Wednesday 13 February 2008

Κύριε Δεσμοφύλακα, οι μπότες σου δεν ακούγονται πια εδώ έξω

Προσφάτως έκλεισα ένα χρόνο στα blogs. Μετά από μία σεμνή τελετή εντός μου αποφάσισα να μην αναφέρω τίποτε. Όπως κι όταν έκλεισα τα 100 posts. Αναλογίστηκα την μικροαστική νοοτροπία που κουβαλήσαμε στα blogs με τα γενέθλια και τα τοιαύτα και αποφάσισα ότι καθόλου δεν με ενδιέφερε το γεγονός αυτό. Αντιθέτως με βασάνιζε πως τους τελευταίους μήνες είμαι ασυνεπής. Όχι προς το blog μου, ούτε απέναντι σε εσάς. Απέναντι σε εμένα. Που σκέφτομαι καθημερινά τόσα πράγματα, νοιώθω πως θέλω να τα γράψω εδώ και να διαβάσω τις απόψεις σας και τελικά καταλήγω μεταμεσονύκτιες ώρες να μην αντέχω ούτε να κάνω sign in. Για να μην κατρακυλήσω κι άλλο μέσα σε αυτήν την, βασανιστικά οικεία, κατάθλιψη αποφάσισα να μην επιτρέψω να με ρίξει αυτό το “κακό συνήθειο” και να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ, γράφοντας όποτε έχω την πολυτέλεια να το κάνω με τους δικούς μου όρους. Στην πορεία, με κάτι τέτοιες συμπεριφορές, καταλαβαίνεις και ποιοι είναι οι φίλοι σου άλλωστε.

Κάτι ο ένας χρόνος εδώ μέσα, κάτι το κλωθογύρισμα στο μυαλό μου ότι αυτό το blog σαπίζει σιγά σιγά εξαιτίας της αδυναμίας μου, κάτι οι πρόσφατες ιστορίες με την κυρία Κουναλάκη, όμως, με κάνουν συχνά πυκνά να συλλογίζομαι τι στο καλό συμβαίνει με τα blogs. Παρακαλώ το κείμενο να μην εκληφθεί ως απάντηση στα γραφόμενα της κυρίας Κουναλάκη – Boxer, ούτε ως η (πόθεν;) επιβαλλόμενη αυτοκριτική πάνω από διαδικτυακά κεράκια. Είναι απλά οι σκέψεις μου.

Όταν ανακοίνωσα στον φίλο μου ότι θέλω ένα δικό μου blog, και την δική του βοήθεια στο να το φτιάξω, ένιωθα ότι αυτό θα είναι η δική μου ιδιότυπη "μητρότητα" κι ότι δεν ήθελα η ανυπαρξία να γεμίζει με τις δικές μου σκέψεις που πέρασαν από αυτόν τον κόσμο και εξαϋλώθηκαν σε δευτερόλεπτα. Ματαιοδοξία. Ανθρώπινο απαντώ σε όποιον το σκέφτηκε. Τα συρτάρια μου είχαν ξεχειλίσει με σκέψεις και ποιήματα που έκαναν παρέα στην σκόνη και την λήθη, οι φίλοι κι οι γνωστοί δεν με ιντρίγκαραν πια όσο το άγνωστο και μόλις είχα τελειώσει την σχολή που πάντα μισούσα. Ααα, ήταν καλές εποχές τότε για blogging. Από τότε μέχρι σήμερα κατάφερα να γράψω μερικά από όσα σκέφτομαι, να διαβάσω απόψεις για αυτά που δεν θα άκουγα από κανέναν άλλον, να βρω bloggers που δεν θα έβρισκα ποτέ στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι μου αλλά, κυρίως, να γνωρίσω και να δεθώ με μερικούς ανθρώπους με έναν δεσμό περίεργο· όταν τους συναντούσα για πρώτη φορά ήξερα ήδη ότι ετούτοι εδώ είναι φίλοι μου. Φίλοι που δεν θα πάρω ποτέ τηλέφωνο να γκρινιάξω που δεν προλαβαίνω να κοιμηθώ, που δεν θα με πάρουν ποτέ αν τους χωρίσει η κοπέλα τους αλλά που όποτε και να βρεθούμε θα είναι σαν να επιστρέφουμε σε ένα θρανίο που ποτέ δεν κάτσαμε μαζί.


Κατά καιρούς, λοιπόν, διαβάζω τα όσα γράφονται τόσο επιπόλαια και ιδιοτελώς στον τύπο για τα blogs. Και, ειλικρινά, δεν με εξοργίζουν ούτε με κάνουν να θέλω να ξεσκίσω όποιον τα γράφει. Έτσι ήμουν πάντα, βέβαια. Δυστυχώς, γιατί το να θεωρείς ότι η κακία δεν σε αφορά και να φεύγεις μακριά εκλαμβάνεται πολλές φορές ως αδυναμία ή συνενοχή. Ειδικά από κακόπιστους. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από όλα αυτά και με μία διάθεση περισσότερο διερευνητική παρά υπερασπιστική, αναρωτιέμαι πώς όλοι αυτοί που κομπάζουν πως “αναλύουν” και “αποκωδικοποιούν” το “φαινόμενο” blogs (τόσα εισαγωγικά σε μία πρόταση δεν είναι καλό σημάδι) φτάνουν στα συμπεράσματά τους. Μιλάνε για ένα “φαινόμενο” το οποίο ήρθε για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του επαγγελματικού κατεστημένου. Οι bloggers είναι αργόσχολοι τύποι που γράφουν με την ίδια ευκολία που πίνουν μπάφους και παίζουν Pro, οι bloggers είναι οι τραμπούκοι της δημοσιογραφίας, οι bloggers είναι δηθενάδες συνασπισμένοι προς όφελος του πλανήτη... Και άλλα τέτοια γραφικά. Τα οποία τις περισσότερες φορές προέρχονται από το στόμα δημοσιογράφων που έχουν μπαστακωθεί στην καρέκλα του γραφείου τους από όταν πρωθυπουργός ήταν ο Καραμανλής (ο παλιός, όχι ο “αλλιώς”), που έχουν πάθει τρεις γαστρορραγίες και δεκαπέντε έλκη τόσα χρόνια από το άγχος της δουλειάς τους, που όλος τους ο κόσμος είναι η εξειδίκευσή τους στο πολιτικό ρεπορτάζ ή η διαρκής καλλιέργεια των γνώσεών τους σχετικά με την εξέλιξη του Παλαιστινιακού. Και δεν τους αδικώ που σκέφτονται έτσι. Τους κατηγορώ, όμως, που πριν αναλωθούν σε γενικεύσεις ή κακεντρέχειες δεν εμπιστεύθηκαν την μανιέρα που τόσα χρόνια δουλεύουν. Δηλαδή, την έρευνα.


Γιατί, ο καθένας που έχει μπει στον κόπο να κοπιάσει σε blogs για ένα εύλογο διάστημα, αντιλαμβάνεται ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα φαινόμενο. Είναι λάθος εξ' ορισμού δηλαδή ο χαρακτηρισμός. Οι bloggers δεν είναι χίππηδες ή emos, στερούνται του βασικού στοιχείου ενός “φαινομένου”. Το αίσθημα της ενότητας και της ομοιογένειας με τους υπολοίπους. Και η όποια διάθεση ανάλυσης των όσων συμβαίνουν στα blogs ακυρώνεται από την καχυποψία (“και όλα τα εις -ψια” καθώς θα συμπλήρωνε από μια γωνιά ο Ζήκος) αυτού που συνήθως τα “μελετά”.


Το “blog”, λοιπόν, κύριοι μελετητές, είναι μέσον -όχι φαινόμενο. O “blogger” είναι (ατυχώς ονομαζόμενος) “χρήστης” του μέσου αυτού. Δεν θα φτάνατε, βεβαίως, ποτέ να μελετάτε το “φαινόμενο χρηστών της τοστιέρας”, πόσω μάλλον να κατακρεουργείτε την ενασχόληση αυτή των πιστών των τοστ διαβάλλοντας την αδυναμία τους στο τετράγωνο ζαμπονοτυρόψωμο φωνάζοντας ότι πρόκειται περί “ιερόδουλες της ανοξείδωτης πλάκας” ή “αργόσχολους του μαχαιριού πασαλείμματος”. Κι εδώ ακριβώς είναι που βγαίνει στην επιφάνεια το ναυάγιο της σύγχρονης εκδοτικής δραστηριότητας στον Τύπο. Γιατί στα γραφεία σας μπορεί να σαπίζουν πληροφορίες σχετικά με παρακολουθήσεις και παραβιάσεις απορρήτου, ύποπτες μετακινήσεις σε δημόσια αξιώματα και βαλίτσες που μεταφέρονται από το ασανσέρ σε γραφεία. Όμως εσείς επιλέγετε να βάλλετε εναντίον ατόμων που κάνουν αυτό που εσείς τους απαγορεύετε. Να γράφουν, δηλαδή, την άποψή τους για όσα συμβαίνουν γύρω τους, να διακινούν πληροφορίες τις οποίες ξέθαψαν στα γραφεία τους ή άκουσαν στον διάδρομο και να προσπαθούν με την δύναμη (την όποια) τους παρέχει αυτό το μέσο να προκαλέσουν το ενδιαφέρον (κοιτάξτε τώρα οξύμωρο) το δικό ΣΑΣ γύρω από αυτά τα θέματα.


Γιατί, κι ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό, αν τα blogs είχαν μείνει εκεί που τα ήθελε η βιομηχανία του internet στα '80s, δηλαδή σε ηλεκτρονικά ημερολόγια, κανένα πρόβλημα δεν θα είχατε με την industrial daisies που γράφει τι έφαγε σήμερα και πόσο βαριέται το μάθημα της Τρίτης στο μεταπτυχιακό. Η αντίδρασή σας βρίσκει έρεισμα σε αυτή ακριβώς την παρέκκλιση των bloggers, στο ότι ξεχύθηκαν στα megabytes τους και απελευθέρωσαν ό,τι έχουν στο κεφάλι τους. Βολικό, από την μία, για έναν ολόκληρο κρατικό μηχανισμό παρακολούθησης -ασύμφορο από την άλλη για την σφιγμένη γροθιά μεγαλοεκδοτών και των αυλικών τους. Προσωπικά δεν νιώθω μέλος καμίας κοινότητας. Ούτε δημοσιογράφος επειδή γράφω στα blogs, ούτε μέλος κάποιας ομάδας που οργανώνει συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα. Αυτό που παρατηρείτε με τρόμο και ψάχνετε πάση θυσία έναν όρο για να το αμαυρώσετε λέγεται “κοινωνία”.


Μία κοινωνία από καιρό ξεχασμένη, μία κοινωνία που έβγαινε στο παράθυρό της και συζητούσε με την γειτόνισσα τα νέα της απάνω γειτονιάς, μια κοινωνία που το απόγευμα έπαιζε πινάκλ στο καφενείο συζητώντας τι θα απογίνουν οι επιδοτήσεις του ΟΓΑ, μια κοινωνία που γνωριζόταν σε ένα πάρτυ γιεγιέδων και λίγο πριν το βραδινό γαμήσι γευόταν την πρωτόγνωρη χαρά του να χορεύεις με έναν άγνωστο σαν μανιασμένος. Μία κοινωνία που θα σιγοψιθύριζε ότι ο μεγαλοδικηγόρος των Αθηνών κλέβει και κανείς δεν θα τον επισκεπτόταν -ξεπληρώνοντάς τον έτσι για την ύβρι. Είναι μία τέτοια κοινωνία που (εν μέρει κι) εσείς διαφθείρατε, αποδυναμώσατε και καταστρέψατε. Παρεμβληθήκατε ανάμεσα στην πατροπαράδοτη εξουσία και τον λαό, κάνατε τον μεσάζοντα ευεργετώντας την πρώτη και ξεζουμίζοντας τον δεύτερο, καλύπτοντας την πρώτη και τρομοκρατώντας τον δεύτερο. Γιατί ο τρόμος είναι δύναμη. Πάρτε για παράδειγμα την Αμερική. Η τρομοκρατία γεννήθηκε κι άνθισε εντός της -και ποτέ δεν βγήκε έξω από τα τείχη της.


Είναι, λοιπόν, αυτό που ενοχλεί στα blogs. Ούτε καν, δηλαδή, τα γκομενίστικα νεύρα περιόδου επειδή οι bloggers περνιούνται (ΜΟΝΟ από τους δημοσιογράφους) για δημοσιογράφοι. Αλλά γιατί είναι προάγγελοι μιας κοινωνίας που καταφέρνει να συναντιέται παρά τις πόρτες ασφαλείας και τα εξαντλητικά εργατικά δεκατετράωρα και τα άδεια πορτοφόλια. Μίας κοινωνίας που βρίσκει τον δρόμο της χωρίς χάρτες, που αρχίζει και αναγνωρίζει πάλι τα παιδιά της που κάποτε πέταξε στον κάδο. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, είναι νομίζω, όμως, τόσο απλό. Δεν μιλάμε για ένα trendy φαινόμενο εδώ. Στο μέλλον οι ημερήσιες εκδόσεις θα είναι μόνο ηλεκτρονικές και, ήδη, υπάρχουν ειδησεογραφικά πρακτορεία που βασίζονται στην “ευγενή καλοσύνη των ξένων” -ως άλλες Μπλανς- για την ανάδυση των ειδήσεων. Οι bloggers δεν είναι ο μπαμπούλας τους -τα έσοδά τους και πάλι μια χαρά θα τα εξασφαλίσουν ηλεκτρονικά. Ούτε έχω ακούσει ποτέ κάποιον να λέει ότι θα διαβάσει τον Zaphod π.χ. (Zaphod, παράδειγμα σε βάζω επειδή είσαι φίλος και οξυδερκέστατος κριτής) για να ενημερωθεί για όσα συνέβησαν σήμερα. Άρα, απειλή δεν είναι τα blogs, κι ας σταματήσουν και οι bloggers να ευλογούν τα γένια τους ότι επιτελούν τέτοιο έργο. Αυτό που προσφέρουν (και πάντα όταν γράφω “bloggers” εννοώ κάποιοι, όχι όλοι) τα blogs είναι η άποψη, η προσωπική ματιά στα γεγονότα, ανθρώπων που δεν έχουν τον βούρδουλα των λέξεων πάνω από το κεφάλι τους ή της τσέπης του αφεντικού. Πρωτόγνωρη απελευθέρωση αυτή για τις μέρες μας, μέρες που ακόμη και το από αιώνες δικαίωμα της απεργίας έχει καταχωνιαστεί στα ντουλάπια πολυεθνικών.


Ό,τι, επομένως, λείπει σε πρωτογενή πληροφορία ή ειδίκευση από τον blogger αντισταθμίζεται από αυτή του την καθάρια, ατόφια λαϊκή ματιά. Αυτή που τόσο η εξουσία όσο και τα media σνομπάρισαν και καταπάτησαν μέχρι ξεψυχίσματος. Αυτός ο συνδετικός κρίκος μεταξύ κοινωνών. Είναι αυτό που ενοχλεί. Το ότι δεν καθόμαστε πίσω από έναν υπολογιστή μόνοι μας, κατάκοποι μετά την δουλειά, να παίξουμε Pro και να φτιάξουμε μουσική στο Cooledit αλλά μεταφερόμαστε στο ίδιο τραπέζι με άλλους σαν κι εμάς. Που πίνουμε καφέ συζητώντας πράγματα που έχουν σημασία κι ας μην μπορούμε να τα αλλάξουμε -τώρα. Που ερωτευόμαστε (ναι, ας γίνεται κι αυτό, πανέμορφο είναι) όχι φτηνά όπως στα ταμπλόιντ αλλά εξαιτίας της αύρας μας που πλανιέται στον χώρο.


Κι όλα αυτά δεν συνιστούν ένα “φαινόμενο” ούτε μια “κοινότητα”, όπως τόσο ελιτιστικά μικροαστικά αναφέρετε συχνά πυκνά, κύριοι "μελετητές". Συνιστούν μια κοινωνία. Την κοινωνία μας. Που αρχίζει και ξυπνάει, που το δόλωμα το παίρνει πρέφα και καταφέρνει να φάει το σκουλήκι -γιατί λιμοκτονεί- χωρίς να πιαστεί στο αγκίστρι. Τις προάλλες ζητούσα από φίλους να μου πουν sites να ενημερώνομαι για underground συναυλίες στο εξωτερικό και νέους performers. Κι ο ένας από αυτούς, από τους λίγους στον χώρο του ΙΤ, γύρισε και μου είπε πως το internet είναι όπως οι παρέες. Από στόμα σε στόμα μαθαίνεις για έναν άγνωστο καλλιτέχνη που σκίζει, από έναν φίλο θα πάρεις πρόσκληση για ένα μπαρ με live που τα σπάει. Ναι, αυτό είναι. Μία κοινωνία που τόσο αυτάρεσκα και υβριστικά χώσατε κάτω από το χαλάκι και με τη μύτη του παπουτσιού σας τσιγκλάγατε κάθε τόσο για να γίνεται τζέτζελο και να εκβιάζετε την καθαρίστρια. Μία κοινωνία που πριονίζει τα κάγκελά της και σιγά σιγά δραπετεύει. Ετερόκλιτη, απαίδευτη στην ελευθερία, εξαθλιωμένη, αποπροσανατολισμένη. Αλλά που βλέπει πια έξω από τα κάγκελα. Μην ψάχνετε τα κλειδιά. Δεν σταματάνε πλέον κανέναν.


Υ.Γ.: Όπως δεν αναγνωρίζω χαρακτηριστικά που ανταποκρίνονται σε όλους τους bloggers, έτσι δεν αναφέρομαι με το κείμενο αυτό και σε όλους τους δημοσιογράφους. Αντίθετα, από τις μεγαλύτερες χαρές που μου επεφύλαξε το μέσον αυτό είναι να ανταλλάσσω απόψεις με δημοσιογράφους των οποίων την πέννα και το ήθος θαυμάζω. Κι ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται ήδη πιο μπροστά από τα blogs, που όχι μόνο δεν είναι κομπλεξικοί αλλά μου δίνουν την αίσθηση ότι η επαφή τους με όλους εμάς, νέους και μεγαλύτερους, τους δίνει μεγάλη χαρά. Ο Μάνος είναι έτσι. Κι ο Καιρός. Και η Ρίτσα. Κι άλλοι πολλοί, που μπορεί εγώ να μην συναναστρέφομαι συχνά εδώ μέσα αλλά το γνωρίζω ότι είναι έτσι. Προς τιμήν τους και δική μας ευχαρίστηση και αναπτέρωση ηθικού.


27 comments:

Pan said...

Καλησπέρα.

Γιατί μου φαίνεται ότι ασχολείσαι περισσότερο από όσο πρέπει με πράγματα που δεν αξίζουν;

industrialdaisies said...

Πάνα μου, δεν υπάρχουν τόσα πολλά που να έχουν από μόνα τους μεγάλη ή μηδαμινή αξία. Εμείς τα κάνουμε ό,τι είναι. Για τους λόγους που εξέθεσα τα bogs σε ένα βαθμό είναι σπουδαία υπόθεση. Το ότι οι δημοσιογράφοι ασχολούνται, ως επί το πλείστον, με τον τρόπο που το κάνουν έχει επίσης τη δική του σημασία. Στην ίδια κοινωνία ζούμε, τα σημάδια της καλό είναι να μην τα αγνοούμε. Γιατί είδες που φτάνουμε. Να ασχολούνται οι εξουσίες και το πόπολο με ένα DVD κι ένα νόθο Αρβανιτίδη αντί με τα ουσιαστικά προβλήματα...

Αλλού είναι τα μεγάλα. Στον έρωτα, στην αδικία που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, σε μία ωραία παρέα... Και σε τόσα άλλα. Αλλά, μήπως κι όλα αυτά που εμείς, οι "ψαγμένοι", συνήθως σνομπάρουμε, δεν είναι παράγοντες που επηρεάζουν την ζωή μας;

Σε φιλώ.

νατασσΆκι said...

Αυτός ο συνδετικός κρίκος μεταξύ κοινωνών. Είναι αυτό που ενοχλεί. Το ότι δεν καθόμαστε πίσω από έναν υπολογιστή μόνοι μας, κατάκοποι μετά την δουλειά, να παίξουμε Pro και να φτιάξουμε μουσική στο Cooledit αλλά μεταφερόμαστε στο ίδιο τραπέζι με άλλους σαν κι εμάς. Που πίνουμε καφέ συζητώντας πράγματα που έχουν σημασία κι ας μην μπορούμε να τα αλλάξουμε -τώρα. Που ερωτευόμαστε (ναι, ας γίνεται κι αυτό, πανέμορφο είναι) όχι φτηνά όπως στα ταμπλόιντ αλλά εξαιτίας της αύρας μας που πλανιέται στον χώρο.

Αυτό τους ενοχλεί, ναι. Και καλά θα κάνει ο καθένας μας να το δει και να το καταλάβει.
Σίγουρα δεν νιώθω μέλος κοινότητας, ή ότι άλλο μπορεί να ονομαστεί αυτό. Αλλά σίγουρα, επίσης, έχω κέρδος από την επικοινωνία με σπουδαίους ανθρώπους που αλλιώς δεν θα ήταν δυνατό να συναντήσω -και που νιώθω κι εγώ αυτό που λες: σαν αν τους ξέρω από το σχολείο, σαν να σηκωθήκαμε από το ίδιο θρανίο.Κι όταν τους γνωρίζω από κοντά, μπορώ να μιλήσω μαζί τους με την ίδια -αν όχι και με μεγαλύτερη-άνεση, που μιλάω με τους φίλους μου.

Εξαιρετικό το κείμενο -λέξη προς λέξη, το παραδέχομαι.

Φιλιά, μαργαριτούλα μου!
:)

Maria Mikro Analogo said...

Δεν θα μπορούσες να το περιγράψεις καλύτερα. Μια μικρογραφία της κοινωνίας μας είναι και η μπλογκόσφαιρα.
Φιλάκια και καλημέρα :)

Φράνσις said...

Κι εγώ ενα χρονο κλεινω σ' ενα μήνα.So what? Εννοώ μακάρι να κλεισω και 21 χρόνια στο blog! Μαργαριτουλι μου δε σε προλαβαίνω,ολα τα ειπες, αλλα εχεις καιρό να μέπεισκεφθεις και στενοχωριέμαι γαμωτο. Φιλάκι.

gerasimos said...

Much ado about nothing ή πολύ κακό (δεν αναφέρομαι στο ποστ σου, γενικά μιλάω) για το... τίποτα. Συμφωνώ με τον πρώτο σχολιαστή. Αναμενόμενο ήταν να υπάρξουν θετικές, λιγότερο θετικές ή και αρνητικές απόψεις περί blogs, όπως και για όποιο άλλο φαινόμενο έρχεται στην επικαιρότητα. Και ο Τζίμης Πανούσης είπε ότι «το Internet είναι υπερτιμημένη παρτούζα. Οπου μπαίνει μέσα ο καθένας και λέει το μακρύ και το κοντό του. Το κοντό του μάλλον, γιατί άμα έχεις μακρύ βγαίνεις έξω και το μοιράζεσαι με τις γειτόνισσες» (από το περασμένο ΒΗΜΑ). So what? Περιμέναμε μήπως από τον Τζιμάκο, την κα Κουναλάκη ή όποιον άλλο να μας δώσουν τα φώτα τους περί του τι εστί ίντερνετ και blogs; Δε νομίζω.

Pan said...

"Αλλού είναι τα μεγάλα. Στον έρωτα, στην αδικία που βλέπουμε καθημερινά γύρω μας, σε μία ωραία παρέα... Και σε τόσα άλλα. Αλλά, μήπως κι όλα αυτά που εμείς, οι "ψαγμένοι", συνήθως σνομπάρουμε, δεν είναι παράγοντες που επηρεάζουν την ζωή μας;

Σε φιλώ."

Αυτό ακριβώς εννοώ και εγώ.

Φιλιά.

Anonymous said...

Ωραία όλα αυτά, και θα σου ευχόμουνα για το επετειακό σου ποστ, αλλά δεν συνάδει με τον λούμπεν χαρακτήρα μου (σε αντίθεση με τον μικροαστικό που είχα και αποτίναξα ξεκινώντας να μπλογκάρω)

;^Ρ

χε χε χε χε

(επί της ουσίας, η ανάλυσή σου είναι άψογη)

Unknown said...

όσο για τον ένα χρόνο και τα επετειακά.. και μόνο που τελικά το ανέφερες αυτοαναιρείσαι και το ακυρώνεις.

για τα υπόλοιπα έχεις δίκιο αλλά πράγματι και μένα μου φαίνεται σαν να ειχες επαναλήψεις μέσα στο κείμενο σου, σαν να κόλλησες σε κάτι, να έβγαλες παραπάνω θυμό ίσως από οτι πρεπει, χολή να το πω;.. μπορει να έχεις τους λόγους σου.. είσαι πάντως δυνατή μέσα από την ευαισθησία που βγάζεις!

φιλιά

industrialdaisies said...

@ νατασσάκι: Ακριβώς αυτό είναι και το θέμα. Ότι κάποιοι δημοσιογράφοι εκτοξεύουν, ανά περιόδους, κατηγορίες στα blogs την στιγμή που οι ίδιοι οι bloggers δεν διεκδίκησαν ούτε τη δημοσιογραφική ιδιότητα ούτε πληρωμή από τον τύπο... Πολίτες που βρήκαν τον τρόπο να επικοινωνούν και να εκφράζονται είναι. Αυτό, λοιπόν, το αυτονόητο δικαίωμα της δημοκρατίας, στις μέρες μας γίνεται αιτία επίθεσης... Ο καθένας καταλαβαίνει. Σε φιλώ!

@ μαρία: καλημέρα Μαράκι! Μικρογραφία, με τα καλά και τα κακά της, ναι... Φιλιά!

@ auburn kate: 21 χρόνια, όχι, δεν με φαντάζομαι. Ελπίζω ο καθένας να μπορεί να κάτσει για όσο θέλει. Καλημέρα.

@ gerasimos: Ξέρεις κάτι γεράσιμε; Ο καθένας προσφέρει την δική του ματιά στις καταστάσεις. Ο Τζίμης από την δική του κριτική πλευρά, η κυρία Κουναλάκη από την άλλη, εγώ από την (ίσως όχι αντικειμενική) θέση ενός blogger και τόσοι άλλοι το ίδιο. Δεν είναι κανείς αυθεντία, ούτε το αντιμετωπίζει σφαιρικά. Όμως οι αναλύσεις συνθέτονται σε ψηφιδωτά. Και οι δημοσιογράφοι αυτό το παραγκωνίζουν. Φτιάχνουν το δικό τους ψηφιδωτό που λέει πόλεμος και τσάμπα χρήση όποιων κειμένων μας βολεύουν. Παλινδρομούν ανάμεσα στην αμαύρωση και την ιδιοτέλεια. Κι αυτό είναι που εμένα με εκνευρίζει.

Κατά τα άλλα, ναι, ο κόσμος δεν θα σωθεί ούτε από δημοσιογράφους ούτε από bloggers. Το αντίθετο θα έλεγα. Έξω πρέπει να είσαι για να συμβάλλεις, όχι σε έναν μικρό μικρό κόσμο καλωδίων και συμφερόντων... Καλημέρα!

@ pan: Το ξέρω ότι συνεννοούμαστε καλέ μου. Καλό Σαββατοκύριακο!

@ Mpampakis:Τι λούμπεν και μικροαστοί, κατά βάθος νομίζω πως ποτέ δεν ξεπεράσαμε το γνήσιο βλάχικο που τρέχει στο αίμα μας... Φιλιά!

@ narita: Ναριτάκι, για τα γενέθλια δεν έχεις δίκιο... Το αναφέρω ξερά σαν γεγονός, σαν κάτι που σκεφτόμουν και συνδέεται με αυτό που όντως θέλω να πω. Και είναι και κάτι που στο μυαλό μου έφερε πολλούς συνειρμούς, άλλο που δεν γράφτηκαν ποτέ εδώ μέσα.

Στο άλλο, με την επανάληψη, έχεις δίκιο. Το ήξερα κι όταν έγραφα το κείμενο. Νομίζω ότι και λόγω δουλειάς το βλέπω αυτό που περιγράφω. Την φτήνια, την ευκολία, το υπέρμετρο συμφέρον, την επιφάνεια στην ματιά πάνω στα πράγματα, την ανάγκη του Τύπου για να επιβιώσει κρατώντας το επίπεδο χαμηλά, σε ένα lifestyle μοτίβο... Αυτοί είναι νομίζω οι προσωπικοί μου λόγοι, με κάθε ειλικρίνεια...

Για αυτό και ξεκαθάρισα πως αυτή είναι η ματιά μου κι όχι μία ακαδημαϊκή ανάλυση.

Να είσαι καλά και πολλά φιλιά.

Niemandsrose said...

Πολύ ωραίο κείμενο! Στο μόνο που θα με βρεις να διαφωνώ (εδώ έχω βάλει το Μητροπάνο να μου τραγουδά "αλίμονο σ'αυτούς που δε διαφώνησαν, αλίμονο, αλίμονο, αλίιιιμονο") είναι σ'αυτό : "Το “blog”, λοιπόν, κύριοι μελετητές, είναι μέσον -όχι φαινόμενο" .
Και οι μηχανές είναι μέσον μεταφορικό, αλλά έχεις υπόψη την κουλτούρα των τσοπεράδων πχ. Ή το σκάκι ας πούμε -άκυρο μάλλον παράδειγμα αλλά δε πειράζει- είναι μέσο ψυχαγωγίας αλλά έχει και αυτό την κουλτούρα του.
Οι χρήστες της τοστιέρας, του τηλεφώνου και άλλων οικοσυσκευών είναι εν δυνάμει κουλτούρες, όσο παράλογο και αν ακούγεται.
Αν ας πούμε οι χρήστες της τοστιέρας αποφάσιζαν να δρουν σε συλλογικό επίπεδο(τα λόγια είναι περιττά α-α-α-α: πορείς, petitions, δεντροφυτεύσεις, χαβαλεδακτιβισμός), αν έβγαιναν διάφοροι άτυποι εκπρόσωποί τους στα ΜΜΕ και έλεγαν το μακρύ και το κοντό τους για τη χρήση της τοστιέρας, αν γυρίζονταν ντοκιμαντέ ρ για το φαινόμενο χρήστες της τοστιέρας και τέλος αν συνδικάλιζαν altogether ενάντια σε όποιον είπε τους χρήστες της τοστιέρας, ιερόδουλες, τότε θα τους έλεγα:
Χρήστες της τοστιέρας, ρε μπας και είστε κανένα κίνημα και δε το ξέρετε και οι ίδιοι;
Φιλιά αστέρι! :)

industrialdaisies said...

@ niemandsrose: Ρόδο μου, σε περίμενα εσένα και τα οξυδερκέστατα σχόλιά σου. Ναι, καταλαβαίνω πώς κάποιος λέει κάτι τέτοιο. Και να σου πω και την αλήθεια μου απορούσα πώς κανείς δεν το έχει θίξει.

Ο λόγος που το έγραψα είναι απλός. Όλα αυτά που κατά καιρούς συνδέονται με ένα αντικείμενο, το οποίο μετά ανάγεται σε σύμβολο ενός φαινομένου ή μίας κουλτούρας, προϋπάρχουν -κατά τη γνώμη μου- του αντικειμένου ή του μέσου αυτού. Είναι δηλαδή διαφημιστικό τρικ αυτό το οποίο μας κάνει να πιστεύουμε ότι οι Νταβιντσονάδες (τρελός όρος;) κουβαλάνε μία ιδιαίτερη κουλτούρα.

Αν είναι μία φορά δύσκολο να εντοπίσεις το φαινόμενο των τσοπεράδων, ή των θαυμαστών της ξανθιάς περούκας είναι 1.000 για τους bloggers. Γιατί την "κουλτούρα" τους δεν την γέννησαν τα blogs. Την διευκόλυναν να εκφραστεί. Ποια κουλτούρα είναι αυτή; Αυτή η γεμάτη ποικιλία και ανομοιγένεια κουλτούρα των πολιτών ενός κράτους, των χρηστών ενός μέσου που ταυτόχρονα είναι και άλλα πράγματα στη ζωή τους.

Ότι από μόνοι τους είναι μία ομάδα κοινωνική, αν θέλουμε να το δούμε μαθηματικά το θέμα, ναι, σαφώς και είναι αφού έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Από την άλλη δεν νομίζω ότι τα blogs παράγουν καμία ιδιαίτερη κουλτούρα...

Ενώ η Harley ας πούμε έχει το κατιτίς της. Ένα δερμάτινο θα το βάλεις αν κουλαντρίζεις μία τέτοια μηχανή... Ενώ αν γράφεις σε blog δεν σημαίνει ταυτόχρονα κι ένα, τουλάχιστον, χαρακτηριστικό που μοιράζεσαι και με τους υπόλοιπους...

Ελπίζω να βγάζουν άκρη όσα έγραψα και να μην προκαλώ χειρότερη ναυτία. Σε φιλώ!

Zaphod said...

Γκρρρρρρρ!!!

Είναι τόσο ωραίο που θα ήθελα να το έχω γράψει εγώ!!!!

Πολύ καλή προσέγγιση του όλου πράγματος, συμφωνούμε οριζόντια, κάθετα και διαγώνια.

Τα blog δεν ξέρω αν ειναι μέσο μόνο (που είναι), δεν ξέρω αν είναι εν δυνάμει κουλτούρα (γιατί με μερικούς δεν έχω τίποτε μα τίποτε κοινό, ούτε καν την πεποίθηση πως η γη είναι στρογγυλή) πάντως σίγουρα είναι κοινωνία, η οποία και εκφράζεται πλέον μόνη της, κάτι που εκνευρίζει τους κατ' επάγγελμα εκφραστές της...

Και πάλι μπράβο!

love&kisses
zaphod

A.F.Marx said...

Συγχαρητήρια...
Μόλις ανθομπλογκηθήκατε
στην Ανθο-BLOG-ία 4

... said...

Καλημέρα.
Πολύ ενδιαφερουσες οι σκέψεις σου.
Αλλά αναρωτιόμουν, γιατί αισθάνθηκες την ανάγκη να απαντήσεις στο τι είναι ο blogger κλπ κλπ. Λίγο απολογητικό μου φάνηκε.
Ο Blogger μπορεί να είναι τα πάντα, και έξυπνος και ηλίθιος και αργόσχολος και δημοσιογράφος και βουλευτής και απ'όλα, οπως και σε κάθε τι υπάρχει ποικιλότητα..
Για μένα το σημαντικό του blog είναι η δυνατότητα της αμφίπλευρης επικοιωνίας και όχι του μονόδρομου των ΜΜΕ.
Είναι πολύ σημαντικό να διαβάζω άμεσα την άποψή σου, την αντίδρασή σου, τον θυμό σου για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
Και αυτό το πράγμα, το να έχει ο κόσμος φωνή, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε πολλούς δεν αρέσει. Γιατί πως να το κάνουμε, τα μεγάλα πράγματα που κατακτήθηκαν σε αυτό τον πλανήτη, έγιναν όταν ο κόσμος απέκτησε κοινή φωνή και συνασπίστηκε εναντίον εξουσιών και εξουσαστών κλπ κλπ
Οπότε, σε όποιους δεν αρέσουν τα blogs και οι bloggers, άς πιουν λίγο ξύδι, θα τους κάνεικαλό...
Καλημέρα

ΦΑΝΤΙ said...

Blog, blog, blog (όπως λέμε μπλα, μπλα, μπλα)...

Άλλο ένα μέσο που όπως όλα τα μέσα απλά αντικατροπτίζει τον Πολιτισμικό Φακό και την περιρέουσα Ιδεολογία μιας ομάδας ανθρώπων ... Βέβαια όπως όλα τα εργαλεία που εφεύερε ο άνθρωπος, έτσι και αυτό ίσως βοηθήσει να αλλάξει (λίγο ή περισσότερο) η περιρέουσα Ιδεολογία μέσα απο τις νέες δυνατότητες ... Ο καιρός θα δείξει αν και πόσο!

Όμως τα blogs είναι καθρέπτης μια κοινωνίας. Ας πούμε για διαβάστε εδω. Πως εξηγείτε το φαινόμενο (αυτό ΕΙΝΑΙ φαινόμενο!) η πιο τεχνολογικά προοδευμένη, η πρωτοπόροι του Internet, η πιο "ανοιχτή", η περισσότερο "ενημερωμένη" (?) κοινωνία, να μην γνωρίζει τα ανθρωπογενή αίτια του Περιβαντολογικού ζητήματος; ;Πως εξηγείται αυτό ; Τι κάνουν τα blogs και οι bloggers ;;; εεε;;

Και κάτι που διαφεύγει απο πολλούς. Η Google αποτελεί πλέον κάτι σαν μονοπώλιο στην Διαχείριση Περιεχομένου. Δεν γνωρίζω το μερίδιό της στα WEBLOGS αλλά στις Μηχανές Αναζήτησης είναι 65%!!!

http://blogs.cnet.com/8301-13505_1-9838695-16.html

Χρησιμοποιούμε και εμείς όπως και πόσα αλλά εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη τις υποδομές και το "προϊόν" μιας πλανητικής κερδοσκοπικής επιχείρησης η οποία διαθέτει πάνω απο 15.000 υπαλλήλους, είχε σχεδόν 5δις $ έσοδα το τελευταίο τρίμηνο του 2007 από τα οποία της έμειναν ως καθαρό κέρδος (μετά τους φόρους που πλήρωσε) μόλις κάτι περισσότερο από 1 δις $ :)

http://biz.yahoo.com/bw/080131/20080131006166.html

Υπάρχουν αυτήν την στιγμή πάνω απο 70 εκατομμύρια blogs σε όλον τον κόσμο απο τα οποία γύρω στα 15 εκατ είναι "active" (ας πούμε το δικό μου με το ζόρι τα καταφέρνει να είναι μέσα)

http://www.businessweek.com/the_thread/blogspotting/archives/2007/04/blogging_growth.html

http://www.sifry.com/alerts/archives/000493.html

Για να γκωρίζουμε απο πρώτo χέρι τι σκοπεύουν να κάνουν οι άνθρωποι της Google εδω

http://www.wired.com/techbiz/people/news/2007/04/mag_schmidt_qa?currentPage=1

Η Microsoft ανησυχεί διότι η Google ακολουθεί την δική της στρατηγική με το τυράκι και την φάκα. Όταν εκείνη έδινε τσάμπα τα Windows όλοι άρχισαν να το χρησιμοποιούν παρόλα τα προβλήματά του και σήμερα η Microsoft έχει χτίσει γύρω απο αυτό ένα σωρό τεχνολογίες και εφαρμογές. Μάλιστα ακόμη και για τα Windows πληρώνεις πλέον ... Έτσι και η Google προσφέρει τα blogs, το YouTube, το Gmail, κλπ, κλπ με βασικό άξονα τα SEARCHES και τις διαφημίσεις. Η Microsoft ανησυχεί διότι ήδη έβγαλε τα Google Aps, δηλαδή "δωρεάν" Office ... Κάτι της θυμίζει αυτό ...

Στόχος της Google να γίνει η κορυφαία Ηλεκτρονική Κοινωνία του αύριο ... you are getting the picture I hope ;)Food for more thought and more (?) blogging ...

Και μετά θυμάμαι τον Λιακόπουλο να λέει πως "όταν εμείς οι Έλληνες χτίζαμε Παρθενώνες οι άλλοι έτρωγαν βαλανίδια" και με πιάνουν κάτι γελιοκλάματα ... !!!

Anonymous said...

Πάλι με κάνεις να συμφωνωδιαφωνήσω! :)

Εννοώ πως συμφωνώ με το μεγαλύτερο μέρος των απόψεων, αλλά όχι με το συναισθηματικό (και ενίοτε απολογητικό, όπως ανέφερε ήδη κάποιος) ύφος.
Πιο πολυ συμφωνώ με τον Γεράσιμο και τον Πάνα (much ado about nothing), επειδή τελικά δεν βλέπω το λόγο για όλη αυτή την πρεμούρα. Τα πράγματα θα πάρουν το δρόμνο τους και θα εκξελιχθούν πέρα και πάνω από τις αναλύσεις και τις μελέτες, όπως πάντοτε συμβαίνει. Κι ας λένε όλοι ό,τι θέλουν.

Όχι, δεν είναι κοινωνικός χώρος τα μπλογκς, για τον πολυ απλό λόγο ότι παραείναι "κοινωνικοποιημένα" και "δημοκρατικάοποιημένα". Με την έννοια πως πρόσβαση σε αυτά έχουν πολλά κοινωνικά στρώματα (όχι όλα, είτε μας αρέσει είτε όχι), των οποίων τα συμφέροντα είναι συχνά αντικρουόμενα.

Ούτε και κοινωνία είναι, ακριβώς γιάυτό το λόγο. Γιατί στην κοινωνάι υπάρχουν και όλοι εκείνοι που δεν έχουν την δυνατότητα να ασχοληθούν με το να εκφράσουν τις απόψεις τους, γιατί τους βασανίζουν πολύ πιο ζωτικά προβλήματα. Αλλά και εκείνοι που απαξιούν να το κάνουν, γιατί έτσι κι αλλιώς έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι, οπότε γιατί να νοιαστούν?

Προσωπικά με ενοχλεί να με βάζουν σε ένα καλούπι και σε μια κατηγορία, εν προκειμένω. Μπορώ να μπω σε "κατηγορίες" εξαιτίας άλλοων ιδιοτήτων μου, αλλά εδώ είναι περισσότεροι εκείνοι εμ τους οποίους δεν χωράω στο ίδιο κουτάκι, από εκείνους με τους οποίους χωράω.

Αλλά η ουσία είναι ακριβώς στο "πολύ κακό για το τίποτα". Δεν έσταξε κι η ουρά του γαϊδάρου επειδή πέντε, δέκα, εκατό δημοσιογράφοι διαρρυγνύουν τα ιματιά τους αναλύοντας τι είναι ένα πράγμα το οποίο εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να αντιληφθούν στην ολότητά του -όπως και κανένας δλδ.

Κατά τα άλλα, καλό διάβασμα!!

oh! my majesty room said...

το πράσινο δωμάτιο

http://www.mymajestyroom.blogspot.com/

Sally Finkenstein said...

Καλησπέρα I-Μαργαριτούλα,
Δε δίνω δεκάρα για το τι λένε.
Κάνω posts και comments κυρίως γιατί μου αρέσει να συνομιλώ με κάθε τρόπο.
Μπορεί να κάνω χαβαλέ, παράπονα, κοινωνικό σχόλιο, ή απλά να μοιραζομαι μαζί σας μια ωραία φωτό.
Μου αρέσει να απαντώ, να γελάμε μεταξύ μας, να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, ακόμα και να αδιαφορούμε όταν κάτι δεν μας αγγίζει το ίδιο.

Ομοίως, θεωρώ πως ότι θέλει ο καθένας κάνει εδω μέσα. Και σίγουρα κάνουμε διαφορετικά πράγματα, για διαφορετικό λόγο και με διαφορετικό τρόπο ακόμα, κι ας είναι ίδιο το μέσο.

Δεν υπάρχει ορισμός, και να υπήρχε θα άλλαζε κάθε τόσο.

Μην πικραίνεσαι μικρούλα.
Συνέχισε να γράφεις και
ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΙ γι αυτό!
Κι εμείς θα σχολιάζουμε :)
Kαι οι λοιποί άλλοι ας το κάνουν, σιγά!

VKP said...

θα πω μόνο οτι το μπλογαρισμα μπορεί εκτός των άλλων να φέρει την ελληνική (και οποιαδήποτε άλλη βέβαια) γλώσσα κοντά στην τεχνολογία. Να μην είναι αποσπασματική αλλά να αποκτά νόημα. Και τούτο προέρχεται απο την θέληση του συγγραφέα να μεταδώσει ένα νόημα με γραπτό λόγο, όπως με τα γράμματα, τις επιστολές και τα βιβλία. Με αυτό τον τρόπο ο υπολογιστής δεν είναι ένας άψυχος μεταπράτης μηνυμάτων αλλά ένα μέσο χρησιμότατο όπως ήταν η τυπογραφεία, η τηλεόραση και κάθε άλλη ανακάλυψη. .

katerina said...

Εμένα ένα με απασχολεί.. Από τη στιγμή που μου πρότειναν τα παιδιά να διαβάσω το blog σου, δεν έχω σταματήσει να μπαίνω.. Και αυτό γιατί χαίρομαι να διαβάζω τα κειμενά σου. Με βάζουν σε σκέψεις, με κάνουν να μελαγχολώ και άλλες φορές να χαίρομαι.. Στο κάτω κάτω της γραφής, για μένα, μόνο αυτό έχει σημασία... Να διαβάζεις, να βλέπεις, να ακούς, να γράφεις πράγματα που σου αρέσουν και σε εκφράζουν.. Και άσε τους άλλους να κουρεύονται... Φιλιά!

Anonymous said...

Πολύ όμορφο post. Και καθόλου απολογητικό (κατά τη γνώμη μου).

Συμφωνούμε ότι τα blogs (αλλά και διάφορα άλλα εργαλεία του internet όπως το skype, το facebook, το youtube, κλπ) δεν αποτελούν από μόνα τους φαινόμενο αλλά μέσο. Ωστόσο, στη δεδομένη συγκυρία που εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν, η τροπή που πήραν (κάποια και όχι όλα) αποτελεί φαινόμενο. Κοινωνικό.

Έχεις δίκιο όταν μιλάς για κοινωνία Μαργαρίτα. Αυτό είμαστε. Σπασμένα και σκορπισμένα κομμάτια ενός καθρέφτη της και τίποτα παραπάνω. Αν η εικόνα που (ανα)παράγουμε είναι τρομακτική ή κολακευτική εξαρτάται από τη θέση που βρίσκεται το κάθε κομμάτι και τη γωνία θέασης του παρατηρητή.

Δεν φταίνε οι bloggers για το αν η Αμαλία χάθηκε άδικα. Για το αν οι πυρκαγιές του καλοκαιριού εξόργισαν τον κόσμο. Για το αν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας χτίζονται μικρές και ανεξάρτητες μορφές συλλογικότητας από τους πολίτες. Για το αν μεγάλο μέρος της δημοσιογραφίας συναλλάσσεται υπόγεια με την οικονομική και πολιτική εξουσία. Ούτε για το αν χιόνισε και βγήκαμε όλοι στους δρόμους να παίξουμε χιονοπόλεμο. Εμείς είμαστε απλά εδώ και καταγράφουμε. Σκέψεις, απόψεις, ιδέες, σαχλαμάρες. Δικαίωμα μας.

Αν κάποιος έχει δίκιο να μας μισεί, είναι ο φοιτητής κοινωνιολογίας του μέλλοντος, που θα του ζητηθεί να ερευνήσει μέσα στο απολιθωμένο κουβάρι μας για να ανακαλύψει κατά πόσο συμβάλλαμε ή όχι στο να επαναπροσδιοριστούν οι κοινωνικές δομές. Μιλάμε για μεγάλο σιχτίρισμα...

Anonymous said...

Α, παραλίγο να το ξεχάσω:

Καλό χιονοπόλεμο (για όσο κρατήσει).

Όλοι δικαιούνται μια άσπρη μέρα

("Immigrant Snowflakes" - μία πρωτότυπη οπτικοακουστική δημιουργία του Έλικα).

ΔΙΟΝΥΣΟΣ said...

Μια ωδή στην επικοινωνία της σκέψης σήμερα παγκόσμια ημέρα της σκέψης. Οντως όποιος εξωστρεφώς σκέφτεται δημιουργικά δια του μπλόγκ πρώτα από όλα διαβάζει και κάνει χρήση του ...αντικειμένου.

Fatale said...

Μαργαριτούλα ??

πέρασα να πω μια καλημέρα!!
φιλιά

ritsmas said...

Τα μπλογκς ειναι η έξοδος του ατόμου στον κόσμο.
σε φιλώ αναδυόμενο αστέρι.
ριτς

Anonymous said...

www.arelis.gr
περιεχει το ερωτονομικον
που απαγορευθηκε στην ελλαδα λογω του ακραιου του σεξουαλικου περιεχομενου