Tuesday 29 January 2008

Macarius Christ(odulus) Superstar

Ναι, ίσως θαύματα να συμβαίνουν. Γιατί μόνο σε θαύμα μπορεί να αποδοθεί η αντικατάσταση του επί εβδομάδων πρώτου θέματος των δελτίων. Δεηθήκαμε κι εμείς, βέβαια, υπέρ αντικαταστάσεως θεματολογίας –όχι, ασφαλώς, υπέρ του θανάτου του Χριστόδουλου, αλλά, τέλος πάντων, η ζωή είναι κυνική μωρό μου, κι ο θάνατος δίκαιος. Κι έβλεπα χθες τηλεόραση, μετά από καιρό, και μου δημιουργήθηκαν απορίες την ώρα που οντολογικής φύσεως ερωτηματικά ανάβλυζαν από το κεφάλι μου.

Ο αρχιεπίσκοπος «εκοιμήθη». Δηλαδή, υπάρχει κίνδυνος να ξυπνήσει ανά πάσα στιγμή και να πάει στράφι το λαϊκό προσκύνημα; Όχι όχι, μάλλον υπονοείται η ομοιότητά του με την Θεοτόκο. Γιατί –τελικά- εκεί καταλήγουμε: τα ράσα ΚΑΝΟΥΝ τον παπά. Κι ένας παπάς «κοιμάται», δεν πεθαίνει ποτέ. Και να η λεζάντα «εκοιμήθη», και να η ανταπόκριση «εκοιμήθη στις 5:15 το πρωί», και να η οιμωγή του κοσμάκη «ήταν ένας από εμάς, ήταν απλός»… Χαμογελώ πικρά, οι αναχρονιστικές απόψεις που του απέδιδα με κοιτούν ειρωνικά από την άκρη της μπάρας και παίρνουν την εκδίκησή τους. Έχω την αίσθηση ότι σύντομα θα καταργηθεί η δημοτική, θα επανέλθει η καθαρεύουσα, θα απαγορευτούν τα στρας και τα μίνι και στα δελτία όλοι –μα όλοι- θα μιλούν με απαλές αισθησιακές/τεθλιμμένες φωνές. Φαντάσου την Τρέμη να «ανακρίνει» τον Καμπουράκη με την γλυκιά, μαμαδίστικη χροιά της: «Δημήτριε, πες μου καμάρι μου, είναι αλήθεια όσα ακούουν τα ώτα μου; Δεν δύναμαι να το πιστεύσω, ήσο πάντα ευγενές και ειλικρινές παιδί.» Ή τον Κακαουνάκη να μιλά καθαρεύουσα με κρητικούς ιδιωματισμούς σαν γέρος που μόλις έπαθε εγκεφαλικό και κοντεύει να πέσει σε εγκεφαλικό κώμα. Πλημμυρίσαμε, λοιπόν, από μελιστάλαχτες φωνές, δημοσιογράφους που αδημονούν να θαφτεί επιτέλους το πτώμα (ω, συγνώμη, ο «κεκοιμισμένος») για να βγουν τα μαχαίρια στην Ιερά Σύνοδο και ύπνο.

Από τις υπεράριθμες αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας, τα πικάντικα DVD, τα ηχογραφημένα ντοκουμέντα, τα κεφάλια που πέφτουν, τους μάρτυρες που μπαινοβγαίνουν στα γραφεία ανακριτών σαν τις μέλισσες στο μελίσσι περάσαμε σε μία αύρα μελαγχολίας, θλίψης, καθωσπρεπισμού. Η επικαιρότητα πατάει το pause, ο θάνατος-ύπνος θέλει τον χρόνο του, οι ρυθμοί πέφτουν. Όλα κυλάνε α ρ ρ ρ ρ γ ά. Και οι δημοσιογράφοι μας κουνάνε το δάχτυλο τώρα και μας κάνουν «σσσσσς», ο αρχιεπίσκοπος κοιμάται, ελάτε όλοι μαζί να ξαναγράψουμε την ιστορία του. Αλλιώς. Μακάριος ο κοιμώμενος, θαυμαστά τα έργα του και αμαρτίαν ουκ έχει (ούτε είχε ποτέ, λάθος τα θυμάσαι). Και να σου, μόλις γυρίζω από την δουλειά, η Δρούζα φοράει από την Δευτέρα τα ρούχα της κηδείας. Μιλάει σιγά, το υστερικό της γέλιο έχει εξαφανιστεί. Είναι σεμνή, είναι τεθλιμμένη κι αυτή όπως κι όλο το Πανελλήνιο. Και η Τατιάνα (μα καλά, σοβαρά τώρα, αυτές κάνουν ακόμη τηλεόραση;), βγάζει τον «άλλον της εαυτό», τον σοβαρό ρεπόρτερ επιπέδου Reuters και πάνω, καταστρώνει μεγάλη έρευνα.

Όλοι θυμούνται τον αποδημήσαντα, βοήθησε κόσμο, ήταν απλός, ήταν ευχάριστος, ήταν ο καλύτερος συνομιλητής για να διαφωνείς, ήταν χαρισματικός. Και μελετηρός, θα προσέθετα εγώ. Χωρίς καμία δόση κακίας. Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει, ή κοιμάται (τέλος πάντων, συνεχίζει να με μπερδεύει το θέμα), είναι σαν να περνάει στο απυρόβλητο. Ειδικά στην Ελλάδα. Εδώ πιο εύκολα μιλάς για το μουνί της γκόμενας του κολλητού του Κουμπάρου παρά για το ποιόν ενός δημοσίου ανδρός. Είναι ταμπού. Είναι σαν να λέμε, μία πρωτόγονη κοινωνία την οποία ο Freud ξέχασε να μνημονεύσει στο «Τοτέμ και Ταμπού». Αν την μελετούσε διεξοδικά μπορεί και να είχε γλιτώσει τις τόσες μαλακίες.

Νιώθω νυσταγμένη, νιώθω καταβεβλημένη. Ώρα για γέλιο, ας βάλω Mad. Κι εκεί είναι ο Θέμης Γεωργαντάς, που μας πληροφορεί ότι σε ένδειξη σεβασμού η συνέντευξη με τον καλεσμένο αναβάλλεται. Σεβασμός στους νεκρούς προπαντός. Οι ζωντανοί μπορούν να ζήσουν και χωρίς αυτόν. Δε γελάω, όμως. Κακό σημάδι. Ευτυχώς οι ελπίδες μου δεν διαψεύδονται. Λίγο μετά, ο αφελής-αυθόρμητος-καλός χριστιανός-ευσεβής παρουσιαστής μοιράζεται μαζί μας την όψη του θαύματος. Γιατί εσείς μπορεί να μην το προσέξατε αλλά «μόλις μαθεύτηκε η είδηση το θανάτου του Αρχιεπισκόπου ο καιρός άλλαξε τελείως.» Γολγοθιακή εικόνα, δηλαδή. Μετά τον Χριστό, ο Θεός αποφάσισε να μας τιμωρήσει και για τον θάνατο του Χριστόδουλου. Γιατί, αν είχαμε τα αυτιά μας και τα μάτια μας ανοιχτά όσο ζούσε, θα το είχαμε αντιληφθεί. Ήταν ένας από εμάς (δηλαδή άνθρωπος) και ήταν και ένα κομμάτι του Θεού (όλο «επουράνιο πατέρα» τον αποκαλούσε, αφήνοντας σαφή υπονοούμενα για την θεϊκή του καταβολή). Η δε διάσημη λιποψυχία στη Γεσθημανή αντικαταστάθηκε με μία εκ καρδίας συνέντευξη σε χριστιανικό ταμπλόιντ όπου αναφέρεται ο Χριστόδουλος στην δική του εν Ψυχικώ λιποψυχία: «Θεέ μου, γιατί σε εμένα κι όχι σε κάποιον άλλο;» Τονίζοντας έτσι ακόμα πιο έντονα την θεανθρώπινη φύση του.

Το βράδυ είπα να βάλω λίγο κίνηση στη ζωή μου -όσο ακόμα ζω, γιατί με τόσα που γίνονται ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου κάτσει ο μεγάλος ύπνος (όχι σου λέω, εσύ πεθαίνεις, είσαι κοινός θνητός. Δεν "κοιμάσαι")- και κρατήθηκα μακριά από τον σιδηρόδρομο ενημέρωσης από τις ουρές της Μητρόπολης, τη γενέτειρα και τους φίλους-τεθλιμμένους ιεράρχες. Κι όμως, το μυαλό μου εκεί. Σε αυτήν την επιμονή όλων όσοι μίλησαν να τονίζουν το πόσο απλός ήταν και το πόσο βοηθούσε τον κόσμο. Γιατί στις μέρες μας είναι είδηση η φιλανθρωπία της εκκλησίας. Είναι είδηση το να παραμένει ένας ιεράρχης απλός. Απλός κατά τη διάρκεια των θρησκευτικών του κρουαζιερών – πεσκέσι του δημοσίου, απλός κατά το δείπνο στο «Four Seasons», απλός μέσα στις λιμουζίνες που τον μετέφεραν παντού. Φιλάνθρωπος, με την περιουσία του πιο πλούσιου - οργανισμού - που - ποτέ - δεν - έχει - δουλέψει - για - τα - αποκτήματά - του. Ας μην γελιόμαστε, σκοπός μου δεν είναι να «θάψω» (τώρα, ξέρω, διαβάζεται πολύ κυνικά η έκφραση αυτή σε τούτη την χρονική συγκυρία) τον Χριστόδουλο. Ούτως ή άλλως, είναι πολύ εύκολο να εκφέρεις άποψη εκ των υστέρων.

Το θέμα είναι ο συντηρητισμός μας. Που δεν μας αφήνει να ξεφύγουμε από τις μάσκες που επιβάλλονται σε κάθε περίσταση. Τα σκάνδαλα θέλουν τον ανακριτή τους στο δελτίο, το πένθος θέλει χαμηλή φωνή και χρώματα κηδείας, ο θάνατος δεν χτυπάει ποτέ την πόρτα ενός ιεράρχη. Απαγορεύεται ο μη θρήνος. Απαγορεύεται η λέξη "καρκίνος" -"επάρατη νόσος" είναι ο σωστός όρος. Απαγορεύεται να υπάρχει άλλη θεματολογία πέρα από αυτό που επιβάλλεται. Μην χαμογελάσεις Τατιάνα. Άννα, φόρα τη σειρά με τις πέρλες σου από τώρα κι εκείνο το μαύρο πουκαμισάκι με τον στενό γιακά. Θέμη, μην μιλήσεις για μουσική, μόνο αν είναι για βυζαντινούς ύμνους. ΕΡΤ, ψάξε στο αρχείο για υπνωτιστικές εξορμήσεις σε μοναστήρια και χορωδίες με ύμνους. Κι εσύ, Νικολάκη, κοίτα μην πάει και σου ξεφύγει κανένα "πέθανε", "εκοιμήθη" θα λες, το κατάλαβες; Κι αν βγεις στο μπαλκόνι σου και φωνάξεις «Δεν εκοιμήθη, πέθανε από καρκίνο γαμώ την πουτάνα μου, αλλά εμένα με νοιάζει ο χρόνος μου που δεν φτάνει να δω δυο φίλους και η κούραση που με κάνει σαράντα χρονών στα εικοσιτέσσερα...» θα είσαι ο ιερόσυλος, εγωιστής, ρομαντικός, εκτός τόπου και χρόνου μαλάκας.


36 comments:

s_k said...

πεθανε και κανενας δεν τον βριζει.
ενα συνηθες θαυμα.

gerasimos said...

Ελληνοφρένεια..

ΦΑΝΤΙ said...

Καλά, είσαι απίθανο κορίτσι. Τα 'πες έτσι όπως τα αισθάνεσαι και όπως είναι στην πραγματικότητα!

Τελικά φαίνεται τα ράσσα κάνουν τον θεάνθρωπο και η τυπολατρία/υποκρτική ευγένεια/ ψέμα τον Δημόσιο Χώρο!

Δεν μπόρεσαν να κάνουν μια ουσιαστική ανάλυση και να βγάλουν κανένα χρήσιμο δίδαγμα προς τα έξω με την "ασθένειά" του (που φυσικά όχι μόνο δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα). Ο καρκίνος στο παχύ έντερο σχεδόν σίγουρα σχετίζεται με κακή διατροφή (όχι βέβαια νηστεία - χορτοφαγία ...!).

Φαντάσου όλη αυτή η δημοσιότητα να αξιοποιόταν ώστε να γνωρίσει ο ελληνικός λαός κάποια πτυχή των αιτιών της 2ης ή 3ης (αν δεν κάνω λάθος) αιτίας θανάτου ... Θα μπορούσε να παρουσιαστεί με κομψό τρόπο που να αρμόζει σε δημόσιο πρόσωπο και θα μπορούσε πράγματι να αλλάξει κάπως την διατροφή του ο έλληνας. Θα ήταν καταπληκτικό ... άντε πάλι ονειρεύομαι ... τα αυτο-νόητα ...

Όλα τα ανούσια υπόλοιπα (τα εκοιμήθη, τι καλός και άξιος που ήταν, κλπ) με την ΥΠΕΡΒΟΛΗ τους, μόνο εμμετό προκαλούν, ιδιαίτερα αφού αναφέρονται σε κάποιον που λάτρεψε την εξουσία και την κοσμική - καλή ζωή. Θα μπορούσαν να ήταν σεμνά και ταπεινά τα επαινετικά σχόλια όπως αρμόζει σε ανάλογες περιστάσεις, αλλά βλέπεις έτσι μόνο μπορούν να κάνουν οι διάφοροι το επικοινωνιακό τους χρέος ... και ο λαός να συνεχίζει να εκοιμάται εις τον αιώνα των αιώνων - αμήν ;)

Γράφε, γράφε μπας και ξυπνήσει κανείς !

dodo said...

Υπερβολές ημιμαθών δημοσιογράφων- γιά μιάν ακόμη φορά...

Zaphod said...

Πέστα κορίτσι μου.

Η μαλακία είναι πως μας κουρδίζουν λες και είμαστε παιχνιδάκια και περιμένουν να μας αρέσει και από πάνω.

@dodos : Δεν έχεις και άδικο αλλά και οι αντιδράσεις των συνηθων υποπτων βλ πιστών ήταν όλες καλοκουρδισμένες και συντονισμένες και οι δημοσιογράφοι, ε μικρά παιδιά είναι παρασυρθήκανε

nomansland said...

Δε θα μπορούσα να συμφωνώ περισσσότερο...

Φράνσις said...

Εκτος βέβαια ότι εγραψες παλι ως συνηθως, ακουσα μία "βρώμα" για τον κυριο κεκοιμημένο, την οποία ανααραγω με καθε επιφύλαξη και με μόνο στοχο τον συντηρητισμό και την ηθικολογία απ΄την οποία ζέχνει το συναφι του.Ακουσα λοιπόν για κποιο πρωσονύμιο "μπουμπού" και δραστηριοτητα σεξουαλική εντος της Πάτμου... τα σχόλια δικά σου. Και παλι λεω με καμια ΄διαθεση espresso. Οχι τωρα να το παιζουν και απέχοντες απ΄το "κοσμικόν" και οι παπάδες μη χέσω. Οσο για τον ευφημισμό εκοιμήθη, είπαμε, ηθικολογία, υποκρισία και δειλία εκόμη και λεκτικη μπροστα στο θανατο.Είμαστε κοτίσιο είδος μαργατιτούλι μου. Φιλιά.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη!
΄Ασε, με εκείνο το εκοιμήθη...βασανίζεται κάτι χρόνια ο Γλάρος μου..το ξέρει και το ξερω όμως, πως οι θρησκευτικές παρωπίδες είναι γνώρισμα των ημιμαθών
;-)))
Απλά σεβομένη το νεκρό, ως μια ακόμη ανθρώπινη ύπαρξη που για πάντα ταξίδεψε, σταματώ εδώ γιατί έχω κι'άλλα μαζμένα.......

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

katerina said...

Εμένα πάντως ένα μου έμεινε... Οτι ο χημικός μου από το λύκειο ήταν συμμαθητής με τον ... και μάλιστα ο δεύτερος καλύτερος μαθητής στην τάξη τους στη Λεόντειο.. Δε μας το είπε πει ποτέ.. (νομίζω). Πάντως μια χαρά μου την έδωσε ο όλος ντόρος και το πένθος.. Μεταφέρεται για μετά το τέλος της εξεταστικής το μάθημα που θα δίναμε την Πέμπτη.. Καθόλου δε με χάλασε!

Όσο για τα περί σεβασμού.. Ναι να σεβαστούμε μια ανθρώπινη ύπαρξη που "έφυγε".. Αλλά έτσι από περιέργεια, πότε σεβάστηκε κάποιος από όλους αυτούς τους μεγαλοπαπάδες όλους τους υπόλοιπους που χάνονται καθημερινά, από τη φτώχεια, τα ναρκωτικά, τους πολέμους? Ή να υπενθυμίσουμε πως έστειλαν την εποχή του τσουνάμι ως τμήμα της βοήθειας και του ρουχισμού: γόβες, στρινγκ, γούνες και άλλα τέτοια όμορφα! Και αυτό είναι γεγονός.. Δεν μπήκαν στον κόπο να κάνουν ούτε ένα ξεκαθάρισμα από ότι έδινε ο κοσμάκης...

Φλύαρος said...

Το θέμα είναι ποιός κοιμάται, ο ... ή το 90% των Ελλήνων; Ο δημόσιος βίος της χώρας έχει γίνει τσίρκο με γελωτοποιούς και θηρία και εμείς περιμένουμε στην ουρά να κόψουμε εισητήριο: Περάστε κόσμε, περάστε.

Τι άλλο να πω παρά ότι με κάλυψες πλήρως ακόμα μια φορά.

Anonymous said...

Εξαιρετικό το κειμενάκι. Συμφωνώ τόσο απόλυτα μαζί σου...

Anonymous said...

επίσης, θα είσαι και βλάσφημος.

κι επίσης, αυτός ο συντηρητισμός τροφοδοτείται εντέχνως από τα μέσα και τους λοιπούς πνευματικούς ταγούς της εν σήψη κοινωνίας μας, γιατί βολεύει. Βολεύει να ξεχάσουμε τα σκάνδαλα της κυβέρνησης και όλα τα άλλα κωμικοτραγικά που συνέβαιναν εσχάτως, και να στρέψουμε την προσοχή μας στο μωβ πένθος και στην κουρσα της διαδοχης στους κόλπους της ΔΙΣ (όπως πολύ εύστοχα την ονομάζει ο Καλαϊτζής στις γελοιογραφίες του).

VKP said...

Όπως αντιμετωπίστηκε εν ζωή έτσι και μετά θάνατον, συνεπώς καμία έκπληξη η αντιμετώπιση των καναλιών που φαντάζομαι(μιας και δεν βλέπω τηλ)ήταν μετριοπαθής. Γιατί σου κάνει τόση εντύπωση;

Σώσε τη ζωή σου κορίτσι μου και κλείσε τη τβ. Ούτε απο αισθητικής άποψης προσφέρει τίποτα πια.

Anonymous said...

Η αθεια ειναι η τελευταια πραξη της ηθικοκρατιας... Θεολογια η οποια αποδεικνυει και μελετα τον Θεον εις το τελος της ηθικολογιας και αξιολογιας της, ειναι αναξια του ονοματος της, διοτι εμεταβληθη ακουσιως και εν τη σοφια της εις την πλεον ευθηνην ανθρωπολογια.



Η εννοια του θανατου σχετιζεται με την εννοια του προσωπου που εξαφανιζεται για παντα. Γι αυτο ισως ειναι τοσο οδυνηρος. Μικρους θανατους εχουμε στην ζωη μας απλα ο
οριστικος ειναι και ο πλεον αναποτρεπτος. Ο χωρος της Εκκλησιας προσφερει ενα δρομο να αντικρισουμε το προσωπο μας . Το πως του δρομου απαντιεται με αγαπη, το γιατι με ελευθερια.


κραταια ως θανατος αγαπη !

patsiouri said...

Eγώ δε λέω τίποτα! Ενα σχόλιο έκανα στον Πρέζα και μου έχουν έρθει τρία μέιλ από χριστιανόπουλα που μου εύχονται να ψοφήσω από καρκίνο για να μάθω να κοροιδεύω το μακαριστό...
Αναποδίδω μ'ένα ύστατο χαίρε σε όλους αυτούς που έφυγαν ανώνυμα και χωρίς καμπάνες και τυμπανοκρουσίες από τη φρικτή ασθένεια της εποχής...να πάτε στο καλό.

Και ήμαρτον με τα μωρά παιδάκια που τα κουβαλήσανε να φιλήσουν το νεκρό, τί φταίνε να το βλέπουν στον ύπνο τους ένα χρόνο???

gerasimos said...

Καλά αυτός εκοιμήθη... εμείς πότε θα ξυπνήσουμε;

... said...

Η αλήθεια είναι,ότι δεν με θύμωνε τόσο η υπόθεση Ζαχόπουλου όσο με θύμωσε η ιστορία Χριστόδουλου.

Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Με το ζόρι να μας κάνουν ήρωα και θεό, έναν άνθρωπο που μόνο άγιος δεν υπήρξε ποτέ.

Με το ζόρι να μας πούνε πόσο μοναδικά πέρασε την ιστορία με την υγεία του.

Δηλαδή, πως πέρασε την περιπέτεια του΄; Στην βίλα του, με 100 γιατρούς άνω απότο κεφάλι του....και φυσικά, τι παράδειγμα εδωσε;; Κανένα .... Θα μπορούσε να μιλήσει και να παρακινήσει κόσμο να γίνουν αιμοδότες, να γίνουν δωρητες οργάνων, να προσέχουν την υγεία τους. Αυτό σημαίνει παράδειγμα. Αντ'αυτόύ αυτός σταυροκοπιόταν. Συγνώμη, αλλά αυτό δεν ειναι παράδειγμα....

Όπως δεν μπορείς να αγιοποιείς κάποιον, που ένας από τους 2 καρκίνους, προήλθε από Ηπατίτιδα Β, οπως επισήμως ανακοινώσανε, δηλαδή μια ασθένεια που σεξουαλικώς μεταδθιδόμενη....και όπως ανακοινώσανε, την είχε 5 δεκαετίες καιτο αγνοούσε!!! Δηάδή δεν είχε υποβήθεί ποτέ σε έναν απλό ιολογικό έλεγχο...Ωραίο παραδειγμα...
Λυπάμαι που ένας άνθρω[ος ταλαιπωρήθηκε και μακάρι να μην είχε βιώσει όλον αυτόν τον πόνο, λθυπάμαι σαν άνθρωπος, αλλά από κει και πέρα ο εκλιπών δεν νομίζω ότι άξιζε τόσο μακάρισμα!!!!!!

Ζωή σε λόγου μας

patsiouri said...

-kermit: Εγώ βαρέθηκα να ακούω πως υπέμενε καρτερικά...μα αυτός έκανε ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να μην πεθάνει...

Anonymous said...

Στην χωρα μας υπαρχει ενα μεγαλο μπερδεμα. Χωριζουμε και ομαδοποιουμε τους ανθρωπους . Νομιζουμε οτι παντα καποιος πρεπει υποχρεωτικα να ανηκει καπου. Και αν ανηκει τοτε σωνει και καλα ειναι κιολας.
Το πραγματικο περιεχομενο της Ορθοδοξιας ειναι κατι με το οποιο μπορει κανεις να συμφωνησει να αδιαφορισει η να διαφωνησει. Πραγματικο περιεχομενο υπαρχει αλλα το θεμα ειναι να το βρεις. Το να λες απλα οτι εισαι χριστιανος χωρις ομως να κανεις αυτα που χαρακτηριζουν εναν ανθρωπο ως χριστιανο ειναι απλα λογια του αερα.
Η εκκοσμικευση της Εκκλησιας φερνει παντα πολλα προβληματα,διοτι μπερδευει τον κοσμο και το χειροτερο τον απομακρθνει απο κοντα της.
Το πρωτο και κυριοτερο νομιζω στοιχειο που γενικα λειπει σημερα ειναι η αγαπη. Μια λεξη τοσο πολυ παρεξηγημενη και ισως δεδομενη που αξιζει νομιζω προσπαθεια επαναπροσεγγισης μαζι της.
Ο μοναδικος ισως προσδιοορισμος στην Αγια Γραφη
του τι ειναι Θεος. απανταται ως γνωστον,Ο Θεος ειναι αγαπη.
Ισως γι αυτο τελικα ειναι δυσκολος και ο προσδιορισμος της εννοιας αγαπης. Αλλα τελικα δεν νομιζω οτι χρειαζεται κιολας. Το πρωτοτυπο υπαρχει στον Τριαδικο Θεο και τη ζωη του Χριστου.
Το τι ακολουθουμε βεβαια ειναι αλλο θεμα......
Στην ελληνικη κοινωνια ετσι υπαρχει , με ευθυνη και της Εκκλησιας, αρκετα ως πολυ εχθρα,φθονος,μισος,περιφρονηση,νευρα και ενταση. Ισως βεβαια και λογω ταμπεραμεντου!
Ετσι χαρακτηρισμοι οπως πιστε, απιστε, παπαδιαρο, μπατσος, κουμμουνι, φασιστα, 3 του Μαρτη (αντι Μαρτιου) φανερωνουν μεν μια δυναμικοτητα και πλαστικοτητα της γλωσσας μας, ταυτοχρονα ομως δειχνουν αφοριστικη διαθεση, κοινωνικη προκαταληψη, ιστορικη ανωριμοτητα,πολιτικο ακρωτηριασμο, κομματικο οξυγονο. Κυριως ομως δειχνει μια χωρα που ποτε δεν εκατσε να μιλεισει για το τι την απασχολει σε ενα πνευμα ομως οχι επιβολης αλλα προσφορας, οχι αυθεντιας αλλα αυθεντικοτητας, οχι εγωισμου και φυλαρχιας αλλα υπηρεσιας και μετριοπαθειας.
Εχοντας κατα νου οτι "οι τελευταιοι εσονται πρωτοι" και οτι η αγαπη ειναι η σφραγιδα της ελευθεριας, πριν ανοιχτουμε στον κοσμο ισως θα πρεπει να ξαναβρουμε την πατριδα μας....

ladybug said...
This comment has been removed by the author.
ladybug said...

Αυτό το ο θανών δεδικαίωται ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Ούτε πού στηρίζεται ούτε γιατί το υποστηρίζουμε.
Φιλιά κοριτσάκι μου επαναστατημένο. :)

Φλύαρος said...
This comment has been removed by the author.
Φλύαρος said...

Κάθε άλλο παρά θρήσκος είμαι, αλλά για να ξέρουμε και τι λέμε: "ο γαρ αποθανών, δεδικαίωται από της αμαρτίας " είναι η ρήση. Το οποίο σημαίνει ότι όποιος πέθανε δεν μπορεί να αμαρτήσει άλλο και όχι ότι συγχωρούνται όλες οι αμαρτίες του. Όταν κάποιοι έντεχνα απομονώνουν από το κείμενο του Ευαγγελίου τις λέξεις που αυτοί θέλουν το νόημα είναι εντελώς άλλο από το πραγματικό.

The Torch said...

Γειά σου μετά από πολύ καιρό που δεν κάνω βόλτες στην blogoσφαιρά. Κάτι η δουλειά, κάτι η κακή διάθεση... Σε βρίσκω λοιπόν έξαλη, μέσα στην επικαιρότητα (κάτι που δεν τον κάνεις πάντα) να εκφράζεις πάντα σωστά τα γύρω μας.
Φιλιά

maria λεμονατη! said...

αραγε, ο υπνος του θα ειναι 'του δικαιου'; αλλα ετσι κι αλλιως τι σημασια εχει πια;

neropistolero said...

Η ιστορία αυτή όπως και όλες οι άλλες με τα σκανδαλα κτλ, είναι εκφράσεις του ίδιου φαινομένου. Είναι σα να υπάρχει ένα πρόβλημα σε μια οικογένεια, αλλά δεν πρέπει να το λέμε φωναχτά για να μην το μάθει ο κόσμος παραέξω. Παραέξω η οικογένεια πρέπει να φαίνεται όπως της αρμόζει ανάλογα με την περίπτωση. Να λυπάται όταν υποτίθεται ότι έτσι πρέπει να κάνει, να χαίρεται ότι υποτίθεται ότι πρέπει να χαρεί. Την εσωτερική της αρρώστεια δεν πρέπει όμως να τη δείξει πουθενά. Δεν πρέπει να φανεί σε καμία περίπτωση ότι υπάρχει κάποια διαφορετική άποψη ή έστω επίγνωση της αρρώστειας.
Στρουθοκαμηλισμός, συντηρητισμός είναι πάρα πολύ βαθιά ριζωμένα στην ιδιοσυγκρασία αυτού του λαού. Γι'αυτό και θα ξαναϋπάρξουν Χριστόδουλοι και εθνικά πένθη.

Unknown said...

Δεν μου αρέσουν κάμποσα από τα λεχθέντα, ίσως γιατί βασίζονται σε μια λογική πως η τηλεόραση μεταδίδει εκείνο που αποτελεί τον κοινωνικό παλμό. Για μένα δεν είναι έτσι - και στο βαθμό που το κείμενό σου το υλοποιεί, καλή μου, θα κρατήσω μια απόσταση.

(Επίσης κάποιος/α ανέφερε ότι η ηπατίτιδα Β είναι σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα.
Λάθος.
Κακεντρεχές λάθος.)

Εν πάσει περιπτώσει επειδή σ' αυτή τη χώρα ο καννιβαλισμός πάει σύννεφο (αυτονοήτο πως αυτό δεν σε αφορά Μαργαριτούλα μου) να πω, ακαδημαϊκά, πως ο σχολιασμός μου έχει μεγαλύτερη σχέση με την άρνησή μου να δεχθώ την τηλεόραση ως νευραλγικό κοινωνικό παράγοντα (αν βέβαια όλοι παρακολουθούν αυτό αναιρείται, δυστυχώς), παρά με την συναίνεσή μου στην κροκοδείλια μεταθανάτια αγιοποίηση που ουδόλως με αφορά.

Ιάκωβος said...

makry post. eystoxoi stoxasmoi. kalh kritikh. wraia glwssa.
Kalhnyxtes :)

R2-D2 said...

Έτσι! Δεν θα μπορούσα ποτέ να εκφράσω καλύτερα τις σκέψεις μου για το θέμα!

gerasimos said...

Τις γλωσσοφάγαμε τις καρδιές του προηγούμενου ποστ.

Φωτούλα Τζιώντζου said...

Αυτός "εκοιμήθη" οι υπόλοιποι απλά "πεθαίνουμε". Μεταξύ μας καλύτερα μου φαίνεται. Τουλάχιστον δεν μας πειρφέρουν στο κρύο με κοντικά πλάνα στο πετρωμένο μας πρόσωπο, κάνοντας μας να δείχνουμε περισσότερο ανύπαρκτοι από ότι ο ίδιος ο θάνατος.
Κατά τα άλλα καλό σου απόγευμα και συγνώμη για τη μακάβρια (;) περιγραφή, αλλά τον λυπήθηκα έτσι πάνω στον κιλίβαντα μια συμφωνία σε χρυσό σίδερο και γεναριάτικου κρύου...

Kwlogria said...

Καλά είσαι.. Το τι σύγχυση τράβηξα με το θέμα, δε λέγεται.. Σκεφτόμουν που πλήρωσε το δημόσιο (δηλαδή εμείς) τα νοσήλεια -αν δεν κάνω λάθος-, τις γριές που θα σπρώχνονταν στην Μητρόπολη (εγώ πρώτη, όχι εγώ πρώτη, μη σπρώχνεις μωρή κλπ), που ο κόσμος καίγεται και μεις χτενιζόμαστε, είχα φρικάρει που τον έδειχναν φάτσα φόρα νεκρό στην τηλεόραση μέρα μεσημέρι να τον δουν τα παιδάκια να μην κοιμηθούν για 20 χρόνια και κυρίως σκεφτόμουν τα τόσα παιδάκια και μεγάλους βεβαίως-βεβαίως, που πεθαίνουν από καρκίνο και τους έχουν γραμμένους στα ξέρεις ποια τους! Είμαι παντελώς απογοητευμένη από την μπουρδελόχωρα.

industrialdaisies said...

@ fuzzy burlesque: Και συμβαίνει τόσο συχνά για να μας πείσει ότι θαύματα συμβαίνουν... Μέχρι να πειστούμε όλοι μας... Σε φιλώ.

@ gerasimos: Αυτή τουλάχιστον βγάζει γέλιο (η εκπομπή λέω). Η real life ελληνοφρένεια μας κόβει τα φρένα ενώ κατρακυλάμε στον γκρεμό. Φιλιά!

@ mirage: Συμφωνούμε mirage μου... Πιο πολύ με θλίβει που η αξιοκρατία, η ειλικρίνεια και οι προσγειωμένοι άνθρωποι φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί σχεδόν ολοκληρωτικά από το δημόσιο βήμα. Καλό απόγευμα!

@ dodos: Γιατί dodo μου, ακόμα κι αν κάποιος από όλους αυτούς που μίλησαν δεν ήταν ημιμαθής, θα μπορούσε να εκφέρει την άποψή του; Όχι. Πλήρης εξίσωση δηλαδή. Του ημιμαθούς με τον γνώστη, του ηλίθιου με τον οξυδερκή, του υποκριτή με τον ευαίσθητο... Χάλια. Σε φιλώ.

@ zaphod: Τα λέω zaphod μου, τα λες κι εσύ... Τουλάχιστον νιώθουμε ότι κάποιοι ακόμη συνεννοούμαστε. Κάτι είναι κι αυτό. Φιλιά!

@ nomansland: Καλωσήρθες. :)

@ auburn kate: Κι αυτό που γράφεις εσύ kate μου, κακοήθεια είναι. Όσο ζούσε ήταν το θέμα. Τώρα που πέθανε το θέμα είναι ότι κανείς δεν το λέει. Όσο για το κοτίσιο είδος. Αντίθετα με εμάς, οι κότες κάποτε μπορεί και να ήξεραν να πετούν...

@ φύρδην-μίγδην: Γλαρένια μου, πολλά φιλιά! Το είπα κι εγώ άλλωστε, σκοπός μου δεν ήταν να «θάψω» τον Χριστόδουλο.

@ river: Ναι καλή μου, δίκιο έχεις. Η εκκλησία και τα media λειτουργούν σταλινικά φαίνεται. Ο θάνατος ενός είναι είδηση, ο θάνατος εκατομμυρίων στατιστική... σε φιλώ!

@ φλύαρος: Κάθε κοινωνία έχει το θέαμα που της αξίζει φλύαρε. Η Ρώμη είχε το Κολοσσαίο, η Αμερική την Μόνικα κι εμείς ένα πτώμα και ένα DVD… Την καλησπέρα μου.

@ attackofthequasars: Καλωσήρθατε. :)

@ krotkaya: Ναι Κροτάκι, βολεύει. Κι αυτό, και οι αναρχικοί στο κέντρο της Αθήνας... Και ο Ζαχόπουλος βολεύει σίγουρα. Ασφαλιστικό, Siemens, Ολυμπιακή κι όλα τα άλλα που γίνονται. Γίνονται όμως όλα αυτά γιατί μπορούν. Γιατί όντως κάποιοι ξεχνούν πολύ γρήγορα... Σε φιλώ κροτίδιο!

@ vkp: Συμφωνώ στην πρώτη σου παράγραφο. Στην δεύτερη όχι. Εκτός ότι δεν βλέπω τηλεόραση παρά –ζήτημα- να πιάνω κατά μέσο όρο ένα πεντάωρο τον μήνα βαρέθηκα και να το ακούω. Η τηλεόραση δεν λειτουργεί ερήμην μας, εγώ δεν μπορώ να ανήκω σε κάποια ελίτ που την σνομπάρει. Σε τελική ανάλυση είναι ένα μέσον. Κι ως τέτοιο θα έπρεπε να απαιτούμε να παρέχει το έργο για το οποίο υπάρχει. Έχουν γίνει καταπληκτικά πράγματα στην τηλεόραση (και δεν μιλάω μόνο για την ελληνική). Και για αυτό θα έπρεπε να απαιτούμε ακόμη καλύτερα. Το off δεν είναι λύση –είναι ελιτισμός και ωχαδερφισμός. Είναι παρωπίδες –γιατί και σήμερα γίνονται μερικά εκπληκτικά πράγματα στην τηλεόραση. Και, αν μη τι άλλο, μόνο προάγγελος χειρότερων κακών είναι. Για αυτό αρνούμαι. Δεν μπορώ να βλέπω, γιατί με κάνει να βαριέμαι και να εκνευρίζομαι τις περισσότερες φορές, αλλά αποκλείεται να σταματήσω να σκέφτομαι γύρω από αυτήν. Καλωσήρθες. :)

@ arzt: Προσπάθησα να μην εκνευριστώ με όσα γράφεις –και σε ένα βαθμό τα κατάφερα. Προσπάθησα να σου απαντήσω επί της ουσίας –αλλά δεν τα κατάφερα. Γιατί πίσω από όλα αυτά είναι τόσο φανερή η μικροαστική – χριστιανοορθόδοξη προπαγάνδα που αδυνατώ. Ευχαριστώ για την παρέμβαση, αλλά για την δική σου εμμονή πάνω στην έννοια της αγάπης όπως την εκφράζεις εδώ μέσα δεν έχω να πω τίποτα. Δεν μιλάμε για την ίδια αγάπη. Καλησπέρα.

@ patsiouri: Ακροδεξιοί χριστιανοορθόδοξοι Λεβέντηδες. ΚΑΡΚΙΝΟΣ!!!! (Θυμάσαι τον υπέρτατο πρόεδρο να ουρλιάζει;) Αχαχα, πατσιουράκι μου, τι τα θες, άλλωστε περιφέρεται ακόμη η ευγενής κατάρα του μακαρίτη... «Γιατί σε εμένα κι όχι σε κάποιον άλλον;» Μην παίζεις και πολύ με την τύχη σου... :)

@ Kermit: Διακρίνω εμπάθεια πίσω από το σχόλιό σου. Όχι, η ηπατίτιδα δεν είναι μόνο σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα. Κι όχι, δεν έχουμε ανάγκη την ασθένεια του Χριστόδουλου για να αρχίσει εκστρατεία ενημέρωσης γύρω από την αιμοδοσία και τα συναφή. Αυτό θα ήταν χειρότερη υποκρισία. Θα ήταν σαν να μας λένε ότι μόνο εξαιτίας της ασθένειας ενός διασήμου αξίζει να παλέψουμε για κάτι καλύτερο... Όσο για το μακάρισμα... Οι ζωές και ο θάνατος ανθρώπων χαίρουν σεβασμού ο οποίος εκδηλώνεται διαφορετικά όταν είναι ειλικρινής. Το αν άξιζε δεν θα το κρίνω εγώ. Όπως και κανένας νομίζω... Καλησπέρα!

@ ladybug: Αυτοί που το υποστηρίζουν αυτό πασχαλίτσα μου θα ήθελα να τους δω να υποστηρίζουν τον Χίτλερ και τον Στάλιν. Τότε θα πίστευα ότι το εννοούν κιόλας και δεν το λένε απλά επειδή έμαθαν τρία συναξάρια απέξω. Φιλιά πασχαλίτσα μου, χαθήκαμε τελευταία λόγω τεράστιου φόρτου εργασίας...

@ φλύαρος: Ακριβώς... Είναι σαν το άλλο, το καλύτερο ακόμα. Το «Πίστευε και μη, ερεύνα» που έγινε «Πίστευε και μη ερεύνα»...

@ the torch: Καλησπέρα! Ό,τι και να μας ζορίζει εμείς είμαστε εδώ. Δεν το βάζουμε κάτω, ε; Σε φιλώ.

@ μαρία λεμονάτη: Άλλα έχουν σημασία, όντως. Όσο για τον ύπνο του δικαίου... Νομίζω ότι ειδικά αυτός δεν τον πήρε ποτέ... Φιλιά!

@ neropistolero: Συμφωνώ απολύτως.

@ilias dimopoulos: Το ξέρω Ηλία μου, καταλαβαίνω από πια οπτική μιλάς. Κι εσύ ξέρεις άλλωστε από ποια οπτική μιλάω κι εγώ. Δεν είναι η τηλεόραση αυτό, όντως. Είναι όμως κάτι, κάτι που μπορεί στην ζωή μου ή την δική σου να μην είναι συνδεδεμένο με συνδετήρα, για τις ζωές όμως πολλών γύρω μας είναι αλλιώς. Και, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ζούμε μόνοι μας... Σε φιλώ!

@ ιάκωβος: Έχω και μεγαλύτερα. Καλωσήρθες.

@ r2-d2: Γεια σου ρομποτάκι, καιρό είχα να σε δω!! :)

@ νερίνα: Δεν το είχα σκεφτεί έτσι... Δίκιο έχεις με μία έννοια... :)

@ kwlogria: Μαζί σου, για ακόμη μία φορά γιαγιούλα! Σε φιλώ!

Anonymous said...

Logw emmonis panw sto thema tis agapis, tha ithela na grapseis kati gia to ti thewreis agapi!
Eipa aplws ti pisteuw , kammia prospatheia propagandas.....
Tin kalispera mou !

industrialdaisies said...

@ arzt: Είναι διάχυτη στα κείμενά μου. Όχι σκόρπια, διάχυτη. ΕΚεί που μιλάω για τον έρωτα, για μυρωδιές, για αναμνήσεις, για όνειρα. Είναι ακόμη και σε αυτά που κράζω -δια της εξ αντιθέτου μεθοδολογίας. Καλά έκανες και επέστρεψες για να απαντήσεις. Ξέρεις, ο γραπτός λόγος αφήνει πολλά περιθώρια για παρερμηνείες. Ελπίζω να καταλάβεις μέσα από τα κείμενά μου τι θεωρώ αγάπη. Αν πάλι όχι, ίσως κάποτε θελήσω να το γράψω σαν θέμα μόνο του... Καλησπέρα! :)

Anonymous said...

Εχεις δικιο περι γραπτου λογου. Το θεμα της αγαπης με απασχολει ιδιαιτερα διοτι υπαρχει μια αποσταση μεταξυ λεγομενων και πρακτεων.
Εννοω οτι ολοι μιλουν για αυτην, ολοι λεμε οτι αγαπαμε καποιον η κατι, αλλα η πραγματικη -αν θελεις η μη διαχωριστικη αγαπη- εινaι δυσκολο να εφαρμοστει.
Και εξηγουμαι
Ειναι ευκολο να αγαπαω τους γονεις μου γιατι μου προσφεραν τα παντα.
Eιναι ευκολο να αγαπαω τους φιλους μου, γιατι μου κρατανε συντροφια ,με στηριζουν και με βοηθουν.
Ειναι ευκολο να αγαπαω την κοπελα μου γιατι με καλυπτει απο πνευματικη και σωματικη αποψη.
Γενικα αυτες οι αγαπες ειναι "ευκολες" και φυσικα μη κατακριτεες.
Φανταζομαι ομως ανθρωπους , οι οποι οι πραγματικα να αγαπανε κατι απο το οποιο ξερουν οτι δεν θα παρουν τιποτα σε ανταποκριση πισω. Ανθρωπους οι οποιοι ηρεμα και ανθρωπινα ζουν, εργαζονται και αγαπουν χωρις ορους και χωρις ανταλλαγματα.
Ανθρωπους οι οποιοι δεν μενουν στην παρατηρηση -οπως εγω- αλλα βοηθανε εκει που ο αλλος εχει αναγκη.

Ανθρωπους που αν και ανηκουν ισως καπου ιδεολογικα δεν παγιδευονται στην καπιταλιστικη ατομοκρατια η στην σοσιαλιστικη ισοπεδωση,αλλα βλεπουν τον καθε αλλον σαν αυτο που ειναι : ενα προσωπο-προταση του Θεου στον κοσμο, και οχι σαν ατομο που απλα "ειναι" η "εχει".

Εν αναμονη των γραπτων σου!