Wednesday 2 April 2008

Πασχαλιές πένθιμες, κλισέ να σφραγίσουν τα στόματα

Ξυπνάς πρωί. Και ετοιμάζεσαι, και τρέχεις, χρόνος για πρωινό δεν υπάρχει –άστο για αργότερα, κάπου μέσα στη μέρα θα βρεις κάτι να ταΐσεις το παραμελημένο σου στομάχι. Τρέχα, τρέχα, πρέπει να προλάβεις, να βγάλεις δουλειά, να θυμηθείς να πεις μια καλημέρα σε αυτούς που αγαπάς, να μην ξεχάσεις ότι οι ώρες περνούν βίαια από πάνω σου σαν την αγχόνη όταν είσαι μακριά από αυτά που ονειρεύεσαι, να μπάσεις παράνομα στη μέρα σου λίγες ώρες πριν κοιμηθείς για αυτά που σε κάνουν άνθρωπο... Προπάντων μην ξεχάσεις να ονειρεύεσαι το Σαββατοκύριακο, σαν καλός εργαζόμενος, μετάφερε όλη σου τη ζωή στα Σαββατοκύριακα, να προλάβεις να ψωνίσεις, το ψυγείο είναι άδειο, να βγάλεις δουλειά για το Πανεπιστήμιο, να δεις ένα φίλο, Κυριακή μεσημέρι τραπέζι στο πατρικό σου, έχεις έξτρα δουλειά που δεν προλαβαίνεις καθημερινά –να το ρυθμίσεις κι αυτό. Κατάφερες ή όχι ακόμη να κάνεις τα Σαββατοκύριακά σου χειρότερα;

Μην παραπονιέσαι καθόλου, η ζωή είναι γλυκιά για εσένα, φαντάσου να ήσουν δημόσιος υπάλληλος. Να δούλευες μέχρι τις δύο το μεσημέρι, να έψαχνες τελευταία στιγμή διαθέσιμο συνάδελφο να σου χτυπήσει κάρτα, να είχες δύο και τρεις ονομαστικές εορτές τον χρόνο, να περνούσες δύο χρόνια τυπικής παρουσίας για να γίνεις μόνιμος, να έρχεται ο κάθε μαλάκας να ψάχνει χαρτιά και βεβαιώσεις, ο κάθε πικραμένος να ζητάει ένσημα και ιατρικές εξετάσεις, ο κάθε άχρηστος να σε ζαλίζει με ερωτήσεις την ώρα που παλεύεις με άλυτα μυστήρια –του γάμου, του νυφικού, του τραγουδιού της δεξίωσης, της μπριζόλας ή του σολωμού, να πρέπει να μείνεις έγκυος για να πάρεις ένα χρόνο άδεια, οι εθνικές εορτές να γιορτάζονται μόνο τετραήμερα, να είχες δίπλωμα από ΙΕΚ και να έτρεχες δύο μέρες το μήνα για να κάνεις το μεταπτυχιακό σου για ένα χρόνο, το εξοχικό σου να είναι μισή ώρα από Αθήνα και να μην μπορείς να πηγαίνεις κάθε μέρα γιατί κάποιος μαλάκας είπε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει κάθε μέρα να είναι στο πόστο τους.

Στρίψε το τσιγάρο σου, ξέχνα το στομάχι σου που πονάει και σκέψου... Σκέψου πως είσαι πλέον και με τη βούλα 25 ετών, πως πέντε μήνες δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ απλήρωτη, πως πίσω από όλο αυτό μία υπόσχεση σε κινεί σαν μαριονέτα, πως έμεινες στο Πανεπιστήμιο γιατί σου αρέσει και το μεταπτυχιακό σου σταματά γιατί το κράτος δεν το χρηματοδοτεί, τέλειωσέ το κακήν κακώς αρκεί να αδειάσεις τη γωνιά του Πανεπιστημίου που δεν ξέρει τι να σε κάνει τώρα που ξέμεινε, πήγαινε στις συνελεύσεις να ακούσεις τον εκπρόσωπο μικροκομματικών και μικροπολιτικών τακτικών να σου αναλύει με ύφος τις υποχρεώσεις σου ως καλού φοιτητή, σκύψε κεφάλι και φύγε, οι άνθρωποι δεν θα καταλάβουν ποτέ, ψάξε το πορτοφόλι σου, σου φτάνουν για μία μπλούζα 7,90;, κόψε τους καφέδες –βλάπτουν το στομάχι και την τσέπη σου, σταμάτα να σκέφτεσαι με όρους δίκαιου και άδικου, το παιχνίδι παίζεται σε άλλο γήπεδο, εύκολο-δύσκολο, αλλά γιατί να σου χαριστεί το οτιδήποτε κωλόπαιδο;, να παλέψεις –αφού δεν γεννήθηκες με συγγενείς στις κατάλληλες θέσεις ή με τα κατάλληλα πορτοφόλια, να παλέψεις.

Σου έμαθαν πως η ζωή είναι αγώνας, για εσένα, για τους γύρω σου, πως σημασία δεν έχουν τα πλούτη αλλά οι κορυφές που κατακτάς μόνος σου. Για να συνειδητοποιήσεις λίγο αργότερα ότι μεγάλωσες σε μία κοινωνία κλισέ, τα όνειρα τα βαφτίζει «κλισέ» για να καθαγιάζει τις πουλημένες τακτικές της, τη διαμαρτυρία την βαφτίζει «κλισέ γκρίνια» για να μην φτάνει στα αυτιά κανενός. Μία κοινωνία που στηρίζει τις τελευταίες της ελπίδες στον όρο επινόησή της, το «φιλότιμο», μία πιπίλα για να συσπειρώνει τα πλήθη που σκορπούν σε κάθε κατεύθυνση, την ώρα που έχει μείνει παγκοσμίως γνωστή μόνο για τη λέξη «μαλάκας», το αντίβαρο δηλαδή του φιλότιμου, μία λέξη που δικαιώνει όλες τις αντι-φιλότιμες πρακτικές. Ξέχνα ό,τι ήξερες, δεν επιβιώνουν οι δυνατοί, δεν σώζονται οι αξιοπρεπείς, μία βάρκα τρύπια καταλήγεις μέσα στο βούρκο και από παντού μπάζεις βρωμόνερα, ή θα σε βουλιάξουν ή θα σε βρωμίσουν, καβάλα τη σανίδα σου και τράβα κουπί σαν ναυαγός, ψάξε για μία στεριά να σωθείς.

Μη φωνάζεις για το ασφαλιστικό, μην φωνάζεις για τα Πανεπιστήμια, θα δουλέψεις Μ Α Λ Α Κ Α μέχρι να πεθάνεις, θα πληρώσεις για να μάθεις, κι αν δεν έχεις θα γλείψεις ότι βρεις μπροστά σου για να πάρεις μια καρέκλα με ροδάκια, κεραμίδια δικά σου δεν θα βάλεις ποτέ σε σειρά, θα πληρώνεις πάντα κάποιον άλλον, κι άμα δεν σου περισσεύουν ας πρόσεχες Μ Α Λ Α Κ Α, να γεννιόσουν αλλιώς, να ονειρευόσουν αλλιώς, να έγλειφες αντί να φωνάζεις, να έπαιρνες αντί να αρνείσαι, να έκλεινες μάτια αντί να ψάχνεις. Να μάθεις να μην τα βάζεις ποτέ με ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος έθνος σε κρίση, που το πέτυχες σε δύσκολες συνθήκες και τα βάζεις μαζί του, δειλέ και αχρείε πολιτίσκε του κώλου και των δικαιωμάτων. Από εδώ και πέρα θα μιλάς με τους εκπροσώπους του, ιδιώτες σε μεγάλα γραφεία, ιδιωτικές επιχειρήσεις στο χρηματιστήριο, να λες ευχαριστώ που πίνεις ακόμη νερό, να χαίρεσαι που μπορείς ακόμη να απεργήσεις –σε λίγο καιρό οι συνδικαλιστές θα είναι εκθέματα στα μουσεία και οι πορείες ντοκιμαντέρ απαγορευμένα που θα προβάλλονται σε γιάφκες. Είσαι πίσω Μ Α Λ Α Κ Α, δες λίγο ειδήσεις, κατάλαβε ποια είναι τα σημαντικά σε αυτή τη ζωή επιτέλους, αγόρασε λίγο ασχήμια, λίγο τρόμο, λίγο ψέμα, λίγο προπαγάνδα για να μάθεις να χαίρεσαι που ακόμη δεν σε έχουν σκοτώσει ληστές, να εκτιμάς που έχεις ελεύθερη πρόσβαση στους φούρνους. Μόνο μην σηκώνεις κεφάλι, Μ Α Λ Α Κ Α, για να δεις ουρανό, μην ανοίγεις το στόμα σου να ρωτήσεις, μην ανοίγεις βιβλίο και προβληματιστείς, μην υψώνεις γροθιά. Γιατί είσαι κλισέ. Και μην γράφεις, μην γράφεις για όλα αυτά γιατί είσαι βαρετή, μίζερη, κλισέ και όλα τα αντισεξουαλικά μαζί. Και σταμάτα να βγαίνεις από το σπίτι σου κάθε πρωί και να μυρίζεις την πασχαλιά, Μ Α Λ Α Κ Α, η ζωή δεν γίνεται ευκολότερη με μωβ λουλούδια που βγαίνουν κάθε χρόνο –είναι κλισέ κι αυτά.

32 comments:

Velorución said...

Θα έγραφα σχόλιο, αλλά μπορεί να ακουστεί κλισέ και δεν το γράφω...

Anonymous said...

καλα, εφαγα τρομερη φρικη με το που το τελειωσα αυτο το κειμενο. διοτι εκτος του μεταπτυχιακου, αρχισα να σκεφτομαι μηπως με ξερεις απο καπου ρε συ..μα τοσο ιδιες φασεις!!

καλο βραδυ!

τα σεβη μου

Anonymous said...

καταπληκτικό κείμενο. μόνο που γράφοντάς το, δε σήκωσες απλά κεφάλι να δεις ουρανό, παρά πήρα κι εγώ μια τόση δα τζούρα. χαιρετώ.

Anonymous said...

Καλημέρα σου

Είχα αρχίσει ν' ανησυχώ, είχες καιρό να ποστάρεις και, να πώ την αλήθεια, μου λειψε (λίγο, εντάξει???). Διαβάζοντας το σημερινό, μου 'ρθε στο μυαλό ένα από τα νειάτα μου (Αυτούς τους έχω βαρεθεί, Πολιτικά τραγούδια, Στίχοι:Wolf Birman, μετάφραση Δημοσθένης Κούρτοβικ)

patsiouri said...

Χρόνια μας πολλά κορίτσι...
Εκεί καταντήσαμε, να ονειρευόμαστε να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι...θυμάσαι κάποτε που λε΄γανε στην κόρη τους "Σιγά μην πάρεις τον υπαλληλάκο???"

industrialdaisies said...

@ dot.hakers: Όπως βλέπεις, είμαι εθισμένη και τιμώ τα κλισέ... :)

@ lifewhispers: Υπάρχουν πολλοί κοινοί τόποι μεταξύ των ανθρώπων. Ευχαριστώ πολύ.

@ το βυτίο: Να ανασαίνουμε όλοι μαζί, μπας κι αρχίσουμε να φωνάζουμε και να κινούμαστε. Καλωσήρθες, ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου.

@ ανώνυμος: είναι δύσκολες εποχές, ανώνυμε. Όταν καταφέρνω να κλείσω τέσσερις ώρες ύπνο πανηγυρίζω. Όσο για το τραγούδι δεν το έχω ακούσει (αν και νομίζω ότι παλιός Μικρούτσικος θα μου αρέσει)αλλά έψαξα τους στίχους. Πάρα πολύ όμορφοι, πραγματικά. Να είσαι καλά.

@ patsiouri: Ναι ρε συ, αυτό σκεφτόμουν κι εγώ!!! Έχουν έρθει οι εποχές που θα λένε οι γονείς στα παιδιά τους "να σπουδάσεις, να μάθεις γράμματα για να γίνεις επιτυχημένος δημόσιος υπάλληλος" ή "μα τι μαλακίες μου λες; Επιχειρηματίας; Άντε παιδί μου να βρεις κανένα δημόσιο υπάλληλο, οι άλλοι είναι πολύ λίγοι για σένα".

Μάστιγα ΛΕΜΕ!!!

Κι εξοργίζομαι πατσιουράκι, πάρα πολύ. Ειδικά όταν συναντάω κανα δυο φίλους μου ένα Σάββατο για καφέ κι αρχίζουν την γκρίνια για την κούραση του δημοσίου. Που δηλαδή πέρασαν ολόκληρες πέντε μέρες και δεν κατάφεραν να την κοπανήσουν καμία!!!!!!

Φιλιά!

Nomad said...

Δε θελω να σε στεναχωρήσω, αλλα εξίσου κλισέ είναι η αγανάκτησή σου.
Ολα αυτα που λες είναι τα δεδομένα της ζωής -σχεδόν- ολονών μας. Γλύκανε, κατανόησε, αρνήσου όσα μπορείς, αλλαξε όσα αλλαζουν,διδάξου για να διδάξεις τα παιδιά σου διαφορετικά από την υποτέλια ενός εκάστου για να περνάει απαρατήρητος που μας δίδαξαν οι δικοί μας γονείς, μείνε σιωπηλή στα συμπαγή βουνά σκατών που δε μπορείς μονάχη να καθαρίσεις. Η παραφορά του βίου, η ανακάλυψη των τόπων, των ανθρώπων, των πρακτικών και των συναισθημάτων που έχουν αξία, είναι -και παντα ήταν- εσωτερική υπόθεση.

lazinio said...

auth einai h genia mas? friki

industrialdaisies said...

@ nomad: Συγγνώμη, αλλά θα έρθω κι εγώ με τη σειρά μου να σε στενοχωρήσω. Γιατί το κλισέ για εμένα είναι όλος αυτός ο λόγος της απομόνωσης, της δήθεν εσωτερικής σεμνότητας, της ανα-συγκρότησης μακριά από το σύνολο και τον διάλογο, της συντήρησης από την φθορά της κραυγής που γίνεται και γκρίνια όταν χτυπά σε αυτιά που ανυπομονούν.

Η εσωτερική υπόθεση όταν γίνεται βίωμα μετατρέπεται σε ανάγκη για το έξω. Εγώ, τουλάχιστον, δεν ζω σε γυάλα. Ούτε με ένοιαζε πάντα μονάχα να σώσω το τομάρι μου. Ούτε είμαι εδώ για να μοιράζομαι το αβίαστα ουδέτερο.

industrialdaisies said...

@ lazinio: Καμία γενιά δεν ήταν ποτέ ένα μόνο πράγμα. Ευτυχώς. Και δυστυχώς, ενίοτε. Φιλιά!

Nomad said...

Φώναξε λοιπόν αγαπητή βιομηχανική μαργαρίτα.

Φωναξε όσο θες. Τη φωνή σου θα την καλύψει ο θόρυβος του εργοστασίου δίπλα σου.

Εγω δεν θα σου έλεγα σώπα. θα σου έλεγα, εντόπισε τον κοινό τόπο και σταμάτα να φωνάζεις γι αυτόν. αν είναι κοινός τόπος αλλα δεν τον βλέπει κανείς, τι νόημα έχει να φωνάζεις; Αλλα αν εντοπίσεις κάτι που συνιστά εκπληξη, αν μας πεις φερ ειεπειν για τον τρόπο που οι αναπηροι διαβνιούν στη σχολή σου να μαθουμε ποση προσποίηση δείχνει το κράτος στα παιδιά αυτα, που τα βαζει μεν στα ΑΕΙ αλλα δεν φροντίζει να μπορούν να σπουδάσουν, αν μας μιλήσεις για το ανθισμα μιας ακόμα μαργαρίτας πλαι στο βούρκο αντί να τα βάλεις με το βούρκο που όλοι ξέρουμε, τότε νομίζω κάποιος καπου καποτε που θα διαβάσει τα λόγια σου, δεν θα σταθεί μόνο στο σωστό σου συντακτικό και στη γλαφυρότητα μιας δίκαιης διαμαρτυρίας, μα θα δει μια σπίθα αυθεντικής ζωής και φωνής που θα μπορεί να προσθέσει τη δική του.

Φωαξε, είναι καλό, συμφωνώ. Αλλα νομίζω πως τα πράγματα αλλάζουν με υποτονθορυσμούς παρά με ξεσπάσματα, με νεες ιδέες παρα με καταγγελίες των παλιών.

Με εκτίμηση.

industrialdaisies said...

@ nomad: Είναι μεγάλο το θέμα που θίγεις. Και κρίμα που νομίζω ότι διακρίνω την απαξίωση στον τρόπο που διαβάζεις. Γιατί αν είχες διαβάσει το κείμενο πέρα από το συντακτικό του θα έβλεπες ότι με «μαργαρίτες» τελειώνει, ειρωνικά βαλμένες στα στόματα όσων προσπαθούν να απαξιώσουν τα όμορφα.

Τι άλλο να σου απαντήσω σε όλα όσα λες; Ότι σαφώς και να συζητάμε νέες ιδέες, σαφώς και να τονίζουμε τα όμορφα που βλέπουμε γύρω μας... Μα είναι προφανές. Όπως προφανές είναι ότι και ο άνθρωπος που ζει σε μία κοινωνία όπως η σημερινή κάποιες στιγμές (πολλές ή λίγες) «μπουκώνει», τον παίρνει το παράπονο ή ο θυμός και αυτό ακριβώς ξεσπά. Και για εμένα είναι τελείως ανθρώπινο αυτό και αναγκαίο για να συνειδητοποιεί ολοένα και εντονότερα τα κακώς κείμενα και να ωθεί τον εαυτό του σε πράξεις. Αυτήν την απαξίωση της διαμαρτυρίας δεν την αντέχω, ακριβώς γιατί την βάφτισε κλισέ μία προχείρως και ευτελώς πολιτικοποιημένη κοινωνία και βόλεψε όσο δεν φανταζόμαστε μία δικτατορίστικα εγκατεστημένη δημοκρατία.

Γιατί, αν αποδεσμευτούμε από την πολυτέλεια της αμπελοφιλοσοφίας, η ιστορία δείχνει μέχρι στιγμής ότι οι μεγάλες αλλαγές έγιναν από αυτούς που τα πήραν όλα σβάρνα όταν έφτασαν στο έλεος της εξαθλίωσης. Καλές οι μελετημένες θεωρίες, καλά και τα δουλεμένα πολιτικά μανιφέστα –όμως την αλλαγή επωμίστηκαν άνθρωποι που στους άλλους φαίνονταν άθλιοι, μίζεροι και, μάλλον, γκρινιάρηδες. Δεν λέω ότι εγώ θα κάνω την επανάσταση, ούτε ότι αυτή οδήγησε απαραίτητα σε ονειρεμένες καταστάσεις. Λέω, όμως, ότι έχουμε την πολυτέλεια να αναστοχαζόμαστε και να αναζητούμε ιδανικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα απαξιώνοντας ακόμη και την πρακτική της διαμαρτυρίας. Ε, οι αλλαγές δεν έρχονταιμόνο στα γραφεία και στις εσωτερικές αναζητήσεις. Μακάρι. Αλλά δεν...

Επίσης δεν πρόκειται να έρθω ποτέ εδώ μέσα και να γράψω για το τι κάνω εγώ. Σιχαίνομαι τους κομπασμούς και τα ρίγη επευφημίας που σέρνουν. Για το τι κάνουν άλλοι στα Πανεπιστήμια, συμπτωματικά ένα κομμάτι του έχει να κάνει και με τα ΑΜΕΑ, σύντομα σκοπεύω να δημοσιεύσω υλικό που μάζεψα μετά από ώρες συνομιλιών με μερικά από τα πλέον αξιόλογα νεαρά άτομα που γνώρισα πρόσφατα. Εν καιρώ, όμως.

Πάνω από όλα πάντως δύο πράγματα με ενόχλησαν, κι εκεί βρίσκεται και η ουσιαστική διαφωνία μου μαζί σου. Το ένα είναι αυτή η ανάγκη να κρατάμε τις ελπίδες χαμηλά, να απαξιώνουμε τον άλλον και τα λόγια/πράξεις του ανάλογα με το τι θεωρούμε εμείς «πρέπον». Γράφω αρκετό καιρό εδώ για να φαίνεται, ελπίζω, ότι αν και έχω φυσική ροπή προς τη «γκρίνια» άλλο τόσο –και περισσότερο- βασίζομαι στη δημιουργία που προκύπτει και από αυτή. Δεν καταλαβαίνω γιατί σε μία στιγμή που εμένα με έχει πιάσει το παράπονο και το γαμώτο θα πρέπει να ακούω ότι είναι κλισέ, κάτι το οποίο στο κείμενο αφήνω να διαφανεί ότι ήδη το αντιπαρέρχομαι, και ότι είναι δήθεν, ως εξωτερικευμένο. Και το άλλο που δεν θα αποδεχτώ ποτέ είναι ότι αν τα εργοστάσια μας πάρουν φαλάγγι εμείς θα πρέπει να σταματήσουμε να φωνάζουμε. Οι μάχες, όλες, δίνονται σε πολλά επίπεδα, nomad. Και νομίζω ότι εξαρχής δεν μπορείς να απαξιώνεις καμία από αυτές.

Αυτά είχα να πω, παράξενο είναι πώς μερικές φορές οι άνθρωποι επιμένουν στο δέντρο την ώρα που το δάσος λαμπαδιάζει.

Nomad said...

Αγαπητή Μαργαρίτα,

ο,τι πεις.

Δεν θα ήθελα, δε βρίσκω σκόπιμο, να εξηγήσω περαιτέρω αυτά που νοιώθω πως δεν κατανόησες. Αν θες, όπως ακριβως εσυ εχεις καταθέσει εδώ την πραγματεία της ψυχούλας σου, κάτι αντίστοιχο έχω κάνει κι εγω, αρα μπορείς να δεις.

Εύχομαι όταν ηρεμήσεις, ξαναδιαβάζοντας, να άρεις μερικές απο τις αποφάσεις που μόλις εξέδωσε το εσωτερικό σου Λαικό Δικαστήριο για μένα.

Την καλησπέρα μου και τον σεβασμό μου.

industrialdaisies said...

@ nomad: Νιώθω πολύ τυχερή και που οι φίλοι που αγαπώ και μ' αγαπούν είναι πάντα μαζί για να "σκοτωνόμαστε" ανταλλάσσοντας απόψεις και που βρίσκομαι εδώ. Δεν έχω καμία κακία, κανένα "Λαϊκό Δικαστήριο" ούτε εμπάθεια εντός μου. Διαβάζω την άποψή σου και σου λέω τι είναι αυτό που εμένα ως άνθρωπο με βρίσκει αντίθετη.

Μπορώ, όμως, να συνεχίζω να εκτιμώ και εσένα και τις απόψεις σου και την διαδικασία ανταλλαγής συναισθημάτων και επιχειρημάτων εδώ μέσα. Είσαι πάντα ευπρόσδεκτος, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα. Το ύφος μου μπορεί να φαίνεται κάπως, μου το λένε συνέχεια, όμως έτσι εκφράζομαι. Λυπάμαι αν σε έκανα να νιώσεις κατηγορούμενος ή οτιδήποτε άλλο.

Συνεχίζουμε ελπίζω. :)

Unknown said...

δεν ξέρω ψιλοσυμφωνώ με nomad..
θα μ πεις δική σου άποψη δεν έχεις; έχω: τώρα τελευταία βάζεις όμορφους τίτλους

Anonymous said...

η αντιπαράθεση σας, κατάλοιπο του διαλεκτικού αυνανισμού που μαστίζει τη γενιά των μασημένων κλισέ...το πτώμα της υποταγής απ'τη μια...η αυτόκλητη σκια της επανάστασης απ' την άλλη...και η ειρωνία...το πτώμα πάντα φορά τα μέτρα της σκιας του...εκεί που ήσουν βρέθηκα, εκεί που πάω δε θα έρθεις...τέλος η εποχή της σκέψης...τέλος η εποχή της δράσης.

και μία παράκληση,
μην επικαλείστε τόσο ανερυθρίαστα τους εξαθλιωμένους, πάντα ήταν το προσάναμμα της διανόησης...η κοπριά που θέριευε τις πασχαλιές της αυλής σας.

ευχαριστω για τη φιλοξενια.
γιάννης

gerasimos said...

Aμάν βρε παιδάκι μου... με κάνεις και ανησυχώ μην πάθεις τιποτα. Αν σου πω ότι στην ηλικία σου (πριν 13χρόνια δηλαδή) ήμουν φαντάρος στη Λάρισα και 'έπηζα' για μήνες ξενυχτώντας στις σκοπιές με 'μισθό' 980 δρχ. το μήνα, θα ένιωθες καλύτερα;

Φράνσις said...

Και είπε το ξωτικο, αφου ανέκτησε τη φωνή του:" ήξερα πως αυτή η μαργαριτουλα είναι ξεχωριστή. Οχι μονο επειδη ανθίζει σε αντίξοες συνθηκες, αλλα επειδή δεν αφήνει τις εξωτερικές συνθηκες να μολύνουν τα χρωματα και τα αρώματά της.Το μυαλό μαργαριτουλι μου, είπε το ξωτικο, είναι το βασίλειό μας, το μοναδικό μας βασίλειο, αν το προσεχεις και να το φροντίζεις και να το ταίζεις ε;" το ξωτικο σηκώθηκε, ανοιξε την καπα του και έβγαλε απο μεσα ενα μικρό γυαλιστε΄ρο δισκάκι, που ελαμπε στο φως του πρωινού ήλιου. "Είναι δανεική κραυγή" είπε στη μαργαριτούλα, " είναι για τις στιγμες που η φωνη σου δεν βγαίνει, ή φοβαται". Εϊναι ένα τραγουδι, μια τραγουδα΄ρα κατά πως λένε και οι φίλοι του ξωτικού, εκει στο δάσος. (Ακου ,αν δεν το εχει κανει, το selfesteem των OFFSPRING, δυνατά.) Φιλι μικρή μου και μη φοβασαι, δεν είσαι μονη σου...

Φλύαρος said...

Πως μπορεί κανένας σκεπτόμενος άνθρωπος να διαφωνήσει με τις παρατηρήσεις σου, Μαργαριτάκι; Το πρόβλημα είναι επί του πρακτέου. Σίγουρα όμως η λύση δεν είναι η παραίτηση και φυσικά δεν λέω κάτι τέτοιο επειδή τα πανέμορφα κείμενα σου δείχνουν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν περιμένω να διαβάσω κάποιο επαναστατικό μανιφέστο στην μπλογκόσφαιρα και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι δεν θα το ήθελα κιόλας, αλλά ο σπόρος της ανατροπής βρίσκεται μέσα μας.

Προσωπικά νομίζω ότι κάτι αρχίζει να αλλάζει ότι πάψαμε να είμαστε παθητικοί δέκτες. Αυτή η ασυγχώρητη απάθεια, η αποχή από την κοινωνική δράση που σωστά καταλογίζεις στην γενιά μας Μαργαριτάκι, γιατί όπως ξέρεις είμαι πολύ μεγαλύτερος από σένα, σιγά-σιγά ξεπερνιέται.

Όταν διαβάζω τα κείμενα σου πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα να αλλάξουμε τον κόσμο μας προς το καλύτερο.

Σε φιλώ!

ο δείμος του πολίτη said...

Γάμησέ τα κι άφησέ τα. Κι εμείς απλά κοιτάμε το veto νέρχεται και να φεύγει.

Nomad said...

Μαργαρίτα,

βεβαίως.

:)

Fatale said...

Μαργαρίτα..
Ασφαλώς και κραυγάζεις δικαίως, το να κραυγάζεις τουλάχιστον σημαίνει πως αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητα και η πραγματικότητα του φουκαρά Ελληνα δεν είναι καθόλου μακριά από την εξαθλίωση την οποία περιγράφεις άψογα...θα ονειρεύεται δόσεις και εκπτωτικά κουπόνια σε λίγο ο μέσος άνθρωπος με τις ασφαλιστικές αλλαγές-παπαριές που ψηφίστηκαν.

Κείμενο διαμαρτυρίας θα το χαρακτήριζα.

Φιλιά ..

industrialdaisies said...

@ narita: Καταλαβαίνω το να συμφωνείς. Μέσα μου ίσως ένα κομμάτι πιστεύει αυτά που λέει ο nomad και αντιδρά γιατί είναι αυτά που φοβάμαι. Δεν τα κατηγορώ και πάνω από όλα σέβομαι ότι είναι η άποψη ενός ανθρώπου που ενδιαφέρεται και όχι που αδιαφορεί. Συνεπώς, κανένα πρόβλημα. Απλώς επιλέγω να είμαι από την άλλη πλευρά. Φιλιά.

@ γιάννης: Ομολογώ ότι το σχόλιο μου φάνηκε πολύ εξυπνακισμός και δήθεν ανωτερότητα για το τίποτα. Υπάρχει, όμως, πάντα η δυνατότητα να πεις και κάτι άλλο. Μέχρι τότε, εμείς τα «αποβράσματα», θα συνεχίσουμε να προβληματιζόμαστε για τέτοια πράγματα. Να είσαι καλά.

@ gerasimos: Χαχα, με έκανες και γέλασα Γεράσιμε. Όμως, το θέμα είναι ότι δεν νιώθει κάποιος καλύτερα όταν ξέρει ότι κάποιος άλλος έχει περάσει ή περνάει χειρότερα. Προφανώς και γνωρίζω ότι υπάρχουν και άλλοι σε πολύ χειρότερη μοίρα από εμένα. Αυτό με θυμώνει περισσότερο, δεν με κάνει να λέω «πάει καλά, ας χαλαρώσω». Κατά τα άλλα, τον τελευταίο καιρό με τον στρατό τα μαζεύω χοντρά... Ένας από τους καλύτερους φίλους μου είναι στην παραμεθώριο ενώ έπρεπε να βρίσκεται εδώ. Την ίδια στιγμή που τα βύσματα αλωνίζουν στη Μεσογείων. Χέσε μέσα.

@ auburn kate: Θυμήθηκα τον στίχο από Χαϊνηδες «πρόσεξε στο ταξίδι σου μην χάσεις την ψυχή σου». Offspring, απαπαπα, καμιά δεκαριά χρόνια πριν μπορεί! :)

@ φλύαρος: Φλύαρε, το καταλαβαίνω να διαφωνεί κάποιος. Απλά δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να μην αντιλαμβάνεται κάποιος ότι ουσιαστικά βρισκόμαστε σε ίδιο μήκος κύματος. Παρατηρούμε πράγματα γύρω μας που μας απογοητεύουν και μας εξοργίζουν. Άλλες φορές τα βλέπουμε με χιούμορ, άλλες τα παλεύουμε κι άλλες μας ρίχνουν και διαμαρτυρόμαστε για αυτά. Πάνω από όλα νιώθω πως ψάχνουμε τους τρόπους να αλλάξουμε καταστάσεις. Και πάντα υπάρχουν όλοι αυτοί που δεν κινητοποιούνται, δεν ψάχνουν να αλλάξουν γιατί τους συμφέρει αυτή η ακινησία, φλύαρε, έχουν βολευτεί. Και ευχαριστώ πάρα πολύ για τα λόγια σου, πάντα αφήνουν πίσω τους μία αύρα ιπποτισμού και ευγένειας. Φιλιά. :)

@ ο δείμος του πολίτη: Δείμε μου, το κακό είναι ότι κατάφεραν να μας ψαρώσουν και να νομίζουμε ότι το θέμα είναι το veto. Άλλα είναι τα σοβαρά. Μα πάνω από όλα, για εμένα, η ανάγκη του Έλληνα να είναι πάντα το θύμα της ιστορίας που στην υπέρτατη ανάγκη τον πιάνει το φιλότιμο και γίνεται Σπαρτιάτης. Έλεος...

@ nomad: Πολύ χαίρομαι. Όπως είπα, εδώ είσαι πάντα ευπρόσδεκτος. :)

@ fatale: Αυτό είναι που με εκνευρίζει fatale μου. Ότι ο Έλληνας είναι ήδη εκεί, έχει ήδη φάει τα δάνειά του, ζει από τα κουπόνια (ως άλλα δελτία επί κατοχής) και τώρα θα φάει χειρότερα το αγγούρι του αφού κανένα κάστρο δεν έχει μείνει όρθιο από την επέλαση όλων αυτών των «δήθεν» αλλαγών. Σημασία δεν έχει αν το δικό μου είναι κείμενο διαμαρτυρίας αλλά το αν θα γίνει κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα. Σε φιλώ, το πόσο μου έχει λείψει η Θεσσαλονίκη δεν λέγεται.

Anonymous said...

Μια μαργαρίτα γράφει για πασχαλιές;

Να κάτι που με τίποτα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κλισέ!

Και ποιον είπες Μ Α Λ Α Κ Α - ρε???

industrialdaisies said...

@ mpampakis: Αχαχαχαχα, συντροφική αλληλεγγύη λέγεται αυτό! Όσο για το "ΜΑΛΑΚΑΣ"... Με την καλή έννοια! :p

Anonymous said...

η εκάστοτε αυτοκριτική απόπειρα, όσο επιθυμητή ή γοητευτική και αν είναι, δε συνιστά a priori, και κριτική ανάλυση του κόσμου που ζούμε...αλλιώς, είναι καταφανής ατομικισμός, είναι χρησικτησία των εν τη ωα γεγραμμένων απ' τα χέρια των αληθώς εξαθλιωμένων, είναι ο ίδιος που λαμβάνει το επιγραμματικό ως φληνάφημα, το καίριο ως εξυπνάδα,
το διαφορετικό ως επίπλαστη ανωτερότητα...
κρίμα από ένα κορίτσι που γράφει καλύτερα όταν αισθάνεται πάρά όταν σκέφτεται...και καλά κάνει εν τέλει αφού η συναίνεση με το παράλογο οδηγεί στην απόλυτη εξάρτηση από αυτό...που απ' ότι βλέπω δεν αντέχει...

με συμπάθεια
γιάννης

Zaphod said...

Mαζί σου, αν και χαϊρι δεν βλέπω να κάνουμε ως χώρα γενικώς.

Το "κανε την λαμογιά και ας πανε οι άλλοι να κουρεύονται" παραμένει η παγκόσμια ΕΛ σταθερά

love&kisses
zaphod

Pyke said...
This comment has been removed by the author.
ΦΑΝΤΙ said...

Το δίπολο φιλότιμο - μαλακία παραπέμπει στο γνωστό "Το ποτήρι είναι μισο-άδειο ή μισο-γεμάτο";

Όπως φαίνεται νομίζουμε πως υπάρχει ένα ποτήρι της Ζωής και μάλιστα αυτό είναι Το ΕΙΚΟΝΙΚΟ Ποτήρι.

Δύκολο να το κάνουμε αλλά η λύση είναι να αλλάξουμε το ποτήρι ... Η εξαθλιωμένη μαργαρίτα νιώθει άδεια (μαλάκας) ως προς το ποτήρι - υλικά αγαθά μια και οι άλλοι, οι "έξυπνοι" οι "έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη" την ρίχνουν και άκοπα, ανώδυνα, καταφέρνουν και της κλέβουν το μερίδιό της στο ψευτο-όραμα του Δυτικού Πολιτισμού (ποτά, τσιγάρα, διασκέδαση, ξάπλα, λεφτά και glam)... Έτσι το δικό τους ποτήρι - υλικά αγαθά - εικονική πραγματικότητα - είναι full γεμάτο.

Το τίμημά βέβαια είναι να τους λείπει το φιλότιμο. Διότι βλέπετε δεν μπορούν και τα δυο ποτήρια, το Πραγματικό και το Ψεύτικο, να είναι το ίδιο γεμάτα! Το ΑΛΛΟ ποτήρι - το Φιλότιμο, η Αξιοσύνη, η Αλήθεια, η Γνησιότητα, η Δύναμη Ζωής είναι γι αυτούς κενά ποτήρια! Όμως για την πασχαλινή μαργαρίτα ΑΥΤΟ το ποτήρι ξεχυλίζει απο χυμούς! Είναι δυνατόν να μην το βλέπεις αυτό; Πόσο άξια είσαι, πόση δύναμη διαθέτεις και πόσο τυχεροί είμαστε να ξέρουμε ότι υπάρχεις, όλοι όσοι αναζητούμε το Ποτήρι της Ζωής;

Λοιπόν από τι ποτήρια θέλουμε να πείνουμε;

Κάποιοι σίγουρα θα πουν, τα λες αυτά γιατί δεν περνάς αυτά που περνούν οι εξαθλιωμένοι ... για να σε δούμε όταν θα σου κόβει το στομάχι η πείνα, τι θα λες τότε!; Εδω δεν μιλάμε να σου λείπουν τα εξοχικά και οι kayenne, αλλά ο καθημερινός επιούσιος!

Κοιτάξτε δεν μπορεί κανένας να πάει κόντρα στους νόμους της φύσης. Οι εξαθλιωμένοι θα επαναστατήσουν έτσι και αλλιώς όταν δεν θα πηγαίνει άλλο. Το ζήτημα είναι τι δυνάμεις θα τους έχουν απομείνει και ΠΟΙΟΙ απο τους εξαθλιωμένους θα επαναστατήσουν. Και δεν μιλώ για φυσικές δυνάμεις ... Σε αυτό ακριβώς ποντάρουν οι άλλοι, οι "έξυπνοι"!

Διότι πόσο μπορείς να διατηρείς την αυτοεικόνα σου, την αυτοεκτίμησή σου ως Φίλος-της-Τιμής, όταν η επιδύνωση της καθημερινής ζωής συνεχίζεται συνεχώς, όταν οι παράλογες ανισότητες διευρύνονται και αρχίσει να κινδυνεύει καθημερινά η ζωή σου (απο πείνα, ασθένειες, φυσική εξασθένιση, κλπ);

Κανείς δεν μπορεί να αντέξει για πολύ μια επερχόμενη υλική φτώχεια, την απειλή κάποτε να πεινάσει εκείνος και η οικογένειά του. Ή θα κλέψει, η θα κάνει την μικρή του λαμογιά ... θα νερώσει τους χυμούς του ποτηριού του ...

Εξαθλιωμένη η Εαρινή Μαργαρίτα!;;! Ό,τι θέλεις λες μου φαίνεται (χωρίς περεξήγηση)... Εσυ και κάποιοι άλλοι κρατάτε Θερμοπύλες ...!!

Τον εαυτό μου δεν τον περιλαμβάνω, δεν μου λείπει κάποιο υλικό αγαθό, δεν είμαι υλικά εξαθλιωμένος αν και νιώθω και εγω το ίδιο αδικημένος όπως εσυ. Αλλά δυστυχώς εγω νιώθω την άλλη εξαθλίωση ... την ηθική!!! Μέρα-με-την-μέρα αναγκάζομαι στον ιδιωτικό τομέα που αγωνίζομαι να νοθεύω το ποτήρι μου ... δυστυχώς ... Ζω ένα δράμα, μπορώ ΜΟΝΟ να γράφω μεγάλες κουβέντες. Λέμε(ω) τόσα πολλά και μεγαλόστομα ... στην πραγματικότητα μπορούμε(ω) να κάνουμε(ω) τόσο λίγα ...

Τουλάχιστον μου επιτρέπετε, ελπίζω, να μπορώ να νιώθω υπερήφανος για ένα πράγμα μόνο: Να γνωρίζω πόσο άθλιος είμαι! Τι κρίμα όμως που και οι άλλοι, όλοι αυτοί οι πολλοί, να μην μπορούν να δουν πόσο εξαθλιωμένοι είναι και εκείνοι! Νιώθω τόσο μόνος την δική μου εξαθλίωση ...

Αλλά έτσι μας μεγάλωσε ο "διαφωτιστικός" πολιτισμός μας - να βλέπουμε μόνο ένα ποτήρι, το ανύπαρκτο ποτήρι, ένα εικονικό ψευτο-κανάτι.

Τι κρίμα που κείμενα όπως αυτό εδω δεν μπορούν να τους αγγίξουν, όλους εκείνους τους αχόρταγους - χορτάτους με Εικονική τροφή, όλους εκείνους τους μόνιμα πεινασμένους για πραγματική Ζωή!

Τι κρίμα που θα χρειαστεί να καταρεύσουν οι κοινωνίες μας εξαιτίας της Οικολογικής εξαθλίωσης στο όνομα της εικονικής "ανάπτυξης", τι κρίμα που θα χρειαστεί να πονέσουμε πολύ, για να γνωρίσουμε πάλι ποιό είναι το πραγματικό Ποτήρι της Ζωής ... !

industrialdaisies said...

@ γιάννης: Κρίμα. Μόνο αυτό.

@ zaphod: Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα για τη λαμογιά, σίγουρα όμως έχουμε συμβάλει τα μέγιστα στην εξερεύνηση του θέματος. Απόδειξη και η τελευταία μας τιμητική κατάταξη στη διεθνή λίστα. :)

@ mirage: Mirage μου, δεν διεκδικώ πρωτεία στην εξαθλίωση. Είμαι σε πολύ καλά επίπεδα -αν μιλάμε για βιοτικό. Δεν νιώθω ότι μου λείπει κάτι, έτσι τουλάχιστον τα σκέφτομαι τα πράγματα. Μία μπλούζα λιγότερη ή πέντε ποτά, σιγά, χεστήκαμε, εκεί είναι η ουσία;

Δεν θα μπορούσα, όμως, να είμαι εγώ αυτή που διαχωρίζει τα πλασματικά από τα υπαρκτά. Όλα σε αυτή τη ζωή μέσα εκτυλίσσονται και περνάνε και φεύγουν. Για άλλες δεν γνωρίζει ο άνθρωπος. Πιο αληθινό μπορεί να είναι το μπλουζάκι από 15 φιλότιμα μαζεμένα... Ποιος το κρίνει;

Οι επιλογές είναι αυτές που διαχωρίζουν τους ανθρώπους. Και η φύση τους που τους έχει ταγμένους στο ίδιο. Δυστυχώς, ο άνθρωπος επιλέγει να νιώθει θεός. Κι εκεί ξεχνά ότι ανήκει σε μία φύση που ποτέ του δεν θα καταλάβει και ελέγξει. Σε φιλώ.

ritsmas said...

Μαργαριτούλα, αν περασεις από το μπλογκ μου σου εχω αφιερωσει μαζί με αλλες φιλες που εκτιμώ. Ο τιτλος του ποστ : Ο καφκα, ο Μποτερό και οι φιλες μου
φιλια και καλη εβδομαδα
ριτς

V. said...

κι όμως γίνεται λίγο ευκλότερη. και σίγουρα πιο όμορφη =D
καλημέρες