Μουσικό κουτί... της Πανδώρας

(Ο μαέστρος χτυπά την μπακέτα του στο αναλόγιο. Η μουσική ξεκινά από αυτό το σημείο. Κάποτε θα μπορώ να επιβεβαιώσω "επιστημονικά" ότι το γεγονός πως η μητέρα μου άκουγε Beatles, Rolling Stones και Pink Floyd και ο πατέρας μου ρεμπέτικα, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο, Λοϊζο και Al Bano όταν ήμουν έμβρυο, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα μετέπειτα ακούσματά μου...)

Intro: Πέντε χρονών κι ο πατέρας μου με μαθαίνει να διαβάζω. Με ένα βιβλίο γεμάτο γραμμές που περιμένουν να τις γεμίσω με χρώμα και με τραγούδια του Σαββόπουλου και του Λοϊζου. "Ο δρόμος" και "Η Συννεφούλα" γίνονται το πρώτο μου αλφάβητο. Η γιαγιά μού τραγουδάει Ρίτσο και η μαμά με γράφει μπαλέτο. Από όλο αυτό το μουσικό συνονθύλευμα, εκεί κάπου στα εφτά πλέον, ακούω μετά μανίας Σαββόπουλο, λατρεύω αυτόν τον κύριο με τα μούσια κι έχω ζητήσει πια ξεκάθαρα να πάμε στο σπίτι του στην Μονεμβάσια για να του δώσω ένα παιχνίδι μου δώρο ενώ τα βήματά μου -ακόμα κι αυτά που με πάνε σχολείο- κάνουν πιρουέττες στην 5η του Beethoven και τις "Τέσσερις εποχές" του Vivaldi.

Verse: Κάπου έντεκα - δώδεκα χρονών, εκεί στο τέλος του δημοτικού, ανακαλύπτω τον κύριο Jackson. Εκτός των θεαματικών αλλαγών που μαθαίνω ότι έχει προξενήσει στον εαυτό του, με κάνει να χορεύω δαιμονισμένα. Όποτε γυρίζω από μπαλέτο, κρεμάω τις μπαλαρίνες μου και επιδίδομαι σε ανηλεείς στροφές γύρω από τον άξονά μου. Αν ξεχώριζα σήμερα κάποιο δεν ξέρω ποιο θα ήταν, τότε μου άρεσαν όλα. (Ίσως το "Give in to me") Στο σπίτι είμαστε όλοι καλά, ο μικρός μου αδερφός εξελίσσεται σε τρομερό μούτρο κι ο ακόμα μικρότερος κάνει τα πρώτα του βήματα. Τα απογεύματα που με τη μαμά χορεύουμε Edith Piaf με απαράμιλλο στυλ τα διαδέχονται τα βράδια που με κέντρο την αψυχολόγητη ροπή μας προς το χορό και τα τραγούδια, στο σαλόνι μας χορεύουμε και τραγουδάμε "Η εθνική μας μοναξιά" και όλα τα τραγούδια της Μελίνας. Στην πρώτη νότα από το "Χάρτινο το φεγγαράκι" ο ηλεκτρισμός με διαπερνά, δείχνοντάς μου πως απέναντι στην μουσική δεν έχω μόνωση...

Chorus: Απότομη εισαγωγή στην εφηβεία. Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία είναι πολύ σκληρά κι εγώ δεν βρίσκω τρόπο να πάψω να είμαι τόσο διαφορετική και να κάνω "μπαμ" άμα τη εμφανίσει μου πως ήρθε το παιδί του κάζου. Εισάγομαι στην απελπισία του Kurt Cobain και στην δυναμική του punk. Σιγά σιγά, πατώντας στα πόδια μου και δίνοντας μια κλωτσιά στην δημόσια εικόνα μου (στο σχολείο) αλλά και στην πιθανότητα να αποκτήσω παρέα, ανακαλύπτω την λαμπρότητα του ποιητή Jim Morrison. Οι Doors θα είναι η παρέα μου και η έμπνευσή μου όχι μόνο κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Ακόμα και σήμερα, όσο τους διαβάζω και τους ακούω, ο ηλεκτρισμός συνεχίζει να με διαπερνά. Μαζί με αυτούς έρχονται κι άλλοι. Από τους Rolling Stones και τους Led Zeppelin, τον Rory Gallagher και τον Bob Marley... Μην μου ζητάτε ένα τραγούδι. Δεν γίνεται. Με τίποτα. Μέχρι που φτάνω στη δεύτερη εφηβεία μου...

Verse: Στο Λύκειο, πλέον, είναι ξεκάθαρο ότι είμαι μόνη μου. Το έχω πάρει απόφαση, λαμβάνω "μόρφωση" φορώντας μονίμως τα ακουστικά του walkman μου και επενδύω μουσικά όλη αυτή τη μαυρίλα που με περικυκλώνει. Οι Radiohead είναι εκεί για να δικαιώνουν κάθε ψύγμα constructive nerd που έχω μέσα μου, οι Portishead για να με ταξιδεύουν με το "Roads" σε κάθε σκοτεινό σημείο του εαυτού μου, οι Sonic Youth για να με ξεναγούν στα φαντάσματα και τα λουλούδια της Νέας Υόρκης, ο κύριος Nick Cave για να με κάνει να βυθίζομαι στα κύματα της φωνής του με παφλασμό... Επειδή έχω και μία απίστευτη οργή μέσα μου και μία ανεξάντλητη ενέργεια η οποία μένει αδιοχέτευτη (το θρανίο ομολογουμένως είναι στατικός χώρος) βάζω στη ζωή μου τους Metallica (ε, όσα χρόνια και να περάσουν το "Wherever I may roam" ή το "Turn the Page" κάτι θα έχουν να μου πουν), τους Rage against the machine, τους Smashing Pumpkins, τους Nine Inch Nails, τον Marilyn Manson και τους Tool. Ακόμα εκεί είναι για εμένα, αυτή η ενέργεια δεν με έχει εγκαταλείψει. Συν τοις άλλοις ερωτεύομαι... Καταστροφικά, ονειρικά, απόλυτα. Το "Perfect Blue Buildings" των Counting Crows γίνεται ο ύμνος της θεαματικότερης βύθισης του εαυτού μου που κατέγραψα ποτέ...

Chorus: Σήμερα... Ο κύριος Morrison δεν χάνει ποτέ τον θρόνο του. Ούτε η Μελίνα, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Μάνος Λοϊζος, ο Σαββόπουλος. Ούτε όσοι προαναφέρθηκαν -έχω μια δυσκολία φαίνεται να ξεπεράσω την εφηβεία... Πλέον, με τη σταθερή μου βούληση να ασχοληθώ με το σινεμά, τα soundtracks έχουν σημαντικό λόγο. Του "Ghostdog: The way of the samurai" φερ' ειπείν, του "Le fabuleux destin d' Amelie Poulain", του "Oldboy" και του "Modern Times" είναι μονίμως μαζί μου. Το ίδιο και η ισπανική κιθάρα, από τη στιγμή που η μπαλαρίνα μέσα μου μας άφησε χρόνους και γεννήθηκε μία χορεύτρια φλαμένκο, του Paco Pena ιδιαιτέρως... Το ίδιο και η ethnic μουσική, κυρίως αφρικανική, η οποία για κάποιο λόγο με κάνει να αισθάνομαι κάτι αρχέγονο μέσα μου...

Outro: Για κάποιο λόγο, ενώ την ταινία την είχα δει πιτσιρίκι με τον πατέρα μου, σε άσχετο χρόνο μου βγαίνει να σφυρίξω το μουσικό μοτίβο του "The Good, the Bad and theUgly". Έτσι θα σας αφήσω. Κυρίως, γιατί στη μουσική πολλά πράγματα, μέχρι και σήμερα, δεν μπορώ να αποκωδικοποιήσω πώς βρέθηκαν μέσα μου...

Ευχαριστώ πάρα πολύ το αξιαγάπητο elafini για την πρόσκληση να παίξουμε... Και με τη σειρά μου, επειδή μου άρεσε αυτό το παιχνίδι, θα καλέσω την tzotza, τον anyone, την Πασχαλίτσα (που κάποτε ήταν η πρώτη που με "έπαιξε" και με έκανε παρέα) και τον δείμο του πολίτη, που δεν ξέρω τι πιστεύει αλλά είναι καταπληκτικός σε αυτά τα παιχνίδια. Α! Και στον Therapist, για να μην λέει μετά τα δικά του ως άλλος Cartman! :p

Καλημέρα!