Αλλά, κυρίως, θέλει πάθος."
Το είδες να τριγυρνάει κάπου εδώ κοντά;
Επειδή εγώ δεν.
Ένας είναι ο εχθρός...
Ο ΚΟΜΦΟΡΜΙΣΜΟΣ!
Αντικομφορμιστές όλου του Κόσμου ενωθείτε!
Το μόνο που μπορείτε να χάσετε είναι το αλυσιδομένο παρόν σας και το σκούρο γκρι μέλλον σας...
ξερεις τι μαρεσε περισοτερο φιλεναδα μου σαυτο το ποστ? ολες οι διαφορετικες αποψεις που μαζευτηκανε ειρηνικα εδω μεσα..
χαιρομαι που απλα καθομαι και παρατηρω..ειναι απιστευτα satisfying να ξερεις..
παντα τετοιο παθος να βλεπουμε και στα ποστ αλλα και στα σχολια!!
σε φιλω my dear..
:)))
Το ζήλεψα το κείμενό σου
Καλημέρα Μαργαρίτα,
Δεν θα πω ότι συμφωνώ μαζί σου. Ταυτίζομαι. Είναι κείμενο άνθρωπου που καταλαβαίνει τον περίγυρό του. Αυτός ο άνθρωπος δεν διάβασε μόνο για να μπει στην παραγωγή και να βγάλει το ρευστό που θα ξοδέψει στο Ζάρα ή στην συναυλία που έχει 30 Ευρώ εισοδο. Αυτό βλέπω κάθε μέρα γύρω μου όπως κι εσύ. Άνθρωποι τους οποίους περίμενα σοφούς ως Ακαδημαϊκούς είναι ένα τίποτα ως πνεύματα. Και λέω για αυτούς για και οι ίδιοι θεωρούν τον εαυτό τους ως αιχμή της κοινωνίας. Γιατί και ο λαός πιστεύει το ίδιο. Βλέπω γνωστούς μου 23-25 χρόνων να θεωρούν το χρήμα και την προσωπική επιτυχία (στα μαθήματα και μετά στην δουλειά) ως τα πιο ηδονιστικά πράγματα που θα τους συμβούν στη ζωή, και να φανταστείς δεν έχουν νιώσει ακόμα τι είναι έρωτας. Αυτό είναι το ελάχιστο όμως. Το έλλειμα ήθους και σεβασμού στον συνάνθρωπο είναι τα σοβαρότερα. Τελος πάντων είπα πολλά μπερδεμένα.
Χαιρετισμούς
Καλημέρα πάντα ανθισμένη μου μαργαρίτα. Με αποστόμωσες. Πάλι.
Μαργαριτούλα μου, κατ' αρχάς συγνώμη για την καθυστέρηση επισκεψης.
Ωστόσο, το ζήτημα δεν είναι αν εγώ ξέφυγα από τη φυλακή ή λίγοι από εμάς. Αντιθέτως, ποτέ δεν υπήρξα μοιρολάτρης. Στόχος κάθε φυλακισμένου είναι η δραπέτευση και όχι η εκέι παρμαονή του. Απλά εμείς δραπετεύουμε ψυχή τε και σώματι και όχι με τη φαντασία που η προπαγάνδα τους μας επιβάλλει.
Η διαφορά μου είναι η φυλακή ειναι ισχυρή και το φαίνεσθαι ισχυρότερο ακόμα ως ναρκωτικό, ώστε κάποιοι να νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι. Άλλοτε ήταν η θρησκεία, σήμερα είναι είναι η κατανάλωση και η υποκουλτούρα.
Προτάσεις υπάρχουν. Ίσως όχι σε αυτό που ονόμασα ποίημα -δε είχα καλύτερη λέξη-, αλλά σε άλλες θέσεις μου, τις οποίες γνωρίζουν οι περισσότεροι εδώ μέσα επισκέπτες σου. Και βεβαίως μιλώ για τη συλλογική δράση, την οποία ακόμα και σε χυδαίες ή ακραίες μορφές την επικρότησα.
Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου έχουν τις δικές τους ευθύνες και ως γονείς και ως πολιτικοί εκπρόσωποί μας. Εμείς έχουμε τις δικές μας και δε διαφώνησα σε τούτο ποτέ. Έκρινα όμως τη φυλακή που έχτισαν γύρω μας. Έκρινα το ότι έκλεψαν το όραμα της νέας γενιάς, μέσα στην πολύφερνη υποκουλτούρα και την απουσία κριτικής καλλιέργειας της σκέψης. Κατηγορώ την πολιτική που ακολουθούν πολλοί εξ αυτών.
Απαντήσεις αύριο, απόψε δεν προλαβαίνω με τίποτα. Άντε, καλό ξημέρωμα να έχουμε...
Post a Comment