Ο Πατσουλής κι ο σμπαραλιασμένος φεμινισμός...

Ούτε λίγες ώρες δεν έχουν περάσει από όταν ανέβασα το προηγούμενο post μου.
Μες στην τρελή χαρά σήμερα - «Δεν μπορεί, λέω, πρέπει να με δουν και στις χαρές μου». Ε, γαμώ το κέρατό μου, όχι. Αυτό το blog ούτε σήμερα θα καταφέρει να μείνει ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο με πρώτη μούρη ένα αισιόδοξο και παιχνιδιάρικο post (το μεγαλύτερο κακό είναι που έχει πέσει στα χέρια μου).

Τους τελευταίους μήνες ακολουθώ μία νέα προσέγγιση στην ενημέρωση. Προσέγγιση «μπαγιάτικος μπακαλιάρος». Λόγω έλλειψης χρόνου έπιασα τον εαυτό μου, κάποια στιγμή, να διαβάζω τις εφημερίδες των προηγούμενων ημερών ετεροχρονισμένα, μέρες μετά. Μου καλάρεσε αυτό, η αντίληψη που αποκτάς γύρω από τα πράγματα έτσι έχει και τον αέρα της απόστασης, την γνώση των αποτελεσμάτων μερικές φορές. Άσε δε που τα νέα ψυγείου διαβάζονται σχεδόν οποτεδήποτε -είναι καλοδιατηρημένα στη συντήρηση. Πολλές φορές, λοιπόν, πλέον γυρίζω και σε εφημερίδες ενός μήνα πριν -καταλήγω πολλές φορές να σαρκάζω με πολύ άσχημο τρόπο μέσα μου τις εντυπώσεις που επιχειρούνται όταν το ψάρι σπαρταράει ή να κουνάω το κεφάλι μου σαν τα σκυλάκια στα παρμπρίζ ταξιτζήδων, αυτά που μοιάζουν να κοροϊδεύουν το μαλάκα που πληρώνει έναν τύπο χρυσάφι αντί να πάρει τα πόδια του ή κάποιο μέσο μεταφοράς...

Ξυπνάω, λοιπόν, σήμερα. Γράφω το κείμενό μου, χαμογελάω ευτυχισμένη -γιατί πάνω από όλα όταν ζεσταίνομαι ένα δροσιστικό χαμόγελο είναι ό,τι πρέπει- κάνω μία βόλτα από αγαπημένα μου blogs συνομιλώντας με τους οικοδεσπότες τους και μετά... Μετά, λέω, δεν θα πλύνω την κουζίνα -που έχω φτάσει να μην έχω ούτε πρωινό να φάω και που και να είχα πάει να αγοράσω δεν θα είχα κουτάλι να το φάω- όχι, θα διαβάσω το κυριακάτικο περιοδικό. (Την Κυριακάτικη και τους Schooligans τους διάβασα χθες βράδυ)

Αφιερωμένο στη γυναίκα. «Γαμώ την πουτάνα μου», σκέφτομαι. Οπλίζομαι με ατσάλινα νεύρα για να αντιμετωπίσω τους τόνους διαφήμισης που θα αντιμετωπίσω, με χιούμορ για τα άρθρα «γυναικείου» τύπου που θα διαβάσω και με ψυχραιμία για τους καταλόγους με ρούχα που θα αντικρίσω -ρούχα που αν δεν είσαι η γυναίκα, άντε η γκόμενα, του Ωνάση εγώ δεν μπορώ να φανταστώ να τα βλέπεις κάπως αλλιώς παρά μόνο κοιτάζοντας βιτρίνες.

Όχι, θα αντισταθώ, δεν θα χρησιμοποιήσω αυτό που διάβασα στο περιοδικό για ένα σοβαρό κείμενο κριτικής στην ηλιθιότητα των γυναικείων περιοδικών και των αναγνωστών τους. Όχι, γιατί το να πάθω νευρικό κλονισμό Μαγιάτικα, με 35 βαθμούς, χωρίς ανεμιστήρα ή κλιματιστικό πάνω από το κεφάλι μου δεν είναι ό,τι καλύτερο για εμένα σήμερα (άσε που οι γιατροί έχουν ακόμα απεργία).Θα ασχοληθώ μόνο με αυτό που με έκανε να φτάσω στα πρόθυρα υστερίας και θα χρησιμοποιήσω αυτό το κατακαημένο blog ως ντιβάνι, αυτοσχέδιο.

Μετά, λοιπόν, από και εγώ δεν ξέρω πόσες σελίδες διαφήμισης -ήμαρτον! αν δεν σέβεστε την ανάγκη να σας διαβάσουμε σεβαστείτε τα καημένα τα δέντρα, τα έχετε γαμήσει!- φτάνω στο πρώτο κείμενο. Χαχα, χουχου, προχωράω. Περνάω κάμποσες σελίδες γιατί βαριέμαι να ξεχωρίσω γραμματοσειρά με κείμενο ανάμεσα σε φαντεζί ιλουστρασιόν μηνύματα κατανάλωσης και πέφτω πάνω στην συνέντευξη ενός κυρίου λέει ... μούμπλε μούμπλε, μισό λεπτό ψάχνω τη σελίδα πάλι ανάμεσα στις μαλακίες...ναι, ενός κυρίου Μανόλη Παπαπολύζου. Σε περίπτωση που το γεγονός ότι δίνει συνέντευξη σε ένα τόσο -κατά τα άλλα- έγκυρο περιοδικό δεν λέει κάτι σε εμένα την ασήμαντη αναγνώστρια το περιοδικό έρχεται να καλύψει αυτό μου το κενό και έλλειψη. Με πληροφορεί ότι ο εν λόγω κύριος είναι «πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της DDB ATHENS, είναι ο πρόεδρος της Ένωσης Εταιριών Διαφήμισης-Επικοινωνίας.»

Κλαπ κλαπ. Ήδη τον συμπάθησα. Συγκεντρώνει τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά σε άνδρα. Διαφημιστής: ένα από τα δύο πιο άχρηστα επαγγέλματα στον κόσμο (το άλλο είναι οι managers). Διευθύνων σύμβουλος και πρόεδρος: Μα είναι τόσο εμφανείς οι ομοιότητες με έναν άλλο μοιραίο άνθρωπο των media που δεν μπορώ παρά να συγκινηθώ. Οι φωτογραφίες του: Μπαμ! κάνει ο άνθρωπος. Σοβαρός, με το γυαλάκι του, την κουστουμιά του, το ψαγμένο - μελαγχολικό βλέμμα στην πρώτη. Στην δεύτερη αποκαλύπτεται η άλλη πλευρά του. Rayban γυαλί -απαραίτητο αξεσουάρ επί ημερών μας για τζόβενους νεογιάπηδες που θέλουν να λανσάρουν το προφίλ ότι γαμάνε αβέρτα (κυριολεκτικά και μεταφορικά)- χαμόγελο επιτυχίας να αχνοφαίνεται -έτσι για να διατηρείται και η αινιγματική φυσιογνωμία- και το άρωμα από το πατσουλί να εισβάλει στην μύτη μου -ναι, το πατσουλί γνωρίζει μεγάλες δόξες στις μέρες μας, σέρνεται γύρω μας μια βρώμα τόσο απωθητική που μόνο με τους τόνους πατσουλιού (sic) μπορεί να καλυφθεί.

Και προχωρώ. Συνεντευξιάζεται, λοιπόν, ο... πώς τον είπαμε... ναι, Μανόλης Παπαπολύζος. Θα μου επιτρέψετε να αναπαραγάγω εδώ ένα κομμάτι της συνέντευξης, για όσους δεν είχαν την τύχη να την διαβάσουν ή είναι άνδρες και θεώρησαν ότι το τεύχος αυτό δεν τους αφορά (εγώ αδυνατώ να βρω πώς αφορά και τις γυναίκες που εγώ έχω στο μυαλό μου, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Θα ακολουθεί σχολιασμός, έτσι γιατί κάνει πολύ ζέστη για να χτυπήσω κανέναν σάκο του μποξ ή να πάω να παίξω ξύλο, και δεν μου αρέσει να ιδρώνω με τέτοιον τρόπο για έναν άνδρα...

(...) (Εισαγωγή με μαλακίες)
«Παρόλο που όλες οι ΜΚΟ (και ο ΟΗΕ ακόμα) καταγγέλλουν την ελληνική ως βαθιά πατριαρχική κοινωνία;
Αυτό είναι το μεγάλο ψέμα στο οποίο ζούμε όλοι. Είναι ένα δημιούργημα των γυναικών για να μας προκαλούν ενοχές. Αν κρίνει κανείς από τα εξώφυλλα των περιοδικών, τα δύο κυρίαρχα θέματα που απασχολούν τις γυναίκες είναι: α) πόσο γουρούνια είναι οι άντρες και β) πώς να κατακτήσουν αυτά τα γουρούνια.»
Χα, αγαπητέ (μπλιαχ!), αυτά απασχολούν τις γυναικούλες και τις αλόγες που κινούνται γύρω από συγκεκριμένους χώρους και ανθρώπους. Είναι οι ίδιες που τελικά κατακτούν το γουρούνι κι αυτό δεν αναβαθμίζεται ποτέ, ανοίγουν το στάβλο παρέα και κυλιούνται στη λάσπη.

«Πώς γίνεται να καταναλώνουν, όταν η ανεργία στις νέες είναι τόσο υψηλή;
O.P.M.! Other people's money, αγοράζουν με χρήματα που δεν βγάζουν οι ίδιες. Και, επίσης, άνεργος είσαι όταν ενδιαφέρεσαι να εργαστείς και δεν βρίσκεις δουλειά.»
Ξέρεις πώς λέγεται αυτός που κατ' επάγγελμα πληρώνει κάποια να του κάθεται, να του πλένει και να του φέρνει πελατεία; Νταβατζής. Κατάλαβες τώρα, μην στο αναλύσω, ξέρεις εσύ, έχεις πτυχία.

«Ισχύει ότι, αν πείσεις μια γυναίκα να το αγοράσει, τότε το προϊόν έχει πετύχει;
Μα δεν είναι δύσπιστες, δεν είναι δύσκολοι καταναλωτές οι γυναίκες. Εκεί που έχουν δυσκολία είναι στο να ιεραρχήσουν τις ανάγκες τους, γιατί έχουν άπειρες, δεν τελειώνουν πουθενά.»
Μα, αγαπητέ (ξαναμπλιαχ!), κάνετε λάθος. Οι δικές μου, για παράδειγμα, τελειώνουν εκεί που θα αρχίσει το τέλος του βρωμερού σας επαγγέλματος. Και, βέβαια, παραλείπετε να μας πείτε από πού τα ξέρετε όλα αυτά και τα μοιράζεστε μαζί μας, με τόση σιγουριά μάλιστα. Μάλλον θα έχετε δει πολλούς που αφήνοντας ανικανοποίητες τις τόσες γυναίκες που τους περικυκλώνουν (ε, είναι και ακαταμάχητο το γυαλί και το πατσουλί στις μέρες μας) καλούνται μονίμως να τους καλύπτουν αλλιώς τις ανάγκες... Είπαμε, O.P.M.!!! Εξάλλου, ο χώρος της διαφήμισης αυτό το O.P.M. το έχει αναγάγει σε επιστήμη, έτσι δεν είναι;

(...) (παρεμβάλλονται κάποιες ακόμα μαλακίες)
«Έχω την αίσθηση ότι είστε πάρα πολύ επιεικής με τον εαυτό σας και ότι μειώνετε την πολύ μεγάλη δύναμη της διαφήμισης. Οι διαφημιστές καταξίωσαν το μοντέλο των ανορεξικών γυναικών.
Το μοντέλο των ανορεξικών γυναικών δεν δημιουργήθηκε από τους διαφημιστές, αλλά από τους μόδιστρους. Η διαφήμιση απλώς χρησιμοποίησε την τάση, δεν την δημιούργησε.»
Ψψψψτ, χρησιμοποίησε κι αυτό. Βρωμάει το θέμα. Πολύ. Κι αυτό και όσοι εμπλέκονται. Κάντε κάτι βρε παιδιά, δοκιμάστε κανένα «αρωματικό χώρου», ναι, από αυτά που διαφημίζετε στη χειρότερη... Κάποιοι, ακόμα, έχουν και μύτη και μυαλό για να αντιλαμβάνονται το σάπιο προϊόν...

«Πώς γίνεται το 80% των διαφημιστικών σποτ να δείχνει νοικοκυρές που χοροπηδάνε σ' ένα σαλόνι κρατώντας μια σφουγγαρίστρα και είναι πολύ ευτυχισμένες που το καινούριο τους προϊόν μυρίζει όμορφα;
Γιατί, στις τηλεοπτικές σειρές τι βλέπετε; Τίποτα χοντρές, στραβές και κακομοίρες; Αν θες να σε πιάσει η ψυχή σου, πήγαινε στον κινηματογράφο. Δεν μπορεί να έχει ως πρότυπο μια κουτσή, στραβή, ανάπηρη. Πρέπει να έχεις μία όμορφη, επιτυχημένη, έξυπνη. Δεν είναι λογικό;»
Αχου το μωρέ, μην μου πεις, οι κινηματογραφικές σου γνώσεις εξαντλούνται στην Sandra Bullock και την Nicole Kidman, ε; Αχ, Μανόλη, σύντομα ελπίζω ότι κάποιος σαν εμένα, λίγο κακός και πολύ απαξιωτικός ως προς το τι ρόλο βαράς σε αυτήν την ρημάδα κοινωνία, θα πάρει μια πινεζούλα τόση δα (όση και η φαντασία σου) και θα σου σκάσει αυτή τη φούσκα μέσα στην οποία ζεις...

«Για το «έξυπνη» αμφιβάλλω.
Δεν μπορείς να δείξεις την εξυπνάδα μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα.»
Την χλιμιτζουριά, όμως, σίγουρα μπορείς.

(...) (μεσολαβούν τόνοι μαλακίας)
«Ποιες είναι οι τάσεις αυτήν την περίοδο για τις γυναίκες στη διαφήμιση;
Φεύγουμε από τις κούκλες και πάμε στις γυναίκες με περιεχόμενο, το οποίο αντανακλά και στην εμφάνισή τους. Γυναίκες ενδιαφέρουσες, έμπειρες, που έχουν κάτι να σου πουν για τη ζωή τους.»
Όπα, μου βάρυνες λίγο. Δεν θέλω τέτοια, μην μου σκοτίζεσαι εσύ... Λοιπόν, είμαι ακριβώς αυτό που ζητούν οι τάσεις. Άκου προσεκτικά. Δεν ξαναβάζεις πατσουλί, τα rayban δεν επιτρέπεται να πω που τα βάζεις, συνειδητοποιείς το πόσο ανούσιο είναι αυτό που περνάς για κάμποσο (και μετά κάνεις τον καμπόσο) και μετά δηλώνεις εθελοντής σε ομάδες που ξηλώνουν φονικές διαφημιστικές πινακίδες από τους δρόμους και στους οδοκαθαριστές των δήμων που μαζεύουν από το πεζοδρόμιο τα ιλουστρασιόν τερατουργήματα της βιομηχανίας της οποίας είσαι επίτιμο μέλος. Σκέψου το, κάπως έτσι μπορείς να γίνεις χρήσιμος ...

«Είναι πιο μεγάλη σπαζοκεφαλιά να φτιάξεις μια πετυχημένη διαφήμιση για ένα αντρικό προϊόν, παρά για ένα γυναικείο;
Αν υπάρχει κάτι που δυσκολεύει τον διαφημιστή είναι το ότι οι γυναίκες είναι απρόβλεπτες. Η συμπεριφορά τους και ο τρόπος που σκέφτονται είναι τρομερά σύνθετα, ενώ οι άντρες είναι σχετικά απλοί οργανισμοί, αμοιβάδες. Είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκωδικοποιήσεις μια γυναίκα απ' ό,τι έναν άνδρα, τουλάχιστον όσον αφορά την καταναλωτική της συμπεριφορά. Στην αγορά ισχύει ό,τι ακριβώς συμβαίνει και στην καθημερινή ζωή: πρέπει να διεκδικείς κάθε γυναίκα σε καθημερινή βάση. Δεν υπάρχουν πια σχέσεις παντοτινές. Ένας άντρας πρέπει να αποδεχτεί ότι καμία γυναίκα δεν είναι μονογαμική πια και άρα πρέπει να προσπαθεί να κερδίζει το ενδιαφέρον της όσο περισσότερο μπορεί συνεχώς.»
Μανόλη, τς τς τς, πάλι πας να ανεβάσεις τις πωλήσεις προφυλακτικών με πλάγιο τρόπο; Τς τς τς, αγόρι μου, γιατί δεν ολοκληρώνεις αυτό που εννοείς; Ότι, κατά πώς το βλέπεις εσύ πάντα, ο άντρας ως αμοιβάδα και βλάκας (Τι; Δεν το είπες εσύ το βλάκας; Ε, τα ευκόλως εννοούμενα...) δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον μιας γυναίκας παντοτινά και για αυτό αυτή γίνεται πολυγαμική, αλλά άμα φοράει το προφυλακτικό του να είναι καλυμμένος και της αγοράζει και κανένα από τα προϊόντα που διαφημίζεις, ε, κάτι γίνεται... Πρόσεχε, με αυτά που λες θα χάσεις και την εύνοια των ανδρών, δεν είναι πολύ έξυπνο αυτό για κάποιον του επαγγέλματός σου... Μα καλά, εγώ θα στα λέω όλα;

«Τι κάνει ένας άντρας διαφημιστής όταν πρέπει να βρει έναν έξυπνο τρόπο να πουλήσει σερβιέττες;
Προσπαθούμε να δοκιμάζουμε τα προϊόντα στο βαθμό που μπορούμε. Είναι δύσκολο να χρησιμοποιήσεις καλτσόν για να δεις αν σε στενεύει ή όχι... Όμως το 70% των ανθρώπων που δουλεύουν στη διαφήμιση είναι γυναίκες.»
Γιααααα πες τα όλα... Γιαααααα πες πώς αυτό το 70% κατεβάζει τις περισσότερες ιδέες και μετά τις χρησιμοποιεί το άλλο 30% για να φτάσει στα ανώτατα στρώματα ιεραρχίας, το είπες πιο πριν δηλαδή. Άσε το άλλο, για πεεεεεεεες μας πώς δοκιμάζετε τα ταμπόν στις διαφημιστικές εταιρίες;

(...) (Μεσολαβεί μία μαλακία. Και τώρα έρχεται το φινάλε. Ένα κρεσέντο απύθμενης μαλακίας, γλοιωδέστατης αναίδειας και θράσους θα μας συνεπάρει! Αφεθείτε...)
«Ποια είναι η ιδανική καταναλώτρια;
Αυτές που έχουν τη μεγαλύτερη καταναλωτική δύναμη είναι οι οικονομικά ενεργές, με παιδιά και σύζυγο. Τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους δεν έχουν και τόσο σημασία, ούτε η μόρφωση ούτε η ταξική προέλευση. Καταναλώτριες υπάρχουν παντού, όπως και προϊόντα για όλες. Άλλωστε, τώρα πια έχουμε φτάσει την επικοινωνία ένα προς ένα: εμείς μπορούμε να μάθουμε όλες τις καταναλωτικές σας συνήθειες αν εσείς έχετε μια κάρτα σούπερ μάρκετ. Τι μπορώ να μάθω από κει μέσα; Αν μένατε στο χ χωριό και βρεθήκατε στην Ηρώδου Αττικού, μπορώ να υποθέσω ότι έχει αλλάξει κατά πολύ η χρηματοικονομική σας κατάσταση. Αν πριν από χρόνια καταναλώνατε προϊόντα ομορφιάς και τώρα πάνες, θα υποθέσω ότι είστε νέα μητέρα. Μ' αυτό το υλικό μπορώ να σκιαγραφήσω με ακρίβεια το πορτρέτο σας. Κι αν είστε ο κατάλληλος άνθρωπος, την επόμενη φορά που θα πάτε στο σούπερ μάρκετ (γιατί ξέρω πότε θα πάτε) θα σας έχω στείλει στο σπίτι σας ένα ωραιότατο πακέτο με κουπόνια για προϊόντα τα οποία σας ενδιαφέρουν.

Δηλαδή το παλιό τραγούδι που έλεγε «έχεις τον έλεγχο των πιο κρυφών κυττάρων μου» δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Όχι, δεν απέχει. Το data το έχουμε. Και δεν είναι κάτι που οι εταιρείες κάνουν κρυφά· εσείς έχετε δώσει τα στοιχεία. Μπορεί να μην έχετε καταλάβει πώς ακριβώς, αλλά έχετε δεχτεί.»

Κατάλαβες μαλάκα καταναλωτή, πολίτη, αστέ, εργαζόμενε, συνταξιούχε, φοιτητή ποιος σε κρατάει από τα αρχίδια; Ο Πατσουλής. Συγχαρητήρια.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο «Ε» της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», τεύχος 839, την 13.05.07. Για όσους έχουν απορίες...

Υ.Γ. 1: Να μην πάθω στο καπάκι κι άλλο νευρικό κλονισμό με μία διαφήμιση που είδα χθες στην τηλεόραση (ναι, δεν βλέπω συχνά, μπορεί αλλιώς να την είχα δει νωρίτερα)... Κράχτης μιας τράπεζας και της ασφάλειας που -δήθεν- παρέχει αυτή, εν ολίγοις σου φτύνει στα μούτρα ότι η μαμά σου μπορεί να είναι πουτάνα και στριπτιτζού. «Της μαμάς σου», που λένε; Ε, ας μην το σχολιάσω σήμερα... Καταλάβαμε όλοι νομίζω...

Υ.Γ. 2: Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο συνειδητοποίησα ότι μπορεί να άφησα να διαφανεί πως έχω πρόβλημα με τις καιρικές συνθήκες. Μέγα ψέμα! Η ζέστη γαμάει, ανάβει τα αίματα.