Wednesday 21 May 2008

Οι πύργοι που στοιχειώσαμε

Υποθέτω πως ένα κομμάτι του ανθρώπου είναι τα σχοινιά που δεν κόβει ποτέ αναχωρώντας από λιμάνια της λήθης. Κατακτώντας έτσι μέρος της α-λήθειας του. Κι είναι οι αλήθειες μας που μας πληγώνουν, μας μελαγχολούν, μας κάνουν να νοσταλγούμε, μας δείχνουν το μέλλον, μας κρατάνε καλοστεριωμένους στο παρόν. Με λίγα λόγια μας κάνουν αυτό που είμαστε. Μία από τις α-λήθειες μου λέει πως ένα από τα σκοινιά που θα με φέρνει πάντα πίσω σαν πυξίδα ακριβείας είναι τα ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά απογεύματα στη γειτονιά όταν ήμουν μικρή. Τι μικρή, δηλαδή, τελείωνα το Λύκειο όταν ακόμη καβάλαγα το ασημένιο μου ποδήλατο και χανόμουν στους δρόμους, τους παραδρόμους και τους πεζοδρόμους της περιοχής μου. Δεν πάνε και πολλά χρόνια που το Πολύδροσο πλησίαζε την μαγική εικόνα που πλάθει κάποιος στο μυαλό του όταν ακούει την ονομασία αυτή. Νεοκλασικά και διώροφα κτήρια, καλαμιές, πλατάνια, λεύκες, πικροδάφνες, τριανταφυλλιές πολύχρωμες· οι κήποι της Εδέμ, εν ολίγοις, είχαν δανείσει λίγο από τη λάμψη τους σε ένα προάστιο της Αθήνας.

Το σπίτι που μέναμε ήταν στον πεζόδρομο της ρεματιάς, πάνω ακριβώς από το θεατράκι. Το πανηγύρι ξεκινούσε δειλά δειλά Μάρτιο μήνα. Οι πιο τολμηροί αρχίζαμε να κατεβαίνουμε στον πεζόδρομο (που τότε ήταν ακόμη δρόμος κυκλοφορίας το πολύ τριών αυτοκινήτων ημερησίως -το ένα ήταν του ψιλικατζή στην γωνία) με τις μπάλες και τα ποδήλατά μας. Τέτοιες μέρες σαν τώρα ήταν η καλύτερή μας. Καιρός αίθριος (ακόμη τότε το θερμοκήπιο μας άφηνε να ανασάνουμε κάτω από τον ήλιο), το σχολείο άρχιζε να κινείται σε καλοκαιρινούς ρυθμούς και η μέρα παρείχε απλόχερα στις ώρες της φως. Οι μαμάδες ησύχαζαν όσες ώρες οι φωνές μας μπορούσαν να σπάσουν τύμπανο δύο προάστια παρακάτω κι εμείς ξεχυνόμασταν με την ορμή που συσσωρευόταν τους χειμερινούς μήνες μέσα σε βαρετά διαμερίσματα και πίσω από κλειστές μπαλκονόπορτες.

Όπως κάθε αξιοπρεπής παρέα, έτσι κι εμείς είχαμε το δικό μας άλυτο μυστήριο. Το τρομακτικό κουφάρι ενός παλιού διώροφου αρχοντικού στη γωνία στοίχειωνε κάθε σκέψη που περνούσε από το παιδικό μας μυαλό. Τότε το λέγαμε “πύργο” και στήναμε επικά κρυφτά και εξερευνήσεις για θαρραλέους στα εγκαταλελειμμένα του δωμάτια. Μπορώ να γεμίσω δεκαπέντε οθόνες (γαμώ τους νεωτερισμούς μου) με ιστορίες από τα τραγελαφικά γεγονότα που εκτυλίσσονταν κάθε καλοκαίρι στον “πύργο”. Δεν θέλω, όμως, σήμερα να μιλήσω για αυτό. Άλλος είναι ο λόγος που γράφω.

Μεγαλώνοντας μάθαμε πως ο “πύργος” έχει όνομα. Ένα καθωσπρέπει όνομα, όπως κάθε νεοκλασικό εντός μεγάλου κτήματος που σέβεται την ιστορία του. Και δεν έχει ιδιοκτήτη. Όπως κάθε
εγκαταλελειμμένο νεοκλασικό εντός μεγάλου κτήματος που σέβεται την ιστορία του. Για να μην τα πολυλογώ από εδώ να σας πω μόνο τα απαραίτητα. Ότι, δηλαδή, ο “πύργος” μας λέγεται “κτήμα Πραποπούλου”. Ότι μνηστήρες πολλοί ευρέθησαν αλλά τελικώς το κτήμα έμεινε στο ράφι. Και σαν κάθε νεοκλασικό εντός μεγάλου-μην-τα-ξαναλέμε-τα 'παμε που μένει στο ράφι έτσι και το κτήμα Πραποπούλου προσέλκυσε ΤΟΝ μνηστήρα. Τουτ' έστιν το ελληνικό δημόσιο, τις ελληνικές τράπεζες, μεγαλοεργολάβους, μεγαλολαμόγια κλπ κλπ. Εδώ και περίπου ένα χρόνο μία παρέα ατόμων από την περιοχή αποφάσισε να ξεκινήσει την δική της περιπέτεια στο κτήμα. Μία περιπέτεια για “μεγάλους”. Ξεκίνησε την κατάληψή της στο εγκαταλελειμμένο κτήριο, άρχισε να καλλιεργεί βιολογικές μελιτζάνες και ντομάτες στο χορταριασμένο από χρόνια κήπο, έστησε αίθουσα προβολών και βιβλιοθήκη και, γενικότερα, ξεκαθάρισε με την στάση της ότι το κτήμα δεν είναι προς αποκατάσταση από ΤΟΝ μνηστήρα. Το τι έχουν περάσει τα παιδιά καλύτερα να το διαβάσετε, όσοι θέλετε, στο blog τους. Εκεί θα βρείτε και φωτογραφίες, και πληροφορίες για ανάλογες κινήσεις πολιτών σε άλλα σημεία της Αθήνας, και για άλλες εκφράσεις αντίστασης στους “οδοστρωτήρες” τις εποχής μας και άλλα πολλά. Εκεί, τελικά, ίσως βρείτε ένα κομμάτι της δικής σας αλήθειας. Μπας και αρχίσουμε να ξεδιπλώνουμε σιγά σιγά όλοι τους μίτους μας και ξαναβρούμε αγαπημένα λιμάνια που χάσαμε.

http://www.protovouliaxalandriou.blogspot.com

16 comments:

Anonymous said...

Όντος, κάποια πράγματα δεν χρειάζεται να τα χάσουμε για να τα εκτιμήσουμε.
Αυτά που έζησες πάντως στον "πύργο" έτσι και αλλιώς δεν χάνονται.

Καλημέρα

Unknown said...

Δεν μπορείς να φανταστείς, μαργαριτούλα μου, πόσο "μ΄έχεις" όταν είσαι έτσι...
Και γενικά δηλαδή, αλλά εγώ είμ' εδώ.
Απαρέγκλιτα.

ritsmas said...

eyxaristo gia tin enimerosi
rits

Λυδία said...

Αναμνήσεις... έτσι δεν τις λένε τις σκέψεις που ξεπηδάνε από το πουθενά και υγραίνουν τα μάτια? Έτσι τις λένε νομίζω...
Καλημέρες... με αναμνήσεις, με χαμόγελα...

Unknown said...

μυστικούς 7 μ θύμισες.


ωραία πρωτοβουλία.

Φράνσις said...

μαργαριτουλι μου ,ξερεις βέβαια, και δεν χρειαζεται ο διορ Διονύσης να το πει αυ΄το, οτι τα πραγματα και τα θαύματα γίνονται απ΄τις παρέες και τα κυκλώματα... Και τα καλά σαν αυτο που περιγράφεις με την πρωτοβουλία των παιδιών και τα κακά με τους εργολάβους και το αχόρταγο πλην άχρηστο ελληνικό Δημόσιο.(Εισαι τυχερή που ξερεις ποδήλατο! Το πιστευεις οτι δεν μπορω να ισορροπήσω σε δύο ρόδες;) Φιλι και μη χάνεσαι γαμωτο. Μας λείπεις.

patsiouri said...

Mου'ρχεται να αγκαλιάσω το ποδηλατάκι μου και να κλάψω!

... said...

Με πήγες πολλά χρόνια πίσω, εκεί στην επαρχιακή πόλη που μεγάλωσα...και που είχαμε και μεις τον δικό μας πύργο

Siddhartha said...

Την καλησπέρα κι από μένα. Χάθηκα αλλά επιστρέφω ανανεωμένος και με λιφτινγκ. Βλέπω ότι το πάθος σου για τη γραφή δεν το έχασες, αντίθετα το έχεις καλλιεργήσει ακόμα περισσότερο. Πάω να διαβάσω όσο έχω χάσει και τα λέμε ξανά...

Niemandsrose said...

Ο πύργος που στοίχειωνε η Μαργαρίτα η ποδηλάτισσα δε θα μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο από ένα καλό στοιχείο.
Πόσο το χάρηκα (κι) αυτό το γραφτό σου...

Anonymous said...

διάβασα μαζεμένα όσα είχα χάσει.

ο κλεμμένος χρόνος είναι ένα απλό αριστούρημα.

τούτο εδώ αναφέρεται σε ένα προφανές έκτρωμα.

darkwhisper said...

εχουν γινει πολλά εκεί. κάποια στιγμή άναψε και μια "τυχαία" φωτιά. Όμορφη προσωπική αναφορά και γενικότερα καλό είναι να τα αναφερουμε αυτά που και που.

industrialdaisies said...

@ paneris: Όχι, αυτά δεν χάνονται. Όταν, όμως, μέρα με τη μέρα η ομορφιά χάνεται από γύρω μας πώς να αντέξουμε;

@ ilias dimopoulos: Απαρέγκλιτα, λοιπόν, Ηλία. Μ' αρέσει αυτή η αμφίδρομη "εντοπιότητα". Με ζεσταίνει. Σε φιλώ.

@ Καλησπέρα Ρίτσα. :)

@ Λυδία: Λυδία μου, ναι, έτσι τις λένε και έχουν την σημασία τους. Είτε φέρνουν χαμόγελο είτε δάκρυα. Καλησπέρα!

@ Αχαχα, ήταν κι αυτοί στα παιδικά μας πρότυπα... Καλησπέρα Ναριτάκι

@ auburn kate, ξεκίνα με 4. Πριν το καταλάβεις θα είσαι στις 2. Ξέρεις πόσα πράγματα χάνεις που δεν ξέρεις ποδήλατο; :)

@ patsiouri: Αχαχαχαχα, αντί να το αγκαλιάσεις καβάλα το κι έλα από εδώ να πάμε βόλτα! :)

@ kermit: Νομίζω ότι κάθε παιδικός εγκέφαλος χρειάζεται τον "πύργο" του για να μεγαλώσει φυσιολογικά. Φιλιά.

@ Λένε πως... : Καλώστον, εδώ είμαστε να τα λέμε όσο ανανεωμένοι ή κουρασμένοι και να νιώθουμε. Φιλιά!

@ niemandsrose: "η Μαργαρίτα η ποδηλάτισσα"... Αυτό μάλιστα, αυτό είναι τιμητικός τίτλος. Να είσαι καλά ρόδο, πάρε κι ένα φιλί για καλό Σαββατοκύριακο!

@ krotkaya: Τα είδα και τα δικά σου... Την ώρα που εγώ έγραφα για κακομοιριασμένους πύργους τριγυρνούσες σε προπύργια άλλης κουλτούρας. Σε ζηλεύω. Το λέω και δεν ντρέπομαι καθόλου. Φιλιά Κροτάκι. :)

@ a little whisper: Ναι, από αυτές τις "τυχαίες" φωτιές που ξεκινάνε από ανα΄μμένα στουπιά που αψηφούν την βαρύτητα και εκσφενδονίζονται μόνα τους σε στέγες... Σημασίά έχει ότι τα παιδιά επιμένουν. Και σιγά σιγά η τοπική κοινωνία ευαισθητοποιείται ακόμη περισσότερο. Στουπιά vs Πρωτοβουλίας σημειώσατε 2. Φιλιά.

ο δείμος του πολίτη said...

Αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη, μιας παράνομης κατάληψης που όμως φάινεται να είναι αποδεκτή από τους κατοίκους (ελπίζω και από τη δημοτική αρχή). Μία κατάληψη που δίνει έμφαση στον πολιτισμό και το διάλογο και όχι άλλοθι σε προβοκάτορες μνηστήρες.

Baby Lemonade said...

Αναμνήσεις... Πρέπει με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε όρθιο ό,τι τις συντηρεί. Ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά αυτά, που σε έναν φαινομενικά άνισο αγώνα, συνεχίζουν να απαιτούν αυτό που τους ανήκει.

Μου έλειψες.

Εύχομαι καλό μήνα και ένα όμορφο και δημιουργικό καλοκαίρι.

industrialdaisies said...

@ ο δείμος του πολίτη: Τελευταία, δείμο μου, πολλά "παράνομα" φαίνονται υγιέστερα των νομίμων. Αλλά τα "νόμιμα" καλά βαστούν... Όπως και να 'χει, νομίζω ότι απλά είμαστε τριτοκοσμικοί. Στο εξωτερικό τα υπό κατάληψη κτήρια είναι μία καθόλα αποδεκτή τακτική και για να μπλοκάρει ενδεχομένως ένας βάρβαρος μηχανισμός απαλλοτρίωσης και για να προωθηθεί η τέχνη και η κουλτούρα, μέσα από εκθέσεις νέων καλλιτεχνών και προβολές ταινιών. Ποιος συμβάλλει περισσότερο, αυτός που θα γκρεμίσει ένα κτήριο για να φτιάξει πολυκατοικία ή αυτός που θα διασώσει ένα κομμάτι ιστορίας και θα το χρησιμοποιήσει για δημιουργικούς σκοπούς; Καλησπέρα!

@Λεμονάκι μου, κι εμένα μου έλειψες!!! Ελπίζω να είσαι καλά και με την πρώτη ευκαιρία περνάω βόλτα από τα μέρη σου! :))