Tuesday 4 December 2007

Blogdom

Επειδή πολύ το βαρύναμε, κι αυτό μεν δεν είναι κακό αλλά όταν σε πάρει πολύ από κάτω κάποια στιγμή πρέπει να το σταματάς με όποιον τρόπο μπορείς, καιρός να παίξουμε λίγο! Ο Μπαμπάκης με εξέπληξε, και με συγκίνησε, προσκαλώντας με να παίξω σε ένα παιχνίδι στο οποίο διαλέγεις 6 από τους αγαπημένους σου blogger, 3 γυναίκες και 3 άνδρες. Σαφώς, λες και κάτι καλό για αυτούς, γιατί, αν οι αγαπημένοι σου είναι για τα μπάζα, ή έχεις ψυχολογικό πρόβλημα ή σου λείπουν οι καλές εποχές της Πάνια και δεν το ξέρεις. Λοιπόν, εντάξει, ενδίδω και παίζω κι εγώ -γιατί δεν είμαι και πολύ στις καλές μου και ψάχνω να ανέβω. Ενημερώνω εκ των προτέρων ότι εξαιρούνται της λίστας επαγγελματίες δημοσιογράφοι, συγγραφείς και, τέλος πάντων, όποιος ασχολείται επαγγελματικά με το γράφειν και υπογράφειν. Η αναφορά γίνεται με τυχαία σειρά, όχι για να βγω από την δύσκολη θέση αλλά γιατί ο καθένας τους καλύπτει διαφορετικές ανάγκες μου σε τούτον εδώ τον χώρο, οι οποίες βέβαια δεν αξιολογούνται σε σημαντικότερες ή λιγότερο σημαντικές. (Έχετε καταλάβει ότι όποιος δει το ψευδώνυμό του ή το όνομά του γραμμένο αυτόματα καλείται να παίξει,ε;)

Ηλίας Δημόπουλος
: Ο Ηλίας, λοιπόν, που λέτε είναι για εμένα το αερικό των blogs. Έξοχος δανδής, ιπποτικός απέναντι τόσο στο γυναικείο αλλά και στο άρρεν αναγνωστικό του κοινό, στα κείμενά του, ως επί το πλείστον, ασχολείται με “κριτική” (τα εισαγωγικά θα σας τα εξηγήσω οσονούπω) ταινιών, μουσικών και διαγωνισμούς ανάμεσα σε τέρατα της έβδομης τέχνης -κάνοντας τους αναγνώστες του να χάνουν τον ύπνο τους προσπαθώντας να αποφασίσουν αν προτιμούν τον Fellini ή τον Pasolini (εγώ δεν τον έχασα, ήξερα ;) ). Τα εισαγωγικά στον όρο κριτική αφορούν στην χαοτική απόσταση ανάμεσα σε αυτό που όλος ο κόσμος νομίζει για κριτική και σε αυτό που κάνει ο Ηλίας -που για εμένα είναι το ευγενές συνώνυμό της στις μέρες μας. Όσοι δεν τον έχετε τσεκάρει μέχρι στιγμής κάντε το. Αξίζει, ακόμη κι αν δεν βλέπετε σινεμά. Στα κείμενά του θα βρείτε την ποιητικότητα και την illusional ματιά ενός ερωτευμένου enfant. (Α!, ταυτοχρόνως έχω την αίσθηση ότι ο Ηλίας είναι πολύ ζωηρό παιδί, αλλά δεν μπορώ να σας πω λεπτομέρειες... ;) )

Krotkaya: Αααα, το αγαπημένο μου Κροτίδιο πολύ πολύ με κάνει να απολαμβάνω τις βόλτες μου στην blogόσφαιρα. Εύστροφη, πολυτάλαντη και πολυταξιδεμένη, κάθε κείμενο της Krot είναι εγγυημένα μία βόλτα σε κόσμους πολύχρωμους και ενδιαφέροντες. Στην Krot λατρεύω ότι γράφει σαν να μην ψάχνει να αποδείξει τίποτα αισθητικό, επιδεικνύοντας παντελή έλλειψη λογοτεχνικού ναρκισσισμού, μόνο και μόνο από μία ανάγκη να επικοινωνήσει συναισθήματα, γνώσεις και εμπειρίες με τους φίλους της. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν γράφει πολύ καλά. Απλά κραυγάζει ότι είναι εδώ όχι για να μας θαμπώσει με λογοτεχνική υπεροψία αλλά από μία ανάγκη να επικοινωνήσει ουσιαστικά μαζί μας. Hint: Έχει καταπληκτικό χιούμορ. (Δεν την έχω συναντήσει ακόμη για να σας μαρτυρήσω αν είναι ή όχι ξανθιά, εντούτοις). Την περιμένω πώς και πώς όταν ανεβάζω κι εγώ κείμενο -το σχόλιό της συνήθως, αν δεν είναι απόδειξη ψυχικής συγγένειας, είναι η πιστολιά που ξεκινά αγώνες δρόμου.

Baby Lemonade: Με την Baby L. έχω πάθει σοκ. Το ομολογώ. Καλά φαντάζεστε ήδη ότι γράφει υπέροχα, ότι είναι ένα πιτσιρίκι με ταξιδιάρα και ευαίσθητη ψυχή. Το σοκ, όμως, το έχω πάθει για άλλο λόγο. Όταν με ανακάλυψε και μου άφησε το πρώτο της σχόλιο αμέσως κάτι με ιντρίγκαρε σε αυτό και πήγα να διαβάσω κείμενά της. Το σοκ ήταν ότι ένιωσα από την πρώτη στιγμή σαν να διαβάζω τον εαυτό μου στα δεκάξι μου. Η Baby L. με έκανε να ξεθάψω σημειωματάρια και τετράδια με ποιήματα που έγραφα μανιωδώς τότε (τώρα σπάνια) και να συγκινηθώ όσο λίγες φορές. Προφανώς δεν εννοώ ότι η Baby L. είναι εγώ -είναι ένα παιδί με τόσο όμορφες εικόνες και τόσο αξιοπρόσεκτη παιδεία που νομίζω ότι θα σκίσει στη ζωή της (αντίθετα με κάποια άλλη...). Προσέξτε την και υποδεχθείτε τη θερμά σας παρακαλώ -δεν είναι διαμάντι για να φοβάστε να το αγγίξετε αλλά ούτε και γυαλί για να αφήσετε τις δαχτυλάρες σας χωρίς δεύτερη σκέψη.

Fuzzy Burlesque: Ο Fuzzy είναι περιπτωσάρα! Μακράν ο πιο λιγομίλητος του χώρου -με όρους λέξεων- και ταυτόχρονα από τους ευστοχότερους και πολυλογάδες (αν μία εικόνα=1.000 λέξεις, τότε ο fuzzy έχει ανεβάσει... μούμπλε μούμπλε... εκατομμύρια εκατομμυρίων λέξεις). Το υπόγειο χιούμορ του, η σεμνότητά του και η οξυδέρκεια είναι χαρακτηριστικά που τα πιάνεις στον αέρα του blog με το “καλημέρα” (ή “καλησπέρα”, ό,τι να 'ναι). Άσε που ανεβάζει και εντελώς wacko-wow μουσικά βιντεάκια από youtube.

Niemandsrose: Την γνώρισα μέσα από μία “κόντρα”, ελάχιστης διάρκειας, που είχαμε στα σχόλια ενός άλλου blog. Από τα σχόλιά της εκεί νόμιζα ότι είναι και πολύ mainstream τυπάκι -κάτι που εμένα, ως στριμμένο άντερο μου τη σπάει περισσότερο από το να είναι κάποιος ηλίθιος. Λοιπόν, έσφαλα. Από την πρώτη μου επίσκεψη στο blog της εντυπωσιάστηκα. Πανέξυπνη, κριτική και επιθετική, ευαίσθητη και εύθραυστη ταυτόχρονα αποτελεί τον ορισμό της αγαπημένης μου παρέας. Την πάω με χίλια γιατί δεν κολλάει σε τίποτα. Θα επιτεθεί για να ξεσκίσει όποιον την αδικήσει ή πει μαλακία, με την ίδια ευκολία που η πλειοψηφία όσων γράφουν εδώ μέσα θα βρουν ευκαιρία στο οτιδήποτε για PR. Δεν θα κολλήσει να σου κάνει ρημαδιό και του δικό σου blog, αν πιάσει κάτι που δεν της αρέσει είτε σε κείμενό σου είτε στα σχόλια. Τρελαίνομαι σας λέω! Και γράφει πανέξυπνα κι ευφάνταστα, αλλά αυτό δεν χρειαζόταν να σας το πω γιατί αν φτάσατε μέχρι εδώ νομίζω ήδη θα ανοίξατε το link της και θα το διαπιστώσετε και μόνοι σας. Α, δεν ξέρω αν σας το είπα. Και επιθετική. Με αυτήν την ακατέργαστη, υπέροχη επιθετικότητα του ανθρώπου που δεν χρειάζεται “αυλή” γύρω του και το μυαλό του το έχει για να το δουλεύει -όχι για να ζυγίζει 1 ½ κιλό παραπάνω.

Zaphod: Στο προφίλ του αυτοπροσδιορίζεται “εικονοκλάστης, ντανταϊστής”. Στην αρχή σκέφτηκα ότι θα είναι κανένα από εκείνα τα υπερφίαλα ψώνια που ψάχνουν περίεργες λέξεις στο Thesaurus και γέλασα. Στην πορεία είδα ότι είναι όντως ένας εικονοκλάστης ντανταϊστής και μια χαρά έχει καταφέρει να κλάνει (με το μπαρδόν), και να κάνει όλα τα σιχαμένα που κάνουν οι άνθρωποι, πάνω σε κάθε κατεστημένη εικόνα. Ο Zaphod έχει χιούμορ, γράφει συνειρμικά δομημένα (γαμώ, ε;) και λατρεύει τις ωραίες γυναίκες. Για αυτό και η τελευταία του εμμονή είναι η Εύα Καϊλή. Προς το παρόν αρκείται στο να φωτοσοπιάζει την μουτσούνα του δίπλα της. Στο μέλλον νομίζω θα μας προσφέρει έργα εφάμιλλα της Μόνα Λίζα του Duchamp. Λατρεμένος. Απλά.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΤΑΪΔΡΩΜΕΝΟΣ: Και το ξέρω, ήδη εκτός κανονισμών του παιχνιδιού αλλά χέστηκα (αν ένα ματς λήξει 3-3, και δεν μιλάμε για πουλημένα πρωταθλήματα, πάει παράταση. Ιδού, λοιπόν, η δική μου παράταση). Επειδή κοντεύω να κλείσω ένα χρόνο στα blogs. Κι επειδή τόσο καιρό, όχι απλά δεν άλλαξα γνώμη για τους ανθρώπους αλλά την επιβεβαίωσα περισσότερο -αυτό όχι σε δείγμα ξεροκεφαλιάς αλλά σε δείγμα ατόφιας περιέργειας που πάντα με κάνει να ερευνώ το παραμικρό (οξύμωρο;). Κι επειδή αισθάνομαι υπερτυχερή, σαν να έχω κερδίσει 10 λαχεία, που από τα blogs γνώρισα και γνωρίζω υπέροχους ανθρώπους και μερικούς καραγκιόζηδες, που έξω δεν θα τους γνώριζα καν, είχα την ευκαιρία να τους μελετήσω. Κι επειδή, ο μεγαλύτερός μου φόβος όταν άρχισα να γράφω δεν ήταν ότι δεν θα με διαβάζει κανείς (αυτό το είχα σχεδόν αποδεχθεί στις αρχές) αλλά το να αφήσω σχόλιο σε bloggers που είχαν ήδη φτιάξει την “παρέα” τους -νόμιζα, βλέπετε, ότι ήταν ηλίθιο και ότι θα με περνούσαν για γλείφτη αν άφηνα σχόλιο από το πουθενά εμφανιζόμενη. Κι επειδή τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι εδώ έχω πλέον κι εγώ μία αξιολάτρευτη παρέα -αλλά δεν βλέπω σχόλια από καινούριους, φρέσκους, εννοώ, στον χώρο όχι άγνωστους σε εμένα, bloggers. Κι επειδή, πολύ φοβάμαι, ότι είναι ο κόσμος πολύ απασχολημένος στο Facebook στέλνοντας ηλεκτρονικές γλάστρες και μετρώντας δημοτικότητες για να κάτσει να γράψει... Για όλους αυτούς τους λόγους την 7η θέση της blogοκαρδιάς μου θα καταλάβει αυτός που θα με εκπλήξει στο προσεχές μέλλον. Και τότε θα σας γράψω και για αυτόν. Σας τον συνιστώ από τώρα.

Υ.Γ.: Καταλαβαίνετε, βέβαια, ότι λατρεύω κι άλλους. Κι όταν λέω λατρεύω εννοώ λ α τ ρ ε ύ ω. Μην με ρωτήσετε γιατί έβαλα αυτούς που έβαλα. Σας το έχω εξηγήσει ήδη.

Υ.Γ.2: Χα, όντως αισθάνομαι καλύτερα!

22 comments:

Я верю в Сталина said...

Επιτέλους χαμογέλασες!!!

Baby Lemonade said...

Κι ήταν που η Baby θα έκανε ένα διάλειμμα από τη blogόσφαιρα, ήταν που θα έφευγε για λίγο και θα γυρνούσε αγκαλιά με την έμπνευση.

Το «καλώς ήλθες» στη σελίδα της Daisy ήταν μια θέση του ονόματός της στους αγαπημένους της bloggers.


Σειρά μου, μάλλον, να κοκκινίσω, όπως κοκκίνισες κι εσύ με το πρώτο μου σχόλιο!

Πόσο αστείο και όμορφο συνάμα. Να κατακτάς αυτό για το οποίο ήλθες. Το ιστολόγιό μου το άνοιξα γι αυτόν ακριβώς το λόγο, για να μοιραστώ το μέσα μου και να συναντήσω ανθρώπους που κάτι έχουν να μου πουν, που κάπου μοιάζουμε. Ανθρώπους που στον έξω κόσμο δε θα συναντούσα (γυμνοί από τις μάσκες μας βλέπεις: πού το μαγικό ψευδώνυμο να το βαστάξουμε σαν η θέση μας γίνει δυσμενής).

Αυτός που μας «σύστησε» διαδικτυακά, ήταν ο 2σx2. Τότε, με τον Εφιάλτη. Τέλη Αυγούστου. Λόγια δεν είχα όμως να σου αφήσω, γι αυτό δεν εμφανίστηκα. Όλα μου φάνταζαν μικρά μπροστά στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο είχες αποτυπώσει το μέσα μου: φωτιά να κάψει την φωτιά. Κι ήρθα πάλι, έπειτα, και πάλι. Να βλέπω εκείνη που μέσα από τον εφιάλτη της ακόμη, έσπερνε μαργαρίτες.

Δε έχω να σου πω παρά μονάχα ένα μεγάλο ευχαριστώ. Σ’ ευχαριστώ που γράφεις, γιατί ανοίγεις νέους ορίζοντες και με γεμίζεις ελπίδα για το αύριο (κι ας είμαι εγώ η 18χρονη!). Σ’ ευχαριστώ που μιλάς, όταν εγώ αποφασίζω τη σιωπή μου να την κάνω απάντηση. Σ’ ευχαριστώ που υπάρχεις εδώ μέσα, που με δέχτηκες, πρώτα σα μια δροσιά, και τώρα σαν κάποια που σου θυμίζει τον εαυτό σου.

Με εξέπληξες και με συγκίνησες όσο κανένας τον τελευταίο καιρό – δεν έχω ακόμη αφήσει, βλέπεις, τη φάση rapid eye movement κι είναι που η αλήθεια εκεί και η πραγματικότητα παραμορφώνονται. (γι αυτό κι η μικρή μου φυγή, όχι για ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο, μα για μια ουσία μέσα στις θλίψεις μας)

Αυτά από τη δική μου μεριά. Σκόπευα να σου στείλω ένα σχετικό e-mail κάποια στιγμή, μα με πρόλαβες! Καλύτερα έτσι, καθώς δε φημίζομαι για την τάση μου να πλησιάζω τους ανθρώπους :) (τις μαργαρίτες, ίσως;)

Όσο για τους υπόλοιπους αγαπημένους σου bloggers, μόλις βρω ελεύθερο χρόνο και, το κυριότερο, διάθεση, θα τους επισκεφθώ.
(λιτό τέλος, αφού ο χρόνος αυτή τη φορά, πιέζει: τς, τς, πέρασα στο πανεπιστήμιο για να ξυπνάω στις έξι η ώρα το πρωί)

Την καληνύχτα μου! :)

Φράνσις said...

Ε, μιας και δεν ΄συμπεριλαμβάνομαι στους ρητα αναφερόμενους, να μην το κάνω κι εγω αυτο το παιχνίδι ε μαργαριτουλα μου;(Ισως αν το εχω κανει ήδη, η δεξια στηλη του blog μου λειτουργεί μ'αυτο το πνεύμα...)φιλι.Θάνεβασω κατι σημερα που δεν ξερω αν θα σε ανεβασει,αλλα ετσι νιωθω, τα'χουμε κανει λιγο σκατα ή μου φαινεται;

Φράνσις said...
This comment has been removed by the author.
Φράνσις said...

Αν μπεις στο "σπίτι" μου θα δεις ακτι και για σενα... κλαψ.(κατα λαθος τυπώθηκε δυο φορς το προηγουμενο! φιλι.

Кроткая said...

πω πωωωω!!
έτρεμα να μην με καλέσουν σε αυτό το παιχνίδι, ευχαριστούσα το μεγάλο μανιτού που γνωρίζομαι με το Μπαμπάκη και έτσι δεν με έβαλε στη λίστα του (όχι ότι θα με έβαζε υπό άλλες συνθηκες τέτοιος κακός άνθρωπος που είναι...), και κοίτα τι μου κάνεις τώρα!

δεν θέλω να αρχίσω να λέω ευχαριστώ και άλλα τέτοια οσκαρικά, γιατί είναι κάπως χαζό, τι να πω, ευχαριστώ που με διαβάζεις; ευχαριστώ που σου αρέσω; ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια (εκπομπή στο ραδιόφωνο είμαστε;).

Αντί αυτού, θα σου εξομολογηθώ το εξής: την πρώτη φορά που μπήκα στο μπλογκ σου, το πρώτο που σκέφτηκα (και τώρα δεν ντρέπομαι πια να στο πω) ήταν "πω ρε πούστη μου, άλλο ένα φρικαρισμένο φρικιό!"...
χαχα, γελάω τώρα με την αφέλεια και την κεκτημένη μου ταχύτητα, αλλά έτσι είχα σκεφτεί. Παρόλα αυτά, από ενα μαζοχιστικό ψυχαναγκασμό, ξαναμπήκα, και έπεσα πάνω σε κείνο το απίστευτο κείμενο με το βιασμό! Και έπαθα σοκ, αλήθεια! Ήταν και το πρώτο σχόλιο που σου άφησα, νομίζω, είχα μείνει άφωνη.

Έκτοτε έχω ξαναμείνει άφωνη μπόλικες φορές και επίσης το χώνεψα πως δεν είσαι ένα φρικαρισμένο φρικιό! Τώρα το τί είσαι, λέω να στο πω από κοντά, για να μη μας πάρουν και με τις ντομάτες!

Με χαρά σου πάντως θα διαπιστώσεις ότι δεν είμαι -πια- ξανθιά (έχω υπάρξει όμως, αλλά όχι πολύ, χαχαχα!).

Zaphod said...

Ευχαριστώ δια την μνημόνευσιν!
Τιμή σου και καμάρι μου :-)
Τα καλά λόγια ειδικά από ατομα που εκτιμώ (όπως εσύ καλή ώρα) με συγκινούν τα μέγιστα!!! :)

...Χμμμ αν και η λέξη "κλάνει" δίπλα στο όνομά μου με κάνει να νιώθω περίεργα! :-)
Πάντως ελαφρώς υπερφίαλος και βαρέως ψώνιο είμαι!

Τώρα πρέπει να το κάνω και εγώ ε; Σας υπόσχομαι να ανταπεξέλθω στην νέα πρόσκληση εν συντομω χρόνω...

Να είσαι καλά και να περνάς καλύτερα

love&kisses
zaphod

s_k said...

αυτη τη φορα δεν ησουν αμειλικτη.
σε εκτιμω πολυ.

Maria Mikro Analogo said...

Ένα κι ένα διαλεγμένα τα μπλογκάκια που έβαλες! Αλλά εννοείται πως ο καλύτερος από όλους είναι ο 7ος :-)Πολύ ωραίο κείμενο! Φιλάκια :-)

Unknown said...

Το λίαν εντυπωσιακό δεν είναι η ευμένεια που φύλαξες σε μας τους "κατονομασμένους". (Δύσκολα το μακαρθικόν namimg names, να υπήρξε τόσο γεναιόδωρο ποτέ).
Είναι πως, καθόλου σε πλαίσια παιχνιδιού, σχεδίαζα (όπως και θα κάνω απρόσκοπτα) να κάνω ακριβώς το ίδιο πράγμα για κάποιους bloggers που έχω μέσα μου πολύ ιδιαίτερα.

Έτσι σαν μια μικρή, de profundis όμως, ευχαριστία να πω, πως με όλον τον (ενίοτε) πλημμελή περιορισμό του μέσου "υπολογισμένο", ο δικός σου λόγος έχει μια παραπάνω ηθική σημασία για μένα.

dodo said...

Η κατάληξη, με την έβδομη θέση, μ' άρεσε πολύ! ;-))

Anonymous said...

Σου πάει να χαμογελάς! :^)

Α, και κάτι για την Κροτ: "το σχόλιό της συνήθως, αν δεν είναι απόδειξη ψυχικής συγγένειας, είναι η πιστολιά που ξεκινά αγώνες δρόμου" - πολύ σωστό, αν και στο δικό μου μπλογκ τα σχόλιά της μοιάζουν περισσότερο με τα κροτίδια που πετάμε στην Ανάσταση... ;^)

Φιλιά!

roidis said...

ακόμα και σε αυτή την ανάρτηση δείχνεις ότι ξέρεις να εκφράζεσαι. Λίγο δεν είναι. Θα έπρεπε να έρχομαι συχνότερα εδώ, αλλά γίναμε πολλοί, πάρα πολλοί, και οι ασχολίες μας επίσης. Δυστυχώς.

πάντως είσαι απόλαυση.

patsiouri said...

"Κι επειδή, ο μεγαλύτερός μου φόβος όταν άρχισα να γράφω δεν ήταν ότι δεν θα με διαβάζει κανείς "....τί λες βρε πυροβολημένο???

The Torch said...

Ξεκινώντας να διαβάζω αυτούς που επέλεξες φοβόμουν ότι δεν θα ήξερα κανέναν, καθώς δεν πολυψάχνω στην blogoσφαιρα. Τουλάχιστον λοιπόν για την Niem, μπορώ να συμφωνήσω μαζί σου. Όσο για το Facebook το σχόλιο σου είναι απίστευτα σωστό, όπως και της Niem as a matter of fact.

fish eye said...

σμουτςςςςςςςς!!!

Niemandsrose said...

Demo επιθετικότητας:
Τι μπανάλ να συμμετέχεις σε μπλογκοπαίχνιδα που μόνο σκοπό έχουν να ανεβάσουν το rating κάποιων στο technorati και να ανακυκλώνουν το american pathetic infantilism. Ευτυχώς που δεν έκανες το λάθος να μου απευθύνεις πρόσκληση.

Demo αντί-PR:
Κατάργησα και το "στο βάθος κήπος" που είχα στο μπλογκ με λινκς από διάφορα άλλα μπλογκς. Έκανα και απεγγραφή από το buzz reality για να μην αυτοκαταργηθώ. Του κανενός, το είδος μου. Και τη μόνη μέθοδο που εφαρμόζω για να επισκέπτομαι άλλα μπλογκ είναι το σύστημα με τα τρία ου.Κουτουρού.

Demo τρυφερότητας:
Συμπτωματικά άνοιξα το link με το μπλογκ σου γιατί δεν ήμουν σε μεγάλα κέφια. Κι όχι πως εσύ, μαύρο και άναρχο πλάσμα, θα με ευθυμούσες αλλά σίγουρα θα μου έφτιαχνες το κέφι με την απογειωτική γραφή σου. Για μια στιγμή συνοφρυώθηκα: "η industrial συμμετέχει σε μπλογκοπαίχνιδο;" Αλλά μετά ένιωσα σα να μου συστήνεις τους φίλους σου διαβάζοντας για τον Ηλία και την Krotkaya και την Baby L. Και χαμογελώντας αθώα και λίγο ντροπαλά(σα να έλεγα "χάρηκα για τη γνωριμία" και να το εννοούσα) έφτασα στην αναφορά σου σε μένα.
(Δε ξέρω αν συνεχίζεται το ίδιο demo)
Και άρχιζα να ξεφωνίζω "μαλάκα! μαλάκα! έλα ρε μαλάκα! έεεελα ρε! ρε μαλάκα!" επιδεικνύοντας με όλο τον λεξιλογικό μου πλούτο την έκπληξη και τη...συγκίνηση για τα όσα έγραψες για μένα...
Demos Telos. Όποιος θέλει να αποκτήσει το LP να πατήσει εδώ.
Και καλά PRίστμας! :)

industrialdaisies said...

Τιμώμενοι και μη, στο ειδικό αυτό post όχι γενικά, φίλοι μου. Σας ευχαριστώ πολύ και για την φιλία, και για τα σχόλια και τις απόψεις που ανταλλάσσουμε και για όλο αυτό το καθόλα ανθρώπινο αλισβερίσι που μοιραζόμαστε εδώ μέσα διαψεύδοντας πρώτη και καλύτερη εμένα. Ανύπαρκτος ο χρόνος να απαντήσω ξεχωριστά και για αυτό έχω απουσιάσει λίγο καιρό τώρα. Σε λίγες μέρες θα τα ξαναλέμε ελπίζω λίγο πιο άνετα και πιο συχνά. Μου έχετε λείψει. Σας φιλώ.

Φράνσις said...

Κι εσύ μας έλειψες βρε!

Θεραπευτής said...

Διεκδικωντας σθεναρα την εβδομη θεση της blogοκαρδιας σου (σεξπηρικο ε;) και επειδη ποσταρα χθες κι ακομα σχολιο δεν ειδα, αποφασισα να κανω ενα σχολιο στο δημοφιλες σου blog μπας και κερδισω λιγους απο τους αξιοτιμους φανς σου και δω κι εγω μια ασπρη (tehnorati) μερα!
:pppppppppppppppppppp

Χεχε! Χαιρετω μετα απο καιρο, σου στελνω ενα σβουρηχτο, ντισνεϊκο φιλι (σλουρπ!) και ελπιζω σε υγεια και μακροημερευση δι'υμας!

Με τιμη κλπ.κλπ. ξερεις εσυ...!

subir said...

H niemnadsrose σε θεωρεί ξεχωρίστη.Βλέπω ότι μόνο άδικο δεν έχει.Σαν θα κάνεις λοιπόν το tour σου μέσα στα προσφιλή σου blogs δεν περνάς και μια από το "μαγαζί", να σε κεράσουμε και μεις ένα γλυκάκι, γιορτές που είναι.Το κλειδί συνήθως το αφήνω στο χαλάκι.Τώρα για parking, κάπου θα το βολέψουμε...!

Κωστής Γκορτζής said...

Επικροτώ τις επιλογές σου και εντυπωσιάζομαι από την ευαισθησία των ...κεραιών σου για περιγραφή της προσωπικότητας καθενός/μιας.

Με κάνεις (όπως και αυτοί/ες που επέλεξες) να αισιοδοξώ. :-)